ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

 (27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019)

 Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  (ΙΘ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)  

Ἀ­δελ­φοί, ὁ Θε­ὸς καὶ Πα­τὴρ τοῦ Κυ­ρί­ου ᾽Ι­η­σοῦ Χρι­στοῦ οἶ­δεν, ὁ ὢν εὐ­λο­γη­τὸς εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας, ὅ­τι οὐ ψε­ύ­δο­μαι. Ἐν Δα­μα­σκῷ ὁ ἐ­θνάρ­χης ῾Α­ρέ­τα τοῦ βα­σι­λέ­ως ἐ­φρο­ύ­ρει τὴν πό­λιν Δα­μα­σκη­νῶν πι­ά­σαι με, καὶ διὰ θυ­ρί­δος ἐν σαρ­γά­νῃ ἐ­χα­λά­σθην διὰ τοῦ τε­ί­χους καὶ ἐ­ξέ­φυ­γον τὰς χεῖ­ρας αὐ­τοῦ. Καυ­χᾶ­σθαι δεῖ· οὐ συμ­φέ­ρει μοι· ἐ­λε­ύ­σο­μαι δὲ εἰς ὀ­πτα­σί­ας καὶ ἀ­πο­κα­λύ­ψεις Κυ­ρί­ου. Οἶ­δα ἄν­θρω­πον ἐν Χρι­στῷ πρὸ ἐ­τῶν δε­κα­τεσ­σά­ρων· εἴ­τε ἐν σώ­μα­τι οὐκ οἶ­δα, εἴ­τε ἐ­κτὸς τοῦ σώ­μα­τος οὐκ οἶ­δα, ὁ Θε­ὸς οἶ­δεν· ἁρ­πα­γέν­τα τὸν τοι­οῦ­τον ἕ­ως τρί­του οὐ­ρα­νοῦ. Καὶ οἶ­δα τὸν τοι­οῦ­τον ἄν­θρω­πον· εἴ­τε ἐν σώ­μα­τι εἴ­τε χω­ρὶς τοῦ σώ­μα­τος οὐκ οἶ­δα, ὁ Θε­ὸς οἶ­δεν· ὅ­τι ἡρ­πά­γη εἰς τὸν πα­ρά­δει­σον καὶ ἤ­κου­σεν ἄρ­ρη­τα ῥή­μα­τα ἃ οὐκ ἐ­ξὸν ἀν­θρώ­πῳ λα­λῆ­σαι. Ὑ­πὲρ τοῦ τοι­ο­ύ­του καυ­χή­σο­μαι, ὑ­πὲρ δὲ ἐ­μαυ­τοῦ οὐ καυ­χή­σο­μαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀ­σθε­νε­ί­αις μου. Ἐ­ὰν γὰρ θε­λή­σω καυ­χή­σα­σθαι, οὐκ ἔ­σο­μαι ἄ­φρων· ἀ­λή­θειαν γὰρ ἐ­ρῶ· φε­ί­δο­μαι δέ, μή τις εἰς ἐ­μὲ λο­γί­ση­ται ὑ­πὲρ ὃ βλέ­πει με ἢ ἀ­κο­ύ­ει τι ἐξ ἐ­μοῦ. Καὶ τῇ ὑ­περ­βο­λῇ τῶν ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ων, ἵ­να μὴ ὑ­πε­ρα­ί­ρω­μαι, ἐ­δό­θη μοι σκό­λοψ τῇ σαρκί, ἄγ­γε­λος Σα­τᾶν, ἵ­να με κο­λα­φί­ζῃ, ἵ­να μὴ ὑ­πε­ρα­ί­ρω­μαι. Ὑ­πὲρ το­ύ­του τρὶς τὸν Κύριον πα­ρε­κά­λε­σα ἵ­να ἀ­πο­στῇ ἀπ᾽ ἐ­μοῦ· καὶ εἴ­ρη­κέν μοι· ᾽Αρ­κεῖ σοι ἡ χά­ρις μου· ἡ γὰρ δύ­να­μίς μου ἐν ἀ­σθε­νε­ί­ᾳ τε­λει­οῦ­ται· ἥ­δι­στα οὖν μᾶλ­λον καυ­χή­σο­μαι ἐν ταῖς ἀ­σθε­νε­ί­αις μου, ἵ­να ἐ­πι­σκη­νώ­σῃ ἐπ᾽ ἐ­μὲ ἡ δύ­να­μις τοῦ Χρι­στοῦ. 

