ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟ ΝΙΚΑΝΔΡΟ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟΝ ΝΙΚΑΝΔΡΟ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ

Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀκοῦμε γιὰ αἰφνίδιο θάνατο ταρασσόμαστε καὶ προβληματιζόμαστε γιὰ τὸ αἰφνίδιο τοῦ θανάτου καὶ φιλοσοφοῦμε λέγοντας διάφορα καὶ ψάχνοντας νὰ βροῦμε ἂν αὐτὸ εἶναι εὐλογία ἢ κατάρα, ἢ ἂν πρέπει νὰ τὸν ἐπιθυμοῦμε ἢ νὰ τὸν ἀπευχόμαστε. Βέβαια, ἡ Ἐκκλησία προσεύχεται στὴν παράκληση: «Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ διαφυλαχθῆναι τὴν ἁγίαν ἐκκλησίαν ταύτην, καὶ πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν ἀπὸ λοιμοῦ, λιμοῦ, ... καὶ αἰφνιδίου θανάτου ...». Θεωρεῖται ὁ αἰφνίδιος θάνατος σὰν κάτι κακὸ ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος ποὺ φεύγει ξαφνικὰ μπορεῖ νὰ εἶναι ἀνέτοιμος για τὸ ταξίδι αὐτό. Ἡ Π. Διαθήκη ὅμως, στὸ Βιβλίο τῆς Σοφίας Σολομῶντος (Κεφ. δ΄[4] στίχ. 7)  κάνει εἰδικὴ ἀναφορὰ γιὰ τὸν δίκαιο ἄνθρωπο. Λέει λοιπόν:  «Δίκαιος δὲ ἐὰν φθάσῃ τελευτῆσαι, ἐν ἀναπαύσει ἔσται» δηλ. Ὁ δίκαιος ὅμως, καὶ ἂν ἀκόμη, συμβεῖ νὰ ἀποθάνει πρόωρα, θὰ εἰσέλθει στὴν αἰώνια ἀνάπαυση. Γιὰ νὰ συμπληρώσει στὸν στίχο 10 «Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος ἠγαπήθη· καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρτωλῶν μετετέθη.» Ὁ δίκαιος, ἐπειδὴ ἔγινε εὐάρεστος στὸν Θεό, ἀγαπήθηκε ἀπ᾿ αὐτὸν καὶ ἐνῶ ζοῦσε μεταξὺ τῶν ἁμαρτωλῶν, χωρὶς νὰ παρασυρθεῖ στὴν ἁμαρτία, μετατέθηκε στὴν ἄλλη ζωή.

Ὅλα αὐτά, φέρνουν ἐνώπιό μας τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου, τοῦ μόνου γεγονότος μπροστὰ στὸ ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν ἐποχῶν ἄσχετα μὲ τὸ θρήσκευμα ἤ τὴν μόρφωση ποὺ ἔχουν, τίθενται μπροστὰ σὲ ἐρωτήματα ποὺ τοὺς τρῶν᾿ τὰ σωθικά: ποιὰ ἡ προέλευσή τοῦ θανάτου, ποιὰ ἡ φύση του, τί ὑπάρχει μετὰ ἀπ᾿ αὐτὸν καὶ χίλια δύο ἄλλα ποὺ πραγματικὰ ἀναστατώνουν τὸν κάθε ἄνθρωπο. Οἱ Χριστιανοί, ψάχνοντας νὰ βροῦμε ἀπαντήσεις σὲ ὅλα ὅσα μᾶς ἀπασχολοῦν δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ ἀνατρέξουμε στὸ Βιβλίο τῆς ζωῆς, στὴν Ἁγία μας Γραφή, για νὰ δοῦμε τί λέει.

Νὰ ποῦμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὅτι ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὴ δυνατότητα τῆς ἀθανασίας γιὰ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος θὰ ἀποφάσιζε. Ἡ ὑπακοὴ στὴν Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ θὰ ἐσήμαινε: ναὶ θέλουμε νὰ μείνουμε ἀθάνατοι. Ἡ παρακοή: θέλουμε νὰ πεθάνουμε. Ἀτυχῶς, για ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος οἱ Προπάτορές μας, ἔκαμαν τὴ λανθασμένη ἐπιλογὴ ἐπιλέγοντας τὸν θάνατο, ὁ ὁποῖος ἔκανε εἰσβολὴ ἀπο τότε  στὸν κόσμο μας ὡς τιμωρία καὶ ταυτόχρονα καὶ ὡς εὐλογία, ἀφοῦ ὁ θάνατος ἐδόθηκε, «ἵνα μὴ τὸ κακὸν ἀθάνατον γένηται». Ἀπὸ φιλανθρωπία, ἔλεγε ἡ εὐχὴ τοῦ Ἀρχιερέως ποὺ ἀκούσαμε πρὸ ὀλίγου, διέταξες (Κύριε), νὰ διαλύεται ἡ κράση καὶ ἡ μίξη αὐτὴ καὶ νὰ κόβεται ὁ ἄρρηκτος δεσμὸς σώματος καὶ ψυχῆς, ὥστε ἡ ψυχὴ νὰ πηγαίνει ἐκεῖ ἀπ᾿ ὅπου προῆλθε μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς κοινῆς ἀνάστασης (τῶν σωμάτων), τὸ δὲ σῶμα νὰ διαλύεται εἰς τὰ ἐξ ὧν συνετέθη, ἀπ᾿ ὅπου δημιουργήθηκε (χώμα).

