ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(21 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀ­δελ­φοί, Θε­οῦ ἐ­σμεν συ­νερ­γοί· Θε­οῦ γε­ώρ­γι­ον, Θε­οῦ οἰ­κο­δο­μή ἐ­στε. Κα­τὰ τὴν χά­ριν τοῦ Θε­οῦ τὴν δο­θεῖ­σάν μοι ὡς σο­φὸς ἀρ­χι­τέ­κτων θε­μέ­λι­ον τέ­θει­κα, ἄλ­λος δὲ ἐ­ποι­κο­δο­μεῖ· ἕ­κα­στος δὲ βλε­πέ­τω πῶς ἐ­ποι­κο­δο­μεῖ· θε­μέ­λι­ον γὰρ ἄλ­λον οὐ­δεὶς δύ­να­ται θεῖ­ναι πα­ρὰ τὸν κε­ί­με­νον, ὅς ἐ­στιν Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός. εἰ δέ τις ἐ­ποι­κο­δο­μεῖ ἐ­πὶ τὸν θε­μέ­λι­ον τοῦ­τον χρυ­σόν, ἄρ­γυ­ρον, λί­θους τι­μί­ους, ξύ­λα, χόρ­τον, κα­λά­μην, ἑ­κά­στου τὸ ἔρ­γον φα­νε­ρὸν γε­νή­σε­ται· ἡ γὰρ ἡ­μέ­ρα δη­λώ­σει· ὅ­τι ἐν πυ­ρὶ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται· καὶ ἑ­κά­στου τὸ ἔρ­γον ὁ­ποῖ­όν ἐ­στι τὸ πῦρ δο­κι­μά­σει. εἴ τι­νος τὸ ἔρ­γον με­νεῖ ὃ ἐ­πῳ­κο­δό­μη­σε, μι­σθὸν λή­ψε­ται· εἴ τι­νος τὸ ἔρ­γον κα­τα­κα­ή­σε­ται, ζη­μι­ω­θή­σε­ται, αὐ­τὸς δὲ σω­θή­σε­ται, οὕ­τως δὲ ὡς δι­ὰ πυ­ρός. Οὐκ οἴ­δα­τε ὅ­τι να­ὸς Θε­οῦ ἐ­στε καὶ τὸ Πνεῦ­μα τοῦ Θε­οῦ οἰ­κεῖ ἐν ὑ­μῖν; εἴ τις τὸν να­ὸν τοῦ Θε­οῦ φθε­ί­ρει, φθε­ρεῖ τοῦ­τον ὁ Θε­ός· ὁ γὰρ να­ὸς τοῦ Θε­οῦ ἅ­γι­ός ἐ­στιν, οἵ­τι­νές ἐ­στε ὑ­μεῖς.               (Α΄ Κορ. γ΄[3] 9 – 17)

ΠΩΣ ΚΤΙΖΕΙΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΣΟΥ;

ΛΟΓΟΣ ΣΤΟ: «Ἕκαστος βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ»

Κάθε πιστὸς κτίζει μέσα του ἕνα πνευματικὸ οἰκοδόμημα, μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Τὸ σχέδιο τοῦ οἰκοδομήματος αὐτοῦ τὸ συνέλαβε ὅ ἴδιος ὁ Θεός. Τὴν ἐπιστασία καὶ ἐπίβλεψη τοῦ κτίσματος ἀναλαμβάνουν ὡς σοφοὶ ἀρχιτέκτονες οἱ ἐργάται τοῦ Εὐαγγελίου, οἱ ὁποῖοι ἐποπτεύουν καὶ διευθύνουν μὲ σοφία καὶ χάρη Θεοῦ. Καὶ κτίστες τοῦ οἰκοδομήματος αὐτοῦ εἶναι ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς. Ἂς ἐξετάσουμε λοιπὸν προσεκτικὰ καὶ ἂς δοῦμε τί οἰκοδόμημα εἶναι αὐτὸ ποὺ κτίζουμε καὶ πῶς πρέπει νὰ τὸ κτίζουμε.

1. ΠΩΣ ΚΤΙΖΟΥΜΕ

Τὸ οἰκοδόμημα τὸ ὁποῖο κτίζουμε ὅλοι οἱ πιστοί, λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δὲν τὸ κτίζουμε μόνοι μας. Συνεργαζόμαστε μὲ τόν ἴδιο τὸν Θεό. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ σχεδιαστὴς ἀλλὰ καὶ ὁ θεμέλιος λίθος τοῦ οἰκοδομήματος αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος τίθεται στὰ θεμέλια τῆς ψυχῆς μας μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμά μας. Ἀλλὰ κατόπιν καλούμαστε ἐμεῖς νὰ ὁλοκληρώσουμε τὸ κτίσιμο αὐτοῦ τοῦ οἰκοδομήματος, νὰ γίνουμε ὄργανα τοῦ Θεοῦ ὑπὸ τὴν ἄμεση καθοδήγησή του. Ἀλλὰ τί ἀκριβῶς οἰκοδόμημα εἶναι αὐτὸ ποὺ κτίζουμε;

Ἀσφαλῶς δὲν πρόκειται γιὰ κάποιο ὑλικὸ οἰκοδόμημα ἀλλὰ γιὰ τὸ πνευματικὸ οἰκοδόμημα τῆς ψυχῆς μας. Ἀπὸ τοὺς τελευταίους ὅμως στίχους τοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος φαίνεται σαφῶς ὅτι τὸ πνευματικὸ αὐτὸ οἰκοδόμημα δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ οἰκοδόμημα ἀλλὰ οἰκοδόμημα ἱερό, εἶναι ἐκκλησία, ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πῶς ὅμως συμβαίνει αὐτό;

Ὁ ἄνθρωπος μέσα στὸν Παράδεισο ζοῦσε μέσα στὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ ψυχὴ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας ἦταν ἕνας ἔμψυχος ναὸς τοῦ Θεοῦ, κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μέσα στὸ θυσιαστήριο τῆς καρδιᾶς τους οἱ πρωτόπλαστοι πρόσφεραν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς θυσία λατρείας στὸν οὐράνιο Πατέρα. Ὅταν ὅμως οἱ πρωτόπλαστοι παρέβησαν τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, τὸ ἱερὸ θυσιαστήριο ποὺ εἶχαν στὴν καρδιά τους ἀνατράπηκε. Ἡ φωτιὰ ποὺ ὑπῆρχε πάνω σ' αὐτὸ ἔσβησε. Κάθε θυμίαμα σταμάτησε νὰ καίγεται. Ἀντὶ γιὰ τὴν εὐωδία του, ἀναθυμιάσεις βδελυκτὲς γέμισαν τὸ ἐσωτερικὸ τῶν ἀνθρώπων. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, για νὰ δώσει καὶ πάλι τὴν δυνατότητα σὲ ὅλους ἐμᾶς νὰ ξανακτίσουμε ἀπὸ τὰ ἐρείπιά του τὸν ἱερὸ αὐτὸ ναὸ τῆς ψυχῆς μας. Γιὰ νὰ μποροῦμε πλέον οἱ πιστοὶ μέσα στὸ θυσιαστήριο τῆς ψυχῆς μας νὰ προσφέρουμε λατρεία στὸν Θεὸ εὐάρεστη καὶ ἱερή.

2. ΠΩΣ ΚΤΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΟΥ·

Δὲν κτίζουμε λοιπὸν ἕνα ὁποιοδήποτε οἰκοδόμημα μέσα μας, ἀλλὰ κτίζουμε ἐκκλησία, ναὸ τοῦ Θεοῦ. Πῶς ὅμως πρέπει νὰ κτίζουμε τὸν ναὸ αὐτό; Τί ὑλικὰ χρησιμοποιοῦμε γιὰ τὸ κτίσιμο αὐτό; Κάθε κτίστης, λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, μπορεῖ νὰ κτίσει μὲ πολύτιμα ὑλικά, μὲ χρυσάφι ἢ ἀσήμι, ἢ μὲ πρόχειρα ὑλικά, σανίδια, ἄχυρα ἢ καλάμια. Μ' αὐτὰ ὅμως τὰ πρόχειρα ὑλικὰ δὲν κτίζονται ἀνάκτορα καὶ ναοί, ἀλλὰ καλύβες, σταῦλοι καὶ ἀποθῆκες. Μὲ μάρμαρα, γρανίτες καὶ χρυσάφι κτίζονται οἱ ναοί.

Τὰ ὑλικὰ τὰ ὁποῖα μᾶς παρουσιάζει τὸ ἱερὸ κείμενο συμβολίζουν δύο πράγματα: τὴν πίστι ποὺ ἔχουμε, ἀλλὰ καὶ τὸν τρόπο ποὺ ζοῦμε, τὴν ἀρετὴ ἢ τὴν κακία μας. Πῶς λοιπὸν κτίζουμε τὴ ζωή μας; Τὴν κτίζουμε μὲ τὶς πολύτιμες ἀρετές, ἢ μὲ τὰ πρόχειρα ξύλα καὶ χόρτα καὶ καλάμια, μὲ κακίες δηλαδὴ καὶ πονηρὲς πράξεις; Ὅποιος θέλει νὰ κτίσει μιὰ ἀληθινὴ πνευματικὴ ζωή, θὰ πρέπει νὰ κτίσει μὲ πολύτιμα ὑλικά, μὲ ἀρετὲς πλούσιες καὶ ἀγώνα πνευματικὸ σταθερό, ἐντατικὸ καὶ ποιοτικό.

Ἀντίθετα ὅποιος ἔχει ἐπιπολαιότητα, ἀδιαφορία, προχειρότητα, δημιουργεῖ μὲ εὐτελὴ ὑλικὰ μιὰ ἑτοιμόρροπη ἀχυροκαλύβα, ποὺ γεμίζει μὲ πάθη καὶ κακίες καὶ τελικὰ καταρρέει μπροστὰ στὶς δοκιμασίες καὶ τοὺς πειρασμοὺς ἢ κατακαίεται ἀπὸ τὴν φωτιὰ τῆς θείας δικαιοσύνης. Ἀκόμη δὲ πιο φοβερὸ καὶ σατανικὸ εἶναι τὸ νὰ καταστρέφει καὶ διαφθείρει κανεὶς ἀπὸ μόνος του τὸν πνευματικὸ ναὸ ποὺ ἔχει μέσα του. Νὰ τὸν γκρεμίζει μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἀκολασίες του, οἱ ὁποῖες τὸν κατερημώνουν καὶ τὸν καταρρίπτουν. Τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ λυπεῖται καθὼς ἐκδιώκεται τότε ἀπὸ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ, ἐγκαταλείπει τὸν ναὸ ἔρημο, γιὰ νὰ κυριευθεῖ ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ δαιμόνια. Καὶ ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ γίνεται τέμενος δαιμόνων, χειρότερος ἀπὸ στάβλο ἀλόγων ζώων.

Ἀδελφοί, ἂς ἀνακρίνουμε τὸν ἑαυτό μας: Γκρεμίζουμε ἢ κτίζουμε; Κι ἂς πάρουμε στὰ χέρια μας τὰ πνευματικὰ ἐργαλεῖα τῆς μετανοίας καὶ τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος, γιὰ νὰ προετοιμάσουμε τὸν ναὸ τῆς δικῆς μας ψυχῆς πρὶν μᾶς προλάβει ὁ θάνατος. Διότι τότε τὸ ἔργο τοῦ κτισίματος θὰ παρουσιασθεῖ φανερὰ σὲ ὅλους κατὰ τὴν Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία. Τότε ὁ Θεὸς θὰ τὸ ξεσκεπάσει καὶ θὰ τὸ φανέρωσει. Ἀλλὰ καὶ θὰ τὸ ζυγίσει ἐπακριβῶς καὶ θὰ τὸ ἐκτιμήσει, καὶ ἀντιστοίχως θὰ μᾶς κατατάξει. «Στῶμεν καλῶς».

     (Δ­ι­α­σ­κ­ε­υὴ ἀ­πὸ π­α­λ­α­ιὸ τ­ό­μο τ­οῦ Π­ε­ρ­ι­ο­δ­ι­κ­οῦ «Ο Σ­Ω­Τ­ΗΡ»)

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ,  ἠ­νάγ­κα­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τοὺς μα­θη­τὰς αὐ­τοῦ ἐμ­βῆ­ναι εἰς τὸ πλοῖ­ον καὶ προ­ά­γειν αὐ­τὸν εἰς τὸ πέ­ραν, ἕ­ως οὗ ἀ­πο­λύ­σῃ τοὺς ὄ­χλους. καὶ ἀ­πο­λύ­σας τοὺς ὄ­χλους ἀ­νέ­βη εἰς τὸ ὄ­ρος κα­τ' ἰ­δί­αν προ­σε­ύ­ξα­σθαι. ὀ­ψί­ας δὲ γε­νο­μέ­νης μό­νος ἦν ἐ­κεῖ. τὸ δὲ πλοῖ­ον ἤ­δη μέ­σον τῆς θα­λάσ­σης ἦν, βα­σα­νι­ζό­με­νον ὑ­πὸ τῶν κυ­μά­των· ἦν γὰρ ἐ­ναν­τί­ος ὁ ἄ­νε­μος. τε­τάρ­τῃ δὲ φυ­λα­κῇ τῆς νυ­κτὸς ἀ­πῆλ­θε πρὸς αὐ­τοὺς ὁ Ἰ­η­σοῦς πε­ρι­πα­τῶν ἐ­πὶ τῆς θα­λάσ­σης. καὶ ἰ­δόν­τες αὐ­τὸν οἱ μα­θη­ταὶ ἐ­πὶ τὴν θά­λασ­σαν πε­ρι­πα­τοῦν­τα ἐ­τα­ρά­χθη­σαν λέ­γον­τες ὅ­τι φάν­τα­σμά ἐ­στι, καὶ ἀ­πὸ τοῦ φό­βου ἔ­κρα­ξαν. εὐ­θέ­ως δὲ ἐ­λά­λη­σεν αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς λέ­γων· Θαρ­σεῖ­τε, ἐ­γώ εἰ­μι· μὴ φο­βεῖ­σθε. ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ αὐ­τῷ ὁ Πέτρος εἶ­πε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέ­λευ­σόν  με  πρὸς  σὲ  ἐλ­θεῖν  ἐ­πὶ  τὰ  ὕ­δα­τα·  ὁ  δὲ εἶ­πεν, Ἐλθέ. καὶ κα­τα­βὰς ἀ­πὸ τοῦ πλο­ί­ου ὁ Πέτρος πε­ρι­ε­πά­τη­σεν ἐ­πὶ τὰ ὕ­δα­τα ἐλ­θεῖν πρὸς τὸν Ἰ­η­σοῦν. βλέ­πων δὲ τὸν ἄ­νε­μον ἰ­σχυ­ρὸν ἐ­φο­βή­θη, καὶ ἀρ­ξά­με­νος κα­τα­πον­τί­ζε­σθαι ἔ­κρα­ξε λέ­γων· Κύριε, σῶ­σόν με. εὐ­θέ­ως δὲ ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐ­κτε­ί­νας τὴν χεῖ­ρα ἐ­πε­λά­βε­το αὐ­τοῦ καὶ λέ­γει αὐ­τῷ· Ὀ­λι­γό­πι­στε! εἰς τί ἐ­δί­στα­σας; καὶ ἐμ­βάν­των αὐ­τῶν εἰς τὸ πλοῖ­ον ἐ­κό­πα­σεν ὁ ἄ­νε­μος. οἱ δὲ ἐν τῷ πλο­ί­ῳ ἐλ­θόν­τες προ­σε­κύ­νη­σαν αὐ­τῷ λέ­γον­τες· Ἀ­λη­θῶς Θε­οῦ υἱ­ὸς εἶ. Καὶ δι­α­πε­ρά­σαν­τες ἦλ­θον εἰς τὴν γῆν Γεν­νη­σα­ρέτ.

      (Ματθ. ιδ΄[14] 22 – 34)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Κι ἀ­μέ­σως ὁ Ἰ­η­σοῦς, γιὰ νὰ μὴν πα­ρα­συρ­θοῦν οἱ μα­θη­τές του ἀ­πὸ τὸν ἐν­θου­σια­σμὸ τοῦ πλή­θους πού ἤ­θε­λε νὰ τὸν ἀ­να­κη­ρύ­ξει βα­σι­λιά, τοὺς ἀ­νάγ­κα­σε νὰ μποῦν στὸ πλοῖ­ο καὶ νὰ πε­ρά­σουν πρὶν ἀ­π' αὐ­τὸν στὸ ἀ­πέ­ναν­τι μέ­ρος τῆς λί­μνης, ὡ­σό­του αὐ­τὸς δι­α­λύ­σει τὰ πλή­θη τοῦ λαοῦ. Κι ἀφοῦ δι­έ­λυ­σε τὰ πλή­θη, ἀ­νέ­βη­κε στὸ βου­νὸ γιὰ νὰ προ­σευ­χη­θεῖ μό­νος του. Κι ὅ­ταν βράδιασε κα­λά, ἦ­ταν μό­νος του ἐκεῖ. Τὸ πλοῖο ὅ­μως εἶ­χε προ­χω­ρή­σει πλέ­ον στὴ μέ­ση τῆς λί­μνης καὶ συν­τα­ρασ­σό­ταν ἀ­πὸ τὰ κύ­μα­τα. Δι­ό­τι ἦ­ταν ἀν­τί­θε­τος ὁ ἄ­νε­μος. Καὶ στὸ τε­λευ­ταῖ­ο τρί­ω­ρο τῆς νύ­χτας, ὅ­ταν τὸ τέ­ταρ­το τμῆ­μα τῶν σκο­πῶν πα­ρα­λαμ­βά­νει τὴ στρα­τι­ω­τι­κὴ φρου­ρά, ὁ Ἰ­η­σοῦς ἔ­φυ­γε ἀ­π' τὸ βου­νὸ καὶ ἦλ­θε πρὸς αὐ­τοὺς περ­πα­τών­τας πά­νω στὴ θά­λασ­σα, σὰν νὰ ἦ­ταν ἡ θά­λασ­σα στε­ριά. Ὅ­ταν λοι­πὸν τὸν εἶ­δαν οἱ μα­θη­τὲς νὰ περ­πα­τά­ει πά­νω στὴ θά­λασ­σα, τα­ρά­χθη­καν λέ­γον­τας ὅ­τι αὐ­τὸ πού ἔ­βλε­παν εἶ­ναι φάν­τα­σμα. Κι ἀπ’ τό φόβο τους ἔ­βγα­λαν κραυ­γή. Ἀ­μέ­σως ὅ­μως τοὺς μί­λη­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς καὶ τοὺς εἶ­πε: Ἔ­χε­τε θάρ­ρος, ἐγώ εἶ­μαι, μὴ φο­βά­στε. Τό­τε τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε ὁ Πέ­τρος: Κύ­ρι­ε, ἐ­ὰν εἶ­σαι ἐσύ, δῶ­σε μου ἐν­το­λὴ νὰ ἔλ­θω κον­τά σου περ­πα­τών­τας πά­νω στὰ νε­ρά. Ὁ Κύ­ριος τοῦ εἶ­πε: Ἔ­λα. Καὶ τό­τε ὁ Πέ­τρος κα­τέ­βη­κε ἀ­πὸ τὸ πλοῖ­ο καὶ περ­πά­τη­σε πά­νω στὰ νε­ρὰ γιὰ νὰ ἔλ­θει κον­τὰ στὸν Ἰ­ησοῦ. Ἀλ­λὰ ὅ­ταν εἶ­δε τὸν ἀ­έ­ρα πό­σο δυ­να­τὸς ἦ­ταν, κλο­νί­στη­κε ἡ πί­στη του καὶ φο­βή­θη­κε, καὶ κα­θὼς ἄρ­χι­σε νὰ βου­λιά­ζει, φώ­να­ξε δυ­να­τά: Κύ­ρι­ε, σῶ­σε με, δι­ό­τι κιν­δυ­νεύ­ω νὰ πνι­γῶ. Ἀ­μέ­σως ὁ Ἰ­η­σοῦς ἅ­πλω­σε τὸ χέ­ρι του, τὸν ἔπιασε καί τοῦ εἶ­πε: Ὀ­λι­γό­πι­στε, για­τί δείλιασες; Κι ὅ­ταν ὁ Χρι­στὸς καὶ ὁ Πέ­τρος μπῆ­καν στὸ πλοῖ­ο, ἡ­σύ­χα­σε ὁ ἄ­νε­μος. Τό­τε ὅ­σοι ἦ­ταν ἤ­δη στὸ πλοῖ­ο ἦλ­θαν καὶ τὸν προ­σκύ­νη­σαν μὲ πολ­λὴ εὐ­λά­βεια λέ­γον­τας: Ἀ­λη­θι­νά, εἶ­σαι Υἱ­ὸς τοῦ Θεοῦ. Κι ἀφοῦ πέ­ρα­σαν ἀ­π' τὸ ἕ­να μέ­ρος τῆς λί­μνης στὸ ἄλ­λο, ἦλ­θαν στὴ χώ­ρα Γεν­νη­σα­ρέτ.