ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

  ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(3 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016)

(ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, ἔ­χον­τες ἀρ­χι­ε­ρέ­α μέ­γαν δι­ε­λη­λυ­θό­τα τοὺς οὐ­ρα­νο­ύς, Ἰ­η­σοῦν τὸν υἱ­ὸν τοῦ Θε­οῦ, κρα­τῶ­μεν τῆς ὁ­μο­λο­γί­ας. οὐ γὰρ ἔ­χο­μεν ἀρ­χι­ε­ρέ­α μὴ δυ­νά­με­νον συμ­πα­θῆ­σαι ταῖς ἀ­σθε­νε­ί­αις ἡ­μῶν, πε­πει­ρα­σμέ­νον δὲ κα­τὰ πάν­τα κα­θ' ὁ­μοι­ό­τη­τα χω­ρὶς ἁ­μαρ­τί­ας. προ­σερ­χώ­με­θα οὖν με­τὰ παρ­ρη­σί­ας τῷ θρό­νῳ τῆς χά­ρι­τος, ἵ­να λά­βω­μεν ἔ­λε­ον καὶ χά­ριν εὕ­ρω­μεν εἰς εὔ­και­ρον βο­ή­θειαν.  Πᾶς γὰρ ἀρ­χι­ε­ρεὺς ἐξ ἀν­θρώ­πων λαμ­βα­νό­με­νος ὑ­πὲρ ἀν­θρώ­πων κα­θί­στα­ται τὰ πρὸς τὸν Θε­όν, ἵ­να προ­σφέ­ρῃ δῶ­ρά τε καὶ θυ­σί­ας ὑ­πὲρ ἁ­μαρ­τι­ῶν, με­τρι­ο­πα­θεῖν δυ­νά­με­νος τοῖς ἀ­γνο­οῦ­σι καὶ πλα­νω­μέ­νοις, ἐ­πεὶ καὶ αὐ­τὸς πε­ρί­κει­ται ἀ­σθέ­νειαν· καὶ διὰ τα­ύ­την ὀ­φε­ί­λει, κα­θὼς πε­ρὶ τοῦ λα­οῦ, οὕ­τω καὶ πε­ρὶ ἑ­αυ­τοῦ προ­σφέ­ρειν ὑ­πὲρ ἁ­μαρ­τι­ῶν. καὶ οὐχ ἑ­αυ­τῷ τις λαμ­βά­νει τὴν τι­μήν, ἀλ­λὰ κα­λο­ύ­με­νος ὑ­πὸ τοῦ Θε­οῦ, κα­θά­περ καὶ Ἀ­α­ρών. οὕ­τω καὶ ὁ Χρι­στὸς οὐχ ἑ­αυ­τὸν ἐ­δό­ξα­σε γε­νη­θῆ­ναι ἀρ­χι­ε­ρέ­α, ἀλ­λ' ὁ λα­λή­σας πρὸς αὐ­τόν· υἱ­ός μου εἶ σύ, ἐ­γὼ σή­με­ρον γε­γέν­νη­κά σε· κα­θὼς καὶ ἐν ἑ­τέ­ρῳ λέ­γει· σὺ ἱ­ε­ρεὺς εἰς τὸν αἰ­ῶ­να κα­τὰ τὴν τά­ξιν Μελ­χι­σε­δέκ.     

                                  (Ἑβρ. δ΄[4] 14 – ε΄[5] 6)

Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ

ΛΟΓΟΣ ΣΤΟ: «Προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας

τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος»

«Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν», μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Δὲν ἔχουμε δηλαδὴ Ἀρχιερέα, ὁ ὁποῖος δὲν μπορεῖ νὰ δείξει συμπάθεια καὶ ἀνεκτικότητα στὶς ἀδυναμίες μας. Ἀλλὰ ἔχουμε Ἀρχιερέα, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος καὶ δέχθηκε πειρασμοὺς ὅπως κι ἐμεῖς, χωρὶς καμμία ἁμαρτία. Γι' αὐτὸ λοιπὸν μᾶς παροτρύνει ὁ θεῖος Ἀπόστολος νὰ προσερχόμαστε «μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος». Ἡ προτροπὴ αὐτὴ τοῦ Ἀποστόλου ἔχει σήμερα, Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἰδιαίτερη ἐπικαιρότητα, διότι ἀκριβῶς θρόνος ἐλέους καὶ Χάριτος εἶναι ὁ τίμιος Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ μας, τὸν ὁποῖο σήμερα προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, γιὰ νὰ τὸν προσκυνήσουμε καὶ νὰ πάρουμε ἀπὸ αὐτὸν τὴν Χάρη καὶ τὴν δύναμη τοῦ σταυρωθέντος Κυρίου. Ἂς δοῦμε λοιπὸν γιατί πρέπει μὲ θάρρος νὰ πλησιάζουμε τὸν θρόνο τῆς Χάριτος, τὸν τίμιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας καὶ τί ἔχουμε νὰ πάρουμε ἀπὸ αὐτόν.

1. «ΜΕΤΑ ΠΑΡΡΗΣΙΑΣ»

Θὰ πρέπει νὰ πλησιάζουμε μὲ θάρρος τὸν θρόνο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, μᾶς λέγει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, διότι ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς μας, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, δὲν εἶναι ἀσυμπαθὴς καὶ σκληρὸς ἀπέναντί μας. Ἀλλὰ εἶναι Ἀρχιερεὺς ἀγάπης καὶ στοργῆς. Διότι δὲν εἶναι ξένος πρὸς ἐμᾶς, ἀλλὰ εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιά μᾶς, εἶναι ὁ «πρωτότοκος ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς» ἀδελφός μας (Ρωμ. η'[8] 29). Αὐτὸς ποὺ γνώρισε καὶ ὁ ἴδιος τὸν ἀνθρώπινο πόνο καὶ τὴν ἀνθρώπινη θλίψη. Καὶ δοκίμασε ὡς ἄνθρωπος τὶς μεγαλύτερες δοκιμασίες καὶ πειρασμούς, θλίψεις, στερήσεις καὶ πόνους ὀδυνηρούς. Πρὶν ὑψωθεῖ στὸ θρόνο τοῦ οὐρανοῦ, ὑψώθηκε στὸν ἐπίγειο θρόνο του, στὸ σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ μέσα σὲ ἀφόρητη ὀδύνη καὶ πόνο φρικτό, μαρτύριο ὀδυνηρὸ κι ἐγκατάλειψη. Κι ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἔπαθε γιὰ μᾶς, «δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι» (Ἑβρ. β'[2] 18). Γι' αὐτὸ ἀκριβῶς δὲν μένει ἀδιάφορος στὸν πόνο καὶ τὶς δοκιμασίες μας, ἀλλὰ δείχνει συμπάθεια στὶς ἀδυναμίες μας καὶ κατανόηση στοὺς πειρασμούς μας. Ὁ σταυρωθεὶς Κύριος μᾶς συμπαθεῖ ὅσο κανεὶς ἄλλος. Εἶναι «οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος» (Ψαλ. ρβ' [102] 8). Ἡ ἀγάπη του εἶναι ἀμέτρητη καὶ τὸ ἔλεός του δὲν ἔχει ὅρια. Δὲν πρέπει λοιπὸν νὰ διστάζουμε νὰ τὸν πλησιάζουμε. Ἀλλὰ μὲ παρρησία, παιδικὸ θάρρος καὶ ἁπλότητα νὰ πλησιάζουμε στὸν θρόνο του. Νὰ προσπίπτουμε στὰ πόδια του καὶ νὰ τὸν παρακαλοῦμε γιὰ μᾶς. Τί ὅμως μᾶς προσφέρει ἀπὸ τὸν οὐράνιο θρόνο του ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς μας;

2. ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ

Μᾶς τὸ λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Προσερχώμεθα μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν». Ἀπὸ τὸν οὐράνιο βασιλικὸ θρόνο του ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς μας μᾶς παρέχει ἀφειδώλευτα τὴν Χάρη του καὶ τὴν βοήθειά του. Διότι ὁ Σταυρὸς τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως μας εἶναι θρόνος χάριτος, ἀστείρευτος πηγὴ ἁπ᾿ ὅπου πηγάζει ὁ ἀνεξάντλητος ποταμὸς τοῦ ἐλέους. Ἀπὸ ἐκεῖ μᾶς παρέχει διὰ τῆς Ἐκκλησίας του, ποὺ εἶναι ἡ ταμειοῦχος τῆς Χάριτός του, πλουσιοπάροχα τὸ ἔλεός του. Μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως σχίζει τὸ χειρόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν μας. Μᾶς μεταγγίζει τὴν θεία του Χάρη ποὺ εἰρηνεύει καὶ δροσίζει τὴν ψυχή μας. Καὶ μὲ τὸ Μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας μᾶς προσφέρει Ζωή. Μᾶς μεταγγίζει τὸ τίμιο αἷμά του ποὺ ἔρρευσε στὸ σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ.

Ἀπὸ τὸν θρόνο τῆς χάριτός του ὁ Κύριος μᾶς δίνει καὶ πλούσια τὴν δύναμη του. Διότι ἀπὸ ἐκεῖ «ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν» (Ρωμ. η'[8] 34). Παρακολουθεῖ στοργικὰ ἐμᾶς ποὺ βασανιζόμαστε καθημερινὰ στὸ καμίνι τοῦ πόνου καὶ τῶν πειρασμῶν. Παρακολουθεῖ τὸν ἀγῶνα μας καὶ τὴν ἀγωνία μας, μεσιτεύει γιὰ μᾶς στὸν Θεὸ Πατέρα του. Καὶ κατέρχεται στὰ μονοπάτια τῆς ζωῆς μας, γιὰ νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τοὺς ληστὲς τῆς ψυχῆς μας καὶ ἐπίβουλους τῆς ζωῆς μας δαίμονες, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει σὲ κάθε μας ἀνάγκη. Τὸν εἰδε ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος λίγο πρὶν ἀπὸ τὸν λιθοβολισμό του νὰ στέκεται ὁλόρθος στὸν θεῖο του θρόνο καὶ νὰ μεσιτεύει μὲ θέρμη γι' αὐτὸν (Πράξ. ζ'[7] 56).

Μὴν ἀπογοητευόμαστε λοιπὸν καὶ μὴν ἀπελπιζόμαστε στὸν ἀγῶνα μας. Καθὼς τρεμοσβήνουν οἱ δυνάμεις μας μέσα στὶς τόσες δοκιμασίες καὶ ἀγωνίες μας, ὁ Κύριος μᾶς στέλνει τὴν πανσθενουργὸ δύναμή του, στερεώνει τὰ πόδια μας,χαλυβδώνει τὴν καρδιά μας, ζωπυρώνει τὴν ἐλπίδα μας. Μὲ τὴν ἀκαταγώνιστη δύναμή του μᾶς κάνει κι ἐμᾶς παντοδύναμους. Πανίσχυρους μπροστὰ στοὺς ἐχθροὺς μας δαίμονες. Ἐκεῖ στὸν θρόνο του νὰ ἐναποθέσουμε τοὺς πόνους καὶ τοὺς πόθους τῆς καρδιᾶς μας. Ἐκεῖ θὰ βροῦμε ἀγάπη ἀμέτρητη, ἔλεος ἀνήκουστο, εἰρήνη καὶ πληρότητα, δύναμη ἐκπληκτική.

Ἀδελφοί, ἂς πλησιάσουμε τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας μὲ θάρρος κι ἐλπίδα. Γιὰ νὰ πάρουμε διὰ τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας πλούσια τὴν Χάρη καὶ τὴν δύναμή του καὶ νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ γίνουμε σύνθρονοι τοῦ Χριστοῦ καὶ συμβασιλεῖς του.

