Μνή­μη τῆς Ἁ­γί­ας Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος Χριστίνης. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ (24/07)

Μνή­μη τῆς Ἁ­γί­ας Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος Χριστίνης

Ἀ­πό­στο­λος: τῆς Μάρ­τυ­ρος ( Β΄θεσ. β΄[2] 13-17, γ΄[3] 1-5) 

Ἀδελφοί, ἡμεῖς ὀφείλομεν εὐχαριστεῖν τῷ Θεῷ πάντοτε περὶ ὑμῶν, ἀδελφοὶ ἠγαπημένοι ὑπὸ Κυρίου, ὅτι εἵλετο ὑμᾶς ὁ Θεὸς ἀπαρχὴν εἰς σωτηρίαν ἐν ἁγιασμῷ Πνεύματος καὶ πίστει ἀληθείας, εἰς ὃ ἐκάλεσεν ὑμᾶς διὰ τοῦ Εὐαγγελίου ἡμῶν, εἰς περιποίησιν δόξης τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ. Ἄρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι᾽ ἐπιστολῆς ἡμῶν. Αὐτὸς δὲ ὁ κύριος ἡμῶν ᾽Ιησοῦς Χριστὸς καὶ ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ ἡμῶν, ὁ ἀγαπήσας ἡμᾶς καὶ δοὺς παράκλησιν αἰωνίαν καὶ ἐλπίδα ἀγαθὴν ἐν χάριτι, παρακαλέσαι ὑμῶν τὰς καρδίας καὶ στηρίξαι ἐν παντὶ ἔργῳ καὶ λόγῳ ἀγαθῷ. Τὸ λοιπὸν προσεύχεσθε, ἀδελφοί, περὶ ἡμῶν, ἵνα ὁ λόγος τοῦ Κυρίου τρέχῃ καὶ δοξάζηται καθὼς καὶ πρὸς ὑμᾶς, καὶ ἵνα ῥυσθῶμεν ἀπὸ τῶν ἀτόπων καὶ πονηρῶν ἀνθρώπων· οὐ γὰρ πάντων ἡ πίστις. Πιστὸς δέ ἐστιν ὁ Κύριος, ὃς στηρίξει ὑμᾶς καὶ φυλάξει ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. Πεποίθαμεν δὲ ἐν κυρίῳ ἐφ᾽ ὑμᾶς, ὅτι ἃ παραγγέλλομεν ὑμῖν καὶ ποιεῖτε καὶ ποιήσετε. Ὁ δὲ Κύριος κατευθύναι ὑμῶν τὰς καρδίας εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ εἰς τὴν ὑπομονὴν τοῦ Χριστοῦ. 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

13 Ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε χρέος νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ πάντοτε γιὰ σᾶς, ἀδελφοὶ ποὺ ἔχετε ἀγαπηθεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο, διότι σᾶς διάλεξε ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν ἀρχή, πρὶν ἀπ᾿ ὅλους τοὺς αἰῶνες, γιὰ νὰ σωθεῖτε μὲ τὸν ἁγιασμὸ ποὺ μεταδίδει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ μὲ τὴν πίστη στὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. 14 Σᾶς κάλεσε ὁ Θεὸς στὴ σωτηρία αὐτὴ τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ τῆς πίστεως μὲ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ κηρύττουμε, ἔτσι ὥστε ὑπακούοντας σ᾿ αὐτὸ νὰ μετάσχετε στὴ δόξα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. 15 Ἄρα λοιπόν, ἀδελφοί, σύμφωνα μὲ ὅσα σᾶς εἴπαμε, νὰ μένετε ἀμετακίνητοι καὶ νὰ κρατᾶτε τὶς παραδόσεις ποὺ διδαχθήκατε εἴτε μὲ τὸν προφορικό μας λόγο εἴτε μὲ ἐπιστολή μας. 16 Κι αὐτὸς ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὁ Θεὸς καὶ Πατέρας μας, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀγάπησε καὶ μᾶς ἔδωσε παρηγοριὰ ποὺ δὲν θὰ ἔχει τέλος ἀλλὰ θὰ εἶναι αἰώνια, καὶ μᾶς χάρισε ἐλπίδα οὐρανίων ἀγαθῶν, 17 εὔχομαι νὰ παρηγορήσει τὶς καρδιές σας καὶ νὰ σᾶς   στηρίξει σὲ κάθε ἀληθινὴ διδασκαλία καὶ σὲ κάθε καλὸ ἔργο. 1 Ἐκεῖνο λοιπὸν ποὺ ἀπομένει τώρα νὰ σᾶς ποῦμε εἶναι αὐτό: Νὰ προσεύχεστε, ἀδελφοί, γιὰ χάρη μας, γιὰ νὰ διαδίδεται ἀνεμπόδιστα ὁ λόγος τοῦ Κυρίου καὶ νὰ δοξάζεται καὶ νὰ θριαμβεύει, ὅπως διαδίδεται καὶ δοξάζεται καὶ ἀνάμεσά σας. 2 Νὰ προσεύχεστε ἀκόμη γιὰ νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τοὺς παράλογους καὶ πονηροὺς ἀνθρώπους· καὶ εἶναι ἀρκετοὶ αὐτοί. Διότι δὲν εἶναι γιὰ ὅλους ἡ πίστη, ἀλλὰ τὴν δέχονται μόνο ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν εἰλικρινὴ διάθεση. 3 Ἀλλὰ εἶναι ἀξιόπιστος ὁ Κύριος. Αὐτὸς θὰ σᾶς στηρίξει καὶ θὰ σᾶς φυλάξει ἀπὸ τὸν πονηρό, γιὰ νὰ μὴν κλονισθεῖτε ἀπ᾿ αὐτοὺς στὴν πίστη. 4 Κι ἔχουμε τὴν πεποίθηση γιὰ σᾶς, βασισμένοι στὴ σχέση μας μὲ τὸν Κύριο, ὅτι ἐκεῖνα ποὺ σᾶς παραγγέλλουμε, καὶ τώρα τὰ ἐφαρμόζετε, καὶ θὰ ἑξακολουθεῖτε νὰ τὰ ἐφαρμόζετε. 5 Εὔχομαι ὁ Κύριος νὰ κατευθύνει καὶ νὰ στηρίξει τὶς καρδιές σας στὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ στὴν ὑπομονὴ ποὺ μᾶς δίδαξε ὁ Χριστὸς μὲ τὸ παράδειγμά του. 

Εὐ­αγ­γέ­λιο: τῆς Μάρ­τυ­ρος ( Μάρκ. ε΄[5] 24- 34)  

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἠ­κο­λο­ύ­θει τῷ Ἰ­η­σοῦ ὄ­χλος πο­λύς, καὶ συ­νέ­θλι­βον αὐ­τόν. ²⁵Καὶ γυ­νή τις οὖ­σα ἐν ῥύ­σει αἵ­μα­τος ἔ­τη δώ­δε­κα, ²⁶καὶ πολ­λὰ πα­θοῦ­σα ὑ­πὸ πολ­λῶν ἰα­τρῶν καὶ δα­πα­νή­σα­σα τὰ πα­ρ' ἑ­αυ­τῆς πάν­τα, καὶ μη­δὲν ὠ­φε­λη­θεῖ­σα, ἀλ­λὰ μᾶλ­λον εἰς τὸ χεῖ­ρον ἐλ­θοῦ­σα, ²⁷ἀκούσασα πε­ρὶ τοῦ Ἰ­η­σοῦ, ἐλ­θοῦ­σα ἐν τῷ ὄ­χλῳ ὄ­πι­σθεν ἥ­ψα­το τοῦ ἱ­μα­τί­ου αὐ­τοῦ· ²⁸ἔλεγεν γὰρ ἐν ἑ­αυ­τῇ ὅ­τι Ἐ­ὰν ἅ­ψω­μαι κἂν τῶν ἱ­μα­τί­ων αὐ­τοῦ, σω­θή­σο­μαι. ²⁹καὶ εὐ­θέ­ως ἐ­ξη­ράν­θη ἡ πη­γὴ τοῦ αἵ­μα­τος αὐ­τῆς, καὶ ἔ­γνω τῷ σώ­μα­τι ὅ­τι ἴα­ται ἀ­πὸ τῆς μά­στι­γος. ³⁰καὶ εὐ­θέ­ως ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐ­πι­γνοὺς ἐν ἑ­αυ­τῷ τὴν ἐξ αὐ­τοῦ δύ­να­μιν ἐ­ξελ­θοῦ­σαν, ἐ­πι­στρα­φεὶς ἐν τῷ ὄ­χλῳ ἔ­λε­γε· Τίς μου ἥ­ψα­το τῶν ἱ­μα­τί­ων; ³¹καὶ ἔ­λε­γον αὐ­τῷ οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ· Βλέ­πεις τὸν ὄ­χλον συν­θλί­βοντά σε, καὶ λέ­γεις· τίς μου ἥ­ψα­το; ³²καὶ πε­ρι­ε­βλέ­πε­το ἰ­δεῖν τὴν τοῦ­το ποι­ή­σα­σαν. ³³ἡ δὲ γυ­νὴ φο­βη­θεῖ­σα καὶ τρέ­μου­σα, εἰ­δυῖ­α ὃ γέ­γο­νεν ἐ­π' αὐ­τῇ, ἦλ­θε καὶ προ­σέ­πε­σεν αὐ­τῷ καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ πᾶ­σαν τὴν ἀ­λή­θειαν. ³⁴ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Θύγατερ, ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε· ὕ­πα­γε εἰς εἰ­ρή­νην, καὶ ἴ­σθι ὑ­γι­ὴς ἀ­πὸ τῆς μά­στι­γός σου.