ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ (10 ΛΕΠΡΩΝ). ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

    ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ

(15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΚΘ΄ ΚΥΡΙΑΚΗΣ)

Ἀδελφοί, ὃταν ὁ Χρι­στὸς φα­νε­ρω­θῇ, ἡ ζω­ὴ ἡ­μῶν, τό­τε καὶ ὑ­μεῖς σὺν αὐ­τῷ φα­νε­ρω­θή­σε­σθε ἐν δό­ξῃ. Νε­κρώ­σα­τε οὖν τὰ μέ­λη ὑ­μῶν τὰ ἐ­πὶ τῆς γῆς, πορ­νε­ί­αν, ἀ­κα­θαρ­σί­αν, πά­θος, ἐ­πι­θυ­μί­αν κα­κήν, καὶ τὴν πλε­ο­νε­ξί­αν ἥ­τις ἐ­στὶν εἰ­δω­λο­λα­τρί­α, δι' ἃ ἔρ­χε­ται ἡ ὀρ­γὴ τοῦ Θε­οῦ ἐ­πὶ τοὺς υἱ­οὺς τῆς ἀ­πει­θε­ί­ας, ἐν οἷς καὶ ὑ­μεῖς πε­ρι­ε­πα­τή­σα­τέ πο­τε, ὅ­τε ἐ­ζῆ­τε ἐν αὐ­τοῖς· νυ­νὶ δὲ ἀ­πό­θε­σθε καὶ ὑ­μεῖς τὰ πάν­τα, ὀρ­γήν, θυ­μόν, κα­κί­αν, βλα­σφη­μί­αν, αἰ­σχρο­λο­γί­αν ἐκ τοῦ στό­μα­τος ὑ­μῶν· μὴ ψε­ύ­δε­σθε εἰς ἀλ­λή­λους, ἀ­πεκ­δυ­σά­με­νοι τὸν πα­λαι­ὸν ἄν­θρω­πον σὺν ταῖς πρά­ξε­σιν αὐ­τοῦ καὶ ἐν­δυ­σά­με­νοι τὸν νέ­ον τὸν ἀ­να­και­νο­ύ­με­νον εἰς ἐ­πί­γνω­σιν κα­τ' εἰ­κό­να τοῦ κτί­σαν­τος αὐ­τόν, ὅ­που οὐκ ἔ­νι Ἕλ­λην καὶ Ἰ­ου­δαῖ­ος, πε­ρι­το­μὴ καὶ ἀ­κρο­βυ­στί­α, βάρ­βα­ρος, Σκύ­θης, δοῦ­λος, ἐ­λε­ύ­θε­ρος, ἀλ­λὰ τὰ πάν­τα καὶ ἐν πᾶ­σι Χρι­στός.                     

(Κολ. γ΄[3] 4-11)       

 ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθεῖ, ὁ αἴτιος καὶ χορηγὸς τῆς πνευματικῆς αὐτῆς ζωῆς μας, τότε κι ἐσεῖς μαζὶ μ᾿ αὐτὸν θὰ φανερωθεῖτε δοξασμένοι. Νεκρῶστε λοιπὸν τὰ μέλη σας ποὺ ἐπιθυμοῦν τὶς γήινες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονές. Νεκρῶστε τὴν πορνεία, τὴν ἀκαθαρσία, κάθε πάθος καὶ ὑποδούλωση στὸ κακό, κάθε κακὴ ἐπιθυμία καὶ τὴν πλεονεξία, ἡ ὁποία εἶναι λατρεία στὸ εἴδωλο τοῦ χρήματος. Γιὰ τὰ ἁμαρτήματα αὐτὰ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ σ᾿ αὐτοὺς ποὺ συστηματικὰ καὶ μὲ ἐπιμονὴ δὲν θέλουν νὰ πιστέψουν. Στὰ ἁμαρτήματα αὐτὰ κι ἐσεῖς κάποτε πορευθήκατε καὶ τὰ ὑπηρετήσατε, ὅταν ζούσατε ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἄπιστους ἀνθρώπους. Τώρα ὅμως βγάλτε καὶ πετάξτε ἀπὸ πάνω σας κι ἐσεῖς, σὰν ἀκάθαρτο ἔνδυμα, ὅλα αὐτὰ τὰ κακά, τὴν ὀργή, τὸν θυμό, τὴν κακία καὶ πονηριά, τὴν κακολογία, τὴν αἰσχρολογία ἀπὸ τὸ στόμα σας. Μὴ λέτε ψέματα ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, ἀφοῦ πλέον γδυθήκατε τὸν παλαιὸ διεφθαρμένο ἄνθρωπο μαζὶ μὲ τὶς πράξεις του καὶ ντυθήκατε τὸ νέο ἄνθρωπο ποὺ συνεχῶς ἀνανεώνεται καὶ γίνεται καινούργιος, ὥστε νὰ προοδεύει στὴν τέλεια γνώση τοῦ Θεοῦ. Καὶ γίνεται διαρκῶς καινούργιος μὲ τὸ νὰ παίρνει τὴν ἴδια μορφὴ μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ποὺ τὸν δημιούργησε. Σ᾿ αὐτὸν τὸ νέο ἄνθρωπο δὲν ὑπάρχει διάκριση Ἕλληνα καὶ Ἰουδαίου, περιτμημένου Ἰσραηλίτη καὶ ἀπερίτμητου ἐθνικοῦ, βάρβαρου καὶ Σκύθη, δούλου καὶ ἐλεύθερου, ἀλλὰ καὶ ἐθνικότητα καὶ καταγωγὴ καὶ ἀξίωμα καὶ τὰ πάντα εἶναι ὁ Χριστός, ὅπως καὶ μέσα σ᾿ ὅλους τοὺς πιστοὺς πάλι εἶναι ὁ Χριστός.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, εἰ­σερ­χο­μέ­νου τοῦ ᾿Ι­η­σοῦ εἴς τι­να κώ­μην, ἀ­πήντησαν αὐ­τῷ δέ­κα λε­προὶ ἄν­δρες, οἳ ἔ­στη­σαν πόῤ­ῥω­θεν, καὶ αὐ­τοὶ ἦ­ραν φω­νὴν, λέ­γον­τες· ᾿Ι­η­σοῦ ἐ­πι­στά­τα, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Καὶ ἰ­δὼν, εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Πο­ρευ­θέν­τες ἐ­πι­δε­ί­ξα­τε ἑ­αυ­τοὺς τοῖς ἱ­ε­ρεῦ­σι. Καὶ ἐ­γέ­νε­το ἐν τῷ ὑ­πά­γειν αὐ­τοὺς, ἐ­κα­θα­ρί­σθη­σαν. Εἷς δὲ ἐξ αὐ­τῶν, ἰ­δὼν ὅ­τι ἰ­ά­θη, ὑ­πέ­στρε­ψε με­τὰ φω­νῆς με­γά­λης δο­ξά­ζων τὸν Θε­όν, καὶ ἔ­πε­σεν ἐ­πὶ πρό­σω­πον πα­ρὰ τοὺς πό­δας αὐ­τοῦ, εὐ­χα­ρι­στῶν αὐ­τῷ· καὶ αὐ­τὸς ἦν Σα­μα­ρε­ί­της. Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ ᾿Ι­η­σοῦς εἶ­πεν· οὐ­χὶ οἱ δέ­κα ἐ­κα­θα­ρί­σθη­σαν; οἱ δὲ ἐν­νέ­α ποῦ; οὐχ εὑ­ρέ­θη­σαν ὑ­πο­στρέ­ψαν­τες δοῦ­ναι δό­ξαν τῷ Θε­ῷ, εἰ μὴ ὁ ἀλ­λο­γε­νὴς οὗ­τος; Καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἀ­να­στὰς πο­ρε­ύ­ου· ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε.

                                           (Λουκ. ιζ΄[17] 12  – 19)

ΟΙ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΟΙ

1. ΠΙΣΤΗ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΗ

Δέκα βασανισμένοι λεπροὶ ἀποκομμένοι ἀπὸ τὸν κόσμο ζοῦσαν στὴν ἐρημιά, μέσα στὸν πόνο καὶ τὴ δυστυχία. Μὰ τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἀπὸ μακριὰ εἶδαν κάτι τὸ πρωτόγνωρο. Περνᾶ ἀπὸ κοντά τους ὁ Κύριος. Θὰ εἶχαν ἀσφαλῶς ἀκούσει πολλὰ γι᾿ αὐτόν. Καὶ μόλις κατάλαβαν τὴν παρουσία του, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν πλησιάσουν λόγω τῆς λέπρας τους, στάθηκαν μακριά, ὅσο τοὺς ἐπέτρεπε ὁ Νόμος, ποὺ τοὺς θεωροῦσε ἀκάθαρτους, καὶ ἔβγαλαν μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς τους τὴ μεγαλύτερη κραυγὴ τῆς ζωῆς τους: Μιὰ κραυγὴ γεμάτη πόνο κι ἐλπίδα:

-Κύριε Ἰησοῦ, ἐλέησέ μας, θεράπευσέ μας.

