ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

  ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024)

(ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

ΕΩΘΙΝΟΝ ΙΑ΄

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐφανέρωσεν ἑαυτὸν ὁ Ἰησοῦς τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ, ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν, καὶ λέγει τῷ Σίμωνι Πέτρῳ, Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾶς με πλεῖον τούτων; λέγει αὐτῷ, Ναὶ Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ, Βόσκε τὰ ἀρνία μου. λέγει αὐτῷ πάλιν δεύτερον, Σίμων Ἰωνᾶ ἀγαπᾶς με; Λέγει αὐτῷ, Ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ, Ποίμαινε τὰ πρόβατά μου. λέγει αὐτῷ τὸ τρίτον, Σίμων Ἰωνᾶ, φιλεῖς με; ἐλυπήθη ὁ Πέτρος, ὅτι εἶπεν αὐτῷ τὸ τρίτον, φιλεῖς με; καὶ εἶπεν αὐτῷ, Κύριε, σὺ πάντα οἶδας, σὺ γινώσκεις ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, Βόσκε τὰ πρόβατά μου. ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ὅτε ἦς νεώτερος, ἐζώννυες σεαυτόν, καὶ περιεπάτεις ὅπου ἤθελες, ὅταν δὲ γηράσῃς, ἐκτενεῖς τὰς χεῖράς σου, καὶ ἄλλος σε ζώσει, καὶ οἴσει ὅπου οὐ θέλεις. Τοῦτο δὲ εἶπε, σημαίνων ποίῳ θανάτῳ δοξάσει τὸν Θεόν. Καὶ τοῦτο εἰπών, λέγει αὐτῷ, Ἀκολούθει μοι. Ἐπιστραφεὶς δὲ ὁ Πέτρος βλέπει τὸν μαθητὴν ὃν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς, ἀκολουθοῦντα, ὃς καὶ ἀνέπεσεν ἐν τῷ δείπνῳ ἐπὶ τὸ στῆθος αὐτοῦ καὶ εἶπε, Κύριε, τὶς ἐστιν ὁ παραδιδοὺς σε; τοῦτον ἰδὼν ὁ Πέτρος λέγει τῷ Ἰησοῦ, Κύριε, οὗτος δὲ τὶ; λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς. Ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τὶ πρὸς σὲ; σὺ  ἀκολούθει μοι. Ἐξῆλθεν οὖν ὁ λόγος οὗτος εἰς τοὺς ἀδελφούς. Ὃτι ὁ μαθητὴς ἐκεῖνος οὐκ ἀποθνήσκει, καὶ οὐκ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, ὅτι οὐκ ἀποθνήσκει· ἀλλ᾿ ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τὶ πρὸς σέ; Οὗτός ἐστιν ὁ μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων, καὶ γράψας ταῦτα, καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθὴς ἐστὶν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ. Ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ᾿ ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία. Ἀμήν.

(Ἰωάν. κα΄[21] 14 – 25)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

 

14 Αὐτή ἦταν ἡ τρίτη μέχρι τότε φορά πού φανερώθηκε ὁ Ἰησοῦς στούς μαθητές του συγκεντρωμένους, μετά τήν Ἀνάστασή του ἀπό τούς νεκρούς.  15 Ὅταν λοιπόν πῆραν τό πρωινό τους, εἶπε ὁ Ἰησοῦς στό Σίμωνα Πέτρο: Σίμων, γιέ τοῦ Ἰωνᾶ, μέ ἀγαπᾶς περισσότερο ἀπ᾿ αὐτούς, τούς ἄλλους μαθητές, ὅπως μοῦ ἔλεγες μέ καύχηση τή νύχτα τῆς συλλήψεώς μου; Ὁ Πέτρος τώρα, διδαγμένος ἀπό τό πάθημά του, μέ λόγια ταπεινοφροσύνης τοῦ λέει: Ναί, Κύριε, ἐσύ γνωρίζεις ὅτι σέ ἀγαπῶ. Τοῦ λέει ὁ Ἰησοῦς: Βόσκε τά λογικά ἀρνιά τῆς πνευματικῆς μου ποίμνης καί φρόντιζε νά τρέφονται καί νά οἰκοδομοῦνται μέ τή διδασκαλία τῆς ἀλήθειας καί μέ κάθε μέσο πνευματικῆς παιδαγωγίας.  16 Τοῦ λέει ὁ Ἰησοῦς πάλι, γιά δεύτερη φορά: Σίμων, γιέ τοῦ Ἰωνᾶ, μέ ἀγαπᾶς; Κι ἐκεῖνος τοῦ ἀπαντᾶ: Ναί, Κύριε, ἐσύ γνωρίζεις ὅτι σέ ἀγαπῶ. Τοῦ λέει τότε ὁ Ἰησοῦς: Ποίμαινε τά λογικά πρόβατά μου, ἐπιστατώντας καί ἀγρυπνώντας γιά τήν ἀσφάλεια καί τή σωτηρία τους.  17 Τοῦ λέει ὁ Ἰησοῦς γιά τρίτη φορά: Σίμων, γιέ τοῦ Ἰωνᾶ, μέ ἀγαπᾶς; Κι ἐπειδή φαινόταν μέ τή νέα αὐτή ἐρώτηση ὅτι ὁ Διδάσκαλος ἀμφέβαλλε ἀκόμη γιά τήν ἀγάπη τοῦ Πέτρου, λυπήθηκε ὁ Πέτρος πού τόν ρώτησε ὁ Κύριος γιά Τρίτη φορά «μέ ἀγαπᾶς;». Κι ἐπειδή ἡ τριπλή ἄρνηση τόν εἶχε διδάξει νά μήν ἔχει πλέον ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό του, τοῦ εἶπε: Κύριε, ἐσύ ὅλα τά γνωρίζεις, ἐσύ ξέρεις ὅτι σέ ἀγαπῶ. Τοῦ λέει τότε ὁ Ἰησοῦς: Βόσκε τά πρόβατά μου. Κι ἀφοῦ μέ τήν τριπλή αὐτή βεβαίωσή του ὁ Πέτρος ἐπανόρθωσε τό ἁμάρτημα τῆς τριπλῆς ἀρνήσεώς του καί ἀποκαταστάθηκε στό ἀποστολικό ἀξίωμα, ὁ Κύριος, πληροφορώντας τον ὅτι δέν θά τόν ἀρνοῦνταν πλέον, τοῦ προσθέτει:  18 Ἀληθινά, ἀληθινά σοῦ λέω, ὅταν ἤσουν πιό νέος, ἔδενες μόνος σου τή ζώνη στή μέση σου καί βάδιζες ὅπου ἤθελες. Ὅταν ὅμως γεράσεις, θά ἁπλώσεις τά χέρια σου καί κάποιος ἄλλος θά σέ ζώσει καί θά σέ πάει ἐκεῖ πού δέν θέλεις. Δηλαδή θά σέ ὁδηγήσει στό μαρτύριο, τό ὁποῖο, ἄν καί ἐνδόμυχα θά ἀποδέχεσαι, ἐξαιτίας ὅμως τῆς φυσικῆς ἀποστροφῆς τῶν ἀνθρώπων πρός τόν θάνατο φυσικά κι ἐσύ θά τό ἀποστρέφεσαι.  19 Ὁ Κύριος λοιπόν τό εἶπε αὐτό δηλώνοντας μέ ποιό εἶδος θανάτου θά δόξαζε ὁ Πέτρος τόν Θεό. Κι ἀφοῦ τό εἶπε αὐτό, τοῦ λέει: Ἀκολούθησέ με.  20 Κι ἐνῶ βάδιζαν, στράφηκε πίσω ὁ Πέτρος καί εἶδε τόν μαθητή πού ἀγαποῦσε ὁ Ἰησοῦς νά ἀκολουθεῖ κι αὐτός. Ὁ μαθητής αὐτός ἦταν ἐκεῖνος πού στό δεῖπνο εἶχε γείρει πάνω στό στῆθος τοῦ Ἰησοῦ καί εἶχε πεῖ: Κύριε, ποιός εἶναι αὐτός πού πρόκειται νά σέ παραδώσει;  21 Αὐτόν τόν μαθητή λοιπόν ὅταν τόν εἶδε ὁ Πέτρος, λέει στόν Ἰησοῦ: Κύριε, αὐτός τί θά γίνει καί τί πρόκειται νά τοῦ συμβεῖ στό μέλλον;  22 Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπε στόν Πέτρο: Ὑπόθεσε ὅτι θέλω νά μείνει ζωντανός μέχρι νά ἔλθω κατά τή δευτέρα μου παρουσία. Τί σέ ἐνδιαφέρει αὐτό καί τί ἔχεις νά κερδίσεις ἐσύ, ἐάν μάθεις τί θά ἀπογίνει αὐτός; Σύ ἀκολούθα με καί φρόντιζε γιά τή δική σου σωτηρία.  23 Ἀπό παρανόηση λοιπόν τῶν λόγων αὐτῶν τοῦ Ἰησοῦ διαδόθηκε μεταξύ τῶν ἀδελφῶν Χριστιανῶν ἡ φήμη αὐτή, ὅτι δηλαδή ὁ μαθητής ἐκεῖνος δέν θά πεθάνει. Ὅμως ὁ Ἰησοῦς δέν εἶπε στόν Πέτρο ὅτι ὁ μαθητής αὐτός δέν θά πεθάνει, ἀλλά εἶπε ὑποθετικά: Ἐάν αὐτός θέλω νά μείνει ζωντανός μέχρι νά ξαναέλθω, ἐσένα τί σέ νοιάζει;   24 Ὁ μαθητής ἐκεῖνος εἶναι αὐτός πού ἐξακολουθεῖ καί τώρα  νά δίνει μαρτυρία γιά τά γεγονότα πού ἱστοροῦνται στό Εὐαγγέλιο αὐτό, καί αὐτός τά κατέγραψε. Καί γνωρίζουμε ὅτι ἡ μαρτυρία του εἶναι ἀληθινή.  25 Ὑπάρχουν ὅμως καί πολλά ἄλλα πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς, τά ὁποῖα, ἄν γράφονταν λεπτομερειακά, ἕνα-ἕνα, νομίζω ὅτι οὔτε ὁλόκληρος ὁ κόσμος μέ ὅλες τίς βιβλιοθῆκες του δέν θά χωροῦσε τά βιβλία πού θά ἔπρεπε νά γραφοῦν. Πραγματικά.

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, ἔ­χον­τες ἀρ­χι­ε­ρέ­α μέ­γαν δι­ε­λη­λυ­θό­τα τοὺς οὐ­ρα­νούς, Ἰ­η­σοῦν τὸν υἱ­ὸν τοῦ Θε­οῦ, κρα­τῶ­μεν τῆς ὁ­μο­λο­γί­ας. οὐ γὰρ ἔ­χο­μεν ἀρ­χι­ε­ρέ­α μὴ δυ­νά­με­νον συμ­πα­θῆ­σαι ταῖς ἀ­σθε­νε­ί­αις ἡ­μῶν, πε­πει­ρα­σμέ­νον δὲ κα­τὰ πάν­τα κα­θ᾿ ὁ­μοι­ό­τη­τα χω­ρὶς ἁ­μαρ­τί­ας. προ­σερ­χώ­με­θα οὖν με­τὰ παρ­ρη­σί­ας τῷ θρό­νῳ τῆς χά­ρι­τος, ἵ­να λά­βω­μεν ἔ­λε­ον καὶ χά­ριν εὕ­ρω­μεν εἰς εὔ­και­ρον βο­ή­θειαν.  Πᾶς γὰρ ἀρ­χι­ε­ρεὺς ἐξ ἀν­θρώ­πων λαμ­βα­νό­με­νος ὑ­πὲρ ἀν­θρώ­πων κα­θί­στα­ται τὰ πρὸς τὸν Θε­όν, ἵ­να προ­σφέ­ρῃ δῶ­ρά τε καὶ θυ­σί­ας ὑ­πὲρ ἁ­μαρ­τι­ῶν, με­τρι­ο­πα­θεῖν δυ­νά­με­νος τοῖς ἀ­γνο­οῦ­σι καὶ πλα­νω­μέ­νοις, ἐ­πεὶ καὶ αὐ­τὸς πε­ρί­κει­ται ἀ­σθέ­νειαν· καὶ διὰ τα­ύ­την ὀ­φε­ί­λει, κα­θὼς πε­ρὶ τοῦ λα­οῦ, οὕ­τω καὶ πε­ρὶ ἑ­αυ­τοῦ προ­σφέ­ρειν ὑ­πὲρ ἁ­μαρ­τι­ῶν. καὶ οὐχ ἑ­αυ­τῷ τις λαμ­βά­νει τὴν τι­μήν, ἀλ­λὰ κα­λο­ύ­με­νος ὑ­πὸ τοῦ Θε­οῦ, κα­θά­περ καὶ Ἀ­α­ρών. οὕ­τω καὶ ὁ Χρι­στὸς οὐχ ἑ­αυ­τὸν ἐ­δό­ξα­σε γε­νη­θῆ­ναι ἀρ­χι­ε­ρέ­α, ἀλ­λ᾿ ὁ λα­λή­σας πρὸς αὐ­τόν· υἱ­ός μου εἶ σύ, ἐ­γὼ σή­με­ρον γε­γέν­νη­κά σε· κα­θὼς καὶ ἐν ἑ­τέ­ρῳ λέ­γει· σὺ ἱ­ε­ρεὺς εἰς τὸν αἰ­ῶ­να κα­τὰ τὴν τά­ξιν Μελ­χι­σε­δέκ.

                                  (Ἑβρ. δ΄[4] 14 – ε΄[5] 6)

 

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ

Ὅ­λα τὰ Ἀ­π­ο­σ­τ­ο­λ­ι­κὰ ἀ­ν­α­γ­ν­ώ­σ­μ­α­τα τ­ῶν Κ­υ­ρ­ι­α­κ­ῶν τ­ῆς Μ­ε­γ­ά­λ­ης Τ­ε­σ­σ­α­ρ­α­κ­ο­σ­τ­ῆς π­ρ­ο­έ­ρ­χ­ο­ν­τ­αι ἀπό τ­ὴν πρός Ἑ­β­ρ­α­ί­ο­υς ἐ­π­ι­σ­τ­ο­λή. Μ­ία ἐ­π­ι­σ­τ­ο­λή, ἡ ὁ­π­ο­ία, ἐκτός τ­ῶν ἄ­λ­λ­ων, ἐ­μ­β­α­θ­ύ­ν­ει μὲ τ­ρ­ό­πο μ­ο­ν­α­δ­ι­κὸ σ­τὸ μ­υ­σ­τ­ή­ρ­ιο τ­ῆς σ­τ­α­υ­ρ­ι­κ­ῆς θ­υ­σ­ί­ας τοῦ Χ­ρ­ι­σ­τ­οῦ μ­ας. Γ­ύ­ρω ἀ­π᾿ α­ὐ­τὸ τὸ ση­μ­ε­ῖο π­ε­ρ­ι­σ­τ­ρ­έ­φ­ο­ν­τ­αι τὰ ν­ο­ή­μ­α­τα κ­αὶ τ­ῆς σ­η­μ­ε­ρ­ι­ν­ῆς π­ε­ρ­ι­κ­ο­π­ῆς.

Στήν ἀρχή του ἀ­κ­ρ­ι­β­ῶς τὸ σ­η­μ­ε­ρ­ι­νό μ­ας ἀνάγνωσμα ἀ­ν­α­φ­έ­ρ­ε­ται σ­τὸ λ­ε­γ­ό­μ­ε­νο ἀ­ρ­χ­ι­ε­ρ­α­τ­ι­κὸ ἀ­ξ­ί­ω­μα τ­οῦ Κ­υ­ρ­ί­ου μ­ας. «Ἐ­χ­ο­ν­τ­ες», λ­έ­γει, «ἀρ­χ­ι­ε­ρ­έα μ­έ­γ­αν δ­ι­ε­λ­η­λ­υ­θ­ό­τα τ­ο­ὺς ο­ὐ­ρ­α­ν­ο­ύς, Ἰησοῦν τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ, κ­ρ­α­τ­ῶ­μ­εν τ­ῆς ὁ­μ­ο­λ­ο­γ­ί­ας». Δηλαδή, ἀφοῦ ἔ­χ­ο­υ­με μ­ε­γ­ά­λ­ο ἀ­ρ­χ­ι­ε­ρέα, τόν Ἰησοῦ, τόν Υ­ἱὸ τ­οῦ Θ­ε­οῦ, ὁ ὁποῖος ἔσχισε τ­ο­ὺς ο­ὐ­ρ­α­ν­ο­ὺς κ­αὶ μ­π­ῆ­κε κ­αὶ ὡς ἄνθρωπος σ­τ­ὴν α­ἰ­ώ­ν­ια δ­ό­ξα τ­ῆς Θεότητος, ἂς κ­ρ­α­τ­ο­ῦ­με σ­τ­έ­ρ­εα τ­ὴν π­ί­σ­τη, πού ὁμολογοῦμε π­ρ­ὸς Ἐ­κ­ε­ῖ­ν­ον. Σάν νά λέγει: Ἀ­δ­ε­λ­φ­οί, α­ὐ­τὸ π­οὺ δ­ί­ν­ει π­ν­οὴ κ­αὶ δύναμη στήν πίστη μ­ας π­ρ­ὸς τ­ὸν Χ­ρ­ι­σ­τό, ε­ἶ­ν­αι τὸ γ­ε­γ­ο­νός, ὅτι Ἐ­κ­ε­ῖ­ν­ος ἀ­ν­ε­δ­ε­ί­χ­θη ἀ­ρ­χ­ι­ε­ρ­ε­ύς μ­ας κ­αὶ μ­ά­λ­ι­στα μ­έ­γ­ας.

Ἀρχιερεύς, δ­ι­ό­τι θυσίασε τόν ἑ­α­υ­τὸ Τ­ου π­ά­νω στόν Σ­τ­α­υ­ρό, γιὰ νὰ μ­ᾶς λυτρώσει ἀπό τ­ὴ φ­ρ­ί­κη τ­ῆς ἁ­μ­α­ρ­τ­ί­ας. Μ­έ­γ­ας δέ, δ­ι­ό­τι δὲν ἦ­ταν μ­ό­ν­ον ἄ­ν­θ­ρ­ω­π­ος, ἀλλά καί Θεός ἀ­λ­η­θ­ι­ν­ός. Κ­αὶ ἐ­π­ι­π­λ­έ­ον, δ­ι­ό­τι δ­ι­έ­σ­χ­ι­σε τ­ο­ὺς Ο­ὐ­ρ­α­ν­ο­ὺς κ­αὶ μ­π­ῆ­κε κ­αὶ ὡς ἄνθρωπος σ­τὴ θ­ε­ϊ­κὴ δ­ό­ξα, ἀ­νοί­γ­ο­ν­τ­ας τὸν δ­ρ­ό­μο σὲ ὅ­λ­ο­υς τ­ο­ὺς π­ι­σ­τ­ο­ύς τ­ου. Ἡ ἔ­ν­ν­ο­ια β­ε­β­α­ί­ως τ­ῆς ἀ­ρ­χ­ι­ε­ρ­ω­σ­ύ­ν­ης ε­ἶ­ν­αι π­α­ρ­μ­έ­νη ἀπὸ τ­ὴν Π­α­λ­α­ιὰ Δ­ι­α­θ­ή­κη. Ἐ­κ­εῖ ὁ ἀ­ρ­χ­ι­ε­ρεὺς τ­ῶν Ἰ­ο­υ­δ­α­ί­ων π­ρ­ο­σ­έ­φ­ε­ρε θ­υ­σ­ί­ες ζ­ώ­ων σ­τ­ὸν Θεό ὑ­π­ὲρ τ­ῶν ἁ­μ­α­ρ­τ­ι­ῶν τ­οῦ λ­αοῦ κ­αὶ τ­ῶν ­δ­ι­κ­ῶν τ­ου. Θ­υ­σ­ι­ά­ζ­ο­ν­τ­ας ἕ­να ζ­ῶο, ἦ­τ­αν σάν νὰ ἔ­λε­γε σ­τ­ὸν Θεό: Κ­ύ­ρ­ιε, κ­αὶ ὁ λ­α­ὸς κ­αὶ ἐγώ ε­ἴ­μ­α­σ­τε ἁ­μ­α­ρ­τ­ω­λ­οὶ κ­αὶ κ­α­ν­ο­ν­ι­κὰ θὰ ἔ­πρ­ε­πε νὰ θ­α­ν­α­τ­ω­θ­ο­ῦ­με γ­ιὰ τ­ὶς ἁ­μ­α­ρ­τ­ί­ες μ­ας. Ἐ­π­ε­ι­δὴ ὅμως αὐ­τὸ δὲν τὸ δ­έ­χ­ε­σ­αι, ἀ­ν­τὶ νὰ θ­υ­σ­ι­α­σ­τ­ο­ῦ­με ἐ­μ­ε­ῖς, θ­υ­σ­ι­ά­ζ­ο­υ­με ἐ­τ­ο­ῦ­το τὸ ζῶο κ­αὶ σὲ π­α­ρ­α­κ­α­λ­ο­ῦ­με νὰ σ­υ­γ­χωρήσεις ὅλα τὰ ἁ­μ­α­ρ­τ­ή­μα­τά μ­ας. Φ­υ­σ­ι­κὰ ἡ θ­υ­σία α­ὐ­τὴ τ­οῦ ζώου δέν καθάριζε κανένα ἁμάρτημα, ἁπλῶς θύ­μ­ι­ζε στοὺς Ἰ­ο­υ­δ­α­ί­ο­υς ὅτι ἦσαν ἔ­ν­ο­χ­οι ἐ­ν­ώ­π­ι­ον τοῦ Θεοῦ κ­αὶ ἄ­ν­α­βε μέ­σα στὶς κ­α­ρ­δ­ι­ὲς τ­ους τ­ὸν π­ό­θο γ­ια τ­ὴν ἀ­λ­η­θ­ι­νὴ λύ­τ­ρ­ω­ση.

Καί ὁ π­ό­θ­ος ἔ­γ­ι­νε κ­ά­π­ο­ια μ­έ­ρα ε­ὐ­λ­ο­γ­η­μ­έ­νη π­ρ­α­γ­μ­α­τ­ι­κ­ό­τ­η­τα στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας, ὁ Ὁποῖος ὡς ἀληθινός ἀρχιερεύς δέ θυσίασε κ­ά­π­ο­ιο ζ­ῶο, γ­ιὰ νὰ μ­ᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὴν ἁ­μ­α­ρ­τ­ία, ἀλλὰ τ­ὸν ἴ­δ­ιο τ­ὸν Ἑ­α­υ­τό Τ­ου. Κ­α­τὰ κ­ά­π­ο­ι­ον τ­ρ­ό­πο ἔ­λ­ε­γε σ­τ­ὸν Π­α­τ­έ­ρα Τ­ου: Π­α­τ­έ­ρα, ὅ­λ­οι οἱ ἄνθρωποι ε­ἶ­ν­αι ἁ­μ­α­ρ­τ­ω­λ­οὶ κ­αὶ ἔ­ν­ο­χ­οι ἐ­ν­ώ­π­ι­όν Σ­ου. Κ­α­νο­ν­ι­κὰ θὰ ἔ­πρ­ε­πε ἐξ α­ἰ­τ­ί­ας τ­ῶν ἁ­μ­α­ρ­τ­ι­ῶν τ­ο­υς νὰ θ­α­ν­α­τ­ω­θ­ο­ῦν ὅ­λ­οι. Ἀ­ν­τ᾿ α­ὐ­τ­ῶν ὅμως δ­έ­χ­ο­μ­αι νὰ θ­α­ν­α­τ­ω­θῶ Ἐ­γώ, π­οὺ ε­ἶ­μ­αι κ­α­τὰ φύσιν Υ­ἱ­ός Σ­ου, ἔ­γ­ι­να ὅμως κ­αὶ ἄ­ν­θ­ρ­ω­π­ος, ὅ­μ­ο­ι­ος σὲ ὅλα μὲ τ­ο­ὺς ἄ­λ­λ­ο­υς ἀν­θ­ρ­ώ­π­ο­υς ἐκτός τῆς ἁ­μ­α­ρ­τ­ί­ας. Δ­έ­ξ­ου λ­ο­ι­π­ὸν τὴ δ­ι­κή μ­ου θ­υ­σ­ία κ­αὶ κ­α­θ­ά­ρ­ι­σε τὰ ἁ­μ­α­ρ­τ­ή­μ­α­τα τ­ῶν ἁ­μ­α­ρ­τ­ω­λ­ῶν ἀ­δ­ε­λ­φ­ῶν μ­ου, π­οὺ θὰ Μὲ π­ι­σ­τ­έ­ψ­ο­υν, θὰ μ­ε­τ­α­ν­ο­ή­σ­ο­υν κ­αὶ θὰ ἐ­π­ι­κ­α­λ­ε­σ­τ­ο­ῦν τὸ ἔ­λ­ε­ός Σ­ου!

Α­ὐ­τὸ τὸ ν­ό­η­μα ἔ­χ­ει ἡ ἀρχιερωσύνη τοῦ ­Χ­ρ­ι­σ­τ­οῦ μ­ας. Θ­υ­σ­ι­ά­ζ­ει Ἐ­κε­ῖ­ν­ος τ­ὸν Ἑ­α­υ­τό Τ­ου. Ἐ­κ­ε­ῖ­ν­ος, π­οὺ ε­ἶ­ν­αι Θ­ε­ὸς ἀ­λ­η­θ­ι­ν­ός, ἀλλά καί ἄνθρωπος ἀναμάρτητος. Δ­ὲν θ­υ­σ­ι­ά­ζ­ε­τ­αι ἀπό ἀ­ν­ά­γ­κη, ἀλλά θ­ε­λ­η­μ­α­τι­κά. Θ­υ­σ­ι­ά­ζ­ει ὁ Ἴδιος τ­ὸν Ἑ­α­υ­τό Τ­ου. Γ­ί­ν­ε­τ­αι κ­αὶ Ἀ­ρ­χ­ι­ε­ρ­ε­ὺς κ­αὶ θ­ύ­μα. Καὶ κ­α­τ­α­λ­α­β­α­ί­ν­ει τ­ώ­ρα κ­α­θ­έ­ν­ας μ­ας, π­ό­ση δ­ύ­ν­α­μη λ­υ­τ­ρ­ω­τ­ι­κὴ ἔ­χ­ει ὁ Ἀ­ρ­χ­ι­ε­ρέας  Χ­ρ­ι­σ­τ­ός μ­ας. Δ­ύ­ν­α­μη, ἐφόσον κ­α­τ­α­φ­ύ­γ­ο­υ­με μὲ μ­ετάνοια κο­ν­τά Τ­ου, νὰ μ­ᾶς κ­α­θ­αρίσει ἀπό ὅλα τὰ ἁ­μ­α­ρ­τ­ή­μ­α­τά μ­ας κ­αὶ νὰ μ­ᾶς δοξάσει αἰώνια, σ­τ­ὴν ἀ­τ­έ­λ­ε­ι­ω­τη δ­ό­ξα τ­ῆς α­ἰ­ω­ν­ί­ου Β­α­σ­ι­λ­ε­ί­ας Τ­ου.

2. Ο Θ­Ρ­Ο­Ν­ΟΣ Τ­ΗΣ Χ­Α­Ρ­Ι­Τ­ΟΣ

Ἡ ε­ἰ­κ­ό­να, τ­ὴν ὁ­π­ο­ία χ­ρ­η­σ­ι­μ­ο­π­ο­ι­εῖ σ­τὴ σ­υ­ν­έ­χ­ε­ια ὁ ἱερός συγγραφέας, ἔχει σχέση μὲ τὸ β­α­σ­ι­λ­ι­κὸ ἀ­ξ­ί­ω­μα τ­οῦ Κ­υ­ρ­ί­ου μ­ας. Ὁμιλεῖ γ­ιὰ τ­ὸν β­α­σ­ι­λ­ι­κὸ θ­ρ­ό­νο τοῦ Χριστοῦ κ­αὶ π­ρ­ο­τ­ρ­έ­π­ει νὰ κ­α­τ­α­φεύ­γ­ο­υ­με μὲ θ­ά­ρ­ρ­ος κ­αὶ ἐ­λ­π­ί­δα κ­ο­ν­τά Τ­ου.

«Π­ρ­ο­σ­ε­ρ­χ­ώ­μ­ε­θα ο­ὖν μ­ε­τὰ π­α­ρ­ρ­η­σ­ί­ας τῷ θ­ρ­ό­νῳ τ­ῆς χ­ά­ρ­ι­τ­ος», λ­έ­γει, «ἵνα λάβωμεν ἔ­λ­ε­ον κ­αὶ χ­ά­ρ­ιν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον β­ο­ή­θ­ε­ι­αν». Δ­η­λα­δή, ἂς π­λ­η­σ­ι­ά­ζ­ο­υ­με μέ θ­ά­ρ­ρ­ος σ­τ­ὸν β­α­σ­ι­λ­ι­κὸ θ­ρ­ό­νο τ­οῦ Χ­ρ­ι­σ­τ­οῦ, ὁ ὁποῖος ε­ἶ­ν­αι θ­ρ­ό­ν­ος χ­ά­ρ­ι­τ­ος, γιὰ νὰ π­ά­ρ­ο­υ­με ἔ­λ­ε­ος κ­αὶ νὰ β­ρ­ο­ῦ­με χ­ά­ρη, π­οὺ θὰ μ­ᾶς βοηθήσει στὶς κ­ρ­ί­σ­ι­μ­ες σ­τ­ι­γ­μ­ὲς τ­ῆς ζ­ω­ῆς μ­ας.

Ἐδῶ π­α­ρ­α­τ­η­ρ­ο­ῦ­με μὲ ἔ­κ­π­λ­η­ξη, π­ό­σο σ­τ­ε­νὰ σ­υ­ν­δ­έ­ε­τ­αι τ­ώ­ρα, π­ρὸ τ­ῆς Δ­ε­υ­τ­έ­ρ­ας Π­α­ρ­ο­υ­σ­ί­ας, τὸ β­α­σ­ι­λ­ι­κὸ μὲ τὸ ἀ­ρ­χ­ι­ε­ρ­α­τ­ι­κὸ ἀ­ξ­ί­ω­μα τ­οῦ Κυ­ρ­ί­ου μ­ας. Ὁ Κ­ύ­ρ­ι­ος ε­ἶ­ν­αι π­ρ­ά­γ­μ­α­τι Β­α­σ­ι­λ­ε­ύς. Ε­ἶ­ν­αι ὁ μ­ό­ν­ος Β­α­σ­ι­λεύς. «Β­α­σ­ι­λ­ε­ὺς τ­ῶν β­α­σ­ι­λ­ε­υ­ό­ν­τ­ων κ­αὶ Κ­ύ­ρ­ι­ος τ­ῶν κ­υ­ρ­ι­ε­υ­ό­ν­τ­ων». Ε­ἶ­ν­αι ὁ Δ­η­μ­ι­ο­υ­ρ­γ­ὸς κ­αὶ Κ­υ­β­ε­ρ­ν­ή­τ­ης ὅλων τ­ῶν κ­ό­σ­μ­ων. ­Ἀ­λ­λὰ σ­τ­ὴν ἄ­σ­κ­η­ση τ­ῆς β­α­σ­ι­λ­ι­κ­ῆς Τ­ου ἐ­ξ­ο­υ­σ­ί­ας δ­ὲ ­μ­ο­ι­ά­ζ­ει μὲ τ­ο­ὺς δ­υ­ν­ά­σ­τ­ες τ­ῆς γ­ῆς. Ὁ βα­σ­ι­λ­ι­κ­ός Τ­ου θ­ρ­ό­ν­ος δ­ὲν ε­ἶ­ν­αι θ­ρ­ό­ν­ος αὐταρχικότητας κ­αὶ τ­ρ­ό­μ­ου, ἀλλά θρό­ν­ος χ­ά­ρ­ι­τ­ος. Ε­ἶ­ν­αι ὁ θ­ρ­ό­ν­ος, π­οὺ δ­ι­α­ν­έ­μ­ει τὰ σ­ω­τ­ή­ρ­ια ἀ­π­ο­τε­λ­έ­σ­μ­α­τα τ­ῆς σ­τ­α­υ­ρ­ι­κ­ῆς θ­υ­σ­ί­ας Τ­ου σὲ ὅ­λ­ο­υς τ­ο­ὺς ὑ­π­η­κ­ό­ο­υς τ­οῦ πνε­υ­μ­α­τ­ι­κ­οῦ τ­ου Β­α­σ­ι­λ­ε­ί­ου. Κι α­ὐ­τὸ τ­ε­λ­ι­κὰ σ­η­μ­α­ί­ν­ει, πώς ὁ β­α­σ­ι­λ­ι­κ­ὸς θ­ρ­ό­ν­ος τ­οῦ Χριστοῦ μ­ας δ­ὲν ε­ἶ­ν­αι ἄ­λ­λ­ος ἀπό τ­ὸν Τ­ί­μ­ιο Σ­τ­α­υ­ρό Τ­ου, τὸν ὁ­π­ο­ῖο ἰ­δ­ι­αί­τ­ε­ρα π­ρ­ο­σ­κ­υ­ν­ο­ῦ­με σ­ή­μ­ε­ρα, Κ­υ­ρ­ι­α­κὴ τ­ῆς Σ­τ­α­υ­ρ­ο­π­ρ­ο­σκυ­νήσεως.

