Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

(16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Τὸν μὲν πρῶ­τον λό­γον ἐ­ποι­η­σά­μην πε­ρὶ πάν­των, ὦ Θε­ό­φι­λε, ὧν ἤρ­ξα­το ὁ ᾿Ι­η­σοῦς ποι­εῖν τε καὶ δι­δά­σκειν ἄ­χρι ἧς ἡ­μέ­ρας ἐν­τει­λά­με­νος τοῖς ἀ­πο­στό­λοις διὰ Πνε­ύ­μα­τος ῾Α­γί­ου οὓς ἐ­ξε­λέ­ξα­το ἀ­νε­λή­φθη· οἷς καὶ πα­ρέ­στη­σεν ἑ­αυ­τὸν ζῶν­τα με­τὰ τὸ πα­θεῖν αὐ­τὸν ἐν πολ­λοῖς τεκ­μη­ρί­οις, δι᾿ ἡ­με­ρῶν τεσ­σα­ρά­κον­τα ὀ­πτα­νό­με­νος αὐ­τοῖς καὶ λέ­γων τὰ πε­ρὶ τῆς βα­σι­λε­ί­ας τοῦ Θε­οῦ. Καὶ συ­να­λι­ζό­με­νος πα­ρήγ­γει­λεν αὐ­τοῖς ἀ­πὸ ῾Ι­ε­ρο­σο­λύ­μων μὴ χω­ρί­ζε­σθαι, ἀλ­λὰ πε­ρι­μέ­νειν τὴν ἐ­παγ­γε­λί­αν τοῦ πα­τρὸς ἣν ἠ­κο­ύ­σα­τέ μου· ὅ­τι ᾿Ι­ω­άν­νης μὲν ἐ­βά­πτι­σεν ὕ­δα­τι, ὑ­μεῖς δὲ βα­πτι­σθή­σε­σθε ἐν Πνε­ύ­μα­τι Ἁ­γί­ῳ οὐ με­τὰ πολ­λὰς τα­ύ­τας ἡ­μέ­ρας. Οἱ μὲν οὖν συ­νελ­θόν­τες ἐ­πη­ρώ­των αὐ­τὸν λέ­γον­τες· Κύριε, εἰ ἐν τῷ χρό­νῳ το­ύ­τῳ ἀ­πο­κα­θι­στά­νεις τὴν βα­σι­λε­ί­αν τῷ ᾿Ισ­ρα­ήλ; Εἶ­πε δὲ πρὸς αὐ­το­ύς· Οὐχ ὑ­μῶν ἐ­στι γνῶ­ναι χρό­νους ἢ και­ροὺς οὓς ὁ πα­τὴρ ἔ­θε­το ἐν τῇ ἰ­δί­ᾳ ἐ­ξου­σί­ᾳ, ἀλ­λὰ λή­ψε­σθε δύ­να­μιν ἐ­πελ­θόν­τος τοῦ ῾Α­γί­ου Πνε­ύ­μα­τος ἐφ᾿ ὑ­μᾶς, καὶ ἔ­σε­σθέ μοι μάρ­τυ­ρες ἔν τε ῾Ι­ε­ρου­σα­λὴμ καὶ ἐν πά­σῃ τῇ ᾿Ι­ου­δα­ί­ᾳ καὶ Σα­μα­ρε­ί­ᾳ καὶ ἕ­ως ἐ­σχά­του τῆς γῆς.

 (Πράξ. Ἀποστ. a΄[1] 1 – 8)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Τὸ πρῶ­το βι­βλί­ο, πού ὀ­νο­μά­ζε­ται Εὐ­αγ­γέ­λιο, τὸ ἔ­γρα­ψα, Θε­ό­φι­λε, γιὰ νὰ ἐ­ξι­στο­ρή­σω σ' αὐ­τὸ πε­ρι­λη­πτι­κὰ ὅ­λα ὅ­σα ἔ­κα­νε καὶ δί­δα­ξε ὁ Ἰ­η­σοῦς ἀ­πὸ τὴν ἀρχή τῆς δη­μό­σιας δρά­σε­ώς του μέ­χρι τὴν ἡμέρα πού ἀ­να­λή­φθη­κε στοὺς οὐ­ρα­νούς, ἀφοῦ προ­η­γου­μέ­νως μὲ συ­νερ­γὸ καὶ τὸ ­Ἅ­γιον Πνεῦ­μα ἔ­δω­σε ἐν­το­λὲς στοὺς ἀ­πο­στό­λους πού εἶ­χε δι­α­λέ­ξει ὁ ἴδιος. Με­τὰ τὸ πά­θος του καὶ τὸ θά­να­τό του πα­ρου­σι­ά­στη­κε σ' αὐ­τοὺς τοὺς ἴδιους ζων­τα­νός. Καὶ μὲ πολ­λὲς ἀ­πο­δεί­ξεις ὁ ἀ­να­στη­μέ­νος Κύ­ριος τούς βε­βαί­ω­σε ὅ­τι πραγ­μα­τι­κὰ ἦ­ταν ζων­τα­νός. Καὶ ἐ­πὶ σα­ράν­τα ἡμέρες ἐμ­φα­νι­ζό­ταν σ' αὐ­τοὺς κα­τὰ δι­α­στή­μα­τα καὶ τοὺς μι­λοῦ­σε γιὰ τὶς ἀ­λή­θει­ες καὶ τὰ μυ­στή­ρια πού ἀ­να­φέ­ρον­ταν στὴ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ. Κι ἐ­νῶ ἔ­τρω­γε μα­ζί τους τὴν ἴδια τρο­φὴ πού ἔ­τρω­γαν κι ἐ­κεῖ­νοι, τοὺς ἔ­δω­σε τὴν ἑξῆς ἐν­το­λή: Μὴν ἀ­πο­μα­κρυν­θεῖ­τε ἀ­πὸ τὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα, ἀλλά νὰ πε­ρι­μέ­νε­τε τὴν πραγ­μα­το­ποί­η­ση τῆς ὑ­πο­σχέ­σε­ως πού ἀ­κού­σα­τε ἀ­πὸ τὸ στό­μα μου, ὅ­τι δη­λα­δὴ ὁ Πα­τὴρ θὰ σᾶς στεί­λει τὸ ­Ἅ­γιον Πνεῦ­μα. Εἶ­ναι ἀ­νάγ­κη νὰ πε­ρι­μέ­νε­τε νὰ λά­βε­τε τὸ ­Ἅ­γιον Πνεῦ­μα, δι­ό­τι ὁ Ἰ­ω­άν­νης βά­πτι­σε μὲ ἁπλό νε­ρό, καὶ τὸ βά­πτι­σμα του συ­νε­πῶς δὲν εἶ­χε τὴ δύ­να­μη νὰ ἀ­να­γεν­νή­σει ἐ­κεί­νους πού βα­πτί­ζον­ταν μ' αὐ­τό. Ἐ­σεῖς ὅ­μως θὰ βα­πτι­σθεῖ­τε μὲ τὸ ­Ἅ­γιον Πνεῦ­μα ὄ­χι πολ­λὲς μέ­ρες με­τὰ ἀ­πὸ αὐ­τὲς πού δι­ερ­χό­μα­στε. Ὕ­στε­ρα λοι­πὸν ἀ­πὸ τὶς ἐλ­πί­δες αὐ­τὲς πού ἔδωσε ὁ Χρι­στὸς στοὺς μα­θη­τές του, συγ­κεν­τρώ­θη­καν ὅ­λοι μα­ζὶ καὶ τὸν ρω­τοῦ­σαν: Κύ­ρι­ε, πές μας· στὸ χρο­νι­κὸ δι­ά­στη­μα τῶν ἡμερῶν αὐ­τῶν πρό­κει­ται νὰ ἀ­πο­κα­τα­στή­σεις στὴν πα­λαι­ά της δύ­να­μη καὶ δό­ξα τὴ βα­σι­λεί­α γιὰ τὸν Ἰσ­ρα­ήλ; Ὁ Ἰ­η­σοῦς ὅ­μως τοὺς εἶ­πε: Δὲν ἀ­νή­κει σὲ σᾶς καὶ δὲν εἶ­ναι δι­κό σας δι­καί­ω­μα νὰ γνω­ρί­σε­τε τὰ χρό­νια ἢ τοὺς ὁ­ρι­σμέ­νους μῆ­νες καὶ τὶς ἡμέρες, τά ὁποῖα ὁ Πατήρ κρά­τη­σε στὴν ἀ­πο­κλει­στι­κὴ ἐ­ξου­σί­α του. Αὐ­τὸς μόνον τὰ γνω­ρί­ζει καὶ μό­νον αὐ­τὸς θὰ ὁ­λο­κληρώσει ὅσα θὰ συν­τε­λε­σθοῦν κα­τὰ τὴ διά­ρκεια αὐ­τῶν τῶν χρό­νων. Θὰ λά­βε­τε ὅ­μως ἐ­νί­σχυ­ση καὶ δύ­να­μη, ὅ­ταν θὰ ἔλθει πά­νω σας τὸ ­Ἅ­γιον Πνεῦ­μα. Καὶ θὰ γί­νε­τε μάρ­τυ­ρες τῆς ζω­ῆς μου καὶ τῆς δι­δα­σκα­λί­ας μου καὶ στὴν Ἱερουσαλήμ καὶ σ' ὅ­λη τὴν Ἰ­ου­δαί­α καὶ στὴ Σα­μά­ρεια καὶ μέχρι τὸ τε­λευ­ταῖ­ο καὶ πιὸ ἀ­πο­μα­κρυ­σμέ­νο ση­μεῖ­ο τῆς γῆς.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Ἐν ἀρ­χῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θε­όν, καὶ Θε­ὸς ἦν ὁ Λόγος.  Οὗ­τος ἦν ἐν ἀρ­χῇ πρὸς τὸν Θε­όν. πάν­τα δι' αὐ­τοῦ ἐ­γέ­νε­το, καὶ χω­ρὶς αὐ­τοῦ ἐ­γέ­νε­το οὐ­δὲ ἕν ὃ γέ­γο­νεν. ἐν αὐ­τῷ ζω­ὴ ἦν, καὶ ἡ ζω­ὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀν­θρώπων καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκο­τί­ᾳ φα­ί­νει, καὶ ἡ σκο­τί­α αὐ­τὸ οὐ κα­τέ­λα­βεν. Ἐ­γέ­νε­το ἄν­θρω­πος ἀ­πε­σταλ­μέ­νος πα­ρὰ Θε­οῦ, ὄ­νο­μα αὐ­τῷ Ἰ­ω­άν­νης· οὗ­τος ἦλ­θεν εἰς μαρ­τυ­ρί­αν, ἵ­να μαρ­τυ­ρή­σῃ πε­ρὶ τοῦ φω­τός, ἵ­να πάν­τες πι­στε­ύ­σω­σιν δι' αὐ­τοῦ. οὐκ ἦν ἐ­κεῖ­νος τὸ φῶς, ἀλ­λ' ἵ­να μαρ­τυ­ρή­σῃ πε­ρὶ τοῦ φω­τός. Ἦν τὸ φῶς τὸ ἀ­λη­θι­νόν, ὃ φω­τί­ζει πάν­τα ἄν­θρω­πον, ἐρ­χό­με­νον εἰς τὸν κό­σμον. ἐν τῷ κό­σμῳ ἦν, καὶ ὁ κό­σμος δι' αὐ­τοῦ ἐ­γέ­νε­το, καὶ ὁ κό­σμος αὐ­τὸν οὐκ ἔ­γνω. εἰς τὰ ἴ­δι­α ἦλ­θεν, καὶ οἱ ἴ­δι­οι αὐ­τὸν οὐ πα­ρέ­λα­βον. ὅ­σοι δὲ ἔ­λα­βον αὐ­τόν, ἔ­δω­κεν αὐ­τοῖς ἐ­ξου­σί­αν τέ­κνα Θε­οῦ γε­νέ­σθαι, τοῖς πι­στε­ύ­ου­σιν εἰς τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ, οἳ οὐκ ἐξ αἱ­μά­των, οὐ­δὲ ἐκ θε­λή­μα­τος σαρ­κὸς, οὐ­δὲ ἐκ θε­λή­μα­τος ἀν­δρὸς, ἀλ­λ' ἐκ Θε­οῦ ἐ­γεν­νή­θη­σαν. Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐ­γέ­νε­το καὶ ἐ­σκή­νω­σεν ἐν ἡ­μῖν, καὶ ἐ­θε­α­σά­με­θα τὴν δό­ξαν αὐ­τοῦ, δό­ξαν ὡς μο­νο­γε­νοῦς πα­ρὰ πα­τρός, πλή­ρης χά­ρι­τος καὶ ἀ­λη­θε­ί­ας. Ἰ­ω­άν­νης μαρ­τυ­ρεῖ πε­ρὶ αὐ­τοῦ καὶ κέ­κρα­γεν λέ­γων· Οὗ­τος ἦν ὃν εἶ­πον, Ὁ ὀ­πί­σω μου ἐρ­χό­με­νος ἔμ­προ­σθέν μου γέ­γο­νεν, ὅ­τι πρῶ­τός μου ἦν. Καὶ ἐκ τοῦ πλη­ρώ­μα­τος αὐ­τοῦ ἡ­μεῖς πάν­τες ἐ­λά­βο­μεν, καὶ χά­ριν ἀν­τὶ χά­ρι­τος· ὅ­τι ὁ νό­μος δι­ὰ Μω­ϋ­σέ­ως ἐ­δό­θη, ἡ χά­ρις καὶ ἡ ἀ­λή­θει­α δι­ὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ἐ­γέ­νε­το.               

