Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ). ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ   

Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024)

(ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)

 

ΕΩΘΙΝΟΝ  Θ΄

Οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων , ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς, Εἰρήνη ὑμῖν. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τόν Κύριον. εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν , Εἰρήνη ὑμῖν, καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς, Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον. ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφιένται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. Θωμᾶς δέ, εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ' αὐτῶν ὅτε ἦλθεν Ἰησοῦς, ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί, Ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς, Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἤλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἤλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρα μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. Καὶ μεθ' ἡμέρας ὀκτὼ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ Θωμᾶς μετ' αὐτῶν. ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν, Εἰρήνη ὑμῖν. εἶτα λέγει τῷ Θωμᾶ, φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὦδε, καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου. καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος ἀλλὰ πιστός. καὶ ἀπεκρίθη ὁ Θωμᾶς, καὶ εἶπεν αὐτῷ, Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου. λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, Ὅτι ἑώρακάς με πεπίστευκας, μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες, καὶ πιστεύσαντες. Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἃ οὐκ ἔστιν γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ΄ ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες, ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.

( Ἰωάν. κ΄[20]  19 – 31)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

 19 Καί ἡ μαρτυρία αὐτή τῆς Μαρίας ἐπιβεβαιώθηκε τήν ἴδια ἡμέρα. Διότι ὅταν βράδιασε τήν ἡμέρα ἐκείνη, τήν πρώτη τῆς ἑβδομάδος, κι ἐνῶ οἱ μαθητές ἦταν μαζεμένοι σ’ ἕνα σπίτι καί εἶχαν τίς θύρες κλειστές ἐπειδή φοβοῦνταν τούς ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων, ἦλθε ὁ Ἰησοῦς καί στάθηκε στή μέση καί τούς εἶπε: Ἄς ἔλθει εἰρήνη σέ σᾶς.  20 Κι ἀφοῦ τό εἶπε αὐτό, τούς ἔδειξε τά χέρια του καί τήν πλευρά του, γιά νά δοῦν τά σημάδια τῶν πληγῶν καί νά πεισθοῦν ὅτι αὐτός ἦταν ὁ Διδάσκαλός τους πού σταυρώθηκε. Ἀφοῦ λοιπόν βεβαιώθηκαν γι’ αὐτό μέ τήν ἐπίδειξη τῶν οὐλῶν του, χάρηκαν οἱ μαθητές πού εἶδαν τόν Κύριο.  