ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ, ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(14 ΜΑΪΟΥ 2017)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  

      Ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις ἐ­κεί­ναις, δι­α­σπα­ρέν­τες οἱ ἀ­πό­στο­λοι ἀ­πὸ τῆς θλί­ψε­ως τῆς γε­νο­μέ­νης ἐ­πὶ Στε­φά­νῳ δι­ῆλ­θον ἕ­ως Φοι­νί­κης καὶ Κύ­πρου καὶ ᾿Αν­τι­ο­χε­ί­ας, μη­δε­νὶ λα­λοῦν­τες τὸν λό­γον εἰ μὴ μό­νον ᾿Ι­ου­δα­ί­οις. ῏Η­σαν δέ τι­νες ἐξ αὐ­τῶν ἄν­δρες Κύ­πριοι καὶ Κυ­ρη­ναῖ­οι, οἵ­τι­νες εἰ­σελ­θόν­τες εἰς ᾿Αν­τι­ό­χειαν ἐ­λά­λουν πρὸς τοὺς ῾Ελ­λη­νι­στάς, εὐ­αγ­γε­λι­ζό­με­νοι τὸν Κύ­ριον ᾿Ι­η­σοῦν. Καὶ ἦν χεὶρ Κυ­ρί­ου μετ᾿ αὐ­τῶν, πο­λύς τε ἀ­ριθ­μὸς πι­στε­ύ­σας ἐ­πέ­στρε­ψεν ἐ­πὶ τὸν Κύ­ριον. ᾿Η­κο­ύ­σθη δὲ ὁ λό­γος εἰς τὰ ὦ­τα τῆς ἐκ­κλη­σί­ας τῆς ἐν ῾Ι­ε­ρο­σο­λύ­μοις πε­ρὶ αὐ­τῶν, καὶ ἐ­ξα­πέ­στει­λαν Βαρ­νά­βαν δι­ελ­θεῖν ἕ­ως ᾿Αν­τι­ο­χε­ί­ας· ὃς πα­ρα­γε­νό­με­νος καὶ ἰ­δὼν τὴν χά­ριν τοῦ Θε­οῦ ἐ­χά­ρη, καὶ πα­ρε­κά­λει πάν­τας τῇ προ­θέ­σει τῆς καρ­δί­ας προ­σμέ­νειν τῷ Κυ­ρί­ῳ, ὅ­τι ἦν ἀ­νὴρ ἀ­γα­θὸς καὶ πλή­ρης Πνε­ύ­μα­τος ῾Α­γί­ου καὶ πί­στε­ως· καὶ προ­σε­τέ­θη ὄ­χλος ἱ­κα­νὸς τῷ Κυ­ρί­ῳ. Ἐ­ξῆλ­θε δὲ εἰς Ταρ­σὸν ὁ Βαρ­νά­βας ἀ­να­ζη­τῆ­σαι Σαῦ­λον, καὶ εὑ­ρὼν αὐ­τὸν ἤ­γα­γεν αὐ­τὸν εἰς ᾿Αν­τι­ό­χειαν. Ἐ­γέ­νε­το δὲ αὐ­τοὺς ἐ­νια­υτὸν ὅ­λον συ­να­χθῆ­ναι ἐν τῇ ἐκ­κλη­σί­ᾳ καὶ δι­δά­ξαι ὄ­χλον ἱ­κα­νόν, χρη­μα­τί­σαι τε πρῶ­τον ἐν ᾿Αν­τι­ο­χε­ί­ᾳ τοὺς μα­θη­τὰς Χρι­στι­α­νο­ύς. ᾿Εν τα­ύ­ταις δὲ ταῖς ἡ­μέ­ραις κα­τῆλ­θον ἀ­πὸ ῾Ι­ε­ρο­σο­λύ­μων προ­φῆ­ται εἰς ᾿Αν­τι­ό­χειαν· ἀ­να­στὰς δὲ εἷς ἐξ αὐ­τῶν ὀ­νό­μα­τι ῎Α­γα­βος ἐ­σή­μα­νε διὰ τοῦ Πνε­ύ­μα­τος λι­μὸν μέ­γαν μέλ­λειν ἔ­σε­σθαι ἐφ᾿ ὅ­λην τὴν οἰ­κου­μέ­νην· ὅ­στις καὶ ἐ­γέ­νε­το ἐ­πὶ Κλαυ­δί­ου Κα­ί­σα­ρος. Τῶν δὲ μα­θη­τῶν κα­θὼς ηὐ­πο­ρεῖ­τό τις, ὥ­ρι­σαν ἕ­κα­στος αὐ­τῶν εἰς δι­α­κο­νί­αν πέμ­ψαι τοῖς κα­τοι­κοῦ­σιν ἐν τῇ ᾿Ι­ου­δα­ί­ᾳ ἀ­δελ­φοῖς· ὃ καὶ ἐ­πο­ί­η­σαν ἀ­πο­στε­ί­λαν­τες πρὸς τοὺς πρε­σβυ­τέ­ρους διὰ χει­ρὸς Βαρ­νά­βα καὶ Σαύ­λου.                    

 (Πράξ. ια΄ [11] 19 – 30) 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Σ’ ἐκεῖνες τίς ἡμέρες που οἱ Ἀπόστολοι πού εἶ­χαν φύ­γει ἀ­πὸ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ εἶ­χαν δι­α­σκορ­πι­σθεῖ λόγῳ τοῦ διωγμοῦ πού εἶχε γί­νει ἐ­ξαι­τί­ας τοῦ Στε­φά­νου, ἔ­φθα­σαν μέχρι τή Φοινίκη καὶ τὴν Κύ­προ καὶ τὴν Ἀν­τι­ό­χεια. Καὶ σὲ κανέναν ἄλ­λο δέν κήρυτταν τόν λόγο τοῦ Θε­οῦ παρά μόνο στοὺς Ἰ­ου­δαί­ους. Με­ρι­κοὶ μά­λι­στα ἀ­π' αὐ­τοὺς ἦ­ταν βέ­βαι­α Ἰουδαῖοι στήν κα­τα­γω­γή, ἀλλά εἶ­χαν γεν­νη­θεῖ ἄλ­λοι στὴν Κύπρο καί ἄλλοι στὴν Κυ­ρη­να­ϊ­κὴ Λι­βύ­η. Αὐ­τοί, ὅ­ταν ἦλθαν στὴν Ἀν­τι­ό­χεια, δί­δα­σκαν τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους πού εἶχαν γεννηθεῖ μακριά ἀ­πὸ τὴν Πα­λαι­στί­νη καὶ εἶ­χαν πλέον μη­τρι­κή τους γλώσ­σα τὴν ἑλ­λη­νι­κή, καὶ τοὺς κήρυτταν τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο τῆς σω­τη­ρί­ας πού χα­ρί­ζει ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ ἡ δύ­να­μη τοῦ Κυ­ρί­ου ἦ­ταν μα­ζί τους. Ἔ­τσι, μέ τή συνέργεια καὶ τὴν ἐ­νί­σχυ­ση τῆς δυ­νά­με­ως αὐ­τῆς ἕνας με­γά­λος ἀ­ριθ­μὸς ἀ­π' αὐ­τοὺς τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους Ἑλληνιστές πί­στε­ψε καὶ ἐ­πέ­στρε­ψε στὸν Κύ­ριο. Ἔ­φθα­σε λοι­πὸν ἡ φή­μη τῶν θαυ­μα­στῶν αὐ­τῶν γεγονότων στὰ αὐ­τιὰ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῶν Ἱεροσολύμων καί ἀ­πο­φά­σι­σαν νὰ στεί­λουν τὸν Βαρ­νά­βα νά πάει μέχρι τὴν Ἀν­τι­ό­χεια. Αὐ­τός, ὅ­ταν ἦλ­θε καὶ εἶ­δε τὰ ἔρ­γα τῆς χάριτος τοῦ Θε­οῦ, πού φα­νε­ρω­νό­ταν ἀ­πὸ τὸ πλῆ­θος αὐ­τῶν πού εἶχαν πι­στέ­ψει καὶ ἀπό τή ζωή τους, χά­ρη­κε καί προέτρεπε ὅ­λους νὰ μέ­νουν ἀ­φο­σι­ω­μέ­νοι καὶ προσηλωμένοι στὸν Κύ­ριο μὲ ὅ­λη τὴ δι­ά­θε­ση τῆς ψυ­χῆς τους. Χά­ρη­κε λοι­πὸν ὁ Βαρ­νά­βας καὶ στή­ρι­ζε τούς νέους αὐ­τοὺς μα­θη­τές, δι­ό­τι ἦ­ταν ἄν­θρω­πος ἀ­γα­θὸς καί γεμά­τος Πνεῦ­μα Ἅ­γιον καὶ πί­στη. Γι' αὐ­τὸ ἐξάλλου καὶ μπο­ροῦ­σε νὰ στη­ρί­ζει καὶ νὰ πα­ρη­γο­ρεῖ. Κι ἀ­πὸ τὴ δρά­ση αὐ­τὴ τοῦ Βαρ­νά­βα με­γά­λο πλῆ­θος λα­οῦ προ­στέ­θη­κε στοὺς πι­στοὺς τοῦ Κυ­ρί­ου. Ὁ Βαρ­νά­βας μά­λι­στα πῆ­γε καὶ στὴν Ταρ­σὸ γιὰ νὰ ἀ­να­ζη­τή­σει τὸν Σαῦλο καὶ νὰ τὸν πά­ρει βο­η­θό του στὸ ἔρ­γο τῆς δι­δα­σκα­λί­ας καὶ τῆς ἐ­νι­σχύ­σε­ως τοῦ πλή­θους αὐτοῦ τῶν Χρι­στια­νῶν. Κι ὅ­ταν τὸν βρῆ­κε, τὸν ἔ­φε­ρε στὴν Ἀν­τι­ό­χεια. Ἐ­κεῖ λοι­πὸν γιὰ ἕ­να ὁ­λό­κλη­ρο χρό­νο οἱ δύ­ο αὐ­τοὶ ἀ­πό­στο­λοι συμ­με­τεῖ­χαν στὶς συ­νά­ξεις τῶν πι­στῶν στὴν Ἐκ­κλη­σί­α καὶ δί­δα­ξαν πλῆ­θος πο­λύ. Ἔ­τσι στὴν Ἀν­τι­ό­χεια οἱ μα­θη­τὲς τοῦ Κυ­ρί­ου ἐ­ξαι­τί­ας τοῦ πλή­θους τους ὀ­νο­μά­σθη­καν γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ «Χρι­στια­νοί».

Ἐκεῖνες τίς ἡμέρες κα­τέ­βη­καν ἀ­πὸ τὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα στὴν Ἀν­τι­ό­χεια με­ρι­κοὶ προ­φῆ­τες. Ἕ­νας ἀ­πὸ αὐ­τούς, πού λε­γό­ταν Ἄ­γα­βος, ση­κώ­θη­κε στὴ σύ­να­ξη τῶν πι­στῶν, καὶ φω­τι­σμέ­νος ἀ­πὸ τὸ Ἅ­γιον Πνεῦ­μα ἀ­πε­κά­λυ­ψε ὅ­τι θὰ ἔ­πε­φτε με­γά­λη πεί­να σ' ὅ­λη τὴν οἰ­κου­μέ­νη. Πράγ­μα­τι ἡ πεί­να αὐ­τὴ συ­νέ­βη ὅ­ταν αὐ­το­κρά­το­ρας ἦ­ταν ὁ Κλαύ­διος Καί­σαρ. Με­τὰ λοι­πὸν ἀ­πὸ τὴν προ­φη­τεί­α αὐ­τή, οἱ μα­θη­τές, ἀ­νά­λο­γα μὲ τοὺς πό­ρους καὶ τὰ μέ­σα πού δι­έ­θε­τε ὁ κα­θέ­νας, ἀ­πο­φά­σι­σαν νὰ στεί­λουν κα­θέ­νας ἀ­π' αὐ­τοὺς τὴ συν­δρο­μή του γιὰ νὰ βο­η­θή­σουν καὶ νὰ ὑ­πη­ρε­τή­σουν τοὺς ἀ­δελ­φοὺς πού κα­τοι­κοῦ­σαν στὴν Ἰ­ου­δαί­α. Καὶ πραγ­μα­τι­κὰ αὐ­τὸ ἔ­κα­ναν· ἔ­στει­λαν τὴν εἰ­σφο­ρά τους στοὺς πρε­σβυ­τέ­ρους τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῶν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μων μὲ τὰ χέ­ρια τοῦ Βαρ­νά­βα καὶ τοῦ Σαύ­λου.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

       Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ,  ἔρ­χε­ται ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς πό­λιν τῆς Σα­μα­ρε­ί­ας λε­γο­μέ­νην Συ­χὰρ, πλη­σί­ον τοῦ χω­ρί­ου ὃ ἔ­δω­κεν Ἰ­α­κὼβ Ἰ­ω­σὴφ τῷ υἱ­ῷ αὐ­τοῦ. ἦν δὲ ἐ­κεῖ πη­γὴ τοῦ Ἰ­α­κώβ. ὁ οὖν Ἰ­η­σοῦς κε­κο­πια­κὼς ἐκ τῆς ὁ­δοι­πο­ρί­ας ἐ­κα­θέ­ζε­το οὕ­τως ἐ­πὶ τῇ πη­γῇ· ὥ­ρα ἦν ὡ­σεὶ ἕ­κτη.  ἔρ­χε­ται γυ­νὴ ἐκ τῆς Σα­μα­ρε­ί­ας ἀν­τλῆ­σαι ὕ­δωρ. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Δός μοι πι­εῖν. οἱ γὰρ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἀ­πε­λη­λύ­θει­σαν εἰς τὴν πό­λιν, ἵ­να τρο­φὰς ἀ­γο­ρά­σω­σι. λέ­γει οὖν αὐ­τῷ ἡ γυ­νὴ ἡ Σα­μα­ρεῖ­τις· Πῶς σὺ Ἰ­ου­δαῖ­ος ὢν πα­ρ' ἐ­μοῦ πι­εῖν αἰ­τεῖς, οὔ­σης γυ­ναι­κὸς Σα­μα­ρε­ί­τι­δος; οὐ γὰρ συγ­χρῶν­ται Ἰ­ου­δαῖ­οι Σα­μα­ρε­ί­ταις. ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Εἰ ᾔ­δεις τὴν δω­ρε­ὰν τοῦ Θε­οῦ καὶ τίς ἐ­στιν ὁ λέ­γων σοι, δός μοι πι­εῖν, σὺ ἂν ᾔ­τη­σας αὐ­τὸν, καὶ ἔ­δω­κεν ἄν σοι ὕ­δωρ ζῶν. λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Κύριε, οὔ­τε ἄν­τλη­μα ἔ­χεις, καὶ τὸ φρέ­αρ ἐ­στὶ βα­θύ· πό­θεν οὖν ἔ­χεις τὸ ὕ­δωρ τὸ ζῶν; μὴ σὺ με­ί­ζων εἶ τοῦ πα­τρὸς ἡ­μῶν Ἰ­α­κώβ, ὃς ἔ­δω­κεν ἡ­μῖν τὸ φρέ­αρ, καὶ αὐ­τὸς ἐξ αὐ­τοῦ ἔ­πι­ε καὶ οἱ υἱ­οὶ αὐ­τοῦ καὶ τὰ θρέμ­μα­τα αὐ­τοῦ; ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Πᾶς ὁ πί­νων ἐκ τοῦ ὕ­δα­τος το­ύ­του δι­ψή­σει πά­λιν· ὃς δ' ἂν πί­ῃ ἐκ τοῦ ὕ­δα­τος οὗ ἐ­γὼ δώ­σω αὐ­τῷ, οὐ μὴ δι­ψή­σει εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, ἀλ­λὰ τὸ ὕ­δωρ ὃ δώ­σω αὐ­τῷ, γε­νή­σε­ται ἐν αὐ­τῷ πη­γὴ ὕ­δα­τος ἁλ­λο­μέ­νου εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον. λέ­γει πρὸς αὐ­τὸν ἡ γυ­νή· Κύριε, δός μοι τοῦ­το τὸ ὕ­δωρ, ἵ­να μὴ δι­ψῶ μη­δὲ ἔρ­χο­μαι ἐν­θά­δε ἀν­τλεῖν. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ὕ­πα­γε φώ­νη­σον τὸν ἄν­δρα σου καὶ ἐλ­θὲ ἐν­θά­δε. ἀ­πε­κρί­θη ἡ γυ­νὴ καὶ εἶ­πεν· Οὐκ ἔ­χω ἄν­δρα. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Κα­λῶς εἶ­πας ὅ­τι ἄν­δρα οὐκ ἔ­χω· πέν­τε γὰρ ἄν­δρας ἔ­σχες, καὶ νῦν ὃν ἔ­χεις οὐκ ἔ­στι σου ἀ­νήρ· τοῦ­το ἀ­λη­θὲς εἴ­ρη­κας. λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Κύριε, θε­ω­ρῶ ὅ­τι προ­φή­της εἶ σύ. οἱ πα­τέ­ρες ἡ­μῶν ἐν τῷ ὄ­ρει το­ύ­τῳ προ­σε­κύ­νη­σαν· καὶ ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι ἐν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις ἐ­στὶν ὁ τό­πος ὅ­που δεῖ προ­σκυ­νεῖν. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Γύναι, πί­στευ­σόν μοι ὅ­τι ἔρ­χε­ται ὥ­ρα ὅ­τε οὔ­τε ἐν τῷ ὄ­ρει το­ύ­τῳ οὔ­τε ἐν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις προ­σκυ­νή­σε­τε τῷ πα­τρί. ὑ­μεῖς προ­σκυ­νεῖ­τε ὃ οὐκ οἴ­δα­τε, ἡ­μεῖς προ­σκυ­νοῦ­μεν ὃ οἴ­δα­μεν· ὅ­τι ἡ σω­τη­ρί­α ἐκ τῶν Ἰ­ου­δα­ί­ων ἐ­στίν. ἀλ­λ' ἔρ­χε­ται ὥ­ρα, καὶ νῦν ἐ­στιν, ὅ­τε οἱ ἀ­λη­θι­νοὶ προ­σκυ­νη­ταὶ προ­σκυ­νή­σου­σι τῷ πα­τρὶ ἐν πνε­ύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θε­ί­ᾳ· καὶ γὰρ ὁ πα­τὴρ τοι­ο­ύ­τους ζη­τεῖ τοὺς προ­σκυ­νοῦν­τας αὐ­τόν. πνεῦ­μα ὁ Θε­ός, καὶ τοὺς προ­σκυ­νοῦν­τας αὐ­τὸν ἐν πνε­ύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θε­ί­ᾳ δεῖ προ­σκυ­νεῖν. λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Οἶ­δα ὅ­τι Μεσ­σί­ας ἔρ­χε­ται ὁ λε­γό­με­νος Χρι­στός· ὅ­ταν ἔλ­θῃ ἐ­κεῖ­νος, ἀ­ναγ­γε­λεῖ ἡ­μῖν πάν­τα. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἐ­γώ εἰ­μι, ὁ λα­λῶν σοι. καὶ ἐ­πὶ το­ύ­τῳ ἦλ­θαν οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ, καὶ ἐ­θα­ύ­μα­σαν ὅ­τι με­τὰ γυ­ναι­κὸς ἐ­λά­λει· οὐ­δεὶς μέν­τοι εἶ­πε, τί ζη­τεῖς ἤ τί λα­λεῖς με­τ' αὐ­τῆς; Ἀ­φῆ­κεν οὖν τὴν ὑ­δρί­αν αὐ­τῆς ἡ γυ­νὴ καὶ ἀ­πῆλ­θεν εἰς τὴν πό­λιν, καὶ λέ­γει τοῖς ἀν­θρώ­ποις· Δεῦ­τε ἴ­δε­τε ἄν­θρω­πον ὃς εἶ­πέ μοι πάν­τα ὅ­σα ἐ­πο­ί­η­σα· μή­τι οὗ­τός ἐ­στιν ὁ Χρι­στός; ἐ­ξῆλ­θον οὖν ἐκ τῆς πό­λε­ως καὶ ἤρ­χον­το πρὸς αὐ­τόν. Ἐν δὲ τῷ με­τα­ξὺ ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν οἱ μα­θη­ταὶ λέ­γον­τες· Ραβ­βί, φά­γε. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἐ­γὼ βρῶ­σιν ἔ­χω φα­γεῖν, ἣν ὑ­μεῖς οὐκ οἴ­δα­τε. ἔ­λε­γον οὖν οἱ μα­θη­ταὶ πρὸς ἀλ­λή­λους· Μή τις ἤ­νεγ­κεν αὐ­τῷ φα­γεῖν; λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἐ­μὸν βρῶ­μά ἐ­στιν ἵ­να ποι­ῶ τὸ θέ­λη­μα τοῦ πέμ­ψαν­τός με καὶ τε­λει­ώ­σω αὐ­τοῦ τὸ ἔρ­γον. οὐχ ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι ἔ­τι τε­τρά­μη­νός ἐ­στι καὶ ὁ θε­ρι­σμὸς ἔρ­χε­ται; ἰ­δοὺ λέ­γω ὑ­μῖν, ἐ­πά­ρα­τε τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς ὑ­μῶν καὶ θε­ά­σα­σθε τὰς χώ­ρας, ὅ­τι λευ­καί εἰ­σι πρὸς θε­ρι­σμόν ἤ­δη. καὶ ὁ θε­ρί­ζων μι­σθὸν λαμ­βά­νει καὶ συ­νά­γει καρ­πὸν εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον, ἵ­να καὶ ὁ σπε­ί­ρων ὁ­μοῦ χα­ί­ρῃ καὶ ὁ θε­ρί­ζων. ἐν γὰρ το­ύ­τῳ ὁ λό­γος ἐ­στὶν ὁ ἀ­λη­θι­νὸς, ὅ­τι ἄλ­λος ἐ­στὶν ὁ σπε­ί­ρων καὶ ἄλ­λος ὁ θε­ρί­ζων. ἐ­γὼ ἀ­πέ­στει­λα ὑ­μᾶς θε­ρί­ζειν ὃ οὐχ ὑ­μεῖς κε­κο­πι­ά­κα­τε· ἄλ­λοι κε­κο­πι­ά­κα­σι, καὶ ὑ­μεῖς εἰς τὸν κό­πον αὐ­τῶν εἰ­σε­λη­λύ­θα­τε. Ἐκ δὲ τῆς πό­λε­ως ἐ­κε­ί­νης πολ­λοὶ ἐ­πί­στευ­σαν εἰς αὐ­τὸν τῶν Σα­μα­ρει­τῶν δι­ὰ τὸν λό­γον τῆς γυ­ναι­κὸς, μαρ­τυ­ρο­ύ­σης ὅ­τι εἶ­πέ μοι πάν­τα ὅ­σα ἐ­πο­ί­η­σα. ὡς οὖν ἦλ­θον πρὸς αὐ­τὸν οἱ Σα­μα­ρεῖ­ται, ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν μεῖ­ναι πα­ρ' αὐ­τοῖς· καὶ ἔ­μει­νεν ἐ­κεῖ δύ­ο ἡ­μέ­ρας. καὶ πολ­λῷ πλε­ί­ους ἐ­πί­στευ­σαν δι­ὰ τὸν λό­γον αὐ­τοῦ, τῇ τε γυ­ναι­κὶ ἔ­λε­γον ὅ­τι οὐ­κέ­τι δι­ὰ τὴν σὴν λα­λιὰν πι­στε­ύ­ο­μεν· αὐ­τοὶ γὰρ ἀ­κη­κό­α­μεν, καὶ οἴ­δα­μεν ὅ­τι οὗ­τός ἐ­στιν ἀ­λη­θῶς ὁ σω­τὴρ τοῦ κό­σμου ὁ Χρι­στός.                         

     (Ἰωάν. δ[4] 5- 42)

ΣΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ

1.  ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Εἶναι καταμεσήμερο καὶ λίγο ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Σαμάρειας Συχάρ, στὸ πηγάδι τοῦ Ἰακώβ, ὁ Κύριος κάθεται νὰ ξεκουραστεῖ. Ὁ τόπος ἔρημος, μὰ κάποια Σαμαρείτισσα πλησιάζει μὲ τὴ στάμνα της γιὰ νὰ πάρει νερό.

Καθὼς τὴν βλέπει ὁ Κύριος, τῆς λέει: «Δῶσ᾿ μου νὰ πιῶ». Ἡ γυναίκα ἀπορεῖ: «Πῶς ἐσὺ τολμᾶς καὶ ζητᾶς νερὸ ἀπὸ μένα, μιὰ Σαμαρείτισσα;» Καὶ ὁ Χριστὸς τῆς ἀποκρίνεται: «Ἐὰν γνώριζες τὴ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ποιὸς σοῦ ζητᾶ νερό, ἐσὺ θὰ τοῦ ζητοῦσες καὶ θὰ σοῦ ἔδινε νερὸ ποὺ δὲν στερεύει ποτέ». Ἡ γυναίκα δὲν κατάλαβε καὶ ρωτᾶ: «Κύριε, οὔτε στάμνα ἔχεις καὶ τὸ πηγάδι εἶναι βαθὺ· ἀπὸ ποῦ λοιπὸν ἔχεις τὸ ἀστείρευτο νερό;» Καὶ ὁ Χριστὸς τῆς ἀπαντᾶ: «Καθένας ποὺ πίνει ἀπὸ τὸ νερὸ αὐτὸ τοῦ πηγαδιοῦ, θὰ διψάσει πάλι. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ θὰ πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ θὰ τοῦ δώσω ἐγώ, δὲν θὰ διψάσει ποτέ, ἀλλὰ θὰ ἀναβλύζει ἀπὸ τὴν ψυχή του ἀστείρευτο νερὸ γιὰ νὰ τοῦ χαρίζει ζωὴ αἰώνια».

-Κύριε, δῶσ᾿ μου τὸ νερὸ αὐτό, παρακαλεῖ ἔκπληκτη ἡ γυναίκα, γιὰ νὰ μῆ διψῶ ποτέ.

Ὁ Κύριος τότε τῆς λέει: «Πήγαινε καὶ φέρε ἐδῶ καὶ τὸν ἄνδρα σου». «Δὲν ἔχω ἄνδρα», ἀπαντᾶ ἐκείνη.

Κι ὁ παντογνώστης Κύριος τῆς ἀποκαλύπτει ὅλη της τὴ ζωή: «Ἀλήθεια εἶπες. Πέντε ἄνδρες ἔχεις πάρει, κι αὐτὸς ποὺ τώρα ἔχεις δὲν εἶναι ἄνδρας σου».

Ἡ γυναίκα σαστίζει: «Κύριε, καταλαβαίνω ὅτι εἶσαι προφήτης. Πές μου, ποῦ πρέπει νὰ προσκυνοῦμε τὸν Θεό, στὸ βουνό μας Γαριζεὶν ἢ στὰ Ἱεροσόλυμα;» Καὶ ὁ Κύριος ἀπαντᾶ: «Σὲ λίγο καιρὸ οὔτε μόνο στὸ Γαριζεὶν οὔτε μόνο στὰ Ἱεροσόλυμα θὰ λατρεύετε τὸν Θεό. Ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα, κι ὅσοι Τὸν λατρεύουν, πρέπει νὰ Τὸν προσκυνοῦν μὲ ἀφοσίωση καὶ ἐπίγνωση».

Λέει σ' αὐτὸν ἡ γυναίκα: «Γνωρίζω ὅτι ἔρχεται ὁ Μεσσίας. Ὅταν ἔλθει ἐκεῖνος, θὰ μᾶς τὰ διδάξει ὅλα».

-Ἐγὼ εἶμαι ὁ Μεσσίας! ἀπαντᾶ ὁ Κύριος.   Ἡ γυναίκα τότε ἐνθουσιασμένη ἄφησε τὴ στάμνα της ἐκεῖ, ἔφυγε στὴν πόλη καὶ ἄρχισε νὰ φωνάζει: «Ἐλᾶτε νὰ δεῖτε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα. Μήπως εἶναι αὐτὸς ὁ Χριστός;» Καὶ οἱ Σαμαρεῖτες ἄρχισαν νὰ ἔρχονται πρὸς τὸ πηγάδι, νὰ δοῦν τὸν Κύριο σὰν τὰ διψασμένα ἐλάφια πρὸς τὴν πηγή.

Ποιὸ ὅμως εἶναι «τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν» γιὰ τὸ ὁποῖο μίλησε ὁ Κύριος στὴ Σαμαρείτιδα; Εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος πῆρε ἀφορμὴ ἀπὸ τὸ φυσικὸ νερὸ τοῦ πηγαδιοῦ καὶ τὴ φυσικὴ δίψα κάθε ἀνθρώπου γιὰ νὰ διδάξει τὸ μυστήριο τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ ζέστη τοῦ μεσημεριοῦ, ὁ ἔρημος τόπος, τὸ πηγάδι, ἡ στάμνα, τὸ νερό, ἡ δίψα, ὅλα συντέλεσαν ὡς εἰκόνες γιὰ νὰ περιγράψει ὁ Κύριος τὸ μυστήριο τῆς θείας Χάριτος, χωρὶς τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει. Καὶ ὀνομάζει ὁ Κύριος τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «ὕδωρ ζῶν», διότι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καθαρίζει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ κάθε μολυσμό, τὴν ξεκουράζει καὶ τὴ δροσίζει ἀπὸ τὸ λίβα τῆς ἁμαρτίας. Καὶ τὴ ζωογονεῖ, ἱκανοποιεῖ ὅλους τοὺς ἀνώτερους πόθους της, τὴ γεμίζει μὲ ὅλες τὶς δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς μεταγγίζει ζωὴ αἰώνιο.

Καὶ τὸ νερὸ αὐτὸ τῆς ζωῆς μᾶς τὸ παρέχει ὁ Κύριος ὄχι στὸ πηγάδι τοῦ Ἰακὼβ ἀλλὰ στὴν ἁγία του Ἐκκλησία. Ἐκεῖ μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήρια μᾶς μεταγγίζει ζωή, μᾶς παρέχει ἄφεση, λύτρωση, χορτασμό, σωτηρία. Μᾶς ἀναγεννᾶ σὲ νέα ζωή, ὅπως συνέβη καὶ μὲ τὴ Σαμαρείτιδα, ἡ ὁποία ἔγινε στὸ ἑξῆς ἀφοσιωμένη μαθήτρια τοῦ Κυρίου, ἰσαπόστολος, ἁγία, ἡ ἁγία Φωτεινή. Καὶ ἔτρεξε στὰ πέρατα τῆς γῆς γιὰ νὰ μεταδώσει τὸ μυστήριο ποῦ ἔζησε, τὸ μυστήριο τῆς θείας Χάριτος.

2. ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ

Μόλις ἐπέστρεψαν οἱ μαθητὲς στὸ πηγάδι, παρακάλεσαν τὸν Κύριο νὰ φάει κάτι. Αὐτὸς ὅμως τοὺς εἶπε: «Δική μου τροφὴ εἶναι νὰ κάνω τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου, νὰ ἐργάζομαι τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Σηκῶστε τὰ μάτια σας καὶ κοιτάξτε τὰ πλήθη τῶν Σαμαρειτῶν ποὺ ἔρχονται. Ὅλοι αὐτοὶ εἶναι πνευματικὰ χωράφια ἕτοιμα γιὰ θερισμό. Οἱ προφῆτες πρὶν ἀπὸ ἐμένα κι ἐγὼ κατόπιν ἔσπειρα σ᾿ αὐτὰ καὶ θὰ θερίσετε ἐσεῖς. Ὅπως καὶ στὸ μέλλον, θὰ σπείρετε ἐσεῖς καὶ θὰ θερίσουν οἱ διάδοχοί σας».

Ὅταν οἱ Σαμαρεῖτες ἔφθασαν στὸ πηγάδι, ἄκουγαν μὲ πόθο τὰ λόγια τοῦ Μεσσία· καὶ Τὸν παρακαλοῦσαν νὰ μείνει γιὰ πάντα μαζί τους. Καὶ ὁ Κύριος ἔμεινε στὴν πόλη τους δυὸ μέρες καὶ τοὺς δίδαξε μεγάλες ἀλήθειες. Καὶ πίστεψαν σ᾿ Αὐτὸν πολλοὶ καὶ ὁμολογοῦσαν ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Χριστός.

Οἱ Σαμαρεῖτες ἦταν ἕνα πνευματικὸ χωράφι ἕτοιμο γιὰ θερισμό. Πλῆθος ψυχῶν ποὺ ποθοῦσαν νὰ ἀκούσουν τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ σωθοῦν. Γι᾿ αὐτὸ παρακάλεσαν τὸν Κύριο νὰ μείνει στὴν πόλη τους. Δὲν εἶχαν δεῖ πολλὰ θαύματα. Ἕνα τοὺς συγκλόνισε, ἡ μεταστροφὴ τῆς συμπατριώτισσάς τους. Καὶ ὁ Κύριος μὲ τὸν λόγο του καὶ μὲ τὴ χάρη του τοὺς βοήθησε νὰ πιστέψουν καὶ νὰ μετανοήσουν.

Ἀλλὰ οἱ Σαμαρεῖτες ἐκεῖνοι ἀποτελοῦσαν μία προτύπωση, μιὰ εἰκόνα ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος. Μιᾶς ἀνθρωπότητος ποὺ χωρὶς συχνὰ νὰ τὸ συνειδητοποιεῖ, διψᾶ νὰ ἀκούσει τὸ μήνυμα τῆς λυτρώσεως, νὰ ξεδιψάσει ἀπὸ τὸ ὕδωρ τῆς ζωῆς. Πόσοι ἄνθρωποι καὶ σήμερα βρίσκονται στὴν ἄγνοια, στὴν πλάνη, στὸ σκοτάδι! Καὶ ζητοῦν λίγη χαρά, λίγη ἀνάπαυση. Ζητοῦν κάπου νὰ πιαστοῦν, κάπου νὰ βροῦν λίγη ἐλπίδα, λίγο φῶς. Κι ἔχουμε χρέος ὅλοι μας νὰ κάνουμε τὸ ἔργο τῆς Σαμαρείτιδος. Νὰ μιλήσουμε σ᾿ αὐτοὺς μὲ τὸ λόγο μας καὶ μὲ τὸ παράδειγμά μας γιὰ τὴν ἐμπειρία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Οἱ ψυχὲς πολλὲς καὶ περιμένουν. Εἶναι ἕτοιμες γιὰ θερισμό. Κάποιος πρέπει νὰ τρέξει κοντά τους.

        (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)