Μνήμη τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Εἰρήνης. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ (05/05)

Μνήμη τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Εἰρήνης

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ (05/05) Μνή­μη τῆς Ἁ­γί­ας Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος Εἰ­ρή­νης Ἀ­πό­στο­λος: τῆς Μάρ­τυ­ρος ( Γαλ.γ΄[3] 23-29, δ΄[4] 1-5)  Ἀ­δελ­φοί, πρὸ τοῦ ἐλ­θεῖν τὴν πί­στιν ὑ­πὸ νό­μον ἐ­φρου­ρο­ύ­με­θα συγ­κλε­κλει­σμέ­νοι εἰς τὴν μέλ­λου­σαν πί­στιν ἀ­πο­κα­λυ­φθῆ­ναι. 24Ὥστε ὁ νό­μος παι­δα­γω­γὸς ἡ­μῶν γέ­γο­νεν εἰς Χρι­στόν, ἵ­να ἐκ πί­στε­ως δι­και­ω­θῶ­μεν· 25ἐλθούσης δὲ τῆς πί­στε­ως οὐκ ἔ­τι ὑ­πὸ παι­δα­γω­γόν ἐ­σμεν. 26Πάντες γὰρ υἱ­οὶ Θε­οῦ ἐ­στε διὰ τῆς πί­στε­ως ἐν Χρι­στῷ ᾽Ι­η­σοῦ. 27Ὅσοι γὰρ εἰς Χρι­στὸν ἐ­βα­πτί­σθη­τε, Χρι­στὸν ἐ­νε­δύ­σα­σθε· 28οὐκ ἔ­νι ᾽Ι­ου­δαῖ­ος οὐ­δὲ Ἕλ­λην, οὐκ ἔ­νι δοῦ­λος οὐ­δὲ ἐ­λε­ύ­θε­ρος, οὐκ ἔ­νι ἄρ­σεν καὶ θῆ­λυ· πάν­τες γὰρ ὑ­μεῖς εἷς ἐ­στε ἐν Χρι­στῷ ᾽Ι­η­σοῦ. 29Εἰ δὲ ὑ­μεῖς Χρι­στοῦ, ἄ­ρα τοῦ ᾽Α­βρα­ὰμ σπέρ­μα ἐ­στέ, καὶ κατ᾽ ἐ­παγ­γε­λί­αν κλη­ρο­νό­μοι. δ΄1Λέγω δέ, ἐφ᾽ ὅ­σον χρό­νον ὁ κλη­ρο­νό­μος νή­πι­ός ἐ­στιν, οὐ­δὲν δι­α­φέ­ρει δο­ύ­λου, κύ­ριος πάν­των ὤν, 2ἀλλὰ ὑ­πὸ ἐ­πι­τρό­πους ἐ­στὶ καὶ οἰ­κο­νό­μους ἄ­χρι τῆς προ­θε­σμί­ας τοῦ πα­τρός. 3Οὕτω καὶ ἡ­μεῖς, ὅ­τε ἦ­μεν νή­πιοι, ὑ­πὸ τὰ στοι­χεῖ­α τοῦ κό­σμου ἦ­μεν δε­δου­λω­μέ­νοι· 4ὅτε δὲ ἦλ­θεν τὸ πλή­ρω­μα τοῦ χρό­νου, ἐ­ξα­πέ­στει­λεν ὁ Θε­ὸς τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ, γε­νό­με­νον ἐκ γυ­ναι­κός, γε­νό­με­νον ὑ­πὸ νό­μον, 5ἵνα τοὺς ὑ­πὸ νό­μον ἐ­ξα­γο­ρά­σῃ, ἵ­να τὴν υἱ­ο­θε­σί­αν ἀ­πο­λά­βω­μεν.  ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ 23Προ­τοῦ ὅ­μως ἔλ­θει ἡ νέ­α αὐ­τή κα­τά­στα­ση, στήν ὁ­ποί­α ἰ­σχύ­ει πλέ­ον ἡ πί­στη, ὁ νό­μος μᾶς φρου­ροῦ­σε κλει­σμέ­νους κα­λά, σάν νά ἤ­μα­σταν μέ­σα σέ κά­ποι­ο φρού­ριο· γιά νά κα­τα­φύ­γου­με ἔ­τσι στήν πί­στη πού ἔ­μελ­λε νά ἀ­πο­κα­λυ­φθεῖ με­τά ἀ­πό και­ρό. 