ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 (24 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  

Ἀδελφοί, ἡ μέν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ ᾿Ισραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν· μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν. Ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν. Τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι. Μωυσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου, ὅτι «ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς»· ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτω λέγει· «Μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου, τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν;» Τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· ἢ «τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον;» Τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. Ἀλλὰ τί λέγει; «Ἐγγύς σου τὸ ῥῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου»· τοῦτ᾿ ἔστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. Ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον ᾿Ιησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.

                                    (Ρωμ.ι΄[10] 1 – 10)

ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ

Πολλοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ποὺ ὄντως ἐπιζητοῦν νὰ γνωρίσουν τὸν Θεὸ καὶ νὰ συνδεθοῦν μαζί του ὅ,τι κι ἐὰν αὐτὸ τοὺς κοστίσει. Καὶ ἐνῶ αὐτὸ εἶναι ὁπωσδήποτε θετικὸ καὶ ἐπαινετό, ἀπ᾿ τὴν ἄλλη, μπερδεύονται στὶς ἀτραποὺς καὶ τὰ σκοτεινὰ περάσματα τοῦ ποικίλου θρησκευτικοῦ πλουραλισμοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χάνουν τὸν ἀρχικό τους στόχο.

Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν κατάσταση τοῦ πνευματικοῦ τους ἀποπροσανατολισμοῦ ποὺ ζοῦσαν κατὰ τραγικὸ τρόπο οἱ Ἑβραῖοι, μᾶς περιγράφει τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα καὶ ταυτοχρόνως μᾶς παρουσιάζει καὶ τὴν λύση τοῦ προβλήματος.

Ἡ περικοπὴ καὶ ὅλο γενικῶς τὸ δέκατο κεφάλαιο τῆς ἐπιστολῆς ἀποκαλύπτουν τὸν πόνο τοῦ Ἀπ. Παύλου, ὁ ὁποῖος «φλεγόταν» (Β´ Κορ. ια´[11] 29) ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῶν συμπατριωτῶν του καὶ ὡς γνήσιος Ἀπόστολος λαχταροῦσε τὴν σωτηρία τους. Ἔφτανε μάλιστα στὸ σημεῖο, ὁ ἴδιος νὰ γίνει «ἀνάθεμα» ( Ρωμ. θ´[9] 3), ἀρκεῖ ὅλος αὐτὸς ὁ Ἑβραϊκὸς λαός, νὰ ἀναγνωρίσει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι αὐτὸς ὁ Γιαχβὲ ποὺ ἦρθε για νὰ σώσει μαζὶ μὲ τὸν λαὸ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τὸν κόσμο ὁλόκληρο.

Δὲν ἀρκεῖ λοιπὸν νὰ ἔχει κανεὶς μόνο τὸν «ζῆλο», ταυτοχρόνως χρειάζεται νὰ συνυπάρχει καὶ ἡ ὀρθὴ γνώση. Καὶ τοῦτο διότι ὅταν ὁ αὐτὸς ζῆλος γιὰ τὸν Θεὸ δὲν διευθύνεται καὶ ἀπὸ τὴν ὀρθὴ καὶ πλήρη γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τῶν «καθηκόντων» τοῦ πιστοῦ πρὸς τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ πρὸς τοὺς συνανθρώπους, τότε δημιουργοῦνται πολλὲς καὶ σοβαρὲς καταστάσεις ποὺ μάλλον περιπλέκουν ἀντὶ νὰ ἐπιλύουν τὰ προβλήματα.

Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα; Μὰ οἱ ἴδιοι οἱ Ἑβραῖοι, οἱ ὁποῖοι κατάντησαν Χριστοκτόνοι καὶ θὰ παραμείνουν βεβαίως ἔτσι, πορωμένοι, παρὰ τὸν ζῆλο τους, «...ἄχρις οὗ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθει, καὶ οὕτω πᾶς Ἰσραὴλ σωθήσεται...» (Ρωμ. ια´[11] 25-26).

Βεβαίως, δὲν εἶναι καθόλου δύσκολο, ὅπως βλέπουμε, στὸ φρικτὸ κατάντημα τοῦ Ἰσραὴλ νᾶ ὁδηγηθεῖ καὶ ὁποιοσδήποτε ἄνθρωπος ἢ ὁποιαδήποτε κοινότητα, ὅταν ξεφύγει ἀπὸ τὸ μέτρο τῆς πίστεως καὶ ἀπὸ τὴν εὐλογημένη διάκριση.

Μιὰ σύντομη ματιὰ στὶς τραγικὲς σελίδες τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας, μᾶς κάνει νὰ μένουμε μὲ κομμένη τὴν ἀνάσα, κάθε φορὰ ποὺ γιὰ διάφορους λόγους τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ συγκλονίζεται μὲ ἐσωτερικὲς ταραχὲς ποὺ σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις, ὅταν αὐτὲς δὲν ἀποσοβοῦνται, καταλήγουν σὲ σχίσματα καὶ ἀλλοίμονο, σὲ καταστροφικὲς αἱρέσεις.

Καὶ ὁπωσδήποτε, τόσο ἡ ἱστορία τοῦ «ἐκλεκτοῦ λαοῦ», ὅσο καὶ αὐτὴ ἡ γενικὴ ἱστορία, θὰ πρέπει νὰ μελετᾶται, ὄχι βεβαίως γιὰ νὰ προβάλλονται τὰ ἀρνητικὰ ὡς παραδείγματα πρὸς μίμηση, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ σπουδάζεται μὲ περίσκεψη καὶ νὰ καταγράφουμε τὰ πάμπολλα παραδείγματα πρὸς ἀποφυγήν...

Μὲ πόση, ἀλήθεια, προσοχὴ, χρειάζεται νὰ βαδίζουμε τὸν δρόμο μας, ἀφοῦ ὡς γνωστὸν «τὸ Ὀρθοδοξεῖν ἐστι ἀεὶ σχοινοβατεῖν»! Καὶ πόσο προσεχτικοὶ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ὅσοι, λόγω τῆς θέσεώς τους, καθοδηγοῦν τὸ λογικὸ ποίμνιο; Πόση σύνεση πράγματι χρειάζεται ὥστε, νὰ μὴ δημιουργοῦνται σκάνδαλα ποὺ κλονίζουν ἀστήρικτες συνειδήσεις καὶ ἐνδεχομένως νὰ ὁδηγηθοῦν στὴ συνέχεια οἱ σκανδαλισθέντες σὲ ἀποστασιοποιήσεις, ἀκόμα δὲ καὶ σὲ σχίσματα, παρὰ τὸν ζῆλο ποὺ εἶναι δεδομένο ὅτι ὑφίσταται;

Καὶ πόσο θὰ πρέπει νὰ ἀκούσουμε στὴ συνέχεια τὸν Θεόπνευστο λόγο τοῦ Ἀποστόλου ποῦ μᾶς μιλάει για τὴν ζωντανὴ πίστη!

Ὤ, αὐτὴ ἡ γνήσια καὶ κρυστάλλινη πίστις! Εἶναι τὸ μόνο ποὺ ἔχει ἀνάγκη ὁ ἄνθρωπος.

Ἂς μὴ ψάχνουμε ἀγαπητοί μου νὰ βροῦμε αὐτὸ ποὺ λαχταρᾶ ἡ ὑπαρξή μας, οὔτε σὲ ἄλλες πίστεις, οὔτε σὲ πλανεμένα φιλοσοφικὰ ἢ περίεργα καὶ ἀκραία κοινωνικὰ συστήματα ποὺ στὴν κυριολεξία μᾶς «κουρελιάζουν» στὸ τέλος.

«Τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι» (Ρωμ. ι´[10] 4) Αὐτὸς ὁ Χριστός, ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας, ἔδωσε τὸ ὁριστικὸ τέλος στὴν ἀποστολὴ καὶ τὴν ἰσχὺ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Νόμου.

Αὐτὸς ὁ ἴδιος, σὲ κάθε ἐποχή, ἀπομυθοποιεῖ καὶ καταργεῖ ὁ,τιδήποτε ἔρχεται «ὡς φάσμα ἀληθείας» για νὰ σαγηνεύσει τὴν καρδιά μας. Αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς «ἐξῆλθεν νικῶν καὶ ἵνα νικήσει» (Ἀποκ. στ´[6] 2).

Τώρα πλέον, ἐπιτυγχάνει τὸν εὐλογημένο σκοπό του ὁ καθένας μας ποὺ πιστεύει στὸν Χριστὸ καὶ ἔχει καταστεῖ συνειδητὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας Του, τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Τώρα πλέον ξεδιψᾶ αὐτὸς ποὺ γεύεται ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς (Ἰωάν. δ´[4] 14), καὶ ὄχι ἐκεῖνος ποὺ τρέχει στὸ «φρέαρ τὸ συντετριμμένον» ὅπως συνεχίζουν νὰ κάνουν οἱ Ἑβραῖοι, καὶ ὅσοι δυστυχῶς ἐξαρτῶνται ἀπ’ αὐτούς...

Ἔχουμε λοιπὸν ἀνάγκη νὰ ζοῦμε ὄχι μια τυπικὴ καὶ ἐξωτερικὴ θρησκευτικότητα. Ὄχι μια νόθο κατάσταση ποὺ παρὰ τὸν ὑπάρχοντα ζῆλο, κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ παραμένει στοὺς τύπους καὶ νὰ χάνει τὴν οὐσία. Ἀλλ’ ἔχουμε ἀνάγκη τὴν γνήσια Ἐκκλησιαστικὴ ζωή, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται καὶ ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ πηγαία, αὐθόρμητη καὶ αὐθεντικὴ πίστη καὶ ἀγάπη στὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ Ἰησοῦ.

Ἔχουμε ἀνάγκη μιὰ αὐθεντικὴ πίστη ἡ ὁποία θὰ ἀλλάζει τὴν ζωή μας καὶ θὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ὁ τελικός μας στόχος, τὸ ποθούμενο καὶ ἡ λαχτάρα μας.

