ΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ  

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(18 ΜΑΪΟΥ 2025)

 

ΕΩΘΙΝΟΝ Ζ΄

Τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔρχεται πρωΐ σκοτίας ἔτι οὔσης, εἰς τὸ μνημεῖον΄ καὶ βλέπει τὸν λίθον ἠρμένον ἐκ τοῦ μνημείου. Τρέχει οὖν, καὶ ἔρχεται πρὸς Σίμωνα Πέτρον, καὶ πρὸς τὸν ἄλλον μαθητὴν, ὃν ἐφίλει ὁ Ἰησοῦς, καὶ λέγει αὐτοῖς· Ἦραν τὸν Κύριον ἐκ τοῦ μνημείου, καὶ οὐκ οἴδαμεν ποῦ ἔθηκαν αὐτόν. Ἐξῆλθεν οὖν ὁ Πέτρος καὶ ὁ ἄλλος μαθητής, καὶ ἤρχοντο εἰς τὸ μνημεῖον. Ἔτρεχον δὲ οἱ δύο ὁμοῦ· καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς προέδραμε τάχιον τοῦ Πέτρου, καὶ ἦλθε πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας, βλέπει κείμενα τὰ ὀθόνια, οὐ μέντοι εἰσῆλθεν. Ἔρχεται οὖν Σίμων Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ θεωρεῖ τὰ ὀθόνια κείμενα, καὶ τὸ σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλὰ χωρὶς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον. Τότε οὖν εἰσῆλθε καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς ὁ ἐλθὼν πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ εἶδε, καὶ ἐπίστευσεν. Οὐδέπω γὰρ ᾔδεισαν τὴν Γραφήν, ὅτι δεῖ αὐτὸν ἐκ νεκρῶν ἀναστῆναι. Ἀπῆλθον οὖν πάλιν πρὸς ἑαυτοὺς οἱ μαθηταί.

(Ἰωάν. κ΄[20] 1 – 10)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

1 Ἀφοῦ πέρασε τὸ Σάββατο, τὴν ἑπόμενη ἡμέρα, ποὺ ἦταν ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔρχεται στὸ μνημεῖο πρωί, ὅταν ἦταν ἀκόμη σκοτάδι, καὶ βλέπει ὅτι ὁ λίθος ποὺ ἔφραζε τὴν εἴσοδο τοῦ τάφου ἦταν σηκωμένος ἀπὸ τὸ μνῆμα. 2 Ὅταν λοιπὸν εἶδε τὸ μνῆμα ἀνοιχτό, τρέχει κι ἔρχεται στὸ Σίμωνα Πέτρο καὶ στὸν ἄλλο μαθητὴ τὸν ὁποῖο ἀγαποῦσε ὁ Ἰησοῦς, καὶ τοὺς εἶπε: Πῆραν τὸν Κύριο ἀπὸ τὸ μνημεῖο καὶ δὲν ξερουμε ποῦ τὸν ἔβαλαν.  3 Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἀνέλπιστη αὐτὴ εἴδηση, βγῆκε ὁ Πέτρος ἀπὸ τὸ σπίτι ποὺ ἔμενε, καὶ μαζὶ μ᾿ αὐτὸν βγῆκε καὶ ὁ ἄλλος μαθητής, καὶ ἔρχονταν στὸ μνημεῖο.  4 Ἔτρεχαν λοιπὸν καὶ οἱ δύο μαζί· ἀλλὰ ὁ ἄλλος μαθητής, ἐπειδὴ ἦταν νεότερος, ἔτρεξε μπροστὰ πιὸ γρήγορα ἀπὸ τὸν Πέτρο καὶ ἔφθασε πρῶτος στὸ μνημεῖο.  5 Καὶ σκύβοντας ἀπ᾿ ἔξω βλέπει τοὺς νεκρικοὺς ἐπιδέσμους νὰ εἶναι κάτω στὴ γῆ· ἐπειδὴ ὅμως ἦταν πολὺ συγκινημένος, δὲν προχώρησε νὰ μπεῖ μέσα.  6 Ἐνῶ λοιπὸν περίμενε ἀπ᾿ ἔξω, ἔρχεται καὶ ὁ Σίμων Πέτρος ὕστερα ἀπ᾿ αὐτὸν καί, θαρραλέος καὶ ὁρμητικὸς ὅπως ἦταν ἀπὸ τὸ χαρακτήρα του, μπῆκε στὸ μνημεῖο καὶ παρατήρησε ἀπὸ κοντὰ ὅτι οἱ νεκρικοὶ ἐπίδεσμοι ἦταν κάτω στὴ γῆ καὶ δὲν ἔλειπαν, ὅπως θὰ ἦταν φυσικὸ νὰ συμβεῖ ἐὰν τὸ σῶμα εἶχε κλαπεῖ.  7 Παρατήρησε ἀκόμη ὅτι τὸ ὕφασμα μὲ τὸ ὁποῖο εἶχαν σκεπάσει τὸ κεφάλι τοῦ Ἰησοῦ, δὲν ἦταν ἀνακατεμένο μὲ τοὺς ἐπιδέσμους ἀκατάστατα, ἀλλὰ ἦταν τυλιγμένο χωριστὰ κάπου ἐκεῖ μὲ τάξη, ποὺ δὲν πρόδιδε βιασύνη καὶ σπουδή.  8 Τότε λοιπὸν καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς ποὺ εἶχε ἔλθει πρῶτος στὸ μνῆμα, παρακινημένος ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ Πέτρου, μπῆκε μέσα, καὶ τὰ εἶδε αὐτὰ ἀπὸ κοντὰ καὶ πίστεψε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀναστήθηκε.  9 Δὲν εἶχε πιστέψει πιὸ πρίν, ἀλλὰ μόλις τώρα ποὺ εἶδε ἀδειανὸ τὸν τάφο· διότι καὶ αὐτὸς καὶ ὁ Πέτρος δὲν γνώριζαν ἀκόμη τὴν ἀληθινὴ σημασία τῶν προφητειῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅτι σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ ὁ Μεσσίας ἔπρεπε νὰ ἀναστηθεῖ ἀπὸ τοὺς νεκρούς.  10 Ἀφοῦ λοιπὸν ἐξέτασαν τὸν τάφο καὶ πείσθηκαν ὅτι κάθε ἄλλη ἔρευνα ἦταν περιττή, ἐπέστρεψαν πάλι στὰ καταλύματά τους οἱ μαθητές.

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  

      Ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις ἐ­κεί­ναις, δι­α­σπα­ρέν­τες οἱ ἀ­πό­στο­λοι ἀ­πὸ τῆς θλί­ψε­ως τῆς γε­νο­μέ­νης ἐ­πὶ Στε­φά­νῳ δι­ῆλ­θον ἕ­ως Φοι­νί­κης καὶ Κύ­πρου καὶ ᾿Αν­τι­ο­χε­ί­ας, μη­δε­νὶ λα­λοῦν­τες τὸν λό­γον εἰ μὴ μό­νον ᾿Ι­ου­δα­ί­οις. ῏Η­σαν δέ τι­νες ἐξ αὐ­τῶν ἄν­δρες Κύ­πριοι καὶ Κυ­ρη­ναῖ­οι, οἵ­τι­νες εἰ­σελ­θόν­τες εἰς ᾿Αν­τι­ό­χειαν ἐ­λά­λουν πρὸς τοὺς ῾Ελ­λη­νι­στάς, εὐ­αγ­γε­λι­ζό­με­νοι τὸν Κύ­ριον ᾿Ι­η­σοῦν. Καὶ ἦν χεὶρ Κυ­ρί­ου μετ᾿ αὐ­τῶν, πο­λύς τε ἀ­ριθ­μὸς πι­στε­ύ­σας ἐ­πέ­στρε­ψεν ἐ­πὶ τὸν Κύ­ριον. ᾿Η­κο­ύ­σθη δὲ ὁ λό­γος εἰς τὰ ὦ­τα τῆς ἐκ­κλη­σί­ας τῆς ἐν ῾Ι­ε­ρο­σο­λύ­μοις πε­ρὶ αὐ­τῶν, καὶ ἐ­ξα­πέ­στει­λαν Βαρ­νά­βαν δι­ελ­θεῖν ἕ­ως ᾿Αν­τι­ο­χε­ί­ας· ὃς πα­ρα­γε­νό­με­νος καὶ ἰ­δὼν τὴν χά­ριν τοῦ Θε­οῦ ἐ­χά­ρη, καὶ πα­ρε­κά­λει πάν­τας τῇ προ­θέ­σει τῆς καρ­δί­ας προ­σμέ­νειν τῷ Κυ­ρί­ῳ, ὅ­τι ἦν ἀ­νὴρ ἀ­γα­θὸς καὶ πλή­ρης Πνε­ύ­μα­τος ῾Α­γί­ου καὶ πί­στε­ως· καὶ προ­σε­τέ­θη ὄ­χλος ἱ­κα­νὸς τῷ Κυ­ρί­ῳ. Ἐ­ξῆλ­θε δὲ εἰς Ταρ­σὸν ὁ Βαρ­νά­βας ἀ­να­ζη­τῆ­σαι Σαῦ­λον, καὶ εὑ­ρὼν αὐ­τὸν ἤ­γα­γεν αὐ­τὸν εἰς ᾿Αν­τι­ό­χειαν. Ἐ­γέ­νε­το δὲ αὐ­τοὺς ἐ­νιαυτὸν ὅ­λον συ­να­χθῆ­ναι ἐν τῇ ἐκ­κλη­σί­ᾳ καὶ δι­δά­ξαι ὄ­χλον ἱ­κα­νόν, χρη­μα­τί­σαι τε πρῶ­τον ἐν ᾿Αν­τι­ο­χε­ί­ᾳ τοὺς μα­θη­τὰς Χρι­στι­α­νο­ύς. ᾿Εν τα­ύ­ταις δὲ ταῖς ἡ­μέ­ραις κα­τῆλ­θον ἀ­πὸ ῾Ι­ε­ρο­σο­λύ­μων προ­φῆ­ται εἰς ᾿Αν­τι­ό­χειαν· ἀ­να­στὰς δὲ εἷς ἐξ αὐ­τῶν ὀ­νό­μα­τι ῎Α­γα­βος ἐ­σή­μα­νε διὰ τοῦ Πνε­ύ­μα­τος λι­μὸν μέ­γαν μέλ­λειν ἔ­σε­σθαι ἐφ᾿ ὅ­λην τὴν οἰ­κου­μέ­νην· ὅ­στις καὶ ἐ­γέ­νε­το ἐ­πὶ Κλαυ­δί­ου Κα­ί­σα­ρος. Τῶν δὲ μα­θη­τῶν κα­θὼς ηὐ­πο­ρεῖ­τό τις, ὥ­ρι­σαν ἕ­κα­στος αὐ­τῶν εἰς δι­α­κο­νί­αν πέμ­ψαι τοῖς κα­τοι­κοῦ­σιν ἐν τῇ ᾿Ι­ου­δα­ί­ᾳ ἀ­δελ­φοῖς· ὃ καὶ ἐ­πο­ί­η­σαν ἀ­πο­στε­ί­λαν­τες πρὸς τοὺς πρε­σβυ­τέ­ρους διὰ χει­ρὸς Βαρ­νά­βα καὶ Σαύ­λου.                           

  (Πράξ. ια΄ [11] 19 – 30) 

 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Σ’ ἐκεῖνες τίς ἡμέρες που οἱ Ἀπόστολοι πού εἶ­χαν φύ­γει ἀ­πὸ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ εἶ­χαν δι­α­σκορ­πι­σθεῖ λόγῳ τοῦ διωγμοῦ πού εἶχε γί­νει ἐ­ξαι­τί­ας τοῦ Στε­φά­νου, ἔ­φθα­σαν μέχρι τή Φοινίκη καὶ τὴν Κύ­προ καὶ τὴν Ἀν­τι­ό­χεια. Καὶ σὲ κανέναν ἄλ­λο δέν κήρυτταν τό λόγο τοῦ Θε­οῦ παρά μόνο στοὺς Ἰ­ου­δαί­ους. Με­ρι­κοὶ μά­λι­στα ἀ­π' αὐ­τοὺς ἦ­ταν βέ­βαι­α Ἰουδαῖοι στήν κα­τα­γω­γή, ἀλλά εἶ­χαν γεν­νη­θεῖ ἄλ­λοι στὴν Κύπρο καί ἄλλοι στὴν Κυ­ρη­να­ϊ­κὴ Λι­βύ­η. Αὐ­τοί, ὅ­ταν ἦλθαν στὴν Ἀν­τι­ό­χεια, δί­δα­σκαν τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους πού εἶχαν γεννηθεῖ μακριά ἀ­πὸ τὴν Πα­λαι­στί­νη καὶ εἶ­χαν πλέον μη­τρι­κή τους γλώσ­σα τὴν ἑλ­λη­νι­κή, καὶ τοὺς κήρυτταν τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο τῆς σω­τη­ρί­ας πού χα­ρί­ζει ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ ἡ δύ­να­μη τοῦ Κυ­ρί­ου ἦ­ταν μα­ζί τους. Ἔ­τσι, μέ τή συνέργεια καὶ τὴν ἐ­νί­σχυ­ση τῆς δυ­νά­με­ως αὐ­τῆς ἕνας με­γά­λος ἀ­ριθ­μὸς ἀ­π' αὐ­τοὺς τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους Ἑλληνιστές πί­στε­ψε καὶ ἐ­πέ­στρε­ψε στὸν Κύ­ριο. Ἔ­φθα­σε λοι­πὸν ἡ φή­μη τῶν θαυ­μα­στῶν αὐ­τῶν γεγονότων στὰ αὐ­τιὰ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῶν Ἱεροσολύμων καί ἀ­πο­φά­σι­σαν νὰ στεί­λουν τὸν Βαρ­νά­βα νά πάει μέχρι τὴν Ἀν­τι­ό­χεια. Αὐ­τός, ὅ­ταν ἦλ­θε καὶ εἶ­δε τὰ ἔρ­γα τῆς χάριτος τοῦ Θε­οῦ, πού φα­νε­ρω­νό­ταν ἀ­πὸ τὸ πλῆ­θος αὐ­τῶν πού εἶχαν πι­στέ­ψει καὶ ἀπό τή ζωή τους, χά­ρη­κε καί προέτρεπε ὅ­λους νὰ μέ­νουν ἀ­φο­σι­ω­μέ­νοι καὶ προσηλωμένοι στὸν Κύ­ριο μὲ ὅ­λη τὴ δι­ά­θε­ση τῆς ψυ­χῆς τους. Χά­ρη­κε λοι­πὸν ὁ Βαρ­νά­βας καὶ στή­ρι­ζε τούς νέους αὐ­τοὺς μα­θη­τές, δι­ό­τι ἦ­ταν ἄν­θρω­πος ἀ­γα­θὸς καί γεμά­τος Πνεῦ­μα Ἅ­γιον καὶ πί­στη. Γι' αὐ­τὸ ἐξάλλου καὶ μπο­ροῦ­σε νὰ στη­ρί­ζει καὶ νὰ πα­ρη­γο­ρεῖ. Κι ἀ­πὸ τὴ δρά­ση αὐ­τὴ τοῦ Βαρ­νά­βα με­γά­λο πλῆ­θος λα­οῦ προ­στέ­θη­κε στοὺς πι­στοὺς τοῦ Κυ­ρί­ου. Ὁ Βαρ­νά­βας μά­λι­στα πῆ­γε καὶ στὴν Ταρ­σὸ γιὰ νὰ ἀ­να­ζη­τή­σει τὸν Σαῦλο καὶ νὰ τὸν πά­ρει βο­η­θό του στὸ ἔρ­γο τῆς δι­δα­σκα­λί­ας καὶ τῆς ἐ­νι­σχύ­σε­ως τοῦ πλή­θους αὐτοῦ τῶν Χρι­στια­νῶν. Κι ὅ­ταν τὸν βρῆ­κε, τὸν ἔ­φε­ρε στὴν Ἀν­τι­ό­χεια. Ἐ­κεῖ λοι­πὸν γιὰ ἕ­να ὁ­λό­κλη­ρο χρό­νο οἱ δύ­ο αὐ­τοὶ ἀ­πό­στο­λοι συμ­με­τεῖ­χαν στὶς συ­νά­ξεις τῶν πι­στῶν στὴν Ἐκ­κλη­σί­α καὶ δί­δα­ξαν πλῆ­θος πο­λύ. Ἔ­τσι στὴν Ἀν­τι­ό­χεια οἱ μα­θη­τὲς τοῦ Κυ­ρί­ου ἐ­ξαι­τί­ας τοῦ πλή­θους τους ὀ­νο­μά­σθη­καν γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ «Χρι­στια­νοί».

Ἐκεῖνες τίς ἡμέρες κα­τέ­βη­καν ἀ­πὸ τὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα στὴν Ἀν­τι­ό­χεια με­ρι­κοὶ προ­φῆ­τες. Ἕ­νας ἀ­πὸ αὐ­τούς, πού λε­γό­ταν Ἄ­γα­βος, ση­κώ­θη­κε στὴ σύ­να­ξη τῶν πι­στῶν, καὶ φω­τι­σμέ­νος ἀ­πὸ τὸ Ἅ­γιον Πνεῦ­μα ἀ­πε­κά­λυ­ψε ὅ­τι θὰ ἔ­πε­φτε με­γά­λη πεί­να σ' ὅ­λη τὴν οἰ­κου­μέ­νη. Πράγ­μα­τι ἡ πεί­να αὐ­τὴ συ­νέ­βη ὅ­ταν αὐ­το­κρά­το­ρας ἦ­ταν ὁ Κλαύ­διος Καί­σαρ. Με­τὰ λοι­πὸν ἀ­πὸ τὴν προ­φη­τεί­α αὐ­τή, οἱ μα­θη­τές, ἀ­νά­λο­γα μὲ τοὺς πό­ρους καὶ τὰ μέ­σα πού δι­έ­θε­τε ὁ κα­θέ­νας, ἀ­πο­φά­σι­σαν νὰ στεί­λουν κα­θέ­νας ἀ­π' αὐ­τοὺς τὴ συν­δρο­μή του γιὰ νὰ βο­η­θή­σουν καὶ νὰ ὑ­πη­ρε­τή­σουν τοὺς ἀ­δελ­φοὺς πού κα­τοι­κοῦ­σαν στὴν Ἰ­ου­δαί­α. Καὶ πραγ­μα­τι­κὰ αὐ­τὸ ἔ­κα­ναν· ἔ­στει­λαν τὴν εἰ­σφο­ρά τους στοὺς πρε­σβυ­τέ­ρους τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῶν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μων μὲ τὰ χέ­ρια τοῦ Βαρ­νά­βα καὶ τοῦ Σαύ­λου.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

      Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ,  ἔρ­χε­ται ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς πό­λιν τῆς Σα­μα­ρε­ί­ας λε­γο­μέ­νην Συ­χὰρ, πλη­σί­ον τοῦ χω­ρί­ου ὃ ἔ­δω­κεν Ἰ­α­κὼβ Ἰ­ω­σὴφ τῷ υἱ­ῷ αὐ­τοῦ. ἦν δὲ ἐ­κεῖ πη­γὴ τοῦ Ἰ­α­κώβ. ὁ οὖν Ἰ­η­σοῦς κε­κο­πια­κὼς ἐκ τῆς ὁ­δοι­πο­ρί­ας ἐ­κα­θέ­ζε­το οὕ­τως ἐ­πὶ τῇ πη­γῇ· ὥ­ρα ἦν ὡ­σεὶ ἕ­κτη.  ἔρ­χε­ται γυ­νὴ ἐκ τῆς Σα­μα­ρε­ί­ας ἀν­τλῆ­σαι ὕ­δωρ. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Δός μοι πι­εῖν. οἱ γὰρ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἀ­πε­λη­λύ­θει­σαν εἰς τὴν πό­λιν, ἵ­να τρο­φὰς ἀ­γο­ρά­σω­σι. λέ­γει οὖν αὐ­τῷ ἡ γυ­νὴ ἡ Σα­μα­ρεῖ­τις· Πῶς σὺ Ἰ­ου­δαῖ­ος ὢν πα­ρ' ἐ­μοῦ πι­εῖν αἰ­τεῖς, οὔ­σης γυ­ναι­κὸς Σα­μα­ρε­ί­τι­δος; οὐ γὰρ συγ­χρῶν­ται Ἰ­ου­δαῖ­οι Σα­μα­ρε­ί­ταις. ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Εἰ ᾔ­δεις τὴν δω­ρε­ὰν τοῦ Θε­οῦ καὶ τίς ἐ­στιν ὁ λέ­γων σοι, δός μοι πι­εῖν, σὺ ἂν ᾔ­τη­σας αὐ­τὸν, καὶ ἔ­δω­κεν ἄν σοι ὕ­δωρ ζῶν. λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Κύριε, οὔ­τε ἄν­τλη­μα ἔ­χεις, καὶ τὸ φρέ­αρ ἐ­στὶ βα­θύ· πό­θεν οὖν ἔ­χεις τὸ ὕ­δωρ τὸ ζῶν; μὴ σὺ με­ί­ζων εἶ τοῦ πα­τρὸς ἡ­μῶν Ἰ­α­κώβ, ὃς ἔ­δω­κεν ἡ­μῖν τὸ φρέ­αρ, καὶ αὐ­τὸς ἐξ αὐ­τοῦ ἔ­πι­ε καὶ οἱ υἱ­οὶ αὐ­τοῦ καὶ τὰ θρέμ­μα­τα αὐ­τοῦ; ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Πᾶς ὁ πί­νων ἐκ τοῦ ὕ­δα­τος το­ύ­του δι­ψή­σει πά­λιν· ὃς δ' ἂν πί­ῃ ἐκ τοῦ ὕ­δα­τος οὗ ἐ­γὼ δώ­σω αὐ­τῷ, οὐ μὴ δι­ψή­σει εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, ἀλ­λὰ τὸ ὕ­δωρ ὃ δώ­σω αὐ­τῷ, γε­νή­σε­ται ἐν αὐ­τῷ πη­γὴ ὕ­δα­τος ἁλ­λο­μέ­νου εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον. λέ­γει πρὸς αὐ­τὸν ἡ γυ­νή· Κύριε, δός μοι τοῦ­το τὸ ὕ­δωρ, ἵ­να μὴ δι­ψῶ μη­δὲ ἔρ­χο­μαι ἐν­θά­δε ἀν­τλεῖν. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ὕ­πα­γε φώ­νη­σον τὸν ἄν­δρα σου καὶ ἐλ­θὲ ἐν­θά­δε. ἀ­πε­κρί­θη ἡ γυ­νὴ καὶ εἶ­πεν· Οὐκ ἔ­χω ἄν­δρα. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Κα­λῶς εἶ­πας ὅ­τι ἄν­δρα οὐκ ἔ­χω· πέν­τε γὰρ ἄν­δρας ἔ­σχες, καὶ νῦν ὃν ἔ­χεις οὐκ ἔ­στι σου ἀ­νήρ· τοῦ­το ἀ­λη­θὲς εἴ­ρη­κας. λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Κύριε, θε­ω­ρῶ ὅ­τι προ­φή­της εἶ σύ. οἱ πα­τέ­ρες ἡ­μῶν ἐν τῷ ὄ­ρει το­ύ­τῳ προ­σε­κύ­νη­σαν· καὶ ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι ἐν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις ἐ­στὶν ὁ τό­πος ὅ­που δεῖ προ­σκυ­νεῖν. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Γύναι, πί­στευ­σόν μοι ὅ­τι ἔρ­χε­ται ὥ­ρα ὅ­τε οὔ­τε ἐν τῷ ὄ­ρει το­ύ­τῳ οὔ­τε ἐν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις προ­σκυ­νή­σε­τε τῷ πα­τρί. ὑ­μεῖς προ­σκυ­νεῖ­τε ὃ οὐκ οἴ­δα­τε, ἡ­μεῖς προ­σκυ­νοῦ­μεν ὃ οἴ­δα­μεν· ὅ­τι ἡ σω­τη­ρί­α ἐκ τῶν Ἰ­ου­δα­ί­ων ἐ­στίν. ἀλ­λ' ἔρ­χε­ται ὥ­ρα, καὶ νῦν ἐ­στιν, ὅ­τε οἱ ἀ­λη­θι­νοὶ προ­σκυ­νη­ταὶ προ­σκυ­νή­σου­σι τῷ πα­τρὶ ἐν πνε­ύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θε­ί­ᾳ· καὶ γὰρ ὁ πα­τὴρ τοι­ο­ύ­τους ζη­τεῖ τοὺς προ­σκυ­νοῦν­τας αὐ­τόν. πνεῦ­μα ὁ Θε­ός, καὶ τοὺς προ­σκυ­νοῦν­τας αὐ­τὸν ἐν πνε­ύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θε­ί­ᾳ δεῖ προ­σκυ­νεῖν. λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Οἶ­δα ὅ­τι Μεσ­σί­ας ἔρ­χε­ται ὁ λε­γό­με­νος Χρι­στός· ὅ­ταν ἔλ­θῃ ἐ­κεῖ­νος, ἀ­ναγ­γε­λεῖ ἡ­μῖν πάν­τα. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἐ­γώ εἰ­μι, ὁ λα­λῶν σοι. καὶ ἐ­πὶ το­ύ­τῳ ἦλ­θαν οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ, καὶ ἐ­θα­ύ­μα­σαν ὅ­τι με­τὰ γυ­ναι­κὸς ἐ­λά­λει· οὐ­δεὶς μέν­τοι εἶ­πε, τί ζη­τεῖς ἤ τί λα­λεῖς με­τ' αὐ­τῆς; Ἀ­φῆ­κεν οὖν τὴν ὑ­δρί­αν αὐ­τῆς ἡ γυ­νὴ καὶ ἀ­πῆλ­θεν εἰς τὴν πό­λιν, καὶ λέ­γει τοῖς ἀν­θρώ­ποις· Δεῦ­τε ἴ­δε­τε ἄν­θρω­πον ὃς εἶ­πέ μοι πάν­τα ὅ­σα ἐ­πο­ί­η­σα· μή­τι οὗ­τός ἐ­στιν ὁ Χρι­στός; ἐ­ξῆλ­θον οὖν ἐκ τῆς πό­λε­ως καὶ ἤρ­χον­το πρὸς αὐ­τόν. Ἐν δὲ τῷ με­τα­ξὺ ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν οἱ μα­θη­ταὶ λέ­γον­τες· Ραβ­βί, φά­γε. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἐ­γὼ βρῶ­σιν ἔ­χω φα­γεῖν, ἣν ὑ­μεῖς οὐκ οἴ­δα­τε. ἔ­λε­γον οὖν οἱ μα­θη­ταὶ πρὸς ἀλ­λή­λους· Μή τις ἤ­νεγ­κεν αὐ­τῷ φα­γεῖν; λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἐ­μὸν βρῶ­μά ἐ­στιν ἵ­να ποι­ῶ τὸ θέ­λη­μα τοῦ πέμ­ψαν­τός με καὶ τε­λει­ώ­σω αὐ­τοῦ τὸ ἔρ­γον. οὐχ ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι ἔ­τι τε­τρά­μη­νός ἐ­στι καὶ ὁ θε­ρι­σμὸς ἔρ­χε­ται; ἰ­δοὺ λέ­γω ὑ­μῖν, ἐ­πά­ρα­τε τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς ὑ­μῶν καὶ θε­ά­σα­σθε τὰς χώ­ρας, ὅ­τι λευ­καί εἰ­σι πρὸς θε­ρι­σμόν ἤ­δη. καὶ ὁ θε­ρί­ζων μι­σθὸν λαμ­βά­νει καὶ συ­νά­γει καρ­πὸν εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον, ἵ­να καὶ ὁ σπε­ί­ρων ὁ­μοῦ χα­ί­ρῃ καὶ ὁ θε­ρί­ζων. ἐν γὰρ το­ύ­τῳ ὁ λό­γος ἐ­στὶν ὁ ἀ­λη­θι­νὸς, ὅ­τι ἄλ­λος ἐ­στὶν ὁ σπε­ί­ρων καὶ ἄλ­λος ὁ θε­ρί­ζων. ἐ­γὼ ἀ­πέ­στει­λα ὑ­μᾶς θε­ρί­ζειν ὃ οὐχ ὑ­μεῖς κε­κο­πι­ά­κα­τε· ἄλ­λοι κε­κο­πι­ά­κα­σι, καὶ ὑ­μεῖς εἰς τὸν κό­πον αὐ­τῶν εἰ­σε­λη­λύ­θα­τε. Ἐκ δὲ τῆς πό­λε­ως ἐ­κε­ί­νης πολ­λοὶ ἐ­πί­στευ­σαν εἰς αὐ­τὸν τῶν Σα­μα­ρει­τῶν δι­ὰ τὸν λό­γον τῆς γυ­ναι­κὸς, μαρ­τυ­ρο­ύ­σης ὅ­τι εἶ­πέ μοι πάν­τα ὅ­σα ἐ­πο­ί­η­σα. ὡς οὖν ἦλ­θον πρὸς αὐ­τὸν οἱ Σα­μα­ρεῖ­ται, ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν μεῖ­ναι πα­ρ' αὐ­τοῖς· καὶ ἔ­μει­νεν ἐ­κεῖ δύ­ο ἡ­μέ­ρας. καὶ πολ­λῷ πλε­ί­ους ἐ­πί­στευ­σαν δι­ὰ τὸν λό­γον αὐ­τοῦ, τῇ τε γυ­ναι­κὶ ἔ­λε­γον ὅ­τι οὐ­κέ­τι δι­ὰ τὴν σὴν λα­λιὰν πι­στε­ύ­ο­μεν· αὐ­τοὶ γὰρ ἀ­κη­κό­α­μεν, καὶ οἴ­δα­μεν ὅ­τι οὗ­τός ἐ­στιν ἀ­λη­θῶς ὁ σω­τὴρ τοῦ κό­σμου ὁ Χρι­στός. 

                                                      (Ἰωάν. δ[4] 5- 42)

 

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ   

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ, ἡ πηγὴ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, κουρασμένος ἀπό τήν ὁδοιπορία κάθεται δίπλα σὲ ἕνα πηγάδι — τὴν πηγὴ τοῦ Ἰακώβ — κοντὰ στὴν πόλη τῆς Σαμάρειας Συχάρ. Ἡ Σαμάρεια ἦταν μιά περιοχὴ ἀνάμεσα στὰ δύο ἑβραϊκὰ τμήματα, τὴν Ἰουδαία καί τὴ Γαλιλαία, ἐκατοικεῖτο δὲ ἀπό πέντε λαούς, τοὺς ὁποίους οἱ Ἀσσύριοι εἶχαν ἐγκαταστήσει ἐκεῖ σέ ἀντικατάσταση τῶν Ἑβραίων πού αἰχμαλώτισαν καὶ ὡδήγησαν στή χώρα τους. Οἱ πέντε αὐτοὶ λαοὶ εἶχαν μία πίστη ἀνάμεικτη ἀπό εἰδωλολατρία καί Ἰουδαϊσμό, γι’ αὐτὸν δὲ τὸν λόγο τούς μισοῦσαν θανάσιμα οἱ Ἑβραῖοι.

ΗΤΑΝ Η ΩΡΑ δώδεκα περίπου τὸ μεσημέρι, ὅταν μία γυναίκα Σαμαρείτιδα πλησίασε στὸ πηγάδι γιὰ νὰ ἀντλήσει νερό. Ὁ Κύριος τότε τῆς ζητάει νά Tοῦ δώσει λίγο νερὸ νά πιεῖ. Ἡ γυναίκα τὰ χάνει. Ἕνας Ἑβραῖος νὰ καταδέχεται νὰ τῆς ὁμιλεῖ καὶ νὰ τῆς ζητάει νερό; Ἀπίστευτο τῆς φαίνεται. Ὁ Κύριος δὲν ἀπαντᾶ στὴν ἀπορία της, ἀλλά τῆς λέγει πώς, ἄν γνώριζε μὲ ποιὸν ὁμιλεῖ, αὐτή θά ζητοῦσε ἀπό Ἐκεῖνον νερὸ ποὺ δὲν στειρεύει ποτέ, «ὕδωρ ζῶν». Ἡ Σαμαρείτιδα δὲν καταλαβαίνει τίποτε. Ὁ Κύριος ὡστόσο τῆς ἐξηγεῖ πώς ὁ Ἴδιος ἔχει καὶ μπορεῖ νὰ δώσει νερὸ ποὺ μεταδίδει ζωὴ αἰώνιο. Τώρα ἡ ἀπορία τῆς Σαμαρείτιδος γίνεται ἔκπληξη. «Κύριε, δὸς μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ», Τοῦ λέγει δός μου, Κύριε, αὐτὸ τὸ νερό! Ὁ Κύριος ἐννοοῦσε τὴ διδασκαλία Του, ἐκείνη νόμιζε ὅτι βρῆκε τὸ ἀθάνατο νερό!