24Συ­νε­πῶς ὁ Μω­σα­ϊ­κός νό­μος ἔ­γι­νε παι­δα­γω­γός μας καί μᾶς προ­ε­τοί­μα­ζε νά πο­θή­σου­με καί νά γνω­ρί­σου­με τόν Χρι­στό, γιά νά λά­βου­με τή δι­καί­ω­ση καί τή σω­τη­ρί­α ἀ­πό τήν πί­στη μας σ’ αὐ­τόν. 25Ὅ­ταν λοι­πόν ἦλ­θε ἡ νέ­α κα­τά­στα­ση, στήν ὁ­ποί­α ἰ­σχύ­ει ἡ πί­στη, δέν εἴ­μα­στε πλέ­ον κά­τω ἀ­πό τήν παι­δα­γω­γί­α τοῦ νό­μου. 26Δι­ό­τι μέ τήν πί­στη στόν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό ὅ­λοι γί­να­τε καί εἶ­στε υἱ­οί Θε­οῦ ἐ­νή­λι­κες, ὥ­ρι­μοι καί χει­ρα­φε­τη­μέ­νοι. 27Καί εἶ­στε υἱ­οί τοῦ Θε­οῦ, δι­ό­τι ὅ­σοι βα­πτι­σθή­κα­τε στό ὄ­νο­μα τοῦ Χρι­στοῦ πι­στεύ­ον­τας σ’ αὐ­τόν ὡς σω­τή­ρα, ντυ­θή­κα­τε τόν Χρι­στό καί ἑ­νω­θή­κα­τε μα­ζί του. 28Δέν ὑ­πάρ­χουν πλέ­ον δι­α­φο­ρές ἐ­θνι­κό­τη­τος, κοι­νω­νι­κῆς τά­ξε­ως καί φύ­λου. Δέν ὑ­πάρ­χει δι­α­φο­ρά Ἰ­ου­δαί­ου καί Ἕλ­λη­να, δέν ὑ­πάρ­χει δι­ά­κρι­ση δού­λου καί ἐ­λεύ­θε­ρου, δέν ὑ­πάρ­χει δι­ά­κρι­ση ἄν­δρα καί γυ­ναί­κας. Δι­ό­τι ὅ­λοι ἐ­σεῖς γί­να­τε ἕ­νας νέ­ος ἄν­θρω­πος μέ τήν ἕ­νω­σή σας μέ τόν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό. 29Ἐ­άν λοι­πόν ἐ­σεῖς πού εἶ­στε ἐ­θνι­κοί Χρι­στια­νοί ἀ­νή­κε­τε στό Χρι­στό, ἄ­ρα δι­α­μέ­σου τοῦ Χρι­στοῦ, πού εἶ­ναι ὁ εὐ­λο­γη­μέ­νος ἀ­πό­γο­νος τοῦ Ἀ­βρα­άμ, εἶ­στε κι ἐ­σεῖς ἀ­πό­γο­νοι τοῦ Ἀ­βρα­άμ· καί σύμ­φω­να μέ τήν ὑ­πό­σχε­ση εἶ­στε καί κλη­ρο­νό­μοι τῆς εὐ­λο­γί­ας. δ΄ 1Καί γιά νά σᾶς δι­ευ­κρι­νί­σω τήν ἀ­λή­θεια αὐ­τή, χρη­σι­μο­ποι­ῶ κι ἄλ­λο ἕ­να πα­ρά­δειγ­μα. Λέ­ω λοι­πόν τό ἑ­ξῆς: Γιά ὅ­σο χρό­νο κά­θε κλη­ρο­νό­μος εἶ­ναι ἀ­νή­λι­κος, δέν δι­α­φέ­ρει σέ τί­πο­τε ἀ­πό τόν δοῦ­λο, ἄν καί εἶ­ναι κύ­ριος ὅ­λης τῆς πα­τρι­κῆς πε­ρι­ου­σί­ας πού κλη­ρο­νό­μη­σε. 2Καί δέν δι­α­φέ­ρει ἀ­πό τόν δοῦ­λο, δι­ό­τι, ἐ­νῶ εἶ­ναι κύ­ριος τῆς πα­τρι­κῆς του κλη­ρο­νο­μιᾶς, ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀ­πό ἐ­πι­τρό­πους πού τόν κη­δε­μο­νεύ­ουν καί οἰ­κο­νό­μους πού δι­α­χει­ρί­ζον­ται τήν πα­τρι­κή του πε­ρι­ου­σί­α, μέ­χρι τό χρό­νο πού ὅ­ρι­σε ὁ πα­τέ­ρας. 3Ἔ­τσι κι ἐ­μεῖς οἱ Χρι­στια­νοί, ὅ­ταν ἤ­μα­σταν σέ νη­πι­ώ­δη πνευ­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση, ἤ­μα­σταν ὑ­πο­δου­λω­μέ­νοι στή στοι­χει­ώ­δη καί ἀ­νε­παρ­κή θρη­σκευ­τι­κή γνώ­ση τοῦ κό­σμου πού βρί­σκε­ται στήν ἄ­γνοι­α καί τήν ἀ­μά­θεια. 4Ὅ­ταν ὅ­μως συμ­πλη­ρώ­θη­κε ὁ χρό­νος πού εἶ­χε ὁ­ρί­σει ἡ παν­σο­φί­α τοῦ Θε­οῦ, ἀ­πέ­στει­λε ὁ Θε­ός στόν κό­σμο τόν Υἱ­ό του, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος ἀ­πό γυ­ναί­κα καί ὑ­πο­τά­χθη­κε στό Μω­σα­ϊ­κό νό­μο, 5προ­κει­μέ­νου νά ἐ­ξα­γο­ρά­σει ἐ­κεί­νους πού ἦ­ταν ὑ­πο­δου­λω­μέ­νοι στήν κα­τά­ρα τοῦ Μω­σα­ϊ­κοῦ νό­μου, γιά νά λά­βου­με τήν υἱ­ο­θε­σί­α πού ὁ Θε­ός μᾶς εἶ­χε ὑ­πο­σχε­θεῖ.  Εὐ­αγ­γέ­λιο: τῆς Μάρ­τυ­ρος ( Μάρκ. ε΄[5] 24- 34)   Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἠ­κο­λο­ύ­θει τῷ Ἰ­η­σοῦ ὄ­χλος πο­λύς, καὶ συ­νέ­θλι­βον αὐ­τόν. 25Καὶ γυ­νή τις οὖ­σα ἐν ῥύ­σει αἵ­μα­τος ἔ­τη δώ­δε­κα, 26καὶ πολ­λὰ πα­θοῦ­σα ὑ­πὸ πολ­λῶν ἰα­τρῶν καὶ δα­πα­νή­σα­σα τὰ πα­ρ' ἑ­αυ­τῆς πάν­τα, καὶ μη­δὲν ὠ­φε­λη­θεῖ­σα, ἀλ­λὰ μᾶλ­λον εἰς τὸ χεῖ­ρον ἐλ­θοῦ­σα, 27ἀκούσασα πε­ρὶ τοῦ Ἰ­η­σοῦ, ἐλ­θοῦ­σα ἐν τῷ ὄ­χλῳ ὄ­πι­σθεν ἥ­ψα­το τοῦ ἱ­μα­τί­ου αὐ­τοῦ· 28ἔλεγεν γὰρ ἐν ἑ­αυ­τῇ ὅ­τι Ἐ­ὰν ἅ­ψω­μαι κἂν τῶν ἱ­μα­τί­ων αὐ­τοῦ, σω­θή­σο­μαι. 29καὶ εὐ­θέ­ως ἐ­ξη­ράν­θη ἡ πη­γὴ τοῦ αἵ­μα­τος αὐ­τῆς, καὶ ἔ­γνω τῷ σώ­μα­τι ὅ­τι ἴα­ται ἀ­πὸ τῆς μά­στι­γος. 30καὶ εὐ­θέ­ως ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐ­πι­γνοὺς ἐν ἑ­αυ­τῷ τὴν ἐξ αὐ­τοῦ δύ­να­μιν ἐ­ξελ­θοῦ­σαν, ἐ­πι­στρα­φεὶς ἐν τῷ ὄ­χλῳ ἔ­λε­γε· Τίς μου ἥ­ψα­το τῶν ἱ­μα­τί­ων; 31καὶ ἔ­λε­γον αὐ­τῷ οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ· Βλέ­πεις τὸν ὄ­χλον συν­θλί­βοντά σε, καὶ λέ­γεις· τίς μου ἥ­ψα­το; 32καὶ πε­ρι­ε­βλέ­πε­το ἰ­δεῖν τὴν τοῦ­το ποι­ή­σα­σαν. 33ἡ δὲ γυ­νὴ φο­βη­θεῖ­σα καὶ τρέ­μου­σα, εἰ­δυῖ­α ὃ γέ­γο­νεν ἐ­π' αὐ­τῇ, ἦλ­θε καὶ προ­σέ­πε­σεν αὐ­τῷ καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ πᾶ­σαν τὴν ἀ­λή­θειαν. 34ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Θύγατερ, ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε· ὕ­πα­γε εἰς εἰ­ρή­νην, καὶ ἴ­σθι ὑ­γι­ὴς ἀ­πὸ τῆς μά­στι­γός σου. ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ Πο­λύς λα­ός τό­τε ἄρ­χι­σε νά ἀ­κο­λου­θεῖ τόν Ἰ­η­σοῦ καί τόν στρί­μω­χναν ἀ­π’ ὅ­λα τά μέ­ρη. 25Ἀνάμεσά τους ἦ­ταν καί μιά γυ­ναί­κα πού ἔ­πα­σχε δώ­δε­κα χρό­νια ἀ­πό αἱ­μορ­ρα­γί­α, 26ἡ ὁ­ποί­α τα­λαι­πω­ρή­θη­κε πο­λύ ἀ­πό τήν κα­κή θε­ρα­πεί­α πολ­λῶν ἰα­τρῶν καί ξό­δε­ψε ὅ­λη τήν πε­ρι­ου­σί­α της χω­ρίς νά ἔ­χει κα­μί­α βελ­τί­ω­ση σέ τί­πο­τε, ἀλ­λά μᾶλ­λον πρός τό χει­ρό­τε­ρο πή­γαι­νε. 27Αὐτή ὅ­ταν ἄ­κου­σε γιά τόν Ἰ­η­σοῦ ὅ­τι ἐ­νερ­γεῖ θαυ­μα­τουρ­γι­κές θε­ρα­πεῖ­ες, ἦλ­θε μέ­σα ἀ­π’ τόν κό­σμο πί­σω του κι ἄγ­γι­ξε τό ἔν­δυ­μά του. 28Διότι ἔ­λε­γε μέ­σα της ὅ­τι καί μό­νο ν’ ἀγ­γί­ξω τά ἐν­δύ­μα­τά του, θά σω­θῶ ἀ­π’ τήν ἀ­σθέ­νειά μου. 29Κι ἀ­μέ­σως στα­μά­τη­σε ἡ αἱ­μορ­ρα­γί­α της, καί κα­τά­λα­βε ἀ­πό τή με­τα­βο­λή πού πῆ­ρε τό σῶ­μα της ὅ­τι θε­ρα­πεύ­θη­κε ἀ­πό τήν ἀρ­ρώ­στια πού τήν βα­σά­νι­ζε. 30Ἀμέσως τό­τε ὁ Ἰ­η­σοῦς πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε ἐ­σω­τε­ρι­κά ἀ­πό τή θεί­α του φύ­ση τή δύ­να­μη πού βγῆ­κε ἀ­π’ αὐ­τόν, κι ἀ­φοῦ στρά­φη­κε πρός τό λα­ό εἶ­πε: Ποι­ός ἄγ­γι­ξε τά ἐν­δύ­μα­τά μου; 31Οἱ μα­θη­τές του ὅ­μως τοῦ ἔ­λε­γαν: Βλέ­πεις ὅ­τι ὁ κό­σμος σέ στρι­μώ­χνει ἀ­π’ ὅ­λα τά μέ­ρη, κι ἐ­σύ λές, ποι­ός μέ ἄγ­γι­ξε; 32Ἀλλά ὁ Ἰ­η­σοῦς πα­ρα­τη­ροῦ­σε γύ­ρω γιά νά δεῖ ἐ­κεί­νη πού τό ἔ­κα­νε αὐ­τό. 33Ἡ γυ­ναί­κα τό­τε μέ φό­βο καί τρό­μο, ἐ­πει­δή γνώ­ρι­ζε τή θε­ρα­πεί­α πού τῆς εἶ­χε γί­νει, ἦλ­θε κι ἔ­πε­σε γο­να­τι­στή μπρο­στά του καί τοῦ εἶ­πε ὅ­λη τήν ἀ­λή­θεια. 34Κι αὐ­τός τῆς εἶ­πε: Κό­ρη μου, ἡ πί­στη πού εἶ­χες ὅ­τι θά θε­ρα­πευ­ό­σουν ἐ­άν ἄγ­γι­ζες τό ἔν­δυ­μά μου, σέ ἔ­χει σώ­σει ἀ­πό τήν ἀ­σθέ­νειά σου. Πή­γαι­νε στό κα­λό εἰ­ρη­νι­κή καί ἥ­συ­χη καί νά εἶ­σαι πάν­τα ὑ­γι­ής ἀ­πό τήν ἀρ­ρώ­στια πού σέ βα­σά­νι­ζε.