ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ. ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ   

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(27 ΙΟΥΛΙΟΥ 2025)

ΕΩΘΙΝΟΝ Ζ΄

Τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔρχεται πρωΐ σκοτίας ἔτι οὔσης, εἰς τὸ μνημεῖον΄ καὶ βλέπει τὸν λίθον ἠρμένον ἐκ τοῦ μνημείου. Τρέχει οὖν, καὶ ἔρχεται πρὸς Σίμωνα Πέτρον, καὶ πρὸς τὸν ἄλλον μαθητὴν, ὃν ἐφίλει ὁ Ἰησοῦς, καὶ λέγει αὐτοῖς· Ἦραν τὸν Κύριον ἐκ τοῦ μνημείου, καὶ οὐκ οἴδαμεν ποῦ ἔθηκαν αὐτόν. Ἐξῆλθεν οὖν ὁ Πέτρος καὶ ὁ ἄλλος μαθητής, καὶ ἤρχοντο εἰς τὸ μνημεῖον. Ἔτρεχον δὲ οἱ δύο ὁμοῦ· καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς προέδραμε τάχιον τοῦ Πέτρου, καὶ ἦλθε πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας, βλέπει κείμενα τὰ ὀθόνια, οὐ μέντοι εἰσῆλθεν. Ἔρχεται οὖν Σίμων Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ θεωρεῖ τὰ ὀθόνια κείμενα, καὶ τὸ σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλὰ χωρὶς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον. Τότε οὖν εἰσῆλθε καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς ὁ ἐλθὼν πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ εἶδε, καὶ ἐπίστευσεν. Οὐδέπω γὰρ ᾔδεισαν τὴν Γραφήν, ὅτι δεῖ αὐτὸν ἐκ νεκρῶν ἀναστῆναι. Ἀπῆλθον οὖν πάλιν πρὸς ἑαυτοὺς οἱ μαθηταί.

(Ἰωάν. κ΄[20] 1 – 10)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἀφοῦ πέρασε τὸ Σάββατο, τὴν ἑπόμενη ἡμέρα, ποὺ ἦταν ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔρχεται στὸ μνημεῖο πρωί, ὅταν ἦταν ἀκόμη σκοτάδι, καὶ βλέπει ὅτι ὁ λίθος ποὺ ἔφραζε τὴν εἴσοδο τοῦ τάφου ἦταν σηκωμένος ἀπὸ τὸ μνῆμα. Ὅταν λοιπὸν εἶδε τὸ μνῆμα ἀνοιχτό, τρέχει κι ἔρχεται στὸ Σίμωνα Πέτρο καὶ στὸν ἄλλο μαθητὴ τὸν ὁποῖο ἀγαποῦσε ὁ Ἰησοῦς, καὶ τοὺς εἶπε: Πῆραν τὸν Κύριο ἀπὸ τὸ μνημεῖο καὶ δὲν ξερουμε ποῦ τὸν ἔβαλαν. Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἀνέλπιστη αὐτὴ εἴδηση, βγῆκε ὁ Πέτρος ἀπὸ τὸ σπίτι ποὺ ἔμενε, καὶ μαζὶ μ᾿ αὐτὸν βγῆκε καὶ ὁ ἄλλος μαθητής, καὶ ἔρχονταν στὸ μνημεῖο. Ἔτρεχαν λοιπὸν καὶ οἱ δύο μαζί· ἀλλὰ ὁ ἄλλος μαθητής, ἐπειδὴ ἦταν νεότερος, ἔτρεξε μπροστὰ πιὸ γρήγορα ἀπὸ τὸν Πέτρο καὶ ἔφθασε πρῶτος στὸ μνημεῖο. Καὶ σκύβοντας ἀπ᾿ ἔξω βλέπει τοὺς νεκρικοὺς ἐπιδέσμους νὰ εἶναι κάτω στὴ γῆ· ἐπειδὴ ὅμως ἦταν πολὺ συγκινημένος, δὲν προχώρησε νὰ μπεῖ μέσα. Ἐνῶ λοιπὸν περίμενε ἀπ᾿ ἔξω, ἔρχεται καὶ ὁ Σίμων Πέτρος ὕστερα ἀπ᾿ αὐτὸν καί, θαρραλέος καὶ ὁρμητικὸς ὅπως ἦταν ἀπὸ τὸ χαρακτήρα του, μπῆκε στὸ μνημεῖο καὶ παρατήρησε ἀπὸ κοντὰ ὅτι οἱ νεκρικοὶ ἐπίδεσμοι ἦταν κάτω στὴ γῆ καὶ δὲν ἔλειπαν, ὅπως θὰ ἦταν φυσικὸ νὰ συμβεῖ ἐὰν τὸ σῶμα εἶχε κλαπεῖ. Παρατήρησε ἀκόμη ὅτι τὸ ὕφασμα μὲ τὸ ὁποῖο εἶχαν σκεπάσει τὸ κεφάλι τοῦ Ἰησοῦ, δὲν ἦταν ἀνακατεμένο μὲ τοὺς ἐπιδέσμους ἀκατάστατα, ἀλλὰ ἦταν τυλιγμένο χωριστὰ κάπου ἐκεῖ μὲ τάξη, ποὺ δὲν πρόδιδε βιασύνη καὶ σπουδή. Τότε λοιπὸν καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς ποὺ εἶχε ἔλθει πρῶτος στὸ μνῆμα, παρακινημένος ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ Πέτρου, μπῆκε μέσα, καὶ τὰ εἶδε αὐτὰ ἀπὸ κοντὰ καὶ πίστεψε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀναστήθηκε. Δὲν εἶχε πιστέψει πιὸ πρίν, ἀλλὰ μόλις τώρα ποὺ εἶδε ἀδειανὸ τὸν τάφο· διότι καὶ αὐτὸς καὶ ὁ Πέτρος δὲν γνώριζαν ἀκόμη τὴν ἀληθινὴ σημασία τῶν προφητειῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅτι σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ ὁ Μεσσίας ἔπρεπε νὰ ἀναστηθεῖ ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐξέτασαν τὸν τάφο καὶ πείσθηκαν ὅτι κάθε ἄλλη ἔρευνα ἦταν περιττή, ἐπέστρεψαν πάλι στὰ καταλύματά τους οἱ μαθητές.

 

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ)

Τέκνον Τιμόθεε, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ, καὶ ἃ ἤκουσας παρ᾽ ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων, ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι. Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Χριστοῦ ᾽Ιησοῦ. Οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ· ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ. Τὸν κοπιῶντα γεωργὸν δεῖ πρῶτον τῶν καρπῶν μεταλαμβάνειν. Νόει ὃ λέγω· δώσει γάρ σοι ὁ Κύριος σύνεσιν ἐν πᾶσι. Μνημόνευε ᾽Ιησοῦν Χριστὸν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, ἐκ σπέρματος Δαυΐδ, κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου· ἐν ᾧ κακοπαθῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος, ἀλλὰ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται. Διὰ τοῦτο πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἵνα καὶ αὐτοὶ σωτηρίας τύχωσιν τῆς ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου.

                                                                             (Β΄ Τιμ. β΄ [2[ 1 - 10)     

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Παιδί μου Τιμόθεε, ἀντίθετα μ᾿ αὐτούς πού μέ ἀπαρνήθηκαν, νά ἐνδυναμώνεσαι μέ τή χάρη πού μᾶς δίνει ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὅταν εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί του. Καί ὅσα ἄκουσες ἀπό μένα μπροστά σέ πολλούς μάρτυρες, αὐτά νά τά ἐμπιστευθεῖς ὡς πολύτιμο θησαυρό σέ ἀνθρώπους πιστούς, πού δέν θά τά νοθεύουν οὔτε θά τά προδίδουν, ἀλλά θά εἶναι ἱκανοί νά τά διδάξουν καί σέ ἄλλους. Ἐσύ λοιπόν κακοπάθησε σάν καλός στρατιώτης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅταν κάποιος ὑπηρετεῖ ὡς στρατιώτης, δέν μπλέκεται στίς ὑποθέσεις καί τίς φροντίδες τῆς καθημερινῆς ζωῆς, γιά νά εἶναι ἀρεστός σ᾿ ἐκεῖνον πού τόν στρατολόγησε. Κι ἄν κανείς παίρνει μέρος σέ ἀθλητικούς ἀγῶνες, δέν στεφανώνεται μέ τό στεφάνι τῆς νίκης, ἐάν δέν ἀγωνισθεῖ σύμφωνα μέ τούς ἀθλητικούς κανόνες. Ὁ γεωργός πού κοπιάζει γιά νά καλλιεργήσει τό χωράφι του πρέπει πρῶτος νά ἀπολαμβάνει τούς καρπούς πού θά συνάξει. Ἔτσι κι ἐσύ· ἀπό τό πνευματικό χωράφι πού καλλιεργεῖς καρποφόρως πρέπει νά