ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(22 ΜΑΡΤΙΟΥ 2020)

(ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, ἔ­χον­τες ἀρ­χι­ε­ρέ­α μέ­γαν δι­ε­λη­λυ­θό­τα τοὺς οὐ­ρα­νούς, Ἰ­η­σοῦν τὸν υἱ­ὸν τοῦ Θε­οῦ, κρα­τῶ­μεν τῆς ὁ­μο­λο­γί­ας. οὐ γὰρ ἔ­χο­μεν ἀρ­χι­ε­ρέ­α μὴ δυ­νά­με­νον συμ­πα­θῆ­σαι ταῖς ἀ­σθε­νε­ί­αις ἡ­μῶν, πε­πει­ρα­σμέ­νον δὲ κα­τὰ πάν­τα κα­θ' ὁ­μοι­ό­τη­τα χω­ρὶς ἁ­μαρ­τί­ας. προ­σερ­χώ­με­θα οὖν με­τὰ παρ­ρη­σί­ας τῷ θρό­νῳ τῆς χά­ρι­τος, ἵ­να λά­βω­μεν ἔ­λε­ον καὶ χά­ριν εὕ­ρω­μεν εἰς εὔ­και­ρον βο­ή­θειαν.  Πᾶς γὰρ ἀρ­χι­ε­ρεὺς ἐξ ἀν­θρώ­πων λαμ­βα­νό­με­νος ὑ­πὲρ ἀν­θρώ­πων κα­θί­στα­ται τὰ πρὸς τὸν Θε­όν, ἵ­να προ­σφέ­ρῃ δῶ­ρά τε καὶ θυ­σί­ας ὑ­πὲρ ἁ­μαρ­τι­ῶν, με­τρι­ο­πα­θεῖν δυ­νά­με­νος τοῖς ἀ­γνο­οῦ­σι καὶ πλα­νω­μέ­νοις, ἐ­πεὶ καὶ αὐ­τὸς πε­ρί­κει­ται ἀ­σθέ­νειαν· καὶ διὰ τα­ύ­την ὀ­φε­ί­λει, κα­θὼς πε­ρὶ τοῦ λα­οῦ, οὕ­τω καὶ πε­ρὶ ἑ­αυ­τοῦ προ­σφέ­ρειν ὑ­πὲρ ἁ­μαρ­τι­ῶν. καὶ οὐχ ἑ­αυ­τῷ τις λαμ­βά­νει τὴν τι­μήν, ἀλ­λὰ κα­λο­ύ­με­νος ὑ­πὸ τοῦ Θε­οῦ, κα­θά­περ καὶ Ἀ­α­ρών. οὕ­τω καὶ ὁ Χρι­στὸς οὐχ ἑ­αυ­τὸν ἐ­δό­ξα­σε γε­νη­θῆ­ναι ἀρ­χι­ε­ρέ­α, ἀλ­λ' ὁ λα­λή­σας πρὸς αὐ­τόν· υἱ­ός μου εἶ σύ, ἐ­γὼ σή­με­ρον γε­γέν­νη­κά σε· κα­θὼς καὶ ἐν ἑ­τέ­ρῳ λέ­γει· σὺ ἱ­ε­ρεὺς εἰς τὸν αἰ­ῶ­να κα­τὰ τὴν τά­ξιν Μελ­χι­σε­δέκ.             

(Ἑβρ. δ΄[4] 14 – ε΄[5] 6)

ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ

«Οὐ γὰρ ἔ­χο­μεν ἀρ­χι­ε­ρέ­α μὴ δυ­νά­με­νον συμ­πα­θῆ­σαι ταῖς ἀ­σθε­νεί­αις ἡ­μῶν, πε­πει­ρα­σμέ­νον δὲ κα­τὰ πάν­τα καθ᾿ ὁ­μοι­ό­τη­τα χω­ρὶς ἁ­μαρ­τί­ας»

Κυ­ρια­κή τῆς Σταυ­ρο­προ­σκυ­νή­σε­ως σή­με­ρα καὶ ἡ ἁ­γί­α μας Ἐκ­κλη­σί­α προ­βάλ­λει ἐ­νώ­πιόν μας τὸν Τί­μιο Σταυ­ρὸ τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ μᾶς κα­λεῖ νὰ Τὸν προ­σκυ­νή­σου­με γιὰ νὰ λά­βου­με χά­ρη καὶ δύ­να­μη, ἀλ­λὰ καὶ νὰ ἐμ­βα­θύ­νου­με στὸ μυ­στή­ριο ποὺ κρύ­βει.

