Ἡ ἄ­νο­δος στὸ Θα­βὼρ

 

Ἡ ἄ­νο­δος στὸ Θα­βὼρ

 Ἡ ἑ­ορ­τὴ τῆς Με­τα­μορ­φώ­σε­ως εἶ­ναι πο­λὺ ἀ­γα­πη­τὴ σὲ ὅ­λους τοὺς μο­να­χοὺς καὶ γε­νι­κὰ σὲ ὅ­λους τοὺς πι­στούς. Βο­η­θᾶ νὰ συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με τοὺς καρ­ποὺς ποὺ ἡ χά­ρις τοῦ Βα­πτί­σμα­τος μπο­ρεῖ νὰ μᾶς προ­σφέ­ρει. Τὴν ἀ­γα­ποῦ­σε πο­λὺ καὶ ὁ Γέ­ρον­τάς μας Αἰ­μι­λια­νός, ὁ ὁ­ποῖ­ος στὴν ἀρ­χὴ τῆς μο­να­στι­κῆς του ζω­ῆς εἶ­χε δε­χθεῖ τὴ χά­ρη τῆς θέ­ας τοῦ ἀ­κτί­στου φω­τὸς ποὺ ση­μά­δε­ψε ἀ­νε­ξά­λει­πτα ὁ­λό­κλη­ρη τὴν πνευ­μα­τι­κή του ζω­ή, καὶ ὁ ὁ­ποῖ­ος διὰ τῶν προ­σευ­χῶν καὶ τῆς δι­δα­σκα­λί­ας του, σφρά­γι­ζε καὶ ὅ­λους ἐ­κεί­νους ποὺ εἶ­χαν τὴν εὐ­λο­γί­α νὰ τὸν ἔ­χουν πνευ­μα­τι­κὸ πα­τέ­ρα. Ἐν­θυ­μού­με­νος λοι­πὸν αὐ­τά, εἶ­χε ζη­τή­σει ἀ­πὸ ὅ­λα τὰ πνευ­μα­τι­κά του παι­διὰ νὰ κά­νουν πάν­το­τε τὸ ση­μεῖ­ο τοῦ σταυ­ροῦ στὴν ἀρ­χὴ τοὺ Ὄρ­θρου, ὅ­ταν ἀ­κού­γε­ται ὁ στί­χος: «Θε­ὸς Κύ­ριος καὶ ἐ­πέ­φα­νεν ἡ­μῖν!».

Ὅ­μως. μπο­ροῦ­με ἄ­ρα­γε νὰ ποῦ­με ἐν πά­σῃ ἀ­λη­θεί­ᾳ τὸ «Θε­ὸς Κύ­ριος καὶ ἐ­πέ­φα­νεν ἡ­μῖν»; Ναί, βε­βαί­ως, δι­ό­τι ὑ­πάρ­χουν πολ­λὲς δι­α­βαθ­μί­σεις στὶς δω­ρε­ὲς τοῦ Κυ­ρί­ου. Καὶ κά­θε φο­ρὰ ποὺ σὲ μιὰ στιγ­μὴ θερ­μῆς προ­σευ­χῆς νι­ώ­θου­με χα­ρὰ καὶ εἰ­ρή­νη ποὺ ξε­περ­νοῦν αὐ­τὸν τὸν κό­σμο, κά­θε φο­ρὰ πού, κα­θὼς προ­σπα­θοῦ­με νὰ βα­δί­ζου­με ἐν τα­πει­νώ­σει, ἐν ἀ­γά­πῃ, ἀ­κό­μη καὶ μὲ τὴ θυ­σί­α τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας γιὰ τοὺς ἄλ­λους, νι­ώ­θου­με στὴν καρ­διά μας αὐ­τὴ τὴ χα­ρά, τὴ βα­θιὰ εἰ­ρή­νη, στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα βλέ­που­με μιὰ ἀ­κτί­να αὐ­τοῦ τοῦ ἀ­κτί­στου φω­τός.

