ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

(14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2018)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ)

Ἀδελφοί, ἑ­νὶ ἑ­κά­στῳ ἡ­μῶν ἐ­δό­θη ἡ χά­ρις κα­τὰ τὸ μέ­τρον τῆς δω­ρε­ᾶς τοῦ Χρι­στοῦ. δι­ὸ λέ­γει· ἀ­να­βὰς εἰς ὕ­ψος ᾐχ­μα­λώ­τευ­σεν αἰχ­μα­λω­σί­αν καὶ ἔ­δω­κε δό­μα­τα τοῖς ἀν­θρώ­ποις. τὸ δὲ ἀ­νέ­βη τί ἐ­στιν εἰ μὴ ὅ­τι καὶ κα­τέ­βη πρῶ­τον εἰς τὰ κα­τώ­τε­ρα μέ­ρη τῆς γῆς; ὁ κα­τα­βὰς αὐ­τός ἐ­στι καὶ ὁ ἀ­να­βὰς ὑ­πε­ρά­νω πάν­των τῶν οὐ­ρα­νῶν, ἵ­να πλη­ρώ­σῃ τὰ πάν­τα. καὶ αὐ­τὸς ἔ­δω­κε τοὺς μὲν ἀ­πο­στό­λους, τοὺς δὲ προ­φή­τας, τοὺς δὲ εὐ­αγ­γε­λι­στάς, τοὺς δὲ ποι­μέ­νας καὶ δι­δα­σκά­λους, πρὸς τὸν κα­ταρ­τι­σμὸν τῶν ἁ­γί­ων εἰς ἔρ­γον δι­α­κο­νί­ας, εἰς οἰ­κο­δο­μὴν τοῦ σώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ, μέ­χρι κα­ταν­τή­σω­μεν οἱ πάν­τες εἰς τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ τῆς ἐ­πι­γνώ­σε­ως τοῦ υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ, εἰς ἄν­δρα τέ­λει­ον, εἰς μέ­τρον ἡ­λι­κί­ας τοῦ πλη­ρώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ.

                                      (Ἐφεσ. δ΄[4], 7 – 13)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

1. ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Κυριακή μετὰ τὰ Θεοφάνια καὶ ὅλη ἡ κτίση εἶναι λουσμένη στὸ φῶς καὶ τὴ χά­ρη τοῦ Θεοῦ. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καταυγά­ζει ὅλους τοὺς πιστούς. Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας ἀναφέρεται σ᾿ αὐτὴ τὴ δωρεὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Λέ­ει λοιπόν ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι στὸν καθένα μας ξεχωριστὰ ὁ Θεὸς ἔδωσε τὴ χάρη του. Δὲν τὴν ἔδωσε ὅμως σὲ ὅλους τὸ ἴδιο. Ἀλλὰ στὸν καθένα μας σύμφωνα μὲ τὸ μέτρο τῆς σοφίας καὶ τῆς δικαιοσύ­νης του. Γι᾿ αὐτὸ κάποιος ψαλμός λέει προφητικά: Ὅταν ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἀνά­ληψή του ἀνέβηκε ψηλὰ στὸν οὐρανό, ἔδεσε αἰχμάλωτους τοὺς ἐχθρούς του, δηλαδὴ τὸν σατανά καὶ τὸν θάνατο, κι ἔ­δωσε χαρίσματα στοὺς ἀνθρώπους. Τό ὅτι ὅμως ὁ Χριστός ἀνέβηκε στοὺς οὐρα­νούς, ὑποδηλώνει ὅτι πιὸ πρὶν κατέβηκε στὴ γῆ μας καὶ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ θυσι­άστηκε γιὰ μᾶς. Ὁ ἴδιος Χριστὸς ποὺ κα­τέβηκε στὴ γῆ, ὁ Ἴδιος ἀνέβηκε πάνω ἀπ᾿ τοὺς οὐρανοὺς γιὰ νὰ γεμίσει μὲ τὴν πα­ρουσία του καὶ τὶς δωρεές του τὰ πάντα.

