ἀληθινὴ ἱστορία «Η βέρα μου, σύμβολό μου ιερό»

 

Εἶχε περάσει κλυδωνισμούς ὁ γάμος τους. Δυστυχῶς δὲν ἦταν ὁ εὐλογημένος ἐκκλησιαστικός γάμος, ἀλλὰ τοῦ Δημαρχείου. Ὅμως ἡ πιστὴ Ἑλένη, μὲ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν προσευχή της, ὁδήγησε τόν Χρῆστο, τὸν ἀγαπημένο της σύντροφο - σύζυγο, ἔπειτα ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια στὴν Ἐκκλησία. Εἶχαν καὶ παιδὶ φτασμένο κοντά πέντε ἐτῶν, ἀβάπτιστο. Ἔγιναν τότε μαζὶ καὶ τὰ δύο μυστήρια στόν Ταξιάρχη τοῦ Μανταμάδου στή Μυτιλήνη. Τὸ ἤξεραν καλὰ ὁ Χρῆστος καί ἡ Ἑλένη ὅτι αὐτὸ ποὺ ζοῦσαν μέχρι τότε, ἦταν ἐκτροπή, ἁμαρτία μεγάλη, ἀθέτηση τοῦ θείου θελήματος, καὶ τὰ ἐξομολογήθηκαν μὲ δάκρυα καὶ μὲ εἰλικρίνεια ὅλα. Μετάνιωσαν πικρὰ γιὰ τά χρόνια τῆς ἀνομίας τους. Καὶ ἔπειτα, ὤ... τί ἔζησαν! Στιγμές ἀλησμόνητες. Ἦρθε ἡ Χάρις, ή λάμψη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ πλούσια. Μεγάλη ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου! Τὴ δέχθηκαν μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ τὸ ἔλεγαν παντοῦ: «Τα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι λυτρωτικὰ γιὰ ὅσους συνειδητὰ τὰ ἀποδέχονται». 

Ἀκολούθησε καὶ ἄλλο παιδί. Τὸ βάπτισαν στην ὥρα του. «Ἑλεάννα» τό ὄνομά του. Καὶ μαζὶ μὲ τὸν Ἀνδρέα, τὸ πρῶτο τους παιδί, ἀπολαμβάνουν οἱ γονεῖς ἀληθινὴ εὐτυχία. Ὅλα αὐτὰ τοὺς κάνουν νὰ χιλιοευχαριστοῦν τὸν μεγάλο Εὐεργέτη τους, τον Κύριο τῶν Δυνάμεων καὶ Θεὸ καὶ Πατέρα ὅλων, ὁ ὁποῖος, παρὰ τὴν ἁμαρτωλότητά τους, δὲν τοὺς ἄφησε στὴ φουρτούνα τοῦ ἀγριεμένου πελάγους, ἀλλὰ τοὺς ἀσφάλισε στὸ γαλήνιο λιμάνι τῆς Ἐκκλησίας. 

Ἰδιαίτερα ο Χρήστος ἔχει λόγο πιὸ πολύ νά εὐχαριστεῖ τόν Θεό, γιατί τοῦ χάρισε τὴν Ἑλένη του. Χωρὶς αὐτὴ θὰ ἦταν ἀδύνατον νὰ γνωρίσει τὸ φῶς καὶ τὴν ἀλήθεια. Ὅπου βρεθεῖ, δὲν διστάζει μέ χαρά καί χωρίς φόβο νὰ τὸ λέει σὲ γνωστούς καὶ φίλους: 

–Αὐτὸ ποὺ ἔζησα καὶ ζῶ κοντὰ στὸν Θεό δέν περιγράφεται μέ λόγια. Μὴν ἀφήνετε νὰ κυλᾶ ἡ ζωή σας ἀνέμελα. Ἀγάπησες; Προχώρησε. Μὴν ἀναβάλεις τόν γάμο σου μέσα στὴ Ἐκκλησία. Οἱ ἡμέρες κυλοῦν. Ἦρθε τρίτη ἐγκυμοσύνη. Ἡ Ἑλένη στο σπίτι φροντίζει γιὰ ὅλους. Καὶ καυχιέται γι ̓ αὐτό: «Εἶμαι μητέρα»! 

Καί ὁ πατέρας; Ὅλος ἀγάπη κι αὐτός, ὅλος εὐθύνη. Μὴ λείψει τίποτε ἀπὸ κανέναν. Μὲ ἀγώνα χαρούμενο καὶ σκληρὸ ξεκινᾶ τὴν κάθε ἡμέρα. Ἔξυπνο μυαλό. Έχει σπουδάσει ἠχολήπτης καὶ ἠλεκτρολόγος. Ξέρει νὰ τὰ συνταιριάζει ὅλα. Ἀπὸ πολὺ νέος ἐργάζεται. Ἀκολουθεῖ τὰ ἴχνη τοῦ καταξιωμένου πατέρα του στὸν χῶρο τῶν ἠχητικῶν καὶ ἠλεκτρολογικῶν ἐγκαταστάσεων. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐργασία τους. 

Παράλληλα, τρεῖς φορὲς τὴν ἑβδομάδα ο Χρήστος φοιτᾶ σε Σχολή, ὅπου ἀναβαθμίζει τό πτυχίο του γιά πιό προχωρημένες, ὑπεύθυνες θέσεις ἐργασίας. Κάθε ἡμέρα, πρίν φύγει, δέν ξεχνᾶ τὴν προσευχή του. Καύχημά του ἡ γυναίκα του, τὰ παιδιά του. Δύναμή του ὁ χρυσός του σταυρός, πού πάντα φορεῖ, δῶρο τῆς Ἑλένης του. Ἀλλά καί ή χρυσή του βέρα πόσα δεν σημαίνει γι᾿ αυτόν; Πῶς τὸν θυμᾶται συχνά τοῦτο τὸν λόγο που χαράχθηκε στη μνήμη του! Τὴν ὥρα τοῦ γάμου τους ό π. Επιφάνιος τοὺς εἶπε: 

–Αὐτή ἡ βέρα ποὺ θὰ φορέσετε στο χέρι εἶναι σύμβολο αμοιβαίας πιστότητας, ἀλληλοσυμπληρώσεως, ἀλληλοϋποταγῆς, ὁμόνοιας καὶ ἀλληλοπροσφορᾶς. Φανερώνει το τέλειο τῆς ἑνώσεώς σας. 