Βεβαίως ἡ καλλιέργεια τῆς πίστεως περὶ τῆς ὁποίας κάνουμε λόγο, δὲν εἶναι καὶ τόσο εὔκολη ὑπόθεση. Εἶναι ἔργο ὁλοκλήρου τῆς ζωῆς μας. Καὶ γιὰ τοῦτο χρειάζεται ὑπομονή, ἐπιμονή, ἀγωνιστικὴ διάθεση καὶ προπαντὸς ἡ εὐλογημένη διάκριση.

Ἂς τὸ κάνουμε λοιπὸν θέμα θερμῆς προσευχῆς καὶ εἴθε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς νὰ μᾶς συγκρατεῖ πάντοτε ὥστε, νὰ προκόπτουμε εἰς ἁγιασμὸν ἐντὸς τοῦ Σώματός του δηλ. στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία.

Ἀμὴν

Ἄρθρο τοῦ π. Ἰωὴλ   Πηγή: http://konitsa-epirus.blogspot.gr

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι, ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. Καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν, λέγοντες· Τί ἡμῖν καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; Ἦν δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· Εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ὑπάγετε. Οἱ δὲ ἐξελθόντες, ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ ἰδοὺ, ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. Οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον· καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν, ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. Καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ· καὶ ἰδόντες αὐτὸν, παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν.  Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον, διεπέρασε, καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.

                                         (Ματθ. η΄[8] 28 –θ΄[9] 1)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ, ὅταν ὁ Κύριος ἦλθε στὴν ἀπέναντι ὄχθη, στὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν, τὸν συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι ποὺ ἔβγαιναν ἀπὸ τὰ μνήματα ποὺ ὑπῆρχαν ἐκεῖ, στὰ ὁποῖα εὐχαριστιοῦνταν νὰ κατοικοῦν. Ἦταν καὶ οἱ δύο ἐπιθετικοὶ καὶ πολὺ ἐπικίνδυνοι· τόσο, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ κανεὶς νὰ περάσει ἀπ᾿ τὸν δρόμο ἐκεῖνο. Καὶ ξαφνικὰ ἀπ᾿ τὸν φόβο τους κραύγασαν δυνατὰ καὶ εἶπαν: Ποιὰ σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σὲ μᾶς καὶ σὲ σένα, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ; Ἦλθες ἐδῶ πρόωρα, πρὶν ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς παγκόσμιας κρίσεως, γιὰ νᾶ μᾶς βασανίσεις; Στὸ μεταξὺ ὑπῆρχε μακριὰ ἀπ᾿ αὐτοὺς ἕνα κοπάδι μὲ πολλοὺς χοίρους, ποὺ ἔβοσκαν ἐκεῖ. Οἱ δαίμονες τότε ἄρχισαν νὰ τὸν παρακαλοῦν λέγοντας: Ἐὰν πρόκειται νὰ μᾶς βγάλεις ἔξω ἀπὸ ἐδῶ, δῶσ᾿ μας τὴν ἄδεια νὰ φύγουμε καὶ νὰ μποῦμε μέσα στὸ κοπάδι τῶν χοίρων. Κι ἐπειδὴ αὐτοὶ ποὺ ἔτρεφαν τοὺς χοίρους τὸ ἔκαναν αὐτὸ παραβαίνοντας τὸν Μωσαϊκὸ νόμο, ποὺ ἀπαγόρευε ὡς ἀκάθαρτο τὸ χοιρινὸ κρέας, ὁ Κύριος τιμωρώντας τὴν παρανομία τους αὐτὴ εἶπε στοὺς δαίμονες: Πηγαίνετε. Κι αὐτοὶ βγῆκαν ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώπους καὶ πῆγαν στοὺς χοίρους. Καὶ ξαφνικὰ ὅλο τὸ κοπάδι τῶν χοίρων ὄρμησε μὲ μανία ἀπὸ τὸ ἐπάνω μέρος τοῦ γκρεμοῦ πρὸς τὰ κάτω, στὴ θάλασσα, καὶ πνίγηκαν στὰ νερὰ τῆς λίμνης. Τότε ἐκεῖνοι ποὺ ἔβοσκαν τοὺς χοίρους ἔφυγαν, κι ἀφοῦ πῆγαν στὴν πόλη, ἀνήγγειλαν ὅλα ὅσα ἔγιναν, καὶ ἰδιαιτέρως τὸ τί συνέβη μὲ τοὺς δαιμονισμένους. Καὶ τότε ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως βγῆκαν γιὰ νὰ συναντήσουν τὸν Ἰησοῦ· κι ὅταν τὸν εἶδαν, τὸν παρακάλεσαν νὰ φύγει ἀπὸ τὰ σύνορά τους, ἀπὸ φόβο μήπως πάθουν καὶ μεγαλύτερα κακά. Καὶ ἀφοῦ μπῆκε σ' ἕνα πλοῖο, πέρασε στὴν ἀπέναντι ὄχθη τῆς λίμνης, καὶ ἦλθε στὴ δική του πόλη, τὴν Καπερναούμ.