ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΥΜΙΑΤΙΖΕ

 

–Μαριάμ, φεύγω. Πάω στὴν ἐκκλησία γιὰ τὸν Ἑσπερινὸ καὶ τὴν Παράκληση.

Ἡ Μαριὰμ δὲν μποροῦσε νὰ ἀκολουθήσει τὸν σύζυγό της, διάκονο π. Χρυσόστομο. Ἔπρεπε νὰ μείνει στὸ σπίτι μὲ τὸν μονάκριβο γιό τους, ἕνα χαριτωμένο ἀγοράκι ποὺ δὲν ἦταν ἀκόμα οὔτε δύο χρονῶν.

–Ἄναψε καὶ γιὰ μᾶς ἕνα κεράκι. Κάνε προσευχὴ νὰ μᾶς σκεπάζει ἡ Παναγία μας.

Μήνας Αὔγουστος τοῦ 2020. Γιὰ τοὺς Ὀρθόδοξους σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ὁ μήνας αὐτὸς εἶναι ἀφιερωμένος στὴν Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ στὴ Βηρυτὸ τοῦ Λιβάνου, ὅπου διακονεῖ ὁ π. Χρυσόστομος, οἱ Χριστιανοὶ ζοῦν τὶς ἡμέρες αὐτὲς τοῦ Αὐγούστου μὲ τὴν προσμονὴ τῆς Θεομητορικῆς ἑορτῆς. Κάθε ἀπόγευμα χτυπᾶ ἡ καμπάνα γιὰ τὸν Ἑσπερινὸ καὶ ἀκολουθεῖ ὁ Μικρὸς ἢ ὁ Μεγάλος Παρακλητικὸς Κανόνας στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

Ἔτσι καὶ σήμερα, καθὼς πλησίαζε ἡ ὥρα γιὰ τὴν ἀπογευματινὴ Ἀκολουθία, ὁ εὐλαβὴς διάκονος χαιρέτισε τὴ σεμνὴ σύζυγό του, ἀγκάλιασε μὲ τὸ στοργικό του βλέμμα τὸν μικρὸ ποὺ κοιμόταν στὸ κρεβατάκι του, τὸν σταύρωσε καὶ ἔφυγε γιὰ τὸν Ναό.

Ἔφθασε νωρίς. Μὲ ἤρεμες κινήσεις ἔκανε τὶς ἀπαραίτητες προετοιμασίες στὸ Ἱερὸ καὶ περίμενε τὸν ἱερέα νὰ βάλει «Εὐλογητός». Ἔτσι σὲ λίγο ντυμένος μὲ τὴ διακονική του στολὴ βγῆκε στὸν σολέα νὰ ἐκφωνήσει τὰ «Εἰρηνικά».

Στὸ «Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου...» ἄρχισε νὰ θυμιατίζει. Εἶχε ἤδη προχωρήσει πρὸς τὸ κέντρο τοῦ Ναοῦ, ὅταν ἔνιωσε τὴ γῆ νὰ τρέμει κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του. Μιὰ λάμψη φάνηκε ν᾿ ἀστράφτει κι ἕνας ἐκκωφαντικὸς θόρυβος ἔκανε τὰ τζάμια νὰ σπάσουν. Πρὸς στιγμὴν τρόμαξε, ἀλλὰ συνέχισε νὰ θυμιάζει ψάλλοντας μέσα του τὸν στίχο ποὺ ἀκουγόταν ἐκείνη τὴν ὥρα: «ὅτι πρὸς σέ, Κύριε, Κύριε, οἱ ὀφθαλμοί μου· ἐπὶ σοὶ ἤλπισα...»

Τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του στράφηκαν στὸν Κύριο. Τὴν ἴδια ὥρα ὅμως πέρασαν σὰν ἀστραπὴ ἀπὸ τὸν νοῦ του ἡ γυναίκα καὶ τὸ παιδί του: «Παναγία μου, σκέπασέ τους... Κύριε, σ᾿ Ἐσένα ἐλπίζω...»

