ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

 (6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2022)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΚΑ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

Ἀ­δελ­φοί, εἰ­δό­τες ὅ­τι οὐ δι­και­οῦ­ται ἄν­θρω­πος ἐξ ἔρ­γων νό­μου ἐ­ὰν μὴ διὰ πί­στε­ως ᾿Ι­η­σοῦ Χρι­στοῦ, καὶ ἡ­μεῖς εἰς Χρι­στὸν ᾿Ι­η­σοῦν ἐ­πι­στε­ύ­σα­μεν, ἵ­να δι­και­ω­θῶ­μεν ἐκ πί­στε­ως Χρι­στοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔρ­γων νό­μου, δι­ό­τι οὐ δι­και­ω­θή­σε­ται ἐξ ἔρ­γων νό­μου πᾶ­σα σάρξ. Εἰ δὲ ζη­τοῦν­τες δι­και­ω­θῆ­ναι ἐν Χρι­στῷ εὑ­ρέ­θη­μεν καὶ αὐ­τοὶ ἁ­μαρ­τω­λοί, ἄ­ρα Χρι­στὸς ἁ­μαρ­τί­ας δι­ά­κο­νος; Μὴ γέ­νοι­το. Εἰ γὰρ ἃ κα­τέ­λυ­σα ταῦ­τα πά­λιν οἰ­κο­δο­μῶ, πα­ρα­βά­την ἐ­μαυ­τὸν συ­νί­στη­μι. Ἐ­γὼ γὰρ διὰ νό­μου νό­μῳ ἀ­πέ­θα­νον, ἵ­να Θε­ῷ ζή­σω. Χρι­στῷ συ­νε­στα­ύ­ρω­μαι· ζῶ δὲ οὐ­κέ­τι ἐ­γώ, ζῇ δὲ ἐν ἐ­μοὶ Χρι­στός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πί­στει ζῶ τῇ τοῦ υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ τοῦ ἀ­γα­πή­σαν­τός με καὶ πα­ρα­δόν­τος ἑ­αυ­τὸν ὑ­πὲρ ἐ­μοῦ.

                                                                               (Γαλ. β΄[2] 16-20)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀδελφοί, ἐπειδή μάθαμε ἀπό τήν προσωπική μας πείρα ὅτι δέν γίνεται δίκαιος ὁ ἀνθρωπος καί δέν σώζεται μέ τήν τήρηση τῶν τυπικῶν διατάξεων τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, ἀλλά μόνο μέ τήν πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό, γι' αὐτό λοιπόν κι ἐμεῖς πιστέψαμε στόν Ἰησοῦ Χριστό, γιά νά γίνουμε δίκαιοι καί νά σωθοῦμε ἀπό τήν πίστη στό Χριστό καί ὄχι ἀπό τά ἔργα τοῦ Μωσαϊκού νόμου. Διότι, ὅπως ἀναφέρεται καί στούς ψαλμούς, μέ τά ἔργα τοῦ νόμου δέν θά δικαιωθεῖ καί δέν θά σωθεῖ κανένας ἀνθρωπος. Ἀλλά ἐάν ὑποθέσουμε ὅτι ἡ τήρηση τοῦ νόμου εἶναι ἐπιβεβλημένη, καί συνεπῶς ἐμεῖς πού ἀφήσαμε τό νόμο ἁμαρτήσαμε καί βρεθήκαμε νά εἴμαστε ἁμαρτωλοί μόνο καί μόνο ἐπειδή ζητοῦμε νά δικαιωθοῦμε καί νά σωθοῦμε μέ τήν πίστη καί τήν κοινωνία μας μέ τόν Χριστό, τότε γεννιέται τό ἄτοπο ἐρώτημα: Ἄρα ὁ Χριστός εἶναι ὑπηρέτης ἁμαρτίας, ἀφοῦ αὐτός μᾶς ὤθησε νά ἀφήσουμε τό νόμο; Μή συμβεῖ νά ποῦμε μιά τέτοια βλασφημία. Καί καταλήγουμε ὁπωσδήποτε στή βλασφημία αὐτή, ἐάν δεχθοῦμε ὡς ἀληθινή τήν ὑπόθεση πού κάναμε. Διότι, ἐάν ἐκεῖνα πού κατάργησα καί ἀθέτησα ὡς ἀνώφελα, δηλαδή τίς τυπικές διατάξεις τοῦ νόμου, αὐτά πάλι τά τηρῶ ὡς ἀναγκαῖα καί ἀπαραίτητα γιά τή σωτηρία, μέ τήν ἐπάνοδό μου αὐτή στήν τήρηση τοῦ νόμου ἀποδεικνύω τόν ἑαυτό μου παραβάτη· διότι βεβαιώνω ἔμπρακτα ὄτι ἔκανα λάθος πρωτύτερα πού ἀθέτησα τόν νόμο, καί ἁμάρτησα ὅταν προτίμησα τή σωτηρία πού δίνει ὁ Χριστός. Ἀλλά ὄχι. Δέν ἁμάρτησα, οὔτε εἶμαι παραβάτης. Διότι ἐγώ μέ κριτήριο τόν νόμο πού κατάργησα καί ὁ ὁποῖος τιμωρεῖ μέ θάνατο κάθε παραβάτη του, πέθανα ὡς πρός τό νόμο, γιά νά ζήσω γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Μέ τό βάπτισμα ἔχω σταυρωθεῖ κι ἔχω πεθάνει μαζί μέ τόν Χριστό. Κι ἀφοῦ εἶμαι νεκρός, δέν ἔχει πλέον καμία ἰσχύ γιά μένα ὁ νόμος. Ἔγινα κοινωνός τοῦ σταυρικού θανάτου τοῦ Χριστοῦ καί εἶμαι νεκρός. Λοιπόν δέν ζῶ πλέον ἐγώ, ὁ παλαιός δηλαδή ἀνθρωπος, ἀλλά ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός. Καί τή φυσική ζωή πού ζῶ μέσα στό σῶμα μου τώρα πού ἐπέστρεψα στό Χριστό, τή ζῶ μέ τήν ἔμπνευση καί τήν κυριαρχία τῆς πίστεως στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μέ ἀγάπησε καί παρέδωσε τόν ἑαυτό του γιά τή σωτηρία μου.