Ἔτσι
ἀρχίζει ἡ ἱστορία μας. Ἡ ἱστορία τῶν Ἑλλήνων. Μὲ μιὰ λέξη: «Μῆνιν»!
Μέσα σ᾿ αὐτὴ τὴ λέξη συμπυκνώθηκε,
προφητικὰ θαρρεῖς, ὅλη ἡ μετέπειτα πορεία τοῦ παράδοξου – μοναδικοῦ στὴ δημιουργικότητά
του – αὐτοῦ λαοῦ διὰ
μέσου τῶν αἰώνων:
«Μῆνιν
ἄειδε, θεά, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος, οὐλομένην, ἣ μυρὶ᾿ Ἀχαιοῖς ἄλγε᾿
ἔθηκε...»·
τραγούδησέ μου, θεὰ Μούσα, τὴν ὀργὴ τοῦ Ἀχιλλέα, γιοῦ τοῦ Πηλέα, τὴν
καταραμένη, ποὺ μύρια δεινὰ προξένησε στοὺς Ἀχαιοὺς (τοὺς Ἕλληνες).
«Μῆνιν».
Μέσα σ᾿ αὐτὴ τὴ λέξη ὁ μέγιστος
ποιητὴς ὅλων τῶν αἰώνων, ὁ Ὅμηρος (8ος αἰ. π.Χ.), περιέκλεισε ὅλη τὴν
ἱστορία μας ἀπὸ τότε (12ος αἰ. π.Χ.) μέχρι σήμερα καὶ γιὰ πάντα. Διότι
ὁ Ὅμηρος δὲν μελωδοῦσε ἁπλῶς γεγονότα. Ὁ Ὅμηρος ἔτεμνε εἰς βάθος τὸν
ψυχισμὸ τῶν λαῶν. Καὶ ἡ βαθιὰ τομὴ τὴν ὁποία ἐπέφερε στὴν ψυχή μας – τῶν Ἑλλήνων – ἀπεκάλυψε τὴ βαριά μας ἀσθένεια,
τὸ ἀπαίσιο σαράκι ποὺ κατατρώγει τὸ ἐσωτερικό μας, τὸ φαρμάκι ποὺ δηλητηριάζει
τὰ σπλάχνα μας ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα. Φανέρωσε τὸ θανάσιμο πάθος μας:
τὸν διχασμό, τὴ διχόνοια, τὴ μεταξὺ μας ἀλληλοεξόντωση.
Τότε ἦταν ἡ «μῆνις» τοῦ Ἀχιλλέα
κατὰ τοῦ Ἀγαμέμνονα. Ἡ ὀργὴ τοῦ κορυφαίου στρατηγοῦ τῶν Μυρμιδόνων
ἐναντίον τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἐκστρατείας στὴν Τροία. Ὁλόκληρη ἡ Ἰλιάδα
μὲ τοὺς 15.693 στίχους της ἀσχολεῖται μὲ αὐτὴν τὴν «μῆνιν».
Οἱ Τρῶες μὲ ἀρχηγὸ τὸν φοβερὸ Ἒκτορα
τὸ κατάλαβαν καὶ κατατρόπωσαν τὸν ἀδυνατισμένο στρατὸ τῶν Ἑλλήνων.
Ἔφθασαν μέχρι τὰ πλοῖα τους μὲ σκοπὸ νὰ τὰ κάψουν. Ἕνα ὁ ἴδιος ὁ μαινόμενος
Ἕκτορας λίγο ἔλειψε νὰ τὸ κάψει.