 (Δ­ι­α­σ­κ­ε­υὴ ἀ­πὸ π­α­λ­α­ιὸ τ­ό­μο τ­οῦ Π­ε­ρ­ι­ο­δ­ι­κ­οῦ «Ο Σ­Ω­Τ­ΗΡ»)

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅ­στις θέ­λει ὀ­πί­σω μου ἐλθεῖν, ἀ­παρ­νη­σά­σθω ἑ­αυ­τὸν καὶ ἀ­ρά­τω τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ, καὶ ἀ­κο­λου­θε­ί­τω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέ­λῃ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ σῶ­σαι, ἀ­πο­λέ­σει αὐ­τήν· ὃς δ' ἂν ἀ­πο­λέ­σῃ τὴν ἑ­αυ­τοῦ ψυ­χὴν ἕ­νε­κεν ἐ­μοῦ καὶ τοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου, οὗ­τος σώ­σει αὐ­τήν. τί γὰρ ὠ­φε­λή­σει ἄν­θρω­πον ἐ­ὰν κερ­δή­σῃ τὸν κό­σμον ὅ­λον, καὶ ζη­μι­ω­θῇ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ; ἢ τί δώ­σει ἄν­θρω­πος ἀν­τάλ­λαγ­μα τῆς ψυ­χῆς αὐ­τοῦ; ὃς γὰρ ἐ­ὰν ἐ­παι­σχυν­θῇ  με  καὶ  τοὺς  ἐ­μοὺς λό­γους ἐν τῇ γε­νε­ᾷ τα­ύ­τῃ τῇ μοι­χα­λί­δι ­ καὶ ἁ­μαρ­τω­λῷ, καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­παι­σχυν­θή­σε­ται αὐ­τὸν ὅ­ταν ἔλ­θῃ ἐν τῇ δό­ξῃ τοῦ πα­τρὸς αὐ­τοῦ με­τὰ τῶν ἀγ­γέ­λων τῶν ἁ­γί­ων. Καὶ ἔ­λε­γεν αὐ­τοῖς· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι εἰ­σί τι­νες τῶν ὧ­δε ἑ­στη­κό­των, οἵ­τι­νες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕ­ως ἂν ἴ­δω­σι τὴν βα­σι­λεί­αν τοῦ Θε­οῦ ἐ­λη­λυ­θυῖ­αν ἐν δυ­νά­μει. 

                                     (Μᾶρκ. η΄[8] 34 - θ΄[9]  1)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ὁ Ἰ­η­σοῦς κά­λε­σε τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ μα­ζὶ μὲ τοὺς μα­θη­τές του καὶ τοὺς εἶ­πε: Ἐ­κεῖ­νος ποὺ θέ­λει νὰ γί­νει δι­κός μου καὶ νὰ μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ ὡς μα­θη­τής μου, ἂς δι­α­κό­ψει κά­θε φι­λί­α καὶ σχέ­ση μὲ τὸν δι­ε­φθαρ­μέ­νο ἀ­π' τὴν ἁ­μαρ­τί­α ἑ­αυ­τό του κι ἂς πά­ρει τὴ στα­θε­ρὴ ἀ­πό­φα­ση νὰ ὑ­πο­στεῖ γιὰ μέ­να ὄ­χι μό­νο κά­θε θλί­ψη καὶ δο­κι­μα­σί­α, ἀλ­λά ἀ­κό­μα καὶ θά­να­το σταυ­ρι­κό, καὶ τό­τε ἂς μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ μι­μού­με­νος τὸ πα­ρά­δειγ­μά μου. Καὶ μὴ δι­στά­σει κα­νεὶς νὰ κά­νει τὶς θυ­σί­ες αὐ­τές. Δι­ό­τι ὅ­ποι­ος θέ­λει νὰ σώ­σει τὴ ζω­ή του, θὰ χά­σει τὴν πνευ­μα­τι­κή, εὐ­τυ­χι­σμέ­νη καὶ αἰ­ώ­νια ζω­ή. Ὅ­ποι­ος ὅ­μως χά­σει καὶ θυ­σιά­σει τὴ ζω­ή του γιὰ τὴν ὁ­μο­λο­γί­α καὶ τὴν ὑ­πα­κο­ή του σὲ μέ­να καὶ τὸ εὐ­αγ­γέ­λιό μου, αὐ­τὸς θὰ σώ­σει τὴν ψυ­χή του στὴ μέλ­λου­σα ζω­ή, ὅ­που θὰ κερ­δί­σει τὴν αἰ­ώ­νια εὐ­τυ­χί­α. Κι ἐ­κεί­νη ἡ σω­τη­ρί­α εἶ­ναι τὸ πᾶν. Δι­ό­τι τί θὰ ὠ­φε­λή­σει τὸν ἄν­θρω­πο, ἐ­ὰν κερ­δί­σει ὅ­λον αὐ­τὸν τὸν ὑ­λι­κὸ κό­σμο, καὶ στὸ τέ­λος χά­σει τὴν ψυ­χή του; Δι­ό­τι ἡ ψυ­χή του, ποὺ εἶ­ναι πνευ­μα­τι­κὴ καὶ αἰ­ώ­νια, δὲν συγ­κρί­νε­ται μὲ κα­νέ­να ἀ­π' τὰ ὑ­λι­κὰ ἀ­γα­θὰ τοῦ φθαρ­τοῦ κό­σμου. Ἤ, ἐ­ὰν ἕ­νας ἄν­θρω­πος χά­σει τὴν ψυ­χή του, τί μπο­ρεῖ νὰ δώ­σει ὡς ἀν­τάλ­λαγ­μα γιὰ νὰ τὴν ἐ­ξα­γο­ρά­σει ἀ­π' τὴν αἰ­ώ­νια ἀ­πώ­λεια; Κι ἀ­σφα­λῶς θὰ χά­σει τὴν ψυ­χὴ του ἐ­κεῖ­νος ποὺ δὲν θὰ ὑ­πο­στεῖ γιὰ μέ­να τὶς θυ­σί­ες αὐ­τές. Δι­ό­τι ὁ­ποι­οσ­δή­πο­τε ντρα­πεῖ ἐ­μέ­να καί τά λό­για μου ἐ­πη­ρε­α­σμέ­νος ἀ­π' τὶς πε­ρι­φρο­νή­σεις καὶ τοὺς χλευα­σμοὺς τῶν ἀν­θρώ­πων τῆς γε­νιᾶς αὐ­τῆς ποὺ ἀ­πο­στά­τη­σε ἀ­π' τὸν πνευ­μα­τι­κό της νυμ­φί­ο καὶ εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λή, αὐ­τὸν θὰ τὸν ντρα­πεῖ καὶ ὁ υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που καὶ θὰ τὸν ἀ­πο­κη­ρύ­ξει ὡς ξέ­νο, ὅ­ταν θά ἔλ­θει μέ τούς ἁ­γί­ους ἀγ­γέ­λους πε­ρι­βε­βλη­μέ­νος μέ τή δό­ξα τοῦ Πα­τρός του. Τούς ἔ­λε­γε ἀ­κό­μη: Σᾶς λέ­ω ἀ­λη­θι­νά ὅ­τι ὑ­πάρ­χουν με­ρι­κοί ἀ­π’ αὐ­τούς πού στέ­κον­ται ἐ­δῶ, οἱ ὁ­ποῖ­οι δέν θά γευ­θοῦν θά­να­το προ­τοῦ νά δοῦν με­τά τήν κά­θο­δο τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος νά κα­τα­λύ­ε­ται ἡ πα­λαι­ά θεί­α τά­ξη καί δι­α­θή­κη μέ τήν κα­τα­στρο­φή τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ καί τοῦ να­οῦ της καί μέ δύ­να­μη ἀ­κα­τα­γώ­νι­στη καί ὑ­περ­φυ­σι­κή ἡ νέ­α τά­ξη στόν κό­σμο, τήν ὁ­ποί­α θά ἐκ­προ­σω­πεῖ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ὡς ἄλ­λη βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ πά­νω στή γῆ.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Σταυροῦ Ἦχος α'

Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα