ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ   

29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021

ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Τοῦ Προδρόμου)

Ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις ἐ­κεί­ναις, ὡς ἐ­πλή­ρου ὁ ᾿Ι­ω­άν­νης τὸν δρό­μον, ἔ­λε­γε· Τίνα με ὑ­πο­νο­εῖ­τε εἶ­ναι; Οὐκ εἰ­μί ἐ­γώ, ἀλλ᾿ ἰ­δοὺ ἔρ­χε­ται μετ᾿ ἐ­μὲ οὗ οὐκ εἰ­μὶ ἄ­ξι­ος τὸ ὑ­πό­δη­μα τῶν πο­δῶν λῦ­σαι. ῎Αν­δρες ἀ­δελ­φοί, υἱ­οὶ γέ­νους ᾿Α­βρα­ὰμ καὶ οἱ ἐν ὑ­μῖν φο­βο­ύ­με­νοι τὸν Θε­όν, ὑ­μῖν ὁ λό­γος τῆς σω­τη­ρί­ας τα­ύ­της ἀ­πε­στά­λη. Οἱ γὰρ κα­τοι­κοῦν­τες ἐν ῾Ι­ε­ρου­σα­λὴμ καὶ οἱ ἄρ­χον­τες αὐ­τῶν τοῦ­τον ἀ­γνο­ή­σαν­τες, καὶ τὰς φω­νὰς τῶν προ­φη­τῶν τὰς κα­τὰ πᾶν σάβ­βα­τον ἀ­να­γι­νω­σκο­μέ­νας κρί­ναν­τες ἐ­πλή­ρω­σαν, καὶ μη­δε­μί­αν αἰ­τί­αν θα­νά­του εὑ­ρόν­τες ᾐ­τή­σαν­το Πι­λᾶ­τον ἀ­ναι­ρε­θῆ­ναι αὐ­τόν. Ὡς δὲ ἐ­τέ­λε­σαν πάν­τα τὰ πε­ρὶ αὐ­τοῦ γε­γραμ­μέ­να, κα­θε­λόν­τες ἀ­πὸ τοῦ ξύ­λου ἔ­θη­καν εἰς μνη­μεῖ­ον. Ὁ δὲ Θε­ὸς ἤ­γει­ρεν αὐ­τὸν ἐκ νε­κρῶν· ὃς ὤ­φθη ἐ­πὶ ἡ­μέ­ρας πλε­ί­ους τοῖς συ­να­να­βᾶ­σιν αὐ­τῷ ἀ­πὸ τῆς Γα­λι­λα­ί­ας εἰς ῾Ι­ε­ρου­σα­λήμ, οἵ­τι­νές εἰ­σι μάρ­τυ­ρες αὐ­τοῦ πρὸς τὸν λα­όν. Καὶ ἡ­μεῖς ὑ­μᾶς εὐ­αγ­γε­λι­ζό­με­θα τὴν πρὸς τοὺς πα­τέ­ρας ἐ­παγ­γε­λί­αν γε­νο­μέ­νην, ὅ­τι τα­ύ­την ὁ Θε­ὸς ἐκ­πε­πλή­ρω­κε τοῖς τέ­κνοις αὐ­τῶν, ἡ­μῖν, ἀ­να­στή­σας ᾿Ι­η­σοῦν.                                   