Ἀ­λή­θεια πό­ση ἐ­νί­σχυ­ση καὶ πα­ρη­γο­ριὰ μᾶς χα­ρί­ζει ὁ ἐ­σταυ­ρω­μέ­νος Κύ­ριος! Αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ συ­νο­δοι­πό­ρος σὲ κά­θε θλί­ψη καὶ δο­κι­μα­σί­α μας, δι­ό­τι μό­νο Αὐ­τὸς μας κα­τα­λα­βαί­νει σὲ τέ­λει­ο βαθ­μό, συμ­πά­σχει μα­ζί μας καὶ μᾶς ἀ­νοί­γει τὸν δρό­μο γιὰ τὴ λύ­τρω­ση καὶ τὴ σω­τη­ρί­α. Αὐ­τὴν ἀ­κρι­βῶς τὴν ἀ­λή­θεια μᾶς ὑ­πεν­θυ­μί­ζει τὸ ση­με­ρι­νὸ ἀ­πο­στο­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα, τὸ ὁ­ποῖ­ο ἀ­να­φε­ρό­με­νο στὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ ὡς τὸν αἰ­ώ­νιο Ἀρ­χι­ε­ρέ­α λέ­γει: «Οὐ γὰρ ἔ­χο­μεν ἀρ­χι­ε­ρέ­α μὴ δυ­νά­με­νον συμ­πα­θῆ­σαι ταῖς ἀ­σθε­νεί­αις ἡ­μῶν, πε­πει­ρα­σμέ­νον δὲ κα­τὰ πάν­τα καθ᾿ ὁ­μοι­ό­τη­τα χω­ρὶς ἁ­μαρ­τί­ας». Δη­λα­δή, δὲν ἔ­χου­με ἀρ­χι­ε­ρέ­α ποὺ νὰ μὴν μπο­ρεῖ νὰ δεί­ξει συμ­πά­θεια στὶς ἀ­σθέ­νει­ες καὶ τὶς ἀ­δυ­να­μί­ες μας· ἀλ­λὰ ἔ­χου­με ἀρ­χι­ε­ρέ­α ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­χει ἀν­τι­με­τω­πί­σει πει­ρα­σμοὺς μ᾿ ὅ­λους τοὺς τρό­πους τοὺς ὁ­ποί­ους εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ δο­κι­μα­σθεῖ ἡ ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση, ἐξ ὁ­λο­κλή­ρου ὅ­μοι­α μ᾿ ἐ­μᾶς, χω­ρὶς ὅ­μως νὰ ὑ­πο­πέ­σει σὲ κα­μί­α ἁ­μαρ­τί­α.

Ἂς δοῦ­με λοι­πὸν πῶς ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς γί­νε­ται συ­νο­δοι­πό­ρος στὶς θλί­ψεις καὶ τὶς δο­κι­μα­σί­ες μας.

1.       Ἔχει πεί­ρα τῶν θλί­ψε­ών μας

Ἐ­κεῖ­νο ποὺ πρω­τί­στως συγ­κι­νεῖ τὴν ψυ­χή μας καὶ μᾶς κά­νει νὰ αἰ­σθα­νό­μα­στε τὸν Κύ­ριο συ­νο­δοι­πό­ρο στοὺς πό­νους καὶ τὶς ἀ­γω­νί­ες μας, εἶ­ναι τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι καὶ ὁ Ἴ­διος γεύ­θη­κε τὸ πι­κρὸ πο­τή­ριο τῶν πει­ρα­σμῶν καὶ τῶν θλί­ψε­ων καὶ μά­λι­στα στὸν με­γα­λύ­τε­ρο βαθ­μὸ ποὺ θὰ μπο­ροῦ­σε κα­νεὶς πο­τὲ νὰ δο­κι­μά­σει. Ἔ­τσι ὥ­στε «ἐν ᾧ πέ­πον­θεν αὐ­τὸς πει­ρα­σθείς, δύ­να­ται τοῖς πει­ρα­ζο­μέ­νοις βο­η­θῆ­σαι» (Ἑ­βρ. β΄[2] 18). Κα­θὼς δη­λα­δὴ δο­κί­μα­σε ὁ Ἴ­διος πει­ρα­σμούς, μὲ πολ­λὴ συμ­πά­θεια θὰ βο­η­θή­σει κι ἐ­κεί­νους ποὺ πει­ρά­ζον­ται καὶ δο­κι­μά­ζον­ται.

