Ε΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

               

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

Ε΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016)

(ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀ­δελ­φοί,  Χρι­στὸς πα­ρα­γε­νό­με­νος ἀρ­χι­ε­ρεὺς τῶν μελ­λόν­των ἀ­γα­θῶν διὰ τῆς με­ί­ζο­νος καὶ τε­λει­ο­τέ­ρας σκη­νῆς, οὐ χει­ρο­ποι­ή­του, τοῦ­τ' ἔ­στιν οὐ τα­ύ­της τῆς κτί­σε­ως, οὐ­δὲ δι' αἵ­μα­τος τρά­γων καὶ μό­σχων, διὰ δὲ τοῦ ἰ­δί­ου αἵ­μα­τος εἰ­σῆλ­θεν ἐ­φά­παξ εἰς τὰ Ἅ­για, αἰ­ω­νί­αν λύ­τρω­σιν εὑ­ρά­με­νος. Εἰ γὰρ τὸ αἷ­μα ταύ­ρων καὶ τρά­γων καὶ σπο­δὸς δα­μά­λε­ως ῥαν­τί­ζου­σα τοὺς κε­κοι­νω­μέ­νους ἁ­γι­ά­ζει πρὸς τὴν τῆς σαρ­κὸς κα­θα­ρό­τη­τα, πό­σῳ μᾶλ­λον τὸ αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ, ὃς διὰ Πνε­ύ­μα­τος αἰ­ω­νί­ου ἑ­αυ­τὸν προ­σή­νεγ­κεν ἄ­μω­μον τῷ Θε­ῷ, κα­θα­ρι­εῖ τὴν συ­νε­ί­δη­σιν ὑ­μῶν ἀ­πὸ νε­κρῶν ἔρ­γων εἰς τὸ λα­τρε­ύ­ειν Θε­ῷ ζῶν­τι;

                                                     (Ἑβρ. θ΄[9] 11 - 14)

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΣΤΟ: «Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ... καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπό νεκρῶν ἔργων»

Τὸ Ἀποστολικὸ  ἀνάγνωσμα  μᾶς εἰσάγει στὸ κεντρικότερο γεγονὸς τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, τὴν σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου μας. Ὁ Κύριος, λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὡς Μέγας Ἀρχιερεύς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, δὲν χρησιμοποίησε γιὰ θυσία τὸ αἷμα τράγων καὶ μοσχαριῶν, ὅπως ἔκαναν οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ «διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια», μὲ τὸ δικό του αἷμα εἰσῆλθε μία φορὰ γιὰ πάντα στὰ ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων, δηλαδὴ στὸ θρόνο τοῦ Οὐρανοῦ καὶ ἐπέτυχε γιὰ μᾶς αἰώνια λύτρωση. Αὐτὸ  ἀκριβῶς τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ «καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ἡμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων», θὰ καθαρίσει τὴν συνείδηση ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Ἂς δοῦμε λοιπὸν ὅτι μόνον τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου μας μπορεῖ νὰ καθαρίζει τήν ψυχή μας καὶ πῶς γίνεται αὐτό.

1. ΚΑΘΑΡΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ

Ὁ Κύριός μας κατὰ τὴν μοναδικὴ καὶ ἀπείρου ἀξίας σταυρικὴ του θυσία δὲν πρόσφερε αἷμα ζώων, ἀλλὰ ἔχυσε τὸ δικό του πολύτιμο καὶ ἀτίμητο αἷμα. Δὲν εἰσῆλθε μὲ τὴν θυσία αὐτὴ στὰ ἐπίγεια Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἀλλὰ στὰ ἄδυτα τοῦ Οὐρανοῦ, στὸν θρόνο τῆς θεότητος, ἀφοῦ πρόσφερε τὸ δικό του αἷμα, αἷμα τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ. Αὐτὸ λοιπὸν τὸ ἀτίμητο αἷμα τοῦ Κυρίου, μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, εἶναι τὸ μοναδικὸ φάρμακο ποὺ μπορεῖ νὰ καθαρίσει τὴν συνείδησή μας ἀπὸ νεκρῶν ἔργων. Διότι τὸ αἷμα αὐτὸ εἶναι τὸ αἷμα τοῦ ἀναμαρτήτου Θεανθρώπου Κυρίου μας. Εἶναι τὸ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α' Πέτρ. β'[2] 22). Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου ἔχει τὴν δύναμη νὰ καθαρίζει τὴν ψυχή μας καὶ τὴν ζωὴ μας ὁλόκληρη ἀπὸ κάθε ρύπο καὶ ἁμαρτία. Καθαρίζει, ἁγιάζει καὶ ζωοποιεῖ, διότι εἶναι τὸ πανάγιο αἷμα τοῦ Ζωοδότου, τὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου. Αἷμα θεϊκό. Αἷμα ποὺ κρύβει μέσα του τὴν θεϊκὴ παντοδυναμία. Τὸ τίμιο αἷμα τοῦ Κυρίου δέν μᾶς δίνει ἁπλῶς μιὰ ἐξωτερικὴ καθαρότητα, ἀλλὰ καθαρότητα ψυχῆς. Ἔχει τὴν δύναμη νὰ καθαρίσει κάθε ἁμαρτία. Μπορεῖ νὰ ξεριζώσει ἀπὸ μέσα μας τοὺς ὄγκους, τὰ καρκινώματα τῆς ἁμαρτίας ποὺ ἀπειλοῦν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὸν αἰώνιο θάνατο. Μᾶς καθαρίζει ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καὶ ἀπὸ τὶς ἐνοχὲς τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. Ἐπουλώνει τὰ τραύματα τῆς ψυχῆς μας. Θεραπεύει τὶς πληγές μας. Εἰρηνεύει τὴν ζωή μας.

Τὸ αἷμα τοῦ ἐσφαγμένου πασχαλίου ἀρνίου ἐκείνη τὴν φοβερὴ νύκτα τῆς ἐξόδου τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο ἔσωσε τὰ πρωτότοκα τῶν Ἑβραίων ἀπὸ τὸν θάνατο. Διότι μὲ τὸ αἷμα αὐτὸ ἄλειψαν οἱ Ἑβραῖοι τὶς παραστάδες τῶν σπιτιῶν τους, καὶ ἔτσι σώθηκαν ἀπὸ τὸν ἐξολοθρευτὴ ἄγγελο ποὺ θανάτωνε τὰ πρωτότοκα τῶν Αἰγυπτίων. Τὸ τίμιο αἷμα τοῦ ἀσπίλου καὶ ἀμώμου Χριστοῦ λυτρώνει ὅλους μας ἀπὸ τὴν ἀνθρωποκτόνο ἐπιδρομὴ τοῦ διαβόλου καὶ θανατηφόρο μόλυνση τῆς ἁμαρτίας. Μᾶς λυτρώνει ὄχι ἀπὸ τὸν σωματικὸ θάνατο ἀλλὰ ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο. Διότι ὁ Κύριος εἶναι «ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰω. α’[1] 29). Πῶς ὅμως γίνεται αὐτό;

2. ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Βέβαια ὁ Κύριός μας μία καὶ μοναδικὴ φορὰ προσέφερε τὸ αἷμα του ἐπάνω στὸ σταυρό. Αὐτὸ ὅμως τὸ τίμιο αἷμα του, ποὺ ἔρρευσε ἀπὸ τὸ πανάγιο σῶμα του, τὸ ἴδιο ἀκριβῶς προσφέρεται διὰ τῆς Ἐκκλησίας διαρκῶς ἀνὰ τοὺς αἰῶνας. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης μᾶς λέγει ὅτι «τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ... καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α' Ἰω. α’[1] 7). Μᾶς καθαρίζει διαρκῶς διὰ τῆς Ἐκκλησίας. Διότι τὸ πάντιμο ἐκεῖνο αἷμα τοῦ σταυρωθέντος Κυρίου ὄχι μόνον θεμελίωσε καὶ στερέωσε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ προσφέρεται ἀκαταπαύστως διὰ τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου μὲ ἕνα τρόπο ἀκατάληπτο καὶ μυστικὸ λούζει τὴν ψυχή μας ἀπὸ τῶν νεκρῶν ἔργων. Λούεται ἡ ψυχή μας «ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ» (Ἀποκ. α΄[1] 5). Πλύνονται καὶ λευκαίνονται «αἱ στολαὶ ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι τοῦ ἀρνίου» (Ἀποκ. ζ΄[7] 14). Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ μᾶς λευκαίνει. Μᾶς μεταμορφώνει. Μᾶς κάνει ὁλόλευκους καὶ ὁλοφώτεινους.

Στὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας μᾶς μεταγγίζει ὁ Κύριος αὐτὸ τὸ ἴδιο τίμιο αἷμα του «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» καὶ μᾶς τρέφει μὲ τὸ πανάγιο σῶμα του «εἰς ζωὴν αἰώνιον». Ἔτσι ὁλοκληρώνεται καὶ ὑπογράφεται ἡ κάθαρση καὶ ὁ λευκασμὸς τῆς ψυχῆς μας. Κάθε φορὰ ποὺ κοινωνοῦμε ἀξίως αὐτὸ τὸ τίμιο Αἷμα καὶ τὸ ἄχραντο Σῶμα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας, μετὰ ἀπὸ μιὰ εἰλικρινῆ ἐξομολόγηση, πόσο ἀνάλαφροι αἰσθανόμαστε, πόση γαλήνη γευόμαστε, πόσο εἰρηνικοὶ εἴμαστε! Πεπληρωμένοι ἀπὸ τὴν Χάρη καὶ τὴν ἀναγεννητικὴ δύναμη τοῦ τιμίου αἵματος τοῦ Κυρίου μας.

Ἀδελφοί, καθὼς πλησιάζουμε πρὸς τὰ φρικτὰ Πάθη τοῦ Σωτῆρος μας, ἂς προετοιμάσουμε τὶς ψυχές μας μὲ τὴν ἱερὰ Ἐξομολόγηση καὶ τὴν θεία Κοινωνία. Νὰ γίνουν τὰ Μυστήρια αὐτὰ σταθμοὶ στὴ ζωή μας καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ μία ἀλλοίωση ἁγία, ὥστε νὰ ἑορτάσουμε καὶ τὴν λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας «λάμποντες, ἀστράπτοντες, ἠλλοιωμένοι».

(Διασκευὴ ἀπὸ παλαιὸ τόμο τοῦ Περιοδικοῦ «Ο ΣΩΤΗΡ»)

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ πα­ρα­λαμ­βά­νει ὁ Ἰ­η­σοῦς τούς δώ­δε­κα μα­θη­τάς αὐ­τοῦ καί  ἤρ­ξα­το αὐ­τοῖς λέ­γειν τὰ μέλ­λον­τα αὐ­τῷ συμ­βα­ί­νειν^.  Ὅτι ἰ­δοὺ ἀ­να­βα­ί­νο­μεν εἰς Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που πα­ρα­δο­θή­σε­ται τοῖς ἀρ­χι­ε­ρεῦ­σι καὶ γραμ­μα­τεῦ­σι, καὶ κα­τα­κρι­νοῦ­σιν αὐ­τὸν θα­νά­τῳ καὶ πα­ρα­δώ­σου­σιν αὐ­τὸν τοῖς ἔ­θνε­σι, καὶ ἐμ­πα­ί­ξου­σιν αὐ­τῷ καὶ μα­στι­γώ­σου­σιν αὐ­τὸν καὶ ἐμ­πτύ­σου­σιν αὐ­τῷ καὶ ἀ­πο­κτε­νοῦ­σιν αὐ­τὸν, καὶ τῇ τρί­τῃ ἡ­μέ­ρᾳ ἀ­να­στή­σε­ται. Καὶ προ­σπο­ρεύ­ον­ται αὐ­τῷ Ἰάκωβος καὶ Ἰ­ω­άν­νης υἱ­οὶ Ζε­βε­δα­ί­ου λέ­γον­τες· Δι­δά­σκα­λε, θέ­λο­μεν ἵ­να ὃ ἐ­ὰν αἰ­τή­σω­μεν ποι­ή­σῃς ἡ­μῖν. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Τί θέ­λε­τε ποι­ῆ­σαί με ὑ­μῖν; οἱ δὲ εἶ­πον αὐ­τῷ· Δὸς ἡ­μῖν ἵ­να εἷς ἐκ δε­ξι­ῶν καὶ εἷς ἐξ εὐ­ω­νύ­μων σου κα­θί­σω­μεν ἐν τῇ δό­ξῃ σου. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Οὐκ οἴ­δα­τε τί αἰ­τεῖ­σθε. δύ­να­σθε πι­εῖν τὸ πο­τή­ρι­ον ὃ ἐ­γὼ πί­νω, καὶ τὸ βά­πτι­σμα ὃ ἐ­γὼ βα­πτί­ζο­μαι βα­πτι­σθῆ­ναι; οἱ δὲ εἶ­πον αὐ­τῷ· Δυ­νά­με­θα. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Τὸ μὲν πο­τή­ρι­ον ὃ ἐ­γὼ πί­νω πί­ε­σθε, καὶ τὸ βά­πτι­σμα ὃ ἐ­γὼ βα­πτί­ζο­μαι βα­πτι­σθή­σε­σθε· τὸ δὲ κα­θί­σαι ἐκ δε­ξι­ῶν μου καὶ ἐξ εὐ­ω­νύ­μων οὐκ ἔ­στιν ἐ­μὸν δοῦ­ναι, ἀλ­λ' οἷς ἡ­το­ί­μα­σται. καὶ ἀ­κο­ύ­σαν­τες οἱ δέ­κα ἤρ­ξαν­το ἀ­γα­να­κτεῖν πε­ρὶ Ἰ­α­κώ­βου καὶ Ἰ­ω­άν­νου. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς προ­σκα­λε­σά­με­νος αὐ­τοὺς λέ­γει αὐ­τοῖς· Οἴ­δα­τε ὅ­τι οἱ δο­κοῦν­τες ἄρ­χειν τῶν ἐ­θνῶν κα­τα­κυ­ρι­ε­ύ­ου­σιν αὐ­τῶν καὶ οἱ με­γά­λοι αὐ­τῶν κα­τε­ξου­σι­ά­ζου­σιν αὐ­τῶν. οὐχ οὕ­τω δὲ ἔ­σται ἐν ὑ­μῖν, ἀλ­λ' ὃς ἐ­ὰν θέ­λῃ γε­νέ­σθαι μέ­γας ἐν ὑ­μῖν, ἔ­σται ὑ­μῶν δι­ά­κο­νος, καὶ ὃς ἐ­ὰν θέ­λῃ ὑ­μῶν γε­νέ­σθαι πρῶ­τος, ἔ­σται πάν­των δοῦ­λος· καὶ γὰρ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που οὐκ ἦλ­θε δι­α­κο­νη­θῆ­ναι, ἀλ­λὰ δι­α­κο­νῆ­σαι καὶ δοῦ­ναι τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ λύ­τρον ἀν­τὶ πολ­λῶν.