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἂνθρωπός τις προσῆλ­θε τῷ Ἰησοῦ, ᾧ ὄ­νο­μα Ἰάειρος, καὶ αὐτός ἄρ­χων τῆς συ­να­γω­γῆς ὑ­πῆρ­χε· καὶ πε­σὼν πα­ρὰ τοὺς πό­δας τοῦ Ἰ­η­σοῦ πα­ρε­κά­λει αὐ­τὸν εἰ­σελ­θεῖν εἰς τὸν οἶ­κον αὐ­τοῦ, ὅ­τι θυ­γά­τηρ μο­νο­γε­νὴς ἦν αὐ­τῷ ὡς ἐ­τῶν δώ­δε­κα καὶ αὕ­τη ἀ­πέ­θνῃ­σκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑ­πά­γειν αὐ­τὸν οἱ ὄ­χλοι συ­νέ­πνι­γον αὐ­τόν. καὶ γυ­νὴ οὖ­σα ἐν ῥύ­σει αἵ­μα­τος ἀ­πὸ ἐ­τῶν δώ­δε­κα, ἥ­τις ἰ­α­τροῖς προ­σα­να­λώ­σα­σα ὅ­λον τὸν βί­ον οὐκ ἴ­σχυ­σεν ὑ­π' οὐ­δε­νὸς θε­ρα­πευ­θῆ­ναι, προ­σελ­θοῦ­σα ὄ­πι­σθεν ἥ­ψα­το τοῦ κρα­σπέ­δου τοῦ ἱ­μα­τί­ου αὐ­τοῦ, καὶ πα­ρα­χρῆ­μα ἔ­στη ἡ ῥύ­σις τοῦ αἵ­μα­τος αὐ­τῆς. καὶ εἶ­πεν ὁ Ἰ­η­σοῦς· Τίς ὁ ἁ­ψά­με­νός μου; ἀρ­νου­μέ­νων δὲ πάν­των εἶ­πεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐ­τῷ· Ἐ­πι­στά­τα, οἱ ὄ­χλοι συ­νέ­χου­σί σε καὶ ἀ­πο­θλί­βου­σι καὶ λέ­γεις τίς ὁ ἁ­ψά­με­νός μου; ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν· Ἥ­ψα­τό μού τις· ἐ­γὼ γὰρ ἔ­γνων δύ­να­μιν ἐ­ξελ­θοῦ­σαν ἀ­π' ἐ­μοῦ. ἰ­δοῦ­σα δὲ ἡ γυ­νὴ ὅ­τι οὐκ ἔ­λα­θε, τρέ­μου­σα ἦλ­θε καὶ προ­σπε­σοῦ­σα αὐ­τῷ δι' ἣν αἰ­τί­αν ἥ­ψα­το αὐ­τοῦ ἀ­πήγ­γει­λεν αὐ­τῷ ἐ­νώ­πι­ον παν­τὸς τοῦ λα­οῦ, καὶ ὡς ἰ­ά­θη πα­ρα­χρῆ­μα. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Θάρσει, θύ­γα­τερ, ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε· πο­ρε­ύ­ου εἰς εἰ­ρή­νην. Ἔ­τι αὐ­τοῦ λα­λοῦν­τος ἔρ­χε­ταί τις πα­ρὰ τοῦ ἀρ­χι­συ­να­γώ­γου λέ­γων αὐ­τῷ ὅ­τι τέθνηκεν ἡ θυ­γά­τηρ σου· μὴ σκύλ­λε τὸν δι­δά­σκα­λον. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἀ­κο­ύ­σας ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ λέ­γων· Μὴ φο­βοῦ· μό­νον πί­στευ­ε, καὶ σω­θή­σε­ται. ἐλ­θὼν δὲ εἰς τὴν οἰ­κί­αν οὐκ ἀ­φῆ­κεν εἰ­σελ­θεῖν οὐ­δέ­να εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰ­ω­άν­νην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πα­τέ­ρα τῆς παι­δὸς καὶ τὴν μη­τέ­ρα. ἔ­κλαι­ον δὲ πάν­τες καὶ ἐ­κό­πτον­το αὐ­τήν. ὁ δὲ εἶ­πε· Μὴ κλα­ί­ε­τε· οὐκ ἀ­πέ­θα­νεν, ἀλ­λὰ κα­θε­ύ­δει. καὶ κα­τε­γέ­λων αὐ­τοῦ, εἰ­δό­τες ὅ­τι ἀ­πέ­θα­νεν. αὐ­τὸς δὲ ἐκ­βα­λὼν ἔ­ξω πάν­τας καὶ κρα­τή­σας τῆς χει­ρὸς αὐ­τῆς ἐ­φώ­νη­σε λέ­γων· Ἡ παῖς, ἐ­γε­ί­ρου. καὶ ἐ­πέ­στρε­ψε τὸ πνεῦ­μα αὐ­τῆς, καὶ ἀ­νέ­στη πα­ρα­χρῆ­μα, καὶ δι­έ­τα­ξεν αὐ­τῇ δο­θῆ­ναι φα­γεῖν. καὶ ἐ­ξέ­στη­σαν οἱ γο­νεῖς αὐ­τῆς· ὁ δὲ πα­ρήγ­γει­λεν αὐ­τοῖς μη­δε­νὶ εἰ­πεῖν τὸ γε­γο­νός.        

 (Λουκ. η΄ [8] 41– 56)

 

ΔΥΟ ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

1. ΑΓΓΙΓΜΑ ΨΥΧΗΣ

Στὴν Καπερναοὺμ ἕνας πονεμένος πατέρας, ὁ ἄρχοντας τῆς συναγωγῆς Ἰάειρος, ἀναζητεῖ ἀπεγνωσμένα τὸν Κύριο. Μόλις τὸν ἀντικρίζει, πέφτει στὰ γόνατα καὶ μὲ πόνο ψυχῆς τὸν θερμοπαρακαλεῖ:  

– Διδάσκαλε! Ἡ δωδεκάχρονη μονάκριβη κόρη μου εἶναι βαριὰ ἄρρωστη. Ἔλα στὸ σπίτι μου, σὲ παρακαλῶ, κινδυνεύει νὰ πεθάνει!

Ὁ Κύριος συγκαταβαίνει στὸν πόνο τοῦ Ἰαείρου καὶ προχωρεῖ μαζί του πρὸς τὸ σπίτι. Στὸν δρόμο πλήθη λαοῦ συνωστίζονται γύρω του. Ἀνάμεσά τους καὶ μία γυναῖκα, ἡ ὁποία δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια ὑπέφερε ἀπὸ αἱμορραγία. Εἶχε ξοδεύσει στοὺς γιατροὺς ὅλη της τὴν περιουσία, ἀλλὰ δὲν πέτυχε τίποτε. Πλησιάζει τὸν Κύριο καί, χωρὶς νὰ τὴν ἀντιληφθεῖ κανείς, ἀκουμπᾶ στὴν ἄκρη τοῦ ἐνδύματός Του μὲ πίστη ὅτι θὰ ἰαθεῖ. Κι ἀμέσως τὸ θαῦμα ἔγινε, σταμάτησε ἡ αἱμορραγία της. Ὅμως ὁ Κύριος, γιὰ νὰ γνωστοποιήσει τὴν πίστη τῆς γυναίκας, ρωτᾶ:

– «Τίς ὁ ἀψάμενός μου»; Ποιὸς μὲ ἄγγιξε;

Κι ἐπειδὴ ὅλοι οἱ γύρω τὸ ἀρνοῦνταν, ὁ Πέτρος τοῦ λέει:

– Διδάσκαλε, τόσα πλήθη λαοῦ σὲ ἔχουν περικυκλώσει καὶ σὲ πιέζουν, κι ἐσὺ ρωτᾶς «ποιὸς μὲ ἄγγιξε»;

– Κάποιος μὲ ἄγγιξε, συνεχίζει ὁ Κύριος, διότι κατάλαβα ὅτι βγῆκε ἀπὸ πάνω μου θαυματουργικὴ δύναμη.

Τότε ἡ γυναῖκα ποὺ ἔγινε καλά, τρέμοντας ἀπὸ τὸν φόβο της ἦλθε καί, ἀφοῦ γονάτισε μπροστά Του, διηγήθηκε σὲ ὅλους τὸ θαῦμα. Καὶ ὁ Κύριος τῆς λέγει μὲ στοργή:

– «Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Ἔχε θάρρος, κόρη μου. Ἡ θερμὴ πίστη ποὺ εἶχες σὲ θεράπευσε. Πήγαινε λοιπὸν στὸ καλὸ εἰρηνική.