ἀπολαμβάνεις πρῶτος τήν παρηγοριά, τήν τιμή καί τή συντήρησή σου. Προσπάθησε νά καταλάβεις τήν ἀλληγορική σημασία αὐτῶν πού σοῦ λέω. Καί θά τήν κατανοήσεις· σοῦ εὔχομαι νά σοῦ δώσει ὁ Κύριος σύνεση, γιά νά τά διακρίνεις ὅλα. Νά θυμᾶσαι τόν Ἰησοῦ Χριστό πού ἔχει ἀναστηθεῖ ἀπό τούς νεκρούς καί κατάγεται ἀπό τόν Δαβίδ, σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιο πού κηρύττω. Γιά τό Εὐαγγέλιο αὐτό κακοπαθῶ ὥς τό σημεῖο νά εἶμαι ἁλυσοδεμένος, σάν νά ἤμουν κακοῦργος. Ἀλλά ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν δένεται. Γιά ὅλα αὐτά, κι ἐπειδή τό Εὐαγγέλιο προοδεύει καί δέν μπορεῖ νά δεθεῖ, μέ ὑπομονή τά ὑποφέρω ὅλα γιά χάρη ἐκείνων πού ἐξέλεξε ὁ Θεός. Καί τά ὑποφέρω, γιά νά ἐπιτύχουν κι αὐτοί τή σωτηρία πού μᾶς προσφέρει ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν βρισκόμαστε σέ κοινωνία μαζί του· καί ἡ σωτηρία αὐτή συνοδεύεται μέ αἰώνια δόξα.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, πα­ρά­γον­τι τῷ Ἰ­η­σοῦ ἠ­κο­λο­ύ­θη­σαν αὐ­τῷ δύ­ο τυ­φλοὶ κρά­ζον­τες καὶ λέ­γον­τες· Ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, υἱ­ὲ Δαυ­ῒδ. ἐλ­θόν­τι δὲ εἰς τὴν οἰ­κί­αν προ­σῆλ­θον αὐ­τῷ οἱ τυ­φλοί, καὶ λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Πι­στε­ύ­ε­τε ὅ­τι δύ­να­μαι τοῦ­το ποι­ῆ­σαι; λέ­γου­σιν αὐ­τῷ· Ναί, Κύριε. τό­τε ἥ­ψα­το τῶν ὀ­φθαλ­μῶν αὐ­τῶν λέ­γων· Κα­τὰ τὴν πί­στιν ὑ­μῶν γε­νη­θή­τω ὑ­μῖν. καὶ ἀ­νε­ῴ­χθη­σαν αὐ­τῶν οἱ ὀ­φθαλ­μοί· καὶ ἐ­νε­βρι­μή­σα­το αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς λέ­γων· Ὁ­ρᾶ­τε μη­δεὶς γι­νω­σκέ­τω. οἱ δὲ ἐ­ξελ­θόν­τες δι­ε­φή­μι­σαν αὐ­τὸν ἐν ὅ­λῃ τῇ γῇ ἐ­κε­ί­νῃ. Αὐ­τῶν δὲ ἐ­ξερ­χο­μέ­νων ἰ­δοὺ προ­σή­νεγ­καν αὐ­τῷ ἄν­θρω­πον κω­φὸν δαι­μο­νι­ζό­με­νον· καὶ ἐκ­βλη­θέν­τος τοῦ δαι­μο­νί­ου ἐ­λά­λη­σεν ὁ κω­φός. καὶ ἐ­θα­ύ­μα­σαν οἱ ὄ­χλοι λέ­γον­τες, Οὐ­δέ­πο­τε ἐ­φά­νη οὕ­τως ἐν τῷ Ἰσ­ρα­ήλ. οἱ δὲ Φα­ρι­σαῖ­οι ἔ­λε­γον· Ἐν τῷ ἄρ­χον­τι τῶν δαι­μο­νί­ων ἐκ­βάλ­λει τὰ δαι­μό­νι­α. Καὶ πε­ρι­ῆ­γεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τὰς πό­λεις πά­σας καὶ τὰς κώ­μας, δι­δά­σκων ἐν ταῖς συ­να­γω­γαῖς αὐ­τῶν καὶ κη­ρύσ­σων τὸ εὐ­αγ­γέ­λι­ον τῆς βα­σι­λε­ί­ας καὶ θε­ρα­πεύ­ων πᾶ­σαν νό­σον καὶ πᾶ­σαν μα­λα­κί­αν ἐν τῷ λα­ῷ. 

  (Ματθ. θ’[9]  27 – 35)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, πα­ρά­γον­τι τῷ Ἰ­η­σοῦ ἠ­κο­λο­ύ­θη­σαν αὐ­τῷ δύ­ο τυ­φλοὶ κρά­ζον­τες καὶ λέ­γον­τες· Ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, υἱ­ὲ Δαυ­ῒδ. ἐλ­θόν­τι δὲ εἰς τὴν οἰ­κί­αν προ­σῆλ­θον αὐ­τῷ οἱ τυ­φλοί, καὶ λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Πι­στε­ύ­ε­τε ὅ­τι δύ­να­μαι τοῦ­το ποι­ῆ­σαι; λέ­γου­σιν αὐ­τῷ· Ναί, Κύριε. τό­τε ἥ­ψα­το τῶν ὀ­φθαλ­μῶν αὐ­τῶν λέ­γων· Κα­τὰ τὴν πί­στιν ὑ­μῶν γε­νη­θή­τω ὑ­μῖν. καὶ ἀ­νε­ῴ­χθη­σαν αὐ­τῶν οἱ ὀ­φθαλ­μοί· καὶ ἐ­νε­βρι­μή­σα­το αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς λέ­γων· Ὁ­ρᾶ­τε μη­δεὶς γι­νω­σκέ­τω. οἱ δὲ ἐ­ξελ­θόν­τες δι­ε­φή­μι­σαν αὐ­τὸν ἐν ὅ­λῃ τῇ γῇ ἐ­κε­ί­νῃ. Αὐ­τῶν δὲ ἐ­ξερ­χο­μέ­νων ἰ­δοὺ προ­σή­νεγ­καν αὐ­τῷ ἄν­θρω­πον κω­φὸν δαι­μο­νι­ζό­με­νον· καὶ ἐκ­βλη­θέν­τος τοῦ δαι­μο­νί­ου ἐ­λά­λη­σεν ὁ κω­φός. καὶ ἐ­θα­ύ­μα­σαν οἱ ὄ­χλοι λέ­γον­τες, Οὐ­δέ­πο­τε ἐ­φά­νη οὕ­τως ἐν τῷ Ἰσ­ρα­ήλ. οἱ δὲ Φα­ρι­σαῖ­οι ἔ­λε­γον· Ἐν τῷ ἄρ­χον­τι τῶν δαι­μο­νί­ων ἐκ­βάλ­λει τὰ δαι­μό­νι­α. Καὶ πε­ρι­ῆ­γεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τὰς πό­λεις πά­σας καὶ τὰς κώ­μας, δι­δά­σκων ἐν ταῖς συ­να­γω­γαῖς αὐ­τῶν καὶ κη­ρύσ­σων τὸ εὐ­αγ­γέ­λι­ον τῆς βα­σι­λε­ί­ας καὶ θε­ρα­πεύ­ων πᾶ­σαν νό­σον καὶ πᾶ­σαν μα­λα­κί­αν ἐν τῷ λα­ῷ. 

  (Ματθ. θ’[9]  27 – 35)

 

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ δύο τυφλῶν μᾶς ἀφηγεῖται στὸ πρῶτο τμῆμα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου ὁ ἅγιος εὐαγγελιστής Ματθαῖος. 

Οἱ δύο αὐτοὶ τυφλοὶ συναντοῦν τὸν Κύριο λίγο μετὰ τὴν ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου στήν περιοχὴ τῆς Καπερναούμ. Ἡ ἐλπίδα ὅτι ὁ θαυματουργός Διδάσκαλος θὰ τοὺς χαρίσει τό πολυπόθητο φῶς πλημμυρίζει τίς ψυχές τους. Γι᾿ αὐτὸ τὸν ἀκολουθοῦν στόν δρόμο πού βαδίζει, φωνάζοντας δυνατά: «ἐλέησον ἡμᾶς, υἱε Δαυίδ». Τὸν ὀνομάζουν υἱὸ τοῦ Δαβίδ. Ἀναγνωρίζουν δηλαδή ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ προσδοκώμενος Μεσσίας τους. Καὶ τί τοῦ λέγουν; Ζητοῦν νὰ τοὺς ἐλεήσει, νά τούς εὐσπλαγχνισθεῖ δηλαδή, καὶ νὰ τούς θεραπεύσῃ. 

ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ δέν ἀνταποκρίνεται στήν τόσο θερμὴ καὶ ἐπίμονη ἱκεσία τους. Γιά ποιόν ἄραγε λόγο; Ὁ λόγος γίνεται φανερὸς ἀπὸ τὰ ὅσα συμβαίνουν στή συνέχεια. Ὁ Κύριος προχωρεῖ καὶ μπαίνει σὲ ἕνα σπίτι, «εἰς τὴν οἰκίαν». Σὲ ποιὸν ἀνήκει αὐτὸ τὸ σπίτι; Προφανῶς ὄχι στὸν ἴδιο τὸν Κύριο, διότι ὁ Κύριος δὲν εἶχε δικό Του σπίτι. Τό πιθανότερο εἶναι ὅτι πρόκειται γιὰ τὸ σπίτι τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, τὸν ὁποῖο ὁ Κύριος μόλις πρὸ ὀλίγου εἶχε καλέσει νὰ γίνει μαθητής Του. 

Οἱ δύο τυφλοί ἀκολουθοῦν τὸν Κύριο μέσα στό σπίτι, καὶ Ἐκεῖνος, μόλις αὐτοὶ πλησιάζουν, τοὺς ἐρωτᾷ: «πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;» πιστεύετε ὅτι μπορῶ νὰ κάνω αὐτὸ ποὺ μοῦ ζητᾶτε; Ἀδίστακτα οἱ δύο τυφλοί ἀπαντοῦν: «ναί, Κύριε». Καὶ τότε ὁ Κύριος, ἐγγίζοντας μὲ τὰ δάκτυλά Του τὰ μάτια τους, τοὺς λέγει: «κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν» ἂς γίνει σύμφωνα μὲ τὴν πίστη σας. 

Ἡ πίστη τους ἦταν πράγματι δυνατή. Τὸ θαῦμα γίνεται. Τα μάτια τους ἀνοίγουν, ἀντικρύζουν ἔκπληκτα τὸν θαυμαστό κόσμο τοῦ Θεοῦ. Ὅμως τά λόγια τοῦ Κυρίου τούς ξαφνιάζουν. Τοὺς ὁμιλεῖ συνωφρυωμένος, αυστηρός. Καὶ τί τοὺς λέγει; «ὁρᾶτε, μηδεὶς γινωσκέτω» προσέξτε, τοὺς παραγγέλλει· Προσέξτε νὰ μὴ μάθει κανεὶς αὐτό τό θαῦμα ποὺ σᾶς ἔκανα. 

Τώρα ἐξηγεῖται γιατί ὁ Κύριος δὲν θεράπευσε ἀμέσως τούς δύο τυφλοὺς ἐκεῖ στὸν δρόμο πού τόν συνάντησαν. Ὁ Κύριος ἤθελε νὰ ἀποφύγει τὸν θόρυβο καὶ τόν θαυμασμό τῶν ἀνθρώπων. Ἐπιθυμοῦσε νὰ ξεφύγει τοὺς ἐπαίνους καὶ τὰ ἐγκώμια. Γιὰ νὰ διδάξει ὅλους μας νὰ εὐεργετοῦμε τοὺς συνανθρώπους μας ἀφανῶς, χωρίς νά ἐπιδιώκουμε ἀναγνώριση καὶ ἐπαίνους. 

ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ του τό σημερινό Εὐαγγέλιο περιγράφει τὴ θεραπεία ἑνὸς δαιμονισμένου, ἀπό τόν ὁποῖο τὸ δαιμόνιο εἶχεν ἀφαιρέσει καὶ τὴ φωνὴ καὶ τὴν ἀκοή. Ὁ Κύριος τὸν θεράπευσε καὶ ἀμέσως ὁ κωφάλαλος μίλησε, προκαλώντας ἀπέραντο θαυμασμό στά πλήθη, πού ἔλεγαν: Ποτέ δέν ξανάγιναν τέτοια θαύματα στὸ ἔθνος τοῦ Ἰσραήλ. Ἐνῷ ὅμως οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι θαύμαζαν, οἱ φθονεροὶ Φαρισαῖοι ἔλεγαν ὅτι ὁ Κύριος βγάζει τά δαιμόνια μὲ τὴ δύναμη τοῦ σατανᾶ, τοῦ ἄρχοντος τῶν δαιμονίων. Τόσο πολύ τό πάθος τοῦ φθόνου τοὺς εἶχε τυφλώσει. 

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΠΗΡΕΑΖΕΤΑΙ ἀπὸ τὸν φθόνο τῶν Φαρισαίων, ὁ Κύριος συνέχιζε τὸ ἔργο Του, περιοδεύοντας τίς πόλεις καί τά χωριά, διδάσκοντας στίς συναγωγές καί κηρύττοντας τό χαρμόσυνο ἄγγελμα ὅτι ἔφθασεν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, καὶ θεραπεύοντας τὶς ἀσθένειες καὶ τὶς κακοπάθειες τοῦ λαοῦ. 

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ 

Τὰ μάτια τῶν δύο τυφλῶν ἄνοιξαν. Ἄνοιξαν, ἐπειδὴ ἐκεῖνοι εἶχαν πίστη. «Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν», τοὺς εἶπεν ὁ Κύριος. 

Ἔτσι ἀνοίγουν πάντοτε τά μάτια τοῦ ἀνθρώπου. Ὄχι μόνο τὰ μάτια τοῦ σώματος, ἀλλὰ καί τά μάτια τῆς ψυχῆς. Κυρίως τὰ μάτια τῆς ψυχῆς. Ὥστε εἶναι κλειστὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς; Ναί, κλειστὰ εἶναι. 

Ἄλλοι ἀπό μᾶς βρίσκονται μακριά ἀπὸ τὴ σωστικὴ πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ εἶναι τελείως τυφλοί. Ἄλλοι εἴδαμε κάποιο φῶς κοντὰ στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ τὰ πάθη μας καὶ οἱ ἀδυναμίες μας μᾶς ἐμποδίζουν νὰ δοῦμε καθαρά. Μερικὲς φορὲς μάλιστα μπορεῖ νὰ εἴμαστε πολύ κοντά στήν Ἐκκλησία, νὰ εἴμαστε ἀκόμη καὶ διδάσκαλοι τῶν ἀληθειῶν της, καὶ ὅμως νὰ πάσχουμε ἀπὸ ὁλικὴ πνευματικὴ τύφλωση. Νὰ μὴ βλέπουμε δηλαδή ποιά εἶναι ἡ πνευματική μας κατάσταση, νὰ μὴ κατανοοῦμε ποιό εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. 

Εἶναι ἑπομένως ἀνάγκη ὅλοι μας νά καταφεύγουμε μὲ πίστη στὸν Κύριο καί νά τοῦ ζητοῦμε νά χαρίζει φῶς στα μάτια τῆς ψυχῆς μας. Νὰ τοῦ ζητοῦμε ὅμως μὲ πίστη θερμή. Ὅπως ζητοῦσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ποὺ προσεύχονταν σ᾿ ὅλη τὴ ζωή τους μὲ τὴ θερμὴ προσευχή: «Κύριε ὁ Θεός μου, φώτισον τὸ σκότος μου». Καὶ ὁ Κύριος τοὺς φώτιζε. Καὶ ἔτσι ἔγιναν  ̔́Ἅγιοι. Φῶς τοῦ κόσμου. Νά τοῦ ζητοῦμε λοιπόν καὶ ἐμεῖς θερμά. Καὶ Ἐκεῖνος θὰ ἀνοίγει τὰ πνευματικά μας μάτια. Θὰ τὰ ἀνοίγει βέβαια ἀνάλογα μέ τόν βαθμό τῆς πίστεώς μας. «Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν», θὰ μᾶς λέγει. 

«Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν»! Θάρρος, λοιπόν! Ἂν ἔχουμε πίστη, τό θαῦμα θὰ γίνει. Ἡ ἀπογοήτευση γιὰ τὴν πνευματική μας προκοπή δὲν ἔχει καμμία θέση στὴ ζωή μας.

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)