«Ὁ ἄνθρωπος δὲν παντρεύεται τὴν τελειότητα»

 

Τό είχε αποφασίσει ὁ Ἀλέξης: Να πάρει διαζύγιο· νὰ χωρίσει ἀπὸ τὴ γυναίκα του. Ἂς εἶχε δύο μικρά παιδιά. Δὲν τὴν ἄντεχε ἄλλο τὴ Λένα του. Ἦταν ὅλο γκρίνια, ὑποδείξεις, θυμό, παρεξηγήσεις, σχεδόν σὲ καθημερινή βάση. Εἶχε βέβαια ἣ γυναίκα του ή Λένα καί τίς ἤρεμες ὧρες της. Τοῦ ἔδειχνε τότε γλυκύτητα, στοργή, κατανόηση, συγκατάβαση. Ἀλλά ἦταν λίγες αὐτές οἱ γλυκιές στιγμές. 

Τὸν τελευταῖο καιρό ἡ ένταση είχε φθάσει στὸ ἀποκορύφωμά της. Ἦταν ἀπό κόπο, ἀπὸ ἐγωισμὸ ἢ ἀπό πειρασμό; Ἴσως καὶ ἀπό τά τρία. Πάντως τά πράγματα ἦταν τραγικά. Οἰκονομικὸ πρόβλημα δὲν εἶχαν κανένα· οὔτε κάτι ἄλλο. Τό μόνο ἦταν ἡ ἀσυμφωνία τῶν χαρακτήρων, ἡ ἔλλειψη κατανοήσεως, ἡ ἀπότομη συμπεριφορά. 

Ὅλα αὐτά τὸν παίδευαν τὸν Ἀλέξη. Προσπαθούσε συχνὰ νά κάνει πράξη ἕνα λόγο κάποιου Ἁγιορείτη Γέροντα ποὺ τοῦ εἶχε πεῖ κάποτε: «Κάνε τοὺς λογισμούς σου προσευχή». Προσευχόταν. Ἠρεμοῦσε λίγο κι ἔπειτα πάλι τὰ ἴδια· τρικυμία λογισμῶν μέσα του. 

Ἔπρεπε νὰ βρεθεῖ μία ἄμεση λύση. Πόσο ἄλλο νά περιμένει; Τό πιό δραστικό μέσο ἦταν ἕνα: τό διαζύγιο, καί ὅλα τελειώνουν. 

Εἶπε ὅμως νά δοκιμάσει προηγουμένως κάτι ακόμα: Νὰ μιλήσει σὲ ἔμπειρο, τῆς ἐμπιστοσύνης του φίλο οικογενειάρχη, μεγάλο τώρα μέ παιδιά καί ἐγγόνια. Τόλμησε λοιπόν ὁ Ἀλέξης, ξεπέρασε τὴν ντροπή του καί ἄνοιξε την καρδιά του. Τὰ εἶπε ὅλα μὲ λεπτομέρειες. Κι ἐκεῖνος ὁ λευκασμένος φίλος, ὁ ἄκακος καὶ τίμιος αὐτὸς ἄνθρωπος. Πέτρο τόν ἔλεγαν, τοῦ εἶπε δυό λόγια καρδιακά ἀπό τήν ἐμπειρία του μέ τέτοια ἀγάπη και καλοσύνη, πού σπάνια τή βρίσκεις. Τα λόγια του ἦταν θεραπευτικά: 

«Ἀγαπητὲ Αλέξη, εἶσαι νέος οικογενειάρχης. Άκουσα μὲ προσοχὴ τὸν πόνο σου. Εἶναι μεγάλος καὶ σκληρός. Ἂν θέλεις όμως, ἄκουσε τὸ μυστικὸ πού θά γαληνέψει τήν καρδιά σου: Ὁ ἄνθρωπος δὲν παντρεύεται τὴν τελειότητα. Κι ἐσύ καί ἡ γυναίκα σου ἡ Λένα ἔχετε ἀτέλειες. Εἴμαστε ὅλοι ἄνθρωποι, φτιαγμένοι ἀτελεῖς. 

Ἂν το σκεφθεῖς αὐτό καλά, ἀμέσως θὰ ἠρεμήσεις. Τέλειος εἶναι μόνο ὁ Θεός. Ἐμεῖς, δικά του δημιουργήματα, παλεύουμε νὰ φθάσουμε, να μοιάσουμε στὸν τέλειο Θεό. Τὸ μυστικὸ τοῦ εὐτυχισμένου γάμου κρύβεται σ᾿ αυτό: Νά ἀποδεχθεῖ ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου τήν ἀτέλεια, τὴν ἔλλειψη, τὴν ἀδυναμία καὶ μὲ πολλὴ χαρά νὰ φροντίζει νά τόν βελτιώνει μέ ὄμορφες ἁπαλές συμβουλές, μὲ μακροθυμία, ὑπομονή καί κατανόηση. 

Βλέπεις μέσα στό ἀνθοδοχεῖο αὐτό πόσο ὄμορφα συνυπάρχουν τά τριαντάφυλλα; Ὅλα εὐωδιάζουν. Ἐχουν ὅμως ὅλα ἀγκάθια στοὺς μίσχους τους. Ἀλλὰ καθὼς εἶναι μαζί ἑνωμένα, δὲν θυμώνουν ποτέ, οὔτε ἀντιδροῦν, οὔτε χωρίζουν. Συμβιώνουν ἀγαπημένα και χαίρονται καὶ μᾶς χαρίζουν τὸ εὐωδιαστό τους ἄρωμα. Ἔχουν ὡστόσο μία διαφορά ἀπὸ ἐμᾶς: Ἐμεῖς, τὰ λογικὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ, ὀφείλουμε ὄχι μόνο τὴν εὐωδία τοῦ Χριστοῦ νὰ σκορποῦμε γύρω μας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τά ἀγκάθια τῶν ἀδυναμιῶν νὰ ἐλευθερωνόμαστε. 

Τί όμορφος προορισμός ὁ γάμος! Πόσο ζηλευτὴ ἡ ἑνότητα!» 

Ἔφυγε ὁ Ἀλέξης συλλογισμένος: «Λοιπὸν ἔχω δρόμο μπροστά μου. Καὶ ἡ γυναίκα μου εἶναι ἀτελής. Ἀλλὰ κι ἐγὼ εἶμαι ἀτελής, ἔχω τὸν ἐγωισμό μου. Δὲν ἀθωώνω τὸν ἑαυτό μου. Γιατὶ νὰ βασανίζομαι καὶ νὰ πικραίνομαι; Μαζί θὰ προχωρήσουμε μὲ ἀλληλοβοήθεια καὶ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν τελειότητα. Τὸ διαζύγιο δὲν μὲ συμφέρει, διότι δὲν θεραπεύει τὴν ἀτέλεια. Τὸ ἀποκλείω. Ἐλπίζω καὶ πιστεύω μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ στὴν ἀλλαγὴ καὶ στὴ νίκη. 

Μὲ ἀγώνα καὶ ὑπομονή, μὲ θερμὴ προσευχὴ καὶ τὴ δύναμη τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας προχωρῶ. Δὲν θὰ χωρίσω!» 

Πε­ρι­ο­δι­κὸ «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀ­ριθμ. 2281, 15 Φεβρουαρί­ου 20232, σελ. 95-96