ΚΥΡΙΆΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ -

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

   ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ I΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2014)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀ­δελ­φοί, ὁ Θε­ὸς ἡ­μᾶς τοὺς ἀ­πο­στό­λους ἐ­σχά­τους ἀ­πέ­δει­ξεν, ὡς ἐ­πι­θα­να­τί­ους, ὅ­τι θέ­α­τρον ἐ­γε­νή­θη­μεν τῷ κό­σμῳ, καὶ ἀγ­γέ­λοις καὶ ἀν­θρώ­ποις. ἡ­μεῖς μω­ροὶ δι­ὰ Χρι­στόν, ὑ­μεῖς δὲ φρό­νι­μοι ἐν Χρι­στῷ· ἡ­μεῖς ἀ­σθε­νεῖς, ὑ­μεῖς δὲ ἰ­σχυ­ροί· ὑ­μεῖς ἔν­δο­ξοι, ἡ­μεῖς δὲ ἄ­τι­μοι. ἄ­χρι τῆς ἄρ­τι ὥ­ρας καὶ πει­νῶ­μεν καὶ δι­ψῶ­μεν καὶ γυ­μνη­τε­ύ­ο­μεν καὶ κο­λα­φι­ζό­με­θα καὶ ἀ­στα­τοῦ­μεν καὶ κο­πι­ῶ­μεν ἐρ­γα­ζό­με­νοι ταῖς ἰ­δί­αις χερσί· λοι­δο­ρο­ύ­με­νοι εὐ­λο­γοῦ­μεν, δι­ω­κό­με­νοι ἀ­νε­χό­με­θα, βλα­σφη­μο­ύ­με­νοι πα­ρα­κα­λοῦ­μεν· ὡς πε­ρι­κα­θάρ­μα­τα τοῦ κό­σμου ἐ­γε­νή­θη­μεν, πάν­των πε­ρί­ψη­μα ἕ­ως ἄρ­τι. Οὐκ ἐν­τρέ­πων ὑ­μᾶς γρά­φω ταῦ­τα, ἀλ­λ' ὡς τέ­κνα μου ἀ­γα­πη­τὰ νου­θε­τῶ· ἐ­ὰν γὰρ μυ­ρί­ους παι­δα­γω­γοὺς ἔ­χη­τε ἐν Χρι­στῷ, ἀλ­λ' οὐ πολ­λοὺς πα­τέ­ρας· ἐν γὰρ Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ δι­ὰ τοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου ἐ­γὼ ὑ­μᾶς ἐ­γέν­νη­σα. πα­ρα­κα­λῶ οὖν ὑ­μᾶς, μι­μη­ταί μου γί­νε­σθε.                               

            (Α΄ Κορ. δ΄[4] 9 – 16 )

