Ἡ δύ­να­μη τῆς ἀ­νε­ξι­κα­κί­ας

 

Ἡ δύ­να­μη τῆς ἀ­νε­ξι­κα­κί­ας

Ἦ­ταν ὁ ὅ­σιος Σε­ρα­φεὶμ ὁ Δομ­βο­ΐ­της (16ος αἰ­ώ­νας) ὁ­δη­γή­θη­κε μὲ θαυ­μα­στὸ τρό­πο στὸ ὄ­ρος Δομ­ποὺ Λε­βα­δεί­ας, ὅ­που ἄρ­χι­σε – μὲ ἄ­δεια τοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως – νὰ κτί­ζει σταυ­ρο­πη­για­κὸ μο­να­στή­ρι, ἀν­τι­με­τώ­πι­σε με­γά­λο πει­ρα­σμὸ ἀ­πὸ τὴν ἀν­τί­δρα­ση κά­ποι­ων φθο­νε­ρῶν ἀν­θρώ­πων.

Συγ­κε­κρι­μέ­να, τὸν κα­τήγ­γει­λαν στὸν Τοῦρ­κο δι­οι­κη­τὴ τῆς Λι­βα­δειᾶς ὅ­τι τά­χα πα­ρα­πλά­νη­σε τοὺς κα­τοί­κους τοῦ Δομ­ποῦ νὰ τοῦ πα­ρα­χω­ρή­σουν με­γά­λες ἐ­κτά­σεις ἔ­ναν­τι εὐ­τε­λέ­στα­του πο­σοῦ. Ἐ­ξορ­γί­σθη­κε τό­τε ὁ δι­οι­κη­τὴς καὶ ἔ­στει­λε τρεῖς Τούρ­κους στρα­τι­ῶ­τες νὰ τὸν συλ­λά­βουν καὶ νὰ τὸν ὁ­δη­γή­σουν στὴ Λι­βα­δειὰ γιὰ νὰ τι­μω­ρη­θεῖ.

Πράγ­μα­τι οἱ ἀ­πε­σταλ­μέ­νοι στρα­τι­ῶ­τες ἔ­φθα­σαν στὸ ὄ­ρος Δομ­πού, ὅ­που βρή­καν τὸν Ἅ­γιο νὰ ἐρ­γά­ζε­ται γιὰ τὴν ἀ­νοι­κο­δό­μη­ση τῆς Μο­νῆς. Τοῦ φέρ­θη­καν μὲ βάρ­βα­ρο τρό­πο τὸν ἔ­βρι­σαν καὶ τὸν κτύ­πη­σαν τό­σο σκλη­ρά, ὥ­στε τὸν ἄ­φη­σαν σχε­δὸν λι­πό­θυ­μο. Ἕ­ως καὶ σή­με­ρα στὴν τί­μια κά­ρα τοῦ ὁ­σί­ου Σε­ρα­φεὶμ ὑ­πάρ­χει τὸ ση­μά­δι ἀ­πὸ τὸ φο­βε­ρὸ ἐ­κεῖ­νο πλῆγ­μα ποὺ κα­τα­φε­ραν στὴν κε­φα­λή του. Ὡ­στό­σο, ὅ­ταν κά­πως συ­νῆλ­θε, τὸν ἔ­δε­σαν καὶ τὸν ὑ­πο­χρέ­ω­σαν νὰ τοὺς ἀ­κο­λου­θή­σει πε­ζὸς στὴ Λι­βα­δειά.

Στὸν δρό­μο οἱ Τοῦρ­κοι στρα­τι­ῶ­τες συ­νέ­χι­σαν νὰ κα­κο­με­τα­χει­ρί­ζον­ται τὸν ὅ­σιο Σε­ρα­φείμ. Μά­λι­στα, ὅ­ταν δί­ψα­σαν πο­λὺ καὶ δὲν ἔ­βρι­σκαν που­θε­νὰ νε­ρὸ στὴν πε­ρι­ο­χή, ἐ­πι­τέ­θη­καν πά­λι ἐ­ναν­τί­ον του. Τό­τε ὁ ἀ­νε­ξί­κα­κος καὶ με­γα­λό­καρ­δος Ἅ­γιος τοὺς εἶ­πε ὅ­τι, ἂν τὸν ἄ­φη­ναν νὰ προ­σευ­χη­θεῖ, θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ τοὺς ἐ­ξα­σφα­λί­σει πό­σι­μο νε­ρό. Πράγ­μα­τι, τοῦ ἔ­δω­σαν τὴν ἄ­δεια κι ἐ­κεῖ­νος, πα­ρὰ τὴν ἐ­ξάν­τλη­ση ἀ­πὸ τὴν ὁ­δοι­πο­ρί­α καὶ τοὺς φο­βε­ροὺς πό­νους ποὺ αἰ­σθα­νό­ταν ἀ­πὸ τὸ τραῦ­μα στὸ κε­φά­λι του, προ­σευ­χή­θη­κε γο­να­τι­στὸς με­τὰ δα­κρύ­ων γιὰ ἀρ­κε­τὴ ὥ­ρα. Ἔ­πει­τα χτύ­πη­σε τὸ ρα­βδί του στὸ ση­μεῖ­ο ἐ­κεῖ­νο καὶ ἀ­μέ­σως ἀ­νέ­βλυ­σε πη­γὴ μὲ τρε­χού­με­νο καὶ γάρ­γα­ρο νε­ρό!

Ἔκ­πλη­κτοι οἱ Τοῦρ­κοι ἔ­σπευ­σαν νὰ ξε­δι­ψά­σουν γιὰ νὰ συ­νε­χί­σουν τὴν πο­ρεί­α τους. Ἀλ­λὰ τώ­ρα ἡ στά­ση τους ἀ­πέ­ναν­τι στὸν ἄν­θρω­πο τοῦ Θε­οῦ ἦ­ταν ἐν­τε­λῶς δι­α­φο­ρε­τι­κή. Ἡ ἀ­νε­ξί­κα­κη συμ­πε­ρι­φο­ρὰ τοῦ Ὁ­σί­ου καὶ τὸ θαῦ­μα ποὺ εἶ­δαν μὲ τὰ μά­τια τους, τοὺς ἔ­πει­σε ὅ­τι ἄ­δι­κα τὸν κα­τη­γο­ροῦ­σαν. Μά­λι­στα ὁ Ἅ­γιος συ­νέ­χι­σε νὰ τοὺς εὐ­ερ­γε­τεῖ. Ὅ­ταν στὴ συ­νέ­χεια οἱ τρεῖς Τοῦρ­κοι δο­κί­μα­σαν νὰ κυ­νη­γή­σουν ἄ­γρια πε­ρι­στέ­ρια χω­ρὶς κα­νέ­να ἀ­πο­τέ­λε­σμα, ὁ Ἅ­γιος τοὺς ζή­τη­σε νὰ παύ­σουν νὰ ρί­χνουν ντου­φε­κι­ὲς γιὰ νὰ τοὺς δώ­σει ἐ­κεῖ­νος ὅ,τι ζη­τοῦ­σαν. Πράγ­μα­τι, ἀ­φοῦ προ­σευ­χή­θη­κε καὶ πά­λι θερ­μά, ἅ­πλω­σε τὰ χέ­ρια του κι ἀ­μέ­σως ἦρ­θαν κον­τά του τρί­α ζων­τα­νὰ πε­ρι­στέ­ρια, τὰ ὁ­ποῖ­α καὶ τοὺς χά­ρι­σε δί­νον­τας ἀ­πὸ ἕ­να στὸν κα­θέ­νας τους. Αὐ­τὴ ἡ με­γα­λο­ψυ­χί­α τοῦ ὁ­σί­ου Σε­ρα­φεὶμ τοὺς ὑ­πο­χρέ­ω­σε τε­λι­κὰ νὰ τὸν ἀ­φή­σουν ἐ­λεύ­θε­ρο γιὰ νὰ ἐ­πι­στρέ­ψει στὴ Μο­νὴ καὶ νὰ ὁ­λο­κλη­ρώ­σει τὸ ἱ­ε­ρὸ ἔρ­γο του.

Τὸ θαυ­μα­στὸ αὐ­τὸ πε­ρι­στα­τι­κὸ ἀ­πὸ τὸν βί­ο τοῦ Ὁ­σί­ου Σε­ρα­φεὶμ τοῦ Δομ­βο­ΐ­του, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἑ­ορ­τά­ζει στὶς 6 Μα­ΐ­ου, φα­νε­ρώ­νει τὴ δύ­να­μη ποὺ ἔ­χει ἡ ἀ­νε­ξι­κα­κί­α καὶ ἡ συγ­χω­ρη­τι­κό­τη­τα. Ἡ προ­σευ­χὴ τοῦ Ὁ­σί­ου Σε­ρα­φεὶμ ἔ­φε­ρε τὸ συγ­κλο­νι­στι­κὸ θαῦ­μα, δι­ό­τι εἶ­χε ὡς βά­ση τῆς τὴ συγ­χώ­ρη­ση καὶ τὴν ἀ­γά­πη. Πῶς νὰ μὴν ἀ­παν­τή­σει ὁ Θε­ὸς σὲ μί­α τέ­τοι­α προ­σευ­χή! Πῶς μπο­ροῦ­σαν νὰ μεί­νουν ἀ­συγ­κί­νη­τοι ἀ­κό­μη κι αὐ­τοὶ οἱ σκλη­ρο­τρά­χη­λοι στρα­τι­ῶ­τες, ὅ­ταν εἶ­δαν ὅ­τι βρί­σκον­ταν μπρο­στὰ σὲ ἕ­ναν ἄν­θρω­πο ποὺ φα­νέ­ρω­νε τὴ δύ­να­μη τοῦ Θε­οῦ, μπρο­στὰ σὲ μί­α ψυ­χὴ ποὺ ξε­χεί­λι­ζε ἀ­πὸ κα­λο­σύ­νη καὶ ἀ­γά­πη;

Αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ δύ­να­μη τῆς ἀ­νε­ξι­κα­κί­ας. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος μᾶς προ­τρέ­πει πο­τὲ καὶ σὲ κα­νέ­να νὰ μὴν ἀν­τα­πο­δί­δου­με τὸ κα­κό: «μη­δε­νὶ κα­κὸν ἀν­τὶ κα­κοῦ ἀ­πο­δι­δόν­τες». Ἀν­τί­θε­τα μᾶς συ­νι­στᾶ τὴν «ἀν­τε­πί­θε­ση» τῆς ἀ­γά­πης: «ἐ­ὰν πει­νᾶ ὁ ἐ­χθρός σου, ψώ­μι­ζε αὐ­τὸν (=δί­νε του ψω­μὶ καὶ τρο­φή), ἐ­ὰν δι­ψᾶ, πό­τι­ζε αὐ­τὸν (=δί­νε του νε­ρὸ νὰ πι­εῖ)­». Αὐ­τὴ ἡ τα­κτι­κή, λέ­ει ὁ θε­ο­πνευ­στος Ἀ­πό­στο­λος, ὁ­πωσ­δή­πο­τε θὰ ντρο­πιά­σει καὶ θὰ κα­τα­βά­λει τὸν ἐ­χθρό, καὶ τε­λι­κὰ θὰ τὸν νι­κή­σεις μὲ τὸ κα­λό. Καὶ κα­τα­λή­γει: Μὴ νι­κι­έ­σαι ἀ­πὸ τὸ κα­κό, ἀλ­λὰ «νί­κα ἐν τῷ ἀ­γα­θῶ τὸ κα­κόν»: νὰ νι­κᾶς τὸ κα­κὸ μὲ τὸν κα­λὸ τρό­πο καὶ μὲ τὴν - ἀ­γα­θο­ερ­γί­α (Ρωμ. ι­β'[12] 17, 19-21).

Πράγ­μα­τι, ὁ κα­λύ­τε­ρος τρό­πος γιὰ νὰ νι­κή­σεις τὸ κα­κὸ εἶ­ναι τὸ κα­λό. Στὶς ἐ­πι­θέ­σεις ποὺ τυ­χὸν μπο­ρεῖ νὰ δε­χθεῖς, ἂν ἀ­παν­τή­σεις μὲ ἀν­τε­πί­θε­ση, σκλη­ρό­τη­τα καὶ ἐκ­δι­κη­τι­κό­τη­τα, ἁ­πλὰ ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νεις τὸ κα­κὸ καὶ τὸ πολ­λα­πλα­σιά­ζεις. Ἂν ὅ­μως ἀ­γνο­ή­σεις τὶς ἄ­δι­κες ἐ­πι­θέ­σεις καὶ συγ­χω­ρή­σεις μέ­σα ἀ­πὸ τὴν καρ­διά σου ὅ­σους σοῦ φέ­ρον­ται ἄ­σχη­μα, τό­τε ἔ­χεις ἤ­δη πε­τύ­χει μί­α πρώ­τη νί­κη: ἔ­χεις στα­μα­τή­σει τη­ν ἐ­ξά­πλω­ση τοῦ κα­κοῦ στὸν βαθ­μὸ ποὺ σοῦ ἀ­να­λο­γεῖ. Ἂν μά­λι­στα προ­σευ­χη­θεῖς θερ­μὰ καὶ καρ­δια­κὰ γι᾿ αὐ­τοὺς ποὺ σὲ λύ­πη­σαν καὶ σὲ πί­κρα­ναν, τό­τε μπο­ρεῖ νὰ δεῖς καὶ ἄλ­λο θαῦ­μα: ἀ­νά­λο­γα μὲ τὴν προ­αί­ρε­σή τους, ὁ παν­το­δύ­να­μος καὶ πα­νά­γα­θος Θε­ὸς μπο­ρεῖ νὰ τοὺς με­τα­στρέ­ψει, ὥ­στε νὰ δεῖς τὴ σκλη­ρὴ καρ­διά τους νὰ μα­λα­κώ­νει, τὴ συμ­πε­ρι­φο­ρά τους νὰ ἀλ­λά­ζει ἐξ ὁ­λο­κλή­ρου ἀ­πέ­ναν­τί σου.­.. Σὲ κά­θε πε­ρί­πτω­ση πάν­τως ἐ­σὺ θὰ ἔ­χεις ὠ­φε­λη­θεῖ τὰ μέ­γι­στα, δι­ό­τι ἡ καρ­διά σου θὰ πλημ­μυ­ρί­ζει ἀ­πὸ εἰ­ρή­νη.

Ἂς μὴν ἀ­πελ­πι­ζό­μα­στε λοι­πόν, ὅ­ταν ἐρ­χό­μα­στε ἀν­τι­μέ­τω­ποι μὲ τὴν κα­κί­α καὶ τὴν πο­νη­ρί­α τοῦ κό­σμου· ἂς μὴν ἁ­φή­νου­με τὸν φό­βο νὰ κα­τα­βά­λει τὴν ψυ­χή μας καὶ τὴν πί­κρα νὰ ψυ­χρά­νει τὶς σχέ­σεις μας μὲ τοὺς ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους. Ἂς ἀ­ξι­ο­ποι­ή­σου­με ἀν­τί­θε­τα τὴ δύ­να­μη ποὺ κρύ­βει ἡ ἀ­γά­πη. Ἡ ἀ­νε­ξι­κα­κί­α καὶ ἡ συγ­χώ­ρη­ση κά­νουν θαύ­μα­τα! 

ΠΕ­ΡΙ­Ο­ΔΙ­ΚΟ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ», Ἀ­ριθ. 2264, 1ΜΑΙΟΥ 2022