«Δόξα τῷ Θεῷ!»

 

Εἶναι πραγματικά πολύ εὐλογημένη συνήθεια πολλῶν Χριστιανῶν νὰ δοξάζουν τὸν Θεό, ὅταν τὰ πράγματα στὴ ζωή τους ἔρχονται κατ᾿ εὐχήν. Ρωτοῦμε π.χ. τοὺς ἐμπερίστατους ἀδελφούς μας:

-Πῶς πῆγε ἡ ἐγχείρηση;

Κι ἐκεῖνοι μᾶς ἀπαντοῦν: 

-Δόξα τῷ Θεῷ, πολὺ καλά! Ὁ γιατρὸς εἶναι πολὺ εὐχαριστημένος.

-Πῶς πῆγαν τα παιδιά στίς ἐξετάσεις;

-Δόξα τῷ Θεῷ, πολύ καλά! Πέρασαν στις σχολές πού ἤθελαν. 

«Δόξα τῷ Θεῷ!» Εἶναι ὁμολογία πίστεως καὶ ἔκφραση εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Θεὸ ἡ φράση αὐτή, ἐὰν βέβαια τὴν καταλαβαίνουμε καὶ τὴ λέμε συνειδητὰ ὁμολογία πίστεως ὅτι ἡ ἐπιτυχία μας δὲν ὀφείλεται στὴ δική μας προσπάθεια, ἀλλὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ· ὁμολογία πίστεως ἐπίσης στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ· ὅτι ὁ Θεός δὲν μᾶς ἔφερε ἁπλῶς στὴν ὕπαρξη, ἀλλὰ καὶ μᾶς φροντίζει μὲ ἰδιαίτερη ἀγάπη καί στοργή στά σοβαρά ζητήματα τῆς ζωῆς μας· καὶ ὄχι μόνο σ᾿ αὐτά. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τὸ διαβεβαίωσε: «Ὑμῶν καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί» (Ματθ. ι ́[10] 30). Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς τρίχες τῆς κεφαλῆς μας, «μέχρι καὶ τῶν εὐτελεστάτων», ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ ἅγιοι Πατέρες κατὰ τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου¹, δηλαδὴ μέχρι καὶ τὶς πιὸ μικρές λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας.

Εἶναι ὅμως ἀκόμη μεγαλύτερη εὐλογία τὸ νὰ δοξάζουμε τὸν Θεό, ἀκόμη καὶ ὅταν τὰ πράγματα δὲν ἔρχονται στὴ ζωή μας ὅπως ἐμεῖς τὰ θέλουμε. Λένε λ.χ. κάποιοι Χριστιανοί:

-Δόξα τῷ Θεῷ· δέν πέρασα τίς ἐξετάσεις. Ἔγινε ὅπως εὐδόκησε ὁ Κύριος.

Ἢ σέ ἄλλες περιπτώσεις:

-Τὰ πράγματα δὲν ἦρθαν ὅπως τὰ σχεδιάζαμε· ἀλλά, δόξα τῷ Θεῷ, εἶναι πρὸς ὠφέλειά μας. 

Καί αὐτὸ εἶναι ἐντολὴ Θεοῦ: «Ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε» (Α ́ Θεσ. ε ́[5] 18). Νὰ εὐχαριστεῖτε γιά ὅλα, ὄχι μόνο γιὰ τὰ εὐχάριστα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ δυσάρεστα. Προσθέτει δὲ ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς». Διότι αὐτὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ σ᾿ ἐσᾶς, τὸ ὁποῖο κατορθώνεται ἀπὸ τὴν κοινωνία καὶ ἕνωσή σας μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Κορυφαῖο παράδειγμα Ἁγίου ποὺ δόξαζε τὸν Θεό γιὰ ὅλα εἶναι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Γράφει χαρακτηριστικά σέ μιά ἐπιστολή του: «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν· οὐ γὰρ παύσομαι τοῦτο ἐπιλέγων ἀεὶ ἐπὶ πᾶσί μοι τοῖς συμβαίνουσι». Δόξα τῷ Θεῷ γιὰ ὅλα. Δὲν θὰ σταματήσω ποτὲ νὰ λέω αὐτὸ τὸν λόγο σὲ ὅλα ὅσα μοῦ συμβαίνουν². Εἶναι πολύ σημαντικὸ νὰ προσέξουμε αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Ἅγιος: «σὲ ὅλα ὅσα μοῦ συμβαίνουν»· ὄχι μόνο στὰ εὐχάριστα, ἀλλὰ καὶ στὰ δυσάρεστα. 

Μάλιστα, κατὰ τὴ μαρτυρία τοῦ βιογράφου καὶ μαθητή του Παλλαδίου, Ἐπισκόπου Ἑλενουπόλεως αὐτὰ ἦταν καὶ τὰ τελευταῖα του λόγια, πρὶν παραδώσει τὴν ἁγιασμένη ψυχή του στὸν Κύριο· «εἰπὼν τὸ ἐξ ἔθους ρῆμα», γράφει χαρακτηριστικά ὁ Παλλάδιος – ἀφοῦ εἶπε τὸν λόγο ποὺ συνήθιζε νὰ λέει· «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν. Ἀμήν» – ἅπλωσε τὰ πόδια του καὶ παρέδωσε εἰρηνικὰ τὴν ψυχή του στὸν Κύριο³. 

Πῶς ἔφυγε ἀπὸ τὴν παρούσα ζωὴ αὐτὸς ὁ τόσο μεγάλος Ἅγιος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης; Πολὺ ἀδικημένος καὶ ταλαιπωρημένος. Εἶχε καθαιρεθεῖ ἄδικα καὶ ἀντικανονικὰ ἀπὸ μία ἄκυρη Σύνοδο, τὴν ὁποία συγκροτοῦσαν ἐπίσκοποι ποὺ τὸν ζήλευαν. Ἦταν ἐξόριστος, πολύ ἄρρωστος, μὲ ὑψηλὸ πυρετό, και συνοδευόταν ἀπὸ ἀγροίκους καί ἄξεστους στρατιῶτες, ποὺ δὲν τοῦ ἔδειχναν καμία συμπόνια καὶ κατανόηση στὴν ἄθλια κατάσταση στὴν ὁποία βρισκόταν. Καὶ ὅμως, πρὶν κοιμηθεῖ, εἶπε: «Δόξα τῷ Θεῷ!» 

Ἂν ἕνας Ἅγιος τόσο ἀδικημένος καὶ τόσο ταλαιπωρημένος δοξάζει τὸν Θεό, τί μποροῦμε νὰ ποῦμε ἐμεῖς στὶς πολύ μικρότερες θλίψεις ποὺ μᾶς συμβαίνουν; 

Ἂς μιμηθοῦμε τοὺς δύο Ἀποστόλους, τὸν Παῦλο καί τὸν Σίλα, οἱ ὁποῖοι μέσα στὴ φυλακή τῶν Φιλίππων, μαστιγωμένοι καὶ ταλαιπωρημένοι, ὑμνοῦσαν καί δόξαζαν τὸν Θεὸ μέσα στὴ νύχτα. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα νὰ ἀποκτήσουμε κι ἐμεῖς. 

Τότε θὰ εἴμαστε πάντοτε ἀναπαυμένοι καὶ θὰ δοξάζουμε τὸν Κύριό μας καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ καὶ στοὺς ἀπέραντους αἰῶνες. 

¾¾¾¾¾¾

1. Ἀββᾶ Δωροθέου, Διδασκαλία ΙΓ': «Περί τοῦ ἀταράχως καί εὐχαρίστως ὑποφέρειν τοὺς πειρασμούς», § 139· Ἀββᾶ Δωροθέου, Ἔργα Ἀσκητικά (Εἰσαγωγή - Κείμενο - Μετάφραση - Σχόλια - Πίνακες), ἐκδ. «Ἑτοιμασία», Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Καρέας 2005⁷, σελ. 310. 

2. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ἐπιστολή ΙΒ ́ πρὸς Ὀλυμπιάδα διακόνισσαν, PG 52, 610. 

3. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 1, 160 (Παλλαδίου, Ἐπισκόπου Ἑλενουπόλεως, Διάλογος ἱστορικὸς περὶ Βίου καὶ Πολιτείας τοῦ μακαρίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ἐπισκό που Κωνσταντινουπόλεως, κεφ. ΙΑ'). 

Πε­ρι­ο­δι­κὸ «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀ­ριθμ. 2278, 1 Ιανουαίου 20232, σελ. 9-10