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, ὁ Θε­ὸς ἐ­μᾶς τοὺς Ἀ­πο­στό­λους μᾶς πα­ρου­σί­α­σε δη­μό­σια καὶ στὰ μά­τια ὅ­λων ὡς τε­λευ­ταί­ους, ὡς κα­τά­δι­κους πού πρό­κει­ται νὰ θα­να­τω­θοῦν. Δι­ό­τι γί­να­με θέ­α­μα σ' ὅ­λο τὸν κό­σμο, καὶ στοὺς ἀγ­γέ­λους καὶ στοὺς ἀν­θρώ­πους. Καὶ ἀ­πὸ τὴ μιά μᾶς θαυ­μά­ζουν οἱ ἐ­νά­ρε­τοι ἄν­θρω­ποι, ἐ­νῶ ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη μᾶς πε­ρι­φρο­νοῦν καὶ μᾶς χλευά­ζουν οἱ ἄλ­λοι. Ἐμεῖς οἱ Ἀ­πό­στο­λοι θε­ω­ρού­μα­στε ἀ­πό τους ἄ­πι­στους ἠ­λί­θιοι καὶ ἀ­νό­η­τοι γιὰ τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Χρι­στοῦ· ἐσεῖς ὅ­μως εἶ­στε συ­νε­τοὶ ἐν Χρι­στῷ. Ἐμεῖς εἴ­μα­στε ἀ­σθε­νεῖς καὶ κα­τα­δι­ω­κό­μα­στε ἀ­πό τους ἀν­θρώ­πους· ἐ­σεῖς ὅ­μως εἶ­στε ἰ­σχυ­ροί, δι­ό­τι δὲν σᾶς βρῆ­κε κά­ποι­ος πει­ρα­σμός. Ἐ­σεῖς εἶ­στε ἔν­δο­ξοι, ἐμεῖς ὅ­μως εἴ­μα­στε ἄ­τι­μοι καὶ πε­ρι­φρο­νη­μέ­νοι. Μέ­χρι τὴν ὥ­ρα αὐ­τὴ πού σᾶς γρά­φω, καὶ πει­νοῦ­με καὶ ὑ­πο­φέ­ρου­με ἀ­πὸ δί­ψα στὶς πε­ρι­ο­δεῖ­ες μας, καὶ δὲν ἔ­χου­με ἀρ­κε­τὰ ροῦ­χα, ὅ­ταν στὴ μέ­ση τῶν τα­ξι­δι­ῶν μας μᾶς πιά­νει ξαφ­νι­κὰ ὁ χει­μώ­νας· καὶ δε­χό­μα­στε χτυ­πή­μα­τα καὶ κα­κο­με­τα­χει­ρί­σεις, καὶ δὲν πα­ρα­μέ­νου­με μό­νι­μα που­θε­νά, ἀλλά δια­ρκῶς φεύ­γου­με ἐ­δῶ κι ἐκεῖ. Καὶ κο­πι­ά­ζου­με δου­λεύ­ον­τας μὲ τὰ ἴ­δια μας τὰ χέ­ρια. Τὴν ὥ­ρα πού μᾶς βρί­ζουν ἐ­κεῖ­νοι πού ἀπιστοῦν στὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο καὶ μᾶς πε­ρι­γε­λοῦν, ἐ­μεῖς εὐ­χό­μα­στε τὸ κα­λό τους. Ἐ­νῶ μᾶς κα­τα­δι­ώ­κουν, δεί­χνου­με ἀ­νο­χὴ στοὺς δι­ῶ­κτες μας. Ἐ­νὼ μᾶς δυ­σφη­μοῦν καὶ μᾶς συ­κο­φαν­τοῦν, ἀ­παν­τοῦ­με μὲ λό­για γλυ­κὰ καὶ πα­ρη­γο­ρη­τι­κά. Σὰν κα­θάρ­μα­τα καὶ σκου­πί­δια τοῦ κό­σμου γί­να­με, ἀ­πο­βρά­σμα­τα ἀ­κά­θαρ­τα τῆς κοι­νω­νί­ας στὰ μά­τια ὅ­λων μέ­χρι τὴ στιγ­μὴ αὐ­τή. Δὲν θέ­λω μ' αὐ­τὰ πού σᾶς γράφω νὰ σᾶς ντρο­πιά­σω, ἀλλά σὰν παι­διά μου ἀ­γα­πη­τά σᾶς συμ­βου­λεύ­ω. Ναί. Σᾶς συμ­βου­λεύ­ω μὲ πα­τρι­κὴ λα­χτά­ρα καὶ στορ­γή. Δι­ό­τι, ἐ­ὰν