 (Β΄ Κορ. ια΄[11] 31-33, ιβ΄[12] 1-9)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, θά σᾶς πῶ πράγ­μα­τα πού ἴ­σως σᾶς φα­νοῦν ἀ­πί­στευ­τα. Ἀλ­λά ὁ Θε­ός καί Πα­τήρ τοῦ Κυ­ρί­ου μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος εἶ­ναι εὐ­λο­γη­μέ­νος στούς αἰ­ῶ­νες, γνω­ρί­ζει ὅ­τι δέν λέ­ω ψέ­μα­τα. Στή Δα­μα­σκό ὁ δι­οι­κη­τής πού εἶ­χε δι­ο­ρι­σθεῖ ἀ­πό τόν βα­σι­λιά Ἀ­ρέ­τα φρου­ροῦ­σε τήν πό­λη τῶν Δα­μα­σκη­νῶν, ἐ­πει­δή ἤ­θε­λε νά μέ συλ­λά­βει. Κι ἀ­πό κά­ποι­ο πα­ρά­θυ­ρο μέ κα­τέ­βα­σαν κά­τω μέ­σα σέ δι­κτυ­ω­τό κα­λά­θι, μέ­σα ἀ­πό κά­ποι­ο ἄ­νοιγ­μα τοῦ τεί­χους τῆς πό­λε­ως, καί ξέ­φυ­γα ἀ­πό τά χέ­ρια του. Νά σᾶς μι­λή­σω λοι­πόν καί γιά ἄλ­λους δι­ωγ­μούς μου, δέν μέ συμ­φέ­ρει νά καυ­χι­έ­μαι. Στα­μα­τῶ λοι­πόν γι’ αὐ­τό νά μι­λῶ γιά τούς δι­ωγ­μούς καί τούς ἄλ­λους κό­πους μου. Θά ἀ­να­φερ­θῶ ὅ­μως σέ ὀ­πτα­σί­ες καί ἀ­πο­κα­λύ­ψεις πού μοῦ χά­ρι­σε ὁ Κύ­ριος. Γνω­ρί­ζω ἕ­ναν ἄν­θρω­πο πού βρί­σκε­ται σέ στε­νή σχέ­ση καί ἐ­πι­κοι­νω­νί­α μέ τόν Χρι­στό. Ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τός πρίν ἀ­πό δε­κα­τέσ­σε­ρα χρό­νια ἁρ­πά­χθη­κε καί ἀ­νυ­ψώ­θη­κε μέ­χρι τόν τρί­το οὐ­ρα­νό, ὅ­που δι­α­μέ­νουν οἱ ἀγ­γε­λι­κές δυ­νά­μεις. Δέν γνω­ρί­ζω ὅ­μως ἐ­άν ἦ­ταν μέ τό σῶ­μα του τήν ὥ­ρα ἐ­κεί­νη ἤ ἦ­ταν σέ ἔκ­στα­ση, ἔ­ξω ἀ­πό τό σῶ­μα του. Ὁ Θε­ός ξέ­ρει. Καί γνω­ρί­ζω ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τός (εἴ­τε μέ τό σῶ­μα του, εἴ­τε ἔ­ξω ἀ­π’ τό σῶ­μα του, μό­νο μέ τήν ψυ­χή του, δέν γνω­ρί­ζω, ὁ Θε­ός γνω­ρί­ζει) ἁρ­πά­χθη­κε καί με­τα­φέρ­θη­κε στόν Πα­ρά­δει­σο κι ἄ­κου­σε λό­για πού κα­νέ­νας ἄν­θρω­πος δέν ἔ­χει τή δύ­να­μη νά τά πεῖ, κι οὔ­τε ἐ­πι­τρέ­πε­ται νά τά ξε­στο­μί­σει λό­γῳ τῆς ἱ­ε­ρό­τη­τός τους. Γιά τόν ἄν­θρω­πο αὐ­τόν θά καυ­χη­θῶ. Δέν εἶ­ναι ὁ συ­νη­θι­σμέ­νος Παῦ­λος αὐ­τός, ἀλ­λά ἄλ­λος Παῦ­λος, στόν ὁ­ποῖ­ο ὁ Κύ­ριος ἔ­δω­σε πολ­λές χά­ρι­τες. Γιά τόν ἑ­αυ­τό μου ὅ­μως δέν θά καυ­χη­θῶ πα­ρά μό­νο γιά τίς θλί­ψεις καί τούς πει­ρα­σμούς μου, ὅ­που φα­νε­ρώ­νε­ται ἡ ἀ­σθέ­νειά μου, ἀλ­λά καί ἡ δύ­να­μη τοῦ Θε­οῦ πού δέν μ’ ἀ­φή­νει νά κα­ταρ­ρεύ­σω. Μό­νο γιά τίς ἀ­σθέ­νει­ές μου αὐ­τές θά καυ­χη­θῶ κι ὄ­χι γιά τίς ἐ­πι­τυ­χί­ες καί τή δρά­ση μου. Δι­ό­τι ἐ­άν θε­λή­σω καί γι’ αὐ­τά νά καυ­χη­θῶ, δέν θά εἶ­μαι ἄ­μυα­λος καί ἀ­νό­η­τος, ἐ­πει­δή θά πῶ τήν ἀ­λή­θεια. Δυ­σκο­λεύ­ο­μαι ὅ­μως νά καυ­χη­θῶ, γιά νά μή μοῦ λο­γα­ριά­σει κα­νείς τί­πο­τε πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό ἐ­κεῖ­νο πού βλέ­πει ἤ ἀ­κού­ει ἀ­πό μέ­να. Καί ἐ­ξαι­τί­ας τῶν πολ­λῶν καί με­γά­λων ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ων ἐ­πέ­τρε­ψε ὁ Θε­ός καί μοῦ δό­θη­κε ἀγ­κα­θω­τό ξύ­λο στό σῶ­μα, ἀρ­ρώ­στια ἀ­θε­ρά­πευ­τη, ἄγ­γε­λος τοῦ σα­τα­νᾶ, γιά νά μέ χτυ­πᾶ στό πρό­σω­πο καί νά μέ τα­λαι­πω­ρεῖ, γιά νά μήν ὑ­πε­ρη­φα­νεύ­ο­μαι. Γιά τόν πει­ρα­σμό αὐ­τό τρεῖς φο­ρές πα­ρα­κά­λε­σα τόν Κύ­ριο νά μοῦ τόν ἀ­πο­μα­κρύ­νει. Ἀλ­λά ὁ Κύ­ριος μοῦ εἶ­πε: Σοῦ εἶ­ναι ἀρ­κε­τή ἡ χά­ρις πού σοῦ δί­νω. Δι­ό­τι ἡ δύ­να­μή μου ἀ­να­δει­κνύ­ε­ται τέ­λεια, ὅ­ταν ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­ναι ἀ­σθε­νής καί μέ τήν ἐ­νί­σχυ­σή μου κα­τορ­θώ­νει με­γά­λα καί θαυ­μα­στά. Μέ πο­λύ με­γά­λη εὐ­χα­ρί­στη­ση λοι­πόν θά καυ­χι­έ­μαι πε­ρισ­σό­τε­ρο στίς ἀ­σθέ­νει­ές μου, γιά νά κα­τοι­κή­σει μέ­σα μου ἡ δύ­να­μη τοῦ Χρι­στοῦ.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἂνθρωπός τις προσῆλ­θε τῷ Ἰησοῦ, ᾧ ὄ­νο­μα Ἰάειρος, καὶ αὐτός ἄρ­χων τῆς συ­να­γω­γῆς ὑ­πῆρ­χε· καὶ πε­σὼν πα­ρὰ τοὺς πό­δας τοῦ Ἰ­η­σοῦ πα­ρε­κά­λει αὐ­τὸν εἰ­σελ­θεῖν εἰς τὸν οἶ­κον αὐ­τοῦ, ὅ­τι θυ­γά­τηρ μο­νο­γε­νὴς ἦν αὐ­τῷ ὡς ἐ­τῶν δώ­δε­κα καὶ αὕ­τη ἀ­πέ­θνῃ­σκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑ­πά­γειν αὐ­τὸν οἱ ὄ­χλοι συ­νέ­πνι­γον αὐ­τόν. καὶ γυ­νὴ οὖ­σα ἐν ῥύ­σει αἵ­μα­τος ἀ­πὸ ἐ­τῶν δώ­δε­κα, ἥ­τις ἰ­α­τροῖς προ­σα­να­λώ­σα­σα