ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ(Χαναναίας). ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ     

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ(Χαναναίας)

 (18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ  2024)

 

ΕΩΘΙΝΟΝ Δ΄

Τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων, ὄρθρου βαθέος ἦλθον ἐπὶ τὸ μνῆμα, φέρουσαι ἃ ἡτοίμασαν ἀρώματα, καί τινες σὺν αὐταῖς. Εὗρον δὲ τὸν λίθον ἀποκεκυλισμένον ἀπὸ τοῦ μνημείου, καὶ εἰσελθοῦσαι οὐχ εὗρον τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ διαπορεῖσθαι αὐτὰς περὶ τούτου, καὶ Ἰδού, δύο ἄνδρες ἐπέστησαν αὐταῖς ἐν ἐσθήσεσιν ἀστραπτούσαις. ἐμφόβων δὲ γενομένων αὐτῶν καὶ κλινουσῶν τὰ πρόσωπον εἰς τὴν γῆν, εἶπον πρὸς αὐτάς, Τί ζητεῖτε τὸν ζῶντα μετὰ τῶν νεκρῶν; οὐκ ἔστιν ᾧδε, ἀλλ' ἠγέρθη. μνήσθητε ὡς ἐλάλησεν ὑμῖν, ἔτι ὢν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ, λέγων, ὅτι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου παραδοθῆναι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων ἁμαρτωλῶν, καὶ σταυρωθῆναι, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστῆναι. καὶ ἐμνήσθησαν τῶν ῥημάτων αὐτοῦ, καὶ ὑποστρέψασαι ἀπὸ τοῦ μνημείου, ἀπήγγειλαν ταῦτα πάντα τοῖς ἕνδεκα καὶ πᾶσι τοῖς λοιποῖς. ἦσαν δὲ ἡ Μαγδαληνὴ Μαρία καὶ Ἰωάννα καὶ Μαρία Ἰακώβου, καὶ αἱ λοιπαὶ σὺν αὐταῖς, αἳ ἔλεγον πρὸς τοὺς ἀποστόλους ταῦτα. καὶ ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεὶ λῆρος τὰ ῥήματα αὐτῶν, καὶ ἠπίστουν αὐταῖς. ὁ δὲ Πέτρος ἀναστὰς ἒδραμεν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας βλέπει τὰ ὀθόνια κείμενα μόνα, καὶ ἀπῆλθε, πρὸς ἑαυτόν θαυμάζων τὸ γεγονός.

(Λουκ. κδ΄[24] 1 – 12)

 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

1 Τὴν πρώτη ὅμως ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος ἀπὸ τὰ βαθιὰ χαράματα ἦλθαν οἱ γυναῖκες στὸ μνῆμα φέρνοντας τὰ ἀρώματα ποὺ εἶχαν ἑτοιμάσει. Μαζί τους ἦλθαν καὶ μερικὲς ἄλλες. 2 Βρῆκαν τότε τὴν πέτρα ποὺ ἔφραζε τὸ μνημεῖο νὰ εἶναι κυλισμένη μακριὰ ἀπ᾿ αὐτό. 3 Κι ὅταν μπῆκαν στὸ μνημεῖο, δὲν βρῆκαν τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. 4 Κι ἐνῶ βρίσκονταν σὲ μεγάλη ἀπορία γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτό,  ξαφνικά, δύο ἄγγελοι παρουσιάσθηκαν μπροστά τους ὡς ἄνδρες μὲ στολὲς ποὺ ἄστραφταν ἀπὸ λαμπρότητα. 5 Κι ἐνῶ αὐτὲς κατατρομαγμένες ἔγερναν τὸ πρόσωπό τους στὴ γῆ ἀπὸ εὐλάβεια κι ἐπειδὴ δὲν ἄντεχαν τὴ λάμψη τῶν ἀγγέλων, εἶπαν οἱ ἄγγελοι σ᾿ αὐτές: Γιατί ζητᾶτε ἀνάμεσα στοὺς νεκροὺς αὐτὸν ποὺ τώρα πλέον εἶναι ζωντανός; 6 Δὲν εἶναι ἐδῶ, ἀλλὰ ἀναστήθηκε. Θυμηθεῖτε πῶς σᾶς μίλησε καὶ τί σᾶς εἶχε πεῖ ὅταν ἀκόμη ἦταν στὴ Γαλιλαία, 7 λέγοντας ὅτι σύμφωνα μὲ τὸ προκαθορισμένο σχέδιο τοῦ Θεοῦ πρέπει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου νὰ παραδοθεῖ σὲ χέρια ἀνθρώπων ἁμαρτωλῶν καὶ νὰ σταυρωθεῖ, καὶ τὴν τρίτη ἡμέρα ἀπὸ τὸ θάνατό του νὰ ἀναστηθεῖ. 8 Τότε οἱ μυροφόρες γυναῖκες θυμήθηκαν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου. 9 Κι ἀφοῦ ἐπέστρεψαν ἀπὸ τὸ μνημεῖο, τὰ ἀνήγγειλαν ὅλα αὐτὰ στοὺς ἕνδεκα μαθητὲς καὶ σ᾿ ὅλους τοὺς ἄλλους ποὺ ἦταν μαζὶ μὲ τοὺς ἀποστόλους. 10 Οἱ γυναῖκες ποὺ τὰ ἔλεγαν αὐτὰ στοὺς ἀποστόλους ἦταν ἡ Μαγδαληνὴ Μαρία καὶ ἡ Ἰωάννα καὶ ἡ Μαρία ἡ μητέρα τοῦ Ἰακώβου καὶ οἱ ὑπόλοιπες ποὺ ἦταν μαζί τους. 11 Τὰ λόγια τους ὅμως αὐτὰ φάνηκαν στοὺς μαθητὲς σὰν φλυαρία καὶ ἐπινόηση τῆς φαντασίας τους. Καὶ δὲν τὶς πίστευαν. 12 Παρόλα αὐτά ὅμως ὁ Πέτρος σηκώθηκε κι ἔτρεξε στό μνημεῖο. Κι ἀφοῦ ἔσκυψε ἀπό τή θύρα, βλέπει μόνο τούς νεκρικούς ἐπιδέσμους νά εἶναι κάτω στό μνημεῖο, χωρίς τό σῶμα. Τότε ἐπέστρεψε στό σπίτι πού ἔμενε γεμάτος ἀπορία κι ἔκπληξη γι᾿ αὐτό πού εἶχε γίνει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΙΖ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

 Ἀ­δελ­φοί, ὑ­μεῖ­ς  ἐ­στε να­ὸς Θε­οῦ ζῶν­τος, κα­θὼς εἶ­πεν ὁ Θε­ὸς «ὅ­τι ἐ­νοι­κή­σω ἐν αὐ­τοῖς καὶ ἐμ­πε­ρι­πα­τή­σω, καὶ ἔ­σο­μαι αὐ­τῶν Θε­ός, καὶ αὐ­τοὶ ἔ­σον­ταί μοι λα­ός. Διὸ ἐ­ξέλ­θε­τε ἐκ μέ­σου αὐ­τῶν καὶ ἀ­φο­ρί­σθη­τε, λέ­γει Κύριος, καὶ ἀ­κα­θάρ­του μὴ ἅ­πτε­σθε, κἀ­γὼ εἰσ­δέ­ξο­μαι ὑ­μᾶς, καὶ ἔ­σο­μαι ὑ­μῖν εἰς πα­τέ­ρα, καὶ ὑ­μεῖς ἔ­σε­σθέ μοι εἰς υἱ­οὺς καὶ θυ­γα­τέ­ρας, λέ­γει Κύριος παν­το­κρά­τωρ». Τα­ύ­τας οὖν ἔ­χον­τες τὰς ἐ­παγ­γε­λί­ας, ἀ­γα­πη­τοί, κα­θα­ρί­σω­μεν ἑ­αυ­τοὺς ἀ­πὸ παν­τὸς μο­λυ­σμοῦ σαρ­κὸς καὶ πνε­ύ­μα­τος, ἐ­πι­τε­λοῦν­τες ἁ­γι­ω­σύ­νην ἐν φό­βῳ Θε­οῦ.                                                    

     (Β΄Κορ. Ϛ΄[6] 16 – 18, ζ΄[7] 1)

 

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ 

Τί μεγάλη εὐλογία εἶναι οἱ ναοὶ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀντικρύζουμε σὲ κάθε μας βῆμα σχεδόν! Ναοὶ λαμπροὶ καὶ μεγάλοι μέσα σὲ ὄμορφες πλατεῖες· ναοὶ μικρότεροι στὴν ἄκρη κάποιου δρόμου· ἐκκλησάκια ταπεινά, κατάσπαρτα μὲς στὰ νησιά μας, στοὺς λόφους καὶ τὰ βουνὰ τῆς πατρίδος μας· ναοί, ἀκόμη, μοναστηριῶν, ποὺ βρίσκονται σκαρφαλωμένα σὲ πανύψηλους βράχους και χαράδρες ἀπότομες ἢ δεσπόζουν σὰν κάστρα στὶς κορφὲς τῶν βουνῶν. Ὅλοι οἱ ναοί, καὶ οἱ μεγάλοι και οἱ μικροί, εἶναι χῶροι ἁγιασμένοι, χῶροι λατρείας τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπικοινωνίας μαζί Του, ἰδιαιτέρως κατὰ τὶς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Ἔχουμε ὅμως προσέξει τὸ σημεῖο, ποὺ ὑπογραμμίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα; Ὅτι, δηλαδή, κυρίως καὶ πρωτίστως ναοὶ τοῦ Θεοῦ εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, οἱ πιστοὶ Χριστιανοί; Εἴμαστε, λέγει, ναοὶ τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, ἱεροὶ καὶ ἁγιασμένοι χῶροι, μέσα στοὺς ὁποίους κατοικεῖ καὶ περπατάει ὁ Ἴδιος ὁ Θεός. 

Ἄπίστευτα φαίνονται τὰ λόγια τοῦ φλογεροῦ Ἀποστόλου. Ὁ ἄπειρος Θεός, ποὺ δὲν χωράει οὔτε σ᾿ ὅλο τὸ σύμπαν· ὁ Θεός, ποὺ δὲν περιέχεται μέσα στὸ σύμπαν, ἀλλὰ ὁ Ἴδιος τὸ περιέχει· Αὐτός, ποὺ κατὰ κάποιο τρόπο κρατάει μέσα στὴν παλάμη του τὰ πάντα, Αὐτὸς ἔρχεται καὶ κατοικεῖ μέσα στὸν ἄνθρωπο; Μάλιστα! Κι ὁ μικρὸς καὶ ἀδύναμος ἄνθρωπος γίνεται κατοικία καὶ ναὸς τοῦ Θεοῦ. Ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου μεταβάλλεται σὲ Ἅγιο Βήμα, ὅπου μένει καὶ ἀναπαύεται ὁ Πανάγιος Θεός. 

Θαῦμα θαυμάτων! Ἡ σκέψη παραλύει. Ὁ νοῦς μας δὲν μπορεῖ νὰ τὸ χωρέσει. Κι ὅμως εἶναι μιὰ εὐλογημένη πραγματικότητα, ποὺ τὴν ζοῦμε διαρκῶς οἱ πιστοί: Μὲς στὴν χωματένια ὕπαρξή μας ἔρχεται καὶ κατοικεῖ ὁ ἀπρόσιτος ἐν Τριάδι Θεός. Ἡ μικρή καί ἀσήμαντη καρδιά μας γίνεται θρόνος τοῦ Οὐρανίου Βασιλέως. 

2. Η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ

Ἡ μεγάλη τιμή, τὴν ὁποία ἀπολαμβάνουμε οἱ πιστοί μέσα στὴν Ἐκκλησία, νὰ εἴμαστε δηλαδή ζωντανοί ναοί τοῦ Θεοῦ, συνεπάγεται καί κάποια σημαντικὴ δική μας ὑποχρέωση, ἡ ὁποία συνίσταται στὸ νὰ εἴμαστε οἱ πιστοί, ὡς ναοὶ τοῦ Παναγίου Θεοῦ, ἅγιοι καί ἐμεῖς, καθαροί, ἀμόλυντοι καὶ εὐπρεπισμένοι. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος ἐπαναλαμβάνει, ὡς προτροπή του πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου, τὰ λόγια, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἀπηύθυνε στὸν Ἰουδαϊκὸ λαὸ μὲ τὸ στόμα τοῦ προφήτου Ἡσαΐου: «διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε». Τὰ ὁποῖα λόγια ἔχουν τὴν ἔννοια, ὅτι οἱ πιστοὶ ὀφείλουμε νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο ποὺ μᾶς περιβάλλει. Κι ἀσφαλῶς νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ὄχι τόσο τοπικῶς, ἀλλὰ κυρίως τροπικῶς. 

Τί σημαίνει ὅμως νὰ ἀπομακρυνθοῦμε τροπικῶς; Σημαίνει ὅτι οἱ πιστοὶ δὲν μποροῦμε νὰ σκεφτόμαστε καὶ νὰ ἐνεργοῦμε μὲ τὸν τρόπο, ποὺ σκέπτεται καὶ ἐνεργεῖ ὁ ἁμαρτωλὸς κόσμος γύρω μας. Οἱ κοσμικοί ἄνθρωποι διαπράττουν συχνὰ αἰσχρὰ καὶ δυσώδη ἁμαρτήματα, καὶ τὸ θεωροῦν αὐτὸ εὐτυχία. Ὁ πιστὸς ὀφείλει νὰ μένει ἁγνὸς καὶ καθαρὸς καὶ στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχή. Οἱ ἄλλοι καταβροχθίζουν μὲ πάθος ὅλο τὸν βόρβορο τῆς τηλεοράσεως καί τῶν ποικίλων κοσμικῶν θεαμάτων, περιοδικῶν. Ὁ πιστὸς ὅμως ποτὲ δὲν θὰ κάμει κάτι τέτοιο. Αὐτὸς θὰ ἀποφύγει κάθε τι, ποὺ μπορεῖ νὰ μολύνει τὸ ἐσωτερικό του· θὰ προσέξει ἰδιαιτέρως τὰ μάτια του, ὅλες του τὶς αἰσθήσεις, τὶς σκέψεις καὶ τὶς ἐπιθυμίες του, ὥστε νὰ μὴ βεβηλωθεῖ μὲ κάτι ἁμαρτωλὸ ὁ ἅγιος ναός τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶναι ἡ ἴδια ἡ καρδιά του. Σχέσεις καὶ συναναστροφὲς ποὺ τὸν βλάφτουν, θὰ χρειασθεῖ μὲ ἀποφασιστικότητα νὰ τὶς διακόψει, ἀκόμη κι ἂν ἀφοροῦν συγγενικὰ ἢ πολὺ φιλικά του πρόσωπα. Ἀπὸ περιβάλλοντα ποὺ τὸν μολύνουν, θὰ ἀπομακρυνθεῖ ὁριστικά. Ἴσως ἀπαιτηθεῖ καὶ ἐργασία νὰ ἀλλάξει, ἂν ἐκεῖ ἀντιμετωπίζει κάποιον ἔντονο πειρασμό, ἢ ἂν τὸ ἀντικείμενο, μὲ τὸ ὁποῖο ἀσχολεῖται, εἶναι ἐπικίνδυνο γιὰ τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς του, ἢ ἂν πιέζεται ἀπὸ τοὺς προϊσταμένους του νὰ ἀδικήσει. 

3. Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ 

Τὸ ἑπόμενο σκαλοπάτι, στὸ ὁποῖο μᾶς ἀνεβάζει τὸ ἱερὸ κείμενο, εἶναι μιὰ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ πρὸς ὅλους τοὺς πιστούς. Ἐάν, λέγει, κρατήσετε ἁγνό, ἀμόλυντο καὶ εὐπρεπισμένο τὸν ναὸ τῆς καρδιᾶς σας, τότε ἐγώ, ὁ Δημιουργός σας, ὁ Κύριος καὶ Παντοκράτωρ, θὰ σᾶς δεχθῶ στὴν ἀγκαλιά μου καὶ θὰ εἶμαι Πατέρας σας καὶ σεῖς θὰ εἶσθε γιοὶ καὶ θυγατέρες μου, γνήσια καὶ ἀγαπημένα παιδιά μου.

Ὤ! Τί δόξα καὶ μεγαλεῖο ἐπιφυλάσσει ὁ Θεὸς στοὺς πιστούς Του! Νὰ εἶναι Αὐτὸς Πατέρας μας καὶ νὰ μᾶς ἀγκαλιάζει σὰν γιοὺς καὶ θυγατέρες Του. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμὴ ἀπ᾿ αὐτήν, οὔτε στὴ γῆ οὔτε στὸν οὐρανό. Δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀνώτερο νὰ ἐπιθυμήσουμε, οὔτε πόθος ἄλλος νὰ ποθήσουμε οὔτε ὑψηλότερη δόξα γιὰ νὰ δοξαστοῦμε. Ὁ Θεὸς μᾶς τὰ χάρισε ὅλα. Ὅλα, καὶ τὸν ἴδιο τὸν Εαυτό Του. Μᾶς ἀνέδειξε παιδιά Του, κληρονόμους τῆς αἰωνίου Βασιλείας Του, συμμετόχους τῆς δόξης καὶ μακαριότητός Του. Ἂς εἶναι εὐλογημένο τό ὄνομά Του στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. 

4. ΤΟ ΥΨΙΣΤΟ ΧΡΕΟΣ 

Μπροστά σ᾿ αὐτὴ τὴν ὑπέροχη ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ πῶς πρέπει νὰ ἀνταποκριθοῦμε ἐμεῖς, τά παιδιά Του; Νὰ καθαρίσουμε, λέγει ὁ  ̓Απόστολος, τὸν ἑαυτό μας «ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος» καὶ νὰ ἁγιαζόμαστε «ἐν φόβῳ Θεοῦ». 

Νὰ καθαρίζουμε πρωτίστως τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ τοὺς μολυσμοὺς καὶ τοῦ σώματος καὶ τοῦ πνεύματος. Μολυσμοὶ τοῦ σώματος εἶναι κυρίως οἱ ἀνηθικότητες καὶ οἱ αἰσχρὲς ἡδονές. Μολυσμοί τοῦ πνεύματός μας εἶναι καὶ αὐτά, καὶ ἄλλα ὅμως ἁμαρτήματα, ποὺ ἐνεργοῦνται μέσα στὴν καρδιά μας τέτοια δὲ εἶναι ὁ θυμός, ὁ φθόνος, ἡ ἔχθρα, ἡ ζήλεια, ἡ φιλαργυρία, ἰδιαιτέρως ὁ ἐγωϊσμός, ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ κενοδοξία. 

Απὸ ὅλα αὐτὰ ὀφείλουμε οἱ πιστοὶ μὲ ἐπίμονο ἀγῶνα, μὲ μετάνοια καὶ εἰλικρινὴ ἐξομολόγηση νὰ καθαριζόμαστε· ὄχι ὅμως μόνον αὐτό, ἀλλὰ καὶ νὰ ἁγιαζόμαστε «ἐν φόβῳ Θεοῦ». Νὰ στολίζουμε, δηλαδή, τὴν Ψυχή μας μὲ τὶς ἅγιες ἀρετὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Νὰ ἐργαζόμαστε μὲ φόβο Θεοῦ, γιὰ νὰ ἐπικρατοῦν στὶς καρδιές μας σκέψεις ἅγιες, πόθοι ἱεροί, ἐπιθυμίες οὐράνιες, ὥστε νὰ εἴμαστε ἅγιοι ναοὶ τοῦ Θεοῦ, παιδιὰ ἐκλεκτὰ καὶ ἀγαπημένα τοῦ Οὐρανίου Πατρός. Ἀμήν.

