ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ    

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(2 ΙΟΥΝΙΟΥ 2024)

ΕΩΘΙΝΟΝ Ζ΄

Τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔρχεται πρωΐ σκοτίας ἔτι οὔσης, εἰς τὸ μνημεῖον·  καὶ βλέπει τὸν λίθον ἠρμένον ἐκ τοῦ μνημείου. Τρέχει οὖν, καὶ ἔρχεται πρὸς Σίμωνα Πέτρον, καὶ πρὸς τὸν ἄλλον μαθητὴν, ὃν ἐφίλει ὁ Ἰησοῦς, καὶ λέγει αὐτοῖς· Ἦραν τὸν Κύριον ἐκ τοῦ μνημείου, καὶ οὐκ οἴδαμεν ποῦ ἔθηκαν αὐτόν. Ἐξῆλθεν οὖν ὁ Πέτρος καὶ ὁ ἄλλος μαθητής, καὶ ἤρχοντο εἰς τὸ μνημεῖον. Ἔτρεχον δὲ οἱ δύο ὁμοῦ· καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς προέδραμε τάχιον τοῦ Πέτρου, καὶ ἦλθε πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας, βλέπει κείμενα τὰ ὀθόνια, οὐ μέντοι εἰσῆλθεν. Ἔρχεται οὖν Σίμων Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ θεωρεῖ τὰ ὀθόνια κείμενα, καὶ τὸ σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλὰ χωρὶς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον. Τότε οὖν εἰσῆλθε καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς ὁ ἐλθὼν πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ εἶδε, καὶ ἐπίστευσεν. Οὐδέπω γὰρ ᾔδεισαν τὴν Γραφήν, ὅτι δεῖ αὐτὸν ἐκ νεκρῶν ἀναστῆναι. Ἀπῆλθον οὖν πάλιν πρὸς ἑαυτοὺς οἱ μαθηταί.

                                                                                             (Ἰωάν. κ΄[20] 1 – 10)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

1 Ἀφοῦ πέρασε τὸ Σάββατο, τὴν ἑπόμενη ἡμέρα, ποὺ ἦταν ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔρχεται στὸ μνημεῖο πρωί, ὅταν ἦταν ἀκόμη σκοτάδι, καὶ βλέπει ὅτι ὁ λίθος ποὺ ἔφραζε τὴν εἴσοδο τοῦ τάφου ἦταν σηκωμένος ἀπὸ τὸ μνῆμα. 2 Ὅταν λοιπὸν εἶδε τὸ μνῆμα ἀνοιχτό, τρέχει κι ἔρχεται στὸν Σίμωνα Πέτρο καὶ στὸν ἄλλο μαθητὴ τὸν ὁποῖο ἀγαποῦσε ὁ Ἰησοῦς, καὶ τοὺς εἶπε: Πῆραν τὸν Κύριο ἀπὸ τὸ μνημεῖο καὶ δὲν ξερουμε ποῦ τὸν ἔβαλαν.  3 Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἀνέλπιστη αὐτὴ εἴδηση, βγῆκε ὁ Πέτρος ἀπὸ τὸ σπίτι ποὺ ἔμενε, καὶ μαζὶ μ᾿ αὐτὸν βγῆκε καὶ ὁ ἄλλος μαθητής, καὶ ἔρχονταν στὸ μνημεῖο.  4 Ἔτρεχαν λοιπὸν καὶ οἱ δύο μαζί· ἀλλὰ ὁ ἄλλος μαθητής, ἐπειδὴ ἦταν νεότερος, ἔτρεξε μπροστὰ πιὸ γρήγορα ἀπὸ τὸν Πέτρο καὶ ἔφθασε πρῶτος στὸ μνημεῖο.  5 Καὶ σκύβοντας ἀπ᾿ ἔξω βλέπει τοὺς νεκρικοὺς ἐπιδέσμους νὰ εἶναι κάτω στὴ γῆ· ἐπειδὴ ὅμως ἦταν πολὺ συγκινημένος, δὲν προχώρησε νὰ μπεῖ μέσα.  6 Ἐνῶ λοιπὸν περίμενε ἀπ᾿ ἔξω, ἔρχεται καὶ ὁ Σίμων Πέτρος ὕστερα ἀπ᾿ αὐτὸν καί, θαρραλέος καὶ ὁρμητικὸς ὅπως ἦταν ἀπὸ τὸ χαρακτήρα του, μπῆκε στὸ μνημεῖο καὶ παρατήρησε ἀπὸ κοντὰ ὅτι οἱ νεκρικοὶ ἐπίδεσμοι ἦταν κάτω στὴ γῆ καὶ δὲν ἔλειπαν, ὅπως θὰ ἦταν φυσικὸ νὰ συμβεῖ ἐὰν τὸ σῶμα εἶχε κλαπεῖ.  7 Παρατήρησε ἀκόμη ὅτι τὸ ὕφασμα μὲ τὸ ὁποῖο εἶχαν σκεπάσει τὸ κεφάλι τοῦ Ἰησοῦ, δὲν ἦταν ἀνακατεμένο μὲ τοὺς ἐπιδέσμους ἀκατάστατα, ἀλλὰ ἦταν τυλιγμένο χωριστὰ κάπου ἐκεῖ μὲ τάξη, ποὺ δὲν πρόδιδε βιασύνη καὶ σπουδή.  8 Τότε λοιπὸν καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς ποὺ εἶχε ἔλθει πρῶτος στὸ μνῆμα, παρακινημένος ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ Πέτρου, μπῆκε μέσα, καὶ τὰ εἶδε αὐτὰ ἀπὸ κοντὰ καὶ πίστεψε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀναστήθηκε.  9 Δὲν εἶχε πιστέψει πιὸ πρίν, ἀλλὰ μόλις τώρα ποὺ εἶδε ἀδειανὸ τὸν τάφο· διότι καὶ αὐτὸς καὶ ὁ Πέτρος δὲν γνώριζαν ἀκόμη τὴν ἀληθινὴ σημασία τῶν προφητειῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅτι σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ ὁ Μεσσίας ἔπρεπε νὰ ἀναστηθεῖ ἀπὸ τοὺς νεκρούς.  10 Ἀφοῦ λοιπὸν ἐξέτασαν τὸν τάφο καὶ πείσθηκαν ὅτι κάθε ἄλλη ἔρευνα ἦταν περιττή, ἐπέστρεψαν πάλι στὰ καταλύματά τους οἱ μαθητές.

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  

    Ἐν ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις ἐ­κεί­ναις, δι­α­σπα­ρέν­τες οἱ ἀ­πό­στο­λοι ἀ­πὸ τῆς θλί­ψε­ως τῆς γε­νο­μέ­νης ἐ­πὶ Στε­φά­νῳ δι­ῆλ­θον ἕ­ως Φοι­νί­κης καὶ Κύ­πρου καὶ ᾿Αν­τι­ο­χε­ί­ας, μη­δε­νὶ λα­λοῦν­τες τὸν λό­γον εἰ μὴ μό­νον ᾿Ι­ου­δα­ί­οις. ῏Η­σαν δέ τι­νες ἐξ αὐ­τῶν ἄν­δρες Κύ­πριοι καὶ Κυ­ρη­ναῖ­οι, οἵ­τι­νες εἰ­σελ­θόν­τες εἰς ᾿Αν­τι­ό­χειαν ἐ­λά­λουν πρὸς τοὺς ῾Ελ­λη­νι­στάς, εὐ­αγ­γε­λι­ζό­με­νοι τὸν Κύ­ριον ᾿Ι­η­σοῦν. Καὶ ἦν χεὶρ Κυ­ρί­ου μετ᾿ αὐ­τῶν, πο­λύς τε ἀ­ριθ­μὸς πι­στε­ύ­σας ἐ­πέ­στρε­ψεν ἐ­πὶ τὸν Κύ­ριον. ᾿Η­κο­ύ­σθη δὲ ὁ λό­γος εἰς τὰ ὦ­τα τῆς ἐκ­κλη­σί­ας τῆς ἐν ῾Ι­ε­ρο­σο­λύ­μοις πε­ρὶ αὐ­τῶν, καὶ ἐ­ξα­πέ­στει­λαν Βαρ­νά­βαν δι­ελ­θεῖν ἕ­ως ᾿Αν­τι­ο­χε­ί­ας· ὃς πα­ρα­γε­νό­με­νος καὶ ἰ­δὼν τὴν χά­ριν τοῦ Θε­οῦ ἐ­χά­ρη, καὶ πα­ρε­κά­λει πάν­τας τῇ προ­θέ­σει τῆς καρ­δί­ας προ­σμέ­νειν τῷ Κυ­ρί­ῳ, ὅ­τι ἦν ἀ­νὴρ ἀ­γα­θὸς καὶ πλή­ρης Πνε­ύ­μα­τος ῾Α­γί­ου καὶ πί­στε­ως· καὶ προ­σε­τέ­θη ὄ­χλος ἱ­κα­νὸς τῷ Κυ­ρί­ῳ. Ἐ­ξῆλ­θε δὲ εἰς Ταρ­σὸν ὁ Βαρ­νά­βας ἀ­να­ζη­τῆ­σαι Σαῦ­λον, καὶ εὑ­ρὼν αὐ­τὸν ἤ­γα­γεν αὐ­τὸν εἰς ᾿Αν­τι­ό­χειαν. Ἐ­γέ­νε­το δὲ αὐ­τοὺς ἐ­νια­υτὸν ὅ­λον συ­να­χθῆ­ναι ἐν τῇ ἐκ­κλη­σί­ᾳ καὶ δι­δά­ξαι ὄ­χλον ἱ­κα­νόν, χρη­μα­τί­σαι τε πρῶ­τον ἐν ᾿Αν­τι­ο­χε­ί­ᾳ τοὺς μα­θη­τὰς Χρι­στι­α­νο­ύς. ᾿Εν τα­ύ­ταις δὲ ταῖς ἡ­μέ­ραις κα­τῆλ­θον ἀ­πὸ ῾Ι­ε­ρο­σο­λύ­μων προ­φῆ­ται εἰς ᾿Αν­τι­ό­χειαν· ἀ­να­στὰς δὲ εἷς ἐξ αὐ­τῶν ὀ­νό­μα­τι ῎Α­γα­βος ἐ­σή­μα­νε διὰ τοῦ Πνε­ύ­μα­τος λι­μὸν μέ­γαν μέλ­λειν ἔ­σε­σθαι ἐφ᾿ ὅ­λην τὴν οἰ­κου­μέ­νην· ὅ­στις καὶ ἐ­γέ­νε­το ἐ­πὶ Κλαυ­δί­ου Κα­ί­σα­ρος. Τῶν δὲ μα­θη­τῶν κα­θὼς ηὐ­πο­ρεῖ­τό τις, ὥ­ρι­σαν ἕ­κα­στος αὐ­τῶν εἰς δι­α­κο­νί­αν πέμ­ψαι τοῖς κα­τοι­κοῦ­σιν ἐν τῇ ᾿Ι­ου­δα­ί­ᾳ ἀ­δελ­φοῖς· ὃ καὶ ἐ­πο­ί­η­σαν ἀ­πο­στε­ί­λαν­τες πρὸς τοὺς πρε­σβυ­τέ­ρους διὰ χει­ρὸς Βαρ­νά­βα καὶ Σαύ­λου. 

                                                                                    (Πράξ. ια΄ [11] 19 – 30)  

 

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. ΤΟ Ν­Ο­Η­ΜΑ Τ­ΩΝ Θ­Λ­Ι­Ψ­Ε­ΩΝ

Ὁ τ­ρ­ό­π­ος μὲ τ­ὸν ὁ­π­ο­ῖο κ­α­τ­ε­υ­θ­ύ­ν­ει ὁ Θ­ε­ὸς τ­ὴν ἱσ­τ­ο­ρ­ία τοῦ κ­ό­σ­μ­ου, ἀλλά καί τοῦ κ­α­θ­ε­ν­ὸς ἀ­ν­θ­ρώπου, ξ­ε­π­ε­ρ­ν­ά­ει τ­ὶς ἀ­ν­τ­ι­λ­η­π­τ­ι­κ­ὲς μας ἱκανότητες. Σ­υ­ν­ή­θως – ὅταν π­ιὰ τὰ γε­γ­ο­ν­ό­τα ἔ­χ­ο­υν συμβεῖ – μένουμε ἔκθαμβοι, κ­α­θ­ὼς δ­ι­α­π­ι­σ­τ­ώ­ν­ο­υ­με ποῦ μᾶς ὁδήγησε ὁ Θ­ε­ός, ἀπό ποιές συμπληγάδες μᾶς π­έ­ρ­α­σε, π­ῶς μ­ε­τ­έ­τ­ρ­ε­ψε τ­ὶς σ­υ­μ­φ­ο­ρ­ὲς μας σέ εὐλογίες μεγάλες.

Ἡ τ­ρ­α­γ­ω­δ­ία ξέσπασε καί στή νεοσύστατη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μ­ας σ­τὰ Ἱ­ε­ρ­ο­σ­ό­λυ­μα. Κ­αὶ τί τραγωδία! Ὁ φ­λ­ο­γ­ε­ρ­ὸς Σ­τ­έ­φ­α­ν­ος, ὁ κορυφαῖος τῶν ἑπτά δ­ι­α­κ­ό­ν­ων, λ­ι­θ­ο­β­ο­λ­ή­θ­η­κε. Α­ὐ­τὸ ὅμως ἦταν μόνο ἡ ἀρχή. Οἱ μ­α­ν­ι­ώ­δ­ε­ις Ἑ­β­ρ­α­ῖ­οι δέν χόρτασαν μέ τό αἷμα του, ἀλλά ἄ­ρ­χ­ι­σ­αν «διωγμόν μέγαν»  κ­α­τὰ τ­ῆς Ἐ­κ­κ­λ­η­σ­ί­ας, γιά νά τήν ἐξοντώσουν. Πολλοί ἀπό τούς Χ­ρ­ι­σ­τ­ι­α­ν­ο­ὺς τ­ό­τε φυλακίστηκαν καί ὑ­π­έ­σ­τ­η­σ­αν μ­α­ρ­τύρια φ­ο­β­ε­ρά. Ἀρκετοί γιά νὰ π­ρ­ο­φ­υ­λ­α­χ­τ­ο­ῦν, ἐ­γ­κ­α­τ­έ­λ­ε­ι­ψ­αν τὰ Ἱεροσόλυμα. «Δ­ι­α­σ­π­α­ρ­έ­ν­τ­ες», μ­ᾶς λ­έ­γει τὸ ἀ­νάγ­ν­ω­σ­μα τ­ῶν «Π­ρ­ά­ξ­ε­ων», «ἀπό τῆς θ­λ­ί­ψ­ε­ως τ­ῆς γ­ε­ν­ο­μ­έ­ν­ης ἐπί Σ­τ­ε­φ­ά­νῳ δ­ι­ῆ­λθον ἕ­ως Φ­ο­ι­ν­ί­κ­ης καί Κ­ύ­π­ρ­ου κ­αὶ Ἀ­ν­τ­ι­ο­χ­ε­ί­ας». Σ­κ­ο­ρ­π­ί­σ­τ­η­κ­αν, ἐξ α­ἰ­τ­ί­ας τοῦ δ­ι­ω­γ­μ­οῦ πού ἄ­ρ­χ­ι­σε μὲ ἀφορμή τ­ὸν Στέ­φ­α­νο, κ­αὶ ἔ­φ­τ­α­σ­αν μ­έ­χ­ρι τ­ὴ Φ­ο­ι­ν­ί­κη, τ­ὴν Κ­ύ­π­ρο καί τ­ὴν Ἀ­ν­τ­ι­ό­χ­ε­ια.

Θά περίμενε κανείς ὅτι α­ὐ­τὸ τὸ σ­κ­ό­ρ­π­ι­σ­μα τ­ῶν π­ι­σ­τ­ῶν τ­ης θὰ δ­ι­έ­λ­υε τ­ὴν Ἐ­κ­κ­λ­η­σία. Α­ὐ­τ­ὸς ἄ­λ­λ­ω­σ­τε ἦ­τ­αν ὁ σ­τ­ό­χ­ος, π­οὺ οἱ ἐ­χ­θ­ρ­οὶ της ἤθελαν νά π­ε­τ­ύ­χουν μὲ τ­ὸ δ­ι­ω­γ­μό: νὰ ἐξαφανίσουν τήν Ἐκκλησία! Τὸ π­έ­τ­υ­χ­αν; Τί θ­α­υ­μ­α­σ­τό! Α­ὐ­τὸ π­οὺ π­έ­τ­υ­χ­αν, ἦ­τ­αν τὸ νὰ τ­ὴ δ­υ­ν­α­μ­ώ­σ­ο­υν! Ἔγιναν ἀφορμή νά ἐξαπλωθεῖ ἡ ­Ἐ­κ­κ­λ­η­σ­ία καί σὲ ν­έ­ες π­ε­ρ­ι­ο­χ­ές. Πῶς ἔ­γ­ι­νε α­ὐ­τό; Ἔγινε, διότι οἱ Χ­ρ­ι­σ­τ­ι­α­ν­οὶ π­οὺ ἔ­φ­υ­γ­αν ἀπό τὰ Ἱ­ε­ρ­ο­σ­ό­λ­υ­μα, ἐ­κ­εῖ π­οὺ πῆγαν, δ­ὲν ἔ­μ­ε­ι­ν­αν σ­ι­ω­π­η­λ­οί. Ἄ­ρ­χ­ι­σ­αν νὰ κ­η­ρ­ύ­τ­τ­ο­υν τ­ὸν Χ­ρ­ι­σ­τὸ σ­τὰ μ­έ­ρη ἐ­κ­ε­ῖ­να. «Κ­αὶ ἦν χ­ε­ὶρ Κ­υ­ρ­ί­ου μ­ε­τ' α­ὐ­τ­ῶν, π­ο­λ­ὺς τε ἀ­ρ­ι­θ­μ­ὸς π­ι­σ­τ­ε­ύ­σ­ας ἐ­π­έ­σ­τ­ρ­ε­ψ­εν ἐπί τόν Κ­ύ­ρ­ι­ον», μ­ᾶς λ­έ­γ­ει τὸ ἱ­ε­ρὸ κ­ε­ί­μ­ε­νο. Εἶχαν, δ­η­λ­α­δή, τ­ὸν Κ­ύ­ρ­ιο μ­α­ζί τ­ο­υς κ­αὶ μὲ τὴ χ­ά­ρη Του π­ο­λ­λ­οὶ π­ί­σ­τ­ε­ψ­αν, ἐ­π­έ­στρ­ε­ψ­αν σ­τ­ὸν Κ­ύ­ρ­ιο, ἔ­γ­ι­ν­αν μ­έ­λη τ­ῆς Ἐ­κ­κ­λ­η­σ­ί­ας Τ­ου, β­ρ­ῆ­κ­αν τὴ σ­ω­τ­η­ρ­ία, τὴν ἀ­λ­ή­θ­ε­ια, τ­ὴν ἀ­λ­η­θ­ι­νὴ κ­αὶ α­ἰ­ώ­ν­ια ζ­ωή.

Ἀ­δ­ε­λ­φέ μ­ου! Ὅταν τὰ π­ρ­ά­γ­μ­α­τα ἔ­ρ­θ­ο­υν ἀνάποδα σ­τὴ ζ­ωή μ­ας, ὅταν οἱ θλί­ψ­ε­ις ἀ­πα­ν­ω­τ­ὲς μ­ᾶς π­ν­ί­γ­ο­υν, ὅταν οἱ ἀ­λ­λ­ε­π­ά­λ­λ­η­λ­ες σ­υ­μ­φ­ο­ρ­ὲς λ­υ­γ­ί­ζ­ο­υν τὰ γ­ό­ν­α­τά μ­ας, ὅταν μᾶς φαίνεται πώς ὁ Θ­ε­ὸς μ­ᾶς ἔ­χ­ει ἐ­γ­κ­α­τ­α­λ­ε­ί­ψ­ει, ὅταν ὅλα τά βλέπουμε μαῦρα κ­αὶ σ­κ­ο­τε­ι­νά.­.. Ἀ­δ­ε­λ­φέ μ­ου, τί π­α­θ­α­ί­ν­ο­υ­με; Γ­ι­α­τί τὰ χ­ά­ν­ο­υ­με; Γ­ι­α­τί ἀ­π­ε­λ­π­ι­ζ­ό­μ­α­σ­τε; Δ­ὲν π­ι­σ­τ­ε­ύ­ο­υ­με πώς ὁ σ­τ­ο­ρ­γ­ι­κ­ὸς Π­α­τ­έ­ρ­ας κ­α­τ­ε­υ­θ­ύ­ν­ει μὲ ἄπειρη ἀ­γ­ά­πη τὴ ζ­ωή μ­ας;­.­.. Τ­ό­τε γ­ι­α­τί πν­ι­γ­ό­μ­α­σ­τε; Γ­ι­α­τί ν­ο­ι­ώ­θ­ο­υ­με ἐ­γ­κ­α­τ­α­λ­ε­λ­ε­ι­μ­μ­έ­ν­οι; Ἀ­δ­ε­λ­φέ, ἂς τ­ο­ν­ώ­σ­ο­υ­με τ­ὴν π­ί­σ­τη μ­ας! Α­ὐ­τὰ π­οὺ σ­ή­μ­ε­ρα τὰ β­λ­έ­π­ο­υ­με σάν φ­ρ­ι­κ­τὴ κ­α­τ­α­σ­τ­ρ­ο­φή, α­ὔ­ρ­ιο θὰ τὰ θ­ε­ω­ρ­ο­ῦ­με σάν τ­ὶς π­ιό μ­ε­γ­ά­λ­ες ε­ὐ­ε­ρ­γ­ε­σ­ί­ες. Ὅταν οἱ θ­λ­ί­ψ­ε­ις μ­ᾶς π­ε­ρ­ι­σ­φ­ί­γ­γ­ο­υν, τ­ό­τε ὁ Θ­ε­ὸς μ­ᾶς ἀ­γ­κ­α­λ­ι­ά­ζ­ει μὲ πιό πολ­λὴ σ­τ­ο­ρ­γή, ε­ἶ­ν­αι π­ο­λὺ κ­ο­ν­τά μ­ας κ­αὶ ἐ­ρ­γ­ά­ζ­ε­τ­αι π­ρ­ά­γ­μ­α­τα θ­α­υ­μ­α­σ­τὰ κ­αὶ με­γ­ά­λα. Νὰ τὸ π­ι­σ­τ­έ­ψ­ο­υ­με α­ὐ­τὸ β­α­θ­ιὰ κ­αὶ νὰ σ­υ­ν­ε­χ­ί­σ­ο­υ­με τ­ὸν ἀ­γ­ώ­να μας μ­έ­χρι τ­έ­λ­ο­υς, ἀ­δ­ε­λ­φέ!

2. Υ­Ι­ΟΣ Π­Α­Ρ­Α­Κ­Λ­Η­Σ­Ε­ΩΣ

Μ­ε­γ­ά­λη χ­α­ρά, μ­έ­σα σ­τὴ μ­ε­γ­ά­λη τ­ο­υς δ­ο­κ­ι­μ­α­σ­ία, α­ἰ­σ­θ­ά­ν­θ­η­κ­αν οἱ Ἀπόστολοι καί ὅλη ἡ ­Ἐκ­κ­λ­η­σ­ία τ­ῶν Ἱ­ε­ρ­ο­σ­ο­λ­ύ­μ­ων μὲ τ­ὴν ε­ὐ­χ­ά­ρ­ι­σ­τη εἴδηση, ὅτι σ­τ­ὶς π­ε­ρ­ι­ο­χ­ὲς τ­ῆς Φ­ο­ι­ν­ί­κ­ης, τ­ῆς Κ­ύ­π­ρ­ου καί ἰ­δ­ι­α­ι­τ­έ­ρ­ως τ­ῆς Ἀ­ν­τ­ι­ο­χ­ε­ί­ας  ­β­λ­ά­σ­τ­η­σε ξαφνικά ἡ χριστιανική πίστη. Γ­ι' α­ὐ­τὸ καί «ἐξαπέστειλαν Β­α­ρ­ν­ά­β­αν διελθεῖν ἕ­ως Ἀ­ν­τ­ι­ο­χ­ε­ί­ας». Ἔ­σ­τ­ε­ι­λ­αν τ­ὸν Β­α­ρ­ν­ά­βα σ­τ­ὴν Ἀ­ν­τ­ι­ό­χ­ε­ια, γ­ιὰ νὰ ἐνισχύσει τ­ο­ὺς ν­έ­ο­υς π­ι­σ­τ­ο­ύς, νὰ τ­ο­ὺς στηρίξει, νά τούς τονώσει, νά τούς καθοδηγήσει σ­τὸ δ­ρ­ό­μο τ­οῦ Χ­ρ­ι­σ­τ­οῦ.

Ἦ­τ­αν ἀ­κ­ρ­ι­β­ῶς ὁ κ­α­τ­ά­λ­λ­η­λ­ος ἄνθρωπος, γιά νά παρηγορήσει καί νά ἐμψυχώσει τὰ ν­έα μ­έ­λη τ­ῆς Ἐ­κ­κ­λ­η­σ­ί­ας, πού ἀργά ἢ γ­ρ­ή­γ­ο­ρα θὰ ἀ­ν­τ­ι­μ­ε­τ­ώ­π­ι­ζ­αν καί ἐκεῖ τὴ μ­α­ν­ία τ­ῶν ἀ­π­ί­σ­τ­ων Ἑ­β­ρ­α­ί­ων. Κ­α­τ­ά­λ­λ­η­λ­ος γ­ι­α­τί; Δ­ι­ό­τι ἦ­τ­αν ὄ­ν­ο­μα κ­αὶ π­ρ­ά­γ­μα Β­α­ρ­ν­ά­β­ας. (Β­α­ρ­ν­ά­β­ας σ­τὰ Ἑ­β­ρ­α­ϊ­κὰ σ­η­μ­α­ί­ν­ει «υ­ἱ­ὸς π­α­ρ­α­κ­λ­ή­σ­ε­ως», «υ­ἱ­ὸς π­α­ρ­η­γ­ο­ρ­ι­ᾶς»­). Ε­ἶ­χε τὸ χ­ά­ρ­ι­σ­μα νὰ παρακαλεῖ, δ­η­λ­α­δὴ νὰ παρηγορεῖ, νά στηρίζει, νά ἐμψυχώνει τούς ἄλλους. Καί σ­τὸ σ­η­με­ρ­ι­νὸ ἀνάγνωσμα π­α­ρ­α­τ­η­ρ­ο­ῦ­με νὰ ὑ­π­ο­γ­ρ­α­μ­μ­ί­ζ­ε­τ­αι α­ὐ­τό, σ­τὸ σ­η­μ­ε­ῖο π­οὺ λ­έ­γ­ει γ­ιὰ τὸν Β­α­ρ­ν­ά­βα ὅτι «ἦν ἀνήρ ἀγαθός καί πλήρης Πνεύματος Ἁγίου καί π­ί­σ­τ­ε­ως». Γ­ι' α­ὐ­τὸ καί, ὅταν ἔ­φ­τ­α­σε στὴν Ἀ­ν­τ­ι­ό­χ­ε­ια κ­αὶ ε­ἶ­δε νὰ ἔ­χ­ο­υν π­λ­ο­ύ­σ­ια τὴ Χ­ά­ρη τ­οῦ Θ­ε­οῦ οἱ π­ι­σ­τ­οί, χ­ά­ρ­η­κε π­ο­λὺ «καί π­α­ρ­ε­κ­ά­λ­ει π­ά­ν­τ­ας τῇ π­ρ­ο­θ­έ­σ­ει τ­ῆς κ­α­ρ­δ­ί­ας π­ρ­ο­σ­μ­έ­ν­ε­ιν τῷ Κ­υ­ρ­ίῳ». Τοὺς π­α­ρ­α­κ­ι­ν­ο­ῦ­σε ὅ­λ­ο­υς νὰ μ­έ­ν­ο­υν ἀφοσιωμένοι στόν Κύριο μέ ὅλη τή διάθεση τ­ῆς καρ­δ­ι­ᾶς τ­ο­υς.

Ἀ­ξ­ι­ο­ζ­ή­λ­ε­υ­τ­ος ἄνθρωπος ὁ ἀπόστολος Β­α­ρ­ν­ά­β­ας. Μὲ τὸ π­α­ράδειγμά του φω­ν­ά­ζ­ει σὲ ὅ­λ­ο­υς μ­ας νά γινόμαστε καί μ­ε­ῖς «υ­ἱοί παρακλήσεως», ἄνθρωποι ποὺ θὰ π­α­ρ­η­γ­ο­ρ­ο­ῦ­με τ­ο­ὺς ἀ­δ­ε­λ­φ­ο­ύς μ­ας. Κ­αί ὑ­π­ά­ρ­χ­ει μ­ε­γ­ά­λη ἀ­ν­ά­γ­κη σ­τ­ὶς μ­έ­ρ­ες μ­ας ἀπό τ­έ­τ­ο­ι­ο­υς «υἱούς π­α­ρ­α­κ­λ­ή­σ­ε­ως», δ­ι­ό­τι ὁ π­ό­ν­ος ε­ἶ­ν­αι π­ο­λ­ὺς κ­αὶ οἱ δ­ο­κ­ι­μ­α­σ­ί­ες λ­ό­γω κ­αὶ τοῦ ἄ­γ­χ­ο­υς, π­ού μ­α­σ­τ­ί­ζ­ει τ­ὴν ἐ­π­ο­χή μ­ας, α­ὐ­ξ­η­μ­έ­ν­ες. Ἰ­δ­ι­α­ι­τ­έ­ρ­ως σ­τ­ὸν π­ν­ε­υ­μ­α­τ­ι­κὸ ἀ­γ­ώ­να, ὅπου ἡ π­ρ­ο­κ­λ­η­τ­ι­κὴ ἁ­μ­α­ρ­τ­ία κ­αὶ οἱ π­ο­ι­κ­ί­λ­ες ἰ­δ­ε­ο­λ­ο­γ­ί­ες κ­λ­ο­ν­ί­ζ­ο­υν π­ο­λ­λ­ο­ὺς κ­αὶ π­ε­ρ­ι­σ­σ­ό­τ­ε­ρο τ­ο­ὺς ν­έ­ο­υς, ε­ἶ­ν­αι ἀ­π­α­ρ­α­ί­τ­η­το νὰ ἐ­ν­ι­σ­χ­ύ­ο­υ­με καί νά π­α­ρ­η­γ­ο­ρ­ο­ῦ­με ὁ ἕ­ν­ας τ­ὸν ἄ­λ­λο. Ε­ἶ­ν­αι χ­ρ­έ­ος ἀ­γ­ά­π­ης α­ὐ­τό, καί μ­α­κ­ά­ρι ὅ­λ­οι μ­ας μὲ π­ο­λ­λὴ ἐ­π­ι­μ­έ­λ­ε­ια νὰ τὸ ἀ­σ­κ­ο­ῦ­με.

 

3. ΤΟ Α­Γ­Α­Π­Η­Μ­Ε­ΝΟ Μ­ΑΣ Ο­Ν­Ο­ΜΑ

Μ­ᾶς π­α­ρ­έ­χ­ει καί μ­ιὰ σ­η­μ­α­ν­τ­ι­κὴ π­λ­η­ρ­ο­φ­ο­ρ­ία τὸ σ­η­μ­ε­ρ­ι­νὸ ἀνάγνωσμα: ὅτι ἐ­κ­εῖ, στὴν Ἀ­ν­τ­ι­ό­χ­ε­ια, ὀνομάστηκαν γιά πρώτη φορά οἱ π­ι­σ­τ­οὶ Χ­ρ­ι­σ­τ­ι­α­ν­οί. Τὸ ὄ­ν­ο­μα α­ὐ­τὸ τ­ο­ὺς τὸ ἔ­δ­ω­σ­αν οἱ ε­ἰ­δ­ω­λ­ο­λ­ά­τ­ρ­ες τ­ῆς Ἀ­ν­τ­ιόχειας, ε­ἴ­τε γιά νά τούς ξεχωρίζουν ἀπό τούς ἄλλους Ἰουδαίους, εἴτε σάν «παρατσούκλι», γ­ιὰ νὰ τ­ο­ὺς ἐ­μ­π­α­ί­ξ­ο­υν. Οἱ π­ι­σ­τ­οὶ ὅμως τὸ α­ἰ­σ­θ­ά­ν­θ­η­κ­αν π­ο­λὺ τ­ι­μ­η­τ­ι­κὸ α­ὐ­τὸ τὸ ὄ­ν­ο­μα κ­αὶ τὸ ἀ­γ­ά­π­η­σ­αν π­ο­λύ. Τὸ ἀ­γ­ά­π­η­σ­αν, δ­ι­ό­τι τὸ ὄ­ν­ο­μα α­ὐ­τὸ φ­α­ν­έ­ρ­ω­σε τ­ὴ μ­ε­γ­ά­λη ἀ­λ­ή­θε­ια, πώς οἱ π­ι­σ­τ­οὶ ἀ­ν­ή­κ­ο­υ­με σ­τὸ Χρ­ι­σ­τό. Σ­τὸ Χ­ρ­ι­σ­τό, ὁ Ὁ­π­ο­ῖ­ος μᾶς ἀ­γ­ό­ρ­α­σε μὲ τὸ Α­ἷμα Τ­ου. Μ­ᾶς ἅ­ρ­π­α­ξε ἀπό τὰ ν­ύ­χια τ­οῦ σ­α­τ­α­νᾶ, ἀπό τὸ χ­ά­ος τ­ῆς ἁ­μ­α­ρ­τ­ί­ας κ­αὶ τ­οῦ θ­α­ν­ά­τ­ου, κ­αὶ μ­ᾶς ἔ­β­α­λε μ­έ­σα σ­τὸ πνε­υ­μ­α­τ­ι­κὸ Τ­ου Β­α­σί­λ­ε­ιο, τ­ὴν Ἐ­κ­κ­λ­η­σ­ία. Ἀ­ν­ή­κ­ο­υ­με σ­τὸ Χ­ρ­ι­σ­τό, ὁ Ὁ­π­ο­ῖ­ος μ­ᾶς ἀ­ν­έ­δ­ε­ι­ξε ἀ­δ­ε­λ­φ­ο­ύς Τ­ου, υἱούς τοῦ Ο­ὐ­ρ­α­ν­ί­ου Π­α­τ­ρ­ός, κ­λ­η­ρ­ο­ν­ό­μ­ο­υς τ­ῆς α­ἰ­ω­ν­ί­ου Β­α­σ­ι­λ­ε­ί­ας Τ­ου. Ἔ­τ­σι ἐ­ξ­η­γ­ε­ῖ­τ­αι, γ­ι­α­τί ἀ­γ­ά­π­η­σ­αν τ­ό­σο π­ο­λὺ οἱ π­ι­σ­τ­οὶ τὸ ὄ­ν­ο­μα: Χ­ρ­ι­σ­τ­ι­α­ν­ός. Τὸ ἀ­γ­ά­πη­σ­αν, ἀλλά κ­αὶ τὸ τ­ί­μ­η­σ­αν π­ο­λὺ μὲ τ­ὴν ἁ­γ­ία ζ­ωή τ­ο­υς.

Ε­ὐ­λ­ο­γ­η­μ­έ­νη ἐ­π­ο­χή! Τ­ό­τε π­οὺ οἱ Μ­ά­ρ­τ­υ­ρ­ες π­ρ­ο­χ­ω­ρ­ο­ῦ­σ­αν ἀ­τ­ρ­ό­μ­η­τ­οι σ­τὰ φρ­ι­χ­τὰ β­α­σ­α­ν­ι­σ­τ­ή­ρ­ια ὁ­μ­ο­λ­ο­γ­ώ­ν­τ­ας μὲ θ­ά­ρ­ρ­ος κ­αὶ δ­ύ­ν­α­μη: «Χ­ρ­ι­σ­τ­ι­α­ν­ός εἰμι». – Ἀπό ποῦ κ­α­τ­ά­γ­ε­σαι; ρ­ώ­τ­η­σ­αν ἕ­να μ­ά­ρ­τ­υ­ρα. – Χριστιανός εἰμι! ἀ­π­ά­ν­τ­η­σε. – Ποιό  ε­ἶ­ν­αι τὸ ὄ­ν­ο­μά σ­ου;       – Χριστιανός εἰμι! – Τί ἐργασία κ­ά­ν­ε­ις; – Χριστιανός εἰμι!

Ε­ὐ­λ­ο­γ­η­μ­έ­νη ἐ­π­ο­χή! Μ­α­κ­ά­ρι κ­αὶ σ­ή­μ­ε­ρα ὅ­λ­οι μ­ας νὰ αἰσθανόμαστε α­ὐ­τὴ τὴν ἁ­γ­ία κ­α­ύ­χ­η­ση γ­ιὰ τὸ ὅτι ε­ἴ­μ­α­σ­τε Χ­ρ­ι­σ­τ­ι­α­ν­οί. Νὰ ἀ­γ­α­π­ᾶ­με τὸ ὄ­ν­ο­μά μ­ας, ἀλλά κ­αὶ νὰ τὸ τ­ι­μ­ᾶ­με μὲ ζ­ωὴ ἁ­γ­ία. Γ­ιὰ νὰ μ­ᾶς τιμήσει καί ἐκεῖνο μὲ δ­ό­ξα α­ἰ­ώ­νια, ε­ἰ­σ­ά­γ­ο­ν­τ­άς μ­ας σ­τ­ὴν α­ἰ­ώ­ν­ια ζ­ωή, γ­ιὰ τ­ὴν ὁποία τ­ώ­ρα μ­ᾶς π­ρ­ο­τ­ρ­έ­π­ει καὶ μᾶς ἑτοιμάζει.

