ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

(12 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ)

Ἀδελφοί, ἑ­νὶ ἑ­κά­στῳ ἡ­μῶν ἐ­δό­θη ἡ χά­ρις κα­τὰ τὸ μέ­τρον τῆς δω­ρε­ᾶς τοῦ Χρι­στοῦ. δι­ὸ λέ­γει· ἀ­να­βὰς εἰς ὕ­ψος ᾐχ­μα­λώ­τευ­σεν αἰχ­μα­λω­σί­αν καὶ ἔ­δω­κε δό­μα­τα τοῖς ἀν­θρώ­ποις. τὸ δὲ ἀ­νέ­βη τί ἐ­στιν εἰ μὴ ὅ­τι καὶ κα­τέ­βη πρῶ­τον εἰς τὰ κα­τώ­τε­ρα μέ­ρη τῆς γῆς; ὁ κα­τα­βὰς αὐ­τός ἐ­στι καὶ ὁ ἀ­να­βὰς ὑ­πε­ρά­νω πάν­των τῶν οὐ­ρα­νῶν, ἵ­να πλη­ρώ­σῃ τὰ πάν­τα. καὶ αὐ­τὸς ἔ­δω­κε τοὺς μὲν ἀ­πο­στό­λους, τοὺς δὲ προ­φή­τας, τοὺς δὲ εὐ­αγ­γε­λι­στάς, τοὺς δὲ ποι­μέ­νας καὶ δι­δα­σκά­λους, πρὸς τὸν κα­ταρ­τι­σμὸν τῶν ἁ­γί­ων εἰς ἔρ­γον δι­α­κο­νί­ας, εἰς οἰ­κο­δο­μὴν τοῦ σώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ, μέ­χρι κα­ταν­τή­σω­μεν οἱ πάν­τες εἰς τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ τῆς ἐ­πι­γνώ­σε­ως τοῦ υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ, εἰς ἄν­δρα τέ­λει­ον, εἰς μέ­τρον ἡ­λι­κί­ας τοῦ πλη­ρώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ.   

         (Ἐφεσ. δ΄[4], 7 – 13)

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ

1. ΕΙ­μα­στε προ­νο­μι­οΥ­χοι

    «Ἦλ­θεν ὁ φω­τι­σμός· ἡ χά­ρις ἐ­πε­φά­νη· ἡ λύ­τρω­σις ἐ­πέ­στη...» (Στι­χη­ρὰ Αἴ­νων 10ης Ἰ­α­νου­α­ρί­ου). 

Κα­θὼς ἀ­κό­μη βρι­σκό­μα­στε μέ­σα στὴν ἀ­τμό­σφαι­ρα τῆς ἑ­ορ­τῆς τῶν Θε­ο­φα­νί­ων, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α συ­νε­χί­ζει νὰ ψάλ­λει καὶ νὰ πα­νη­γυ­ρί­ζει τὴ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ στὸν κό­σμο. Αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ φω­τι­σμός μας, ἡ δύ­να­μή μας, ἡ ἐγ­γύ­η­ση γιὰ τὴ λύ­τρω­ση καὶ τὴ σω­τη­ρί­α μας. Εἶ­ναι ἡ πη­γὴ τῆς Χά­ρι­τος καὶ γι᾿ αὐ­τὸ χο­ρη­γεῖ ὑ­πε­ρά­φθο­νες τὶς δω­ρε­ές Του. Γι᾿ αὐ­τὴ τὴ χά­ρη μᾶς ὁ­μι­λεῖ τὸ ἀ­πο­στο­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα τῆς ση­με­ρι­νῆς Κυ­ρια­κῆς με­τὰ τὰ Φῶ­τα, τὸ ὁ­ποῖ­ο εἶ­ναι μι­κρὸ τμῆ­μα ἀ­πὸ τὴν πρὸς Ἐ­φε­σί­ους ἐ­πι­στο­λή.