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐκείνῳ ἐ­ξῆλ­θεν ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς τὰ μέ­ρη Τύρου καὶ Σι­δῶ­νος. Καὶ ἰ­δοὺ γυ­νὴ Χα­να­να­ί­α ἀ­πὸ τῶν ὁ­ρί­ων ἐ­κε­ί­νων ἐ­ξελ­θοῦ­σα ἐ­κρα­ύ­γα­σεν αὐ­τῷ λέ­γου­σα· Ἐ­λέ­η­σόν με, Κύριε, υἱ­ὲ Δαυ­ῒδ· ἡ θυ­γά­τηρ μου κα­κῶς δαι­μο­νί­ζε­ται. Ὁ δὲ οὐκ ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῇ λό­γον. καὶ προ­σελ­θόν­τες οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν λέ­γον­τες· Ἀ­πό­λυ­σον αὐ­τήν, ὅ­τι κρά­ζει ὄ­πι­σθεν ἡ­μῶν. Ὁ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πεν· Οὐκ ἀ­πε­στά­λην εἰ μὴ εἰς τὰ πρό­βα­τα τὰ ἀ­πο­λω­λό­τα οἴ­κου Ἰσ­ραήλ. Ἡ δὲ ἐλ­θοῦ­σα προ­σε­κύ­νη­σεν αὐ­τῷ λέ­γου­σα· Κύριε, βο­ή­θει μοι. Ὁ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πεν· Οὐκ ἔ­στι κα­λὸν λα­βεῖν τὸν ἄρ­τον τῶν τέ­κνων καὶ βα­λεῖν τοῖς κυ­να­ρί­οις. Ἡ δὲ εἶ­πε· Ναί, Κύριε, καὶ γὰρ τὰ κυ­νά­ρι­α ἐ­σθί­ει ἀ­πὸ τῶν ψι­χί­ων τῶν πι­πτόν­των ἀ­πὸ τῆς τρα­πέ­ζης τῶν κυ­ρί­ων αὐ­τῶν. Τό­τε ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τῇ· Ὦ γύ­ναι, με­γά­λη σου ἡ πί­στις! γε­νη­θή­τω σοι ὡς θέ­λεις. Καὶ ἰ­ά­θη ἡ θυ­γά­τηρ αὐ­τῆς ἀ­πὸ τῆς ὥ­ρας ἐ­κε­ί­νης. 

                                       (Ματθ. ι­ε΄[15] 21 - 28)

  

Ε­Ρ­Μ­Η­Ν­Ε­ΙΑ (Π.Ν.Τ­Ρ­Ε­Μ­Π­Ε­ΛΑ)

          Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ὁ Ἰησοῦς ἀναχώρησε πρὸς τὰ μέρη τῆς Τύρου καὶ Σιδώνας. Τότε μιὰ γυναίκα Χαναναία ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὰ σύνορα ἐκεῖνα τοῦ φώναξε δυνατά: Ἐλέησέ με, Κύριε, ἔνδοξε ἀπόγονε τοῦ Δαβίδ. Ἡ κόρη μου κατέχεται ἀπὸ δαιμόνιο καὶ ὑποφέρει φρικτά. Ὁ Κύριος ὅμως δὲν τῆς ἀποκρίθηκε οὔτε λέξη. Πλησίασαν τότε οἱ μαθητές του κι ἄρχισαν νὰ τὸν παρακαλοῦν λέγοντας: Κάνε της αὐτὸ ποὺ ζητᾶ, γιὰ νὰ φύγει, διότι φωνάζει δυνατὰ ἀπὸ πίσω μας, κι ἀπ' τὶς φωνές της θὰ μαζευτεῖ πολὺς λαός. Αὐτὸς τοὺς ἀποκρίθηκε: Δέν μέ ἀπέστειλε ὁ Πατέρας μου παρὰ γιὰ τὰ χαμένα πρόβατα τοῦ ἰσραηλιτικοῦ γένους. Ἐκείνη ὅμως, ἀφοῦ πλησίασε, ἔπεσε μὲ εὐλάβεια στὰ πόδια τοῦ Κυρίου λέγοντας: Κύριε, βοήθα με στὴ δυστυχία μου! Αὐτὸς τῆς ἀποκρίθηκε: Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρει κανείς τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ ρίξει στὰ σκυλάκια. Κι ἐκείνη εἶπε: Ναί, Κύριε  δέχομαι ὅτι εἶμαι σκυλάκι. Διότι καὶ τὰ σπιτίσια σκυλάκια τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους. Τότε ὁ Ἰησοῦς τῆς ἀποκρίθηκε: Ὤ γυναίκα, εἶναι μεγάλη ἡ πίστη σου. Ἂς γίνει σὲ σένα ὅπως τὸ θέλεις. Καὶ πράγματι ἀπ' τὴν ὥρα ἀκριβῶς ἐκείνη γιατρεύτηκε ἡ κόρη της.