ὅ­λον τὸν βί­ον οὐκ ἴ­σχυ­σεν ὑ­π' οὐ­δε­νὸς θε­ρα­πευ­θῆ­ναι, προ­σελ­θοῦ­σα ὄ­πι­σθεν ἥ­ψα­το τοῦ κρα­σπέ­δου τοῦ ἱ­μα­τί­ου αὐ­τοῦ, καὶ πα­ρα­χρῆ­μα ἔ­στη ἡ ῥύ­σις τοῦ αἵ­μα­τος αὐ­τῆς. καὶ εἶ­πεν ὁ Ἰ­η­σοῦς· Τίς ὁ ἁ­ψά­με­νός μου; ἀρ­νου­μέ­νων δὲ πάν­των εἶ­πεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐ­τῷ· Ἐ­πι­στά­τα, οἱ ὄ­χλοι συ­νέ­χου­σί σε καὶ ἀ­πο­θλί­βου­σι καὶ λέ­γεις τίς ὁ ἁ­ψά­με­νός μου; ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν· Ἥ­ψα­τό μού τις· ἐ­γὼ γὰρ ἔ­γνων δύ­να­μιν ἐ­ξελ­θοῦ­σαν ἀ­π' ἐ­μοῦ. ἰ­δοῦ­σα δὲ ἡ γυ­νὴ ὅ­τι οὐκ ἔ­λα­θε, τρέ­μου­σα ἦλ­θε καὶ προ­σπε­σοῦ­σα αὐ­τῷ δι' ἣν αἰ­τί­αν ἥ­ψα­το αὐ­τοῦ ἀ­πήγ­γει­λεν αὐ­τῷ ἐ­νώ­πι­ον παν­τὸς τοῦ λα­οῦ, καὶ ὡς ἰ­ά­θη πα­ρα­χρῆ­μα. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Θάρσει, θύ­γα­τερ, ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε· πο­ρε­ύ­ου εἰς εἰ­ρή­νην. Ἔ­τι αὐ­τοῦ λα­λοῦν­τος ἔρ­χε­ταί τις πα­ρὰ τοῦ ἀρ­χι­συ­να­γώ­γου λέ­γων αὐ­τῷ ὅ­τι τέθνηκεν ἡ θυ­γά­τηρ σου· μὴ σκύλ­λε τὸν δι­δά­σκα­λον. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἀ­κο­ύ­σας ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ λέ­γων· Μὴ φο­βοῦ· μό­νον πί­στευ­ε, καὶ σω­θή­σε­ται. ἐλ­θὼν δὲ εἰς τὴν οἰ­κί­αν οὐκ ἀ­φῆ­κεν εἰ­σελ­θεῖν οὐ­δέ­να εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰ­ω­άν­νην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πα­τέ­ρα τῆς παι­δὸς καὶ τὴν μη­τέ­ρα. ἔ­κλαι­ον δὲ πάν­τες καὶ ἐ­κό­πτον­το αὐ­τήν. ὁ δὲ εἶ­πε· Μὴ κλα­ί­ε­τε· οὐκ ἀ­πέ­θα­νεν, ἀλ­λὰ κα­θε­ύ­δει. καὶ κα­τε­γέ­λων αὐ­τοῦ, εἰ­δό­τες ὅ­τι ἀ­πέ­θα­νεν. αὐ­τὸς δὲ ἐκ­βα­λὼν ἔ­ξω πάν­τας καὶ κρα­τή­σας τῆς χει­ρὸς αὐ­τῆς ἐ­φώ­νη­σε λέ­γων· Ἡ παῖς, ἐ­γε­ί­ρου. καὶ ἐ­πέ­στρε­ψε τὸ πνεῦ­μα αὐ­τῆς, καὶ ἀ­νέ­στη πα­ρα­χρῆ­μα, καὶ δι­έ­τα­ξεν αὐ­τῇ δο­θῆ­ναι φα­γεῖν. καὶ ἐ­ξέ­στη­σαν οἱ γο­νεῖς αὐ­τῆς· ὁ δὲ πα­ρήγ­γει­λεν αὐ­τοῖς μη­δε­νὶ εἰ­πεῖν τὸ γε­γο­νός.        

 (Λουκ. η΄ [8] 41– 56)

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

1. ΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΠΡΟΣΙΤΟ

Στὸν δρό­μο πρὸς τὸ σπί­τι τοῦ Ἀρ­χι­συ­να­γώ­γου Ἰ­α­εί­ρου ἔ­γι­νε τὸ θαῦ­μα. Λί­γο πρίν, ὁ Ἰ­ά­ει­ρος εἶ­χε πέ­σει στὰ πό­δια τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τὸν πα­ρα­κα­λοῦ­σε νὰ δε­χθεῖ νὰ πά­ει στὸ σπί­τι του γιὰ νὰ θε­ρα­πεύ­σει τὴν ἑ­τοι­μο­θά­να­τη δω­δε­κά­χρο­νη κό­ρη του. Καὶ ὁ Κύ­ριος τὸ εἶ­χε δε­χθεῖ καὶ ἤ­δη βά­δι­ζε πρὸς τὰ ἐ­κεῖ.

Ἐ­κεῖ λοι­πόν, στὸν δρό­μο, κά­ποι­α γυ­ναί­κα Τὸν ἄγ­γι­ξε. Ἦ­ταν ἡ δύ­στυ­χη ἄρ­ρω­στη, τα­λαι­πω­ρη­μέ­νη, αἱ­μορ­ρα­γοῦ­σε συ­νε­χῶς. Δώ­δε­κα χρό­νια βα­σα­νι­ζό­ταν ἀ­πὸ τὴν ἀρ­ρώ­στια, κι ἐ­νῶ εἶ­χε ξο­δέ­ψει ὅ­λη τὴν πε­ρι­ου­σί­α της στοὺς για­τρούς, για­τρειὰ δὲν εὕ­ρι­σκε. Τώ­ρα ­πλη­σί­α­σε τὸν Κύ­ριο μὲ πί­στη. Δὲν Τοῦ εἶ­πε τί­πο­τε. Ἐ­κεῖ ὅ­μως ποὺ τὰ πλή­θη συ­νω­στί­ζον­ταν γύ­ρω Του, βρῆ­κε τὴν εὐ­και­ρί­α νὰ ἀγ­γί­ξει κρυ­φὰ τὸ κρά­σπε­δο τοῦ ἱ­μα­τί­ου Του, τὴν ἄ­κρη τοῦ ἐν­δύ­μα­τός Του. Καὶ ἀ­μέ­σως τὸ αἷ­μα στα­μά­τη­σε. Ἔ­γι­νε κα­λά. Εὐ­τυ­χι­σμέ­νη ἡ γυ­ναί­κα γύ­ρι­σε νὰ φύ­γει – δὲν τὴν εἶ­χε πά­ρει εὐ­τυ­χῶς εἴ­δη­ση κα­νείς!

«Τίς ὁ ἁ­ψά­με­νός μου;» Ποι­ὸς μὲ ἄγ­γι­ξε; Τὰ ἀ­πρό­σμε­να τοῦ­τα λό­για τοῦ Κυ­ρί­ου δη­μι­ουρ­γοῦν ἀ­πο­ρί­α με­γά­λη. Κύ­ρι­ε, τοῦ λέ­γει ὁ Πέ­τρος, τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ Σὲ κυ­κλώ­νουν ἀ­πὸ παν­τοῦ καὶ Σὲ πι­έ­ζουν, καὶ Ἐ­σὺ λὲς «ποι­ὸς μὲ ἄγ­γι­ξε»; Ἀλ­λὰ ὁ Κύ­ριος ἐ­πι­μέ­νει: «Ἠ­ψα­τό μού τις». Κά­ποι­ος μὲ ἄγ­γι­ξε, δι­ό­τι ἐ­γὼ ἔ­νι­ω­σα νὰ βγαί­νει δύ­να­μη ἀ­πὸ ἐ­πά­νω μου. Ἡ γυ­ναί­κα κα­τά­λα­βε πό­σο λά­θος ἦ­ταν νὰ νο­μί­ζει πὼς θὰ ἔ­με­νε ἀ­πα­ρα­τή­ρη­τη ἀ­πὸ τὸ βλέμ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου. Τρέ­μον­τας ἦρ­θε μπρο­στά Του καὶ πέ­φτον­τας στὰ πό­δια Του τὰ ἐ­ξή­γη­σε ὅ­λα. Ἔ­χε θάρ­ρος, κό­ρη μου, τῆς εἶ­πε στὸ τέ­λος ὁ Κύ­ριος. Ἡ πί­στη σου σὲ ἔ­σω­σε. Πή­γαι­νε στὸ κα­λό σου. Εἰ­ρή­νευ­ε.

«ΤΙΣ Ο ΑΨΑΜΕΝΟΣ ΜΟΥ;» Ποι­ὸς μὲ ἄγ­γι­ξε;

Ποι­ὸς νὰ Σὲ ἀγ­γί­ξει, Κύ­ρι­ε; Δύ­ο χι­λιά­δες χρό­νια ἀ­πὸ τό­τε ἐ­ξα­κο­λου­θοῦ­με νὰ συ­νω­στι­ζό­μα­στε γύ­ρω σου, νὰ Σὲ σπρώ­χνου­με... Συγ­κεν­τρω­νό­μα­στε στοὺς να­ούς, τρέ­χου­με στὰ ἱ­ε­ρὰ προ­σκυ­νή­μα­τα, με­ρι­κὲς φο­ρὲς σχε­δὸν πα­τᾶ­με ὁ ἕ­νας ἐ­πά­νω στὸν ἄλ­λον γιὰ νὰ κοι­νω­νή­σου­με, ἀλ­λὰ ποι­οὶ ἀ­πὸ ἐ­μᾶς Σὲ ἐγ­γί­ζουν πραγ­μα­τι­κά; Παίρ­νουν δύ­να­μη ἀ­πὸ Σέ­να; Ποι­οὶ ἀ­λη­θι­νὰ ἐ­πι­κοι­νω­νοῦν μα­ζί σου, ἑ­νώ­νον­ται μὲ Σέ­να;