Ὁ μεταπτωτικὸς ἄνθρωπος ζοῦσε μέσα στὸ σκοτάδι τοῦ θανάτου. Ὁ Ἅδης, ἦταν ὁ τόπος ὅπου κατέληγε μετὰ τὸν θάνατό του. Καμιὰ παρηγοριὰ ἢ ἐλπίδα δὲν ὑπῆρχε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους μέχρι τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅπως δὲ ὁ ἴδιος διακήρυξε, «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῦ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀποληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.» (Ἰωάν. γ΄[3] 16). Λέει ὁ Ἑρμηνευτὴς Τρεμπέλας: «τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμον τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ζοῦσε στὴν ἁμαρτία, ὥστε παρέδωσε σὲ θάνατο τὸν μονάκριβο Υἱό του, γιὰ νὰ μὴ χαθεῖ σὲ αἰώνιο θάνατο κάθε ἀνθρωπος ποὺ πιστεύει σ᾿ αὐτόν, ἀλλὰ νὰ ἔχει ζωὴ αἰώνια». Ὀ ἐνανθρωπήσας Θεὸς ἑκουσίως πεθαίνει, κατεβαίνει στὸν Ἄδη για νὰ λαφυραγωγήσει τὸν Ἅδη. Νὰ τοῦ ξεκλέψει τοὺς ἀπ᾿ αἰῶνος δεσμίους. Νὰ τὸν ξεδοντιάσει καὶ νὰ δώσει τὴν δυνατότητα στὸν πεσόντα ἄνθρωπο νὰ ἔχει ζωὴν αἰώνιο. Δηλαδὴ ποὺ νὰ μὴ τελειώνει ποτέ. Τὸ διακήρυξε ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας στὴν Μάρθα, τὴν ἀδελφὴ τοῦ Λαζάρου: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οῦ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα.» Σύμφωνα μὲ τὴν Ἑρμηνεία:  Ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει σὲ μένα, ἀκόμη κι ἂν πεθάνει σωματικῶς, ὅπως πέθανε ὀ ἀδελφός σου, θὰ ζήσει. Διότι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν οὐράνια καὶ πνευματικὴ ζωή, τὴν ὁποία ἀπὸ τώρα θὰ μεταδώσω στὴν ψυχή του, ἀργότερα θὰ τὸν ἀναστήσω καὶ σωματικῶς. Καὶ κάθε ἀνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ἀκόμη πεθάνει, ἀλλὰ ζεῖ ἐδῶ στὴ γῆ, ἐφόσον πιστεύει σὲ μένα, θὰ ἀντιμετωπίσει γεμάτος ἀφοβία τὸν πρόσκαιρο θάνατο, τὸν ὁποῖο τρέμουν καὶ φοβοῦνται οἱ ἄνθρωποι ποὺ βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ μένα. Κι ἐπειδὴ θὰ μένει πάντοτε ἑνωμένος μὲ μένα, δὲν θὰ ὑποστεῖ ποτὲ τὸν πνευματικὸ θάνατο, ποὺ εἶναι καὶ ὁ πραγματικὸς καὶ ἀνεπανόρθωτος θάνατος.

Ὁ ἀδελφός μας Νίκανδρος, ὁ πολὺ γνωστὸς σὲ ὅσους αὐτὴ τὴν ὥρα βρισκόμαστε στὸν Ἱερὸ τοῦτο Ναὸ για νὰ τὸν ἀποχαιρετήσουμε καὶ νὰ τὸν προπέμψουμε στὸ αἰώνιό του ταξίδι, ἔζησε σ’ αὐτὴ τὴν ζωὴ 67 χρόνια. Για τὰ δεδομένα τῆς ζωῆς σήμερα, δὲν εἶχε κἂν φτάσει στὸ γῆρας. Ἦταν πολὺ γνωστὸς στὸ Παφιακὸ κοινό, γιατί ζοῦσε ἀναμεσά μας, κυκλοφοροῦσε μὲ τὸ μηχανάκι του συνήθως, μὲ τὸ χαμόγελό του καὶ τὴν καλωσύνη του, ἀλλὰ καὶ τὸ εὐέξαπτό του ποῦ φαίνεται ὅτι ὀφειλόταν στὰ προβλήματα ὑγείας ποὺ ἀντιμετώπιζε τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ στὰ πολλὰ φάρματα ποὺ ὡς συνέπεια ἔπαιρνε.

