ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀ­δελ­φοί, πα­ρα­κα­λῶ ὑ­μᾶς, δι­ὰ τοῦ ὀ­νό­μα­τος τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ἵ­να τὸ αὐ­τὸ λέ­γη­τε πάν­τες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑ­μῖν σχί­σμα­τα, ἦ­τε δὲ κα­τηρ­τι­σμέ­νοι ἐν τῷ αὐ­τῷ νο­ῒ καὶ ἐν τῇ αὐ­τῇ γνώ­μῃ. ἐ­δη­λώ­θη γάρ μοι πε­ρὶ ὑ­μῶν, ἀ­δελ­φοί μου, ὑ­πὸ τῶν Χλό­ης ὅ­τι ἔ­ρι­δες ἐν ὑ­μῖν εἰ­σι. λέ­γω δὲ τοῦ­το, ὅ­τι ἕ­κα­στος ὑ­μῶν λέ­γει· ἐ­γὼ μέν εἰ­μι Πα­ύ­λου, ἐ­γὼ δὲ Ἀ­πολ­λώ, ἐ­γὼ δὲ Κη­φᾶ, ἐ­γὼ δὲ Χρι­στοῦ. με­μέ­ρι­σται ὁ Χρι­στός; μὴ Παῦ­λος ἐ­σταυ­ρώ­θη ὑ­πὲρ ὑ­μῶν; ἢ εἰς τὸ ὄ­νο­μα Πα­ύ­λου ἐ­βα­πτί­σθη­τε; εὐ­χα­ρι­στῶ τῷ Θε­ῷ ὅ­τι οὐ­δέ­να ὑ­μῶν ἐ­βά­πτι­σα εἰ μὴ Κρί­σπον καὶ Γάϊον, ἵ­να μή τις εἴ­πῃ ὅ­τι εἰς τὸ ἐ­μὸν ὄ­νο­μα ἐ­βά­πτι­σα. ἐ­βά­πτι­σα δὲ καὶ τὸν Στε­φα­νᾶ οἶ­κον· λοι­πὸν οὐκ οἶ­δα εἴ τι­να ἄλ­λον ἐ­βά­πτι­σα. οὐ γὰρ ἀ­πέ­στει­λέ με Χρι­στὸς βα­πτί­ζειν, ἀλ­λ' εὐ­αγ­γε­λί­ζε­σθαι, οὐκ ἐν σο­φί­ᾳ λό­γου, ἵ­να μὴ κε­νω­θῇ ὁ σταυ­ρὸς τοῦ Χρι­στοῦ.                                                             

   (Α΄ Κορ. α΄[1] 10 – 17)

ΧΡΙΣΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟΙ

1.       ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Ἕνα μεγάλο πρόβλημα ταλάνιζε τοὺς πιστοὺς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου: Πολλοὶ Χριστιανοὶ σχημάτιζαν φατρίες γύρω ἀπὸ συγκεκριμένους ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, στοὺς ὁποίους ἔδειχναν μεγάλη προσκόλληση. Αὐτὸ ὅμως ὄχι μόνο δημιουργοῦσε σχίσματα, ἀλλὰ καὶ διέστρεφε τὴν πνευματική τους ζωή, διότι παραμεριζόταν ἀπὸ τὴν κεντρικὴ θέση ποὺ ἔπρεπε νὰ ἔχει στὴν ζωή τους ὁ θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος τοὺς παρακαλεῖ  ἐπικαλούμενος τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου λέγοντας: Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφοί, γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, σταματῆστε τὶς μεταξύ σας διαιρέσεις καὶ ἑνωθῆτε στὴν κοινὴ πίστη μας μὲ τὰ ἴδια φρονήματα ὅλοι σας. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν προτροπὴ τοῦ ἱεροῦ Ἀποστόλου μᾶς προξενεῖ ἰδιαίτερη ἐντύπωση ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιατί ἄραγε ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸ κάνει αὐτό;

Ἀρχικῶς ἐπειδὴ πρόκειται νὰ τοὺς ἐπιπλήξει, καὶ μάλιστα γιὰ ἕνα θέμα τόσο σοβαρὸ καὶ δύσκολο, γνωρίζοντας ὅτι ἡ προτροπή του αὐτὴ θὰ συναντοῦσε ἀντιδράσεις. Ἐπιπλέον ὅμως μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου εἶναι σὰν νὰ τοὺς λέγει: Μὲ τὶς διαιρέσεις σας ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἀδικεῖται καὶ ὑβρίζεται. Αὐτὸς λοιπὸν ὁ ἀδικημένος Κύριος σᾶς παρακαλεῖ. Ἐὰν ἔχετε κάποιο σεβασμὸ πρὸς τὸ ἔνδοξο αὐτὸ ὄνομα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἐλάβατε τὴν ὀνομασία σας ὡς λαὸς τοῦ Χριστοῦ, ἑνωθεῖτε ὅλοι γύρω του. Διότι ὁ Κύριος δίδαξε τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἐνότητα, χορήγησε τὴν εἰρήνη καὶ τὴν χάρη του, ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἐνώσει σὲ ἕνα σῶμα ὅλους μας. Μὲ τὸ αἷμα του μᾶς ἐξαγόρασε, σ' Αὐτὸν ἀνήκουμε. Μὲ τὸ θάνατό του ζήσαμε καὶ ζοῦμε. Στὸ ὄνομά του ἀπολαμβάνουμε τὴν χάρη τοῦ Βαπτίσματος καὶ ἀναλαμβάνουμε τὴν ὑποχρέωση νὰ ἀνήκουμε σ' Αὐτόν. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ μοναδικὸ θεμέλιο τῆς ζωῆς μας, ἡ μοναδικὴ πηγὴ τῆς χάριτος.

2. ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑΤΑ

Στὴν Κόρινθο ὑπῆρχαν μεταξὺ τῶν πιστῶν φιλονικίες καὶ ἀνταγωνισμοί. Ὁ καθένας προέβαλλε τὸν πνευματικό του πατέρα μὲ ἐγωιστικὴ καύχηση προβάλλοντας ἔτσι ἐμμέσως καὶ τὸν ἑαυτό του καὶ διαιρώντας τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλοι καυχιόνταν πὼς ἦσαν πνευματικὰ τέκνα τοῦ Πέτρου, ἄλλοι τοῦ Παύλου, ἄλλοι τοῦ Ἀπολλὼ καὶ ἄλλοι τοῦ Χριστοῦ. Καὶ κάθε ὁμάδα εἶχε τὴν πεποίθηση ὅτι ἦταν ἡ καλύτερη, καὶ ὅτι μόνον αὐτὴ ἐκφράζει ἀπόλυτα τὴν ἀλήθεια. Βέβαια δὲν τὸ ἔκαναν αὐτὸ ὅλοι οἱ πιστοί. Τὸ πρόβλημα ὅμως ἤδη εἶχε πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις, ὥστε ἡ φθορὰ ἀπειλοῦσε ὅλο τὸ σῶμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας.

Ποῦ ὠφειλόταν ὅμως αὐτὴ ἡ διαίρεση; Αὐτὸ ποὺ σίγουρα γνωρίζουμε εἶναι ὅτι γι' αὐτὴ τὴν διαστροφὴ δὲν εὐθύνονταν οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἡ ἀλαζονεία καὶ ὁ ἐγωισμός, ὁ φανατισμὸς καὶ ἡ ματαιοδοξία κάποιων πιστῶν. Διότι τόσο πολὺ διαστρέφει τὴν φύση μας ὁ ἐγωισμός, ὥστε καὶ στὶς μεταξύ μας ἔριδες νὰ τολμοῦμε νὰ θέτουμε ὡς ἀντιπάλους τοὺς πνευματικούς μας πατέρες καὶ διδασκάλους, ἐνῶ αὐτοὶ δὲν ἔχουν καμμία ἀπολύτως ἀντιπαράθεση μεταξύ τους.

Κι ἐπειδὴ παρόμοια θλιβερὰ φαινόμενα συνέβησαν σὲ διάφορες ἐποχὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας ὅτι δὲν ἔχουμε δικαίωμα στὸ ὄνομα ἀκόμη καὶ τῶν πλέον ἁγιασμένων ποιμένων, διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ δημιουργοῦμε σχίσματα, φατρίες καὶ κόμματα, καὶ νὰ προσβάλλουμε ἔτσι τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὅσο κι ἂν κάποιοι λειτουργοὶ τῆς Ἐκκλησίας μας συνετέλεσαν στὸ νὰ γνωρίσουμε τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ὁδηγηθοῦμε σ' Αὐτόν, αὐτοὶ εἶναι μόνον ὄργανα τοῦ Χριστοῦ, καὶ γιὰ κανένα λόγο δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τοὺς δείχνουμε μεγαλύτερη ἀγάπη, ἀφοσίωση καὶ σεβασμὸ ἀπ᾿ ὅ,τι στὸν Θεάνθρωπο Κύριό μας. Διότι μόνον Αὐτὸς εἶναι ὁ Σωτήρας μας. Αὐτὸς νὰ εἶναι καὶ ὁ μόνος Κύριός μας.

3. Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

Ἐπειδὴ οἱ Χριστιανοὶ τῆς Κορίνθου συσπειρώνονταν ὁ καθένας τους γύρω ἀπὸ τὸν λειτουργὸ ὁ ὁποῖος τὸν βάπτισε, ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ συνέχεια λέγει ὅτι ὁ ἴδιος δὲν ἔκανε κύριο ἔργο του τὸ Βάπτισμα ἀλλὰ τὸν εὐαγγελισμὸ τῶν ψυχῶν. Διότι ὁ Χριστὸς δὲν τοῦ ἀνέθεσε τὴν διακονία τοῦ ἀποστόλου γιὰ νὰ βαπτίζει, πρᾶγμα ποὺ μποροῦσε νὰ κάνει κάθε λειτουργός, ἀλλὰ γιὰ νὰ κηρύττει τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.

Βέβαια μὲ τοὺς λόγους του αὐτοὺς ὁ θεῖος Παῦλος δὲν ὑποτιμᾶ τὸ Μυστήριο τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Ἀλλὰ θέλει νὰ τονίσει περισσότερο τὴν ἀνάγκη τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖο εἶναι ἔργο δύσκολο καὶ ἐπίπονο. Ἔργο ποὺ ἀπαιτεῖ εἰδικὰ πνευματικὰ χαρίσματα ἀλλὰ καὶ γενναιότητα καὶ διάθεση γιὰ κόπο καὶ πόνο, γιὰ κακοπάθεια καὶ πειρασμούς, γιὰ δάκρυα καὶ μαρτύριο, γιὰ ζωὴ καὶ γιὰ θάνατο.

Καὶ διδάσκει μὲ τὸ παράδειγμά του ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ὅλους μας, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ὅτι θὰ πρέπει μέσα στὴν Ἐκκλησία νὰ διακονοῦμε ὄχι ἐκεῖ ὅπου προβαλλόμαστε περισσότερο, ἀλλὰ ἐκεῖ ὅπου ὁ Θεὸς καλεῖ τὸν καθένα ξεχωριστὰ καὶ μᾶς ἔχει δώσει ἰδιαίτερο χάρισμα γιὰ τὸ συγκεκριμένο διακόνημα. Ἄλλος στὴν ἱεραποστολή, ἄλλος στὴν φιλανθρωπία, ἄλλος στὴν κατήχηση, ἄλλος σὲ χειρωνακτικὲς ἐργασίες. Ὄχι ἐκεῖ ποὺ μᾶς ἀρέσει περισσότερο ἢ ἀπαιτοῦνται λιγώτεροι κόποι, ἀλλὰ ὅπου θὰ ἀποδώσουν οἱ κόποι μας, θὰ ὠφεληθοῦν οἱ ψυχὲς καὶ θὰ δοξασθεῖ ὁ Θεός.

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἶ­δεν ὁ Ἰ­η­σοῦς πο­λὺν ὄ­χλον, καὶ ἐ­σπλαγ­χνί­σθη ἐ­π' αὐ­τοῖς καὶ ἐ­θε­ρά­πευ­σε τοὺς ἀρ­ρώ­στους αὐ­τῶν. ὀ­ψί­ας δὲ γε­νο­μέ­νης προ­σῆλ­θον αὐ­τῷ οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ λέ­γον­τες· Ἔ­ρη­μός ἐ­στιν ὁ τό­πος καὶ ἡ ὥ­ρα ἤ­δη πα­ρῆλ­θεν· ἀ­πό­λυ­σον τοὺς ὄ­χλους, ἵ­να ἀ­πελ­θόν­τες εἰς τὰς κώ­μας ἀ­γο­ρά­σω­σιν ἑ­αυ­τοῖς βρώ­μα­τα. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Οὐ χρεί­αν ἔ­χου­σιν ἀ­πελ­θεῖν· δό­τε αὐ­τοῖς ὑ­μεῖς φα­γεῖν. οἱ δὲ λέ­γου­σιν αὐ­τῷ· Οὐκ ἔ­χο­μεν ὧ­δε εἰ μὴ πέν­τε ἄρ­τους καὶ δύ­ο ἰ­χθύ­ας. ὁ δὲ εἶ­πε·  Φέρετέ μοι αὐ­το­ύς ὧ­δε. καὶ κε­λε­ύ­σας τοὺς ὄ­χλους ἀ­να­κλι­θῆ­ναι ἐ­πὶ τοὺς χόρ­τους, λα­βὼν τοὺς πέν­τε ἄρ­τους καὶ τοὺς δύ­ο ἰ­χθύ­ας, ἀ­να­βλέ­ψας εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν εὐ­λό­γη­σε, καὶ κλά­σας ἔ­δω­κε τοῖς μα­θη­ταῖς τοὺς ἄρ­τους οἱ δὲ μα­θη­ταὶ τοῖς ὄ­χλοις. καὶ ἔ­φα­γον πάν­τες καὶ ἐ­χορ­τά­σθη­σαν, καὶ ἦ­ραν τὸ πε­ρισ­σεῦ­ον τῶν κλα­σμά­των δώ­δε­κα κο­φί­νους πλή­ρεις. οἱ δὲ ἐ­σθί­ον­τες ἦ­σαν ἄν­δρες ὡ­σεὶ πεν­τα­κι­σχί­λι­οι χω­ρὶς γυ­ναι­κῶν καὶ παι­δί­ων. Καὶ εὐ­θέ­ως ἠ­νάγ­κα­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τοὺς μα­θη­τὰς αὐ­τοῦ ἐμ­βῆ­ναι εἰς τὸ πλοῖ­ον καὶ προ­ά­γειν αὐ­τὸν εἰς τὸ πέ­ραν, ἕ­ως οὗ ἀ­πο­λύ­σῃ τοὺς ὄ­χλους.

                                       (Ματθ. ιδ΄[14] 14 – 22)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἐ­κεῖ­νο τόν και­ρό ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­δε πο­λὺν κό­σμο καὶ τοὺς σπλα­χνί­στη­κε, καὶ θε­ρά­πευ­σε τοὺς ἄρ­ρω­στούς τους. Κα­θὼς ὅ­μως πλη­σί­α­ζε νὰ βρα­διά­σει, τὸν πλη­σί­α­σαν οἱ μα­θη­τές του καὶ τοῦ εἶ­παν: Εἶ­ναι ἔ­ρη­μος ὁ τό­πος καὶ ἡ ὥ­ρα πλέ­ον πέ­ρα­σε. Δῶ­σε δι­α­τα­γὴ νὰ δι­α­λυ­θοῦν τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ, γιὰ νὰ πᾶ­νε στὰ χω­ριὰ καὶ νὰ ἀ­γο­ρά­σουν γιὰ τοὺς ἑ­αυ­τοὺς τους τρο­φὲς νὰ φᾶ­νε. Ὁ Ἰ­η­σοῦς ὅ­μως τοὺς εἶ­πε: Δὲν εἶ­ναι ἀ­νάγ­κη νὰ φύ­γουν καὶ νὰ ἀ­γο­ρά­σουν τρό­φι­μα. Δῶ­στε τους ἐ­σεῖς νὰ φᾶ­νε. Ἀλ­λὰ ἐ­κεῖ­νοι τοῦ εἶ­παν: Δὲν ἔ­χου­με ἐ­δῶ τί­πο­τε ἄλ­λο πα­ρὰ μό­νο πέν­τε ψω­μιὰ καὶ δύ­ο ψά­ρια. Ὁ Κύ­ριος τό­τε εἶ­πε: Φέρ­τε τά μου ἐ­δῶ. Κι ἀ­φοῦ πα­ρα­κί­νη­σε τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ νά ἀ­να­κλι­θοῦν στὴν πρα­σι­νά­δα, πῆ­ρε τὰ πέν­τε ψω­μιὰ καὶ τὰ δύ­ο ψά­ρια, σή­κω­σε τὰ μά­τια του στὸν οὐ­ρα­νὸ κι εὐ­χα­ρί­στη­σε καὶ ἐ­πι­κα­λέ­στη­κε τὸν Πα­τέ­ρα του. Κι ἀ­φοῦ ἔ­κο­ψε τὰ ψω­μιά, τὰ ἔ­δω­σε στοὺς μα­θη­τὲς καὶ οἱ μα­θη­τὲς στὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ. Κι ἔ­φα­γαν ὅ­λοι καὶ χόρ­τα­σαν, καὶ μά­ζε­ψαν ὅ­σα κομ­μά­τια εἶ­χαν πε­ρισ­σέ­ψει, δώ­δε­κα δη­λα­δὴ κο­φί­νια γε­μά­τα. Ἐ­κεῖ­νοι μά­λι­στα πού ἔ­φα­γαν ἦ­ταν πε­ρί­που πέν­τε χι­λιά­δες ἄν­δρες, χω­ρὶς νὰ συ­νυ­πο­λο­γί­ζον­ται στὸν ἀ­ριθ­μὸ αὐ­τὸ οἱ γυ­ναῖ­κες καὶ τὰ παι­διά. Κι ἀ­μέ­σως ὁ Ἰ­η­σοῦς, γιὰ νὰ μὴν πα­ρα­συρ­θοῦν οἱ μα­θη­τές του ἀ­πὸ τὸν ἐν­θου­σια­σμὸ τοῦ πλή­θους πού ἤ­θε­λε νὰ τὸν ἀ­να­κη­ρύ­ξει βα­σι­λιά, τοὺς ἀ­νάγ­κα­σε νὰ μποῦν στὸ πλοῖ­ο καὶ νὰ πε­ρά­σουν πρὶν ἀ­π' αὐ­τὸν στὸ ἀ­πέ­ναν­τι μέ­ρος τῆς λί­μνης, ὡ­σό­του αὐ­τὸς δι­α­λύ­σει τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ.