ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Τῷ αὐ­τῷ μη­νὶ Ζ'. Τῆς ἁ­γί­ας με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος καὶ ἀ­θλο­φό­ρου τοῦ Χρι­στοῦ Κυ­ρια­κῆς.

Στιχ. Κυ­ρια­κὴ θα­νοῦ­σα, τὴν το­μὴν φθά­νει προ­αι­ρέ­σει, πλὴν καὶ τε­λει­οῦ­ται ξί­φει.

Κα­τὰ τοὺς χρό­νους τοῦ Βα­σι­λέ­ως Δι­ο­κλη­τια­νοῦ ἐν ἔ­τει σπβ' ἦ­τον ἀν­δρό­γυ­νόν τι Χρι­στι­α­νι­κὸν Δω­ρό­θε­ος καὶ Εὐ­σε­βί­α ὀ­νο­μα­ζό­με­νον, οἵ­τι­νες ἐ­πει­δή ἦ­σαν ἄ­τε­κνοι πα­ρε­κά­λουν τὸν Θε­ὸν νὰ τοῖς χα­ρί­ση τέ­κνον, ὑ­πο­σχό­με­νοι νὰ χα­ρί­σουν πά­λιν τὸ γεν­νη­θὲν παι­δί­ον εἰς αὐ­τόν. Ὅ­θεν ὑ­πή­κου­σεν ὁ Θε­ὸς τῆς δε­ή­σε­ως αὐ­τῶν, καὶ ἐ­γέν­νη­σαν παι­δί­ον θη­λυ­κὸν ἐv ἡ­μέ­ρᾳ Κυ­ρια­κῇ· διὸ καὶ ὠ­νό­μα­σαν αὐ­την Κυ­ρια­κὴν, τὴν ὁ­ποί­αν βα­πτί­σαν­τες, ἀ­νέ­θρε­ψαν ἐν παι­δεί­ᾳ καὶ νου­θε­σί­ᾳ Κυ­ρί­ου κα­τὰ τὸν ἀ­πό­στο­λον καὶ ἐ­φύ­λατ­τον αὐ­τὴν Ι­Ι­αρ­θέ­νον, ἐ­πει­δὴ ἔ­μελ­λον νὰ τὴν ἀ­φι­ε­ρώ­σω­σιν εἰς τὸν Θε­όν. Ὅ­ταν δὲ ὁ δυ­σε­βής Δι­ο­κλη­τια­νὸς ἐ­κί­νη­σε δι­ωγ­μὸν κα­τὰ τῶν Χρι­στια­νῶν, τό­τε πα­ρε­δό­θη­σαν οἱ γο­νεῖς τῆς ἁ­γί­ας μὲ αὐ­τὴν εἰς τὸν τύ­ραν­νον ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­να­κρί­νας, τοὺς μὲν γο­νεῖς τῆς ἁ­γί­ας ἔ­δει­ρε, καὶ ἔ­στει­λεν αὐ­τοὺς εἰς τὸν Δού­καν Ἰ­οῦ­στον, τὸν εὑ­ρι­σκό­με­νον κα­τὰ τὰ μέ­ρη τῆς ἐν τῇ μικρᾷ Ἀρμενίᾳ Μελιτινῆς, ἥτις κοινῶς Μαλατιὰ ὀνομάζεται∙ τὴν δὲ Κυριακὴν ἀπέστειλεν εἰς τὸν Καίσαρα Μαξιμιανὸν τὸν εὑρισκόμενον εἰς τὴν Νικομήδειαν. Ὁ Μαξιμιανὸς λοιπὸν ἀνακρίνας τὴν μάρτυρα καὶ εὑρὼν αὐτὴν στερεὰν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἔρριψε κατὰ γῆς καὶ τὴν ἔδειρεν ἐπὶ πολλὰς ὥρας. Ἐπειδὴ δὲ ἡ ἁγία προσηύχετο, διὰ τοῦτο ἐθυμώνετο ὁ τύραννος κατὰ τῶν στρατιωτῶν τῶν βασανιζόντων τὴν μάρτυρα. Τότε ἡ ἁγία λέγει πρὸς τὸν Μαξιμιανόν∙ μὴ πλανᾶσαι, ὦ Μαξιμιανὲ, ποτὲ δὲν θέλεις μὲ νικήσει, τοῦ Θεοῦ βοηθοῦντος μοι. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Μαξιμιανὸς ἀποκαμὼν, ἔπεμψε τὴν ἁγίαν εἰς τὸν ἄρχοντα τῆς Βιθυνίας, Ἱλαριανὸν ὀνόματι. Ὁ δὲ Ἱλαριανὸς ἀνακρίνας τὴν μάρτυρα, ἔμβασεν αὐτὴν μέσα εἰς τὸν ναὸν τῶν εἰδώλων. Ἐκεῖ δὲ προσευχηθείσης τῆς Ἁγίας, ἔγεινε μεγάλος σεισμὸς, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐκρημνίσθησαν τὰ εἴδωλα καὶ ἔγιναν ὡσὰν κονιορτός. Ἐπηκολούθησε δὲ πρὸς τούτοις ἀνεμοστρόβιλός τις, ὅστις ἐσκόρπισεν εἰς τὸν ἀέρα τὸν κονιορτὸν τῶν εἰδώλων, ἀστραπὴ δὲ ἐπιπεσοῦσα, κατέκαυσε τὸ πρόσωπον τοῦ ἄρχοντος Ἱλαριανοῦ. Ὅθεν ἐκεῖνος κρημνισθεὶς ἀπὸ τὸν θρόνον του ἐξέψυξεν. Ἐλθὼν δὲ ἄλλος ἄρχων διάδοχος ἐκείνου, καὶ μαθὼν ταῦτα, κατεδίκασε νὰ καῇ ἡ Ἁγία εἰς τὸ πῦρ. Καὶ ἤναψαν οἱ ὑπηρέται πυρκαϊὰν μεγάλην, καὶ ἔσπρωξαν τὴν μάρτυρα μέσα εἰς αὐτήν. Ἡ δὲ ἁγία σηκώσασα τὰς χεῖρας εἰς τὸν οὐρανὸν, προσευχήθη τῷ Θεῷ ἐπὶ πολύ. Ὅθεν μολονότι ἦτο καιρὸς εὔδιος, κατέβη ὅμως σύννεφον ἀπὸ τὸν οὐρανὸν, καὶ ἔσβυσεν ὅλην τὴν φωτιὰν, χωρὶς νὰ βλαφθῇ ἡ μάρτυς τελείως ἀπ’ αὐτήν. Μετὰ ταῦτα ἀφῆκεν ὁ τύραννος διάφορα θηρία ἐναντίον τῆς ἁγίας, ἀλλ' ὅμως δὲν κατώρθωσε τίποτε, ἐπειδὴ καὶ τὰ θηρία ἐκυλίοντο ὡς ἀρνία ἥμερα εἰς τοὺς πόδας τῆς ἁγίας χωρὶς ποσῶς νὰ τὴν βλάψωσιν. Ὅθεv βλέποντες πολλοί Ἕλληνες τὸ παράδοξον αὐτὸ θαῦμα, ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν∙ ἔπειτα ἐβλήθη ἡ μάρτυς εἰς τὴν φυλακήν καὶ τὴν ἐρχομένην ἡμέραν ἐκάθισεν ὁ ἄρχων εἰς τὸ βῆμα καὶ ἔδωκε κατὰ τῆς ἁγίας τὴν τοῦ θανάτου τελευταίαν ἀπόφασιν. Ὅθεν οἱ δήμιοι ἤγαγον αὐτὴν ἔξω τῆς πόλεως διὰ νὰ τὴν ἀποκεφαλίσουν. Ἡ δὲ ἁγία ἐζήτησε καιρὸν, ἵνα προσευχηθῇ. Καὶ προσευχηθεῖσα ἐπὶ πολλὰς ὥρας, ἐδίδαξε τοὺς ἀκολουθήσαντας αὐτὴν Χριστιανούς. Εἶτα πλαγιάσασα εἰς τὴν γῆν, παρέδωκε τὴν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ. Ἐλθόντες δὲ πρὸς αὐτὴν οἱ στρατιῶται οἱ μέλλοντες νὰ τὴν ἀποκεφαλίσωσι, καθὼς τὴν εἶδον νεκράν ἐξέστησαν. Ἠκούσθη δὲ καὶ θεία φωνὴ εἰς αὐτοὺς λέγουσα∙ «πορεύεσθε ἀδελφοὶ, καὶ διηγεῖσθε εἰς ὅλους τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Οἰ δὲ στρατιῶται γυρίσαντες ἐδόξασαν τὸν Θεόν. Ἧς ταῖς πρεσβείαις ἠξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς τῆς οὐρανῶν βασιλείας Ἀμήν.