ἔ­χε­τε πά­ρα πολ­λοὺς παι­δα­γω­γοὺς καὶ δι­δα­σκά­λους ἐν Χρι­στῷ, δὲν ἔ­χε­τε ὅ­μως πολ­λοὺς πα­τέ­ρες. Ἕ­ναν καὶ μό­νο πνευ­μα­τι­κὸ πα­τέ­ρα ἔ­χε­τε, ἐμένα. Δι­ό­τι ἐγώ μὲ τὸ κή­ρυγ­μα τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου σᾶς γέν­νη­σα πνευ­μα­τι­κά, μὲ τὴ χά­ρη πού μοῦ ἔδωσε ἡ κοι­νω­νί­α καὶ ἡ σχέ­ση μου μὲ τὸν Χρι­στό. Ἀ­φοῦ λοι­πὸν εἶ­μαι πα­τέ­ρας σας, σᾶς πα­ρα­κα­λῶ νὰ γί­νε­στε μι­μη­τές μου.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄν­θρω­πός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ γο­νυ­πε­τῶν αὐ­τὸν καὶ λέ­γων· Κύριε, ἐ­λέ­η­σόν μου τὸν υἱ­όν, ὅ­τι σε­λη­νι­ά­ζε­ται καὶ κα­κῶς πά­σχει· πολ­λά­κις γὰρ πί­πτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολ­λά­κις εἰς τὸ ὕ­δωρ. καὶ προ­σή­νεγ­κα αὐ­τὸν τοῖς μα­θη­ταῖς σου, καὶ οὐκ ἠ­δυ­νή­θη­σαν αὐ­τὸν θε­ρα­πεῦ­σαι. ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν· Ὦ γε­νε­ὰ ἄ­πι­στος καὶ δι­ε­στραμ­μέ­νη! ἕ­ως πό­τε ἔ­σο­μαι με­θ' ὑ­μῶν; ἕ­ως πό­τε ἀ­νέ­ξο­μαι ὑ­μῶν; φέ­ρε­τέ μοι αὐ­τὸν ὧ­δε. καὶ ἐ­πε­τί­μη­σεν αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς, καὶ ἐ­ξῆλ­θεν ἀ­π' αὐ­τοῦ τὸ δαι­μό­νι­ον καὶ ἐ­θε­ρα­πε­ύ­θη ὁ παῖς ἀ­πὸ τῆς ὥ­ρας ἐ­κε­ί­νης. Τότε προ­σελ­θόν­τες οἱ μα­θη­ταὶ τῷ Ἰ­η­σοῦ κα­τ' ἰ­δί­αν εἶ­πον· Δι­α­τί ἡ­μεῖς οὐκ ἠ­δυ­νή­θη­μεν ἐκ­βα­λεῖν αὐ­τό; ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Δι­ὰ τὴν ἀ­πι­στί­αν ὑ­μῶν. ἀ­μὴν γὰρ λέ­γω ὑ­μῖν, ἐ­ὰν ἔ­χη­τε πί­στιν ὡς κόκ­κον σι­νά­πε­ως, ἐ­ρεῖ­τε τῷ ὄ­ρει το­ύ­τῳ, με­τά­βη­θι ἐν­τεῦ­θεν ἐ­κεῖ, καὶ με­τα­βή­σε­ται· καὶ οὐ­δὲν ἀ­δυ­να­τή­σει ὑ­μῖν. τοῦ­το δὲ τὸ γέ­νος οὐκ ἐκ­πο­ρε­ύ­ε­ται εἰ μὴ ἐν προ­σευ­χῇ καὶ νη­στε­ί­ᾳ. Ἀ­να­στρε­φο­μέ­νων δὲ αὐ­τῶν εἰς τὴν Γα­λι­λα­ί­αν εἶ­πεν αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Μέλλει ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που πα­ρα­δί­δο­σθαι εἰς χεῖ­ρας ἀν­θρώ­πων καὶ ἀ­πο­κτε­νοῦ­σιν αὐ­τόν, καὶ τῇ τρί­τῃ ἡ­μέ­ρᾳ ἐ­γερ­θή­σε­ται.

                                  (Ματθ. ιζ΄[17] 14 – 23 )

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

      Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ­πλη­σί­α­σε τὸν Ἰησοῦ ἕ­νας ἄν­θρω­πος, γο­νά­τι­σε μπρο­στά του κι ἔ­λε­γε: Κύ­ρι­ε, λυ­πή­σου καὶ σπλα­χνί­σου τὸ παι­δί μου, δι­ό­τι σε­λη­νι­ά­ζε­ται καὶ ὑ­πο­φέ­ρει ἄ­σχη­μα, ἀλλά καὶ κιν­δυ­νεύ­ει τὸν ἔ­σχα­το κίν­δυ­νο. Δι­ό­τι πολ­λὲς φο­ρὲς πέ­φτει στὴ φω­τιά, καὶ πολ­λὲς φο­ρὲς στὸ νε­ρό, καὶ κιν­δυ­νεύ­ει ἔ­τσι νὰ κα­εῖ ἢ νὰ πνι­γεῖ. Καὶ τὸν ἔ­φε­ρα στοὺς μα­θη­τές σου, ἀλλά δὲν μπό­ρε­σαν νὰ τὸν θε­ρα­πεύ­σουν.  Ὁ Ἰ­η­σοῦς τό­τε ἀ­πο­κρί­θη­κε: Ὢ γε­νιὰ πού τό­σα θαύ­μα­τα εἶ­δες καὶ εἶ­σαι ἀ­κό­μη ἄ­πι­στη, κι ἀ­π' τὴν κα­κί­α σου εἶ­σαι δι­ε­στραμ­μέ­νη! Ἕ­ως πό­τε θὰ εἶ­μαι μα­ζί σας; Ἕ­ως πό­τε θὰ σᾶς ἀ­νέ­χο­μαι; Φέρ­τε τόν μου ἐ­δῶ. Τό­τε τὸν ἐ­πέ­πλη­ξε ὁ Ἰησοῦς καὶ βγῆ­κε ἀ­π' αὐ­τὸν τὸ δαι­μό­νιο καὶ θε­ρα­πεύ­θη­κε τὸ παι­δὶ ἀ­π' τὴν ὥ­ρα ἐ­κεί­νη. Τό­τε οἱ μα­θη­τὲς πλη­σί­α­σαν ἰ­δι­αι­τέ­ρως τὸν Ἰ­η­σοῦ καὶ τοῦ εἶ­παν: Για­τί ἐμεῖς  δὲν μπο­ρέ­σα­με νὰ βγά­λου­με τὸ δαι­μό­νιο αὐ­τό; Καὶ ὁ Κύ­ριος τούς εἶ­πε: Ἐ­πει­δὴ σᾶς λεί­πει ἡ πί­στη. Δι­ό­τι ἀ­λη­θι­νά σᾶς λέ­ω, ἐ­ὰν ἔ­χε­τε πί­στη θερ­μὴ καὶ δυ­να­τὴ σὰν τὸ μι­κρὸ σπό­ρο τοῦ σι­να­πι­οῦ, θά πεῖτε στὸ βου­νὸ αὐ­τό, πή­γαι­νε ἀ­πὸ ἐ­δῶ ἐκεῖ, καὶ θὰ με­τα­κι­νη­θεῖ. Καὶ τί­πο­τε δὲν θὰ εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το σὲ σᾶς. Αὐ­τὸ ὅ­μως τὸ εἶ­δος τῶν δαι­μό­νων δὲν βγαί­νει ἀ­πὸ τὸν ἄν­θρω­πο πού ἔ­χει κα­τα­λη­φθεῖ ἀ­πὸ αὐ­τό, πα­ρὰ μό­νο μὲ προ­σευ­χὴ πού συ­νο­δεύ­ε­ται καὶ μὲ νη­στεί­α, ὥ­στε ἢ προ­σευ­χὴ νὰ γί­νε­ται μὲ δι­ά­νοι­α ὅ­σο δυ­να­τὸν ἐ­λα­φρό­τε­ρη καὶ πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­ση­λω­μέ­νη στὸ Θε­ό. Κι ἐ­νῶ αὐτοί πε­ρι­ό­δευ­αν στὴ Γα­λι­λαία , τοὺς εἶ­πε ὁ Ἰ­η­σοῦς: Ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου πρό­κει­ται νὰ πα­ρα­δο­θεῖ πο­λὺ σύν­το­μα σὲ χέ­ρια ἀν­θρώπων, καὶ θὰ τὸν θα­να­τώ­σουν, καὶ τὴν τρί­τη ἡ­με­ρα ἀ­πὸ τὸν θά να­τό του θὰ ἀ­να­στη­θεῖ. Καὶ οἱ μα­θη­τὲς λυ­πή­θη­καν πά­ρα πο­λύ.

Τά τροπάρια τῆς Ἡμέρας

Ἀπολυτίκιον. Ἤχου

Ἦχος α’.

Τοῦ λίθου σφραγισθέντος ὑπὸ τῶν Ἰουδαίων, καὶ στρατιωτῶν φυλασσόντων τὸ ἄχραντόν σου σῶμα, ἀνέστης τριήμερος Σωτήρ, δωρούμενος τῷ κόσμῳ τὴν ζωήν. Διὰ τοῦτο αἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν ἐβόων σοι Ζωοδότα· Δόξα τῇ ἀναστάσει σου Χριστέ, δόξα τῇ Βασιλείᾳ σου, δόξα τῇ οἰκονομίᾳ σου, μόνε Φιλάνθρωπε.

 Ἀπολυτίκιον Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου

Ἦχος α'

Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου

Ἦχος πλ. β'

Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν· ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.