Πράγ­μα­τι ὅ­λη ἡ πο­ρεί­α τῆς ἐ­πι­γεί­ου ζω­ῆς τοῦ Κυ­ρί­ου, ἀ­πὸ τὴ Βη­θλε­ὲμ μέ­χρι καὶ τὸν Γολ­γο­θᾶ, ἦ­ταν γε­μά­τη ἀ­πὸ θλί­ψεις καὶ δο­κι­μα­σί­ες. Ἔ­ζη­σε φτω­χός, ἄ­στε­γος, με­τα­νά­στης, πρό­σφυ­γας... Ἀν­τι­με­τώ­πι­σε τοὺς πει­ρα­σμοὺς τοῦ δι­α­βό­λου, δο­κί­μα­σε ἀ­μέ­τρη­τους κό­πους καὶ στε­ρή­σεις ἀλ­λὰ καὶ πό­νους ὀ­δυ­νη­ρούς. Δέ­χθη­κε βα­ριὰ πλήγ­μα­τα ἀ­κό­μη κι ἀ­πό τους στε­νό­τε­ρους φί­λους καὶ συ­νερ­γά­τες του: τὴν ἄρ­νη­ση τοῦ Πέ­τρου, τὴν προ­δο­σί­α τοῦ Ἰ­ού­δα, τὴν ἐγ­κα­τά­λει­ψη τῶν μα­θη­τῶν του. Ὑ­πέ­μει­νε δι­ωγ­μούς, ἐμ­παιγ­μούς, ὕ­βρεις, συ­κο­φαν­τί­ες. Τὸν συ­νέ­λα­βαν καὶ Τὸν κα­τα­δί­κα­σαν, καὶ τε­λι­κὰ ἔ­φθα­σε στὸ ἀ­πο­κο­ρύ­φω­μα ὅ­λων τῶν θλί­ψε­ων: τὸν Σταυ­ρὸ καὶ τὸν θά­να­το.

Κα­νεὶς πο­τὲ δὲν πό­νε­σε καὶ δὲν ὑ­πέ­φε­ρε τό­σο πο­λὺ ὅ­σο ὁ ἀ­να­μάρ­τη­τος Κύ­ριος ἐ­πά­νω στὸν Σταυ­ρό. Ἂς μὴν ἀ­πελ­πι­ζό­μα­στε λοι­πόν, ὅ­ταν κα­λού­μα­στε κι ἐ­μεῖς νὰ ση­κώ­σου­με τὸν δι­κό μας σταυ­ρό. Ἂς ἀ­να­θέ­του­με ὅ­λες τὶς δυ­σκο­λί­ες καὶ τὰ προ­βλή­μα­τά μας στὸν ἐ­σταυ­ρω­μέ­νο Κύ­ριο. Ἐ­κεῖ­νος ποὺ δο­κί­μα­σε τὸν πό­νο σὲ ὅ­λο του τὸ βά­θος καὶ τὴν ἔ­κτα­ση, ὁ­πωσ­δή­πο­τε μᾶς κα­τα­λα­βαί­νει. Μᾶς κα­τα­λα­βαί­νει, ἀ­φοῦ Αὐ­τὸς σή­κω­σε πά­νω στὸ Σταυ­ρὸ τὸ βά­ρος τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν ὅ­λων τῶν ἀν­θρώ­πων!

2. Μᾶς ἐ­νι­σχύ­ει μὲ τὴν Χά­ρη Του

Δὲν εἶ­ναι ὅ­μως μό­νο τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι ὁ Κύ­ριος μᾶς κα­τα­λα­βαί­νει καὶ συμ­πά­σχει στοὺς πει­ρα­σμοὺς καὶ στὶς δο­κι­μα­σί­ες μας. Ὑ­πάρ­χει καὶ κά­τι ἀ­κό­μη πιὸ ση­μαν­τι­κό: τὸ ὅ­τι Ἐ­κεῖ­νος μᾶς δί­νει πλού­σια τὴ Χά­ρη καὶ τὴ δύ­να­μη γιὰ νὰ ξε­πε­ρά­σου­με τὶς ἀ­δυ­να­μί­ες καὶ τὶς θλί­ψεις μας. Ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος μᾶς δι­α­βε­βαι­ώ­νει: «Πι­στὸς ὁ Θε­ός, ὃς οὐκ ἐ­ά­σει ὑ­μᾶς πει­ρα­σθῆ­ναι ὑ­πὲρ ὃ δύ­να­σθε, ἀλ­λὰ ποι­ή­σει σὺν τῷ πει­ρα­σμῷ καὶ τὴν ἔκ­βα­σιν τοῦ δύ­να­σθαι ὑ­μᾶς ὑ­πε­νεγ­κεῖν» (Α΄ Κορ. ι΄[10] 13). Δη­λα­δή, εἶ­ναι ἀ­ξι­ό­πι­στος ὁ Θε­ὸς καὶ σύμ­φω­να μὲ τὶς ὑ­πο­σχέ­σεις του δὲν θὰ σᾶς ἀ­φή­σει νὰ πει­ρα­σθεῖ­τε πα­ρα­πά­νω ἀ­πὸ τὴ δύ­να­μή σας, ἀλ­λὰ μα­ζὶ μὲ τὸν πει­ρα­σμὸ θὰ φέ­ρει καὶ τὸ τέ­λος του, ὥ­στε νὰ μπο­ρεῖ­τε νὰ τὸν ἀν­τέ­ξε­τε. Πραγ­μα­τι­κά, σὲ κα­νέ­ναν ἄλ­λον δὲν εἶ­ναι τό­σο κον­τὰ ὁ Κύ­ριος ὅ­σο στὸν χρι­στια­νὸ ποὺ ὑ­πο­μο­νε­τι­κὰ βα­στά­ζει τὸν σταυ­ρό του: «Μετ᾿ αὐ­τοῦ εἰ­μι ἐν θλί­ψει» (Ψαλμ. 90, 15). Στὴ θλί­ψη καὶ στὸν πό­νο του εἶ­μαι μα­ζί του, μᾶς βε­βαι­ώ­νει ἐ­πα­να­λαμ­βά­νον­τας λό­για τοῦ θε­ο­πνεύ­στου Ψαλ­μω­δοῦ του.  Εἶ­μαι μα­ζὶ μὲ τὸν κά­θε πι­στό, ποὺ ση­κώ­νει τὸν σταυ­ρό του στὴ ζω­ή του.

Τὶς ἡ­μέ­ρες αὐ­τὲς δι­ερ­χό­μα­στε πε­ρί­ο­δο ἀ­γώ­να πνευ­μα­τι­κοῦ, ἐ­φό­σον ἤ­δη δι­α­νύ­ου­με τὴν Ἁ­γί­α καὶ Με­γά­λη Τεσ­σα­ρα­κο­στή, ἀλ­λὰ καὶ ἀ­γώ­να γιὰ τὴν ἐ­πι­βί­ω­σή μας, ἀ­φοῦ ὅ­λοι μας σὲ μι­κρό­τε­ρο ἢ με­γα­λύ­τε­ρο βαθ­μὸ ὑ­φι­στά­με­θα τὶς ὀ­δυ­νη­ρὲς συ­νέ­πει­ες ἀ­πὸ τὴν οἰ­κο­νο­μι­κὴ κρί­ση ποὺ μα­στί­ζει τὴ χώ­ρα μας.

Σὲ μιὰ τέ­τοι­α κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δο δὲν ὑ­πάρ­χει τί­πο­τε πιὸ ἐ­νι­σχυ­τι­κὸ καὶ πα­ρή­γο­ρο ἀ­πὸ αὐ­τὸ ποὺ προ­βάλ­λει σή­με­ρα ἡ ἁ­γί­α μας Ἐκ­κλη­σί­α: τὸν Τί­μιο Σταυ­ρὸ στο­λι­σμέ­νο μὲ ἀ­νοι­ξι­ά­τι­κα λου­λού­δια, γιὰ νὰ μὴν ξε­χνοῦ­με ὅ­τι, ὅ­πως με­τὰ τὸν χει­μώ­να ἔρ­χε­ται ἡ ἄ­νοι­ξη, ἔ­τσι καὶ με­τὰ τὸν Σταυ­ρὸ ἀ­κο­λου­θεῖ πάν­τα ἡ Ἀ­νά­στα­ση!