Γρά­φει ὁ θε­ό­πνευ­στος Ἀ­πό­στο­λος: «Ἑ­νὶ ἑ­κά­στῳ ἡ­μῶν ἐ­δό­θη ἡ χά­ρις κα­τὰ τὸ μέ­τρον τῆς δω­ρε­ᾶς τοῦ Χρι­στοῦ»· δη­λα­δή, στὸν κα­θέ­να ἀ­πὸ ἐ­μᾶς δό­θη­κε ἡ θεί­α Χά­ρη, σύμ­φω­να μὲ τὸ μέ­τρο ποὺ κα­θο­ρί­ζει ἡ σο­φί­α, ἡ δι­και­ο­σύ­νη καὶ ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ. Ἡ θεί­α αὐ­τὴ δω­ρε­ὰ μᾶς προ­σφέ­ρε­ται ἀ­νά­λο­γα μὲ τὶς πραγ­μα­τι­κὲς ἀ­νάγ­κες καὶ τὸ πνευ­μα­τι­κό μας συμ­φέ­ρον.

Πράγ­μα­τι, ὁ Χρι­στὸς δι­α­νέ­μει τὰ χα­ρί­σμα­τα. Τὸ μαρ­τυ­ρεῖ καὶ ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φὴ κα­θὼς λέ­γει: Ὅ­ταν ὁ Κύ­ριος μὲ τὴν Ἀ­νά­λη­ψή Του ἀ­νέ­βη­κε ψη­λὰ στὸν οὐ­ρα­νό, ἔ­δε­σε αἰχ­μά­λω­τους τοὺς ἐ­χθρούς Του, δη­λα­δὴ τὸν σα­τα­νᾶ καὶ τὸν θά­να­το, κι ἔ­δω­σε χα­ρί­σμα­τα στοὺς ἀν­θρώ­πους. 

Λέ­γον­τας λοι­πὸν ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φὴ γιὰ τὸν Χρι­στὸ ὅ­τι ἀ­νέ­βη­κε, τί ἄλ­λο ση­μαί­νει πα­ρὰ ὅ­τι πρω­τύ­τε­ρα καὶ κα­τέ­βη­κε στὰ κα­τώ­τε­ρα μέ­ρη τῆς γῆς, ἀ­φοῦ ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος καὶ σταυ­ρώ­θη­κε; 

Ὁ Χρι­στὸς ποὺ κα­τέ­βη­κε, εἶ­ναι ὁ ἴ­διος ποὺ καὶ ἀ­νέ­βη­κε ἐ­πά­νω ἀ­π᾿ ὅ­λους τοὺς οὐ­ρα­νούς, «ἵ­να πλη­ρώ­σῃ τὰ πάν­τα»· γιὰ νὰ γε­μί­σει μὲ τὴν πα­ρου­σί­α­ Του καὶ τὶς δω­ρε­ὲς Του τὰ πάν­τα.

Εἶ­ναι γε­γο­νὸς ὅ­τι εἴ­μα­στε προ­νο­μι­οῦ­χοι ὅ­λοι ὅ­σοι ζοῦ­με στὴ με­τὰ Χρι­στὸν ἐ­πο­χή. Δι­ό­τι αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ ἐ­πο­χὴ τῆς Χά­ρι­τος. Ἤ­δη τὸ ἀ­πο­λυ­τρω­τι­κὸ ἔρ­γο τοῦ Χρι­στοῦ πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε, καὶ ὁ Θε­άν­θρω­πος Λυ­τρω­τὴς μὲ τὴ σταυ­ρι­κὴ θυ­σί­α, τὴ θρι­αμ­βευ­τι­κὴ Ἀ­νά­στα­ση καὶ τὴν πα­νέν­δο­ξη Ἀ­νά­λη­ψή Του στοὺς οὐ­ρα­νοὺς μᾶς ἐ­ξα­σφά­λι­σε ἀ­νε­κτί­μη­τα χα­ρί­σμα­τα καὶ προ­νό­μια. Μᾶς ὁ­δή­γη­σε στὴν ἀ­λη­θι­νὴ θε­ο­γνω­σί­α, θε­ρά­πευ­σε τὶς πλη­γὲς τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, κα­τήρ­γη­σε τὸ κρά­τος τοῦ δι­α­βό­λου, ἄ­νοι­ξε τὸν δρό­μο γιὰ τὴν αἰ­ώ­νια ζω­ὴ καὶ μα­κα­ρι­ό­τη­τα.

Ὅ­λα αὐ­τὰ τὰ προ­νό­μια ὅ­μως μπο­ροῦν νὰ τὰ ἀ­πο­λαμ­βά­νουν μό­νο ὅ­σοι πι­στεύ­ουν στὸν Χρι­στὸ καὶ ζοῦν ἑ­νω­μέ­νοι μα­ζί Του μέ­σα στὴ ζω­ὴ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Ὅ­σοι ζοῦν μὲ τα­πεί­νω­ση καὶ ὑ­πα­κο­ὴ στὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ καὶ με­τέ­χουν στὰ ἱ­ε­ρὰ Μυ­στή­ρια τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἑλ­κύ­ουν τὴ θεί­α Χά­ρη καὶ αἰ­σθά­νον­ται τὸ πλή­ρω­μα τῆς χα­ρᾶς καὶ τῆς εἰ­ρή­νης ποὺ προ­σφέ­ρει ὁ Χρι­στός. Στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι Αὐ­τὸς ποὺ γε­μί­ζει ὅ­λη τὴ ζω­ή τους, κα­θὼς προ­ο­δεύ­ουν στὸ σύν­δε­σμο καὶ τὴν κοι­νω­νί­α μα­ζί Του. Ἄλ­λω­στε αὐ­τὸς εἶ­ναι καὶ ὁ σκο­πὸς τῆς ζω­ῆς μας, ὅ­πως ἀ­να­φέ­ρει στὴ συ­νέ­χεια ἡ ἀ­πο­στο­λι­κὴ πε­ρι­κο­πή.

2. Ο σκο­πΟς τΗς ζωΗς μας

   Μέ­σα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α ὁ Κύ­ριος δι­α­νέ­μει δι­ά­φο­ρα χα­ρί­σμα­τα καὶ δι­α­κο­νί­ες: Ἄλ­λους ἔ­θε­σε ἀ­πο­στό­λους, ἄλ­λους προ­φῆ­τες, ἄλ­λους εὐ­αγ­γε­λι­στές, ἄλ­λους ποι­μέ­νες καὶ δι­δα­σκά­λους. Κι ὅ­λα αὐ­τὰ γιὰ νὰ κα­ταρ­τί­ζον­ται οἱ Χρι­στια­νοὶ καὶ νὰ ἐ­πι­τε­λεῖ­ται τὸ ἔρ­γο τῆς δι­α­κο­νί­ας, μὲ τὸ ὁ­ποῖ­ο οἰ­κο­δο­μεῖ­ται τὸ σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ. 

«Μέ­χρι κα­ταν­τή­σω­μεν οἱ πάν­τες εἰς τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως», δη­λα­δή, μέ­χρι νὰ φθά­σου­με ὅ­λοι νὰ ἔ­χου­με μί­α καὶ τὴν ἴ­δια ἀ­λη­θι­νὴ πί­στη καὶ ἐ­πί­γνω­ση τοῦ Υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ καὶ νὰ προ­ο­δεύ­ου­με πνευ­μα­τι­κά, ἕ­ως ὅ­του γί­νου­με ἕ­νας τέ­λει­ος ἄν­θρω­πος «εἰς μέ­τρον ἡ­λι­κί­ας τοῦ πλη­ρώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ»· ν᾿ ἀ­πο­κτή­σου­με τὸ μέ­τρο τῆς πνευ­μα­τι­κῆς ὡ­ρι­μό­τη­τας καὶ τε­λει­ό­τη­τας τοῦ Χρι­στοῦ, δη­λα­δὴ νὰ ἔ­χου­με πλή­ρεις τὶς δω­ρε­ὲς καὶ τὴν πνευ­μα­τι­κὴ τε­λει­ό­τη­τά Του. 

Αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ σκο­πὸς τῆς ζω­ῆς μας. Ὄ­χι ἁ­πλὰ νὰ πε­ρά­σου­με κα­λὰ ἢ νὰ ἐ­πι­βι­ώ­σου­με μό­λις καὶ με­τὰ βί­ας. Ὄ­χι νὰ γί­νου­με μό­νο «κα­λοὶ ἄν­θρω­ποι στὴν κοι­νω­νί­α». Ὁ Χρι­στὸς μᾶς κα­λεῖ σὲ κά­τι ἀ­σύγ­κρι­τα ἀ­νώ­τε­ρο. Σὲ ἕ­νω­ση καὶ κοι­νω­νί­α μα­ζί Του. Σὲ ζω­ὴ ἁ­γι­ό­τη­τας. Μᾶς θέ­λει ἀ­δελ­φοὺς καὶ συγ­κλη­ρο­νό­μους Του, ὥ­στε νὰ συμ­βα­σι­λεύ­σου­με καὶ νὰ μᾶς χα­ρί­σει τὴν αἰ­ώ­νια εὐ­τυ­χί­α κον­τά Του. Ἆ­ρα­γε τί ἄλ­λο ἀ­νώ­τε­ρο θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ πο­θή­σει ὁ ἄν­θρω­πος;...

    Κα­θὼς βρι­σκό­μα­στε στὴν ἀρ­χὴ τῆς νέ­ας χρο­νιᾶς καὶ ἐ­πα­να­προσ­δι­ο­ρί­ζου­με τοὺς στό­χους μας, ἂς μὴν ξε­χνοῦ­με τὸν πρῶ­το καὶ βα­σι­κό μας στό­χο: Νὰ ἑ­νω­θοῦ­με μὲ τὸν Χρι­στό! Κι αὐ­τὸ βέ­βαι­α μπο­ροῦ­με νὰ τὸ ἐ­πι­τύ­χου­με μό­νο ἂν εἴ­μα­στε συ­νει­δη­τὰ μέ­λη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἡ ὁ­ποί­α εἶ­ναι τὸ Σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ ποὺ μᾶς με­ταγ­γί­ζει ζω­ὴ καὶ δύ­να­μη, χά­ρη καὶ ἁ­γι­ό­τη­τα.

Πη­γή: http://kirigmata.blogspot.com/2016/01/10-2016_44.html#ixzz68LwpfqEV

ΤΟ ΙΕΡΟΝ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ (ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἀ­κο­ύ­σας ὁ ᾿Ι­η­σοῦς ὅ­τι ᾿Ι­ω­άν­νης πα­ρε­δό­θη, ἀ­νε­χώ­ρη­σεν εἰς τὴν Γα­λι­λα­ί­αν· καὶ κα­τα­λι­πὼν τὴν Να­ζα­ρὲτ, ἐλ­θὼν κα­τῴ­κη­σεν εἰς Κα­περ­να­οὺμ τὴν πα­ρα­θα­λασ­σί­αν, ἐν ὁ­ρί­οις Ζα­βου­λὼν καὶ Νε­φθα­λείμ, ἵ­να πλη­ρω­θῇ τὸ ῥη­θὲν δι­ὰ ῾Η­σα­ΐ­ου τοῦ προ­φή­του, λέ­γον­τος· Γῆ Ζα­βου­λὼν καὶ γῆ Νε­φθα­λε­ίμ, ὁ­δὸν θα­λάσ­σης, πέ­ραν τοῦ ᾿Ι­ορ­δά­νου, Γα­λι­λα­ί­α τῶν ἐ­θνῶν, ὁ λα­ὸς ὁ κα­θή­με­νος ἐν σκό­τει εἶ­δε φῶς μέ­γα, καὶ τοῖς κα­θη­μέ­νοις ἐν χώ­ρᾳ καὶ σκι­ᾷ θα­νά­του, φῶς ἀ­νέ­τει­λεν αὐ­τοῖς.  Ἀ­πὸ τό­τε ἤρ­ξα­το ὁ ᾿Ι­η­σοῦς κη­ρύσ­σειν καὶ λέ­γειν· Με­τα­νο­εῖ­τε· ἤγ­γι­κε γὰρ ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν.    

                                            (Ματ­θ. δ΄[4], 12-17)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἐ­κεῖ­νο τόν και­ρό ὅ­ταν ἄ­κου­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς ὅ­τι ὁ Ἰ­ω­άν­νης πα­ρα­δό­θη­κε στή φυ­λα­κὴ ἀ­π' τὸν βα­σι­λιά Ἀν­τί­πα, ἀ­να­χώ­ρη­σε καὶ πῆ­γε στὴ Γα­λι­λαί­α. Κι ἀ­φοῦ ἄ­φη­σε τὴ Να­ζα­ρέτ, πῆ­γε κ­αί κα­τοί­κη­σε στὴν Κα­περ­να­ούμ, ἡ ὁ­ποί­α ἦ­ταν κτι­σμέ­νη κον­τά σ­τή λί­μνη τῆς Γα­λι­λαί­ας, σ­τὰ σὺ­νο­ρα τ­ῶν φυ­λῶν Ζα­βου­λών κ­αὶ Νε­φθα­λείμ. Ἔ­τσι ἐ­πα­λη­θεύ­θη­κε καὶ πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε ἐ­κεῖ­νο π­ού εἶ­πε ὁ Θε­ὸς μέ­σω τ­οῦ προ­φή­του Ἡ­σα­ΐ­α: Ἡ χώ­ρα τῆς φυ­λῆς Ζα­βου­λών καί ἡ χώ­ρα τῆς φυ­λῆς Νε­φθα­λείμ, πού ἐ­κτεί­νον­ται κον­τὰ στὴ θά­λασ­σα καὶ πέ­ρα ἀ­πὸ τὸν Ἰ­ορ­δά­νη πο­τα­μό, στὰ ἀ­να­το­λι­κά του, ἡ Γα­λι­λαί­α, στὴν ὁ­ποί­α κα­τοι­κοῦν πολ­λοὶ ἐ­θνι­κοί, ὁ λα­ὸς πού κά­θε­ται κα­θη­λω­μέ­νος κι ἀ­κί­νη­τος στὸ πνευ­μα­τι­κὸ σκο­τά­δι τῆς εἰ­δω­λο­λα­τρι­κῆς πλά­νης καὶ τῆς ἀ­σέ­βειας εἶ­δε με­γά­λο πνευ­μα­τι­κὸ φῶς, τὸν Χρι­στὸ· κι ἔ­λαμ­ψε φῶς ἀ­πὸ τὸν οὐ­ρα­νὸ σ' ἐ­κεί­νους πού κά­θον­ται στὴ χώ­ρα πού σκι­ά­ζε­ται ἀ­πὸ τὸ πυ­κνό­τα­το σκο­τά­δι τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καὶ τοῦ θα­νά­του. Ἀ­πὸ τό­τε ἄρ­χι­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς νὰ κη­ρύτ­τει συ­στη­μα­τι­κὰ καὶ νὰ λέ­ει: Με­τα­νο­εῖ­τε, δι­ό­τι πλη­σί­α­σαν οἱ ἡ­μέ­ρες πού ὁ Μεσ­σί­ας θὰ ἐγ­κα­θι­δρύ­σει καὶ στὴ γῆ τὴ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν μὲ τὴ νέ­α, πνευ­μα­τι­κή, ἅ­για καὶ οὐ­ρά­νια ζω­ή, ἡ ὁ­ποί­α θὰ με­τα­δί­δε­ται μέ­σα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α του.