Η ΚΟΙΜΉΣΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΌΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

Η κοιμήσΙς της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ  Θεοτόκου ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Τῆς Ἑορτῆς)

Ἀ­δελ­φοί, τοῦ­το φρο­νε­ί­σθω ἐν ὑ­μῖν ὃ καὶ ἐν Χρι­στῷ ᾿Ι­η­σοῦ, ὃς ἐν μορ­φῇ Θε­οῦ ὑ­πάρ­χων οὐχ ἁρ­παγ­μὸν ἡ­γή­σα­το τὸ εἶ­ναι ἴ­σα Θε­ῷ, ἀλλ᾿ ἑ­αυ­τὸν ἐ­κέ­νω­σε μορ­φὴν δο­ύ­λου λα­βών, ἐν ὁ­μοι­ώ­μα­τι ἀν­θρώ­πων γε­νό­με­νος, καὶ σχή­μα­τι εὑ­ρε­θεὶς ὡς ἄν­θρω­πος ἐ­τα­πε­ί­νω­σεν ἑ­αυ­τὸν γε­νό­με­νος ὑ­πή­κο­ος μέ­χρι θα­νά­του, θα­νά­του δὲ σταυ­ροῦ. Διὸ καὶ ὁ Θε­ὸς αὐ­τὸν ὑ­πε­ρύ­ψω­σε καὶ ἐ­χα­ρί­σα­το αὐ­τῷ ὄ­νο­μα τὸ ὑ­πὲρ πᾶν ὄ­νο­μα, ἵ­να ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τι ᾿Ι­η­σοῦ πᾶν γό­νυ κάμ­ψῃ ἐ­που­ρα­νί­ων καὶ ἐ­πι­γε­ί­ων καὶ κα­τα­χθο­νί­ων, καὶ πᾶ­σα γλῶσ­σα ἐ­ξο­μο­λο­γή­ση­ται ὅ­τι Κύριος ᾿Ι­η­σοῦς Χρι­στὸς εἰς δό­ξαν Θε­οῦ πα­τρός.

                                                                                   (Φιλιπ. β΄[2] 5 –11)

Ε­Ρ­Μ­Η­Ν­Ε­ΙΑ (Π.Ν.Τ­Ρ­Ε­Μ­Π­Ε­ΛΑ)

Ἀδελφοὶ,  ἐφόσον εἶστε μαθητὲς καὶ δοῦλοι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρέπει νὰ μιμηθεῖτε τὴν ταπείνωση καὶ τήν αὐταπάρνησή του. Ἂς ὑπάρχει λοιπὸν μέσα σας αὐτό τό φρόνημα τῆς ταπεινώσεως καὶ αὐταπαρνήσεως ποὺ εἶχε κι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δηλαδή, ἄν καὶ εἶχε τὴν ἴδια οὐσία καί φύση μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα καὶ ὡς ἀπαράλλακτη καί ζωντανὴ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ εἶχε τὴ μορφή καὶ τὴ φύση τοῦ Θεοῦ, δὲν θεώρησε τὴν ἰσότητά του μὲ τὸν Θεό Πατέρα ἀποτέλεσμα ἁρπαγῆς. Διότι ἐάν ἦταν ἀποτέλεσμα ἁρπαγῆς, δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ τὸ ἀποθέσει, ἀπό φόβο μήπως τὸ χάσει. Ἀλλὰ κένωσε τὸν ἑαυτὸ του συγκαλύπτοντας καὶ κρύβοντας γιὰ κάποιο διάστημα τὴ δόξα καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς θεότητάς του. Πῆρε μορφὴ δούλου καὶ ἔγινε ὅμοιος μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Κι ἐνῶ παρουσιάστηκε μὲ τὴν ἐξωτερικὴ ὄψη τοῦ ἀνθρώπου, δὲν ἦταν μόνον ἄνθρωπος, ὅπως φαινόταν, ἀλλά ἦταν συγχρόνως καὶ Θεός. Καὶ ταπείνωσε τὸν ἑαυτὸ του δείχνοντας τέλεια ὑπακοὴ μέχρι θανάτου, καὶ μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ, ποὺ εἶναι ὁ πλέον ὀδυνηρὸς καὶ ἀτιμωτικὸς θάνατος. Γιὰ τὴν ταπείνωση λοιπὸν καὶ τὴν ὑπακοὴ του αὐτή ὁ Θεὸς τὸν ὑπερύψωσε καὶ ὡς ἄνθρωπο καὶ τοῦ χάρισε ὄνομα, τὸ ὄνομα Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ εἶναι πάνω ἀπό κάθε ἄλλο ὄνομα. Τὸν ὑπερύψωσε, ὥστε στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ νὰ γονατίσουν ταπεινὰ καὶ νὰ τὸν προσκυνήσουν λατρευτικὰ καὶ οἱ ἄγγελοι στὸν οὐρανὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι στὴ γῆ καὶ οἱ ψυχὲς τῶν νεκρῶν στὰ καταχθόνια· ἀλλά κι αὐτὰ τὰ δαιμονικὰ ὄντα ποὺ εἶναι στὰ καταχθόνια μὲ τρόμο νὰ ὑποκλιθοῦν μπροστὰ στὸ μεγαλεῖο του. Κι ἔτσι κάθε γλώσσα νὰ ὁμολογήσει φανερά, δυνατὰ καὶ ξεκάθαρα ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Κύριος. Καὶ μὲ τὴν ὁμολογία αὐτὴ καὶ τὴν ἀναγνώριση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς Κυρίου θὰ δοξάζεται ὁ Θεὸς Πατήρ.

ΤΟ ΙΕΡΟΝ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ (Τῆς Ἑορτῆς)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, εἰ­σῆλ­θεν ὁ ᾿Ι­η­σοῦς εἰς κώ­μην τι­νά. γυ­νὴ δέ τις, ὀ­νό­μα­τι Μάρθα, ὑ­πε­δέ­ξα­το αὐ­τὸν εἰς τὸν οἶ­κον αὐ­τῆς. Καὶ τῇ­δε ἦν ἀ­δελ­φὴ κα­λου­μέ­νη Μα­ρί­α, ἣ καὶ πα­ρα­κα­θί­σα­σα πα­ρὰ τοὺς πό­δας τοῦ ᾿Ι­η­σοῦ, ἤ­κου­ε τὸν λό­γον αὐ­τοῦ. Ἡ δὲ Μάρθα πε­ρι­ε­σπᾶ­το πε­ρὶ πολ­λὴν δι­α­κο­νί­αν· ἐ­πι­στᾶ­σα δὲ εἶ­πε· Κύριε, οὐ μέ­λει σοι ὅ­τι ἡ ἀ­δελφή μου μό­νην με κα­τέ­λι­πε δι­α­κο­νεῖν; εἰ­πὲ οὖν αὐ­τῇ ἵ­να μοι συ­ναν­τι­λά­βη­ται. Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ εἶ­πεν αὐ­τῇ ὁ ᾿Ι­η­σοῦς· Μάρθα, Μάρθα, με­ρι­μνᾷς καὶ τυρ­βά­ζῃ πε­ρὶ πολ­λά, ἑ­νὸς δέ ἐ­στι χρε­ί­α. Μα­ρί­α δὲ τὴν ἀ­γα­θὴν με­ρί­δα ἐ­ξε­λέ­ξα­το, ἥ­τις οὐκ ἀ­φαι­ρε­θή­σε­ται ἀπ᾿ αὐ­τῆς. ᾿Ε­γέ­νε­το δὲ ἐν τῷ λέ­γειν αὐ­τὸν ταῦ­τα, ἐ­πά­ρα­σά τις γυ­νὴ φω­νὴν ἐκ τοῦ ὄ­χλου, εἶ­πεν αὐ­τῷ· Μα­κα­ρί­α ἡ κοι­λί­α ἡ βα­στά­σα­σά σε, καὶ μα­στοὶ οὓς ἐ­θή­λα­σας. Αὐ­τὸς δὲ εἶ­πε· Με­νοῦν­γε μα­κά­ριοι οἱ ἀ­κο­ύ­ον­τες τὸν λό­γον τοῦ Θε­οῦ, καὶ φυ­λάσ­σον­τες αὐ­τόν.

                          (Λουκ. ι΄ [10] 38 – 42 καὶ ια΄ [11]  27 – 28)

Ε­Ρ­Μ­Η­Ν­Ε­ΙΑ (Π.Ν.Τ­Ρ­Ε­Μ­Π­Ε­ΛΑ)

Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ μπῆκε ὁ Ἰησοῦς σ' ἕνα χωριό. Καὶ κάποια γυναίκα ποὺ ὀνομαζόταν Μάρθα τὸν ὑποδέχθηκε στό σπίτι της. Αὐτὴ εἶχε μία ἀδελφὴ ποὺ λεγόταν Μαρία, ἡ ὁποία ὄχι μόνο ὑποδέχθηκε τὸν Ἰησοῦ ὅπως ἡ Μάρθα, ἀλλά καὶ κάθισε κοντὰ στὰ πόδια του ὡς ταπεινή μαθήτρια κι ἄκουγε μὲ ἀπερίσπαστη προσοχή τὴ διδασκαλία του. Ἡ Μάρθα ὅμως ἦταν ἀπασχολημένη καὶ πνιγμένη σὲ πολλὴ ἐργασία, φροντίζοντας νὰ ἑτοιμάσει τὸ φαγητὸ καὶ νὰ περιποιηθεῖ τὸν Διδάσκαλο. Κάποια στιγμή λοιπὸν στάθηκε κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ τοῦ εἶπε: Κύριε δὲν σὲ νοιάζει ποὺ ἡ ἀδελφή μου μὲ ἄφησε μόνη μου νὰ ὑπηρετῶ καὶ νὰ ἑτοιμάζω τὸ τραπέζι; Πὲς της λοιπόν νά μὲ βοηθήσει. Τότε τῆς ἀποκρίθηκε ὁ Ἰησοῦς: Μάρθα, Μάρθα, βασανίζεις καὶ ταλαιπωρεῖς τὸ νοῦ σου μὲ πολλὲς ἀγωνιώδεις φροντίδες, καὶ κουράζεις τὸ σῶμα σου γιά νά προετοιμάσεις πολλά πράγματα. Ἐνῶ ἕνα εἶναι χρήσιμο καὶ ἀναγκαῖο, ἡ ἀκρόαση τῆς διδασκαλίας μου. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀναγκαία πνευματικὴ τροφὴ γιὰ τὴν ψυχή. Αὐτὴν τὴν τροφὴ διάλεξε ἡ Μαρία, τὴν καλὴ καὶ ὠφέλιμη μερίδα, ποὺ δὲν θὰ τῆς ἀφαιρεθεῖ ποτέ. Διότι οἱ ὠφέλειες τῆς πνευματικῆς αὐτῆς τροφῆς δὲν εἶναι προσωρινὲς καὶ φθαρτές, ἀλλά πνευματικὲς καὶ αἰώνιες. Κι ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς τὰ ἔλεγε αὐτά, κάποια γυναίκα ἀπ' τὸ πλῆθος, ἐπειδὴ ἐνθουσιάστηκε ἀπό τὴ διδασκαλία του, ἔβγαλε μιά δυνατή φωνή καὶ εἶπε: Εὐτυχισμένη ἡ κοιλιὰ ποὺ σὲ βάστασε καὶ οἱ μαστοὶ ποὺ θήλασες. Εὐτυχισμένη δηλαδὴ ἡ μητέρα ποὺ σὲ γέννησε καὶ σὲ ἀνέθρεψε. Κι αὐτὸς εἶπε: Ἀληθινά, εὐτυχισμένη εἶναι ἡ μητέρα μου· ἀλλά μὴν ξεχνᾶτε ὅτι μακάριοι εἶναι ὅσοι ἀκοῦνε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἐφαρμόζουν. Μ' αὐτὴ τὴν ἔννοια, αὐτὴ ποὺ μὲ γέννησε καὶ μὲ θήλασε, γι' αὐτὸ ἀκριβῶς δέχθηκε τὴ μεγαλύτερη τιμὴ καὶ ἀξιώθηκε νὰ γίνει μητέρα μου, διότι φύλαξε πάντοτε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Η «ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ» ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

          Ὅτι συνέβη μὲ τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος πέθανε καὶ ἀναστήθηκε, τὸ ἴδιο θὰ συμβεῖ καὶ μὲ κάθε ἄνθρωπο. Πρὸς τὸ παρόν, βέβαια, γευόμαστε μόνο τὸν θάνατο. Βλέπουμε τὴν κυριαρχία του πάνω σὲ ὅλη τὴν δημιουργία. Αὐτὸ ποὺ προσδοκοῦμε εἶναι ἡ κοινὴ ἀνάσταση, ἡ ζωοποίηση τῶν νεκρῶν σωμάτων καὶ ἡ ἔνδυση τῶν φθαρτῶν μὲ ἀφθαρσία. Αὐτὸ ποὺ ἀναμένουμε ἐμεῖς νὰ συμβεῖ, ὅταν θὰ ἔλθει ὁ Χριστὸς κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία Του, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, συνέβη ἤδη στὴν Θεοτόκο.

Ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ τρεῖς ἡμέρες μετὰ τὴν Κοίμηση καὶ τὴν Ταφή της ἀπὸ τοὺς Μαθητὲς καὶ τοὺς πρώτους Ἀποστολικοὺς Πατέρες, «μετέστη» στοὺς οὐρανούς. Ἡ «μετάσταση» τῆς Θεοτόκου εἶναι ταυτόχρονα ἀνάσταση καί ἀνάληψη. Δηλαδή, τὸ νεκρὸ της σῶμα συνδέθηκε πάλι μὲ τὴν ψυχή της καὶ «ἀνελήφθη» ἀπὸ τὸν Υἱό της στὸν οὐρανό. Δὲν ἦταν δυνατὸν αὐτὴ ποὺ γέννησε τὸν νικητὴ τοῦ θανάτου νά κατέχεται ἀπὸ τὸν θάνατο.