ΑΛΛΑ ΠΛΕΟΝ εἶχε φθάσει ἡ ὥρα νά συνέλθει. Ἔλα μαζὶ μὲ τὸν ἄνδρα σου, γιά νά πάρεις αὐτο τὸ νερό, τῆς ἀπαντᾶ ὁ Κύριος. Καὶ ὅταν ἐκείνη ψιθυρίζει «δὲν ἔχω ἄνδρα», ὁ Κύριος τῆς φανερώνει τὰ πάντα. Βέβαια δὲν ἔχεις ἄνδρα. Διότι πέντε ἄνδρες εἶχες πάρει, καὶ τώρα αὐτὸς μὲ τὸν ὁποῖο συζεῖς δὲν εἶναι νόμιμος ἄνδρας σου. Κεραυνὸς ἦσαν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου. Ἡ γυναίκα συνέρχεται. Ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἔχει νὰ κάνει ὄχι μὲ συνηθισμένο ἄνθρωπο, ἀλλά μὲ Προφήτη τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ σπεύδει νὰ τὸν ἐρωτήσει ποῦ εἶναι σωστὸ νὰ λατρεύεται ὁ Θεός: στὸ ὄρος Γαριζείν, ποὺ τὸν λάτρευαν οἱ Σαμαρεῖτες, ἢ στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν τὸ κέντρον τῆς λατρείας τους;

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ εἶχε φθάσει στὸ πλέον σημαντικό σημεῖο. Ὁ Κύριος μὲ ἀφορμή τὴν ἐρώτηση τῆς Σαμαρείτιδος ἀναπτύσσει ἐδῶ μία ἀπό τὶς κατ' ἐξοχὴ μεγάλες ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας. Τῆς διευκρινίζει πώς ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα καί ἑπομένως αὐτοὶ ποὺ Τὸν λατρεύουν θὰ πρέπει νὰ Τὸν λατρεύουν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Ὅταν δέ ἡ Σαμαρείτιδα ἀπαντᾶ πώς τήν ἀλήθεια γιά τή λατρεία τοῦ Θεοῦ περιμένει νά τήν ἀκούσει ἀπό τόν ἀναμενόμενο Μεσσία, ὁ Κύριος βρίσκει τὴν εὐκαιρία νά τῆς ἐξηγήσει ὅτι τὸν Μεσσία τὸν ἔχει ἤδη κοντά της: «Ἐγὼ εἰμι ὁ λαλῶν σοι», τῆς λέγει.

ΗΤΑΝ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ φράση, διότι ἐν τῷ μεταξὺ ἔφθασαν οἱ μαθηταί Του. Ἡ γυναίκα, συνεπαρμένη ἀπό τά ὅσα εἶχε ἀκούσει, ἄφησε ἐκεῖ τὴν στάμνα της καὶ ἔτρεξε στὴν πόλη νὰ προσκαλέσει τοὺς συμπατριῶτες της νά συναντήσουν τὸν Κύριο. Καὶ ἐνῶ οἱ μαθηταὶ ματαίως προσπαθοῦσαν νὰ προσφέρουν κάτι νὰ φάγει στὸν Κύριο, ὁμάδες - ὁμάδες οἱ κάτοικοι τῆς Συχὲμ ἄρχισαν νά φθάνουν κοντά Του, για νά Τὸν πάρουν στὴν πόλη τους. Ἡ διδασκαλία Του τούς σαγήνευσε. Τὸν πίεσαν νὰ μείνει μαζί τους. Καὶ ἔμεινε πράγματι δύο μέρες. Θαυμαστὴ ἡ μεταβολὴ στὴν πόλη. Πλήθη ἀνθρώπων πίστευσαν στόν Κύριο καὶ βεβαίωναν τὴν γυναίκα ὅτι τώρα πλέον δὲν πιστεύουν ἀπό τὰ δικὰ της μόνο λόγια, ἀλλά διότι ἀπό τὴν προσωπική τους ἐμπειρία πείσθηκαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι πραγματικὰ «ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός»!

«ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ»

Ὁ Κύριος μιλοῦσε μὲ τὴ Σαμαρείτιδα γιὰ τὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ». Αὐτὴ ἡ λατρεία θὰ ἦταν ἡ λατρεία τῆς εὐλογημένης νέας ἐποχῆς, πού εἶχε ἤδη ἀρχίσει. Τί ἐποχὴ ἀλήθεια!

Τώρα γνωρίζουμε ὅτι δὲν χρειάζεται νὰ βρεθοῦμε στὸν Ναὸ τῆς Ἱερουσαλήμ, γιά νά προσφέρουμε λατρεία στὸν Θεό. Τώρα καθιερωμένοι καὶ ἅγιοι Ναοὶ τοῦ Θεοῦ βρίσκονται πλῆθος στὴ γῆ μας. Τώρα ἀκόμη γνωρίζουμε οἱ πιστοὶ ὅτι τὸν Ναὸ τῆς Ἱερουσαλὴμ τὸν φέρουμε μέσα μας. Ναὸς εἶναι ἡ καρδιά μας. Ὁ Θεὸς εἶναι τόσο κοντά μας, τόσο οἰκεῖος καὶ προσιτὸς στὸν καθένα μας. Ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσουμε.

Ἀρκεῖ δηλαδὴ νὰ θελήσουμε νὰ Τὸν προσεγγίσουμε μὲ εἰλικρίνεια διαθέσεως καὶ καθαρότητα ψυχῆς, μέ ἀληθινή ἀφοσίωση καί πνεῦμα ταπεινώσεως καὶ μετανοίας. Μὲ ἀγάπη εἰλικρινῆ πρὸς τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ πίστη ἀκράδαντη. «Ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ»!

        (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)