Ὑ­πάρ­χουν πολ­λὲς δι­α­βαθ­μί­σεις στὴ με­τα­μόρ­φω­ση αὐ­τὴ τοῦ Χρι­στια­νοῦ. Ὅ­ταν δι­α­βά­ζου­με τοὺς βί­ους τῶν ἁ­γί­ων, βλέ­που­με μέ­χρι ποι­οῦ βαθ­μοῦ μπο­ρεῖ νὰ ὁ­λο­κλη­ρω­θεῖ μέ­σα τοὺς αὐ­τὴ ἡ με­τα­μόρ­φω­ση καὶ νὰ φα­νε­ρω­θεῖ ἀ­κό­μη καὶ στὸ σῶ­μα τους, ὅ­πως στὴ ζω­ὴ τοῦ ἁ­γί­ου Σε­ρα­φεὶμ τοῦ Σά­ρωφ καὶ τό­σων ἄλ­λων. Σή­με­ρα, μέ­σα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α ὁ Ἀ­να­στη­μέ­νος, ὁ Με­τα­μορ­φω­θεὶς Χρι­στὸς δὲν εἶ­ναι πιὰ ἔ­ξω ἀ­πὸ μᾶς, ὅ­πως ἦ­ταν ἀ­κό­μη γιὰ τοὺς ἀ­πο­στό­λους πά­νω στὸ Θα­βώρ. Ὁ Ἀ­να­στη­μέ­νος Χρι­στὸς εἶ­ναι πα­ρὼν στὶς καρ­δι­ές μας, τὶς καρ­δι­ὲς τῶν βα­πτι­σμέ­νων, τὶς καρ­δι­ὲς τῶν Χρι­στια­νῶν ποὺ σὲ κά­θε Θεί­α Λει­τουρ­γί­α κοι­νω­νοῦ­με τὸ Σῶ­μα καὶ τὸ Αἷ­μα Του. Ἀ­πὸ αὐ­τὴν ἀ­κρι­βῶς τὴν πη­γὴ μπο­ρεῖ τὸ φῶς νὰ ἁ­πλω­θεῖ μέ­σα μας, καὶ ἀ­πὸ αὐ­τὸ νὰ πά­ρου­με μιὰ ἀ­κτί­να ἢ του­λά­χι­στον μιὰ ἀν­τα­νά­κλα­ση, καὶ ἐ­κεί­νη τὴ στιγ­μὴ νὰ κα­τα­λά­βου­με ὅ­τι αὐ­τὴ ἡ χα­ρὰ ὑ­περ­βαί­νει ὅ­λες τὶς ἐγ­κό­σμι­ες χα­ρές.

Στὸν βαθ­μὸ ποὺ ἔ­χου­με ἤ­δη νι­ώ­σει λί­γη ἀ­πὸ τὴν ἀν­ταύ­γεια αὐ­τή, μπο­ροῦ­με πράγ­μα­τι νὰ «ση­κώ­σου­με» ὅ,τι εἶ­ναι ὀ­δυ­νη­ρὸ στὴν ὕ­παρ­ξή μας, ὅ­λους τοὺς σταυ­ροὺς ποὺ ἀ­να­πό­φευ­κτα φέρ­νει μα­ζί της αὐ­τὴ ἡ ζω­ή. Κα­τα­λα­βαί­νου­με τό­τε ὅ­τι ὅ­λες οἱ προ­σπά­θει­ες ποὺ πρέ­πει νὰ κα­τα­βά­λου­με, ὅ­λες οἱ δο­κι­μα­σί­ες καὶ οἱ τα­λαι­πω­ρί­ες ποὺ ὀ­φεί­λου­με νὰ ὑ­πο­μεί­νου­με, ὅ­λα αὐ­τὰ δὲν εἶ­ναι τί­πο­τε ἄλ­λο πα­ρὰ σκα­λο­πά­τια τῆς ἀ­νά­βα­σής μας στὸ Θα­βώρ. Εἶ­ναι ἡ ἀ­νά­βα­ση ἐ­κεί­νη ποὺ θὰ μᾶς ὁ­δη­γή­σει νὰ ἀ­να­κα­λύ­ψου­με μέ­σα μας τὴν ἀ­πεί­ρως γλυ­κιὰ καὶ φω­τει­νὴ πα­ρου­σί­α τοῦ με­τα­μορ­φω­θέν­τος Ἰ­η­σοῦ.

Ἡ ζω­ή μας θὰ εἶ­χε ἀλ­λά­ξει, ἂν ἀν­τι­λαμ­βα­νό­μα­σταν πραγ­μα­τι­κὰ τὶς δο­κι­μα­σί­ες καὶ τὰ βά­σα­νά μας ὡς ἀ­νά­βα­ση στὸ Θα­βὼρ ἢ ὡς ἀ­νά­βα­ση στὸ Σι­νά, ὅ­πως ἔ­λε­γε ὁ ἅ­γιος Γρη­γό­ριος Νύσ­σης σχο­λι­ά­ζον­τας τὸν βί­ο τοῦ Μω­υ­σῆ: τὰ δύ­ο σύμ­βο­λα συ­νε­νώ­νον­ται. Τὸ Θα­βὼρ εἶ­ναι καὶ Σι­νά, δε­δο­μέ­νου ὅ­τι ὁ προ­φή­της Μω­υ­σῆς φα­νε­ρώ­θη­κε δί­πλα στὸν Ἠ­λί­α μα­ζὶ μὲ τὸν με­τα­μορ­φω­θέν­τα Ἰ­η­σοῦ.

Στὴ γι­ορ­τὴ αὐ­τὴ τῆς Με­τα­μορ­φώ­σε­ως, εἴ­θε νὰ μᾶς δώ­σει ὁ Κύ­ριος νὰ κα­τα­λά­βου­με τί πραγ­μα­τι­κὰ εἶ­ναι ἡ Χρι­στι­α­νι­κὴ ζω­ή, ποι­ὸ εἶ­ναι τὸ ἀ­λη­θι­νό της νό­η­μα. Ὁ ἅ­γιος Πορ­φύ­ριος ὁ Καυ­σο­κα­λυ­βί­της, αὐ­τὸς ὁ σύγ­χρο­νος ἅ­γιος της Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ἔ­λε­γε ὅ­τι μί­α ζω­ὴ ποὺ ἐμ­πνέ­ε­ται ἀ­πὸ ἐν­το­λὲς τοῦ τύ­που «κά­νε αὐ­τό, μὴν κά­νεις ἐ­κεῖ­νο· ἢ μὴν κά­νεις αὐ­τὸ καὶ κά­νε τὸ ἄλ­λο», δὲν εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κὴ Χρι­στι­α­νι­κὴ ζω­ή. Ση­μαί­νει ὅ­τι ἐμ­μέ­νου­με σ᾿ ἕ­να νό­μο γραμ­μέ­νο σὲ πέ­τρι­νες πλά­κες, πα­ρα­μέ­νου­με θαμ­μέ­νοι κά­τω ἀ­πὸ τὴν πέ­τρα τοῦ τά­φου. Εἶ­μαι Χρι­στια­νὸς ση­μαί­νει εἶ­μαι ἀ­να­στη­μέ­νος μα­ζὶ μὲ τὸν Χρι­στό. Σή­με­ρα αὐ­τὸ ποὺ πρέ­πει νὰ ἐμ­πνέ­ει τὴ ζω­ή μας εἶ­ναι ἡ ἀ­γά­πη γιὰ τὸν Χρι­στό, ἡ ἀ­γά­πη γιὰ τὸ φῶς αὐ­τὸ ποὺ ἀ­κτι­νο­βο­λεῖ ἀ­πὸ Αὐ­τόν. Δὲν ὑ­πο­κεί­με­θα πιὰ μό­νο σὲ ἐ­ξω­τε­ρι­κὲς ἐν­το­λές· ἀ­σφα­λῶς καὶ αὐ­τὲς ἔ­χουν τὴ θέ­ση τους στὴ ζω­ή μας, ἀλ­λὰ αὐ­τὸ ποὺ τ᾿ ἀλ­λά­ζει ὅ­λα εἶ­ναι ὅ­τι ἔ­χου­με λά­βει τὴ δω­ρε­ὰ τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος: ὑ­πάρ­χει στὶς καρ­δι­ὲς ἡ­μῶν τῶν βα­πτι­σμέ­νων, τῶν ἀν­θρώ­πων τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης, ἕ­να φῶς, μιὰ πνο­ή, μιὰ ὁρ­μὴ ποὺ «ἐ­σω­τε­ρι­κεύ­ει» ὅ­λες τὶς ἐν­το­λὲς τοῦ Χρι­στοῦ ποὺ δι­α­βά­ζου­με στὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο. Αὐ­τὴ ἡ με­λέ­τη, ἀ­πα­ραί­τη­τη ὁ­πωσ­δή­πο­τε, ὀ­φεί­λει νὰ ξυ­πνᾶ μέ­σα μας ἐ­κεί­νη τὴν ἐ­σω­τε­ρι­κὴ πνο­ὴ ποὺ θὰ ἐμ­πνέ­ει ὅ­λες μας τὶς πρά­ξεις· ἂν βέ­βαι­α, ἀν­τὶ νὰ δι­α­σκορ­πι­ζό­μα­στε σὲ ὅ­λες τὶς ἐ­ξω­τε­ρι­κὲς μέ­ρι­μνες, πα­ρα­μέ­νου­με προ­σε­κτι­κοὶ καὶ ἀ­σκοῦ­με τὴν πνευ­μα­τι­κὴ νή­ψη ποὺ ἀ­δι­ά­κο­πα μᾶς προ­τεί­νουν οἱ ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες.

Ἀ­μέ­σως τό­τε, ὅ­λη ἡ δι­δα­σκα­λί­α, ὅ­λοι οἱ νό­μοι τῆς Χρι­στι­α­νι­κῆς ζω­ῆς γί­νον­ται στὶς λε­πτο­μέ­ρει­ες τῆς ζω­ῆς μας ὁ­τι­δή­πο­τε ἄλ­λο πα­ρὰ ἀ­πα­γο­ρεύ­σεις καὶ προ­στα­γὲς ἔ­ξω­θεν προ­ερ­χό­με­νες· ἀλ­λὰ ἡ ἄ­κτι­στη θεί­α ζω­ὴ με­τα­φρά­ζε­ται σὲ λό­γο ἀν­θρώ­πι­νο, σὲ με­το­χὴ σ᾿ αὐ­τὸ ποὺ εἶ­ναι ὁ Θε­ός, στὶς θεῖ­ες ἐ­νέρ­γει­ές Του ποὺ μᾶς δι­α­πο­τί­ζουν· με­τα­φρά­ζε­ται σὲ τα­πει­νὴ ἀ­γά­πη πρὸς τοὺς ἀν­θρώ­πους, εἰ­ρή­νη, μα­κρο­θυ­μί­α, ἀ­γα­θο­σύ­νη πρὸς ὅ­λους, ὑ­πα­κο­ή, κα­λο­σύ­νη, γλυ­κύ­τη­τα, εἰ­ρή­νη καὶ χα­ρά...

Πράγ­μα­τι, ἐ­δῶ εἶ­ναι τὰ σκα­λο­πά­τια ποὺ μᾶς ὁ­δη­γοῦν στὴν κο­ρυ­φὴ τοὺ Θα­βώρ, πρὸς τὴν προ­σω­πι­κὴ συ­νάν­τη­ση μὲ τὸν Χρι­στὸ καὶ τὸ φῶς ποὺ πη­γά­ζει ἀ­πὸ Αὐ­τόν. Ὅ­ταν ἕ­νας ἁ­πλός, ἕ­νας κα­λὸς συ­νη­θι­σμέ­νος Χρι­στια­νός, νι­ώ­θει μιὰ βα­θιὰ χα­ρὰ κα­τὰ τὴν προ­σευ­χή, ἢ ὅ­ταν ἐ­πι­τε­λεῖ μὲ κα­λὴ δι­ά­θε­ση μιὰ πρά­ξη ἀ­πάρ­νη­σης τοῦ ἑ­αυ­τοῦ του ἢ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ἄλ­λη χρι­στι­α­νι­κὴ πρά­ξη χω­ρὶς βί­α καὶ κα­τα­ναγ­κα­σμό, τό­τε ἀρ­χί­ζει ἤ­δη νὰ «γνω­ρί­ζει τὸν Θε­ὸ ἐν Πνεύ­μα­τι Ἁ­γί­ῳ»· δι­α­κρί­νει ἤ­δη μιὰ ἀ­κτί­να Θα­βω­ρεί­ου φω­τὸς χω­ρὶς κίν­δυ­νο πνευ­μα­τι­κῆς πλά­νης. Στὴν ὑ­πέ­ρο­χη αὐ­τὴ ἀ­να­κά­λυ­ψη ὑ­πάρ­χουν πολ­λοὶ βαθ­μοί· αὐ­τό, ὅ­μως, δὲν ση­μαί­νει ὅ­τι προ­ο­ρί­ζε­ται μό­νο γιὰ τοὺς με­γά­λους ἁ­γί­ους. Ὁ ἁ­πλὸς Χρι­στια­νὸς δὲν εἶ­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νος στὸ «ἐ­κολ­λή­θη εἰς γῆν ἡ γα­στὴρ ἡ­μῶν» (Ψάλμ. ΜΓ' [43], 26), ὅ­πως ἔ­λε­γε ὁ ψαλ­μω­δός... Ἀ­σφα­λῶς, καὶ ὁ κα­λὸς Χρι­στια­νὸς πα­ρα­μέ­νει ἁ­μαρ­τω­λός· ἂν ὅ­μως εἶ­ναι δε­κτι­κὸς στὴν ἔμ­πνευ­ση τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, ξε­περ­νᾶ τὸ βα­ρὺ αἴ­σθη­μα τῆς ἐ­νο­χῆς, ποὺ δὲν εἶ­ναι πα­ρὰ κα­τα­φύ­γιο τοῦ πα­λαι­οῦ ἀν­θρώ­που, γιὰ νὰ προ­χω­ρή­σει στὴν ἀ­λη­θι­νὴ με­τά­νοι­α, φω­τι­ζό­με­νος ἀ­πὸ τὴ βε­βαι­ό­τη­τα ὅ­τι τὸ ἔ­λε­ος τοῦ Κυ­ρί­ου εἶ­ναι ἀ­μέ­τρη­το καί, ὅ­πως δί­δα­σκε ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης τῆς Κλί­μα­κος, κλεί­νει ἤ­δη μέ­σα του μιὰ ἀ­κτί­να τοῦ Θα­βω­ρεί­ου Φω­τός.

'Ἂς ζη­τή­σου­με λοι­πὸν ἀ­πὸ τὸν Κύ­ριο νὰ μᾶς βο­η­θή­σει νὰ δι­εισ­δύ­σου­με στὸ βά­θος τοῦ μυ­στη­ρί­ου τῆς Με­τα­μορ­φώ­σε­ως, τὸ ὁ­ποῖ­ο μπο­ρεῖ νὰ με­τα­βά­λει τὴ ζω­ή μας, τὸν ὅ­λο τρό­πο μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ο ἀν­τι­με­τω­πί­ζου­με καὶ τὴν πιὸ τα­πει­νὴ κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα. Αὐ­τῷ ἡ δό­ξα, σὺν τῷ ἀ­ϊ­δί­ῳ Πα­τρὶ καὶ τῷ Πα­να­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

π. Πλα­κί­δα Deseille, «ἡ θέ­α τοῦ ΑΚΤΙΣΤΟΥ», ΛΟΓΟΙ ΣΕ ΕΟΡΤΕΣ ΤΟΥ  ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ, Ἐκ­δό­σεις Ἔ­αρ, σελ. 112-118