Ἀλλὰ ὁ Κύριος ἀντὶ νὰ τοὺς θεραπεύσει κάνει κάτι τὸ ἀκατανόητο. Τοὺς λέει: «Πηγαίνετε καὶ δεῖξτε τὸ σῶμα σας στοὺς ἱερεῖς γιὰ νὰ βεβαιώσουν αὐτοὶ ὅτι πράγματι θεραπευθήκατε, ὅπως ὁρίζει ὁ Νόμος.

Πόση πίστη εἶχαν οἱ δέκα αὐτοὶ λεπροί! Ἄρχισαν νὰ φεύγουν πρὸς τοὺς ἱερεῖς χωρὶς ἀκόμη νὰ ἔχει γίνει τὸ θαῦμα. Πίστεψαν στὸν Κύριο καὶ ἐκτελοῦν τὴν προσταγή του. Καὶ μὲ ἐλπίδα δυνατὴ καὶ πόθο τρέχουν. Μποροῦμε νὰ τοὺς φαντασθοῦμε τὴν ὥρα ποὺ μέσα στὸ τρέξιμό τους αὐτό, καθὼς ὁ ἀέρας ριπίζει τὰ ροῦχα τους, αἰσθάνονται τὴ λέπρα νὰ ἐξαφανίζεται σιγὰ - σιγά, βλέπουν τὸ δέρμα τους νὰ καθαρίζει, αἰσθάνονται τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ νὰ τοὺς ἀγγίζει καὶ νὰ τοὺς θεραπεύει; Δὲν πρόλαβαν νὰ φθάσουν στοὺς ἱερεῖς καὶ θεραπεύθηκαν.

Καὶ θεραπεύθηκαν ἐπειδὴ ἔδειξαν μεγάλη πίστη. Ἦταν μία δοκιμασία τῆς πίστεώς τους αὐτὸ ποὺ τοὺς εἶπε ὁ Κύριος. Ἀλλ᾿ αὐτοὶ χωρὶς νὰ ποῦν «θεράπευσέ μας πρῶτα» ξεκίνησαν. Ὑπάκουσαν στὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου καί, ὅπως ἦταν μὲ τὶς πληγές, ξεκίνησαν γιὰ τοὺς ἱερεῖς. Τρέχουν στὸ δρόμο χωρὶς νὰ ἔχει γίνει ἀκόμη τὸ θαῦμα, τρέχουν μὲ ἀδίστακτη πίστη, διότι πιστεύουν ὅτι τὸ θαῦμα θὰ γίνει στὴν πορεία τους. Πιστεύουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ ἀληθινὸς ἰατρὸς καὶ θὰ τοὺς θεραπεύσει. Μέχρι ποιὰ ἀπόσταση ἔφθασαν, δὲν ξέρουμε. Πάντως ἡ ἀπόσταση ἦταν τέτοια ὥστε νὰ δοκιμασθεῖ ἡ πίστη τους. Καὶ ὁ Κύριος ἐπιβραβεύει τὴν πίστη τους σὲ κάτι ποὺ φαινόταν ἀδιανόητο. Καὶ κάνει τὸ θαῦμα.

Οἱ δέκα λεπροὶ λοιπὸν μᾶς διδάσκουν μὲ τὴ μεγαλειώδη πίστη τους καὶ τὴν ὁλοπρόθυμη ὑπακοή τους. Μᾶς διδάσκουν νὰ πορευόμαστε κι ἐμεῖς στὸν δρόμο τῆς πίστεως, στὸ δρόμο τοῦ θαύματος, τρέχοντας μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή. Δὲν ξέρουμε σὲ ποιὸ σημεῖο τοῦ δικοῦ μας δρόμου θὰ γίνει τὸ θαῦμα. Πάντως θὰ γίνει ὅταν ὁ Κύριος τὸ θελήσει, ἀφοῦ πρῶτα δοκιμάσει τὴν πίστη μας καὶ τὴν ὑπακοή μας, τὴν ἐπιμονή μας καὶ τὴν ἀφοσίωσή μας σ᾿ αὐτόν. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ τρέχουμε.

2. ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Οἱ λεπροὶ λοιπὸν ἔγιναν καλά. Καὶ ἀφοῦ ἔτρεξαν στοὺς ἱερεῖς, ἔτρεξαν ἀσφαλῶς ἔπειτα καὶ στὰ ἀγαπημένα τους πρόσωπα. Δὲν ἔσπευσαν ὅμως νὰ ποῦν τὸ εὐχαριστῶ τους στὸν εὐεργέτη τους. Μόνο ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἀμέσως ἔτρεξε καὶ πάλι πίσω, στὸν Χριστό, κι ἔπεσε στὰ πόδια του, καὶ μὲ φωνὴ μεγάλη ἐκφράζοντας τὴ χαρά του καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη του δόξαζε τὸν Κύριο γιὰ τὸ θαῦμα ποὺ τοῦ ἔκανε. Κι ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπο στὴ γῆ καὶ τὸν εὐχαριστοῦσε μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του. Κι αὐτὸς ἦταν Σαμαρείτης.

