ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ)

 (26 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ)  

Ἀδελφοί, πρὸ τοῦ ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκεκλεισμένοι εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι. Ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν· ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. Πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ· ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδὲ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ. Εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ ᾿Αβραὰμ σπέρμα ἐστὲ καὶ κατ᾿ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι. Λέγω δέ, ἐφ᾿ ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου, κύριος πάντων ὤν, ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός. Οὕτω καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.            

  (Γαλ. γ΄[3] 23 – δ΄[4] 5)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, προτοῦ ἔλθει ἡ νέα αὐτὴ κατάσταση, στὴν ὁποία ἰσχύει πλέον ἡ πίστη, ὁ νόμος μᾶς φρουροῦσε κλεισμένους καλά, σάν νὰ ἤμασταν μέσα σὲ κάποιο φρούριο  γιὰ νὰ καταφύγουμε ἔτσι στὴν πίστη ποὺ ἔμελλε νὰ ἀποκαλυφθεῖ μετὰ ἀπό καιρό. Συνεπῶς ὁ Μωσαϊκὸς νόμος ἔγινε παιδαγωγός μας καὶ μᾶς προετοίμαζε νὰ ποθήσουμε καὶ νὰ γνωρίσουμε τὸν Χριστό, γιὰ νὰ λάβουμε τὴ δικαίωση καὶ τὴ σωτηρία ἀπό τὴν πίστη μας σ' αὐτόν. Ὅταν λοιπὸν ἦλθε ἡ νέα κατάσταση, στὴν ὁποία ἰσχύει ἡ πίστη, δὲν εἴμαστε πλέον κάτω ἀπό τήν παιδαγωγία τοῦ νόμου. Διότι μέ τήν πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὅλοι γίνατε καὶ εἶστε υἱοὶ Θεοῦ ἐνήλικες, ὤριμοι καὶ χειραφετημένοι. Καὶ εἶστε υἱοὶ τοῦ Θεοῦ, διότι ὅσοι βαπτισθήκατε στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ πιστεύοντας σ' αὐτὸν ὡς σωτῆρα, ντυθήκατε τὸν Χριστὸ καὶ ἐνωθήκατε μαζί του. Δὲν ὑπάρχουν πλέον διαφορὲς ἐθνικότητος, κοινωνικῆς τάξεως καὶ φύλου. Δὲν ὑπάρχει διαφορὰ Ἰουδαίου καὶ Ἕλληνα, δὲν ὑπάρχει διάκριση δούλου καὶ ἐλεύθερου, δὲν ὑπάρχει διάκριση ἄνδρα καὶ γυναίκας. Διότι ὅλοι ἐσεῖς γίνατε ἕνας νέος ἄνθρωπος μὲ τὴν ἕνωσή σας μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἐάν λοιπὸν ἐσεῖς ποὺ εἶστε ἐθνικοὶ Χριστιανοὶ ἀνήκετε στὸν Χριστό, ἄρα διαμέσου τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ὁ εὐλογημένος ἀπόγονος τοῦ Ἀβραάμ, εἶστε κι ἐσεῖς ἀπογονοι τοῦ Ἀβραάμ· καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεση εἶστε καὶ κληρονόμοι τῆς εὐλογίας. Καὶ γιὰ νὰ σᾶς διευκρινίσω τὴν ἀλήθεια αὐτή, χρησιμοποιῶ κι ἄλλο ἕνα παράδειγμα. Λέω λοιπὸν τὸ ἑξῆς: Γιὰ ὅσο χρόνο κάθε κληρονόμος εἶναι ἀνήλικος, δὲν διαφέρει σὲ τίποτε ἀπό τόν δοῦλο, ἄν καὶ εἶναι κύριος ὅλης τῆς πατρικῆς περιουσίας πού κληρονόμησε. Καὶ δὲν διαφέρει ἀπό τόν δοῦλο, διότι, ἐνῶ εἶναι κύριος τῆς πατρικῆς του κληρονομιᾶς, ἑξαρτᾶται ἀπό ἐπιτρόπους πού τὸν κηδεμονεύουν καὶ οἰκονόμους ποὺ διαχειρίζονται τὴν πατρικὴ του περιουσία, μέχρι τὸ χρόνο ποῦ ὅρισε ὁ πατέρας. Ἔτσι κι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ὅταν ἤμασταν σὲ νηπιώδη πνευματικὴ κατάσταση, ἤμασταν ὑποδουλωμένοι στὴ στοιχειώδη καὶ ἀνεπαρκὴ θρησκευτικὴ γνώση τοῦ κόσμου πού βρίσκεται στὴν ἄγνοια καὶ τὴν ἀμάθεια. Ὅταν ὅμως συμπληρώθηκε ὁ χρόνος ποὺ εἶχε ὁρίσει ἡ πανσοφία τοῦ Θεοῦ, ἀπέστειλε ὁ Θεὸς στὸν κόσμο τὸν Υἱό του, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος ἀπό γυναίκα καὶ ὑποτάχθηκε στὸ Μωσαϊκὸ νόμο, προκειμένου νά ἐξαγοράσει ἐκείνους ποὺ ἦταν ὑποδουλωμένοι στὴν κατάρα τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, γιὰ νὰ λάβουμε τὴν υἱοθεσία πού ὁ Θεὸς μᾶς εἶχε ὑποσχεθεῖ.

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἶ­δεν ὁ Ἰ­η­σοῦς πο­λὺν ὄ­χλον, καὶ ἐ­σπλαγ­χνί­σθη ἐ­π' αὐ­τοῖς καὶ ἐ­θε­ρά­πευ­σε τοὺς ἀρ­ρώ­στους αὐ­τῶν. ὀ­ψί­ας δὲ γε­νο­μέ­νης προ­σῆλ­θον αὐ­τῷ οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ λέ­γον­τες· Ἔ­ρη­μός ἐ­στιν ὁ τό­πος καὶ ἡ ὥ­ρα ἤ­δη πα­ρῆλ­θεν· ἀ­πό­λυ­σον τοὺς ὄ­χλους, ἵ­να ἀ­πελ­θόν­τες εἰς τὰς κώ­μας ἀ­γο­ρά­σω­σιν ἑ­αυ­τοῖς βρώ­μα­τα. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Οὐ χρεί­αν ἔ­χου­σιν ἀ­πελ­θεῖν· δό­τε αὐ­τοῖς ὑ­μεῖς φα­γεῖν. οἱ δὲ λέ­γου­σιν αὐ­τῷ· Οὐκ ἔ­χο­μεν ὧ­δε εἰ μὴ πέν­τε ἄρ­τους καὶ δύ­ο ἰ­χθύ­ας. ὁ δὲ εἶ­πε· Φέρετέ μοι αὐ­το­ύς ὧ­δε. καὶ κε­λεύ­σας τοὺς ὄ­χλους ἀ­να­κλι­θῆ­ναι ἐ­πὶ τοὺς χόρ­τους, λα­βὼν τοὺς πέν­τε ἄρ­τους καὶ τοὺς δύ­ο ἰ­χθύ­ας, ἀ­να­βλέ­ψας εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν εὐ­λό­γη­σε, καὶ κλά­σας ἔ­δω­κε τοῖς μα­θη­ταῖς τοὺς ἄρ­τους οἱ δὲ μα­θη­ταὶ τοῖς ὄ­χλοις. καὶ ἔ­φα­γον πάν­τες καὶ ἐ­χορ­τά­σθη­σαν, καὶ ἦ­ραν τὸ πε­ρισ­σεῦ­ον τῶν κλα­σμά­των δώ­δε­κα κο­φί­νους πλή­ρεις. οἱ δὲ ἐ­σθί­ον­τες ἦ­σαν ἄν­δρες ὡ­σεὶ πεν­τα­κι­σχί­λι­οι χω­ρὶς γυ­ναι­κῶν καὶ παι­δί­ων. Καὶ εὐ­θέ­ως ἠ­νάγ­κα­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τοὺς μα­θη­τὰς αὐ­τοῦ ἐμ­βῆ­ναι εἰς τὸ πλοῖ­ον καὶ προ­ά­γειν αὐ­τὸν εἰς τὸ πέ­ραν, ἕ­ως οὗ ἀ­πο­λύ­σῃ τοὺς ὄ­χλους.                                  (Ματθ. ιδ΄[14] 14 – 22)

Ο ΧΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΩΝ     

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ   

Ο ΤΟΠΟΣ ΗΤΑΝ ΕΡΗΜΙΚΟΣ, ἀλλά τή μέρα ἐκείνη ἔγινε πολυάνθρωπος περισσότερο καί ἀπό τήν μεγαλύτερη κοντινή πόλη. Τὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων, διψασμένα γιὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔτρεξαν ἐκεῖ ὅπου ἔμαθαν ὅτι βρίσκεται ὁ Κύριος. Καὶ Ἐκεῖνος, ὅταν εἶδε τὸ τόσο πλῆθος τοῦ λαοῦ, «ἐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτοῖς», τοὺς συμπόνεσε πολὺ «καὶ ἐθεράπευσε τούς ἀρρώστους αὐτῶν». Ὅμως ἡ ὥρα προχώρησε πολύ, οἱ ἄνθρωποι ἦσαν νηστικοὶ καὶ ἡ ἀνάγκη νὰ λάβουν τροφὴν ἦταν ἐμφανής. Πῶς θὰ τραφεῖ ὅλο αὐτὸ τὸ πλῆθος; Οἱ μαθηταὶ προβληματίζονται ἔντονα καὶ στὸ τέλος ἀποφασίζουν νὰ παρέμβουν. Πλησιάζουν λοιπὸν τὸν Κύριον καὶ Τοῦ θέτουν τό πρόβλημα: Ὁ τόπος εἶναι ἔρημος, Τοῦ λέγουν, ἡ ὥρα περασμένη  ἄφησε λοιπὸν τοὺς ἀνθρώπους, «ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους», γιὰ νὰ πᾶνε στὰ κοντινὰ χωριὰ καὶ νὰ ψωνίσουν τροφές.

Οἱ μαθηταὶ εἶπαν «ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους», ὁ Κύριος ὅμως ἀπαντᾶ «οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν», δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη νὰ φύγουν «δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν», δῶστε τους ἐσεῖς νὰ φᾶνε.

Νὰ τοὺς δώσουν νὰ φᾶνε; Σὲ ἕνα πλῆθος χιλιάδων ἀνθρώπων; Οἱ μαθηταὶ ἀπορημένοι Τοῦ ἀπαντοῦν ὄτι ἔχουν στὴ διάθεσή τους μόνο πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια· τί λοιπὸν θὰ μποροῦσαν νὰ κάμουν γιὰ ὅλο αὐτὸν τὸν κόσμο; Ἡ ἀπάντησή τους ἦταν λογική, ἀλλὰ δὲν ἦταν πλήρης. Εἶχαν ἀγνοήσει τὸ γεγονὸς ὅτι μαζὶ μὲ τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δύο ψάρια εἶχαν μαζί τους καὶ τὸν Χριστὸν Αὐτὸν ἀπό τόν Ὁποῖο προέρχονται καὶ τὰ ψωμιὰ καὶ τὰ ψάρια καὶ κάθε τί μέσα στὸ Σύμπαν.

ΤΩΡΑ ΕΧΕΙ ΦΘΑΣΕΙ ἡ κατάλληλη στιγμή. Ὁ Κύριος τοὺς ζητεῖ αὐτὰ τὰ ψωμιὰ καὶ τὰ ψάρια νὰ τὰ φέρουν κοντά Του: «φέρετέ μοι αὐτοὺς ὦδε», φέρτε τά μου ἐδῶ, τοὺς λέγει.

Ἔπειτα προτρέπει τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ νὰ καθήσουν στὰ χόρτα καὶ κατόπιν, κρατώντας τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δύο ψάρια, ὕψωσε τὰ μάτια Του στὸν Οὐρανό, εὐχαρίστησε τὸν Πατέρα Του καὶ ἄρχισε νὰ μοιράζει τὰ ψωμιὰ καὶ τὰ ψάρια στοὺς μαθητές, οἱ δὲ μαθηταί στὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων.

Πέντε χιλιάδες ἄνδρες καὶ ἐπιπλέον οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά, ἕνα σύνολο ἴσως δέκα χιλιάδων ἀνθρώπων, ἔφαγαν καὶ χόρτασαν σ’ αὐτὸ τὸ παράδοξο τραπέζι. Ἔπειτα μάζευσαν καί τά περίσσια κομμάτια — δώδεκα γεμάτα κοφίνια!

ΕΚΘΑΜΒΑ ΤΑ ΠΛΗΘΗ τῶν ἀνθρώπων γεμίζουν ἐνθουσιασμό. Ἕνας τέτοιος ἡγέτης τοὺς χρειάζεται ὡς βασιλεύς, γιὰ νὰ τοὺς τρέφει δωρεὰν καὶ ἄκοπα. Ὁ Κύριος ἀντιλαμβάνεται τὸν αὐξανόμενο ἐνθουσιασμό τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀμέσως ἀναγκάζει τοὺς μαθητές Του νά μποῦν στό πλοῖο καὶ νὰ περάσουν στὸ ἀπέναντι μέρος τῆς λίμνης, ἕως ὅτου Αὐτὸς διαλύσει τὰ πλήθη. Ἤθελε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ νὰ προστατεύσει τοὺς μαθητές Του ἀπό αὐτὸ τὸν πειρασμὸ ἑνὸς εἰλικρινοῦς, ἀλλὰ καὶ τόσο λανθασμένου ἐνθουσιασμοῦ.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΑΡΤΩΝ

Πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια γιὰ δέκα περίπου χιλιάδες ἀνθρώπους. Πῶς ἔγινε αὐτό; Γιὰ τὴν ἀνθρώπινη λογική τὸ φαινόμενο εἶναι ἀνεξήγητο. Καὶ ἡ δυσκολία, στὴν ὁποία βρέθηκαν οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου, ἐκ πρώτης ὄψεως μᾶς φαίνεται δικαιολογημένη.