ΕΝΑ ἄγγιγμα λοιπὸν ἔφερε τὸ θαῦμα. Ἀλλὰ μόνον ἡ γυναῖκα αὐτὴ ἄγγιξε τὸν Κύριο; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἀμέτρητα πλήθη συνωστίζονταν γύρω Του καὶ τὸν συνέθλιβαν. Ἀξιώθηκαν νὰ ἀγγίξουν τὸν ἀπρόσιτο Θεὸ τοῦ Οὐρανοῦ ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ μᾶς πλησίασε τόσο πολύ, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ τὸν ἀντικρίζουμε, νὰ τοῦ μιλᾶμε, νὰ τὸν ἀγγίζουμε. Ὅλοι ὅμως αὐτοὶ ποὺ ἄγγιξαν ἐξωτερικὰ τὸν Κύριο, δὲν αἰσθάνθηκαν κάτι ἀπὸ τὸ φοβερὸ αὐτὸ μυστήριο, δὲν ἄλλαξε τίποτε στὴ ζωή τους. Δὲν ἀρκεῖ λοιπὸν νὰ ἐγγίζει κανεὶς ἐξωτερικὰ τὸν Κύριο, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ τὸν προσεγγίζει ἐσωτερικά, μὲ πίστη καὶ συναίσθηση τῆς ἱερότητος καὶ παντοδυναμίας Του.

Ἀμέτρητα πλήθη λαοῦ μέσα στοὺς αἰῶνες προσεγγίζουμε τοὺς ἱεροὺς Ναούς, προσευχόμαστε, μελετοῦμε τὰ θεῖα λόγια, μετέχουμε στὰ ἱερὰ Μυστήρια, παίρνουμε μέσα μας τὸν ἴδιο τὸν Κύριο. Πόσοι ὅμως ἀπὸ ἐμᾶς αἰσθανόμαστε αὐτὴ τὴ μυστικὴ ἕνωση, αὐτὸ τὸν ἱερὸ συγκλονισμό, αἰσθανόμαστε νὰ ἀλλάζει ἡ ζωή μας, νὰ μᾶς μεταγγίζει ὁ Χριστὸς ζωὴ καὶ χάρη; Θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ καὶ γιὰ μᾶς ὁ Κύριος πὼς σήμερα στὴ θεία Λατρεία αὐτὴ ἡ ψυχὴ μὲ ἄγγιξε ἐσωτερικά, ἑνώθηκε μαζί μου, ἔζησε μέσα στὸ φῶς τῆς παρουσίας μου; Ἔτσι νὰ προσεγγίζουμε τὸν ζωοδότη Χριστό μας καὶ θὰ σταματᾶ ἡ πνευματική μας αἱμορραγία, θὰ βλέπουμε ὁρατὰ τὰ θαύματα τῆς παρουσίας Του. 

2. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ

Μετὰ τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τῆς γυναίκας ἐκείνης, ἦλθε κάποιος ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου καὶ τοῦ ἀνάγγειλε περίλυπος:

– Ἡ κόρη σου πέθανε, δὲν χρειάζεται νὰ ἐνοχλεῖς πλέον τὸν διδάσκαλο.

Ὁ Ἰάειρος ἔμεινε ἄφωνος, συγκλονισμένος. Ὁ Κύριος ὅμως τὸν καθησυχάζει:

– «Μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε καὶ σωθήσεται». Μὴ φοβᾶσαι. Μόνο πίστευε, καὶ θὰ σωθεῖ ἡ κόρη σου.

Στὸ σπίτι ὁ Κύριος ἀντίκρισε ἕνα θέαμα θλιβερό. Ἔκλαιγαν ὅλοι γοερὰ μὲ θρήνους καὶ κραυγές, σπάραζαν στὸ κλάμα καὶ κτυποῦσαν τὰ στήθη τους γιὰ τὸν θάνατο τῆς κόρης. Ὁ Κύριος τότε γεμᾶτος στοργὴ εἶπε:

– Μὴ κλαῖτε, ἡ κόρη δὲν πέθανε, ἀλλὰ κοιμᾶται.