Τότε ὁ Ἰησοῦς μὲ παράπονο λέει: «Δὲν καθαρίσθηκαν ἀπὸ τὴ λέπρα καὶ οἱ δέκα; Οἱ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι; Χάθηκαν νὰ γυρίσουν πίσω καὶ νὰ δώσουν δόξα στὸν Θεό;» Καὶ πρὸς τὸν Σαμαρείτη λέει: «Σήκω καὶ πήγαινε. Ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε». Δὲν θεράπευσε μόνο τὸ σῶμα σου, ἀλλὰ ἀποτελεῖ μιὰ καλὴ ἀρχὴ ποὺ θὰ σὲ ὁδηγήσει καὶ στὴν πνευματική σου σωτηρία.

Διότι ὁ Σαμαρείτης εἶχε ψυχὴ ἀγαθή, μιὰ ψυχὴ ποὺ ξεχείλιζε ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν μεγάλο εὐεργέτη του Χριστό. Γι' αὐτὸ κι ἔπεσε στὴ γῆ καὶ προσκύνησε τὸν Κύριο, γιὰ νὰ δείξει πόσο τὸν σεβόταν καὶ πόσο τὸν ἀναγνώριζε ὡς σωτήρα του. Καὶ τὸ ἔδειχνε αὐτὸ μὲ μία ταπείνωση ἐκπληκτική, γνήσια καὶ βαθιά. Ταπείνωση ὄχι μόνο στὴν ὥρα τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀνάγκης, ἀλλὰ καὶ στὴν ὥρα τῆς χαρᾶς.

Μὲ τὴν ἐρώτηση ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος, τονίζει τὴν εὐγνωμοσύνη τοῦ ἑνὸς ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγνωμοσύνη καὶ ἀχαριστία τῶν ἐννέα. Γιὰ νὰ δείξει σὲ ὅλους μας πόσο φοβερὸ κακὸ εἶναι ἡ ἀχαριστία. Μάστιγα καὶ ἐπιδημία πνευματική. Διότι ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καθημερινὰ δεχόμαστε τὶς ἄπειρες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, λίγοι αἰσθανόμαστε πηγαία κι ἐπιτακτικὴ τὴν ἀνάγκη νὰ Τὸν εὐχαριστήσουμε. Ἡ ἀναλογία τοῦ ἑνὸς στοὺς δέκα στὸ συγκεκριμένο θαῦμα, ἐκφράζει μιὰ γενικότερη κατάσταση στὴν ἀνθρωπότητα. Διότι κι ἐμεῖς πολλὲς φορές, σὲ ὧρες δοκιμασιῶν καὶ πειρασμῶν προσευχόμαστε μὲ θέρμη καὶ πίστη καὶ τρέχουμε στοὺς ναοὺς καὶ μὲ δάκρυα ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ζητοῦμε ἀπάντηση στὸ πρόβλημά μας. Μόλις ὅμως αὐτὸ λυθεῖ, συχνὰ παγώνει ἡ ψυχή μας. Ξεχνοῦμε νὰ ποῦμε στὸν Θεὸ τὸ εὐχαριστῶ μας.

Ἂς γίνουμε λοιπὸν ἄνθρωποι εὐγνωμοσύνης. Ἂς μάθουμε νὰ εὐχαριστοῦμε καθημερινὰ τὸν δωρεοδότη μας Κύριο γιὰ τὰ ἄπειρα ἀγαθὰ ποὺ μᾶς προσφέρει ἀφειδῶς· χωρὶς νὰ γκρινιάζουμε τόσο πολὺ καὶ καθημερινὰ γιὰ τὰ προβλήματά μας. Ἕνα «δόξα σοι ὁ Θεὸς» νὰ βγαίνει πηγαῖα πάντοτε ἀπὸ τὰ χείλη μας. Ἔτσι θὰ ἑλκύουμε περισσότερο τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι θὰ γίνουμε ἄνθρωποι ἀνώτεροι, πνευματικοί, χαριτωμένοι.

        (Διασκευή ἀπό παλαιό τόμο τοῦ Περιοδικοῦ «Ο ΣΩΤΗΡ»)