ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ). ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ)

(11 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ)

Ἀ­δελ­φοί, οἱ ἃγιοι πάντες δι­ὰ πί­στε­ως κα­τη­γω­νί­σαν­το βα­σι­λε­ί­ας, εἰρ­γά­σαν­το δι­και­ο­σύ­νην, ἐ­πέ­τυ­χον ἐ­παγ­γε­λι­ῶν, ἔ­φρα­ξαν στό­μα­τα λε­όν­των, ἔ­σβε­σαν δύ­να­μιν πυ­ρός, ἔ­φυ­γον στό­μα­τα μα­χα­ί­ρας, ἐ­νε­δυ­να­μώ­θη­σαν ἀ­πὸ ἀ­σθε­νε­ί­ας, ἐ­γε­νή­θη­σαν ἰ­σχυ­ροὶ ἐν πο­λέ­μῳ, πα­ρεμ­βο­λὰς ἔ­κλι­ναν ἀλ­λο­τρί­ων· ἔ­λα­βον γυ­ναῖ­κες ἐξ ἀ­να­στά­σε­ως τοὺς νε­κροὺς αὐ­τῶν· ἄλ­λοι δὲ ἐ­τυμ­πα­νί­σθη­σαν, οὐ προσ­δε­ξά­με­νοι τὴν ἀ­πο­λύ­τρω­σιν, ἵ­να κρε­ίτ­το­νος ἀ­να­στά­σε­ως τύ­χω­σιν· ἕ­τε­ροι δὲ ἐμ­παιγ­μῶν καὶ μα­στί­γων πεῖ­ραν ἔ­λα­βον, ἔ­τι δὲ δε­σμῶν καὶ φυ­λα­κῆς· ἐ­λι­θά­σθη­σαν, ἐ­πρί­σθη­σαν, ἐ­πει­ρά­σθη­σαν, ἐν φό­νῳ μα­χα­ί­ρας ἀ­πέ­θα­νον, πε­ρι­ῆλ­θον ἐν μη­λω­ταῖς, ἐν αἰ­γε­ί­οις δέρ­μα­σιν, ὑ­στε­ρού­με­νοι, θλι­βό­με­νοι, κα­κου­χο­ύ­με­νοι, ὧν οὐκ ἦν ἄ­ξι­ος ὁ κό­σμος, ἐν ἐ­ρη­μί­αις πλα­νώ­με­νοι καὶ ὄ­ρε­σι καὶ σπη­λα­ί­οις καὶ ταῖς ὀ­παῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗ­τοι πάν­τες μαρ­τυ­ρη­θέν­τες δι­ὰ τῆς πί­στε­ως οὐκ ἐ­κο­μί­σαν­το τὴν ἐ­παγ­γε­λί­αν, τοῦ Θε­οῦ πε­ρὶ ἡ­μῶν κρεῖτ­τόν τι προ­βλε­ψα­μέ­νου, ἵ­να μὴ χω­ρὶς ἡ­μῶν τε­λει­ω­θῶ­σι. Τοι­γα­ροῦν καὶ ἡ­μεῖς, το­σοῦ­τον ἔ­χον­τες πε­ρι­κε­ί­με­νον ἡ­μῖν νέ­φος μαρ­τύ­ρων, ὄγ­κον ἀ­πο­θέ­με­νοι πάν­τα καὶ τὴν εὐ­πε­ρί­στα­τον ἁ­μαρ­τί­αν, δι' ὑ­πο­μο­νῆς τρέ­χω­μεν τὸν προ­κε­ί­με­νον ἡ­μῖν ἀ­γῶ­να, ἀ­φο­ρῶν­τες εἰς τὸν τῆς πί­στε­ως ἀρ­χη­γὸν καὶ τε­λει­ω­τὴν Ἰ­η­σοῦν.                                 

 (Εβρ.ια΄[11] 33 – ιβ΄[12] 2)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, οἱ ἃγιοι πάντες, ἐπειδὴ εἶχαν πίστη, καταπολέμησαν καὶ ὑπέταξαν βασίλεια, κυβέρνησαν τὸ λαὸ μὲ δικαιοσύνη, πέτυχαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ Θεός, ἔφραξαν στόματα λιονταριῶν, ὅπως ὁ Δανιήλ, ἔσβησαν τὴν καταστρεπτικὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὸν κίνδυνο τῆς σφαγῆς, πῆραν δύναμη κι ἔγιναν καλὰ ἀπό ἀρρώστιες, ἀναδείχθηκαν ἰσχυροὶ καὶ ἀνίκητοι στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ τὶς ἐχθρικὲς παρατάξεις καὶ τὰ πολυπληθῆ στρατεύματά τους. Μὲ τὴν πίστη ποὺ εἶχαν στὴν ὑπερφυσικὴ δύναμη τῶν προφητῶν οἱ γυναῖκες ποὺ ἀναφέρει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ξαναπῆραν πίσω ζωντανὰ τὰ νεκρὰ παιδιά τους ποὺ ἀνέστησαν οἱ προφῆτες. Κι ἄλλοι δέθηκαν στὸ βασανιστικὸ ὄργανο ποὺ λεγόταν τύμπανο καὶ δάρθηκαν σκληρὰ μέχρι θανάτου, ἐπειδὴ δὲν δέχθηκαν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦν ἔτσι ἀπό τὸ μαρτύριο. Προτίμησαν τὸ σκληρὸ αὐτὸ μαρτύριο, γιὰ νὰ ἀναστηθοῦν σὲ μιὰ καλύτερη ζωή, παρά νὰ ἔχουν μιὰ πρόσκαιρη ἀποκατάσταση στὴ ζωὴ αὐτή. Κι ἄλλοι πάλι δοκίμασαν ἐμπαιγμοὺς καὶ μαστιγώσεις, ἀκόμη μάλιστα καὶ δεσμὰ καὶ φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, δοκίμασαν πολλοὺς πειρασμούς, θανατώθηκαν μὲ σφαγὴ ἀπό μαχαίρι, περιφέρονταν σάν πλανόδιοι ἐδῶ κι ἐκεῖ. Φοροῦσαν γιὰ ροῦχα προβιὲς καὶ γιδοδέρματα, ζώντας μέσα σὲ στερήσεις, θλίψεις καὶ κακοπάθειες. Ὁλόκληρος ὁ κόσμος δὲν ἄξιζε ὅσο οἱ ἅγιοι αὐτοὶ ἄνδρες, κι οὔτε μποροῦσε νὰ συγκριθεῖ μ' αὐτούς. Περιπλανιόνταν σὲ ἐρημιὲς καὶ σὲ βουνά, σὲ σπηλιὲς καὶ σὲ τρύπες τῆς γῆς. Κι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἅγιοι ἄνδρες, ἄν καὶ ἔλαβαν ἐγκωμιαστικὴ μαρτυρία γιὰ τὴν πίστη τους, δὲν ἀπόλαυσαν τὴν ὑπόσχεση τῆς οὐράνιας κληρονομιᾶς. Κι αὐτὸ διότι ὁ Θεὸς προέβλεψε γιὰ μᾶς κάτι καλύτερο, ὥστε αὐτοὶ νὰ μή λάβουν σὲ βαθμὸ τέλειο τὴ σωτηρία τους χωρὶς ἐμᾶς, ἀλλά νὰ τὴ λάβουμε ὅλοι μαζί. Ἔτσι ἐμεῖς βρισκόμαστε τώρα σὲ πλεονεκτικότερη θέση ἀπ' αὐτοὺς  ὄχι μόνο ἐπειδὴ ζοῦμε στὰ χρόνια τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καὶ ἐπειδὴ ἡ περίοδος τῆς ἀναμονῆς γιᾶ μᾶς εἶναι μικρότερη. Ἔχοντας λοιπὸν κι ἐμεῖς τριγύρω μας ἕνα τόσο μεγάλο καὶ πυκνὸ σύννεφο ἀγίων ἀνθρώπων ποῦ μαρτύρησαν γιά τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως, ἂς πετάξουμε ἀπό πάνω μας κάθε φορτίο βιοτικῶν πραγμάτων καὶ φροντίδων, ἐπιπλέον μάλιστα καὶ τὴν ἁμαρτία, στὴν ὁποία εὔκολα κανείς παρασύρεται. Κι ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸν ἀγώνα ποὺ προβάλλει μπροστά μας. Καὶ πουθενὰ ἀλλοῦ ἂς μή στρέφουμε τὰ βλέμματά μας καὶ τὴν προσοχὴ μας παρὰ μόνο στὸν Ἰησοῦ, ποὺ εἶναι ὁ ἀρχηγὸς καὶ θεμελιωτὴς τῆς πίστεώς μας καὶ μᾶς τελειοποιεῖ σ' αὐτήν.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς^. Πᾶς οὖν ὅ­στις ὁ­μο­λο­γή­σει ἐν ἐ­μοὶ ἔμ­προ­σθεν τῶν ἀν­θρώ­πων, ὁ­μο­λο­γή­σω κἀ­γὼ ἐν αὐ­τῷ ἔμ­προ­σθεν τοῦ πα­τρός μου τοῦ ἐν οὐ­ρα­νοῖς· ὅ­στις δ' ἂν ἀρ­νή­ση­ταί με ἔμ­προ­σθεν τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀρ­νή­σο­μαι αὐ­τὸν κἀ­γὼ ἔμ­προ­σθεν τοῦ πα­τρός μου τοῦ ἐν οὐ­ρα­νοῖς. Ὁ  φι­λῶν πα­τέ­ρα ἢ μη­τέ­ρα ὑ­πὲρ ἐ­μὲ οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξι­ος· καὶ ὁ φι­λῶν υἱ­ὸν ἢ θυ­γα­τέ­ρα ὑ­πὲρ ἐ­μὲ οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξι­ος· καὶ ὃς οὐ λαμ­βά­νει τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ καὶ ἀ­κο­λου­θεῖ ὀ­πί­σω μου, οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξι­ος. Τότε ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ Πέτρος εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἰ­δοὺ ἡ­μεῖς ἀ­φή­κα­μεν πάν­τα καὶ ἠ­κο­λου­θή­σα­μέν σοι· τί ἄ­ρα ἔ­σται ἡ­μῖν; ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι ὑ­μεῖς οἱ ἀ­κο­λου­θή­σαν­τές μοι, ἐν τῇ πα­λιγ­γε­νε­σί­ᾳ, ὅ­ταν κα­θί­σῃ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­πὶ θρό­νου δό­ξης αὐ­τοῦ, κα­θί­σε­σθε καὶ ὑ­μεῖς ἐ­πὶ δώ­δε­κα θρό­νους κρί­νον­τες τὰς δώ­δε­κα φυ­λὰς τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ. καὶ πᾶς ὅς ἀ­φῆ­κεν οἰ­κί­ας ἢ ἀ­δελ­φοὺς ἢ ἀ­δελ­φὰς ἢ πα­τέ­ρα ἢ μη­τέ­ρα ἢ γυ­να­ί­κα ἢ τέ­κνα ἢ ἀ­γροὺς ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός μου, ἑ­κα­τον­τα­πλα­σί­ο­να λή­ψε­ται καὶ ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον κλη­ρο­νο­μή­σει. Πολ­λοὶ δὲ ἔ­σον­ται πρῶ­τοι ἔ­σχα­τοι καὶ ἔ­σχα­τοι πρῶ­τοι.

                    (Ματθ.ι΄[10] 32 – 33, 37 – 38, ιθ΄[19] 27 – 30)

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

1. ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΦΥΣΕΩΣ

Στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο τῆς ἐορτῆς τῶν Ἁγίων Πάντων ὁ Κύριος μᾶς παρουσιάζει δυὸ βασικὲς προϋποθέσεις γιὰ νὰ ἀκολουθήσουμε ὅλοι μας τὸν δρόμο τῶν Ἁγίων.

Ἡ πρώτη προϋπόθεση ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως. Μᾶς διαβεβαιώνει ὁ Κύριος: Καθένα ποὺ θὰ μὲ ὁμολογήσει μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ καταδιώκουν τὴν πίστη μου, θὰ τὸν ὁμολογήσω κι ἐγὼ ὡς πιστὸ ἀκόλουθό μου μπροστὰ στὸν Πατέρα μου ποὺ εἶναι στοὺς οὐρανούς. Ἐκεῖνον ὅμως ποὺ θὰ μὲ ἀρνηθεῖ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, αὐτὸν θὰ τὸν ἀρνηθῶ κι ἐγὼ καὶ δὲν θὰ τὸν ἀναγνωρίσω ὡς δικό μου μπροστὰ στὸν Πατέρα μου ποὺ εἶναι στοὺς οὐρανούς.

Ὁ Κύριος λοιπὸν θέτει ὡς βασικὴ προϋπόθεση τῆς σωτηρίας μας νὰ ὁμολογοῦμε τὸν Χριστὸ μπροστὰ στοὺς διῶκτες καὶ ἀρνητές του. Ποιὸ ὅμως ἀκριβῶς εἶναι τὸ νόημα τῶν λόγων αὐτῶν τοῦ Κυρίου; Ἂν κανεὶς μελετήσει τὶς ἀναλύσεις τῶν ἱερῶν ἑρμηνευτῶν, θὰ δεῖ ὅτι ἐδῶ ὁ Κύριος δὲν ζητεῖ μιὰ γενικὴ καὶ ἀόριστη ὁμολογία. Ἀλλὰ ζητεῖ νὰ Τὸν ὁμολογοῦμε μὲ συγκεκριμένο καὶ σαφὴ τρόπο, νὰ Τὸν ὁμολογοῦμε ὡς Σωτήρα μας καὶ Θεό μας.

Γιατί ὅμως ὁ Χριστός μας μᾶς ζητᾶ μιὰ τέτοια ὁμολογία; Διότι μέσα στοὺς αἰῶνες κανεὶς δὲν ἀρνήθηκε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ἕνας μεγάλος διδάσκαλος, προφήτης, ἀναγεννητής, φιλόσοφος. Κανεὶς δὲν ἀρνήθηκε τὸ πνευματικὸ καὶ κοινωνικό του ἔργο. Τὸ σημεῖο ποὺ ἐνοχλεῖ τοὺς διῶκτες τοῦ Κυρίου εἶναι ἕνα καὶ μοναδικό: ἡ θεότητά του. Διότι αὐτὸ καθορίζει τὰ πάντα στὴ ζωή μας.

Ἐὰν δεχθοῦμε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ ἁπλῶς καὶ μόνον ὡς ἕνα ἱστορικὸ πρόσωπο ξεχωριστὸ καὶ τέλειο, τότε αὐτὸ δὲν ἔχει καμία ἐπίδραση στὴ ζωή μας. Ἐὰν ὅμως Τὸν ἀποδεχθοῦμε καὶ Τὸν ὁμολογοῦμε ὡς Θεάνθρωπο Διδάσκαλο Σωτήρα μας, τότε αὐτὸ ἔχει καθοριστικὴ σημασία γιὰ τὴ ζωή μας. Διότι τότε θὰ πρέπει νὰ ἀποδεχθοῦμε ὅλα ὅσα ζητάει ἀπὸ ἐμᾶς καὶ νὰ συμμορφώσουμε τὴ ζωή μας μὲ τὸ θέλημά του.

Ὁ δρόμος λοιπὸν πρὸς τὴν ἁγιότητα προϋποθέτει ὄχι μιὰ γενικὴ καὶ ἀόριστη ὁμολογία πίστεως, ἀλλὰ μιὰ πίστη καὶ ὁμολογία συγκεκριμένη. Νὰ ὁμολογοῦμε τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς «Θεὸν ἀληθινόν, ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ γεννηθέντα». Καὶ νὰ ζοῦμε ὅπως Ἐκεῖνος θέλει. Μόνον ἔτσι θὰ μπορέσουμε νὰ εἰσέλθουμε στὸ δρόμο τῶν Ἅγιων, στὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ.

2. Η ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ

Στὴ συνέχεια ὁ Κύριος μᾶς παρουσιάζει τὴ δεύτερη προϋπόθεση γιὰ τὸν δρόμο τῆς ἁγιότητος. Ζητᾶ ἀπ` ὅλους μας νὰ Τὸν ἀγαποῦμε περισσότερο ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄλλον στὸν κόσμο. Ἐκεῖνος, λέει, ποὺ ἀγαπᾶ τὸν πατέρα του ἢ τὴ μητέρα του περισσότερο ἀπὸ ἐμένα καὶ μὲ ἀρνεῖται γιὰ νὰ μὴ χωρισθεῖ ἀπὸ τοὺς γονεῖς του, δὲν ἀξίζει γιὰ μένα. Κι ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπὰ τὸν γυιό του ἢ τὴν κόρη του περισσότερο ἀπὸ ἐμένα, δὲν εἶναι ἄξιος νὰ λέγεται μαθητής μου. Κι ἐκεῖνος ποὺ δὲν παίρνει τὴν ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ σταυρικὸ θάνατο καὶ δὲν ἀκολουθεῖ πίσω μου μὲ τὴν ἀπόφαση νὰ ἀκολουθήσει τὸ παράδειγμά μου, δὲν ἀξίζει γιὰ μένα.

Τότε Τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Πέτρος: Κύριε, ἐμεῖς ἀφήσαμε τὰ πάντα καὶ Σὲ ἀκολουθήσαμε. Τί ἄραγε θὰ γίνει μ᾿ ἐμᾶς; Καὶ ὁ Κύριος ἀπάντησε: Ὅταν θὰ καθίσω στὸν θεϊκό μου θρόνο, θὰ καθίσετε κι ἐσεῖς σὲ δώδεκα θρόνους δικάζοντας τὶς δώδεκα φυλὲς τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ καθένας ποὺ ἄφησε σπίτια ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὲς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναίκα ἢ παιδιὰ ἢ χωράφια γιὰ νὰ μὴ χωρισθεῖ ἀπὸ ἐμένα, θὰ λάβει πολλαπλάσια σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ καὶ θὰ κληρονομήσει τὴν αἰώνια ζωή. Καὶ πολλοὶ ποὺ εἶναι ἐδῶ πρῶτοι, θὰ εἶναι στὴν αἰώνια βασιλεία τελευταῖοι, ἐνῶ πολλοὶ τελευταῖοι θὰ εἶναι ἐκεῖ πρῶτοι.

Ὁ Κύριός μας ἐδῶ θέτει ὡς βασικὴ προϋπόθεση γιὰ νὰ μᾶς ἀποδεχθεῖ ὡς ἄξιους μαθητές του νὰ Τὸν ἀγαπᾶμε περισσότερο ἀπ᾿ ὁτιδήποτε ἄλλο στὸν κόσμο, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ πλέον ἀγαπημένα ἱερά μας πρόσωπα, τὸν πατέρα μας καὶ τὴ μητέρα μας. Καὶ γιατί μᾶς τὸ ζητάει αὐτό; Μᾶς τὸ ζητάει ὄχι γιατί ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ἀγάπη μας, ἀλλὰ γιὰ τὸ δικό μας συμφέρον. Πρωτίστως διότι ὅταν τὰ συγγενικά μας πρόσωπα βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νὰ ἐπηρεάσουν κι ἐμᾶς. Ἔπειτα ὑπάρχουν πολλοὶ Χριστιανοὶ ποὺ ἔχουν ἀρρωστημένη προσκόλληση στὰ παιδιά τους, στοὺς γονεῖς τους ἢ σὲ ἄλλα συγγενικὰ πρόσωπα, σὲ βαθμὸ ποὺ νὰ τὰ ἀγαποῦν περισσότερο καὶ ἀπὸ τὸν Θεό!

Ὁ Κύριος ὅμως μᾶς ζητάει νὰ Τὸν ἀγαποῦμε πάνω ἀπ᾿ ὅλους καὶ γιὰ ἕναν ἄλλο λόγο καθοριστικὸ γιὰ τὴ ζωή μας: Διότι θέλει νὰ μᾶς καταστήσει μετόχους τῆς δικῆς του μακαριότητος, νὰ μᾶς προσφέρει ἀσύλληπτης ἀξίας δῶρα, νὰ μᾶς προσφέρει τὰ πάντα. Διότι ὅταν ἀγαπᾶμε τὸν Χριστό μας περισσότερο ἀπ᾿ ὁτιδήποτε ἄλλο στὸν κόσμο, ζοῦμε ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ σ᾿ ἕναν ἄλλο κόσμο· στὸν κόσμο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἔχουμε στραμμένα τὰ μάτια μας σ᾿ Ἐκεῖνον, τότε μποροῦμε νὰ γευθοῦμε τὰ ἀόρατα μυστικά, τὶς πνευματικὲς ὀμορφιές, τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Μποροῦμε νὰ γευθοῦμε τὴ γλυκύτητα τῆς παρουσίας του· ν᾿ ἀπολαύσουμε τὴ μυστικὴ κοινωνία μαζί του. Νὰ ζοῦμε καθημερινὰ μιὰ πνευματικὴ ζωὴ ἁγιότητος, χάριτος. Νὰ ἀπολαμβάνουμὲ τὴ λατρεία καὶ τὴν προσευχὴ ὡς ὓψιστες πνευματικὲς ἡδονές. Ἔτσι θὰ ἒχουμε μέσα μας τόσο δυνατὰ βιώματα, ποὺ θὰ συνεπαίρνουν τὴν ὕπαρξή μας. Ἔτσι θὰ γίνουμε πολίτες τῆς Βασιλείας του ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή. Ἂς Τὸν ἀγαπήσουμε λοιπὸν πάνω ἀπ᾿ ὅλους καὶ ἀπ᾿ ὅλα. Καὶ ἂς εἰσέλθουμε στὸ μυστήριο τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καὶ ζωῆς.

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)