Ὁ κίνδυνος τῆς ὁλοκληρωτικῆς καταστροφῆς
ἦταν ἄμεσος. Ὅμως κανένας ἀπὸ τοὺς δύο ἀρχηγοὺς δὲν ὑποχωροῦσε. Δὲν
ἦταν ἁπλῶς διαμάχη γιὰ τὸ ποιὸς θὰ κρατοῦσε μιὰ αἰχμάλωτη γυναίκα,
τὴ Βρισηίδα, ἀλλὰ ὁ ἐγωισμός. Ἀκόμα κι ὅταν μπροστὰ στὸν ἔσχατο
κίνδυνο ὁ Ἀγαμέμνων ὑποχώρησε καὶ ἀποφάσισε νὰ ἐπιστρέψει τὴ Βρισηίδα
στὸν Ἀχιλλέα, ἐκεῖνος ἔμεινε ἀμετάπειστος. Δέχθηκε μόνο νὰ ἐπιτρέψει
στὸν φίλο του Πάτροκλο νὰ ὁδηγήσει τὸ στράτευμά του – τοὺς Μυρμιδόνες – στὴ μάχη. Καὶ δὲν διέλυσε τὴν «μῆνιν»,
τὴν ὀργή του, παρὰ μόνο ὅταν ὁ Πάτροκλος σκοτώθηκε, καὶ θέλησε νὰ ἐκδικηθεῖ
τὸν θάνατό του.
Αὐτὴ εἶναι ἡ τραγικὴ ἱστορία μας
– τῶν Ἑλλήνων.
Δημιουργοῦμε τὰ ἄριστα κι ἔπειτα καταστρέφουμε μὲ τὰ ἴδιά μας τὰ χέρια
τὰ ἀριστουργήματά μας. Αὐτοκαταστρεφόμαστε. Ἔτσι πράξαμε στὴν Τροία
καὶ κινδυνεύσαμε μὲ καταστροφή. Ἔτσι στὶς συνεχεῖς διαμάχες τῶν πόλεων,
μὲ ἀποκορύφωμα τὸν Πελοποννησιακὸ Πόλεμο (431-404 π.Χ.). Ἔτσι καὶ
στὴ Βυζαντινή μας ἱστορία, καὶ μάλιστα κατὰ τὴν Πτώση τῆς Πόλεως. Ἔτσι
πολὺ περισσότερο στὴ νεότερη ἱστορία μας:
Κατὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ἡ ἐμφύλια
διαμάχη ἔφθασε σὲ παράνοια. Ὁ Ἰμπραὴμ κατέστρεφε τὰ πάντα, ἐνῶ ἡ
«μῆνις» τῶν πολιτικῶν κρατοῦσε τὸν Κολοκοτρώνη φυλακισμένο· ἡ «μῆνις»
ἀνάμεσα στὸ «πολιτικὸν καὶ τὸ στρατιωτικόν», ὅπως ἔγραψε ὁ Μακρυγιάννης
γιὰ τὸν διχασμὸ τοῦ 1821. Ἀλλὰ ἡ ἀπόλυτη παράνοια δὲν εἶχε ἀκόμη ἐμφανισθεῖ.
Ἔπρεπε νὰ ξεπεράσει τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό της. Καὶ τὸ κατάφερε σὲ δύο
περιπτώσεις: Τὸ 1922 μὲ τὸν ἐφιαλτικὸ διχασμὸ ποὺ ὁδήγησε στὴ Μικρασιατικὴ
καταστροφή, καὶ τὸ 1945-49, ὅταν ἡ παράνοια ἐκδηλώθηκε ὡς ἀβυσσαλέο
ἀδελφοκτόνο μίσος καὶ μετέτρεψε τὴ χώρα σὲ ἐρείπια καὶ στάχτη.
Στοὺς καιρούς μας κίνδυνοι φοβεροὶ
ἀπειλοῦν καὶ πάλι τὴν Πατρίδα μας. Ἀλλὰ ἡ μεγάλη ἀγωνία δὲν προέρχεται
ἀπὸ τὶς ἀπειλὲς τῶν ἐχθρῶν μας. Ὁ φόβος πάλι εἶναι γιὰ τὸν διχασμό μας,
τὴν «μῆνιν»!
«Μῆνις»... Μιὰ λέξη· ἡ καταραμένη
ἱστορία μας. Μακάρι κάποτε νὰ γίνει τὸ θαῦμα: νὰ ταφεῖ ἡ κατάρα· ν᾿
ἀναστηθεῖ ἡ ἀγάπη!
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Ο ΣΩΤΗΡ", ΑΡΙΘ. 2244, 1 ΙΟΥΝΙΟΥ 2021, ΣΕΛ.250-251
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου