Ὁ Ἅγιος Παῦλος ὁ Ὁσιομάρτυρας
Οἱ Ὅσιοι Πατέρες καί Μοναχοί κατέχουν περίλαμπρη
θέση στήν ἁγία μας Ἐκκλησία καί ἔπαιξαν ἀνέκαθεν σπουδαῖο καί θαυμαστό
ρόλο μέσα σ’ αὐτήν. Εἶναι οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι, ἀπομακρυσμένοι ἀπό
τόν κόσμο, ἀσκοῦνται σέ κάθε εἴδους ἀρετή, καί ἀπό τά ἱερά τους ἀσκητήρια
ἀναπέμπουν καθημερινῶς δεήσεις στόν Θεό ὑπέρ τῶν ἀγωνιζομένων
Χριστιανῶν πού βρίσκονται στόν κόσμο. Συγχρόνως αὐτοί οἱ Μοναχοί ἀποτέλεσαν
ἀνά τούς αἰῶνες τά ἀγωνιστικά τάγματα τῆς Ἐκκλησίας μας, πού μάχονται
πάντοτε ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καί κάθε πλάνης. Πολλοί ἀπό αὐτούς ἀγωνίσθηκαν
γιά τήν ἀλήθεια καί τήν Ὀρθοδοξία μέχρι μαρτυρίου. Μία τέτοια μορφή
εἶναι καί ὁ ὁσιομάρτυς Παῦλος.
Ἀπό τήν εὐανδρη μεγαλόνησο Κρήτη καταγόταν ὁ Ὅσιος.
Καί εἶχε μελετήσει, εἶχε ἀγαπήσει καί εἶχε ἐμπνευσθεῖ ἀπό τόν ὁμώνυμο,
τόν ἀπόστολο Παῦλο, καί τά δικά του τά ἴχνη πόθησε νά ἀκολουθήσει,
ὡς μιμητῆ τοῦ Χριστοῦ. Γιά τήν ἀσκητική ζωή τοῦ ὁσίου Πατρός ὁ ἱερός
ὑμνογράφος σημειώνει: «Κατηκολούθησε Χριστῷ δί ἐνάρετου ἀγωγῆς
καί ἀρετῶν ἀσκητικῶν». Στήν λιτή ἀλλά περιεκτική αὐτή φράση περιλαμβάνεται
ὅλη ἡ ἐνάρετη ζωή τοῦ Παύλου. Οἱ κόποι του, οἱ ἀσκήσεις, ἡ ἐγκράτεια,
οἱ προσευχές, οἱ ἀγρυπνίες, ἡ ἀγάπη του…
Ὅμως ὁ ὅσιος Ὀρθόδοξος μοναχός δέν ἔμεινε μόνο σ’
αὐτά. Ἦταν τότε καιροί, πού τόν καλοῦσαν καί σέ ἄλλους ἀγῶνες ἔξω ἀπό
τό ἀσκητήριό του. Ἦταν χρόνοι δοκιμασίας τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ εἰκονομάχοι
εἶχαν κηρύξει σκληρό καί συνεχῆ διωγμό μέ σκοπό νά ἀφανίσουν τούς
Ὀρθοδόξους καί νά ἐπιβάλουν τήν πλάνη τους.
Ὁ Παῦλος ἦταν Ὀρθόδοξος, μέ φρόνημα ὀρθό καί μέ θερμό
ζῆλο, καί γι’ αὐτό ὑποστήριξε καί κήρυξε σέ κάθε κατεύθυνση τήν ἀλήθεια.
Τήν ἀλήθεια γιά τίς ἁγίες Εἰκόνες, ὅπως τήν συνόψισε ἡ Ἐκκλησία
στή φράση τοῦ Μ. Βασιλείου: «ἡ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει».
Ἀλλά καί γενικῶς κήρυξε τήν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια, ὅπως τήν διατύπωσαν οἱ
ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μέσα ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους.
Καί εἶναι ἀλήθεια, ὅτι τό ἐρημητήριο τοῦ ὁσίου Πατρός ἔγινε κέντρο
δυνάμεως τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά καί κέντρο ἐπιτελικοῦ συντονισμοῦ γιά
τήν διαφώτιση τῶν Χριστιανῶν, κέντρο ἀντιαιρετικου ἀγῶνος.
Τό θλιβερό εἶναι ὅτι πολλοί ἀπό τούς Ἄρχοντες τήν περίοδο
ἐκείνη, καί αὐτοκράτορες ἀκόμη, εἶχαν προσχωρήσει στήν αἵρεση τῆς
εἰκονομαχίας. Ἔτσι μέ τήν ἀνοχή ἤ καί προτροπή τους γινόταν μέ φανατισμό
μεγάλος διωγμός κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ὄχι μόνο στήν Κωνσταντινούπολη,
ἀλλά καί σ’ ὅλη τήν αὐτοκρατορία. Καί ὁ αὐτοκράτωρ Κωνσταντῖνος ὁ Κοπρώνυμος,
ὁ ὁποῖος βασίλευσε τήν ἐποχή ἐκείνη (718 – 775), ἦταν φοβερός εἰκονομάχος
καί διώκτης τῶν Ὀρθοδόξων. Μέ τήν καθοδήγηση καί τίς διαταγές του ὅλοι
οἱ διοικητικοί καί στρατιωτικοί ὑπάλληλοι τῆς αὐτοκρατορίας πίεζαν
καί δίωκαν τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς.
Στήν Κρήτη ἐκπρόσωπος τοῦ Κοπρωνύμου ἦταν ὁ στρατηγός
Θεόφιλος ὁ Λαρδατύρης. Αὐτός, γνώστης τῶν πεποιθήσεων καί τῶν ἀγώνων
τοῦ μοναχοῦ Παύλου, ἐπεχείρησε νά τόν ἐπηρεάσει, ὥστε καί νά διακόψει
τούς ἀγῶνες του καί ὁ ἴδιος νά ἀρνηθεῖ τήν προσκύνηση τῶν ἁγίων Εἰκόνων.
Καί γιά νά γίνει αὐτό πραγματικότητα, τοποθέτησε μπροστά στόν Ὅσιο
μία εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί τοῦ ἔδωσε διαταγή νά τήν καταπατήσει
καί νά τή βεβηλώσει. Ἀλλά ἦταν φυσικό. Ὁ Παῦλος ὄχι μόνο ἀρνήθηκε,
ὄχι μόνο ἀντέδρασε, ἀλλά ἔκπληκτος γιά τή νοοτροπία καί τήν ἀπαίτηση
τοῦ στρατηγοῦ, μπροστά του καί μέ τρόπο ἔντονο φώναξε δυνατά, γιά νά
ἀκουσθεῖ ἀπό ὅλους: «Μή γένοιτο, Κύριε Ἰησοῦ, πατῆσαι τήν σήν εἰκόνα».
Καί συγχρόνως γονάτισε εὐλαβικά καί ἀσπάσθηκε μέ σεβασμό τήν εἰκόνα
τοῦ Σωτῆρος.
Ἡ διαταγή ὅμως τοῦ αὐτοκράτορος ἦταν σαφής καί αὐστηρή
γιά ὅλους. Ὅσοι δέν ὑποτάσσονταν, ὅποιοι κι ἄν ἦταν αὐτοί, ἔπρεπε νά βασανισθοῦν
καί τελικά νά θανατωθοῦν. Καί ὁ ὅσιος Παῦλος, ὁ ἀγωνιστής, ὁ ὁμολογητής
τῆς ἀληθείας, βάδισε τόν δρόμο αὐτό καί ἐπισφράγισε τό κήρυγμα καί
τήν ὁμολογία του μέ τό φοβερό μαρτύριο. Κατά διαταγή τοῦ στρατηγοῦ
τόν ἔδεσαν σφιχτά καί τόν ἔβαλαν στόν καταπέλτη. Αὐτό ἦταν ἕνα βασανιστικό
ὄργανο πού χρησιμοπουοῦσαν γιά νά ἐξαρθρώνουν τά μέλη τοῦ σώματος
τῶν καταδίκων καί νά προκαλοῦν ἀνυπόφορους πόνους. Καί στή θέση αὐτή
κτυποῦσαν συνεχῶς τό ἐξαρθρωμένο σῶμα του μέ σιδερένια ραβδιά. Στό
τέλος τόν κρέμασαν ἀνάποδα, ἄναψαν ἀπό κάτω φωτιά καί τόν ἔκαψαν.
Γράφει ὁ ἱερός ὑμνωδός:
Τοίς ἀθλητικοῖς ἱδρῶσι τούς τῆς αἱρέσεως σβέσας ἄνθρακας
καί τῷ πυρί ὁλοκαυτωθείς ὡς θύμα εὐπρόσδεκτον καί ἱερεῖον σεπτόν
προσηνέχθης Κυρίω… καί ἐπαξίῳ ἐπάθλῳ μετάσχων, ἀδιαλείπτως πρέσβευε,
ὑπέρ ἡμῶν δεόμεθα, Ἅγιε!
Ἕνας ἀκόμη κρίκος ἀπό τήν χρυσή ἁλυσίδα τῶν Πατέρων
καί Ὁσίων της ἀθανάτου Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν καί
κράτησαν τήν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια μέ τήν θυσία τῆς ζωῆς τους, τήν ὁμολογία
τους καί τό μαρτύριο. Εἶναι καύχημα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί τό ἄξιο
παράδειγμα γιά μίμηση ἀπό ὅλους μας.
Ἀπό τό βιβλίο «Ἔνθεοι
Σάλπιγγες»
Ἀρχιμ. Θεοδώρου Μπεράτη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου