Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

 

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ

ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

(6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2023)

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΟΡΘΡΟΥ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τὸν Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος προσεύξασθαι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ προσεύχεσθαι αὐτὸν τὸ εἶδος τοῦ προσώπου αὐτοῦ ἕτερον καὶ ὁ ἱματισμὸς αὐτοῦ λευκὸς ἐξαστράπτων. καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο συνελάλουν αὐτῷ, οἵτινες ἦσαν Μωϋσῆς καὶ Ἠλίας, οἳ ὀφθέντες ἐν δόξῃ ἔλεγον τὴν ἔξοδον αὐτοῦ ἣν ἔμελλε πληροῦν ἐν Ἱερουσαλήμ. ὁ δὲ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ἦσαν βεβαρημένοι ὕπνῳ· διαγρηγορήσαντες δὲ εἶδον τὴν δόξαν αὐτοῦ καὶ τοὺς δύο ἄνδρας τοὺς συνεστῶτας αὐτῷ. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ διαχωρίζεσθαι αὐτοὺς ἀπ’ αὐτοῦ εἶπεν ὁ Πέτρος πρὸς τὸν Ἰησοῦν· Ἐπιστάτα, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι· καὶ ποιήσωμεν σκηνὰς τρεῖς, μίαν σοὶ καὶ μίαν Μωϋσεῖ καὶ μίαν Ἠλίᾳ, μὴ εἰδὼς ὃ λέγει. ταῦτα δὲ αὐτοῦ λέγοντος ἐγένετο νεφέλη καὶ ἐπεσκίασεν αὐτούς· ἐφοβήθησαν δὲ ἐν τῷ εἰσελθεῖν ἐκείνους εἰς τὴν νεφέλην· καὶ φωνὴ ἐγένετο ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός· αὐτοῦ ἀκούετε.καὶ ἐν τῷ γενέσθαι τὴν φωνὴν εὑρέθη Ἰησοῦς μόνος. καὶ αὐτοὶ ἐσίγησαν καὶ οὐδενὶ ἀπήγγειλαν ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις

(Λουκ. θ΄[9] 28 – 36))

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ὀκτὼ περίπου ἡμέρες ἀπὸ τότε ποὺ εἶπε τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Ἰησοῦς, πῆρε μαζί του τὸν Πέτρο, τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν Ἰάκωβο καὶ ἀνέβηκε στὸ ὄρος γιὰ νὰ προσευχηθεῖ.29 Κι ἐνῶ προσευχόταν, ἡ ἐξωτερικὴ μορφὴ τοῦ προσώπου του ἔγινε διαφορετική, καθὼς ἔλαμψε σὰν τὸν ἥλιο, καὶ ἡ ἐνδυμασία του ἔγινε λευκὴ καὶ λαμπρὴ σὰν ἀστραπή.30 Καὶ ξαφνικά, δύο ἀνδρες ἄρχισαν νὰ μιλοῦν μαζί του, κι αὐτοὶ ἦταν ὁ Μωυσῆς ὡς ὁ κυριότερος ἀντιπρόσωπος τοῦ νόμου, καὶ ὁ Ἠλίας ὡς ἐκπρόσωπος τῶν προφητῶν.31 Αὐτοὶ ἐμφανίσθηκαν περιβεβλημένοι μὲ δόξα καὶ μιλοῦσαν γιὰ τὴν ἔξοδό του καὶ τὴν ἀναχώρησή του ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, τὴν ὁποία θὰ ἐκπλήρωνε μὲ τὸ σταυρικὸ θάνατό του καὶ τὴν ἀναληψή του καὶ θὰ ὁλοκλήρωνε στὴν Ἱερουσαλὴμ σύμφωνα μὲ τὶς προτυπώσεις τοῦ νόμου καὶ τὶς προρρήσεις τῶν προφητῶν. 32 Στὸ μεταξὺ ὁ Πέτρος καὶ οἱ σύντροφοί του εἶχαν κυριευθεῖ  ἀπὸ βαρὺ νυσταγμό. Σὲ λίγο ὅμως ἀποτίναξαν ἀπὸ πάνω τους τὴ νύστα καὶ εἶδαν τὴ δόξα του τοὺς δύο ἀνδρες ποὺ στέκονταν μαζί του. 33 Καὶ τὴν ὥρα ποὺ οἱ δύο αὐτοὶ ἄνδρες θὰ ἀποχωρίζονταν ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, τοῦ εἶπε ὁ Πέτρος: Διδάσκαλε, εἶναι ὡραῖα νὰ μείνουμε ἐδῶ. Ἂς κάνουμε λοιπὸν τρεῖς σκηνές: μία γιὰ σένα, μία γιὰ τὸν Μωυσῆ καὶ μία γιὰ τὸν Ἠλία. Κὰ τὰ εἶπε αὐτὰ ὁ Πέτρος νομίζοντας ὅτι ὁ Κύριος καὶ οἱ δύο προφῆτες εἶχαν ἀνάγκη σκηνῶν καὶ ὅτι ἡ ἔνδοξη Μεταμόρφωσή του θὰ παρατεινόταν παντοτινὰ καὶ θὰ προλαμβανόταν ἔτσι τὸ σταυρικό του πάθημα, ὁ θάνατος καὶ ἡ ἔξοδός του. Συνεπῶς ὁ Πέτρος δὲν ἤξερε τί ἔλεγε. 34 Κι ἐνῶ τὰ ἔλεγε αὐτά, ἦλθε ἕνα σύννεφο καὶ τοὺς σκέπασε. Ὀ Πέτρος μάλιστα καὶ οἱ ἄλλοι μαθητὲς φοβήθηκαν, ὅταν ὁ Διδάσκαλος καὶ οἱ δύο προφῆτες βρέθηκαν μέσα στὴ νεφέλη. Καὶ φοβήθηκαν, διότι τὸ συννεφο αὐτὸ ὲν ἦταν ἕνα φυσικὸ σύννεφο, ἀλλὰ ἦταν σημεῖο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. 35 Τότε μέσα ἀπὸ τὴ νεφέλη ἀκούστηκε μιὰ φωνὴ ποὺ ἔλεγε: Αὐτὸς εἶναι ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ποὺ τὸν ἔστειλα γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ κόσμος. Αὐτὸν νὰ ἀκοῦτε. 36 Ἀφοῦ ἀκούστηκε ἡ φωνὴ αὐτή, βρέθηκε ὁ Ἰησοῦς μόνος, χωρὶς νὰ εἶναι πλέον ἐκεῖ οἱ δύο προφῆτες. Καὶ οἱ τρεῖς αὐτοὶ μαθητὲς μὲ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου δὲν ἀνέφεραν τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες σὲ κανέναν τίποτε ἀπ᾿ ὅσα εἶχαν δεῖ, ἀλλὰ κράτησαν μυστικὸ  τὸ γεγονός. Διότι ὑπῆρχε φόβος νὰ προκληθεῖ σφοδρὴ ἀντίδραση ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Κυρίου, ἢ ἄκαιρος ἐνθουσιασμὸς καὶ ἀναταραχὴ ἀπὸ τοὺς θαυμαστές του.

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ)

Ἀδελφοί, σπουδάσατε βεβαίαν ὑμῶν τὴν κλῆσιν καὶ ἐκλογὴν ποιεῖσθαι· ταῦτα γὰρ ποιοῦντες οὐ μὴ πταίσητέ ποτε. Οὕτω γὰρ πλουσίως ἐπιχορηγηθήσεται ὑμῖν ἡ εἴσοδος εἰς τὴν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διὸ οὐκ ἀμελήσω ἀεὶ ὑμᾶς ὑπομιμνήσκειν περὶ τούτων, καίπερ εἰδότας καὶ ἐστηριγμένους ἐν τῇ παρούσῃ ἀληθείᾳ. Δίκαιον δὲ ἡγοῦμαι, ἐφ' ὅσον εἰμὶ ἐν τούτῳ τῷ σκηνώματι, διεγείρειν ὑμᾶς ἐν ὑπομνήσει, εἰδὼς ὅτι ταχινή ἐστιν ἡ ἀπόθεσις τοῦ σκηνώματός μου, καθὼς καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐδήλωσέ μοι. Σπουδάσω δὲ καὶ ἑκάστοτε ἔχειν ὑμᾶς μετὰ τὴν ἐμὴν ἔξοδον τὴν τούτων μνήμην ποιεῖσθαι. Οὐ γὰρ σεσοφισμένοις μύθοις ἐξακολουθήσαντες, ἐγνωρίσαμεν ὑμῖν τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δύναμιν καὶ παρουσίαν, ἀλλ' ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος. Λαβὼν γὰρ παρὰ Θεοῦ Πατρὸς τιμὴν καὶ δόξαν φωνῆς ἐνεχθείσης αὐτῷ τοιᾶσδε ὑπὸ τῆς μεγαλοπρεποῦς δόξης, οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, εἰς ὃν ἐγὼ εὐδόκησα, καὶ ταύτην τὴν φωνὴν ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἐξ οὐρανοῦ ἐνεχθεῖσαν, σὺν αὐτῷ ὄντες ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ. Καὶ ἔχομεν βεβαιότερον τὸν προφητικὸν λόγον, ᾧ καλῶς ποιεῖτε προσέχοντες ὡς λύχνῳ φαίνοντι ἐν αὐχμηρῷ τόπῳ, ἕως οὗ ἡμέρα διαυγάσῃ καὶ φωσφόρος ἀνατείλῃ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν.                                 

                  (Β΄ Πέτρ. Α΄[1] 10-19)

 

«ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΜΠΡΟΣΘΕΝ ΑΥΤΩΝ»

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟ: «Ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος»

Στὶς 6 Αὐγούστου ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει την Δεσποτικὴ ἑορτή τῆς ἐνδόξου Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στὸ ὄρος Θαβώρ. Εἶναι βέβαια γνωστὸ ὅτι ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου μας δὲν πραγματοποιήθηκε τὴν ἡμέρα αὐτή, ἀλλὰ 40 περίπου ἡμέρες πρὶν τὸ Πάθος τοῦ Κυρίου. Καὶ ἔγινε τότε προκειμένου νὰ ἐνισχυθοῦν οἱ τρεῖς μαθηταί, ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, οἱ θεαταί τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου, στὴν πίστη τῆς θεότητός του, πρὶν ἀπὸ τὸν φοβερό κλυδωνισμό ποὺ θὰ περνοῦσαν κατὰ τὸ Πάθος τοῦ Κυρίου. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴ θέαση τῆς μεγαλειότητος τοῦ μεταμορφωθέντος Κυρίου ἐπικαλεῖται ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὡς τεκμήριο τῆς θείας δυνάμεως καὶ δόξης τοῦ Κυρίου μας. Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς οἱ τρεῖς μαθητὲς ἔγιναν ἐπόπτες τοῦ θεϊκοῦ μεγαλείου τοῦ μεταμορφωθέντος Κυρίου καὶ πῶς καὶ ἐμεῖς μποροῦμε νὰ γινόμαστε ἐπόπτες τοῦ ἰδίου μεγαλείου. 

1. ΕΠΟΠΤΕΣ ΟΙ ΤΡΕΙΣ

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ἕνας ἐκ τῶν τριῶν μαθητῶν ποὺ εἶδαν τὸ θαῦμα τῆς Μεταμορφώσεως, λέγει με τρόπο κατηγορηματικὸ καὶ ξεκάθαρο: Ἐμεῖς οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου δεν πιστεύουμε σὲ μύθους πλεγμένους με ψεύτικες φιλοσοφίες, ἀλλὰ πιστεύουμε στὴ θεία δύναμη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διότι εἴδαμε μὲ τὰ μάτια μας την θεία του μεγαλειότητα επάνω στὸ ὄρος Θαβώρ: κατὰ τὴν Μεταμόρφωσή Του. Εἴδαμε «τὸ πρόσωπον αὐτοῦ» νὰ λάμπει «ὡς ὁ ἥλιος» καὶ «τὰ ἱμάτια αὐτοῦ» νὰ γίνονται «λευκὰ ὡς τὸ φῶς». Φανερώθηκαν μπροστά μας «Μωσῆς καὶ Ἠλίας μετ᾿ αὐτοῦ συλλαλοῦντες». Ἀλλὰ καὶ «νεφέλη φωτεινή» μᾶς «ἐπεσκίασε» (Ματθ. ιζ' [17] 2-3, 5). Ἐκστατικοὶ καὶ συνεπαρμένοι οἱ τρεῖς μαθητὲς ἀπολαμβάνουν τὴν ἀκόρεστη ἀπόλαυση τῆς θέας αὐτῆς. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Πέτρος μεταρσιωμένος ἀπὸ τὴν θεία αὐτὴ ἐποπτεία ἀναφωνεῖ πρὸς τὸν Κύριο μὲ αυθορμητισμὸ καὶ πόθο ἱερό: «Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι». Κύριε, εἶναι καλὸ νὰ βρισκόμαστε γιὰ πάντα ἐδῶ γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουμε αὐτὴν τὴν ἐμπειρία τοῦ θεϊκοῦ φωτός σου. Νὰ μὴ τελειώσει ποτὲ αὐτὴ ἡ μοναδική θέα τῆς δόξης σου. Νὰ μένουμε ἐδῶ στὸ ὄρος γιὰ πάντα, ἀτενίζοντας τὸ φῶς σου· ἀτενίζοντας μιὰ ἀκτῖνα μόνον ἀπὸ τὸ ἀπαστράπτον φῶς τῆς θεότητός σου. Καθὼς ἀτενίζουν οἱ τρεῖς μαθηταὶ «τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός», ἀξιώνονται νὰ ἀκούσουν καὶ τὴν φωνὴ τοῦ οὐρανίου Πατρός, νὰ ἀκούσουν «φωνὴν ἐκ τῆς νεφέλης» ποὺ ἔλεγε: «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα». Ἀκοῦν τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς νὰ διακηρύττει τὴν εὐδοκία του στὸν Υἱό του. Καὶ οἱ τρεῖς μαθηταί πέφτουν ἀποσβολωμένοι μὲ τὸ πρόσωπό τους στὴ γῆ, ἔντρομοι καὶ ἐκστατικοὶ ἀπὸ τὴν ἐποπτεία τοῦ θείου μεγαλείου τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ ἀπὸ τὴν ἀκρόαση τῆς φωνῆς τοῦ Θεοῦ Πατρός. 

2. ΕΠΟΠΤΕΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

Ἀσφαλῶς μᾶς ἐκπλήσσει καὶ μᾶς συγκλονίζει τὸ θαῦμα αὐτὸ τῆς θεϊκῆς δόξης τοῦ Κυρίου μας. Πόσο θὰ θέλαμε ἀσφαλῶς κι ἐμεῖς νὰ γίνουμε «ἐπόπται τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος»! Νὰ δοῦμε «τὸ πρόσωπον αὐτοῦ» νὰ λάμπει «ὡς ὁ ἥλιος» καὶ «τὰ ἱμάτια αὐτοῦ» νὰ γίνονται «λευκὰ ὡς τὸ φῶς». Καὶ νὰ μένουμε ἐπάνω στὸ ὄρος Θαβώρ γιὰ πάντα! Νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν «ἀνέκφραστον ἡδονὴν τῶν καθορώντων τοῦ θείου Του προσώπου τὸ κάλλος τὸ ἄρρητον». 

Αὐτή μας ἡ ἐπιθυμία μιὰ ἡμέρα θὰ γίνει ἀσφαλῶς πραγματικότητα. Εἶναι βέβαιο. Σύμφωνα μὲ τοὺς ἱεροὺς Πατέρες ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου εἶναι πρόγευση καὶ φανέρωση τῆς μελλούσης δόξης τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὴν Δευτέρα του Παρουσία. Διότι τότε θὰ ἀντικρύζουμε κι ἐμεῖς αἰωνίως τὸ ἀπαστράπτον πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας, ποὺ θὰ φανερωθεῖ ἐν δόξῃ ἐνώπιόν μας. Ἀλλὰ κι ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωὴ μποροῦμε νὰ ἀτενίζουμε τὸ θεϊκὸ μεγαλεῖο τοῦ Κυρίου μας. Τώρα βέβαια «δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι», σὰν ἀπὸ μεταλλικό καθρέπτη μὲ αἰνιγματικό τρόπο, τότε δὲ «πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» (Α' Κορ. ιγ'[13] 12). Διότι, ὅπως μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ἡμεῖς πάντες... τὴν δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι τὴν αὐτὴν εἰκόνα μεταμορφούμεθα ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν» (Β' Κορ. γ'[3] 18). Δηλαδὴ ὅλοι ἐμεῖς ποὺ γνωρίσαμε τὸν Χριστὸ καὶ εἴμαστε μέλη τῆς ἁγίας Του Ἐκκλησίας μὲ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σὰν ἄλλοι καθρέπτες πνευματικοὶ δεχόμαστε καὶ ἀντανακλοῦμε τὴ δόξα τοῦ Κυρίου. Καὶ ἔτσι μεταμορφωνόμαστε και παίρνουμε αὐτή τὴν ἔνδοξη εἰκόνα τοῦ Κυρίου. Καὶ προοδεύουμε ἀπὸ ἕνα βαθμό δόξης σὲ ἄλλο ἀνώτερο, καθώς φωτιζόμαστε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Μπορούμε λοιπόν κι ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωὴ νὰ μετέχουμε στὸ θεϊκὸ μεγαλείο τοῦ Κυρίου μας μὲ τὸν ἀγῶνα μας καὶ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μπορούμε νὰ αισθανόμαστε αὐτὰ ποὺ οἱ γύρω μας δὲν μποροῦν οὔτε κἄν νὰ τὰ φαντασθούν. Γιὰ νὰ γίνει ὅμως αὐτό, θὰ πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε καθημερινὰ σὲ μια πορεία αγνότητας καὶ καθαρότητος, ταπεινώσεως καὶ ὑπακοῆς στὸ θέλημα του Θεού. 

Ἀδελφοί, οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ αὐτὴν τὴν δόξα τοῦ Κυρίου ἀντικατώπτριζαν στη ζωή τους. Υπήρξαν οἱ ἀπαστράπτουσες εἰκόνες τοῦ Κυρίου μας. Καὶ μᾶς δείχνουν τὸν δρόμο τῆς ἁγιότητος, τῆς μετοχῆς στην θεία δόξα τοῦ μεταμορφωθέντος Κυρίου μας.

     (Δ­ι­α­σ­κ­ε­υὴ ἀ­πὸ π­α­λ­α­ιὸ τ­ό­μο τ­οῦ Π­ε­ρ­ι­ο­δ­ι­κ­οῦ «Ο Σ­Ω­Τ­ΗΡ»)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τὸν Πέτρον καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, καὶ ἀναφέρει αὐτοὺς εἰς ὄρος ὑψηλὸν κατ' ἰδίαν· καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, τὰ δὲ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο λευκὰ ὡς τὸ φῶς. καὶ ἰδοὺ ὤφθησαν αὐτοῖς Μωϋσῆς καὶ Ἠλίας μετ' αὐτοῦ συλλαλοῦντες. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Πέτρος εἶπε τῷ Ἰησοῦ· Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι· εἰ θέλεις, ποιήσωμεν ὧδε τρεῖς σκηνάς, σοὶ μίαν καὶ Μωσεῖ μίαν καὶ μίαν Ἠλίᾳ. ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἰδοὺ νεφέλη φωτεινὴ ἐπεσκίασεν αὐτούς, καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε· καὶ ἀκούσαντες οἱ μαθηταὶ ἔπεσαν ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ ἐφοβήθησαν σφόδρα. καὶ προσελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἥψατο αὐτῶν καὶ εἶπεν· Ἐγέρθητε καὶ μὴ φοβεῖσθε. ἐπάραντες δὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν οὐδένα εἶδον εἰ μὴ τὸν Ἰησοῦν μόνον. καὶ καταβαινόντων αὐτῶν ἀπὸ τοῦ ὄρους ἐνετείλατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· Μηδενὶ εἴπητε τὸ ὅραμα ἕως οὗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ.                                                            

          (Ματθ. ιζ΄[17] 1-9)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Υστερα ἀπό ἕξι ἡμέρες ὁ Ἰησοῦς πῆρε μαζί του τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη τόν ἀδελφό του καί τούς ἀνέβασε σ᾿ ἕνα ψηλό βουνό, ἰδιαιτέρως μόνον αὐτούς. Καί ἐκεῖ μεταμορφώθηκε μπροστά τους· κι ἔγινε τό πρόσωπό του λαμπρό σάν τόν ἥλιο, καί τά ἐνδύματά του λευκά σάν τό φῶς. Καί τότε ἐμφανίσθηκαν σ᾿ αὐτούς ὁ Μωυσῆς καί ὁ Ἠλίας, οἱ ὁποῖοι συνομιλοῦσαν μαζί του. Ὁ Πέτρος τότε εἶπε στόν Ἰησοῦ: Κύριε, εἶναι ὡραῖα νά μείνουμε ἐδῶ. Ἄν θέλεις, ἄς κάνουμε ἐδῶ τρεῖς σκηνές· μία γιά σένα καί μία γιά τόν Μωυσῆ καί μία γιά τόν Ἠλία. Κι ἐνῶ αὐτός μιλοῦσε ἀκόμη, ξαφνικά μιά νεφέλη γεμάτη φῶς τούς σκέπασε. Καί ξαφνικά ἀκούστηκε φωνή ἀπό τή νεφέλη πού ἔλεγε: Αὐτός εἶναι ὁ υἱός μου, πού ἐξαιρετικά τόν ἀγαπῶ καί στόν ὁποῖο εὐαρεστήθηκα. Νά ὑπακοῦτε σ’ αὐτόν. Μόλις οἱ μαθητές ἄκουσαν τή φωνή αὐτή, ἔπεσαν μέ τό πρόσωπο στό χῶμα καί φοβήθηκαν πάρα πολύ. Τότε τούς πλησίασε ὁ Ἰησοῦς, τούς ἄγγιξε καί τούς εἶπε: Σηκωθεῖτε καί μή φοβάστε. Κι ὅταν αὐτοί σήκωσαν τά μάτια τους, δέν εἶδαν κανέναν ἄλλο παρά μόνο τόν Ἰησοῦ. Καί καθώς κατέβαιναν ἀπό τό βουνό, τούς παρήγγειλε ὁ Ἰησοῦς καί τούς εἶπε: Μήν πεῖτε σέ κανέναν αὐτό πού εἴδατε, μέχρι νά ἀναστηθεῖ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τούς νεκρούς· τότε δέν θά ὑπάρχει κίνδυνος ἄκαιρων ἐνθουσιασμῶν τοῦ πλήθους, ἀλλά καί τό γεγονός αὐτό θά καταστεῖ περισσότερο κατανοητό καί πιστευτό.