Χωρὶς νὰ ξερουμε τί ἀκριβῶς συνέβη στὸ σῶμα τῆς Παναγίας πέραν τῆς μεταστάσεώς του στὸν οὐρανὸ καὶ τῆς ἀφθαρτοποιήσεώς του, προτιμοῦμε νά μείνουμε χωρὶς προσθῆκες καὶ ἐπεξηγήσεις στὸν ὄρο «μετάσταση» ποὺ μᾶς παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, μὲ δεδομένα τὰ λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς στὴν Α´ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ ιε΄[15], 22-23: «Ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται. Ἕκαστος δὲ ἐν τῷ ἰδίῳ τάγματι· ἀπαρχὴ Χριστός, ἔπειτα οἱ Χριστοῦ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ». Καὶ μιά καὶ ἡ ζωοποίηση τῶν σωμάτων ἀκόμα δὲν ἔχει συμβεῖ πέραν τοῦ Χριστοῦ, ἐφ' ὅσον δὲν ἔχει συμβεῖ ἀκόμα ἡ Δευτέρα Παρουσία, δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε για «ἀνάσταση», ἀλλὰ ἁπλῶς για «μετάσταση». Ἄλλωστε κατὰ τὸν λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, οἱ ψυχὲς τῶν ἁγίων, ἀκόμα καὶ χωρὶς τὸ σῶμα τους, δὲν κατέχονται ἐκ τοῦ θανάτου: «Λέγει αὐτῷ Μάρθα· οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἑσχάτῃ ἡμέρᾳ. Εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγὼ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα.» (Ἰωάννης ια΄[11] 24-26). Ἄλλο πράγμα λοιπὸν εἶναι ἡ μετάσταση καὶ ἡ διαφύλαξη τοῦ σώματος τῆς Παναγίας ἀπὸ τὴ φθορά, καὶ ἄλλο ἡ ἀνάσταση. Καὶ ἀκόμα καὶ ἄν χρησιμοποιήσουμε τὴ λέξη «συνανίσταται» για τὸ σῶμα τῆς Παναγίας ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς (PG 151,465), εἶναι προφανὲς ὅτι δὲν πρόκειται ἀκριβῶς για τὴ γενικὴ ἀνάσταση ποὺ θὰ συμβεῖ κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία, ἀλλὰ γιά κάτι ποὺ μοιάζει μὲ αὐτήν.

Ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου ὑπῆρξε ἔνδοξος καὶ ἦταν ἀνάλογη μὲ τὴν ζωή της. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μιλώντας γιά τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, ὄχι μόνον τὴν ὀνομάζει ἔνδοξη, ἀλλὰ συγχρόνως τὴν ὀνομάζει μεταβίωση.

Αὐτὴ ἡ λεγομένη μεταβίωση εἶναι ἡ ἀνάσταση καὶ ἀνάληψη τοῦ σώματος τῆς Παναγίας. Κατὰ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὅπως καὶ ἄλλων ἁγίων, δὲν ἐορτάζουμε μόνον τὴν ἄνοδο τῆς ψυχῆς τῆς Θεοτόκου στὸν οὐρανό, ἀλλὰ καὶ τοῦ σώματος. Γράφει ὅτι ἡ Θεοτόκος μετέστη στὸν οὐρανὸ καὶ παρέστη ἐκ δεξιῶν τοῦ παμβασιλέως. Ἔτσι, μὲ τὸ σῶμα της ἀνέβηκε στὸν Οὐρανό. Σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφή, αὐτοὶ ποὺ ἀναλήφθηκαν μὲ τὸ σῶμα τους στὸν οὐρανό, εἶναι ἡ Παναγία μαζὶ μὲ τὸν Υἱό της, καθὼς ὁ Προφήτης Ἠλίας καὶ ὁ Ἐνώχ.

Αὐτὴ ὅμως ἡ «μετάσταση» δὲν χώρισε τὴν Θεοτόκο ἀπὸ τὸν κόσμο. Περισσότερο ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἁγίους, ἡ Θεοτόκος, παρὰ τὴν «κοίμησή» της, συνεχίζει νά εἶναι παροῦσα μέσα στὸ κόσμο μὲ τὴν ἄμαχη προστασία της. Αὐτὸ μαρτυροῦν τὰ ἀμέτρητα θαύματά της.

 ΠΗΓΗ: http://users.sch.gr/aiasgr/Theotokos_Maria/Theotokologia/H_metastash_ths_Theotokou.htm