ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, δι­και­ω­θέν­τες ἐκ πί­στε­ως εἰ­ρή­νην ἔ­χο­μεν πρὸς τὸν Θε­ὸν δι­ὰ τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, δι' οὗ καὶ τὴν προ­σα­γω­γὴν ἐ­σχή­κα­μεν τῇ πί­στει εἰς τὴν χά­ριν τα­ύ­την ἐν ᾗ ἑ­στή­κα­μεν, καὶ καυ­χώ­με­θα ἐ­π' ἐλ­πί­δι τῆς δό­ξης τοῦ Θε­οῦ. οὐ μό­νον δέ, ἀλ­λὰ καὶ καυ­χώ­με­θα ἐν ταῖς θλί­ψε­σιν, εἰ­δό­τες ὅ­τι ἡ θλῖ­ψις ὑ­πο­μο­νὴν κα­τερ­γά­ζε­ται, ἡ δὲ ὑ­πο­μο­νὴ δο­κι­μήν, ἡ δὲ δο­κι­μὴ ἐλ­πί­δα, ἡ δὲ ἐλ­πὶς οὐ κα­ται­σχύ­νει, ὅ­τι ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ ἐκ­κέ­χυ­ται ἐν ταῖς καρ­δί­αις ἡ­μῶν δι­ὰ Πνε­ύ­μα­τος ἁ­γί­ου τοῦ δο­θέν­τος ἡ­μῖν. ἔ­τι γὰρ Χρι­στὸς ὄν­των ἡ­μῶν ἀ­σθε­νῶν κα­τὰ και­ρὸν ὑ­πὲρ ἀ­σε­βῶν ἀ­πέ­θα­νε. μό­λις γὰρ ὑ­πὲρ δι­κα­ί­ου τις ἀ­πο­θα­νεῖ­ται· ὑ­πὲρ γὰρ τοῦ ἀ­γα­θοῦ τά­χα τις καὶ τολ­μᾷ ἀ­πο­θα­νεῖν. συ­νί­στη­σι δὲ τὴν ἑ­αυ­τοῦ ἀ­γά­πην εἰς ἡ­μᾶς ὁ Θε­ὸς, ὅ­τι ἔ­τι ἁ­μαρ­τω­λῶν ὄν­των ἡ­μῶν Χρι­στὸς ὑ­πὲρ ἡ­μῶν ἀ­πέ­θα­νε. πολ­λῷ οὖν μᾶλ­λον δι­και­ω­θέν­τες νῦν ἐν τῷ αἵ­μα­τι αὐ­τοῦ σω­θη­σό­με­θα δι' αὐ­τοῦ ἀ­πὸ τῆς ὀρ­γῆς. εἰ γὰρ ἐ­χθροὶ ὄν­τες κα­τηλ­λά­γη­μεν τῷ Θε­ῷ δι­ὰ τοῦ θα­νά­του τοῦ υἱ­οῦ αὐ­τοῦ, πολ­λῷ μᾶλ­λον κα­ταλ­λα­γέν­τες σω­θη­σό­με­θα ἐν τῇ ζω­ῇ αὐ­τοῦ. 

                                         (Ρωμ. ε΄[5] 1 – 10)

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

1. ΕΙΡΗΝΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέσα σὲ λίγες γραμμὲς παρουσιάζει τὴν νέα σχέση τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν Θεὸ κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν συγκρίνει μὲ τὴν πρὸ Χριστοῦ κατάσταση. Τονίζει ὅτι οἱ βαπτισμένοι Χριστιανοὶ πλέον ἔχουμε διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰρήνη μὲ τὸν Θεό. Δὲν τρέμουμε πλέον τὴν θεία ὀργή, ὅπως ἔτρεμαν οἱ ἄνθρωποι στὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχή. Διότι ὁ Κύριός μας μᾶς μεταμόρφωσε ἀπὸ τέκνα τῆς ὀργῆς σὲ τέκνα τοῦ Θεοῦ, μᾶς εἰσήγαγε στὴν κατάσταση τῆς χάριτος. Ἐπειδὴ τὰ νοήματα εἶναι πυκνὰ καὶ βαθιά, ἂς προσπαθήσουμε μὲ ἁπλᾶ λόγια νὰ τὰ ἐξηγήσουμε. Νὰ δοῦμε δηλαδὴ γιατί οἱ ἄνθρωποι ἤμασταν ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ πῶς μᾶς εἰρήνευσε μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα ὁ Κύριος μᾶς Ἰησοῦς Χριστός.