             (Ἰωάν. a΄[1] 1 – 17 )

ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ

1.    ΤΟ ΦΩΣ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Χριστὸς ἀνέστη! Πάσχα σήμερα, Κυρίου Πάσχα! Καὶ στὴ θεία Λειτουργία τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως ἀναγινώσκεται τὸ θαυμάσιο προοίμιο τοῦ κατὰ Ἰωάννην ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ὅπου ὁ θεόπτης Ἰωάννης μέσα σὲ λίγες γραμμὲς μᾶς παρουσιάζει μεγάλα μυστήρια τῆς Πίστεώς μας. Διακηρύττει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι μόνο ἄνθρωπος, ἀλλὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ προαιώνιος Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς ὡς τέλειος Θεὸς ὑπῆρχε πάντοτε ἑνωμένος μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα. Καὶ εἶναι ὁ δημιουργὸς ὅλης τῆς κτίσεως, εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τὸ πνευματικὸ φῶς ποὺ σκορπίζει τὴ λάμψη του στοὺς ἀνθρώπους. Γιὰ νὰ γνωρίσουν λοιπὸν οἱ ἄνθρωποι τὸ φῶς, ἔδωσε τὴ μαρτυρία του ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος· ὥστε μὲ τὸ κήρυγμά του νὰ πιστεύσουν οἱ ἄνθρωποι στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ εἶναι τὸ τέλειο φῶς, ποὺ φωτίζει κάθε ἄνθρωπο. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Λόγος «σὰρξ ἐγένετο». Ὁ Θεὸς ἦλθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἔγινε ἄνθρωπος. Ὅμως οἱ σκοτισμένοι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἄνθρωποι δὲν Τὸν ἀναγνώρισαν ὡς δημιουργό τους. Οἱ Ἰουδαῖοι μάλιστα Τὸν ἀρνήθηκαν σὰν νὰ ἦταν ξένος καὶ ἐχθρός τους. Καὶ Τὸν πολέμησαν μὲ μίσος φοβερό. Τὸν ὁδήγησαν στὸν θάνατο. Ποιόν; Τὸν εὐεργέτη τους, τὸν ἀρχηγὸ τῆς ζωῆς, τὸ φῶς τὸ ἀληθινό. Ἀλλὰ «ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβε». Τὸ σκοτάδι δὲν μπόρεσε νὰ κυριαρχήσει ἐπάνω στὸ φῶς, στὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Διότι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε! Δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ κρατηθεῖ μέσα στὴν ἐξουσία τῆς φθορᾶς ὁ ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς. Ὅταν κατέβηκε ὁ ζωοδότης Κύριος μέσα στὸ βασίλειο τοῦ θανάτου, τότε «τὸν Ἅδην ἐνέκρωσε τῇ ἀστραπῇ τῆς θεότητος». Στὰ κατασκότεινα δεσμωτήρια τῶν ψυχῶν τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸ διέλυσε τὸ σκοτάδι. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος νίκησε ὁλοκληρωτικὰ τὸν τύραννο τῶν σκλαβωμένων ψυχῶν, ὁ ὁποῖος δὲν μπόρεσε νὰ Τὸν κρατήσει καὶ Τὸν ἔβγαλε ἀπὸ τὰ σπλάχνα του· καὶ μαζί του ἄφησε ἐλεύθερους τοὺς νεκροὺς ποὺ κρατοῦσε φυλακισμένους. Ὁ Χριστὸς κατήργησε τὸν θάνατο καὶ τὸν ἐξουσιαστὴ τοῦ θανάτου, τὸν διάβολο. Ἀναστήθηκε, καὶ φανέρωσε θριαμβευτικὰ σ' ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου, τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ διαβόλου, ὁ αἰώνιος κυρίαρχος καὶ παντοδύναμος Θεός, τὸ Α καὶ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, τὸ αἰώνιο Φῶς.

Αὐτὸς εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀθανασίας. Ἡ δική του Ἀνάσταση ἔγινε ὁ πρόδρομος τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως στὴν ἀληθινὴ ζωή. Καὶ μᾶς καλεῖ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε σὲ μία νέα ἀναστημένη ζωή, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει κι ἐμᾶς ἀπὸ τὸν θάνατο στὴ ζωή, ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ αἰώνιο φῶς· ἀπὸ τὴ δουλεία στὴν ἐλευθερία, ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό, ἀπὸ τὴν ἐξορία στὸν οὐράνιο θρόνο.

2. ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ

Ὅσοι ἄνθρωποι δέχθηκαν τὸν ἀναστάντα Κύριο καὶ Τὸν πίστευσαν ὡς Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ἀξιώθηκαν ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ γίνουν κατὰ χάριν υἱοὶ τοῦ Θεοῦ, υἱοὶ τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ ἅγιος εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης μάλιστα μᾶς διαβεβαιώνει: Ἐμεῖς εἴδαμε τὴ θεϊκὴ δόξα τοῦ ἀναστάντος Κυρίου, χορτάσαμε νὰ βλέπουμε μὲ τὰ μάτια μας τὴν ὑπέρλαμπρη θεοπρεπὴ δόξα του, τὴν ὁποία φανέρωνε μὲ τὰ θαύματά του, τὴ διδασκαλία του καὶ τὴν ἀναμάρτητη ζωή του. Καὶ ἦταν θεϊκὴ δόξα, ποὺ εἶχε ὡς μονάκριβος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἀπὸ τὸν ἀνεξάντλητο πλοῦτο τῆς τελειότητος καὶ τῶν δωρεῶν του ἐμεῖς ὅλοι δεχθήκαμε «χάριν ἀντὶ χάριτος», ἀλλεπάλληλες τὶς δωρεὲς τῆς Χάριτός του.