Ναί, δὲν ὑ­πάρ­χει ἀμ­φι­βο­λί­α πὼς ἀ­νά­με­σα στοὺς τό­σους ποὺ Σὲ πε­ρι­κυ­κλώ­νου­με, ἀ­σφα­λῶς ὑ­πάρ­χουν καὶ ἐ­κεῖ­νες οἱ ὑ­πέ­ρο­χες ψυ­χές, ποὺ Σὲ πλη­σιά­ζουν μὲ ἕ­ναν ἰ­δι­αί­τε­ρο τρό­πο, ποὺ ἀγ­γί­ζουν τὴν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση Σου καὶ ἔρ­χον­ται σὲ ἐ­πα­φὴ μὲ τὴν ἀ­χώ­ρι­στη ἀ­πὸ αὐ­τὴ θε­ό­τη­τά Σου, μὲ Σέ­να, τὸν ὕ­ψι­στο καὶ ὑ­πε­ρά­πει­ρο Δη­μι­ουρ­γὸ καὶ Θε­ό μας. Ὑ­πάρ­χουν ἀ­σφα­λῶς αὐ­τὲς οἱ ψυ­χές, γιὰ τὶς ὁ­ποῖ­ες θὰ μπο­ρεῖς νὰ ἐ­πα­να­λαμ­βά­νεις καὶ σή­με­ρα: «ἥ­ψα­τό μού τις» - κά­ποι­ος μὲ ἄγ­γι­ξε!

Ναί, ὑ­πάρ­χουν! Ἀλ­λὰ πό­σες εἶ­ναι; Για­τί πολ­λοί, Κύ­ρι­ε, Σὲ πλη­σι­ά­ζου­με χω­ρὶς βα­θειὰ συ­ναί­σθη­ση, χω­ρὶς τὸν ἅ­γιο καὶ ζω­ο­ποι­ὸ φό­βο Σου. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ δὲν Σὲ ἀγ­γί­ζου­με. Δὲν κα­τα­λα­βαί­νου­με πὼς ἐ­κεί­νη τὴν ὥ­ρα ἔρ­χε­σαι μέ­σα μας Ἐ­σὺ ὁ Ἴ­διος, ὁ ἀ­πρό­σι­τος Θε­ός. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ δὲν παίρ­νου­με δύ­να­μη, δὲν θε­ρα­πευ­ό­μα­στε ἀ­πὸ τὶς ἀ­κα­τά­σχε­τες πνευ­μα­τι­κὲς αἱ­μορ­ρα­γί­ες μας.

Ὦ Κύ­ρι­ε, δῶ­σε νὰ κα­τα­λά­βου­με κά­πο­τε τὸ τί μᾶς χα­ρί­ζεις καὶ ὄ­χι μό­νο νὰ Σὲ ἀγ­γί­ζου­με, ἀλ­λὰ καὶ αἰ­ώ­νια καὶ ἀ­δι­ά­σπα­στα νὰ ἑ­νω­νό­μα­στε μα­ζί Σου.

2. ΟΤΑΝ ΠΥΚΝΩΝΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Ἐ­νῶ ἀ­κό­μη ὡ­μι­λοῦ­σε ὁ Κύ­ριος πρὸς τὴν εὐ­λο­γη­μέ­νη ἐ­κεί­νη γυ­ναί­κα, ἡ ὑ­πό­θε­ση τοῦ Ἰ­α­εί­ρου ἐ­ξε­λί­χθη­κε σὲ τρα­γω­δί­α. Δι­ό­τι ἔ­φθα­σε κά­ποι­ος ἀ­πὸ τὸ σπί­τι του καὶ τοῦ ἀ­νήγ­γει­λε τὸν θά­να­το τῆς κό­ρης του. Πέ­θα­νε ἡ κό­ρη σου, τοῦ εἶ­πε, μὴν κου­ρά­ζεις ἄ­δι­κα τὸν Δι­δά­σκα­λο. Ἦ­ταν πράγ­μα­τι φο­βε­ρό!

    Ὁ Κύ­ριος ἀν­τε­λή­φθη ἀ­μέ­σως τὴ δρα­μα­τι­κὴ τρο­πὴ τῶν πραγ­μά­των καὶ γυρ­νών­τας πρὸς τὸν Ἰ­ά­ει­ρο τοῦ εἶ­πε: μὴ φο­βᾶ­σαι· μό­νον νὰ πι­στεύ­εις καὶ θὰ σω­θεῖ ἡ κό­ρη σου. Φθά­νον­τας δὲ στὸ σπί­τι τοῦ Ἰ­α­εί­ρου, δὲν ἄ­φη­σε κα­νέ­να νὰ μπεῖ μέ­σα πα­ρὰ μό­νον τὸν Πέ­τρο, τὸν Ἰ­ά­κω­βο καὶ τὸν Ἰ­ω­άν­νη, καὶ τὸν πα­τέ­ρα καὶ τὴν μη­τέ­ρα τοῦ κο­ρι­τσιοῦ. Θρῆ­νος καὶ κλαυθ­μὸς ἐ­κεῖ. Καὶ ὅ­ταν ὁ Κύ­ριος συ­νέ­στη­σε στοὺς συγ­κεν­τρω­μέ­νους συγ­γε­νεῖς καὶ γνω­στοὺς νὰ μὴν κλαῖ­νε, βε­βαι­ώ­νον­τάς τους πὼς ἡ κό­ρη δὲν ἀ­πέ­θα­νε ἀλ­λὰ κοι­μᾶ­ται, ἄρ­χι­σαν νὰ Τὸν πε­ρι­γε­λοῦν, δι­ό­τι ἦ­σαν βέ­βαι­οι, ὅ­τι τὸ κο­ρί­τσι ἦ­ταν νε­κρό. Δὲν ἤ­ξευ­ραν τί ἔ­κα­ναν. Τὸ κο­ρί­τσι ἦ­ταν ὄν­τως νε­κρό, ἀλ­λὰ ὁ Κύ­ριος τῆς ζω­ῆς καὶ τοῦ θα­νά­του ἦ­ταν ἐ­κεῖ, καὶ γιὰ Ἐ­κεῖ­νον ὁ θά­να­τος τῆς κό­ρης δὲν δι­έ­φε­ρε ἀ­πὸ ἁ­πλὸ ὕ­πνο.

Καὶ πράγ­μα­τι ἔ­πει­τα ἀ­πὸ λί­γο ὅ­λα εἶ­χαν τε­λει­ώ­σει. Ὁ Κύ­ριος, ἀ­φοῦ ἔ­βγα­λε ὅ­λους τοὺς ὀ­λι­γό­πι­στους ἔ­ξω, ἔ­πια­σε τὸ χέ­ρι τῆς κό­ρης καὶ τῆς ἐ­φώ­να­ξε: Κό­ρη, σή­κω ἐ­πά­νω! Καὶ ἀ­μέ­σως ἡ ψυ­χή της ξα­να­γύ­ρι­σε στὸ σῶ­μα καὶ τὴν ἴ­δια στιγ­μὴ ἀ­να­στή­θη­κε. Τὰ ἔ­χα­σαν οἱ γο­νεῖς της. Ὁ Κύ­ριος ὅ­μως, ἀ­φοῦ τοὺς συ­νέ­στη­σε νὰ τῆς δώ­σουν νὰ φά­γει, τοὺς πα­ρήγ­γει­λε νὰ μὴν ἀ­να­κοι­νώ­σουν σὲ κα­νέ­ναν αὐ­τὸ τὸ θαῦ­μα, γιὰ νὰ μὴν ἐ­ρε­θί­σουν πε­ρισ­σό­τε­ρο τὸν φθό­νο τῶν ἐ­χθρῶν Του.

Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ἐ­ξέ­λι­ξη αὐ­τοῦ τοῦ πε­ρι­στα­τι­κοῦ τὸ κά­νει ἀ­ναμ­φι­βό­λως ἰ­δι­αί­τε­ρα δι­δα­κτι­κό. Μπο­ροῦ­με νὰ φαν­τα­στοῦ­με ἐ­κεί­νη τὴν πραγ­μα­τι­κὰ τρα­γι­κὴ στιγ­μὴ ποὺ ἄ­κου­γε ὁ Ἰ­ά­ει­ρος τὴν εἴ­δη­ση τοῦ θα­νά­του τῆς κό­ρης του. Θὰ ἦ­ταν κά­τι σὰν κε­ραυ­νός. Καὶ σί­γου­ρα θὰ τὸν ἔ­πνι­ξε στοὺς λο­γι­σμούς: Ἄχ! – θὰ ἔ­λε­γε – λί­γα λε­πτὰ ἐ­νω­ρί­τε­ρα ἂν πή­γαι­να στὸν Κύ­ριο... ἂν δὲν κα­θυ­στε­ροῦ­σε μὲ αὐ­τὴν ἐ­δῶ τὴν γυ­ναί­κα... ἄν... ἄν... ἄν... θὰ ἐ­γλύ­τω­νε τὸ παι­δά­κι μου. Θὰ πνί­γη­κε κυ­ρι­ο­λε­κτι­κὰ σ᾿ αὐ­τὰ τὰ «ἄν». Καὶ ἀπ᾿ αὐ­τὰ θέ­λη­σε ὁ Κύ­ριος νὰ τὸν γλυ­τώ­σει, στρε­φό­με­νος ἀ­μέ­σως πρὸς τὸ μέ­ρος του καὶ λέ­γον­τάς του «μὴ φο­βοῦ· μό­νον πί­στευ­ε καὶ σω­θή­σε­ται».

Αὐ­τὰ τὰ «ἄν»! Τὸ φρι­κτὸ μα­στί­γω­μα τῶν ψυ­χῶν ποὺ ἔ­χουν λί­γη πί­στη! Ὅ­ταν τοὺς ἔρ­θει κά­ποι­α θλί­ψη, κά­ποι­α δο­κι­μα­σί­α, τρέ­χουν ἀ­μέ­σως στὸν Κύ­ριο. Ἀλ­λά. βλέ­πε­τε, πο­τὲ κα­νέ­να κα­κὸ δὲν ἔρ­χε­ται μό­νο του. Ἐ­κεῖ λοι­πὸν ποὺ ἡ θλιμ­μέ­νη ψυ­χὴ πε­ρι­μέ­νει τὴν ἐ­πέμ­βα­ση τοῦ Θε­οῦ, βλέ­πει ξαφ­νι­κὰ και­νούρ­για μπό­ρα νὰ πλη­σιά­ζει, κι ὣς ὅ­του ξε­σπά­σει αὐ­τή, ὁ οὐ­ρα­νὸς ἔ­χει πά­λι σκο­τει­νιά­σει καὶ τὰ μαῦ­ρα σύν­νε­φα σέρ­νον­ται ἀ­πει­λη­τι­κὰ πά­νω ἀ­πὸ τὸ ρη­μαγ­μέ­νο κι­ό­λας σπι­τι­κό της. Καὶ βέ­βαι­α τό­τε ἡ ψυ­χὴ ἀρ­χί­ζει νὰ λυ­γί­ζει. Εἶ­ναι ἡ κρί­σι­μη ὥ­ρα, ἡ ὥ­ρα ποὺ ρί­χνε­ται μέ­σα στὸ φο­βε­ρὸ κα­μί­νι τοῦ πει­ρα­σμοῦ. Εἶ­ναι ἡ ὥ­ρα τοῦ ἐ­χθροῦ. Ἡ ὥ­ρα ποὺ ἀρ­χί­ζουν τὰ «ἄν».

Τὰ «ἄν»! Ἂν οἱ γο­νεῖς μου πρό­σε­χαν σ᾿ αὐ­τό... Ἂν δὲν εἶ­χα κά­νει αὐ­τὴν τὴν ἐρ­γα­σί­α... Ἂν δὲν εἶ­χε γί­νει ἐ­κεῖ­νος ὁ γά­μος... Ἂν ὁ ἄν­δρας μου μὲ ἄ­κου­γε... Ἂν ἡ γυ­ναί­κα μου δὲν ἐ­πέ­με­νε τό­σο πο­λύ... Ἂν οἱ γνω­στοί μου φρόν­τι­ζαν λι­γά­κι... Ὁ­λό­κλη­ρη ἁ­λυ­σί­δα ἀ­πὸ ἄν, ποὺ πραγ­μα­τι­κὰ γί­νε­ται θη­λειὰ φρι­κτὴ καὶ ἀ­πει­λεῖ νὰ πνί­ξει τὴν ψυ­χή.

Λοι­πόν, ἀ­δελ­φοί, δὲν τὴν ἀ­κοῦ­με τὴν φω­νή; Ἐ­κεί­νη τὴν ἴ­δια, τὴν γλυ­κειά, ποὺ στορ­γι­κὰ μᾶς συ­νε­φέρ­νει; «Μὴ φο­βοῦ· μό­νον πί­στευ­ε», μᾶς λέ­γει!

Νὰ μὴ φο­βό­μα­στε λοι­πόν, πο­τέ! Πο­τὲ νὰ μὴν ἀ­φή­νου­με νὰ κλο­νι­στεῖ ἡ πί­στη! Νὰ μὴν ξε­χνᾶ­με! Νὰ μὴν ξε­χνᾶ­με: τὸ σκο­τά­δι πυ­κνώ­νει λί­γο προ­τοῦ ρο­δί­σει ἡ αὐ­γή· ὅ­ταν τ᾿ ἀ­στέ­ρια τρε­μο­σβή­νουν καὶ τὸ φεγ­γά­ρι ἔ­χει χα­θεῖ!

Θὰ ἔρ­θει ἡ αὐ­γή, ἀ­δελ­φοί! Τὰ ἀ­δι­έ­ξο­δα τῶν ἀν­θρώ­πων εἶ­ναι ἡ εὐ­και­ρί­α τοῦ Θε­οῦ. Νὰ μὴ φο­βό­μα­στε πο­τέ. Νὰ μὴν τὰ χά­νου­με. Αὐ­τὴν τὴν ὥ­ρα τοῦ πει­ρα­σμοῦ ὅ­που πυ­κνώ­νει τὸ σκο­τά­δι, ἡ ψυ­χὴ δί­νει τὶς πιὸ με­γά­λες ἐ­ξε­τά­σεις. Κα­λὴ ἐ­πι­τυ­χί­α σ᾿ αὐ­τὲς τὶς πιὸ με­γά­λες ἐ­ξε­τά­σεις, ἀ­δελ­φοί!

  (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)