Οἱ πρὸ Χριστοῦ ἄνθρωποι λόγῳ τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων καὶ τῆς κυριαρχίας τῆς ἁμαρτίας στὴ ζωή τους εἶχαν διαταραγμένη σχέση μὲ τὸν οὐράνιο Θεό, ἐκτὸς βέβαια ἐλαχίστων ἑξαιρέσεων. Εἶχαν γίνει ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ. Διότι ἡ ἁμαρτία ὄχι μόνο τοὺς ἀποξένωσε ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ τοὺς κατέστησε ἀποστάτας καὶ θεομάχους. Οἱ ἄνθρωποι μακριὰ πλέον ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀγρίεψαν, ἀποκτηνώθηκαν, ἔγιναν ἕρμαια τοῦ διαβόλου. Αἱμορραγοῦσαν πνευματικῶς καθημερινὰ καὶ κατήντησαν ἐρείπια, ζωντανοὶ νεκροί. Ἦσαν τυφλοί, καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ διακρίνουν τὸν δρόμο ποὺ θὰ τοὺς ὁδηγοῦσε στὴ σωτηρία. Ἀλλὰ κι ἂν τὸν ἐγνώριζαν, ἦσαν παράλυτοι, καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ βαδίσουν στὸν δρόμο αὐτό. Ἦταν ἀδύνατο νὰ θεραπευθοῦν μόνοι τους ἀπὸ τὸ φοβερὸ νόσημά τους. Ἡ κατάστασή τους ἦταν ἀξιοθρήνητη καὶ ἀπελπιστική. Μόνο ὁ Θεὸς μποροῦσε νὰ τοὺς ἀναστήσει πνευματικῶς καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν κατάσταση τῆς χάριτος. Ὅμως οἱ πρὸ Χριστοῦ ἄνθρωποι λόγω τῆς ἁμαρτωλότητός τους ἔτρεμαν τὸν Θεὸ· Τὸν ἔβλεπαν ὡς τιμωρὸ καὶ ἐκδικητή.

Γι' αὐτὸ λοιπόν, λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος. Γιὰ νὰ εἰρηνεύσει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ τοὺς κάνει καὶ πάλι παιδιά του. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὴν ἐνανθρώπησή του καὶ τὴν σταυρική του θυσία μᾶς εἰρήνευσε μὲ τὸν Θεό. Ὄχι μόνο κατέπαυσε τὴν ἔχθρα, ἀλλὰ καὶ μᾶς ἔκανε φίλους τοῦ Θεοῦ, παιδιά του ἀγαπημένα. Μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήρια συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες μας, εἰρήνευσε τὴν ψυχή μας, μᾶς κατέστησε τέκνα φωτὸς καὶ εἰρήνης.

Αὐτὴ ἠ πραγματικότητα ἔχει πολὺ μεγάλη σημασία γιὰ τὸν σημερινὸ ἀνειρήνευτο κόσμο μας. Αὐτὴν πρέπει νὰ γνωρίσουν καὶ νὰ κατανοήσουν ὅλοι οἱ ταραγμένοι καὶ τσακισμένοι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἄνθρωποι: ὅτι ἐὰν θέλουν νὰ εἰρηνεύσουν, νὰ δοῦν φῶς στὴν ψυχή τους, δὲν ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ ἀποκαταστήσουν τὴ σχέση τους μὲ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Διότι ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς μας δὲν εἶναι ἕνα ψυχολογικὸ ἀνθρώπινο ἐπίτευγμα, ἀλλὰ εἶναι ἡ κατάσταση τῆς μονίμου διαμονῆς μας μέσα στὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι σχέση εἰρήνης μὲ τὸν Θεό. Εἶναι κοινωνία ἀγάπης μαζί του. Διότι «ὁ Χριστὸς ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφ. β'[2] 14).

2. Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Στὴ συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος προβάλλει τὴν ἀξιοθαύμαστη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σὲ μᾶς, τὴν ἄβυσσο τῆς φιλανθρωπίας του. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, λέγει, ἐκχύθηκε καὶ πλημμύρισε τὶς καρδιές μας. Καὶ αὐτὸ ποὺ ἀποδεικνύει τὴν ἄπειρη αὐτὴ ἀγάπη του σὲ μᾶς εἶναι ὅτι ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος καὶ πέθανε ὄχι γιὰ κάποιους δικαίους ἀνθρώπους ἀλλὰ γιὰ μᾶς ποὺ ἤμασταν ὄχι μόνο ἁμαρτωλοὶ ἀλλὰ καὶ προδόται καὶ ἀρνηταί, βλάσφημοι καὶ ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ· ἀνάξιοι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Πόση ἀγάπη λοιπὸν ἔδειξε ὁ Θεὸς σέ μᾶς! Κατῆλθε στὴ γῆ καὶ σταυρώθηκε καὶ πέθανε πρὸς χάριν ἁμαρτωλῶν καὶ ἀσεβῶν. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἀποτελεῖ πρωτοφανὲς μυστήριο τῆς ἀγάπης του, τὸ ὁποῖο, ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, θὰ μᾶς τὸ ἀποκαλύπτει καὶ θὰ μᾶς τὸ ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος Θεὸς στὴν αἰωνιότητα κι ἐμεῖς θὰ θαυμάζουμε ἀκόμη περισσότερο τὴν ἄπειρη ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία του καὶ θὰ Τὸν λατρεύουμε.

Ἐκεῖ θὰ καταλάβουμε πολὺ περισσότερο πόσο πολὺ μᾶς ἀγάπησε ὁ Χριστός μας, ὥστε νὰ γίνει ἄνθρωπος καὶ νὰ σταυρωθεῖ γιὰ μᾶς. Ἐκεῖ θὰ κατανοήσουμε βαθύτερα πῶς ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πλημμυρίζει καθημερινὰ τὶς καρδιές μας· ὅτι ὅπως τὸ νερὸ πλημμυρίζει τὴν γῆ καὶ τρέχει ἀνεξάντλητα, ἔτσι καὶ ὁ Κύριος πλημμυρίζει τὴ ζωή μας μὲ τὴν ἀγάπη του. Ἀπὸ τὸν ὠκεανὸ τῆς θείας ἀγάπης του γεμίζει τὶς καρδιές μας καὶ τὶς καθιστᾷ κατοικητήριο τῆς ἀγάπης του. Ἀλλὰ καὶ ἀκόμη περισσότερο, ἐφ' ὅσον τόση ἀγάπη μᾶς ἔδειξε ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τῆς θυσίας του ὁ Κύριος καὶ τόση ἀγάπη μᾶς δείχνει καθημερινὰ στὴν ζωή μας, πόση ἄραγε ἀγάπη θὰ μᾶς προσφέρει ἀπὸ τὸν οὐράνιο θρόνο του στὴν βασιλεία του;

Τί μποροῦμε ἄραγε νὰ κατανοήσουμε ἐδῶ στὴν γῆ ἀπὸ τὸ μυστήριο αὐτό τῆς σταυρικῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας; Ἂς προσπαθοῦμε τουλάχιστον καθημερινὰ νὰ μαθητεύουμε σ᾿ αὐτὸ καὶ νὰ ἐμπνεόμαστε ἀπὸ αὐτό. Κι ἂς φιλοτιμηθοῦμε, Ἐκεῖνον ποὺ τόσο μᾶς ἀγάπησε καὶ μᾶς ἀγαπᾷ, ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς, νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε μὲ ὅλη μας τὴν δύναμη γνήσια καὶ ἀληθινά, ζώντας κατὰ τὸ ἅγιο θέλημά του, γινόμενοι εὐάρεστοι ἐνώπιόν του.

 (Διασκευὴ ἀπὸ παλαιὸ τόμο τοῦ Περιοδικοῦ «Ο ΣΩΤΗΡ»)

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος^. Ὁ λύ­χνος τοῦ σώ­μα­τός ἐ­στιν ὁ ὀ­φθαλ­μός. ἐ­ὰν οὖν ὁ ὀ­φθαλ­μός σου ἁ­πλοῦς ᾖ, ὅ­λον τὸ σῶ­μά σου φω­τει­νὸν ἔ­σται· ἐ­ὰν δὲ ὁ ὀ­φθαλ­μός σου πο­νη­ρὸς ᾖ, ὅ­λον τὸ σῶ­μά σου σκο­τει­νὸν ἔ­σται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκό­τος ἐ­στί, τὸ σκό­τος πό­σον; Οὐ­δεὶς δύ­να­ται δυ­σὶ κυ­ρί­οις δου­λε­ύ­ειν· ἢ γὰρ τὸν ἕ­να μι­σή­σει καὶ τὸν ἕ­τε­ρον ἀ­γα­πή­σει, ἢ ἑ­νὸς ἀν­θέ­ξε­ται καὶ τοῦ ἑ­τέ­ρου κα­τα­φρο­νή­σει· οὐ δύ­να­σθε Θε­ῷ δου­λε­ύ­ειν καὶ μα­μω­νᾷ. Δι­ὰ τοῦ­το λέ­γω ὑ­μῖν, μὴ με­ρι­μνᾶ­τε τῇ ψυ­χῇ ὑ­μῶν τί φά­γη­τε καὶ τί πί­η­τε, μη­δὲ τῷ σώ­μα­τι ὑ­μῶν τί ἐν­δύ­ση­σθε· οὐ­χὶ ἡ ψυ­χὴ πλεῖ­όν ἐ­στιν τῆς τρο­φῆς καὶ τὸ σῶ­μα τοῦ ἐν­δύ­μα­τος; ἐμ­βλέ­ψα­τε εἰς τὰ πε­τει­νὰ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ, ὅ­τι οὐ σπε­ί­ρου­σιν οὐ­δὲ θε­ρί­ζου­σιν οὐ­δὲ συ­νά­γου­σιν εἰς ἀ­πο­θή­κας, καὶ ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν ὁ οὐ­ρά­νι­ος τρέ­φει αὐ­τά· οὐχ ὑ­μεῖς μᾶλ­λον δι­α­φέ­ρε­τε αὐ­τῶν; τίς δὲ ἐξ ὑ­μῶν με­ρι­μνῶν δύ­να­ται προ­σθεῖ­ναι ἐ­πὶ τὴν ἡ­λι­κί­αν αὐ­τοῦ πῆ­χυν ἕ­να; καὶ πε­ρὶ ἐν­δύ­μα­τος τί με­ρι­μνᾶ­τε; κα­τα­μά­θε­τε τὰ κρί­να τοῦ ἀ­γροῦ πῶς αὐ­ξά­νει· οὐ κο­πι­ᾷ οὐ­δὲ νή­θει· λέ­γω δὲ ὑ­μῖν ὅ­τι οὐ­δὲ Σο­λο­μὼν ἐν πά­σῃ τῇ δό­ξῃ αὐ­τοῦ πε­ρι­ε­βά­λε­το ὡς ἓν το­ύ­των. Εἰ δὲ τὸν χόρ­τον τοῦ ἀ­γροῦ, σή­με­ρον ὄν­τα καὶ αὔ­ρι­ον εἰς κλί­βα­νον βαλ­λό­με­νον, ὁ Θε­ὸς οὕ­τως ἀμ­φι­έν­νυ­σιν, οὐ πολ­λῷ μᾶλ­λον ὑ­μᾶς, ὀ­λι­γό­πι­στοι; μὴ οὖν με­ρι­μνή­ση­τε λέ­γον­τες, τί φά­γω­μεν ἤ τί πί­ω­μεν ἤ τί πε­ρι­βα­λώ­με­θα; πάν­τα γὰρ ταῦ­τα τὰ ἔ­θνη ἐ­πι­ζη­τεῖ· οἶ­δε γὰρ ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν ὁ οὐ­ρά­νι­ος ὅ­τι χρῄ­ζε­τε το­ύ­των ἁ­πάν­των. ζη­τεῖ­τε δὲ πρῶ­τον τὴν βα­σι­λε­ί­αν τοῦ Θε­οῦ καὶ τὴν δι­και­ο­σύ­νην αὐ­τοῦ, καὶ ταῦ­τα πάν­τα προ­στε­θή­σε­ται ὑ­μῖν.         