Ἀλλὰ κι ἐμεῖς ἀπὸ τὸν ἀνεξάντλητο πλοῦτο του δεχθήκαμε τοὺς θησαυροὺς τῶν θεϊκῶν του δώρων. Διότι ὁ ἀναστὰς Ἰησοῦς ὡς τέλειος Θεὸς καὶ ὡς τέλειος ἄνθρωπος ἔχει ἀπὸ τὴ φύση του στὸν τέλειο βαθμὸ ὅλα τὰ ἀγαθά, ὅλες τὶς ἀρετές, ὅλες τὶς τελειότητες, ὅλες τὶς ὡραιότητες. Εἶναι φῶς ἐκ φωτός, ἡ πηγὴ ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Καὶ μέσα στὴν ἄπειρη ἀγάπη του δὲν κρατᾶ γιὰ τὸν ἑαυτό του τὰ θεϊκὰ πλούτη του, ἀλλὰ μᾶς τὰ δωρίζει. Ὅ,τι καλὸ ἔχουμε, δικό του εἶναι. Ἀπὸ τὸν ἀνεξάντλητο πλοῦτο τῆς τελειότητός του δεχόμαστε ἀκατάπαυστα τὶς δωρεές του. Ὅπως τὸ ἕνα κύμα ἀκολουθεῖ τὸ ἄλλο ἀπὸ τὸ βάθος τοῦ ὠκεανοῦ, ἔτσι ὁ Χριστὸς μᾶς μεταγγίζει ὅ,τι ὑψηλὸ μποροῦμε νὰ ποθήσουμε ἢ νὰ σκεφθοῦμε, καὶ ἀκόμη περισσότερο.

Καὶ τί σημαίνει αὐτὸ πρακτικὰ στὴ ζωή μας; Σημαίνει ὅτι ὁ ἀναστημένος Κύριος εἶναι τὸ πᾶν γιά μᾶς. Μὴν ψάχνουμε ἀλλοῦ παραδείσους, μὴν ψάχνουμε στὴν κοιλάδα τῶν δακρύων χαρά, μὴν ζητοῦμε ἀπὸ ταραγμένους ἀνθρώπους εἰρήνη, μὴ ζητιανεύουμε ἀπὸ σκληροκάρδιους ἀνθρώπους ἀγάπη, μὴ λαχταροῦμε ζωὴ ἀπὸ ἕνα κόσμο ποὺ ἀργοπεθαίνει. Νὰ καταλάβουμε ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ ὑψηλὰ καὶ ὡραῖα, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιθυμήσει ὁ ἄνθρωπος, μόνο ὁ ἀναστὰς Κύριος μπορεῖ νὰ μᾶς τὰ δώσει· τίποτε ἄλλο δὲν μπορεῖ νὰ χορτάσει τὴν ψυχή μας παρὰ μόνο ὁ Χριστός· καὶ ὅτι ἡ ἐν Χριστῷ ἀναστημένη ζωὴ εἶναι ἡ μόνη ζωὴ γιὰ τὴν ὀποία ἀξίζει νὰ ζοῦμε.

Γι᾿ αὐτὸ νὰ ἀντιπροσφέρουμε στὸν ἀναστάντα Κύριο τὴν καρδιά μας ὁλόκληρη. Μιὰ καρδιὰ δεκτικὴ τῶν δωρεῶν τῆς Ἀναστάσεώς του. Νὰ Τοῦ προσφέρουμε τὴ θέλησή μας καὶ νὰ ἀφεθοῦμε στὴ Χάρη του. Πεινασμένοι καὶ διψασμένοι γιὰ τὴ νέα ἀναστημένη ἐν Χριστῷ ζωῇ νὰ ζητήσουμε τὴ δική του γλυκύτητα καὶ τέρψη. Καὶ νὰ ζοῦμε ὡς τέκνα τοῦ φωτὸς καὶ τῆς Ἀναστάσεως.

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)