         (Πράξ. ιγ΄ 25 – 32)

 ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Κι ὅ­σο ὁ Ἰ­ω­άν­νης ἐ­ξα­κο­λου­θοῦ­σε νά κη­ρύτ­τει γιά νά ὁ­λο­κλη­ρώ­σει τήν ἀ­πο­στο­λή του, ἔ­λε­γε: Ποι­ός νο­μί­ζε­τε ὅ­τι εἶ­μαι; Δέν εἶ­μαι ἐ­γώ αὐ­τός πού πε­ρι­μέ­νε­τε γιά Μεσ­σί­α· ἀλ­λά ἰ­δού, ὕ­στε­ρα ἀ­πό μέ­να ἔρ­χε­ται κά­ποι­ος ἄλ­λος. Μπρο­στά του ἐ­γώ δέν εἶ­μαι ἄ­ξιος οὔ­τε νά λύ­σω ὡς τα­πει­νός του ὑ­πη­ρέ­της τά ὑ­πο­δή­μα­τα ἀ­πό τά πό­δια του. Ἄν­δρες ἀ­δελ­φοί, παι­διά τοῦ γέ­νους Ἀ­βρα­άμ κι ὅ­σοι ἀ­πό σᾶς ἤ­σα­σταν κά­πο­τε ἐ­θνι­κοί καί τώ­ρα λα­τρεύ­ε­τε μέ εὐ­λά­βεια τόν ἀ­λη­θι­νό Θε­ό· σέ σᾶς στάλ­θη­κε τό κή­ρυγ­μα τῆς σω­τη­ρί­ας αὐ­τῆς, τήν ὁ­ποί­α προ­σφέ­ρει ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός.  Σέ σᾶς πού κα­τοι­κεῖ­τε μα­κριά ἀ­πό τήν Πα­λαι­στί­νη στάλ­θη­κε τό κή­ρυγ­μα αὐ­τό· δι­ό­τι οἱ κά­τοι­κοι τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ καί οἱ ἄρ­χον­τές τους δέν μπό­ρε­σαν νά κα­τα­λά­βουν ποι­ός ἦ­ταν ὁ Ἰ­η­σοῦς, κα­θώς καί τίς δι­α­κη­ρύ­ξεις τῶν προ­φη­τῶν πού ἀ­να­γι­νώ­σκον­ται κά­θε Σάβ­βα­το στίς συ­να­γω­γές. Κι ἀν­τί νά τόν ἀ­να­γνω­ρί­σουν ὡς Μεσ­σί­α, τόν κα­τα­δί­κα­σαν· κι ἔ­τσι ἀ­συ­ναί­σθη­τα καί χω­ρίς νά τό κα­τα­λα­βαί­νουν ἐκ­πλή­ρω­σαν καί πραγ­μα­το­ποί­η­σαν τίς προ­φη­τεῖ­ες αὐ­τές.  Κι ἐ­νῶ δέν βρῆ­καν σ᾿ αὐ­τόν κα­νέ­να ἔγ­κλη­μα ἤ ἐ­νο­χή πού νά δι­και­ο­λο­γεῖ τήν κα­τα­δί­κη του σέ θά­να­το, ζή­τη­σαν ἀ­πό τόν Πι­λά­το νά θα­να­τω­θεῖ. Κι ὅ­ταν ἐ­πι­τέ­λε­σαν ὅ­λα ὅ­σα εἶ­χαν γρά­ψει καί προ­φη­τεύ­σει γι᾿ αὐ­τόν οἱ προ­φῆ­τες, κα­τέ­βα­σαν ἀ­πό τό ξύ­λο τοῦ σταυ­ροῦ τό σῶ­μα του καί τό ἔ­βα­λαν σ᾿ ἕ­να μνῆ­μα.  Ὁ Θε­ός ὅ­μως τόν ἀ­νέ­στη­σε ἀ­πό τούς νε­κρούς. Αὐ­τός με­τά τήν Ἀ­νά­στα­σή του ἐμ­φα­νι­ζό­ταν συ­νε­χῶς γιά πολ­λές ἡ­μέ­ρες σ᾿ ἐ­κεί­νους πού ἀ­νέ­βη­καν μα­ζί του ἀ­πό τή Γα­λι­λαί­α στήν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ. Αὐ­τοί τόν εἶ­δαν μέ τά μά­τια τους καί εἶ­ναι μάρ­τυ­ρες τῆς Ἀ­να­στά­σε­ώς του στόν λα­ό. Κι ὅ­πως ἐ­κεῖ­νοι δί­νουν τή μαρ­τυ­ρί­α τους στούς κα­τοί­κους τῆς Ἰ­ου­δαί­ας, ἔ­τσι κι ἐ­μεῖς ἀ­ναγ­γέλ­λου­με σέ σᾶς τό χαρ­μό­συ­νο μή­νυ­μα, ὅ­τι τήν ἐ­παγ­γε­λί­α καί ὑ­πό­σχε­ση πού ὁ Θε­ός εἶ­χε δώ­σει στούς προ­γό­νους μας, αὐ­τήν τήν ἔ­χει τε­λεί­ως πραγ­μα­το­ποι­ή­σει γιά μᾶς, τούς ἀ­πο­γό­νους ἐ­κεί­νων. Καί τήν πραγ­μα­το­ποί­η­σε ἀ­να­σταί­νον­τας τόν Ἰ­η­σοῦ ἀ­πό τούς νε­κρούς καί ἀ­νυ­ψώ­νον­τάς τον.

 ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Τοῦ Προδρόμου)

Καὶ ἤ­κου­σεν ὁ βα­σι­λεὺς ῾Η­ρῴ­δης· φα­νε­ρὸν γὰρ ἐ­γέ­νε­το τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ· καὶ ἔ­λε­γεν ὅ­τι ᾿Ι­ω­άν­νης ὁ βα­πτί­ζων ἐκ νε­κρῶν ἠ­γέρ­θη, καὶ δι­ὰ τοῦ­το ἐ­νερ­γοῦ­σιν αἱ δυ­νά­μεις ἐν αὐ­τῷ. ἄλ­λοι ἔ­λε­γον ὅ­τι ᾿Η­λί­ας ἐ­στίν· ἄλ­λοι δὲ ἔ­λε­γον ὅ­τι προ­φή­της ἐ­στὶν ὡς εἷς τῶν προ­φη­τῶν. ἀ­κο­ύ­σας δὲ ὁ ῾Η­ρῴ­δης εἶ­πεν ὅ­τι ὃν ἐ­γὼ ἀ­πε­κε­φά­λι­σα ᾿Ι­ω­άν­νην, οὗ­τός ἐ­στιν· αὐ­τὸς ἠ­γέρ­θη ἐκ νε­κρῶν. αὐ­τὸς γὰρ ὁ ῾Η­ρῴ­δης ἀ­πο­στε­ί­λας ἐ­κρά­τη­σε τὸν ᾿Ι­ω­άν­νην καὶ ἔ­δη­σεν αὐ­τὸν ἐν φυ­λα­κῇ δι­ὰ ῾Η­ρῳ­δι­ά­δα τὴν γυ­ναῖ­κα Φι­λίπ­που τοῦ ἀ­δελ­φοῦ αὐ­τοῦ, ὅ­τι αὐ­τὴν ἐ­γά­μη­σεν. ἔ­λε­γεν γὰρ ὁ ᾿Ι­ω­άν­νης τῷ ῾Η­ρῴ­δῃ ὅ­τι οὐκ ἔ­ξε­στί σοι ἔ­χειν τὴν γυ­ναῖ­κα τοῦ ἀ­δελ­φοῦ σου. ἡ δὲ ῾Η­ρῳ­δι­ὰς ἐ­νεῖ­χεν αὐ­τῷ καὶ ἤ­θε­λεν αὐ­τὸν ἀ­πο­κτεῖ­ναι, καὶ οὐκ ἠ­δύ­να­το· ὁ γὰρ ῾Η­ρῴ­δης ἐ­φο­βεῖ­το τὸν ᾿Ι­ω­άν­νην, εἰ­δὼς αὐ­τὸν ἄν­δρα δί­και­ον καὶ ἅ­γι­ον, καὶ συ­νε­τή­ρει αὐ­τόν, καὶ ἀ­κο­ύ­σας αὐ­τοῦ πολ­λὰ ἐ­πο­ί­ει καὶ ἡ­δέ­ως αὐ­τοῦ ἤ­κου­ε. καὶ γε­νο­μέ­νης ἡ­μέ­ρας εὐ­κα­ί­ρου, ὅ­τε ῾Η­ρῴ­δης τοῖς γε­νε­σί­οις αὐ­τοῦ δεῖ­πνον ἐ­πο­ί­ει τοῖς με­γι­στᾶ­σιν αὐ­τοῦ καὶ τοῖς χι­λι­άρ­χοις καὶ τοῖς πρώ­τοις τῆς Γα­λι­λα­ί­ας, καὶ εἰ­σελ­θο­ύ­σης τῆς θυ­γα­τρὸς αὐ­τῆς τῆς ῾Η­ρῳ­δι­ά­δος καὶ ὀρ­χη­σα­μέ­νης καὶ ἀ­ρε­σά­σης τῷ ῾Η­ρῴ­δη καὶ τοῖς συ­να­να­κει­μέ­νοις, εἶ­πεν ὁ βα­σι­λεὺς τῷ κο­ρα­σί­ῳ· αἴ­τη­σόν με ὃ ἐ­ὰν θέ­λῃς, καὶ δώ­σω σοι. καὶ ὤ­μο­σεν αὐ­τῇ ὅ­τι ὃ ἐ­άν με αἰ­τή­σῃς δώ­σω σοι, ἕ­ως ἡ­μί­σους τῆς βα­σι­λε­ί­ας μου. ἡ δὲ ἐ­ξελ­θοῦ­σα εἶ­πε τῇ μη­τρὶ αὐ­τῆς· τί αἰ­τή­σο­μαι; ἡ δὲ εἶ­πε· τὴν κε­φα­λὴν ᾿Ι­ω­άν­νου τοῦ βα­πτι­στοῦ. καὶ εἰ­σελ­θοῦ­σα εὐ­θέ­ως με­τὰ σπου­δῆς πρὸς τὸν βα­σι­λέ­α ᾐ­τή­σα­το λέ­γου­σα· θέ­λω ἵ­να μοι δῷς ἐ­ξαυ­τῆς ἐ­πὶ πί­να­κι τὴν κε­φα­λὴν ᾿Ι­ω­άν­νου τοῦ βα­πτι­στοῦ. καὶ πε­ρί­λυ­πος γε­νό­με­νος ὁ βα­σι­λε­ύς, δι­ὰ τοὺς ὅρ­κους καὶ τοὺς συ­να­να­κει­μέ­νους οὐκ ἠ­θέ­λη­σεν αὐ­τὴν ἀ­θε­τῆ­σαι. καὶ εὐ­θέ­ως ἀ­πο­στε­ί­λας ὁ βα­σι­λεὺς σπε­κου­λά­τω­ρα ἐ­πέ­τα­ξεν ἐ­νε­χθῆ­ναι τὴν κε­φα­λὴν αὐ­τοῦ. ὁ δὲ ἀ­πελ­θὼν ἀ­πε­κε­φά­λι­σεν αὐ­τὸν ἐν τῇ φυ­λα­κῇ, καὶ ἤ­νεγ­κε τὴν κε­φα­λὴν αὐ­τοῦ ἐ­πὶ πί­να­κι καὶ ἔ­δω­κεν αὐ­τὴν τῷ κο­ρα­σί­ῳ, καὶ τὸ κο­ρά­σι­ον ἔ­δω­κεν αὐ­τὴν τῇ μη­τρὶ αὐ­τῆς. καὶ ἀ­κο­ύ­σαν­τες οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἦλ­θον καὶ ἦ­ραν τὸ πτῶ­μα αὐ­τοῦ, καὶ ἔ­θη­καν αὐ­τὸ ἐν μνη­με­ί­ῳ. Καὶ συ­νά­γον­ται οἱ ἀ­πό­στο­λοι πρὸς τὸν ᾿Ι­η­σοῦν, καὶ ἀ­πήγ­γει­λαν αὐ­τῷ πάν­τα, καὶ ὅ­σα ἐ­πο­ί­η­σαν καὶ ὅ­σα ἐ­δί­δα­ξαν.                                       

           (Μάρκ. στ΄ 14 – 30)

 ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

    Ἄ­κου­σε λοι­πὸν ὁ βα­σι­λιὰς Ἡ­ρώ­δης γιὰ τὸν Ἰ­η­σοῦ καὶ γιὰ τὰ ἔρ­γα του καὶ τοὺς μα­θη­τές του. Δι­ό­τι ἔ­γι­νε φα­νε­ρὸ καὶ γνω­στὸ τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Κι ἔ­λε­γε ὁ Ἡ­ρώ­δης ὅ­τι ὁ Ἰ­ω­άν­νης ὁ Βα­πτι­στὴς ἀ­να­στή­θη­κε ἀ­πὸ τοὺς νε­κροὺς ἔ­χον­τας νέ­α ἀ­πο­στο­λὴ καὶ νέ­α χα­ρί­σμα­τα ἀ­πὸ τὸν Θε­ό, καὶ γι᾿ αὐ­τὸ ἐ­νερ­γοῦν μέ­σα ἀπ᾿ αὐ­τὸν οἱ ὑ­περ­φυ­σι­κὲς δυ­νά­μεις. Ἄλ­λοι ὅ­μως, ποὺ μπέρ­δευ­αν τὸν Ἰ­η­σοῦ μὲ τοὺς πα­λιοὺς προ­φῆ­τες, ἔ­λε­γαν ὅ­τι αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ Ἠ­λί­ας· κι ἄλ­λοι ἔ­λε­γαν ὅ­τι εἶ­ναι προ­φή­της σὰν ἕ­νας ἀπ᾿ τοὺς προ­φῆ­τες.  Ὄ­ταν λοι­πὸν ἄ­κου­σε ὁ Ἡ­ρώ­δης αὐ­τὰ ποὺ ἔ­λε­γαν ὅ­λοι αὐ­τοὶ γιὰ τὸν Ἰ­η­σοῦ, εἶ­πε ὅ­τι αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ Ἰ­ω­άν­νης ποὺ ἐ­γὼ τὸν ἀ­πο­κε­φά­λι­σα. Αὐ­τὸς ἀ­να­στή­θη­κε ἀ­πὸ τοὺς νε­κρούς. Κι ὁ Ἡ­ρώ­δης τὰ εἶ­πε αὐ­τά, δι­ό­τι ὁ ἴ­διος εἶ­χε στεί­λει νὰ συλ­λά­βουν τὸν Ἰ­ω­άν­νη καὶ τὸν ἔ­ρι­ξε δε­μέ­νο στὴ φυ­λα­κή. Καὶ τὸ ἔ­κα­νε αὐ­τὸ ἐ­ξαι­τί­ας τῆς Ἡ­ρω­διά­δος, ποὺ τὴν πῆ­ρε γιὰ σύ­ζυ­γο, πα­ρό­λο ποὺ ἦ­ταν σύ­ζυ­γος τοῦ ἀ­δελ­φοῦ του Φι­λίπ­που. Κι αὐ­τὸ ἔ­γι­νε ἡ αἴ­τια τῆς φυ­λα­κί­σε­ως τοῦ Ἰ­ω­άν­νου δι­ό­τι ὁ Ἰ­ω­άν­νης ἔ­λε­γε στὸν Ἡ­ρώ­δη: «Δὲν σοῦ ἐ­πι­τρέ­πε­ται ἀ­πὸ τὸ νό­μο τοῦ Θε­οῦ νὰ ἔ­χεις σύ­ζυ­γο τὴ γυ­ναί­κα τοῦ ἀ­δελ­φοῦ σου, ὁ ὁ­ποῖ­ος ζεῖ ἀ­κό­μη». Γι᾿ αὐ­τὸ ἡ Ἡ­ρω­διά­δα κρα­τοῦ­σε μέ­σα της ἄ­σβε­στο μί­σος ἐ­ναν­τί­ον του καὶ ἤ­θε­λε νὰ τὸν σκο­τώ­σει, μὰ δὲν μπο­ροῦ­σε.  Καὶ δὲν μπο­ροῦ­σε ἡ Ἡ­ρω­διά­δα νὰ σκο­τώ­σει τὸν Ἰ­ω­άν­νη, δι­ό­τι ὁ Ἡ­ρώ­δης τὸν φο­βό­ταν ἐ­πει­δὴ τὸν σε­βό­ταν ὁ λα­ός, ἀλ­λὰ καὶ ἐ­πι­πλέ­ον ἐ­πει­δὴ ἤ­ξε­ρε ὅ­τι εἶ­ναι ἄν­θρω­πος δί­και­ος καὶ ἅ­γιος. Καὶ γι᾿ αὐ­τὸ τὸν κρα­τοῦ­σε στὴ ζω­ή. Κι ὅ­ταν κά­πο­τε τὸν ἄ­κου­σε στὴ φυ­λα­κή, ἔ­κα­νε πολ­λὰ ἀ­πὸ ἐ­κεῖ­να ποὺ τὸν συμ­βού­λευ­σε ὁ Ἰ­ω­άν­νης.Καὶ κά­θε φο­ρὰ ποὺ τὸν συ­ναν­τοῦ­σε, τὸν ἄ­κου­γε μὲ εὐ­χα­ρί­στη­ση. Ὅ­ταν λοι­πὸν ἦλ­θε ἡ ἡ­μέ­ρα ποὺ ἔ­δι­νε τὴν εὐ­και­ρί­α στὴν Ἡ­ρω­διά­δα νὰ ἐ­κτε­λέ­σει τὸ σχέ­διό της, ὅ­ταν δη­λα­δὴ ὁ Ἡ­ρώ­δης γιὰ τὰ γε­νέ­θλια του ἔ­κα­νε δεῖ­πνο στοὺς πο­λι­τι­κοὺς ἄρ­χον­τες καὶ τοὺς ἀ­νώ­τε­ρους ἀ­ξι­ω­μα­τι­κοὺς τοῦ στρα­τοῦ καὶ τοὺς πρού­χον­τες τῆς Γα­λι­λαί­ας, τό­τε μπῆ­κε στὴν αἴ­θου­σα τοῦ δεί­πνου ἡ ἴ­δια ἡ κό­ρη τῆς Ἡ­ρω­διά­δος καὶ χό­ρε­ψε ἕ­ναν ἄ­σε­μνο καὶ πο­λὺ ἐ­ξευ­τε­λι­σμέ­νο χο­ρό· καὶ τό­σο πο­λὺ ἄ­ρε­σε στὸν Ἡ­ρώ­δη