Καὶ ὅμως τὸ θαῦμα ἔγινε. Καὶ ἔγινε τόσο ἁπλᾶ, ὡσάν νὰ ἦταν τὸ πλέον φυσικὸ πράγμα στὸν κόσμο. Ὁ Κύριος μοίραζε στοὺς μαθητές καὶ οἱ μαθητές στὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δύο ψάρια δὲν τελείωναν.

Ὅλο ὅμως τὸ μυστικὸ βρίσκεται στὴν φράση ἐκείνη τοῦ Κυρίου: «φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε»! Τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δύο ψάρια μακριὰ ἀπό τὸν Χριστὸ ἦσαν μόνο πέντε καὶ δύο, ἱκανὰ νὰ χορτάσουν ἐλάχιστους — δέκα μὲ δεκαπέντε — ἀνθρώπους. Κοντὰ στὸν Χριστὸ ὅμως εὐλογοῦνται, πολλαπλασιάζονται καὶ χορταίνουν χίλιες φορὲς περισσότερους.

«Φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε»! Ὁ κόσμος ὁλόκληρος, ὅπως σὲ κάθε ἐποχή, ἔτσι καὶ στὴν ἐποχή μας, ὑποφέρει. Ὑποφέρει ἀπό πεῖνα, βασανίζεται ἀπό στερήσεις, ταλαιπωρεῖται ἀπό πλῆθος ἀναγκαίων ἀγαθῶν πού τοῦ λείπουν. Πολὺ περισσότερο ὑποφέρει ἀπό τήν ἔλλειψη τῶν οὐσιαστικότερων τῆς ζωῆς: τῆς ἀγάπης, τῆς χαρᾶς, τῆς συνειδητοποιήσεως τοῦ νοήματος τῆς ζωῆς του καὶ τοῦ προορισμοῦ του.

Μέσα σ' αὐτὴ τὴν καθολικὴ βασανιστικὴ στέρηση αἰσθανόμαστε ὅλοι μικροὶ καὶ ἀδύναμοι. Καὶ τί μπορῶ νὰ κάνω ἐγώ; λέμε συνήθως εἶμαι ἕνας μικρὸς καὶ ἀδύναμος ἄνθρωπος καὶ δὲν διαθέτω παρὰ ἐλάχιστες ἱκανότητες.

Ἐλάχιστες πραγματικά! Πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια! Καὶ δὲν καταλαβαίνουμε ὅτι τὰ ἔχουμε ὅλα. Ὅτι αὐτὰ τὰ ἐλάχιστα, ἄν τὰ προσφέρουμε στὸν Χριστό, θὰ θρέψουν κόσμον πολύν.

Ἂν τὰ προσφέρουμε! Διότι συνήθως τὰ κρατᾶμε μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό μας, γιὰ τὶς ἀναγκες τοῦ σπιτιοῦ μας. Ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὴν πεῖνα τῶν ψυχῶν γύρω μας, γιὰ τὶς ποικίλες στερήσεις τῶν συνανθρώπων μας. Καὶ αὐτὰ τὰ λίγα ποὺ ἔχουμε μένουν λίγα: πέντε καί δύο! Ἐνῶ, ἄν τὰ προσφέραμε στὸν Χριστό, θὰ ἐγίνονταν πέντε καὶ δύο ἐπί χίλια καὶ ἀκόμη περισσότερο.

(5 + 2)Χ 1000!

Αὐτὰ εἶναι τὰ μαθηματικὰ τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀνώτερα ἀπό ὅλες τὶς ἀριθμητικὲς τοῦ κόσμου!

Στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας γιά τή ζωὴ τοῦ κόσμου δὲν χρειάζονται πολυχαρισματοῦχοι. Ἄνθρωποι τῶν πέντε ἄρτων χρειάζονται! Ποὺ θὰ τοὺς προσφέρουν ὅμως πρόθυμα στὸν Χριστό!

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)