21 Ὅταν λοιπόν οἱ μαθητές ἠρέμησαν κάπως ἀπό τήν πρώτη σφοδρή συγκίνηση πού αἰσθάνθηκαν ἐξαιτίας τῆς μεγάλης τους χαρᾶς, τούς εἶπε πάλι ὁ Ἰησοῦς σέ σχέση μέ τή μελλοντική τους τώρα κλήση καί ἀποστολή: Ἄς ἔλθει εἰρήνη σέ σᾶς. Ὅπως μέ ἀπέστειλε ὁ Πατέρας μου γιά τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, ἔτσι κι ἐγώ σᾶς στέλνω νά συνεχίσετε τό ἴδιο ἔργο.  22 Κι ἀφοῦ τό εἶπε αὐτό, προκειμένου νά τούς μεταδώσει τήν πνοή τῆς νέας οὐράνιας ζωῆς ἐμφύσησε στά πρόσωπά τους, ὅπως κάποτε ὁ Θεός στό πρόσωπο τοῦ Ἀδάμ, καί τούς εἶπε: Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον.  23 Σ’ ὅποιους συγχωρήσετε τίς ἁμαρτίες, θά τούς εἶναι συγχωρημένες κι ἀπό τόν Θεό. Σ’ ὅποιους ὅμως τίς κρατᾶτε ἀσυγχώρητες, θά μείνουν γιά πάντα κρατημένες.  24 Ὁ Θωμᾶς ὅμως, πού ἦταν ἕνας ἀπό τούς δώδεκα ἀποστόλους καί τόν ὁποῖο ὀνόμαζαν Δίδυμο ὅσοι Ἑβραῖοι μιλοῦσαν τήν ἑλληνική γλώσσα, δέν ἦταν μαζί τους ὅταν ἦλθε ὁ Ἰησοῦς.  25 Ὅταν λοιπόν τόν εἶδαν, τοῦ ἔλεγαν οἱ ἄλλοι μαθητές: Εἴδαμε τόν Κύριο. Αὐτός ὅμως τούς ἀπάντησε: Ἐάν δέν δῶ μέ τά μάτια μου στά χέρια του τό σημάδι τῶν καρφιῶν καί δέν βάλω τό δάχτυλό μου στό σημάδι τῶν καρφιῶν καί δέν βάλω τό χέρι μου στήν πλευρά του, ὥστε ὄχι μόνο μέ τά μάτια μου ἀλλά καί μέ τά δάχτυλά μου νά βεβαιωθῶ, δέν θά πιστέψω.  26 Πράγματι λοιπόν, ὕστερα ἀπό ὀκτώ ἡμέρες ἦταν πάλι μέσα στό σπίτι οἱ μαθητές, καί μαζί μ’ αὐτούς ἦταν κι ὁ Θωμᾶς. Ἔρχεται λοιπόν ὁ Ἰησοῦς, ἐνῶ ἦταν κλειστές οἱ θύρες, καί στάθηκε ἀνάμεσα στούς μαθητές καί εἶπε: Ἄς ἔλθει εἰρήνη σέ σᾶς.  27 Ἔπειτα λέει στόν Θωμᾶ: Φέρε τό δάχτυλό σου ἐδῶ. Ψηλάφησε καί ἐξέτασε τά σημάδια τῶν πληγῶν μου, καί δές συγχρόνως μέ τά μάτια σου τά χέρια μου. Φέρε τό χέρι σου κάτω ἀπό τά ἐνδύματά μου καί βάλ’ το στήν πλευρά μου πού χτυπήθηκε ἀπό τή λόγχη. Καί μήν ἀφήνεις τόν ἑαυτό σου νά κυριευθεῖ ἀπό τήν ἀπιστία, ὥστε νά γίνεις μόνιμα καί ἀνεπανόρθωτα ἄπιστος, ἀλλά νά προοδεύεις καί νά στηρίζεσαι στήν πίστη, ὥστε νά γίνεις ἀμετακίνητος καί ἀδιάσειστος σ’ αὐτή.  28 Ὁ Θωμᾶς τότε τοῦ ἀποκρίθηκε: Πιστεύω καί ὁμολογῶ ὅτι εἶσαι ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου.  29 Τοῦ λέει ὁ Ἰησοῦς: Πίστεψες ἐπειδή μέ εἶδες. Μακάριοι καί πιό εὐτυχισμένοι εἶναι ἐκεῖνοι πού πιστεύουν χωρίς νά μέ ἔχουν δεῖ μέ τά μάτια τους, ὅπως μέ εἶδες ἐσύ. Καί θά πιστέψουν ἔτσι ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας μου στίς γενιές πού θά ἔλθουν.  30 Σύμφωνα λοιπόν μέ ὅσα ἐξιστορήσαμε, ἐκτός ἀπό τό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεώς του, ὁ Ἰησοῦς μπροστά στά μάτια τῶν μαθητῶν του ἔκανε καί πολλά ἄλλα θαύματα πού ἀποδείκνυαν τή θεότητά του καί τά ὁποῖα δέν εἶναι γραμμένα στό βιβλίο αὐτό.  31 Αὐτά πού ἐκθέσαμε, γράφηκαν γιά νά πιστέψετε ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστός πού προκηρύχθηκε ἀπό τούς προφῆτες, ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ· κι ἔτσι πιστεύοντας νά ἔχετε ὡς ἀναφαίρετο κτῆμα σας τή νέα, θεία καί αἰώνια ζωή, τήν ὁποία μεταδίδει ὁ ἴδιος στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού ἐπικαλοῦνται τό ὄνομά του.

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  

Ἀ­δελ­φοί, πί­στει Μω­σῆς μέ­γας γε­νό­με­νος ἠρ­νή­σα­το λέ­γε­σθαι υἱ­ὸς θυ­γα­τρὸς Φα­ραώ, μᾶλ­λον ἑ­λό­με­νος συγ­κα­κου­χεῖ­σθαι τῷ λα­ῷ τοῦ Θε­οῦ ἢ πρό­σκαι­ρον ἔ­χειν ἁ­μαρ­τί­ας ἀ­πό­λαυ­σιν,  με­ί­ζο­να πλοῦ­τον ἡ­γη­σά­με­νος τῶν Αἰ­γύ­πτου θη­σαυ­ρῶν τὸν ὀ­νει­δι­σμὸν τοῦ Χρι­στοῦ, ἀ­πέ­βλε­πεν γὰρ εἰς τὴν μι­σθα­πο­δο­σί­αν. Καὶ τί ἔ­τι λέ­γω; ἐ­πι­λε­ί­ψει γὰρ με δι­η­γο­ύ­με­νον ὁ χρό­νος πε­ρὶ Γε­δε­ών, Βα­ράκ, Σαμ­ψών, Ἰ­ε­φθά­ε, Δαυ­ῒδ τε καὶ Σα­μου­ὴλ καὶ τῶν προ­φη­τῶν, οἳ δι­ὰ πί­στε­ως κα­τη­γω­νί­σαν­το βα­σι­λε­ί­ας, εἰρ­γά­σαν­το δι­και­ο­σύ­νην, ἐ­πέ­τυ­χον ἐ­παγ­γε­λι­ῶν, ἔ­φρα­ξαν στό­μα­τα λε­όν­των, ἔ­σβε­σαν δύ­να­μιν πυ­ρός, ἔ­φυ­γον στό­μα­τα μα­χα­ί­ρας, ἐ­νε­δυ­να­μώ­θη­σαν ἀ­πὸ ἀ­σθε­νε­ί­ας, ἐ­γε­νή­θη­σαν ἰ­σχυ­ροὶ ἐν πο­λέ­μῳ, πα­ρεμ­βο­λὰς ἔ­κλι­ναν ἀλ­λο­τρί­ων· ἔ­λα­βον γυ­ναῖ­κες ἐξ ἀ­να­στά­σε­ως τοὺς νε­κροὺς αὐ­τῶν· ἄλ­λοι δὲ ἐ­τυμ­πα­νί­σθη­σαν, οὐ προσ­δε­ξά­με­νοι τὴν ἀ­πο­λύ­τρω­σιν, ἵ­να κρε­ίτ­το­νος ἀ­να­στά­σε­ως τύ­χω­σιν· ἕ­τε­ροι δὲ ἐμ­παιγ­μῶν καὶ μα­στί­γων πεῖ­ραν ἔ­λα­βον, ἔ­τι δὲ δε­σμῶν καὶ φυ­λα­κῆς· ἐ­λι­θά­σθη­σαν, ἐ­πρί­σθη­σαν, ἐ­πει­ρά­σθη­σαν, ἐν φό­νῳ μα­χα­ί­ρας ἀ­πέ­θα­νον, πε­ρι­ῆλ­θον ἐν μη­λω­ταῖς, ἐν αἰ­γε­ί­οις δέρ­μα­σιν, ὑ­στε­ρο­ύ­με­νοι, θλι­βό­με­νοι, κα­κου­χού­με­νοι, ὧν οὐκ ἦν ἄ­ξι­ος ὁ κό­σμος, ἐ­πὶ ἐ­ρη­μί­αις πλα­νώ­με­νοι καὶ ὄ­ρε­σι καὶ σπη­λα­ί­οις καὶ ταῖς ὀ­παῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗ­τοι πάν­τες μαρ­τυ­ρη­θέν­τες δι­ὰ τῆς πί­στε­ως οὐκ ἐ­κο­μί­σαν­το τὴν ἐ­παγ­γε­λί­αν, τοῦ Θε­οῦ πε­ρὶ ἡ­μῶν κρεῖτ­τόν τι προ­βλε­ψα­μέ­νου, ἵ­να μὴ χω­ρὶς ἡ­μῶν τε­λει­ω­θῶ­σι.                    

     (Ἑβρ. ια΄[11]  24 – 26, 32 - 40)

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ὁλόκληρο τὸ ἑνδέκατο κεφάλαιο τῆς πρὸς Εβραίους ἐπιστολῆς ἀποτελεῖ μεγαλειώδη ὕμνο τῆς πίστεως. Ἕνα τμῆμα αὐτοῦ τοῦ κεφαλαίου ἀναγινώσκεται στοὺς ναούς μας σήμερα. Σήμερα! Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας! Σήμερα! πρώτη Κυριακή τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας κατὰ κάποιον τρόπο ἔχει τὴν ὀνομαστική της γιορτή. Γιορτάζει τὸν θρίαμβό της, τὴ νίκη της κατὰ τῶν Εἰκονομάχων καὶ ὅλων τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν ἄλλων ἐχθρῶν της. 

Γι᾿ αὐτό καί ρίγη συγκινήσεως μᾶς διατρέχουν, καθὼς ἀκοῦμε αὐτὴ τὴν τόσο παραστατικὴ περιγραφὴ γιὰ τὰ μαρτύρια, ποὺ ὑπέστησαν οἱ ἥρωες τῆς πίστεως, ὄχι μόνο στὴν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπου κυρίως ἀναφέρεται τὸ  ̓Αποστολικό μας ἀνάγνωσμα, ἀλλὰ καὶ στὴν περίοδο τῆς Καινῆς Διαθήκης μέχρι καὶ τὶς μέρες μας ἀκόμη. «Ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον», λέγει. Λιθοβολήθηκαν δηλαδή, πριονίστηκαν, δοκίμασαν μεγάλους πειρασμούς, σφάγησαν. Μύριες ὅσες ταλαιπωρίες καὶ ἀτέλειωτα φρικτὰ βασανιστήρια ὑπέφεραν. 

Ἀλλὰ τὸ Ἀποστολικὸ αὐτὸ ἀνάγνωσμα μᾶς μεταδίδει καὶ ἱερὸ ἐνθουσιασμό, καθώς παρακολουθοῦμε τοὺς ἔνδοξους ἀγῶνες, τά θαύματα καὶ τὶς νίκες, ποὺ πραγματοποίησαν οἱ ἀκατάβλητοι αὐτοὶ ἀγωνιστὲς τοῦ Πνεύματος, οἱ ὁποῖοι «διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας», μὲ τὴ δύναμη τῆς πίστεως δηλαδή συνέτριψαν βασίλεια, καὶ ἐπὶ πλέον κυβέρνησαν μὲ δικαιοσύνη, ἀπόλαυσαν τὶς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λιονταριῶν, ἔσβησαν φωτιές, ξέφυγαν ἀπὸ μαχαίρια, θεραπεύτηκαν ἀπὸ ἀρρώστιες, ἀποδείχτηκαν ἀνίκητοι στοὺς πολέμους, ἐσκόρπισαν ἐχθρικὰ στρατεύματα καὶ τόσα ἄλλα μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἐργάστηκαν. 

Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας σήμερα! Παλαιότερα οἱ Χριστιανοὶ τιμοῦσαν πολὺ αὐτὴ τὴ μέρα. Μὲ λάβαρα, ἑξαπτέρυγα, ἱερὲς εἰκόνες καὶ σταυροὺς ἄρχοντες, ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς, ἀλλὰ καὶ τὰ πλήθη τοῦ εὐλογημένου λαοῦ τοῦ Κυρίου προπαντός, πραγματοποιοῦσαν μεγαλοπρεπεῖς λιτανεῖες ὑμνῶντας καὶ δοξολογῶντας τὸν Θεό. Σήμερα δυστυχῶς μερικές φορές παραμελεῖται αὐτὸ ἢ γίνεται ὑποτονικά. 

Τουλάχιστον οἱ πιστοὶ ἂς συγκινούμαστε αὐτὴ τὴ μέρα καὶ ἂς γεμίζουμε μὲ ἱερὸ ἐνθουσιασμό, ὅταν ἀκοῦμε τὸ  ̓Αποστολικό αὐτὸ ἀνάγνωσμα. Ἡ πίστη μας δὲν εἶναι χθεσινή. Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει μιὰ ἱστορία αἰώνων. Πολεμήθηκε σκληρὰ ἀπὸ μύριους, ἀναρίθμητους ἐχθρούς, ἀλλὰ θριάμβευσε καὶ θριαμβεύει. Ποῦ εἶναι οἱ ἐχθροί της; Ἐξαφανίστηκαν. Ἐκείνη ὅμως ζῇ καὶ βασιλεύει. Τὴν πολέμησε τὸν περασμένο αἰῶνα μὲ λύσσα καὶ μανία πρωτοφανῆ καὶ ὁ ἄθεος Μαρξισμός. Τὸ ἀποτέλεσμα τὸ ζήσαμε τὴν τελευταία δεκαετία του εἰκοστοῦ αἰῶνα. Ἄταφο πτῶμα κατάντησε τὸ φοβερὸ αὐτὸ θηρίο, ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία ἀνασταίνεται μέσα ἀπὸ τὶς κατακόμβες, στὶς ὁποῖες ἦταν κλεισμένη ἐπὶ δεκαετίες. Ἰδιαιτέρως αὐτὸ εἶναι φανερὸ στὴν  ̓Αλβανία, ποὺ ἐκαυχᾶτο ὅτι ἔγινε τὸ πρῶτο ἄθεο κράτος στὸν κόσμο. Κι ὅμως κατέληξε νὰ εἶναι τὸ περιγέλιο τῶν ἐθνῶν. Καὶ τώρα μέσα ἐκεῖ, στὰ ἱερὰ χώματα τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὅπου ἄλλοτε λυσσομανοῦσε τῆς ἀθεΐας ὁ βοριάς, ἡ φλόγα τῆς πίστεως θεριεύει μέσα ἀπὸ τὶς στάχτες καὶ ἡ Ἐκκλησία φανερώνεται καὶ πάλι νικήτρια και δοξασμένη. 

2. ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ

Θέλοντας νὰ ὑπογραμμίσει τὴν ἀξία, ποὺ ἔχουν οἱ ἥρωες τῆς πίστεως, τὰ διαμάντια αὐτὰ τοῦ πνεύματος, χρησιμοποιεῖ σ᾿ ἕνα σημεῖο ὁ  ̓Απόστολος μιὰ πολὺ χαρακτηριστικὴ ἔκφραση. Λέγει ὅτι οἱ Ἅγιοι πέρασαν τὴ ζωή τους περιπλανώμενοι ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, «ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι», καὶ προσθέτει τη φράση «ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος», ποὺ σημαίνει ὅτι ὁλοκλήρου τοῦ σύμπαντος ἡ ἀξία εἶναι ἀσήμαντη μπροστὰ στὴν ἀξία τῶν ἁγίων Μαρτύρων τοῦ Θεοῦ. 

Συγκλονιστικὸς ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου! Ὥστε, παραπάνω ἀπὸ τὴ γῆ καὶ τοὺς θησαυρούς της παραπάνω ἀπὸ τὰ ἄστρα, τοὺς ἥλιους, τὰ ἀναρίθμητα πλήθη τῶν γαλαξιῶν· παραπάνω ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ δισεκατομμύρια τῶν ἄλλων ἀνθρώπων ἀξίζουν οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ; 

Μάλιστα! Διότι αὐτοὶ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐγκατέλειψαν τὸν κόσμο καὶ τοὺς θησαυρούς του· κατοίκησαν μέσα σὲ σπηλιές· πέρασαν τὴ ζωή τους νηστεύοντας, ἀγρυπνῶντας, λατρεύοντας μέρα – νύχτα τὸν Θεό· ἀντιμετώπισαν μὲ ἀπίστευτο θάρρος τὶς λυσσαλέες ἐπιθέσεις τῶν δαιμόνων, ὄχι γιὰ μέρες καὶ μῆνες, ἀλλὰ γιὰ δεκαετίες ὁλόκληρες. Ἄλλοι πάλι ὑπέμειναν μὲ θαυμαστὴ ἀνεξικακία τὶς ὕβρεις, τὶς περιφρονήσεις καὶ τοὺς χλευασμοὺς τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου. Ἄλλοι ἔλειωσαν σὰν κεριά, ἀγωνιζόμενοι να φωτίσουν μὲ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου τοὺς εὑρισκόμενους στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας συνανθρώπους τους. 