Στοὺς κύκλους τῆς ἐκκλησίας ἦτο ἰδιαίτερα γνωστὸς ὡς ψάλτης σὲ διάφορους Ἱεροὺς Ναοὺς καὶ τὰ τελευταῖα 25 χρόνια σ᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴν Ἐκκλησία, ὅπου πραγματικὰ κοσμοῦσε τὸ ψαλτήρι της. Ἦταν ὅμως καὶ ὁ Χριστιανὸς ποὺ ἀγωνιζόταν νὰ βιώνει τὸν Χριστιανισμὸ στὴν σωστή του ἔκδοση. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔγινε μέλος τοῦ κύκλου Μελέτης Ἁγίας Γραφῆς στὴν ἐνορία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀπὸ πάρα πολλὰ χρόνια, στὸν ὁποῖο φοιτοῦσε ἀνελλιπῶς, θὰ ἔλεγα. Κάθε Τρίτη βράδυ μὲ τὸ μηχανάκι του, συνήθως, ἐρχόταν στὴν Αἴθουσα ὅπου γινόταν ὁ Κύκλος μας. Ἔφερνε πάντοτε μαζί του τὴν δική του Καινὴ Διαθήκη μὲ Ἑρμηνεία τοῦ Π. Ν. Τρεμπέλα μὲ ἀπόδοση στὴν Δημοτική, γεγονὸς ποὺ σημαίνει ὅτι τὴν μελετοῦσε καὶ στὸ σπίτι. Σὲ κάθε συνάντηση συμμετεῖχε ἐνεργά. Πάντοτε ἔλεγε τὴν ἄποψή του εὐθαρσῶς, ἔστω καὶ ἂν καμιὰ φορὰ μποροῦσε νὰ ἔρθει σὲ ρήξη (ἐν ἀγάπῃ) μὲ κάποιον ἀδερφό. Ποτέ του δὲν κρατοῦσε κακία καὶ ταπεινὰ πάντοτε ἀποκαθιστοῦσε τὴν ὅποια παρεξήγηση μποροῦσε νὰ συμβεῖ. Ὅταν πηγαίναμε κάποτε ἕνα διήμερο στὴν Κατασκήνωση τὸ Καλοκαίρι, ἢ ἕνα βράδυ στὸ Σταυροβούνι ὁ Νίκανδρος ἦταν ἀνελλιπῶς παρών. Εἶχε ὁ Νίκανδρος καὶ μυστηριακὴ ζωή. Πολὺ συχνὰ μπορεῖ καὶ κάθε μήνα ἐξομολογεῖτο συνειδητά. Ἔβλεπες τὸν ἀνθρωπο ποὺ ἀγωνιζόταν· ποὺ εἶχε πτώσεις ἀλλὰ σηκωνόταν καὶ ξανὰ προσπαθοῦσε. Ποὺ ἐνδιαφερόταν για τὴν σωτηρία του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων τοῦ περιβάλλοντός του. Πολὺ στονοχωριόταν ὅταν κάποιο ἀπὸ τὰ προσωπα ποὺ ἀγαποῦσε για κάποιο λόγο ἦταν ψυχραμένος μαζί του. Προσευχόταν, ἀλλὰ καὶ προσπαθοῦσε ταπεινὰ νὰ λύει τὴν ὅποια διαφορά.

Τελευταῖα φορὰ ποὺ εἴχαμε μαζί μας τὸν Νίκανδρο ἦταν τὴν Τρίτη ποὺ μᾶς πέρασε. Ζωηρὸς ἐκφράζοντας τὶς ἀποψεις του συμμετεῖχε ἐνεργὰ καὶ τὴν τελευταία αὐτὴ φορά. Αὐτὸς ἔκανε τὴν προσευχὴ στὴν ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τῆς συνάντησής μας, ἀλλὰ καὶ εἶπε τὶς ἀποψεις του μεστὲς καὶ ὤριμες καὶ πολὺ οἰκοδομητικές. Ἀδελφός, μέλος τοῦ κύκλου, γιατρός, ποὺ πληροφορήθηκε τὰ τῆς ἐξόδου του μὲ πῆρε τηλέφωνο νὰ  μοῦ πεῖ πόσο τὸν ἐκτιμοῦσε καὶ πόσο τοῦ ἄρεσαν οἱ σκέψεις ποὺ μᾶς εἶπε αὐτὴ τὴν τελευταία φορά. Ἄλλος δὲ ἀδελφός μοῦ ἔστειλε μήνυμα Τετάρτη βράδυ μόλις τὸ πληροφορήθηκε κι αὐτός, ποὺ ἔλεγε τὰ ἑξῆς: AIΩNIA TOY H MNHMH. KAI NA ΦANTAΣTEITE OTI ΨEΣ ΣTON  KYKΛO MOY  EΛEΓE OTI OTAN ΠEΘANEI NA TOY ΓPAΨΩ ΣTO MNHMA: O ΠIΣTEYΩN EIΣ EME KAN AΠOΘANEI ZHΣETAI.

Ἀκόμα νὰ ποῦμε ὅτι σ᾿ αὐτὴ τὴ συνάντησή μας μοῦ ζήτησε νὰ τοῦ κλείσω ραντεβοῦ για ἐξομολόγηση καὶ συμφωνήσαμε γιὰ σήμερα, Παρασκευή, στὶς 12 τὸ μεσημέρι. Ὅμως ὁ Κύριος τῆς Ζωῆς καὶ τοῦ Θανάτου ἔκρινε πῶς αὐτὴ τὴν ὥρα ὁ δοῦλός Του Νίκανδρος ἐπρεπε νὰ παραστεῖ τῷ φοβερῷ βήματί Του. Ἔκρινε ὅτι ἦταν ἕτοιμος γιὰ τὴν ἔξοδό του ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή. Πρὶν 10-12 χρόνια ὁ Θεὸς τὸν προειδοποίησε, τὸν κάλεσε, ἀλλὰ δὲν τὸν πῆρε. Τοῦ θύμισε ὅτι εἶναι ἄνθρωπος, δηλαδὴ θνητὸς καὶ ὅτι κάποια μέρα θὰ ἐρχόταν ἡ κλήση καὶ θὰ ἦταν τελεσίδικη. Αὐτὸ τὸ κατάλαβε· γι᾿ αὐτὸ καὶ ἔκανε τὸν ἀγῶνα του. Τὸ αἰφνίδιο τοῦ θανάτου του δὲν εἶναι κάτι κακό, γιατί ὀ Νίκανδρος αὐτὸ τὸ ζοῦσε, μποροῦμε νᾶ ποῦμε, καθημερινά. Εἶναι τυχαῖο αὐτὸ ποὺ εἶπε στὸν φίλο του τὴν Τρίτη βράδυ; Ἡ ἐπιθυμία του, δηλαδή, τί νὰ γραφεῖ στὴν ταφόπετρά του. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἐκφρασθεῖσα ἐπιθυμία του για ἐξομολόγηση ποὺ δείχνει τὴν διάθεση τῆς ψυχῆς μετράει για τὸν Θεό.

Σίγουρα ἀφήνει ὁ Νίκανδρος πίσω τὴν οἰκογένειά του. Αὐτὴν ἀπὸ τώρα τὴν ἀναλαμβάνει ὑπὸ τὴν προστασία του ὁ Ἅγιος Θεός. Καὶ τὴν σύζυγο ἀλλὰ καὶ τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια καὶ τὰ ἄλλα μέλη τῆς οἰκογένειάς του θὰ τὰ φροντίσει ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας. Ἀλλὰ καὶ ὁ Νίκανδρος ἐκεῖ στὸν οὐρανὸ ποὺ θὰ βρίσκεται ἡ ψυχή του θὰ δέεται στὸν Κύριο γιὰ νὰ φροντίζει καὶ νὰ γνοιάζεται τοῦ καθενὸς τὰ θέματα, τὶς χαρὲς καὶ τὶς θλίψεις. Καὶ σίγουρα μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Παναγάθου Κυρίου μας τὰ μέλη τῆς οἰκογένειας πολλὴ θὰ ἔχουν τὴν πρόοδο σὲ ὅλα.

Ἡ πληροφορία τῆς ψυχῆς μας εἶναι ὅτι ὁ ἀδελφός μας Νίκανδρος μετέβη ὄντως ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωή. Καὶ ἐφόσον αὐτὸς πίστευε στὸν Χριστὸν «κἂν ἀπέθανε ζήσεται».

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΝΙΚΑΝΔΡΕ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Πρωτοπρεσβύτερος Ἀνδρέας Πετρίδης