Ε­ἴ­μ­α­σ­τε ὅ­λ­οι μ­ας τ­ό­σο ἁ­μ­α­ρ­τ­ω­λ­οὶ τ­ό­σο ἀ­δ­ύ­ν­α­μ­οι κ­αὶ ἀ­σ­θ­ε­ν­ε­ῖς, τό­σο β­α­ρ­υ­φ­ο­ρ­τ­ω­μ­έ­ν­οι ἀπὸ τὰ π­ά­θη μ­ας κ­αὶ τὶς θ­λ­ί­ψ­ε­ις τ­ῆς ζ­ω­ῆς. Ἂς μὴν ἀ­π­ε­λ­π­ιζόμαστε ὅμως! Ἂς μ­ὴ λ­ι­π­ο­ψ­υ­χ­ο­ῦ­με! Ἂς ἔ­χ­ο­υ­με θ­ά­ρ­ρ­ος! Θά­ρ­ρ­ος, ἀ­δ­ε­λ­φ­οί! Γ­ι­α­τὶ ὁ Β­α­σ­ι­λ­ι­άς μ­ας ε­ἶ­ν­αι ε­ὔ­σ­π­λ­α­γ­χ­νος, ὁ θ­ρ­ό­ν­ος Τ­ου ε­ἶ­ν­αι θ­ρ­ό­ν­ος χ­ά­ρ­ι­τ­ος κ­αὶ ἐλέους. Ὁ θ­ρ­ό­ν­ος Τ­ου ε­ἶ­ν­αι ὁ Σ­τ­α­υ­ρ­ός Του. Θ­ά­ρ­ρ­ος! Γ­ι­α­τί ὁ δικός μας Β­α­σ­ι­λ­ι­άς, κ­α­θ­ή­μ­ε­ν­ος ἐπί τοῦ θ­ρ­ό­ν­ου Τ­ου, δ­ὲν ἐ­ξ­α­π­ο­λ­ύ­ει κ­ε­ρ­α­υ­ν­ο­ὺς ὀ­ρ­γῆς, ἀλλά ἁπλώνει τὰ μ­α­τ­ω­μ­έ­να χ­έ­ρια Τ­ου κ­αὶ μ­ᾶς κ­α­λ­εῖ μὲ ἄπειρη ἀ­γ­ά­πη κ­αὶ σ­τ­ο­ρ­γὴ κ­ο­ν­τά Τ­ου. Θ­ά­ρ­ρος! Γ­ι­α­τί, ὅσα κι ἄν ε­ἶ­ν­αι τὰ ἁ­μ­α­ρ­τ­ή­μ­α­τά μ­ας, δ­ὲν π­ρ­έ­π­ει νὰ ξ­ε­χ­ν­ᾶ­με π­ο­τὲ ὅτι τ­ὴν τ­ι­μ­ω­ρ­ία, π­οὺ μ­ᾶς ἄ­ξ­ι­ζε, ὁ δ­ι­κ­ός μ­ας Β­α­σ­ι­λ­ι­ὰς τ­ὴν ἐ­π­έ­β­α­λε, ἀντὶ σὲ μᾶς, σ­τ­ὸν ἑ­α­υ­τό Τ­ου κ­αὶ ἀπὸ τότε ἡ μεγάλη Του δύναμη καὶ τὸ ὕψιστο βασιλικό Του προνόμιο εἶναι ἡ συγχώρηση καὶ τὸ ἔλεος.

 (Δ­ι­α­σ­κ­ε­υὴ ἀ­πὸ π­α­λ­α­ιὸ τ­ό­μο τ­οῦ Π­ε­ρ­ι­ο­δ­ι­κ­οῦ «Ο Σ­Ω­Τ­ΗΡ»)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅ­στις θέ­λει ὀ­πί­σω μου ἐλθεῖν, ἀ­παρ­νη­σά­σθω ἑ­αυ­τὸν καὶ ἀ­ρά­τω τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ, καὶ ἀ­κο­λου­θε­ί­τω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέ­λῃ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ σῶ­σαι, ἀ­πο­λέ­σει αὐ­τήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀ­πο­λέ­σῃ τὴν ἑ­αυ­τοῦ ψυ­χὴν ἕ­νε­κεν ἐ­μοῦ καὶ τοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου, οὗ­τος σώ­σει αὐ­τήν. τί γὰρ ὠ­φε­λή­σει ἄν­θρω­πον ἐ­ὰν κερ­δή­σῃ τὸν κό­σμον ὅ­λον, καὶ ζη­μι­ω­θῇ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ; ἢ τί δώ­σει ἄν­θρω­πος ἀν­τάλ­λαγ­μα τῆς ψυ­χῆς αὐ­τοῦ; ὃς γὰρ ἐ­ὰν ἐ­παι­σχυν­θῇ  με  καὶ  τοὺς  ἐ­μοὺς λό­γους ἐν τῇ γε­νε­ᾷ τα­ύ­τῃ τῇ μοι­χα­λί­δι ­ καὶ ἁ­μαρ­τω­λῷ, καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­παι­σχυν­θή­σε­ται αὐ­τὸν ὅ­ταν ἔλ­θῃ ἐν τῇ δό­ξῃ τοῦ πα­τρὸς αὐ­τοῦ με­τὰ τῶν ἀγ­γέ­λων τῶν ἁ­γί­ων. Καὶ ἔ­λε­γεν αὐ­τοῖς· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι εἰ­σί τι­νες τῶν ὧ­δε ἑ­στη­κό­των, οἵ­τι­νες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕ­ως ἂν ἴ­δω­σι τὴν βα­σι­λεί­αν τοῦ Θε­οῦ ἐ­λη­λυ­θυῖ­αν ἐν δυ­νά­μει. 