 (Δ­ι­α­σ­κ­ε­υὴ ἀ­πὸ π­α­λ­α­ιὸ τ­ό­μο τ­οῦ Π­ε­ρ­ι­ο­δ­ι­κ­οῦ «Ο Σ­Ω­Τ­ΗΡ»)

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅ­στις θέ­λει ὀ­πί­σω μου ἐλθεῖν, ἀ­παρ­νη­σά­σθω ἑ­αυ­τὸν καὶ ἀ­ρά­τω τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ, καὶ ἀ­κο­λου­θε­ί­τω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέ­λῃ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ σῶ­σαι, ἀ­πο­λέ­σει αὐ­τήν· ὃς δ' ἂν ἀ­πο­λέ­σῃ τὴν ἑ­αυ­τοῦ ψυ­χὴν ἕ­νε­κεν ἐ­μοῦ καὶ τοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου, οὗ­τος σώ­σει αὐ­τήν. τί γὰρ ὠ­φε­λή­σει ἄν­θρω­πον ἐ­ὰν κερ­δή­σῃ τὸν κό­σμον ὅ­λον, καὶ ζη­μι­ω­θῇ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ; ἢ τί δώ­σει ἄν­θρω­πος ἀν­τάλ­λαγ­μα τῆς ψυ­χῆς αὐ­τοῦ; ὃς γὰρ ἐ­ὰν ἐ­παι­σχυν­θῇ  με  καὶ  τοὺς  ἐ­μοὺς λό­γους ἐν τῇ γε­νε­ᾷ τα­ύ­τῃ τῇ μοι­χα­λί­δι ­ καὶ ἁ­μαρ­τω­λῷ,  καὶ ὁ  υἱ­ὸς  τοῦ  ἀν θρώ­που ἐ­παι­σχυν­θή­σε­ται αὐ­τὸν ὅ­ταν ἔλ­θῃ ἐν τῇ δό­ξῃ τοῦ πα­τρὸς αὐ­τοῦ με­τὰ τῶν ἀγ­γέ­λων τῶν ἁ­γί­ων. Καὶ ἔ­λε­γεν αὐ­τοῖς· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι εἰ­σί τι­νες τῶν ὧ­δε ἑ­στη­κό­των, οἵ­τι­νες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕ­ως ἂν ἴ­δω­σι τὴν βα­σι­λεί­αν τοῦ Θε­οῦ ἐ­λη­λυ­θυῖ­αν ἐν δυ­νά­μει.                                  