Καθὼς προχωροῦσε ἡ Ἀκολουθία, οἱ ἦχοι ἀπὸ τὶς σειρῆνες ἐπέτειναν τὴν ἀγωνία καὶ τὴν ἔνταση. Οἱ εἰδήσεις ποὺ ἔφθαναν, ἦταν συνταρακτικές: Στὸ λιμάνι, ποὺ βρισκόταν στὸ ἄλλο ἄκρο τῆς πόλεως, σημειώθηκε φοβερὴ ἔκρηξη σὲ ἀποθήκη πυρομαχικῶν καὶ ἰσοπεδώθηκαν τὰ πάντα στὴ γύρω περιοχή. Τὸ σπίτι τους ἦταν στὸ κέντρο τῆς πόλεως, πολὺ κοντὰ στὸν τόπο ὅπου ἔγινε ἡ ἔκρηξη. Ἡ ἀγωνία τοῦ π. Χρυσοστόμου κορυφώθηκε: «Θεέ μου, τί θὰ βρῶ ὅταν γυρίσω;» «Παναγία μου, μὴ μᾶς ἐγκαταλείπεις!»

Τελείωσε ἡ σύντομη Ἀκολουθία καὶ ἀμέσως κίνησε νὰ ἐπιστρέψει στὸ σπίτι. Στὸν δρόμο δὲν ἔπαυσε νὰ προσεύχεται. Ὅσο πλησίαζε στὸν τόπο τῆς ἐκρήξεως, οἱ εἰκόνες γύρω τοῦ μάτωναν τὴν καρδιά: γκρεμισμένα σπίτια, ἀκινητοποιημένα αὐτοκίνητα, ἀσθενοφόρα καὶ πυροσβεστικὰ ὀχήματα νὰ κινοῦνται μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα καὶ νὰ χαλοῦν τὸν κόσμο μὲ τὶς σειρῆνες τους, ἄνθρωποι ἐγκλωβισμένοι, τραυματισμένοι, σχεδὸν ξεψυχισμένοι.

– «Παναγία μου!... Παναγία μου!...», ἱκέτευε.

Κάποια στιγμὴ ἔφθασε καὶ στὸ δικό του σπίτι. Στάθηκε κι ἔκανε τὸν σταυρό του. Ἔξω ἀπὸ τὰ συντρίμμια στεκόταν ἡ Μαριὰμ μὲ τὸν μικρὸ στὴν ἀγκαλιά της. Ἔμεινε νὰ θαυμάζει καὶ νὰ ἀπορεῖ: Ὅλα τὰ δωμάτια τοῦ σπιτιοῦ τους εἶχαν γκρεμισθεῖ. Μόνο ἕνα εἶχε μείνει ὄρθιο. Ἐκεῖνο στὸ ὁποῖο τὴν ὥρα τῆς ἔκρηξης βρισκόταν ἡ μητέρα μὲ τὸ παιδί· τὸ δωμάτιο μὲ τὰ εἰκονίσματα. Ἀπὸ ἐκεῖ ἡ διακόνισσα συμμετεῖχε στὴν Ἀκολουθία. Καὶ ἐνόσω ὁ διάκονος θυμίαζε στὴν ἐκκλησία, ἐκείνη δεχόταν μαζὶ μὲ τὸ παιδί της τὴ σωτήρια θεία Χάρι. Γι᾿ αὐτό, ἐνῶ γκρεμίσθηκαν τὰ πάντα, κάποιο «χέρι» τοὺς προστάτευσε. Ἡ Παναγία, ποὺ καθημερινὰ παρακαλοῦσαν, ἦταν δίπλα τους. Εἶδαν ὁλοφάνερη τὴ σκέπη καὶ τὴν προστασία της!     

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀριθ. 2248, 1 καὶ 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021, σελ. 359–360