Η ΘΕΊΑ ΛΕΙ­ΤΟΥΡ­ΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟ­Η­ΓΙ­Α­ΣΜΕ­ΝΩΝ ΔΩΡΩΝ. ΧΡ. ΡΟΥΣΗ

 

Η Θεία ΛΕΙ­ΤΟΥΡ­ΓΙΑ τΩν ΠΡΟ­Η­ΓΙ­Α­ΣΜΕ­ΝΩΝ ΔΩΡΩΝ 

Ὁ Χρυ­σό­στο­μος Ρου­σῆς, πρώ­ην γραμ­μα­τέ­ας τῆς Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς Ἐ­πι­τρο­πῆς Ἀ­πο­στό­λων Παύ­λου καὶ Βαρ­νά­βα (1976-2018), ἀ­να­φέ­ρε­ται στὴν Θεί­α Λει­τουρ­γί­α τῶν Προ­η­γι­α­σμέ­νων,ποὺ «ἀ­πο­τε­λεῖ τὸν καρ­πὸ καὶ τὸν στέ­φα­νο καὶ τὸν ἄ­ξο­να γύ­ρω ἀ­πὸ τὸν ὁ­ποῖ­ο αὐ­τὴ στρέ­φε­ται καὶ τὸν στό­χο στὸν ὁ­ποῖ­ο μᾶς κα­τευ­θύ­νει»­.­(+Ι­ω­άν­νης Μ. Φουν­τού­λης).

Ἡ Θεί­α Λει­τουρ­γί­α τῶν Προ­η­γι­α­σμέ­νων Τι­μί­ων Δώ­ρων εἶ­ναι μί­α ἀ­πὸ τὶς ὡ­ραι­ό­τε­ρες καὶ κα­τα­νυ­κτι­κό­τε­ρες ἀ­κο­λου­θί­ες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας. Πρό­κει­ται γιὰ ἕ­ναν ἀ­λη­θι­νὸ θη­σαυ­ρὸ τῆς πί­στε­ώς μας. Γι᾿ αὐ­τὸ ὁ μα­κα­ρι­στὸς Ἰ­ω­άν­νης Φουν­τού­λης, τὴ χα­ρα­κτη­ρί­ζει ὡς τὴν καρ­διὰ τῶν κα­θη­με­ρι­νῶν ἀ­κο­λου­θι­ῶν τῆς Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς.

Τε­λεῖ­ται συ­νή­θως Τε­τάρ­τη καὶ Πα­ρα­σκευ­ὴ τῆς  Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς. Ὀ­νο­μά­στη­κε «Λει­τουρ­γί­α τῶν Προ­η­γι­α­σμέ­νων Δώ­ρων» για­τί τὰ Τί­μια Δῶ­ρα, ὁ Ἄρ­τος καὶ ὁ Οἶ­νος, ἔ­χουν προ-ἁ­για­στεῖ κα­τὰ τὴν προ­η­γη­θεῖ­σα Θεί­α Λει­τουρ­γί­α τῆς Κυ­ρια­κῆς, εἶ­ναι πλέ­ον Σῶ­μα καὶ Αἷ­μα Χρι­στοῦ, καὶ ἁ­πλῶς προ­σφέ­ρον­ται πρὸς με­τά­λη­ψη στοὺς πι­στούς. (Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Ἑλ­λά­δας o­n­l­i­ne).

Ὁ Ἄρ­τος, ποὺ θὰ χρη­σι­μο­ποι­η­θεῖ στὴ Θεί­α Λει­τουρ­γί­α, κα­θα­γι­ά­ζε­ται τὴν προ­η­γού­με­νη Κυ­ρια­κή, ἐμ­πο­τί­ζε­ται στὸ Ἅ­γιο Αἷ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου μας καὶ φυ­λάσ­σε­ται στὸ Ἅ­γιο Ἀρ­το­φό­ριο ἐπὶ τῆς Ἁ­γί­ας Τρά­πε­ζας, γιὰ νὰ προ­σφερ­θεῖ στοὺς πι­στοὺς ὡς πνευ­μα­τι­κὴ τρο­φή, προ­κει­μέ­νου νὰ τοὺς ἐν­δυ­να­μώ­νει στὸν πνευ­μα­τι­κό τους ἀ­γώ­να. (Δρ Ἑ­λέ­νη Ρωσ­σί­δου-Κου­τσοῦ, Φι­λό­λο­γος-Βυ­ζαν­τι­νο­λό­γος)

Ἡ Λει­τουρ­γί­α τῶν Προ­η­γι­α­σμέ­νων τε­λεῖ­ται σὲ συν­δυα­σμὸ μὲ τὴ­ν Α­κο­λου­θί­α τοῦ Ἑ­σπε­ρι­νοῦ: Ψάλ­λον­ται­ τὰ "ἑ­σπέ­ρια στι­χη­ρά", γί­νε­ται ἡ "μι­κρὰ εἴ­σο­δος" μὲ θυ­μια­τὸ καὶ  ἀ­να­γι­γνώ­σκον­ται δύ­ο πε­ρι­κο­πὲς ἀ­πὸ την Πα­λαι­ὰ Δι­α­θή­κη, με­τα­ξὺ τῶν ὁ­ποί­ων ὁ Ἱ­ε­ρέ­ας, κρα­τών­τας στὸ ἕ­να χέ­ρι λαμ­πά­δα καὶ στὸ ἄλ­λο θυ­μια­τό, ἐ­ξέρ­χε­ται στὴ­ν Ω­ραί­α Πύ­λη ἐκ­φω­νών­τας τὸ "Σο­φί­α, Ὀρ­θοί. Φῶς Χρι­στοῦ, φαί­νει πᾶ­σι". Ἀ­κο­λου­θεῖ ὁ ὕ­μνος "Κα­τευ­θυν­θή­τω ἡ προ­σευ­χὴ μου ὡς θυ­μί­α­μα (λι­βά­νι) ἐ­νώ­πιον σου, ἔ­παρ­σις (ἀ­νύ­ψω­ση) τῶν χει­ρῶν μου, θυ­σί­α ἑ­σπε­ρι­νή», ποὺ ψάλ­λε­ται ἕ­ξι φο­ρές. Στὴ συ­νέ­χεια,  ἀν­τὶ τοῦ Χε­ρου­βι­κοῦ ὕ­μνου,  ψάλ­λε­ται ὁ ὑ­πέ­ρο­χος ὕ­μνος "Νῦν αἱ δυ­νά­μεις τῶν οὐ­ρα­νῶν σὺν ἡ­μῖν ἀ­ο­ρά­τως λα­τρεύ­ου­σιν• ἰ­δοὺ γὰρ εἰ­σπο­ρεύ­ε­ται (=μπαί­νει) ὁ Βα­σι­λεὺς τῆς δό­ξης. Ἰ­δοὺ θυ­σί­α μυ­στι­κὴ τε­τε­λει­ω­μέ­νη δο­ρυ­φο­ρεῖ­ται (=φρου­ρεῖ­ται)• πί­στει καὶ πό­θῳ (=μὲ πό­θο) προ­σέλ­θω­μεν, ἵ­να μέ­το­χοι ζω­ῆς αἰ­ω­νί­ου γε­νώ­με­θα. Ἀλ­λη­λού­ϊ­α." (=Αἰ­νεῖ­τε τὸν Θε­ὸ).

Τέ­λος, ἡ Θεί­α Λει­τουρ­γί­α τῶν Προ­η­γι­α­σμέ­νων τε­λεῖ­ται γιὰ δύ­ο κυ­ρί­ως λό­γους:

1. Ὁ Ἀ­να­στά­σι­μος χα­ρα­κτή­ρας τῆς Θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας δὲ συμ­βι­βά­ζε­ται μὲ τὸν πέν­θι­μο χα­ρα­κτή­ρα τῶν ἡ­με­ρῶν τῆς Μ. Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς. «Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ὡς νύμ­φη, πεν­θεῖ καὶ συμ­με­τέ­χει στὸ ἑ­κού­σιο ὑ­πὲρ ἡ­μῶν πά­θος τοῦ Νυμ­φί­ου της μὲ ἀρ­χη­γὸ τὴν Ὑ­πε­ρα­γί­α Θε­ο­τό­κο. Ἔ­τσι π.χ. ἐκ­φρά­ζε­ται στὸ τρο­πά­ριο, ποὺ ἐ­πι­σφρα­γί­ζει τὴν ἀ­κο­λου­θί­α τοῦ Με­γά­λου Ἀ­πο­δεί­πνου»: Σφα­γήν σου τὴν ἄ­δι­κον Χρι­στέ, ἡ Παρ­θέ­νος βλέ­που­σα, ὀ­δυ­ρο­μέ­νη ἐ­βό­α σοι, τέ­κνον γλυ­κύ­τα­τον…­.(ἅ­γιος Γρη­γό­ριος ὁ  Πα­λα­μᾶς).

2. Γιὰ νὰ μὴ μεί­νουν οἱ πι­στοὶ κα­τὰ τὶς μέ­ρες αὐ­τές, χω­ρὶς νὰ κοι­νω­νή­σουν τὸ πα­νά­χραν­το Σῶ­μα καὶ Αἷ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου Ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ. Μί­α φω­νὴ ἀ­πὸ τὴν ἀρ­χαί­α ζων­τα­νὴ πα­ρά­δο­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας λέ­γει ὅ­τι «ὁ πι­στὸς δὲν μπο­ρεῖ νὰ ζεῖ τὴ ζω­ὴ τοῦ Χρι­στοῦ ἂν δὲν μπο­λι­ά­ζε­ται δια­ρκῶς μὲ τὴν πη­γὴ τῆς ζω­ῆς, τὸ Σῶ­μα καὶ τὸ Αἷ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου». Για­τί χω­ρὶς τὸν Χρι­στὸ δὲν πρό­κει­ται νὰ πε­τύ­χου­με τί­πο­τα. «Χω­ρὶς ἐ­μοῦ οὐ δύ­να­σθε ποι­εῖν οὐ­δέν». (Ἰ­ω­άν. ιε΄[15] 5).

Πη­γή: Ἐκκλησία  τῆς Ἑλλάδας online.