   (Μᾶρκ. η΄[8] 34 - θ΄[9]  1)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ὁ Ἰ­η­σοῦς κά­λε­σε τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ μα­ζὶ μὲ τοὺς μα­θη­τές του καὶ τοὺς εἶ­πε: Ἐ­κεῖ­νος ποὺ θέ­λει νὰ γί­νει δι­κός μου καὶ νὰ μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ ὡς μα­θη­τής μου, ἂς δι­α­κό­ψει κά­θε φι­λί­α καὶ σχέ­ση μὲ τὸν δι­ε­φθαρ­μέ­νο ἀ­π' τὴν ἁ­μαρ­τί­α ἑ­αυ­τό του κι ἂς πά­ρει τὴ στα­θε­ρὴ ἀ­πό­φα­ση νὰ ὑ­πο­στεῖ γιὰ μέ­να ὄ­χι μό­νο κά­θε θλί­ψη καὶ δο­κι­μα­σί­α, ἀλ­λά ἀ­κό­μα καὶ θά­να­το σταυ­ρι­κό, καὶ τό­τε ἂς μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ μι­μού­με­νος τὸ πα­ρά­δειγ­μά μου. Καὶ μὴ δι­στά­σει κα­νεὶς νὰ κά­νει τὶς θυ­σί­ες αὐ­τές. Δι­ό­τι ὅ­ποι­ος θέ­λει νὰ σώ­σει τὴ ζω­ή του, θὰ χά­σει τὴν πνευ­μα­τι­κή, εὐ­τυ­χι­σμέ­νη καὶ αἰ­ώ­νια ζω­ή. Ὅ­ποι­ος ὅ­μως χά­σει καὶ θυ­σιά­σει τὴ ζω­ή του γιὰ τὴν ὁ­μο­λο­γί­α καὶ τὴν ὑ­πα­κο­ή του σὲ μέ­να καὶ τὸ εὐ­αγ­γέ­λιό μου, αὐ­τὸς θὰ σώ­σει τὴν ψυ­χή του στὴ μέλ­λου­σα ζω­ή, ὅ­που θὰ κερ­δί­σει τὴν αἰ­ώ­νια εὐ­τυ­χί­α. Κι ἐ­κεί­νη ἡ σω­τη­ρί­α εἶ­ναι τὸ πᾶν. Δι­ό­τι τί θὰ ὠ­φε­λή­σει τὸν ἄν­θρω­πο, ἐ­ὰν κερ­δί­σει ὅ­λον αὐ­τὸν τὸν ὑ­λι­κὸ κό­σμο, καὶ στὸ τέ­λος χά­σει τὴν ψυ­χή του; Δι­ό­τι ἡ ψυ­χή του, ποὺ εἶ­ναι πνευ­μα­τι­κὴ καὶ αἰ­ώ­νια, δὲν συγ­κρί­νε­ται μὲ κα­νέ­να ἀ­π' τὰ ὑ­λι­κὰ ἀ­γα­θὰ τοῦ φθαρ­τοῦ κό­σμου. Ἤ, ἐ­ὰν ἕ­νας ἄν­θρω­πος χά­σει τὴν ψυ­χή του, τί μπο­ρεῖ νὰ δώ­σει ὡς ἀν­τάλ­λαγ­μα γιὰ νὰ τὴν ἐ­ξα­γο­ρά­σει ἀ­π' τὴν αἰ­ώ­νια ἀ­πώ­λεια; Κι ἀ­σφα­λῶς θὰ χά­σει τὴν ψυ­χὴ του ἐ­κεῖ­νος ποὺ δὲν θὰ ὑ­πο­στεῖ γιὰ μέ­να τὶς θυ­σί­ες αὐ­τές. Δι­ό­τι ὁ­ποι­οσ­δή­πο­τε ντρα­πεῖ ἐ­μέ­να καί τά λό­για μου ἐ­πη­ρε­α­σμέ­νος ἀ­π' τὶς πε­ρι­φρο­νή­σεις καὶ τοὺς χλευα­σμοὺς τῶν ἀν­θρώ­πων τῆς γε­νιᾶς αὐ­τῆς ποὺ ἀ­πο­στά­τη­σε ἀ­π' τὸν πνευ­μα­τι­κό της νυμ­φί­ο καὶ εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λή, αὐ­τὸν θὰ τὸν ντρα­πεῖ καὶ ὁ υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που καὶ θὰ τὸν ἀ­πο­κη­ρύ­ξει ὡς ξέ­νο, ὅ­ταν θά ἔλ­θει μέ τούς ἁ­γί­ους ἀγ­γέ­λους πε­ρι­βε­βλη­μέ­νος μέ τή δό­ξα τοῦ Πα­τρός του. Τούς ἔ­λε­γε ἀ­κό­μη: Σᾶς λέ­ω ἀ­λη­θι­νά ὅ­τι ὑ­πάρ­χουν με­ρι­κοί ἀ­π’ αὐ­τούς πού στέ­κον­ται ἐ­δῶ, οἱ ὁ­ποῖ­οι δέν θά γευ­θοῦν θά­να­το προ­τοῦ νά δοῦν με­τά τήν κά­θο­δο τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος νά κα­τα­λύ­ε­ται ἡ πα­λαι­ά θεί­α τά­ξη καί δι­α­θή­κη μέ τήν κα­τα­στρο­φή τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ καί τοῦ να­οῦ της καί μέ δύ­να­μη ἀ­κα­τα­γώ­νι­στη καί ὑ­περ­φυ­σι­κή ἡ νέ­α τά­ξη στόν κό­σμο, τήν ὁ­ποί­α θά ἐκ­προ­σω­πεῖ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ὡς ἄλ­λη βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ πά­νω στή γῆ.