Διότι ὁ Κύριός μας ἀπὸ τὸν ἔνδοξο θε­ϊκό του θρόνο εἶναι ὁ δωρεοδότης βασιλεύς καὶ χορηγὸς κάθε ἀγαθοῦ. Ἐδῶ ὅ­μως γεννιέται ἕνα ἐρώτημα: Πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάληψή του ὁ Θεὸς δὲν χορηγοῦσε τὰ ἀγαθά του στοὺς ἀνθρώπους; Ὁ Θεός πάντοτε δώριζε στοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν ἀνεξάντλητο πλοῦτο τῶν ἀγαθῶν του. Ὅμως πρὶν ἀπὸ τὴ Σταύρωση, τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου, ὁ ἄνθρωπος δὲν ἦταν δεκτικὸς τῶν θείων δωρεών. Δὲν μποροῦσε οὔτε καὶ ἄντεχε ὁ ἄνθρωπος νὰ πλουτίσει μὲ τὰ θεῖα δῶρα. Διότι ἦταν ὑπόδουλος στὴν ἁμαρτία καὶ τὸν διάβολο. Μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ ὅμως κάθε πιστὸς μπορεῖ νὰ δεχθεῖ ἀσυγκρίτως μεγαλύτερες δωρεές. Τώρα πλέον ὁ Θεός δὲν χαρίζει μόνο κάποια ἀπὸ τὰ ἀγαθά του, ἀλλὰ γεμίζει τὸν ἄνθρωπο μὲ κάθε θεϊκὸ ἀγαθό. Μέσα στήν ἄπειρη ἀ­γάπη του δὲν κρατᾶ γιὰ τὸν ἑαυτό του τὰ ἄπειρα πλούτη του, ἀλλὰ μᾶς τὰ δωρίζει. Μᾶς χαρίζει ὅ,τι ὑψηλό μποροῦμε νὰ πο­θήσουμε ἤ νὰ σκεφθοῦμε. Ἀναζητοῦμε τὴ χαρά, τὴν εὐτυχία; Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ χαρά μας καὶ τὴν προσφέρει μέσα μας ὁλοκληρωμένη. Ἀπουσιάζει ἡ εἰρήνη στὴν καρδιά μας; Ὁ Χριστός εἶναι ἡ εἰρήνη μας, ἡ ὁποία ξεπερνᾶ κάθε ανθρώπινη κατα­νόηση. Μᾶς λείπει ἡ ἀγάπη; Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀγάπη. Μεγαλύτερη ἀγάπη ἀπὸ τή δική του κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει. Καὶ μᾶς τὴν προσφέρει. Διψοῦμε γιὰ γνώση; Στὸν Χριστὸ ὑπάρχουν ὅλοι οἱ θησαυροὶ τῆς σοφίας καὶ μ᾿ αὐτοὺς μᾶς πλουτίζει. Τρέμουμε τὸν θάνατο; Διψοῦμε γιά ζωή; Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Ζωή μας· ζώντας μὲ τὸν Χριστὸ ἔχουμε ζωή, καὶ ξεχείλισμα ζωῆς. Ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος δὲν ἔχουν πλέ­ον τὴ δύναμη πού εἶχαν. Κι ἐμεῖς ζοῦμε πλέον μὲ τὴν προσδοκία τῆς αἰωνιότητος. Ἀκόμη κι ἂν ἔλθουν στὴ ζωή μας στενο­χώριες και πίκρες, ἀρρώστιες και θάνατοι, δὲν χάνουμε τὴν εἰρήνη μας, τὴν ἐλπίδα μας, τὴ χαρά μας. Διότι ἔχουμε μέσα μας τόν ἴδιο τὸν Χριστό. Αὐτός μᾶς πλουτίζει μὲ ὅλες τις δωρεές και τις χάριτές του.

2. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΕΛΕΙΟΙ

Στὴ συνέχεια τοῦ ἀποστολικοῦ ἀνα­γνώσματος ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἔδωσε διαφο­ρετικὴ ἀποστολὴ καὶ χαρίσματα σὲ κάθε διάκονο τῆς Ἐκκλησίας του. Ἄλλους τοὺς ἔθεσε Ἀποστόλους, ἄλλους Προφῆτες, ἄλλους Εὐαγγελιστές, ἄλλους Ποιμένες καὶ Διδασκάλους. Κι ὅλες αὐτὲς τὶς διαφο­ρετικὲς κλήσεις τὶς ἔδωσε μ᾿ ἕνα μεγάλο καὶ ἅγιο σκοπό: γιὰ νὰ καταρτιζόμαστε οἱ πιστοὶ καὶ νὰ οἰκοδομούμαστε, ἔτσι ὥστε νὰ φθάσουμε κάποτε νὰ ἔχουμε ὅλοι τὴν ἴδια ἀληθινὴ πίστη καὶ τὴν τέλεια γνώση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ· νὰ ἔχουμε τέτοια πρό­οδο καὶ ὡριμότητα, ὥστε νὰ γίνουμε πνευ­ματικὰ τέλειοι ἔχοντας τὶς δωρεὲς καὶ τὴν πνευματικὴ τελειότητα τοῦ Χριστοῦ.

Στὸ δεύτερο αὐτὸ μέρος τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει μεγάλες καὶ ὑψηλὲς ἀλήθειες. Μᾶς περιγράφει ποῦ μπορεῖ νὰ φθάσει ὁ ἄνθρωπος ὅταν ζεῖ μέσα στὴ χάρη καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἀναφέρει τρία ἐπίπεδα πνευματικῆς προόδου: πρῶτο ἐπίπεδο ἡ τέλεια πίστη, δεύτερο ἡ τέλεια γνώση, καὶ τρίτο ἡ τέλεια μετοχὴ στὶς δωρεὲς καὶ τὴν ἁγιότητα τοῦ Χριστοῦ. Καθὼς ὅμως ἐμεῖς τὰ ἀκοῦμε ὅλα αὐτά, γεμίζουμε μὲ δέος και ἀπορία: Ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς μπορεῖ νὰ φθάσει σ᾿ αὐτὰ τὰ μεγάλα καὶ δυσθεώρητα ὕψη τῶν ἁγίων; Κανεὶς μὲ τὶς δικές του δυνάμεις. Ὅλα αὐτὰ τὰ μεγάλα καὶ ὑψηλὰ τὰ χαρίζει ὁ Θεὸς μὲ τὴ χάρη του. Καὶ τότε τὶ ζητᾶ ἀπὸ μᾶς; Ζητᾶ νὰ γινόμαστε δεκτικὰ δοχεῖα τῆς Χάρι­τός του· νὰ ζοῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία του μὲ πίστη και ὑπακοή· νὰ δεχόμαστε καθημερινὰ τὴν πνευματικὴ καλλιέργεια τῶν ποιμένων καὶ διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας του· ἀκολουθώντας τὰ ἴχνη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸν νὰ πιστεύουμε, Αὐτὸν νὰ ἀγαποῦμε, Αὐτὸν νὰ λατρεύουμε, Αὐτὸν νὰ ζοῦμε. Νὰ ἀφήνουμε τὴ χάρη του νὰ γεμίζει τὴν ψυχή μας, νὰ μεταμορφώ­νει τὴ ζωή μας. Κι ὅσο περισσότερο θὰ ἐπιθυμοῦμε τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, τόσο περισσότερο στὴν ψυχή μας θὰ εἰσ­έρχεται ἡ ζωὴ τοῦ Θεοῦ. Κι ὅλα μέσα μας θὰ γίνονται φῶς, ἁγιασμός, οὐρανός. Αὐτὸς εἶναι ὁ προορισμός μας, αὐτὸς νὰ εἶναι καὶ ὁ καθημερινός μας ἀγώνας.

(Δ­ι­α­σ­κ­ε­υὴ ἀ­πὸ π­α­λ­α­ιὸ τ­ό­μο τ­οῦ Π­ε­ρ­ι­ο­δ­ι­κ­οῦ «Ο Σ­Ω­Τ­ΗΡ»)

ΤΟ ΙΕΡΟΝ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ (ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἀ­κο­ύ­σας ὁ ᾿Ι­η­σοῦς ὅ­τι ᾿Ι­ω­άν­νης πα­ρε­δό­θη, ἀ­νε­χώ­ρη­σεν εἰς τὴν Γα­λι­λα­ί­αν· καὶ κα­τα­λι­πὼν τὴν Να­ζα­ρὲτ, ἐλ­θὼν κα­τῴ­κη­σεν εἰς Κα­περ­να­οὺμ τὴν πα­ρα­θα­λασ­σί­αν, ἐν ὁ­ρί­οις Ζα­βου­λὼν καὶ Νε­φθα­λείμ, ἵ­να πλη­ρω­θῇ τὸ ῥη­θὲν δι­ὰ ῾Η­σα­ΐ­ου τοῦ προ­φή­του, λέ­γον­τος· Γῆ Ζα­βου­λὼν καὶ γῆ Νε­φθα­λε­ίμ, ὁ­δὸν θα­λάσ­σης, πέ­ραν τοῦ ᾿Ι­ορ­δά­νου, Γα­λι­λα­ί­α τῶν ἐ­θνῶν, ὁ λα­ὸς ὁ κα­θή­με­νος ἐν σκό­τει εἶ­δε φῶς μέ­γα, καὶ τοῖς κα­θη­μέ­νοις ἐν χώ­ρᾳ καὶ σκι­ᾷ θα­νά­του, φῶς ἀ­νέ­τει­λεν αὐ­τοῖς.  Ἀ­πὸ τό­τε ἤρ­ξα­το ὁ ᾿Ι­η­σοῦς κη­ρύσ­σειν καὶ λέ­γειν· Με­τα­νο­εῖ­τε· ἤγ­γι­κε γὰρ ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν.

                     (Ματ­θ. δ΄[4], 12-17)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἐκεῖνο τόν καιρό ὅ­ταν ἄ­κου­σε ὁ Ἰησοῦς ὅτι ὁ Ἰ­ω­άν­νης πα­ρα­δό­θη­κε στή φυ­λα­κὴ ἀ­π' τὸν βα­σιλιά Ἀντί­πα, ἀ­να­χώ­ρη­σε καὶ πῆ­γε στὴ Γ­α­λ­ι­λ­α­ία. Κι ἀ­φ­οῦ ἄ­φ­η­σε τὴ Ν­α­ζ­α­ρ­έτ, π­ῆ­γε κ­αί κ­α­τ­ο­ί­κ­η­σε στὴν Κ­α­π­ε­ρ­ν­α­ο­ύμ, ἡ ὁ­ποία ἦ­τ­αν κ­τ­ι­σ­μ­έ­νη κ­ο­ν­τά σ­τή λ­ί­μ­νη τ­ῆς Γ­α­λ­ι­λ­α­ί­ας, σ­τὰ σὺ­ν­ο­ρα τ­ῶν φυ­λ­ῶν Ζ­α­β­ο­υ­λ­ών κ­αὶ Ν­ε­φ­θ­α­λ­ε­ίμ. Ἔ­τ­σι ἐ­π­α­λ­η­θ­ε­ύ­θ­η­κε καὶ π­ρ­α­γ­μ­α­τ­ο­πο­ι­ή­θ­η­κε ἐ­κ­ε­ῖ­νο π­ού ε­ἶ­πε ὁ Θ­ε­ὸς μ­έ­σω τ­οῦ π­ρ­ο­φ­ή­τ­ου Ἡ­σ­α­ΐα: Ἡ χώ­ρα τῆς φυ­λῆς Ζα­βου­λών καί ἡ χώρα τῆς φυ­λῆς Νε­φθα­λείμ, πού ἐ­κτεί­νον­ται κον­τὰ στὴ θά­λασ­σα καὶ πέ­ρα ἀ­πὸ τὸν Ἰ­ορ­δά­νη πο­τα­μό, στὰ ἀ­να­το­λι­κά του, ἡ Γα­λι­λαί­α, στὴν ὁ­ποί­α κα­τοι­κοῦν πολ­λοὶ ἐ­θνι­κοί, ὁ λα­ὸς πού κά­θε­ται κα­θη­λω­μέ­νος κι ἀ­κί­νη­τος στὸ πνευ­μα­τι­κὸ σκο­τά­δι τῆς εἰ­δω­λο­λα­τρι­κῆς πλά­νης καὶ τῆς ἀ­σέ­βει­ας εἶ­δε με­γά­λο πνευ­μα­τι­κὸ φῶς, τὸν Χρι­στὸ· κι ἔ­λαμ­ψε φῶς ἀ­πὸ τὸν οὐ­ρα­νὸ σ' ἐ­κεί­νους πού κά­θον­ται στὴ χώ­ρα πού σκι­ά­ζε­ται ἀ­πὸ τὸ πυ­κνό­τα­το σκο­τά­δι τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καὶ τοῦ θα­νά­του. Ἀ­πὸ τό­τε ἄρ­χι­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς νὰ κη­ρύτ­τει συ­στη­μα­τι­κὰ καὶ νὰ λέ­ει: Με­τα­νο­εῖ­τε, δι­ό­τι πλη­σί­α­σαν οἱ ἡμέρες πού ὁ Μεσ­σί­ας θὰ ἐγ­κα­θι­δρύ­σει καὶ στὴ γῆ τὴ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν μὲ τὴ νέ­α, πνευ­μα­τι­κή, ἅ­γι­α καὶ οὐ­ρά­νι­α ζω­ή, ἡ ὁ­ποί­α θὰ με­τα­δί­δε­ται μέ­σα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α του.