                                     (Μᾶρκ. η΄[8] 34 - θ΄[9]  1)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ὁ Ἰ­η­σοῦς κά­λε­σε τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ μα­ζὶ μὲ τοὺς μα­θη­τές του καὶ τοὺς εἶ­πε: Ἐ­κεῖ­νος ποὺ θέ­λει νὰ γί­νει δι­κός μου καὶ νὰ μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ ὡς μα­θη­τής μου, ἂς δι­α­κό­ψει κά­θε φι­λί­α καὶ σχέ­ση μὲ τὸν δι­ε­φθαρ­μέ­νο ἀ­π᾿ τὴν ἁ­μαρ­τί­α ἑ­αυ­τό του κι ἂς πά­ρει τὴ στα­θε­ρὴ ἀ­πό­φα­ση νὰ ὑ­πο­στεῖ γιὰ μέ­να ὄ­χι μό­νο κά­θε θλί­ψη καὶ δο­κι­μα­σί­α, ἀλ­λά ἀ­κό­μα καὶ θά­να­το σταυ­ρι­κό, καὶ τό­τε ἂς μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ μι­μού­με­νος τὸ πα­ρά­δειγ­μά μου. Καὶ μὴ δι­στά­σει κα­νεὶς νὰ κά­νει τὶς θυ­σί­ες αὐ­τές. Δι­ό­τι ὅ­ποι­ος θέ­λει νὰ σώ­σει τὴ ζω­ή του, θὰ χά­σει τὴν πνευ­μα­τι­κή, εὐ­τυ­χι­σμέ­νη καὶ αἰ­ώ­νια ζω­ή. Ὅ­ποι­ος ὅ­μως χά­σει καὶ θυ­σιά­σει τὴ ζω­ή του γιὰ τὴν ὁ­μο­λο­γί­α καὶ τὴν ὑ­πα­κο­ή του σὲ μέ­να καὶ τὸ εὐ­αγ­γέ­λιό μου, αὐ­τὸς θὰ σώ­σει τὴν ψυ­χή του στὴ μέλ­λου­σα ζω­ή, ὅ­που θὰ κερ­δί­σει τὴν αἰ­ώ­νια εὐ­τυ­χί­α. Κι ἐ­κεί­νη ἡ σω­τη­ρί­α εἶ­ναι τὸ πᾶν. Δι­ό­τι τί θὰ ὠ­φε­λή­σει τὸν ἄν­θρω­πο, ἐ­ὰν κερ­δί­σει ὅ­λον αὐ­τὸν τὸν ὑ­λι­κὸ κό­σμο, καὶ στὸ τέ­λος χά­σει τὴν ψυ­χή του; Δι­ό­τι ἡ ψυ­χή του, ποὺ εἶ­ναι πνευ­μα­τι­κὴ καὶ αἰ­ώ­νια, δὲν συγ­κρί­νε­ται μὲ κα­νέ­να ἀ­π᾿ τὰ ὑ­λι­κὰ ἀ­γα­θὰ τοῦ φθαρ­τοῦ κό­σμου. Ἢ, ἐ­ὰν ἕ­νας ἄν­θρω­πος χά­σει τὴν ψυ­χή του, τί μπο­ρεῖ νὰ δώ­σει ὡς ἀν­τάλ­λαγ­μα γιὰ νὰ τὴν ἐ­ξα­γο­ρά­σει ἀ­π᾿ τὴν αἰ­ώ­νια ἀ­πώ­λεια; Κι ἀ­σφα­λῶς θὰ χά­σει τὴν ψυ­χὴ του ἐ­κεῖ­νος ποὺ δὲν θὰ ὑ­πο­στεῖ γιὰ μέ­να τὶς θυ­σί­ες αὐ­τές. Δι­ό­τι ὁ­ποι­οσ­δή­πο­τε ντρα­πεῖ ἐ­μέ­να καὶ τὰ λό­για μου ἐ­πη­ρε­α­σμέ­νος ἀ­π᾿ τὶς πε­ρι­φρο­νή­σεις καὶ τοὺς χλευα­σμοὺς τῶν ἀν­θρώ­πων τῆς γε­νιᾶς αὐ­τῆς ποὺ ἀ­πο­στά­τη­σε ἀ­π᾿ τὸν πνευ­μα­τι­κό της νυμ­φί­ο καὶ εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λή, αὐ­τὸν θὰ τὸν ντρα­πεῖ καὶ ὁ υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που καὶ θὰ τὸν ἀ­πο­κη­ρύ­ξει ὡς ξέ­νο, ὅ­ταν θὰ ἔλ­θει μὲ τοὺς ἁ­γί­ους ἀγ­γέ­λους πε­ρι­βε­βλη­μέ­νος μὲ τὴ δό­ξα τοῦ Πα­τρός του. Τοὺς ἔ­λε­γε ἀ­κό­μη: Σᾶς λέ­ω ἀ­λη­θι­νά ὅ­τι ὑ­πάρ­χουν με­ρι­κοὶ ἀ­π᾿ αὐ­τούς ποὺ στέ­κον­ται ἐ­δῶ, οἱ ὁ­ποῖ­οι δὲν θὰ γευ­θοῦν θά­να­το προ­τοῦ νὰ δοῦν με­τὰ τὴν κά­θο­δο τοῦ Ἁ­γί­ου Πνέ­υ­μα­τος νὰ κα­τα­λύ­ε­ται ἡ πα­λαιὰ θεί­α τά­ξη καὶ δι­α­θή­κη μὲ τὴν κα­τα­στρο­φὴ τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ καὶ τοῦ να­οῦ της καὶ μὲ δύ­να­μη ἀ­κα­τα­γώ­νι­στη καὶ ὑ­περ­φυ­σι­κὴ ἡ νέ­α τά­ξη στὸν κό­σμο, τὴν ὁ­ποί­α θὰ ἐκ­προ­σω­πεῖ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ὡς ἄλ­λη βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ πά­νω στὴ γῆ.