Τόσο παράξενα τοὺς φάνηκαν τὰ λόγια αὐτά, ὥστε ἄρχισαν νὰ τὸν περιγελοῦν, διότι ἦταν βέβαιοι πὼς τὸ κορίτσι πέθανε. Ὅμως ὁ Κύριος προχώρησε στὸ δωμάτιο τῆς νεκρῆς καὶ τοὺς ἔβγαλε ὅλους ἔξω. Ἄφησε μέσα μόνο τὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, ἀλλὰ καὶ τὸν πατέρα καὶ τὴ μητέρα τοῦ παιδιοῦ. Ἔπιασε τότε τὸ χέρι τῆς νεκρῆς καὶ φώναξε:

– Κόρη, σήκω ἐπάνω! Τὸ θέαμα πλέον γίνεται συνταρακτικό. Τὸ πρόσωπο τῆς νεκρῆς κόρης ροδίζει, τὰ μάτια της ἀνοίγουν καὶ ἀντικρίζουν τὸν Κύριο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Οἱ γονεῖς πᾶνε νὰ χάσουν τὸ μυαλό τους, κοιτοῦν ἐκστατικοὶ τὸν Κύριο, γεμᾶτοι ἀσυγκράτητη χαρά, εὐγνωμοσύνη καὶ βαθὺ σεβασμό. Ὁ Κύριος τότε διατάζει νὰ τῆς δώσουν κάτι νὰ φάει, γιὰ νὰ ἀναλάβει δυνάμεις. Καὶ ζητεῖ ἀπὸ τοὺς γονεῖς νὰ συγκρατηθοῦν καὶ νὰ μὴ ποῦν σὲ κανένα γιὰ τὴν ἀνάσταση τῆς κόρης τους.

ΑΣΦΑΛΩΣ τὸ θαῦμα αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα θαύματα νεκραναστάσεων, τὸ ὁποῖο ἐντυπωσιάζει κάθε ἄνθρωπο. Καὶ διακηρύσσει περίτρανα πὼς ὁ Κύριος εἶναι ὁ ἐξουσιαστὴς τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Αὐτὸς κάποια μέρα θὰ ἀναστήσει καὶ ὅλους μας στὴ Βασιλεία Του.

Αὐτὸ ὅμως ποὺ πολλοὶ πιστοὶ συχνὰ δὲν συνειδητοποιοῦμε εἶναι ὅτι ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν Κύριος ἐπιτελεῖ καθημερινὰ ἀμέτρητα θαύματα ἀναστάσεως ἀσυγκρίτως μεγαλύτερης σημασίας· ἀναστάσεως ὄχι σωμάτων ἀλλὰ ψυχῶν. Ὁ Κύριος ἀνιστᾶ ἀνθρώπους νεκρωμένους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τοὺς εἰσάγει σὲ νέα ζωή. Τοὺς ἀσώτους τοὺς κάνει ἁγίους, τοὺς ληστὲς ἄκακα πρόβατα, τοὺς δημίους μάρτυρες, τοὺς διῶκτες ἀποστόλους, τοὺς ἁμαρτωλοὺς πρότυπα μετανοίας! Οἱ πνευματικὲς αὐτὲς ἀναστάσεις δὲν ἀποτελοῦν ἁπλῶς παράταση ζωῆς, ἀλλὰ προϋπόθεση γιὰ τὴν κοινὴ ἀνάσταση ὅλων μας στὴν αἰώνια ζωή. Διότι τώρα δὲν ἐπιστρέφει ἡ ψυχὴ στὸ σῶμα, ἀλλὰ στὴν κοινωνία καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὴ ἡ ἀνακαινιστικὴ δύναμη τοῦ Κυρίου ἐνεργεῖ βέβαια καὶ σὲ κάθε πιστό. Διότι ὅλοι μας καθημερινὰ αἱμορραγοῦμε ἀπὸ τὰ θανατηφόρα βέλη τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ὁ ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς ἔρχεται καὶ ἰατρεύει τίς πληγές μας μὲ τὸ Μυστήριο τῆς μετανοίας, καὶ μᾶς μεταγγίζει μὲ τὸ ζωηφόρο Αἷμα Του νέα ζωή. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ προστρέχουμε στὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀθανασίας, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

  (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)