ΟΙ ΝΈ­ΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ Η Α­ΝΆ­ΠΤΥ­ΞΗ ΤΉ­Σ Υ­ΠΕΥ­ΘΥ­ΝΌ­ΤΗ­ΤΆΣ ΤΟΥΣ

 ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΤΟ ΚΥΡΙΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ ΡΟΥΣΗ 

Οι νέ­οι μας και η α­νά­πτυ­ξη

τή­ς υ­πευ­θυ­νό­τη­τάς τους

(Ο Χρυ­σό­στο­μος Ρου­σή­ς M.Ed., πρώ­ην γυ­μνα­σιά­ρχης, ση­μει­ώ­νει, σε σύν­το­μη και πε­ρι­ε­κτι­κή με­λέ­τη, α­πό­ψεις ει­δι­κών σχε­τι­κά με την υ­πευ­θυ­νό­τη­τά μας, ση­μαν­τι­κό ε­φό­διο στη ζω­ή, α­φού τα υ­πεύ­θυ­να ά­το­μα­  «κερ­δί­ζουν» την εμ­πι­στο­σύ­νη των άλ­λων).

Κα­ταρ­χάς, θα  πρέ­πει να α­να­φέ­ρου­με ό­τι τα υ­πεύ­θυ­να ά­το­μα – αυ­τά που α­να­λαμ­βά­νουν την ευ­θύ­νη­  για τις πρά­ξεις ή τη συμ­πε­ρι­φο­ρά του­ς  –   έ­χου­ν  και προ­σω­πι­κά ο­φέ­λη: Οι άλ­λοι τους δεί­χνουν εμ­πι­στο­σύ­νη και  τους ε­κτι­μούν,  «μια βα­σι­κή α­νάγ­κη ό­λων των αν­θρώ­πων». Α­κό­μη, η υ­πεύ­θυ­νη συμ­πε­ρι­φο­ρά ε­νι­σχύ­ει και την αυ­το­ε­κτί­μη­σή μας, που κα­θο­ρί­ζει την ε­πι­τυ­χί­α στη ζω­ή μας. Η αί­σθη­ση της υ­πευ­θυ­νό­τη­τας καλ­λι­ερ­γεί­ται, κυ­ρί­ως,  μέ­σα στην οι­κο­γέ­νεια. (Σπύ­ρος Με­τα­ξάς, ψυ­χί­α­τρος, 2021).

Α­πό την παι­δι­κή η­λι­κί­α, οι γο­νείς πρέ­πει να μας α­να­θέ­τουν α­πλές δου­λει­ές/υ­πευ­θυ­νό­τη­τες μέ­σα στο σπί­τι, για να μά­θου­με να α­να­λαμ­βά­νου­με ευ­θύ­νες και να τις φέρ­νου­με σε πέ­ρας. Αν, ό­μως,  οι γο­νείς α­να­λαμ­βά­νουν ό­λες τις ευ­θύ­νες τού σπι­τιού οι ί­διοι, τό­τε «μας μα­θαί­νου­ν  στην ε­φη­βεί­α να τα πε­ρι­μέ­νου­με ό­λα έ­τοι­μα».

Εί­ναι ση­μαν­τι­κό να­  α­να­λαμ­βά­νου­με ευ­θύ­νες στο σπί­τι, ό­πως το να βο­η­θού­με στο στρώ­σι­μο του τρα­πε­ζιού ή να παίρ­νου­με το πιά­το μας στο νε­ρο­χύ­τη, α­φού τε­λει­ώ­σου­με  το φα­γη­τό: Α­να­γνω­ρί­ζου­με, έ­τσι,  ό­τι­  έ­χου­με ευ­θύ­νες μέ­σα στην οι­κο­γέ­νεια, συ­νερ­γα­ζό­μα­στε με τους γο­νείς και τα α­δέλ­φια μας στις δου­λει­ές του σπι­τιού και­  νι­ώ­θου­με ι­κα­νο­ποί­η­ση, ό­ταν α­κο­λου­θεί η α­να­γνώ­ρι­ση της προ­σφο­ράς μας.

Ε­πι­πλέ­ον, α­να­πτύσ­σου­με την υ­πευ­θυ­νό­τη­τά μας,  ό­τα­ν  συ­γυ­ρί­ζου­με/τα­κτο­ποι­ού­με/ δι­α­κο­σμού­με το δω­μά­τιο και το γρα­φεί­ο­  μας και ό­ταν δι­α­χει­ρι­ζό­μα­στε σω­στά το χαρ­τζι­λί­κι που μας δί­νουν οι γο­νείς μας κά­θε μή­να. «Ο κουμ­πα­ρά­ς εί­ναι το κα­λύ­τε­ρο μέ­σο για να μά­θου­με την έν­νοι­α τη­ς οι­κο­νο­μί­ας, το πο­λυ­τι­μό­τε­ρο ε­φό­διο για τη ζω­ή, που μπο­ρούν οι γο­νείς να μας δώ­σουν».

Ε­πί­σης, η υ­πευ­θυ­νό­τη­τά μας α­να­πτύσ­σε­ται ό­ταν ορ­γα­νώ­νου­με/α­ξι­ο­ποι­ού­με τον χρό­νο μας,  ση­μει­ώ­νον­τα­ς  τις δου­λει­ές μας στο η­με­ρο­λό­γιό μας.  Έ­τσι, ό­χι μό­νο  δεν τις ξε­χνού­με, αλ­λά και δε­σμευ­ό­μα­στε  να τις κά­νου­με. Δυ­στυ­χώς,  πολ­λοί έ­φη­βοι α­να­κα­λύ­πτουν την α­νάγ­κη της σω­στής δι­α­χεί­ρι­σης τού χρό­νου,  ό­ταν πά­νε στο πα­νε­πι­στή­μιο!

Τέ­λος, οι υ­πεύ­θυ­νοι έ­φη­βοι:

1) α­πο­δί­δουν το μά­ξι­μουμ των δυ­να­το­τή­των τους,

2)  γνω­ρί­ζουν ό­τι ό­λοι «πλη­ρώ­νου­με»  τις συ­νέ­πει­ες της συμ­πε­ρι­φο­ράς μας (πα­ρα­νο­μί­ες),

3) χρη­σι­μο­ποι­ούν το μέ­τρο στις δρα­στη­ρι­ό­τη­τές τους: ε­να­σχό­λη­ση με το έ­ξυ­πνο  τη­λέ­φω­νο για 9 ώ­ρες τη βδο­μά­δα εί­ναι, σύμ­φω­να με έ­ρευ­να, το α­σφα­λές ό­ριο.

4) έ­χουν εν­συ­ναί­σθη­ση για τους άλ­λους (εμ­βο­λι­ά­ζον­ται για να προ­στα­τεύ­σουν τον ε­αυ­τό τους και τους άλ­λους!).  – Ο λοι­μω­ξι­ο­λό­γος Τσι­ό­δρας κέρ­δι­σε την εμ­πι­στο­σύ­νη του ελ­λη­νι­κού λα­ού και έ­χει ε­πι­βε­βαι­ώ­σει το προ­φίλ υ­πευ­θυ­νό­τη­τας.

5)   κυ­κλο­φο­ρούν με κα­λούς φί­λους με ψη­λή αυ­το­ε­κτί­μη­ση και

6)  δι­εκ­πε­ραι­ώ­νουν προ­σω­πι­κές δου­λει­ές, μα­θαί­νουν να ε­τοι­μά­ζουν έ­να  α­πλό γεύ­μα.

 

Πηγές:

1. Πρα­κτι­κός ο­δη­γός οι­κο­γε­νεια­κού Συμ­βού­λου: Dinkmeyer Don,  Mackay Gary

2.  Πώς καλ­λι­ερ­γεί­ται η αί­σθη­ση της υ­πευ­θυ­νό­τη­τας: Σπύ­ρος Με­τα­ξάς, ψυ­χί­α­τρος

3. Η (με­γά­λη) ση­μα­σί­α του να πη­γαί­νεις το πιά­το σου στο νε­ρο­χύ­τη: Στέλ­λα Μυ­ρι­άν­θου­ς MSc, ψυ­χο­λό­γος, 2019