   (Ματθ.στ΄[6] 22 – 33)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

        Εἶπεν ὁ Κύριος^. Τὸ λυχνάρι ποὺ δίνει φῶς στὸ σῶμα εἶναι τὸ μάτι· καὶ τὸ λυχνάρι ποὺ φωτίζει τὴν ψυχὴ εἶναι ὁ νοῦς. Ἐὰν λοιπὸν τὸ μάτι σου εἶναι ὑγιές, ὅλο τὸ σῶμα σου θὰ εἶναι γεμάτο φῶς, σὰν νὰ ἦταν ὁλόκληρο τὸ σῶμα σου μάτι. Ἔτσι θὰ φωτίζεται καὶ ἡ ψυχή σου, ἐὰν ὁ νοῦς σου καὶ ἡ καρδιά σου δὲν ἔχουν τυφλωθεῖ ἀπ' τὴ φιλαργυρία καὶ τὴν προσκόλληση στὰ μάταια. Ἐὰν ὅμως τὸ μάτι σου εἶναι βλαμμένο καὶ τυφλωμένο, ὅλο τὸ σῶμα σου θὰ εἶναι βυθισμένο στὸ σκοτάδι. Ἐὰν λοιπὸν ἐκεῖνο ποὺ σοῦ δόθηκε γιὰ νὰ σοῦ μεταδίδει φῶς γίνει σκοτάδι, σὲ πόσο σκοτάδι θὰ βυθισθεῖς; Κάτι ἀνάλογο θὰ συμβεῖ, ἐὰν καὶ ὁ νοῦς σκοτισθεῖ ἀπὸ τὴν προσκόλληση στὸν πλοῦτο. Σὲ πόσο ἠθικὸ σκοτάδι θὰ βυθισθεῖ τότε ἡ ψυχή σου! Μὴν ἀπατᾶτε τὸν ἑαυτό σας μὲ τὴν ἰδέα ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ θησαυρίζει κανεὶς καὶ στὴ γῆ καὶ ταυτόχρονα νὰ εἶναι προσκολλημένος καὶ στὸ Θεό. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι συγχρόνως δοῦλος σὲ δύο κυρίους. Διότι ἢ θὰ μισήσει τὸν ἕνα καὶ θὰ ἀγαπήσει τὸν ἄλλο, ἢ θὰ προσκολληθεῖ στὸν ἕνα καὶ θὰ περιφρονήσει τὸν ἄλλο. Δὲν μπορεῖτε νὰ εἶστε συγχρόνως δοῦλοι καὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ μαμωνᾶ, δηλαδὴ τοῦ πλούτου. Ἢ θὰ μισήσετε τὸν πλοῦτο γιὰ νὰ ἀγαπήσετε τὸν Θεό, ἢ θὰ προσκολληθεῖτε στὸν πλοῦτο καὶ θὰ περιφρονήσετε τότε τὸν Θεό. Ἡ καρδιά σας λοιπὸν πρέπει νὰ ἀνήκει ἀποκλειστικὰ στὸν Θεό. Γι᾿ αὐτὸ σᾶς λέω, κόψτε τὴ ρίζα τῆς πλεονεξίας· καὶ μὴ φροντίζετε μὲ ἀγωνία καὶ στενοχώρια γιὰ τὴ ζωή σας τί θὰ φᾶτε καὶ τί θὰ πιεῖτε, οὔτε γιὰ τὸ σῶμα σας τί ἔνδυμα θὰ φορέσετε. Δὲν ἀξίζει ἡ ζωὴ περισσότερο ἀπὸ τὴν τροφή, καὶ τὸ σῶμα πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸ ἔνδυμα; Ὁ Θεὸς λοιπὸν ποὺ σᾶς ἔδωσε αὐτὰ τὰ ἀνώτερα, θὰ σᾶς δώσει καὶ τὰ κατώτερα, τὴν τροφὴ δηλαδὴ καὶ τὸ ἔνδυμα. Κοιτάξτε τὰ πουλιὰ ποὺ πετοῦν στὸν ἀέρα καὶ δεῖτε ὅτι αὐτὰ δὲν σπέρνουν οὔτε θερίζουν οὔτε μαζεύουν τροφὲς σὲ ἀποθῆκες γιὰ τὸ χειμώνα ἢ τὸν καιρὸ τῆς στερήσεως. Κι ὅμως ὁ ἐπουράνιος Πατέρας σας τὰ τρέφει. Ἐσεῖς δὲν ἀξίζετε πολὺ περισσότερο ἀπὸ αὐτά; Καὶ γιὰ νὰ καταλάβετε πόσο ἀνόητη καὶ ἀνίσχυρη εἶναι αὐτή σας ἡ μέριμνα, σᾶς ρωτῶ: Ποιὸς ἀπὸ σᾶς, ὁσοδήποτε κι ἂν φροντίσει, μπορεῖ νὰ προσθέσει στὸ ἀνάστημά του ἕναν πήχη; Κανένας. Τί κατορθώνετε λοιπὸν μὲ τὴ μέριμνά σας; Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ ἔνδυμα γιατί κυριεύεσθε ἀπὸ ἀνήσυχη καὶ ἀγωνιώδη φροντίδα; Παρατηρῆστε τὰ ἀγριολούλουδα, ποὺ φυτρώνουν μόνα τους στὸν ἀγρό, μὲ ποιὸ τρόπο αὐξάνουν. Δὲν κοπιάζουν οὔτε γνέθουν· κι ὅμως σᾶς λέω ὅτι οὔτε ὁ σοφὸς σὲ ἐπινοήσεις Σολομών, μὲ ὅλη τὴν ξακουσμένη βασιλική του μεγαλοπρέπεια καὶ τὴ λαμπρὴ καὶ ἔνδοξη περιβολὴ καὶ ἐμφάνισή του, δὲν ντύθηκε μὲ ἔνδυμα τόσο ὡραῖο καὶ θαυμάσιο, ὅπως περιβάλλεται ἕνα ἀπὸ τὰ ἀγριολούλουδα αὐτά. Κι ἂν ὁ Θεὸς ντύνει μὲ τόση μεγαλοπρέπεια τὰ ἀγριόχορτα, ποὺ φυτρώνουν μόνα τους στὸν ἀγρὸ καὶ δὲν ἔχουν προορισμὸ νὰ ζήσουν αἰώνια, ὅπως ἐσεῖς, ἀλλὰ σήμερα ὑπάρχουν καὶ αὔριο ρίχνονται στὸ φοῦρνο ὡς καύσιμη ὕλη, δὲν θὰ φροντίσει πολὺ περισσότερο γιὰ σᾶς καὶ δὲν θὰ σᾶς δώσει ἔνδυμα, ὀλιγόπιστοι; Μὴν καταληφθεῖτε λοιπὸν ποτὲ ἀπὸ ἀγωνιώδη φροντίδα λέγοντας: τί θὰ φᾶμε, ἢ τί θὰ πιοῦμε, ἢ μὲ ποιὸ ἔνδυμα θὰ ντυθοῦμε; Διότι οἱ ἐθνικοὶ καὶ εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι ἀγνοοῦν ἐντελῶς τὰ οὐράνια ἀγαθὰ ποὺ ἔχουν ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀξία, ζητοῦν ὅλα αὐτὰ τὰ μάταια καὶ φθαρτὰ ὡς τὰ μόνα σοβαρὰ καὶ ἀπαραίτητα. Ἐσεῖς ὅμως μὴν ἀνησυχεῖτε γι' αὐτά, διότι ὁ οὐράνιος Πατέρας σας γνωρίζει ὄτι ἔχετε ἀνάγκη ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ καὶ συνεπῶς θὰ σᾶς τὰ δώσει. Νὰ ζητᾶτε πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὰ πνευματικὰ ἀγαθὰ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν ποὺ ὁ Θεὸς σᾶς ζητᾶ ὡς ὅρο γιὰ νὰ σᾶς χαρίσει τὰ ἀγαθὰ αὐτά. Καὶ τότε ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπίγεια θὰ σᾶς δοθοῦν μαζὶ μ' ἐκεῖνα.