καὶ σ᾿ ὅ­σους κά­θον­ταν μα­ζί του στὸ τρα­πέ­ζι, ὥ­στε εἶ­πε ὁ βα­σι­λιὰς στὸ κο­ρί­τσι: Ζή­τη­σέ μου ὁ­τι­δή­πο­τε θέ­λεις, καὶ θὰ σοῦ τὸ δώ­σω. Καὶ τῆς ὁρ­κί­στη­κε ὅ­τι «θὰ σοῦ δώ­σω ὅ,τι κι ἂν μοῦ ζη­τή­σεις, μέ­χρι καὶ τὸ μι­σὸ βα­σί­λει­ό μου». Ἐ­κεί­νη λοι­πὸν βγῆ­κε καὶ εἶ­πε στὴ μη­τέ­ρα της: Τί νὰ ζη­τή­σω; Κι αὐ­τὴ τῆς εἶ­πε: Ζή­τη­σε τὸ κε­φά­λι τοῦ Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Βα­πτι­στοῦ. Κι ἐ­κεί­νη μπῆ­κε ἀ­μέ­σως βι­α­στι­κὰ στὸ βα­σι­λιὰ καὶ ὑ­πέ­βα­λε τὸ αἴ­τη­μά της μὲ τὰ λό­για αὐ­τά: Θέ­λω νὰ μοῦ δώ­σεις τώ­ρα ἀ­μέ­σως καὶ χω­ρὶς χρο­νο­τρι­βὴ μέ­σα σὲ πιά­το τὸ κε­φά­λι τοῦ Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Βα­πτι­στοῦ. Ὁ βα­σι­λιὰς τό­τε λυ­πή­θη­κε πο­λύ, δι­ό­τι εἶ­χε κά­νει ὅρ­κους, καὶ μά­λι­στα ἦ­ταν πα­ρόν­τες κι αὐ­τοὶ ποὺ κά­θον­ταν μα­ζί του στὸ τρα­πέ­ζι, στοὺς ὁ­ποί­ους δὲν ἤ­θε­λε νὰ πα­ρου­σια­στεῖ ψεύ­της καὶ ἐ­πί­ορ­κος. Κι ἐ­νῶ λυ­πό­ταν πο­λὺ νὰ θα­να­τώ­σει τὸν Ἰ­ω­άν­νη, δὲν θέ­λη­σε νὰ τῆς τὸ ἀρ­νη­θεῖ καὶ νὰ ἀ­θε­τή­σει τὴν ὑ­πό­σχε­σή του. Γι᾿ αὐ­τὸ κι ἔ­στει­λε ἀ­μέ­σως ὁ βα­σι­λιὰς ἕ­να στρα­τι­ώ­τη ἀ­πὸ τοὺς σω­μα­το­φύ­λα­κές του μὲ τὴ δι­α­τα­γὴ νὰ φέ­ρει τὸ κε­φά­λι τοῦ Ἰ­ω­άν­νου. Κι αὐ­τὸς πῆ­γε καὶ τὸν ἀ­πο­κε­φά­λι­σε στὴ φυ­λα­κὴ κι ἔ­φε­ρε μέ­σα σὲ πιά­το τὸ κε­φά­λι τοῦ Ἰ­ω­άν­νου καὶ τὸ ἔ­δω­σε στὸ κο­ρί­τσι. Καὶ τὸ κο­ρί­τσι τὸ ἔ­δω­σε στὴ μη­τέ­ρα του. Ὅ­ταν τὸ ἄ­κου­σαν αὐ­τὸ οἱ μα­θη­τὲς τοῦ Ἰ­ω­άν­νου, ἦλ­θαν καὶ πῆ­ραν τὸ σῶ­μα του καὶ τὸ ἐν­τα­φί­α­σαν μέ­σα σὲ μνη­μεῖ­ο. Ὅ­ταν ἐ­πέ­στρε­ψαν ἀ­πὸ τὴν πε­ρι­ο­δεί­α τους οἱ Ἀ­πό­στο­λοι, συγ­κεν­τρώ­θη­καν κον­τὰ στὸν Ἰ­η­σοῦ καὶ τοῦ ἀ­νέ­φε­ραν τὰ πάν­τα, ὅ­σα δη­λα­δὴ ἔρ­γα καὶ θαύ­μα­τα ἔ­κα­ναν κι ὅ­σα δί­δα­ξαν.