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Πο­λύς λα­ός τό­τε ἄρ­χι­σε νά ἀ­κο­λου­θεῖ τόν Ἰ­η­σοῦ καί τόν στρί­μω­χναν ἀ­π’ ὅ­λα τά μέ­ρη. ²⁵Ἀνάμεσά τους ἦ­ταν καί μιά γυ­ναί­κα πού ἔ­πα­σχε δώ­δε­κα χρό­νια ἀ­πό αἱ­μορ­ρα­γί­α, ²⁶ἡ ὁ­ποί­α τα­λαι­πω­ρή­θη­κε πο­λύ ἀ­πό τήν κα­κή θε­ρα­πεί­α πολ­λῶν ἰα­τρῶν καί ξό­δε­ψε ὅ­λη τήν πε­ρι­ου­σί­α της χω­ρίς νά ἔ­χει κα­μί­α βελ­τί­ω­ση σέ τί­πο­τε, ἀλ­λά μᾶλ­λον πρός τό χει­ρό­τε­ρο πή­γαι­νε. ²⁷Αὐτή ὅ­ταν ἄ­κου­σε γιά τόν Ἰ­η­σοῦ ὅ­τι ἐ­νερ­γεῖ θαυ­μα­τουρ­γι­κές θε­ρα­πεῖ­ες, ἦλ­θε μέ­σα ἀ­π’ τόν κό­σμο πί­σω του κι ἄγ­γι­ξε τό ἔν­δυ­μά του. ²⁸Διότι ἔ­λε­γε μέ­σα της ὅ­τι καί μό­νο ν’ ἀγ­γί­ξω τά ἐν­δύ­μα­τά του, θά σω­θῶ ἀ­π’ τήν ἀ­σθέ­νειά μου. ²⁹Κι ἀ­μέ­σως στα­μά­τη­σε ἡ αἱ­μορ­ρα­γί­α της, καί κα­τά­λα­βε ἀ­πό τή με­τα­βο­λή πού πῆ­ρε τό σῶ­μα της ὅ­τι θε­ρα­πεύ­θη­κε ἀ­πό τήν ἀρ­ρώ­στια πού τήν βα­σά­νι­ζε. ³⁰Ἀμέσως τό­τε ὁ Ἰ­η­σοῦς πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε ἐ­σω­τε­ρι­κά ἀ­πό τή θεί­α του φύ­ση τή δύ­να­μη πού βγῆ­κε ἀ­π’ αὐ­τόν, κι ἀ­φοῦ στρά­φη­κε πρός τό λα­ό εἶ­πε: Ποι­ός ἄγ­γι­ξε τά ἐν­δύ­μα­τά μου; ³¹Οἱ μα­θη­τές του ὅ­μως τοῦ ἔ­λε­γαν: Βλέ­πεις ὅ­τι ὁ κό­σμος σέ στρι­μώ­χνει ἀ­π’ ὅ­λα τά μέ­ρη, κι ἐ­σύ λές, ποι­ός μέ ἄγ­γι­ξε; ³²Ἀλλά ὁ Ἰ­η­σοῦς πα­ρα­τη­ροῦ­σε γύ­ρω γιά νά δεῖ ἐ­κεί­νη πού τό ἔ­κα­νε αὐ­τό. ₃₃Ἡ γυ­ναί­κα τό­τε μέ φό­βο καί τρό­μο, ἐ­πει­δή γνώ­ρι­ζε τή θε­ρα­πεί­α πού τῆς εἶ­χε γί­νει, ἦλ­θε κι ἔ­πε­σε γο­να­τι­στή μπρο­στά του καί τοῦ εἶ­πε ὅ­λη τήν ἀ­λή­θεια. ³⁴Κι αὐ­τός τῆς εἶ­πε: Κό­ρη μου, ἡ πί­στη πού εἶ­χες ὅ­τι θά θε­ρα­πευ­ό­σουν ἐ­άν ἄγ­γι­ζες τό ἔν­δυ­μά μου, σέ ἔ­χει σώ­σει ἀ­πό τήν ἀ­σθέ­νειά σου. Πή­γαι­νε στό κα­λό εἰ­ρη­νι­κή καί ἥ­συ­χη καί νά εἶ­σαι πάν­τα ὑ­γι­ής ἀ­πό τήν ἀρ­ρώ­στια πού σέ βα­σά­νι­ζε.