(Μᾶρκ. ι΄[10] 32 - 45)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἐ­κεῖ­νο τὸν και­ρὸ ὁ Ἰ­η­σοῦς πῆ­ρε ἰ­δι­αι­τέ­ρως τοὺς δώ­δε­κα μαθητές του καί ἄρ­χι­σε νὰ τοὺς λέ­ει ἐ­κεῖ­να ποὺ θὰ τοῦ συ­νέ­βαι­ναν. Τοὺς ἔ­λε­γε δη­λα­δὴ ὅ­τι, νά, ἀ­νε­βαί­νου­με στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα, καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Μεσ­σί­ας, θὰ πα­ρα­δο­θεῖ στοὺς ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ τοὺς γραμ­μα­τεῖς, κι αὐ­τοὶ θὰ τὸν κα­τα­δι­κά­σουν σὲ θά­να­το καὶ θὰ τὸν πα­ρα­δώ­σουν στοὺς ἐ­θνι­κοὺς στρα­τι­ῶ­τες τῆς Ρώ­μης. Κι ἐ­κεῖ­νοι θὰ τὸν ἐμ­παί­ξουν καὶ θὰ τὸν μα­στι­γώ­σουν καί θά τόν φτύσουν καί θά τόν θανατώσουν καί τήν τρίτη ἡμέρα ἀ­πὸ τὸ θά­να­τό του θὰ ἀ­να­στη­θεῖ. Πλη­σιά­ζουν τό­τε τὸν Ἰ­η­σοῦ ὁ Ἰ­ά­κω­βος καί ὁ Ἰ­ω­άν­νης, οἱ γιοί τοῦ Ζεβεδαίου, καί τοῦ λέ­νε. Δι­δά­σκα­λε, θέ­λου­με νὰ μᾶς κά­νεις αὐ­τὸ ποὺ θὰ σοῦ ζη­τή­σου­με. Κι αὐ­τὸς τοὺς ρώ­τη­σε: Τί θέ­λε­τε νὰ σᾶς κά­νω; Αὐ­τοὶ τοῦ εἶ­παν: ­Ὅ­ταν ἔλ­θεις στὴ δό­ξα σου καὶ ἀνεβεῖς στὸν ἐ­πί­γει­ο βα­σι­λι­κὸ θρό­νο τοῦ Δα­βίδ, βά­λε μας νὰ κα­θί­σου­με ὁ ἕ­νας στὰ δε­ξιά σου κι ὁ ἄλ­λος στ' ἀ­ρι­στε­ρά σου. Ὁ Ἰ­η­σοῦς τό­τε τοὺς εἶ­πε: Δὲν ξέ­ρε­τε τί ζη­τᾶ­τε. Δὲν εἶ­ναι τώ­ρα και­ρὸς κο­σμι­κῶν με­γα­λεί­ων καὶ ἀ­ξι­ω­μά­των, ἀλλά κό­πων καὶ δι­ωγ­μῶν καὶ μαρ­τυ­ρι­κοῦ θα­νά­του. Μπο­ρεῖ­τε νὰ πιεῖτε τὸ πο­τή­ριο τοῦ θα­νά­του ποὺ πρό­κει­ται νὰ πι­ῶ ἐγώ με­τὰ ἀ­πὸ λί­γο, καὶ νὰ βα­πτι­σθεῖ­τε τὸ βά­πτι­σμα τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου πού με­τὰ ἀ­πὸ λί­γο θὰ ὑ­πο­στῶ; Κι αὐ­τοί, θέ­λον­τας νὰ ἐ­ξα­σφα­λί­σουν τὸ αἴτημά τους, τοῦ εἶ­παν χω­ρὶς νὰ τὸ σκε­φτοῦν κα­λά: Μπο­ροῦ­με. Τό­τε τοὺς εἶ­πε ὁ Ἰησοῦς: Τὸ πο­τή­ριο τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου ποὺ ἐγώ θὰ πι­ῶ με­τὰ ἀ­πὸ λί­γο, θὰ τὸ πι­εῖ­τε κι ἐσεῖς, καὶ τὸ βά­πτι­σμα ποὺ με­τὰ ἀ­πὸ λί­γο θὰ ὑ­πο­στῶ στὴ θά­λασ­σα τῶν πα­θη­μά­των μου, θὰ τὸ ὑ­πο­στεῖ­τε κι ἐσεῖς. Δι­ό­τι κι ἐσεῖς θὰ ὑ­πο­στεῖ­τε δι­ωγ­μοὺς καὶ μαρ­τύ­ριο γιὰ τὸ εὐ­αγ­γέ­λιό μου. Τὸ νὰ κα­θί­σε­τε ὅ­μως στὰ δε­ξιά μου καὶ στὰ ἀ­ρι­στε­ρά μου δὲν ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀ­πὸ μέ­να νὰ τὸ δώ­σω σ' ὅ­ποι­ον μοῦ τὸ ζη­τή­σει, ἀλλά αὐ­τὸ θὰ δο­θεῖ σ' ἐ­κεί­νους γιὰ τούς ὁ­ποί­ους ἔ­χει ἑ­τοι­μα­σθεῖ ἀ­πὸ τὸν δι­και­ο­κρί­τη Πα­τέ­ρα μου, ποὺ κα­νο­νί­ζει τὶς ἀν­τα­μοι­βὲς σύμ­φω­να μὲ τὴν ἀρετή τοῦ κα­θε­νός. Ὅ­ταν τ' ἄ­κου­σαν αὐ­τὰ οἱ ἄλ­λοι δέ­κα μα­θη­τές, ἄρ­χι­σαν νὰ ἀ­γα­να­κτοῦν γιὰ τὴ συμ­πε­ρι­φο­ρὰ αὐ­τὴ τοῦ Ἰ­α­κώ­βου καὶ τοῦ Ἰ­ω­άν­νου, οἱ ὁποῖοι ζη­τοῦ­σαν νὰ τοὺς πα­ραγ­κωνί­σουν καὶ νὰ τι­μη­θοῦν πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­π' αὐ­τούς. Ὁ Ἰησοῦς ὅ­μως τοὺς κά­λε­σε κον­τά του καὶ τοὺς εἶπε: Γνω­ρί­ζε­τε ὅ­τι αὐ­τοὶ ποὺ θε­ω­ροῦν­ται καὶ φαί­νον­ται ἄρχον­τες τῶν ἐ­θνῶν, ἀ­σκοῦν ἀ­πό­λυ­τη κυ­ρι­αρ­χί­α στοὺς λα­ούς τους σὰν νὰ εἶ­ναι ἀ­νε­ξέ­λεγ­κτοι κύ­ριοί τους καὶ σάν νὰ εἶ­ναι οἱ λα­οὶ κτῆ­μα τους. Κι ἐ­κεῖ­νοι ποὺ ἔ­χουν με­γά­λο ἀ­ξί­ω­μα, ὅ­πως εἶ­ναι οἱ ἀ­νώ­τε­ροι ἀ­ξι­ω­μα­τοῦ­χοι, κα­τα­δυνα­στεύ­ουν τοὺς λα­ούς τους μὲ ἀ­πό­λυ­τη ἐ­ξου­σί­α, σὰν νὰ εἶ­ναι αὐ­τοὶ δοῦ­λοι τους. Με­τα­ξὺ σας ὅ­μως δὲν μπο­ρεῖ οὔτε ἐ­πι­τρέ­πε­ται νὰ συμ­βαί­νει αὐ­τό. Ἀλλά ὅ­ποι­ος θέ­λει νὰ γί­νει με­γά­λος ἀ­νάμε­σά σας, πρέ­πει νὰ εἶ­ναι ὑ­πη­ρέ­της σας καὶ νὰ προ­σπαθεῖ νὰ γί­νε­ται ἐ­ξυ­πη­ρε­τι­κὸς στοὺς ἄλ­λους. Κι ὅ­ποι­ος ἀ­πὸ σᾶς θέ­λει νὰ γί­νει πρῶ­τος, πρέ­πει νά γί­νει δοῦ­λος ὅ­λων, ἀ­σκών­τας μὲ κά­θε τα­πει­νο­φρο­σύ­νη τὴν ἀ­γά­πη. Δι­ό­τι καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Μεσ­σί­ας, δὲν ἦλθε στόν κόσμο γιὰ νὰ ὑ­πη­ρε­τη­θεῖ, ἀλλά ἦλ­θε γιὰ νὰ ὑπηρετήσει καὶ νὰ δώ­σει τὴ ζω­ὴ του λύ­τρο προ­κειμέ­νου νὰ ἐ­ξα­γο­ρα­σθοῦν καὶ νὰ ἐ­λευ­θε­ρω­θοῦν πολ­λοὶ ἀ­πὸ τὴν ἁ­μαρ­τί­α καὶ τὸ θά­να­το.