Ὅλοι αὐτοί, μικροί καὶ μεγάλοι, ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιά, ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι λίγοι καὶ ἀσήμαντοι, ἄγνωστοι καὶ περιφρονημένοι μεταξὺ τῶν «μεγάλων» τοῦ κόσμου μας, ἀξίζουν παραπάνω ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους καὶ τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Ἄξίζουν. Ὅπως ἀξίζουν ἀσυγκρίτως περισσότερο λίγα ζωντανὰ ψάρια, ποὺ πᾶνε ἀντίθετα στὸ ρεῦμα, παρὰ χιλιάδες ψόφια ψάρια, ποὺ τὰ παρασέρνει τὸ ποτάμι καὶ τὰ ξεφορτώνει σάπια στὴ θάλασσα. 

Ὄχι ὅμως μόνον ἐκεῖνοι, ἀλλὰ καὶ κάθε Χριστιανός, πού, ζῶντας σ᾿ ἕνα διεφθαρμένο κόσμο, ἀγωνίζεται νὰ ἐφαρμόζει στὴ ζωή του τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι μέγας. Κάθε πιστός, ποὺ περιφρονεῖ τὴ δόξα, τὶς τιμὲς καὶ τὰ πλούτη τοῦ κόσμου καὶ μόνο σκοπὸ στὴ ζωή του βάζει τὸ νὰ εὐαρεστεῖ στὸν Θεὸ καὶ νὰ εὐεργετεῖ τοὺς ἀδελφούς του, εἶναι κι αὐτὸς μέγας. Καὶ κάθε νέος, ποὺ δαμάζει τὴ σάρκα του καὶ παλεύει να κρατηθεῖ ἁγνός, τὴν ὥρα ποὺ ἡ αἰσχρότητα καὶ ἡ διαστροφὴ ἔχουν πάρει διαστάσεις ἐπιδημίας καὶ μέσα στὸ βοῦρκο τους ἔχουν πνίξει ὅλο σχεδόν τὸν πλανήτη, εἶναι κι αὐτὸς μέγας. 

Εἶναι οἱ σημερινοὶ ἥρωες! Διαμάντια ἀτίμητα, μιμητὲς τῶν  ̓Αγγέλων, συνόμιλοι τῶν Αγίων, ποθητοὶ σὰν τὴν αὐγή, ὡραῖοι σὰν φεγγάρι, ἀστραφτεροὶ σὰν τὸν ἥλιο, ἐκθαμβωτικοὶ σὰν φάλαγγες στρατιωτικές, ἀδελφοί καὶ συγκληρονόμοι τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, συμβασιλεῖς μαζί Του στὴν αἰώνια δόξα τῆς αἰωνίου καὶ εὐλογημένης Βασιλείας Του.

(Διασκευὴ ἀπὸ παλαιὸ τόμο τοῦ Περιοδικοῦ «Ο ΣΩΤΗΡ»)

 ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ ἠ­θέ­λη­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐ­ξελ­θεῖν εἰς τὴν Γα­λι­λα­ί­αν, καὶ εὑ­ρί­σκει Φίλιππον καὶ λέ­γει αὐ­τῷ· ἀ­κο­λο­ύ­θει μοι. Ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀ­πὸ Βηθ­σα­ϊ­δά, ἐκ τῆς πό­λε­ως Ἀν­δρέ­ου καὶ Πέτρου. εὑ­ρί­σκει Φίλιππος τὸν Να­θα­να­ὴλ καὶ λέ­γει αὐ­τῷ· ὄν ἔ­γρα­ψε Μω­ϋ­σῆς ἐν τῷ νό­μῳ καὶ οἱ προ­φῆ­ται, εὑ­ρή­κα­μεν, Ἰ­η­σοῦν τὸν υἱ­ὸν τοῦ Ἰ­ω­σὴφ τὸν ἀ­πὸ Να­ζα­ρέτ. καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ Να­θα­να­ήλ· ἐκ Να­ζα­ρὲτ δύ­να­ταί τι ἀ­γα­θὸν εἶ­ναι; λέ­γει αὐ­τῷ Φίλιππος· ἔρ­χου καὶ ἴ­δε. εἶ­δεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τὸν Να­θα­να­ὴλ ἐρ­χό­με­νον πρὸς αὐ­τὸν καὶ λέ­γει πε­ρὶ αὐ­τοῦ· ἴ­δε ἀ­λη­θῶς Ἰσ­ρα­η­λί­της ἐν ᾧ δό­λος οὐκ ἔ­στι. λέ­γει αὐ­τῷ Να­θα­να­ήλ· πόθεν με γι­νώ­σκεις; ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φω­νῆ­σαι, ὄν­τα ὑ­πὸ τὴν συ­κῆν εἶ­δόν σε. ἀ­πε­κρί­θη Να­θα­να­ήλ καὶ λέ­γει αὐ­τῷ· Ραβ­βί, σὺ εἶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ, σὺ εἶ ὁ βα­σι­λεὺς τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ. ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· ὄ­τι εἶ­πόν σοι, εἶ­δόν σε ὑ­πο­κά­τω τῆς συ­κῆς, πι­στε­ύ­εις; με­ί­ζω το­ύ­των ὄ­ψῃ.  καὶ λέ­γει αὐ­τῷ· ἀ­μὴν ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, ἀ­π' ἄρ­τι ὄ­ψε­σθε τὸν οὐ­ρα­νὸν ἀ­νε­ῳ­γό­τα, καὶ τοὺς ἀγ­γέ­λους τοῦ Θε­οῦ ἀ­να­βα­ί­νον­τας καὶ κα­τα­βα­ί­νον­τας ἐ­πὶ τὸν υἱ­ὸν τοῦ ἀν­θρώ­που.

                                              (Ιω. α΄[1] 44 – 52 )

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἐ­κεῖ­νο τὸν και­ρὸ ἀ­πο­φά­σι­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς νὰ ἀ­να­χω­ρή­σει γιὰ τὴ Γα­λι­λαί­α. Βρί­σκει τό­τε τὸν Φί­λιπ­πο καὶ τοῦ λέ­ει: Ἀ­κο­λού­θη­σέ με στὸ τα­ξί­δι ποὺ πρό­κει­ται νὰ κά­νω. Ὁ Φί­λιπ­πος μά­λι­στα κα­τα­γό­ταν ἀ­πὸ τὴ Βηθ­σα­ϊ­δά, τὴν πα­τρί­δα τοῦ Ἀν­δρέ­α καὶ τοῦ Πέ­τρου. Βρί­σκει στὸ με­τα­ξὺ ὁ Φί­λιπ­πος τὸν Να­θα­να­ὴλ καί τοῦ λέ­ει: Ἐ­κεῖ­νον γιὰ τὸν ὁποῖο ἔ­γρα­ψε ὁ Μω­υ­σῆς στό νό­μο καὶ προ­α­νήγ­γει­λαν οἱ προ­φῆ­τες, τὸν βρή­κα­με, εἶναι ὁ Ἰησοῦς, ὁ γιός τοῦ Ἰ­ω­σήφ, καὶ κα­τά­γε­ται ἀ­πὸ τή Να­ζα­ρέτ. Ἀλ­λὰ ὁ Να­θα­να­ὴλ τοῦ εἶ­πε: Ἀ­πὸ τὴ Να­ζα­ρέτ, τὸ κακό καὶ ἄ­ση­μο αὐ­τὸ χω­ριό, μπο­ρεῖ νὰ βγεῖ τί­πο­τε κα­λὸ; Τοῦ λέ­ει ὁ Φί­λιπ­πος: Ἔ­λα, κι ὅ­ταν τὸν δεῖς μὲ τὰ μά­τια σου, θὰ πει­σθεῖς. Εἶ­δε ὁ Ἰησοῦς τὸν Να­θα­να­ὴλ νὰ ἔρ­χε­ται κον­τά του καὶ λέ­ει γι' αὐ­τόν: Νὰ ἕ­νας γνή­σιος καὶ πραγ­μα­τι­κὸς Ἰσ­ρα­η­λί­της, ποὺ δὲν ἔ­χει στὴν καρ­διὰ του κα­μί­α πο­νη­ριὰ καὶ δό­λο, ἀλλά πο­θεῖ μὲ εἰ­λι­κρί­νεια νὰ βρεῖ τὴν ἀ­λή­θεια. Τοῦ λέ­ει ὁ Να­θα­να­ήλ: Ἀ­πὸ ποῦ μὲ ξέ­ρεις; Καὶ πῶς γνω­ρί­ζεις τὴν εἰ­λι­κρί­νεια τῶν μυ­στι­κῶν μου σκέ­ψε­ων καὶ ἐ­λα­τη­ρί­ων; Τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε τό­τε ὁ Ἰησοῦς: Πρὶν ἀ­κό­μη σὲ φω­νά­ξει ὁ Φί­λιπ­πος, ὅ­ταν ἤ­σουν κά­τω ἀ­πὸ τὴ συ­κιὰ καὶ προ­σευ­χό­σουν μα­κριὰ ἀ­πὸ κά­θε μά­τι ἀνθρώπου, ἐγώ μὲ τὸ ὑ­περ­φυ­σι­κὸ καὶ θεῖ­ο μου βλέμ­μα σὲ εἶ­δα. Τό­τε ὁ Να­θα­να­ὴλ τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε: Δι­δά­σκα­λε, ἐσύ πράγ­μα­τι εἶ­σαι ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ, ἐσύ εἶ­σαι ὁ βα­σι­λεὺς τοῦ Ἰσ­ρα­ὴλ ποὺ πε­ρι­μέ­να­με σύμ­φω­να μὲ τὶς προ­φη­τεῖ­ες. Καὶ ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀ­πάν­τη­σε: Ἐ­πει­δὴ σοῦ εἶ­πα ὅ­τι σὲ εἶ­δα κά­τω ἀ­πὸ τὴ συ­κιὰ πι­στεύ­εις; Θὰ δεῖς  πιὸ με­γά­λα καὶ πιὸ θαυ­μα­στὰ πράγ­μα­τα ἀ­π᾿ αὐ­τά. Καὶ τοῦ λέ­ει: Ἀ­λη­θι­νά σᾶς δι­α­βε­βαι­ώ­νω ὅ­τι ἀ­πὸ τώ­ρα ποὺ ἄ­νοι­ξε ὁ οὐ­ρα­νὸς κα­τὰ τὴ βά­πτι­σή μου, θὰ δεῖ­τε κι ἐ­σεῖς τὸν οὐ­ρα­νὸ ἀ­νοιγ­μέ­νο, καὶ τοὺς ἀγ­γέ­λους τοῦ Θεοῦ νὰ ἀ­νε­βαί­νουν καὶ νὰ κα­τε­βαί­νουν στὸν Υἱ­ὸ τοῦ Θεοῦ. Αὐ­τὸς ἔ­γι­νε καὶ τέ­λει­ος ἄν­θρω­πος, καὶ ὡς υἱ­ὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶ­ναι μο­να­δι­κὸς ἀν­τι­πρό­σω­πος τοῦ ἀν­θρώ­πι­νου γέ­νους· καὶ πρό­κει­ται νὰ ἔλ­θει καὶ πά­λι ὡς Κρι­τὴς ἔν­δο­ξος κα­θι­σμέ­νος πά­νω σὲ νε­φέ­λες. Θὰ ἀ­νε­βαί­νουν καὶ θὰ κα­τε­βαί­νουν οἱ ἄγ­γε­λοι προ­κει­μέ­νου νὰ ὑ­πη­ρε­τοῦν αὐ­τὸν καὶ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α του.