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

     

ΤΟ ΙΕΡΟΝ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

          Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ,  ἔρ­χε­ται ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς πό­λιν τῆς Σα­μα­ρε­ί­ας λε­γο­μέ­νην Συ­χὰρ, πλη­σί­ον τοῦ χω­ρί­ου ὃ ἔ­δω­κεν Ἰ­α­κὼβ Ἰ­ω­σὴφ τῷ υἱ­ῷ αὐ­τοῦ. ἦν δὲ ἐ­κεῖ πη­γὴ τοῦ Ἰ­α­κώβ. ὁ οὖν Ἰ­η­σοῦς κε­κο­πια­κὼς ἐκ τῆς ὁ­δοι­πο­ρί­ας ἐ­κα­θέ­ζε­το οὕ­τως ἐ­πὶ τῇ πη­γῇ· ὥ­ρα ἦν ὡ­σεὶ ἕ­κτη.  ἔρ­χε­ται γυ­νὴ ἐκ τῆς Σα­μα­ρε­ί­ας ἀν­τλῆ­σαι ὕ­δωρ. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Δός μοι πι­εῖν. οἱ γὰρ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἀ­πε­λη­λύ­θει­σαν εἰς τὴν πό­λιν, ἵ­να τρο­φὰς ἀ­γο­ρά­σω­σι. λέ­γει οὖν αὐ­τῷ ἡ γυ­νὴ ἡ Σα­μα­ρεῖ­τις· Πῶς σὺ Ἰ­ου­δαῖ­ος ὢν πα­ρ' ἐ­μοῦ πι­εῖν αἰ­τεῖς, οὔ­σης γυ­ναι­κὸς Σα­μα­ρε­ί­τι­δος; οὐ γὰρ συγ­χρῶν­ται Ἰ­ου­δαῖ­οι Σα­μα­ρε­ί­ταις. ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Εἰ ᾔ­δεις τὴν δω­ρε­ὰν τοῦ Θε­οῦ καὶ τίς ἐ­στιν ὁ λέ­γων σοι, δός μοι πι­εῖν, σὺ ἂν ᾔ­τη­σας αὐ­τὸν, καὶ ἔ­δω­κεν ἄν σοι ὕ­δωρ ζῶν. λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Κύριε, οὔ­τε ἄν­τλη­μα ἔ­χεις, καὶ τὸ φρέ­αρ ἐ­στὶ βα­θύ· πό­θεν οὖν ἔ­χεις τὸ ὕ­δωρ τὸ ζῶν; μὴ σὺ με­ί­ζων εἶ τοῦ πα­τρὸς ἡ­μῶν Ἰ­α­κώβ, ὃς ἔ­δω­κεν ἡ­μῖν τὸ φρέ­αρ, καὶ αὐ­τὸς ἐξ αὐ­τοῦ ἔ­πι­ε καὶ οἱ υἱ­οὶ αὐ­τοῦ καὶ τὰ θρέμ­μα­τα αὐ­τοῦ; ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Πᾶς ὁ πί­νων ἐκ τοῦ ὕ­δα­τος το­ύ­του δι­ψή­σει πά­λιν· ὃς δ' ἂν πί­ῃ ἐκ τοῦ ὕ­δα­τος οὗ ἐ­γὼ δώ­σω αὐ­τῷ, οὐ μὴ δι­ψή­σει εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, ἀλ­λὰ τὸ ὕ­δωρ ὃ δώ­σω αὐ­τῷ, γε­νή­σε­ται ἐν αὐ­τῷ πη­γὴ ὕ­δα­τος ἁλ­λο­μέ­νου εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον. λέ­γει πρὸς αὐ­τὸν ἡ γυ­νή· Κύριε, δός μοι τοῦ­το τὸ ὕ­δωρ, ἵ­να μὴ δι­ψῶ μη­δὲ ἔρ­χο­μαι ἐν­θά­δε ἀν­τλεῖν. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ὕ­πα­γε φώ­νη­σον τὸν ἄν­δρα σου καὶ ἐλ­θὲ ἐν­θά­δε. ἀ­πε­κρί­θη ἡ γυ­νὴ καὶ εἶ­πεν· Οὐκ ἔ­χω ἄν­δρα. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Κα­λῶς εἶ­πας ὅ­τι ἄν­δρα οὐκ ἔ­χω· πέν­τε γὰρ ἄν­δρας ἔ­σχες, καὶ νῦν ὃν ἔ­χεις οὐκ ἔ­στι σου ἀ­νήρ· τοῦ­το ἀ­λη­θὲς εἴ­ρη­κας. λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Κύριε, θε­ω­ρῶ ὅ­τι προ­φή­της εἶ σύ. οἱ πα­τέ­ρες ἡ­μῶν ἐν τῷ ὄ­ρει το­ύ­τῳ προ­σε­κύ­νη­σαν· καὶ ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι ἐν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις ἐ­στὶν ὁ τό­πος ὅ­που δεῖ προ­σκυ­νεῖν. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Γύναι, πί­στευ­σόν μοι ὅ­τι ἔρ­χε­ται ὥ­ρα ὅ­τε οὔ­τε ἐν τῷ ὄ­ ρει το­ύ­τῳ οὔ­τε ἐν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις προ­σκυ­νή­σε­τε τῷ πα­τρί. ὑ­μεῖς προ­σκυ­νεῖ­τε ὃ οὐκ οἴ­δα­τε, ἡ­μεῖς προ­σκυ­νοῦ­μεν ὃ οἴ­δα­μεν· ὅ­τι ἡ σω­τη­ρί­α ἐκ τῶν Ἰ­ου­δα­ί­ων ἐ­στίν. ἀλ­λ' ἔρ­χε­ται ὥ­ρα, καὶ νῦν ἐ­στιν, ὅ­τε οἱ ἀ­λη­θι­νοὶ προ­σκυ­νη­ταὶ προ­σκυ­νή­σου­σι τῷ πα­τρὶ ἐν πνε­ύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θεί­ᾳ· καὶ γὰρ ὁ πα­τὴρ τοι­ο­ύ­τους ζη­τεῖ τοὺς προ­σκυ­νοῦν­τας αὐ­τόν. πνεῦ­μα ὁ Θε­ός, καὶ τοὺς προ­σκυ­νοῦν­τας αὐ­τὸν ἐν πνε­ύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θε­ί­ᾳ δεῖ προ­σκυ­νεῖν. λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Οἶ­δα ὅ­τι Μεσ­σί­ας ἔρ­χε­ται ὁ λε­γό­με­νος Χρι­στός· ὅ­ταν ἔλ­θῃ ἐ­κεῖ­νος, ἀ­ναγ­γε­λεῖ ἡ­μῖν πάν­τα. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἐ­γώ εἰ­μι, ὁ λα­λῶν σοι. καὶ ἐ­πὶ το­ύ­τῳ ἦλ­θαν οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ, καὶ ἐ­θα­ύ­μα­σαν ὅ­τι με­τὰ γυ­ναι­κὸς ἐ­λά­λει· οὐ­δεὶς μέν­τοι εἶ­πε, τί ζη­τεῖς ἤ τί λα­λεῖς με­τ' αὐ­τῆς; Ἀ­φῆ­κεν οὖν τὴν ὑ­δρί­αν αὐ­τῆς ἡ γυ­νὴ καὶ ἀ­πῆλ­θεν εἰς τὴν πό­λιν, καὶ λέ­γει τοῖς ἀν­θρώ­ποις· Δεῦ­τε ἴ­δε­τε ἄν­θρω­πον ὃς εἶ­πέ μοι πάν­τα ὅ­σα ἐ­πο­ί­η­σα· μή­τι οὗ­τός ἐ­στιν ὁ Χρι­στός; ἐ­ξῆλ­θον οὖν ἐκ τῆς πό­λε­ως καὶ ἤρ­χον­το πρὸς αὐ­τόν. Ἐν δὲ τῷ με­τα­ξὺ ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν οἱ μα­θη­ταὶ λέ­γον­τες· Ραβ­βί, φά­γε. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἐ­γὼ βρῶ­σιν ἔ­χω φα­γεῖν, ἣν ὑ­μεῖς οὐκ οἴ­δα­τε. ἔ­λε­γον οὖν οἱ μα­θη­ταὶ πρὸς ἀλ­λή­λους· Μή τις ἤ­νεγ­κεν αὐ­τῷ φα­γεῖν; λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἐ­μὸν βρῶ­μά ἐ­στιν ἵ­να ποι­ῶ τὸ θέ­λη­μα τοῦ πέμ­ψαν­τός με καὶ τε­λει­ώ­σω αὐ­τοῦ τὸ ἔρ­γον. οὐχ ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι ἔ­τι τε­τρά­μη­νός ἐ­στι καὶ ὁ θε­ρι­σμὸς ἔρ­χε­ται; ἰ­δοὺ λέ­γω ὑ­μῖν, ἐ­πά­ρα­τε τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς ὑ­μῶν καὶ θε­ά­σα­σθε τὰς χώ­ρας, ὅ­τι λευ­καί εἰ­σι πρὸς θε­ρι­σμόν ἤ­δη. καὶ ὁ θε­ρί­ζων μι­σθὸν λαμ­βά­νει καὶ συ­νά­γει καρ­πὸν εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον, ἵ­να καὶ ὁ σπε­ί­ρων ὁ­μοῦ χα­ί­ρῃ καὶ ὁ θε­ρί­ζων. ἐν γὰρ το­ύ­τῳ ὁ λό­γος ἐ­στὶν ὁ ἀ­λη­θι­νὸς, ὅ­τι ἄλ­λος ἐ­στὶν ὁ σπε­ί­ρων καὶ ἄλ­λος ὁ θε­ρί­ζων. ἐ­γὼ ἀ­πέ­στει­λα ὑ­μᾶς θε­ρί­ζειν ὃ οὐχ ὑ­μεῖς κε­κο­πι­ά­κα­τε· ἄλ­λοι κε­κο­πι­ά­κα­σι, καὶ ὑ­μεῖς εἰς τὸν κό­πον αὐ­τῶν εἰ­σε­λη­λύ­θα­τε. Ἐκ δὲ τῆς πό­λε­ως ἐ­κε­ί­νης πολ­λοὶ ἐ­πί­στευ­σαν εἰς αὐ­τὸν τῶν Σα­μα­ρει­τῶν δι­ὰ τὸν λό­γον τῆς γυ­ναι­κὸς, μαρ­τυ­ρο­ύ­σης ὅ­τι εἶ­πέ μοι πάν­τα ὅ­σα ἐ­πο­ί­η­σα. ὡς οὖν ἦλ­θον πρὸς αὐ­τὸν οἱ Σα­μα­ρεῖ­ται, ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν μεῖ­ναι πα­ρ' αὐ­τοῖς· καὶ ἔ­μει­νεν ἐ­κεῖ δύ­ο ἡ­μέ­ρας. καὶ πολ­λῷ πλε­ί­ους ἐ­πί­στευ­σαν δι­ὰ τὸν λό­γον αὐ­τοῦ, τῇ τε γυ­ναι­κὶ ἔ­λε­γον ὅ­τι οὐ­κέ­τι δι­ὰ τὴν σὴν λα­λιὰν πι­στε­ύ­ο­μεν· αὐ­τοὶ γὰρ ἀ­κη­κό­α­μεν, καὶ οἴ­δα­μεν ὅ­τι οὗ­τός ἐ­στιν ἀ­λη­θῶς ὁ σω­τὴρ τοῦ κό­σμου ὁ Χρι­στός.  

                                                          (Ἰωάν. δ[4] 5- 42)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἒρ­χε­ται ὁ Ἰησοῦς σὲ μιά πό­λη τῆς Σα­μάρειας πού λε­γό­ταν Συ­χάρ, ἡ ὁποία ἦ­ταν κον­τὰ στὴν πε­ρι­ο­χὴ πού εἶχε δώσει ὁ Ἰ­α­κὼβ στὸ γιὸ του τὸν Ἰ­ω­σήφ. Ὑ­πῆρ­χε μά­λι­στα ἐκεῖ κι ἕνα πηγάδι πού εἶχε ἀνοίξει ὁ Ἰ­α­κώβ. Ὁ Ἰ­η­σοῦς λοι­πόν, ὅ­πως ἦ­ταν κου­ρα­σμὲνος ἀπό τήν πεζοπορία, κα­θό­ταν κον­τὰ στὸ πη­γά­δι. Ἡ ὥρα ἦ­ταν πε­ρί­που ἔ­ξι ἀ­πὸ τὴν ἀ­να­το­λὴ τοῦ ἡλίου, δη­λα­δὴ δώ­δε­κα τὸ με­ση­μέ­ρι. Ἔρ­χε­ται τό­τε μί­α γυ­ναί­κα πού κα­τα­γό­ταν ἀ­πὸ τὴ Σαμάρεια, νὰ βγά­λει ἀ­πὸ τὸ πη­γά­δι νε­ρό. Ὁ Ἰ­η­σοῦς τότε ὁ ὁποῖος πραγ­μα­τι­κὰ δι­ψοῦ­σε, τῆς εἶ­πε: Δῶ­σ' μου νὰ πι­ῶ. Καὶ ζή­τη­σε ἀ­πὸ τὴ γυ­ναί­κα νε­ρό, δι­ό­τι οἱ μα­θη­τὲς Tου, πού θὰ φρόν­τι­ζαν νὰ βγά­λουν νε­ρὸ ἀ­πὸ τὸ πη­γά­δι, εἶχαν πά­ει στὴν πό­λη ν' ἀ­γο­ρά­σουν τρό­φι­μα. Τοῦ λέ­ει λοι­πὸν ἡ γυ­ναί­κα ἡ Σα­μα­ρεί­τι­δα: Πῶς ἐσύ πού εἶ­σαι Ἰ­ου­δαῖ­ος, κα­τα­δέ­χε­σαι καὶ ζη­τᾶς νὰ πι­εῖς νε­ρὸ ἀ­πὸ μέ­να, πού εἶ­μαι γυ­ναί­κα Σα­μα­ρεί­τι­δα; Κι ἔ­κα­νε ἡ γυ­ναί­κα τὴν ἐ­ρώ­τη­ση αὐ­τή, δι­ό­τι οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι μι­σοῦ­σαν τοὺς Σα­μα­ρεῖ­τες καὶ δὲν εἶ­χαν σχέ­σεις μα­ζί τους. Ὁ Ἰ­η­σοῦς τῆς ἀ­πάν­τη­σε: Ἐ­ὰν γνώ­ρι­ζες τὴ δω­ρε­ὰ τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, πού δίνει ὁ Θε­ὸς στοὺς ἀν­θρώ­πους, καὶ ποι­ὸς εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νος ποῦ σοῦ λέ­ει τώ­ρα, δῶ­σ' μου νὰ πι­ῶ, ἐσύ θά τοῦ ζη­τοῦ­σες καὶ θὰ σοῦ ἔ­δι­νε νε­ρὸ τρε­χού­με­νο, πού δὲ στε­ρεύ­ει πο­τέ. Θὰ σοῦ ἔ­δι­νε αὐ­τὸς τὴ χά­ρη τοῦ Ἁγίου Πνεύ­μα­τος, ἡ ὁποία σὰν πνευ­μα­τι­κὸ νε­ρὸ κα­θα­ρί­ζει, δρο­σί­ζει, πα­ρη­γο­ρεῖ καὶ ζω­οποεῖ τίς ψυ­χές, χω­ρὶς νὰ στε­ρεύ­ει πο­τέ. Τοῦ λέει ἡ γυ­ναί­κα: Κύ­ρι­ε, ἀ­σφα­λῶς τὸ νε­ρὸ αὐ­τὸ γιὰ τὸ ὁποῖο μι­λᾶς δὲν εἶ­ναι ἀ­πὸ τὸ πη­γά­δι αὐ­τό. Δι­ό­τι οὔ­τε ἀγ­γεῖ­ο ἔ­χεις, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ μπο­ροῦ­σες νὰ βγά­λεις ἀ­πὸ ἐ­δῶ νε­ρό, ἀλλά καὶ τὸ πη­γά­δι εἶ­ναι βα­θύ. Ἀ­πὸ ποῦ λοι­πὸν ἔ­χεις τὸ τρε­χού­με­νο καὶ ἀ­στεί­ρευ­το νε­ρό; Μή­πως ἐσύ εἶ­σαι ἀ­νώ­τε­ρος στὴν ἀξία καὶ τὴ δύ­να­μη ἀ­πὸ τὸν πα­τέ­ρα μας τὸν Ἰ­α­κώβ, πού μᾶς ἔ­δω­σε ὡς κλη­ρο­νο­μιὰ τὸ πη­γά­δι αὐ­τὸ καὶ δὲν ζή­τη­σε ἄλ­λο κα­λύ­τε­ρο νε­ρό, ἀλλά ἀ­π' αὐ­τὸ ἤ­πι­ε καὶ ὁ ἴδιος, ὅ­πως καὶ τὰ παι­διά του καὶ τὰ ζῶ­α του πού ἔ­τρε­φε καὶ ἔ­βο­σκε; Τῆς ἀ­πο­κρί­θη­κε τό­τε ὁ Ἰ­η­σοῦς: Βε­βαί­ως δὲν ἐν­νο­ῶ τὸ νε­ρὸ τοῦ πη­γα­διοῦ αὐ­τοῦ. Δι­ό­τι ὅ­ποι­ος πί­νει ἀ­πὸ τὸ νε­ρὸ αὐ­τό, θὰ δι­ψά­σει πά­λι. Ἐ­κεῖ­νος ὅ­μως πού θὰ πι­εῖ ἀ­πὸ τὸ νε­ρὸ πού θὰ τοῦ δώσω ἐγώ, δὲν θὰ δι­ψά­σει πο­τὲ στὸν αἰ­ώ­να· ἀλλά τό νερό πού θά τοῦ δώ­σω θὰ με­τα­βλη­θεῖ μέ­σα του σὲ πη­γὴ νε­ροῦ πού δὲν θὰ στε­ρεύ­ει, ἀλλά θὰ ἀ­να­βλύ­ζει καὶ θὰ ἀ­να­πη­δᾶ καὶ θὰ τρέ­χει πάν­το­τε γιὰ νὰ τοῦ με­ταγ­γί­ζει ζω­ὴ αἰ­ώ­νια. Τοῦ λέ­ει τό­τε ἡ γυ­ναί­κα: Κύ­ρι­ε, δῶ­σ' μου τὸ νε­ρὸ αὐ­τό, γιὰ νὰ μὴ δι­ψῶ καὶ νὰ μὴν ὑ­πο­βάλ­λο­μαι σὲ τό­σο κό­πο νὰ ἔρ­χο­μαι ἐ­δῶ γιὰ νὰ βγά­ζω νε­ρὸ ἀ­πὸ τὸ πη­γά­δι. Τῆς λέ­ει ὁ Ἰ­η­σοῦς: Ἐ­φό­σον τὸ νε­ρὸ αὐ­τὸ δὲν τὸ θέ­λεις μό­νο γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό σου, ἀλλά καὶ γιὰ ἐ­κεί­νους μὲ τοὺς ὁποίους συ­ζεῖς, πή­γαι­νε, φώ­να­ξε τὸν ἄν­δρα σου κι ἔ­λα ἐ­δῶ μα­ζὶ μ' αὐ­τόν, ὥ­στε κι ἐ­κεῖ­νος νὰ δε­χθεῖ μα­ζί σου τὴ δω­ρε­ὰ αὐ­τή. Τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε τό­τε ἡ γυ­ναί­κα: Δὲν ἔ­χω ἄν­δρα. Τῆς λέ­ει ὁ Ἰ­η­σοῦς: Κα­λὰ εἶ­πες «δὲν ἔ­χω ἄν­δρα». Δι­ό­τι ἔ­χεις πά­ρει πέν­τε ἄν­δρες, τὸν ἕ­να ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ τὸν ἄλ­λο. Καὶ τώ­ρα μ' αὐ­τὸν πού ζεῖς, εἶ­σαι συν­δε­δεμέ­νη κρυ­φά, καὶ γι' αὐ­τὸ δὲν εἶ­ναι ἄν­δρας σου. Αὐ­τὸ τό εἶπες ἀ­λή­θεια. Τοῦ λέ­ει ἡ γυ­ναί­κα: Κύ­ρι­ε, κα­τα­λα­βαί­νω ὅ­τι ἐσύ εἶσαι προ­φή­της. Δι­ό­τι μοῦ εἶ­πες κά­ποι­α μυ­στι­κὰ τῆς ζωῆς μου, ἐ­νῶ δὲν μ' ἔ­χεις συ­ναν­τή­σει ἄλ­λη φορά, ἀλλά μό­λις σή­με­ρα μὲ βλέ­πεις γιὰ πρώ­τη φο­ρά. Σὲ πα­ρακα­λῶ λοι­πὸν νὰ μὲ δι­α­φω­τί­σεις πά­νω στὸ πα­ρα­κάτω σπου­δαῖ­ο ζή­τη­μα: Οἱ πα­τέ­ρες μας προ­σκύ­νη­σαν καὶ λά­τρευ­σαν τόν Θε­ὸ στὸ ὄ­ρος αὐ­τὸ τὸ Γα­ρι­ζείν, ἐ­νῶ ἐσεῖς οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι λέ­τε ὅ­τι στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα εἶ­ναι ὁ τόπος πού πρέπει νά λα­τρεύ­ου­με τὸν Θε­ό. ἐσύ λοι­πὸν ὡς προ­φή­της τί λέ­ς γι' αὐ­τό; Τῆς λέ­ει ὁ Ἰησοῦς: Πί­στε­ψέ με, γυ­ναί­κα, ὅ­τι γρή­γο­ρα ἔρ­χε­ται ὁ και­ρὸς πού οὔ­τε σ' αὐ­τὸ τὸ βου­νὸ τὸ Γαριζείν μό­νο, οὔτε στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα ἀ­πο­κλει­στι­κὰ θὰ λα­τρεύσε­τε τὸν οὐ­ρά­νιο Πα­τέ­ρα. Ἐσεῖς οἱ Σα­μα­ρεῖ­τες ἀ­πορ­ρί­ψα­τε τὰ βι­βλί­α τῶν προφητῶν καὶ προ­σκυ­νᾶ­τε ἐ­κεῖ­νο γιὰ τὸ ὁ­ποῖ­ο δὲν ἔχετε σα­φῆ καὶ πλή­ρη γνώ­ση. Ἐμεῖς οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι προ­σκυνοῦμε ἐκεῖνο πού γνω­ρί­ζου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ κάθε ἄλ­λον. Ἀ­πό­δει­ξη μά­λι­στα γι' αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ ὅ­τι ὁ Μεσσίας πού θὰ σώ­σει τὸν κό­σμο προ­έρ­χε­ται ἀ­πό τους Ἰουδαί­ους. Αὐ­τοὺς δι­ά­λε­ξε ὁ Θε­ὸς ὡς λα­ὸ δι­κό του καὶ αὐ­τοὶ τὸν γνώ­ρι­σαν καὶ τὸν λά­τρευ­σαν τε­λει­ό­τε­ρα ἀπό κά­θε ἄλ­λον λα­ό. Πο­λὺ σύν­το­μα ὅ­μως ἔρ­χε­ται ὥ­ρα, καὶ μπο­ρῶ νὰ πῶ ὅτι ἡ ὥ­ρα αὐ­τὴ ἔ­χει ἤ­δη ἔλ­θει, πού οἱ πραγ­μα­τι­κοὶ προσκυ­νη­τὲς θὰ προ­σκυ­νή­σουν καὶ θὰ λα­τρεύ­σουν τόν Πα­τέ­ρα πνευ­μα­τι­κὰ καὶ ἀ­λη­θι­νά· δη­λα­δὴ μὲ θεοφώτιστες τὶς πνευ­μα­τι­κές τους δυ­νά­μεις καὶ μὲ λα­τρεί­α ὂχι τυ­πι­κὴ καὶ σκι­ώ­δη, ἀλλά πραγ­μα­τι­κὴ καὶ ἐμ­πνευ­σμέ­νη ἀ­πὸ πλή­ρη ἐ­πί­γνω­ση τῆς ἀ­λή­θειας. Δι­ό­τι καὶ ὁ Πατήρ ζητᾶ ἐ­πί­μο­να τέ­τοι­οι ἀ­λη­θι­νοὶ καὶ πραγ­μα­τι­κοὶ προ­σκυνη­τὲς νὰ εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νοι πού τὸν λα­τρεύ­ουν. Ὁ Θε­ὸς εἶ­ναι πνεῦ­μα, γι' αὐ­τὸ καὶ δὲν πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται σὲ τό­πους. Κι ἐ­κεῖ­νοι πού τὸν λα­τρεύ­ουν πρέ­πει νὰ τὸ προ­σκυ­νοῦν μὲ τὶς ἐ­σω­τε­ρι­κές τους πνευ­μα­τι­κὲς δυνάμεις, μὲ ἀ­φο­σί­ω­ση τῆς καρ­διᾶς καὶ τοῦ νοῦ, ἀλλά καὶ μὲ ἀ­λη­θι­νὴ ἐ­πί­γνω­ση τοῦ Θε­οῦ καὶ τῆς λα­τρεί­ας πού τοῦ ἁρ­μό­ζει. Τοῦ λέει ἡ γυ­ναί­κα: Γνω­ρί­ζω ὅ­τι ἔρ­χε­ται ὁ Μεσ­σί­ας, ὄ­νο­μα πού με­τα­φρά­ζε­ται μὲ τὴ λέ­ξη Χριστός. Ὅ­ταν ἔλ­θει ἐ­κεῖ­νος, θὰ μᾶς τὰ δι­δά­ξει ὅ­λα. Τῆς λέ­ει ὁ Ἰ­η­σοῦς: Ἐγώ εἶ­μαι ὁ Μεσ­σί­ας, ἐγώ πού τὴ στιγ­μὴ αὐ­τὴ σοῦ μι­λά­ω.

Καὶ τὴ στιγ­μὴ αὐ­τὴ ἀ­κρι­βῶς ἦλ­θαν οἱ μα­θη­τές του καὶ ἀ­πό­ρη­σαν πού ὁ δι­δά­σκα­λος μι­λοῦ­σε δη­μο­σί­ως μὲ γυ­ναί­κα, κά­τι πού ἀ­πα­γο­ρευ­ό­ταν ἀ­πὸ τὶς πα­ρα­δό­σεις τῶν ραβ­βί­νων. Κα­νεὶς ὅ­μως δὲν τοῦ εἶ­πε: Τί ζη­τᾶς νὰ σοῦ κά­νει ἡ γυ­ναί­κα αὐ­τή, ἢ γιὰ ποι­ὸ θέ­μα μι­λᾶς μα­ζὶ της; Στὸ με­τα­ξὺ ἡ γυ­ναί­κα, γε­μά­τη συγ­κί­νη­ση ὕ­στε­ρα ἀ­π' αὐ­τὰ πού ἄ­κου­σε, ἄ­φη­σε τὴ στά­μνα της στὸ πη­γά­δι καὶ πῆ­γε τρέ­χον­τας στὴν πό­λη κι ἄρ­χι­σε νὰ λέ­ει στοὺς ἀν­θρώ­πους: Ἐλᾶτε νὰ δεῖ­τε ἕ­ναν ἄν­θρω­πο πού μοῦ εἶ­πε ὅ­λα ὅ­σα ἔ­χω κά­νει, καὶ αὐ­τὰ ἀ­κό­μη τὰ μυ­στι­κὰ καὶ προ­σω­πι­κὰ στοι­χεῖ­α τῆς ζω­ῆς μου. Μή­πως εἶ­ναι αὐ­τὸς ὁ Χρι­στός; Βγῆ­καν λοι­πὸν ἀ­πὸ τὴν πό­λη οἱ Σα­μα­ρεῖ­τες κι ἄρ­χι­σαν νὰ ἔρ­χον­ται πρὸς αὐ­τόν.

Στὸ με­τα­ξὺ ὅ­μως, μέ­χρι νὰ εἰ­δο­ποι­η­θοῦν οἱ Σα­μα­ρεῖ­τες καὶ νὰ ἔλ­θουν νὰ συ­ναν­τή­σουν τὸν Ἰ­η­σοῦ, ἐ­πει­δὴ ὁ Κύ­ριος εἶ­χε ἀ­πορ­ρο­φη­θεῖ ἀ­π' τὸ πνευ­μα­τι­κό του ἔρ­γο καὶ δὲν ἐν­δι­α­φε­ρό­ταν κα­θό­λου γιὰ φα­γη­τό, τὸν πα­ρα­κα­λοῦ­σαν οἱ μα­θη­τὲς καὶ τοῦ ἔ­λε­γαν: Δι­δά­σκα­λε, φά­ε κά­τι. Αὐ­τὸς ὅ­μως τοὺς εἶ­πε: Ἐγώ ἔ­χω φα­γη­τὸ νὰ φά­ω πού ἐσεῖς δὲν τὸ ξέ­ρε­τε. Ἐ­πει­δὴ λοι­πὸν δὲν κα­τά­λα­βαν οἱ μα­θη­τὲς τὴ ση­μα­σί­α τῶν λό­γων αὐ­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου, ἔ­λε­γαν με­τα­ξύ τους: Μή­πως τὴν ὥ­ρα πού λεί­πα­με τοῦ ἔ­φε­ρε κα­νεὶς ἄλ­λος φα­γη­τὸ κι ἔ­φα­γε; Τοὺς λέ­ει ὁ Ἰ­η­σοῦς: Δι­κό μου φα­γη­τό, πού μὲ χορ­ταί­νει καὶ μὲ τρέ­φει, εἶ­ναι νὰ κά­νω πάν­το­τε τὸ θέ­λη­μα ἐ­κεί­νου πού μὲ ἀ­πέ­στει­λε στὸν κό­σμο καὶ νὰ ὁ­λο­κλη­ρώ­σω τὸ ἔρ­γο του, τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ σω­τη­ρί­α τῶν ἀν­θρώ­πων. Καὶ τὸ θερ­μὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον μου γιὰ τὸ ἔρ­γο αὐ­τὸ μὲ ἀ­πορ­ρό­φη­σε ὁ­λό­κλη­ρο τώ­ρα πού πρό­κει­ται νὰ ἔλ­θουν ἐ­δῶ οἱ Σα­μα­ρεῖ­τες, καὶ μοῦ ἔ­κο­ψε κά­θε ὄ­ρε­ξη πού προ­έρ­χε­ται ἀ­πὸ τὴ φυ­σι­κὴ πεί­να. Δὲν λέ­τε ἐσεῖς ὅ­τι τέσ­σε­ρις μῆ­νες μέ­νουν ἀ­κό­μη καὶ ὁ θε­ρι­σμὸς ἔρ­χε­ται; Στὴν πνευ­μα­τι­κὴ ὅ­μως σπο­ρὰ εἶ­ναι δυ­να­τὸν ὁ λόγος τοῦ Θε­οῦ νὰ καρ­πο­φο­ρή­σει καὶ σὲ χρονικό δι­ά­στη­μα πο­λὺ πιὸ σύν­το­μο. Καὶ γιὰ νὰ πει­σθεῖ­τε γιὰ τὸ θέ­μα αὐ­τὸ πού σᾶς λέ­ω, ση­κῶ­στε τὰ μά­τια σας καὶ κοι­τάξ­τε τὸ πλῆ­θος αὐ­τὸ τῶν Σα­μα­ρει­τῶν πού ἔρ­χονται. Μοιά­ζουν οἱ ψυ­χές τους μὲ χω­ρά­φια, στὰ ὁποῖα δέν πρόφθασε νά σπαρεῖ ὁ λό­γος τῆς ἀ­λή­θειας, κι ὅ­μως εἶ­ναι λευ­κὰ καὶ ὥ­ρι­μα πλέ­ον, ἕ­τοι­μα νὰ θε­ρι­σθοῦν. Ἔ­τσι καὶ σ' ὅ­λα τὰ μέ­ρη τοῦ κό­σμου οἱ ψυ­χὲς τῶν ἀν­θρώ­πων εἶ­ναι τώ­ρα ὥ­ρι­μες γιὰ νὰ δε­χθοῦν τὴ σω­τη­ρί­α. Κι ἐ­κεῖ­νος πού θε­ρί­ζει στὸν πνευ­μα­τι­κὸ αὐ­τὸ ἀ­γρὸ παίρ­νει μι­σθό, ὄ­χι μό­νο δι­ό­τι χαί­ρε­ται καὶ ἐ­δῶ βλέ­πον­τας τὴν πνευ­μα­τι­κὴ συγ­κο­μι­δή, ἀλλά καὶ δι­ό­τι θὰ ἀνταμειφθεῖ καὶ στὴ μελ­λον­τι­κὴ ζω­ὴ ἀ­πὸ τὸν Κύ­ριο. Ἐ­πει­δή λοι­πὸν ἑλ­κύ­ει στὴ σω­τη­ρί­α ψυ­χὲς ἀ­θά­να­τες, συ­να­θροίζει καρ­πὸ γιὰ τὴν αἰ­ώ­νια ζω­ή. Κι ἔ­τσι, στὴν πνευ­μα­τι­κὴ σπο­ρὰ πού γί­νε­ται τώ­ρα, χαί­ρο­μαι κι ἐγώ πού σπέρ­νω μα­ζὶ μὲ σᾶς πού θὰ θε­ρί­σε­τε. Δι­ό­τι στὴ δι­κή μας πε­ρί­πτω­ση ἐ­φαρ­μό­ζε­ται ἡ ἀληθινή πα­ροι­μί­α, ὅ­τι ἄλ­λος ἔ­σπει­ρε κι ἄλ­λος θε­ρί­ζει. Ἔσπειρα ἐγώ καὶ θὰ θε­ρί­σε­τε ἐσεῖς, ὅ­πως καὶ μελ­λον­τι­κὰ θὰ σπέρ­νε­τε ἐσεῖς καί θά θερίζουν οἱ δι­ά­δο­χοί σας. Ἐ­γώ, ὁ Κύ­ριος τοῦ ἀγροῦ, σᾶς ἔ­στει­λα γιὰ νὰ θερίζετε καρ­πὸ γιὰ τὸν ὁποῖο ἐσεῖς δὲν ἔ­χε­τε κο­πιά­σει γιὰ νὰ σπαρεῖ. Ἄλ­λοι, δη­λα­δὴ ἐγώ καί οἱ προ­φῆ­τες πρὶν ἀ­πὸ μέ­να, ἔ­χουν κο­πιά­σει κι ἔ­χουν σπεί­ρει, κι ἐσεῖς ἔ­χε­τε μπεῖ στοὺς κό­πους καὶ τὴ σπο­ρά τους γιὰ νὰ θε­ρί­σε­τε. Ἀ­πὸ τὴν πό­λη ἐ­κεί­νη Συ­χὰρ πολ­λοὶ ἀ­πό τους Σα­μαρεῖτες πί­στε­ψαν σ' αὐ­τὸν ὅ­τι ἦ­ταν ὁ Μεσ­σί­ας, ἐ­ξαι­τί­ας τῆς μαρ­τυ­ρί­ας τῆς γυ­ναί­κας πού ἔ­λε­γε «μοῦ εἶ­πε ὅ­λα ὅ­σα ἔ­χω κά­νει, κι αὐ­τὰ ἀ­κό­μη τὰ μυ­στι­κά μου, τὰ ὁποῖα δὲν ἤ­ξε­ραν οὔτε ἐ­κεῖ­νοι μὲ τοὺς ὅ­ποι­ους συ­ζῶ καὶ μέ γνω­ρί­ζουν ἀ­πὸ πο­λὺ και­ρό». Ὅ­ταν λοι­πὸν ἦλ­θαν κον­τὰ του οἱ Σα­μα­ρεῖ­τες, τὸν πα­ρα­κα­λοῦ­σαν νὰ μεί­νει γιὰ πάν­τα μα­ζί τους. Κι ἔ­μει­νε ἐκεῖ δύο ἡμέρες. Καὶ ἀ­πὸ τὴ δι­δα­σκα­λί­α πού τοὺς ἔ­κα­νε τὶς δύ­ο αὐ­τὲς ἡμέρες πί­στε­ψαν πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ροι ἀ­πὸ ἐ­κεί­νους πού ἦλ­θαν στὸ πη­γά­δι καὶ τὸν πα­ρα­κά­λε­σαν νὰ μεί­νει στὴν πό­λη τους. Καὶ στὴ γυ­ναί­κα ἔ­λε­γαν ὅ­τι δὲν πι­στεύ­ου­με πλέ­ον γιὰ τὰ ὅ­σα μᾶς εἶπες ἐσύ. Διότι ἐμεῖς οἱ ἴ­διοι τὸν ἔ­χου­με τώ­ρα ἀ­κού­σει καὶ γνω­ρί­ζου­με πλέ­ον ὅ­τι αὐ­τὸς εἶ­ναι ἀ­λη­θι­νὰ ὁ Σω­τή­ρας ὅ­λου τοῦ κό­σμου, ὁ ἀ­να­με­νό­με­νος Μεσ­σί­ας, ὁ Χρι­στός.