Αὐτό ὅμως πού τούς εἶπε τότε δὲν εἶναι μόνο θεωρία, ἀλλὰ πράξη καθη- μερινή γιά τόν Χρῆστο. Τοῦτα τὰ χρυσά του κοσμήματα τά ἀσπάζεται μὲ εὐλάβεια καὶ εὐχαριστεῖ τὸν Θεό. 

Αὐτή τήν περίοδο ἐργάζεται σὲ ἐργοτάξιο πού προορίζεται νά γίνει Μουσεῖο Καλών Τεχνῶν στὸ Μοναστηράκι τῆς Ἀθήνας· μέσα σὲ σκόνες, καλώδια, τρυπάνια, σφυριά. Σήμερα εἶναι πάνω ἀπό 10 ὧρες ἀπό τό πρωί μέ ἐργάτες πολλούς. Μόλις τελείωσε τὴ βάρδιά του, βγῆκε ἔξω. Έτοιμαζόταν γιά τό σπίτι. Μέ μηχανάκι πάντα ἐπιστρέφει. Φορεῖ τὸ κράνος, παίρνει τά γάντια νά τά φορέσει, ἀλλὰ τί βλέπει; Λείπει ή βέρα ἀπὸ τὸ χέρι του. Κρύος ἱδρώτας τὸν ἔλουσε. «Θεέ μου, ἔχασα τὴ βέρα μου! Δὲν εἶναι ἁπλά γιά μένα ἕνα χρυσό δαχτυλίδι. Εἶναι ἡ Ἑλένη μου, ό γάμος μου. Σύμβολό μου ἱερό». 

Δὲν εἶχε περιθώριο χρόνου νά ψάξει. Νύχτα περασμένη. Σκοτάδι. Ἔφυγε για τὸ σπίτι. Ἔκρυψε τὴν ἀγωνία του. Ἔπεσε γιὰ ὕπνο καὶ ὅλα στή σκέψη του, ὅλα μπροστά του: ὁ γάμος, ἡ βέρα, ἡ εὐχή τοῦ ἱερέα... 

Ξύπνησε πρωί-πρωί. Ἔπρεπε νά βιαστεῖ γιὰ νά ᾿ναι πιὸ μπροστὰ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἐργάτες, νὰ μπεῖ πρῶτος νὰ ψάξει στὰ δωμάτια πού δούλεψε χθές, στούς διαδρόμους καὶ τὶς σκάλες, μήπως βρεῖ τὸν θησαυρό του. 

Ἔφθασε μὲ τὸ μετρό. Ἐκεῖ στὴν ἔξοδο μπροστά του ἕνας ἄστεγος τὸν παρακαλεῖ: «Ἄνθρωπέ μου, πεινάω». Χωρὶς νὰ σκεφθεῖ, τοῦ δίνει ὅλο τὸ φαγητὸ τῆς ἡμέρας που είχε μαζί του: Μπιφτέκια, ψωμί, λίγο τυρί καί φροῦτα. Τοῦ ἔδωσε ὅλα ὅσα εἶχε. Πρώτη φορά τόσο αυθόρμητα ὅλα. Ἔπειτα βιαστικός μπῆκε πρῶτος στὸ ἐργοτάξιο καὶ ἄρχισε νὰ ψάχνει παντοῦ, πρὶν φανοῦν οἱ ἄλλοι ἐργάτες. Ἔψαξε, ἵδρωσε, κοίταξε ὅπου νόμιζε. Τὸ εἶπε καὶ σὲ ἄλλους ἐργάτες, ὅταν ἦρθαν, νά  ̓χουν τὴν ἔννοια τους, μήπως κάπου τή βροῦν... Ὅμως πουθενά ὁ θησαυρός. Καὶ ἡ ἀπογοήτευση τόσο μεγάλη. Ὁ Χρῆστος συνεχίζει νὰ ἐργάζεται. Δεν παύει ὅμως νὰ προσεύχεται μυστικὰ καὶ νὰ ἐλπίζει. Ὥσπου στο τέλος τῆς ἡμέρας τὸν καλεῖ ἐπειγόντως ἕνας φίλος καὶ συνάδελφος καὶ τοῦ λέει: 

–Χρῆστο, τὴ βρῆκα τὴ βέρα σου. Ἦταν ριγμένη στὸ βάθος τῆς τσάντας μου μὲ τὰ πολλὰ ἐργαλεῖα. Τυχαῖα τὴν εἶδα. 

Ὤ, τί χαρά! Ὁ Χρῆστος ἀναφώνησε: 

–Χριστέ μου, σ᾿ εὐχαριστῶ! Γιά μένα ἡ βέρα μου δὲν εἶναι κάτι ἁπλό. Εἶναι σύμβολό μου ἱερό! Σ᾿ εὐχαριστῶ! Σήμερα τάισα ἕνα φτωχό κι Ἐσὺ μοῦ χάρισες πάλι τὸ πολύτιμο σύμβολο καὶ θησαυρό μου! 

[ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Ο ΣΩΤΗΡ". ΑΡΙΘΜ. 2293, 1καί 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2023