ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

Ι­Ε­ΡΑ Μ­Η­Τ­Ρ­Ο­Π­Ο­Λ­ΙΣ Π­Α­Φ­ΟΥ

Ι­Ε­Ρ­ΟΣ Ν­Α­ΟΣ Α­Π­Ο­Σ­Τ­Ο­Λ­ΩΝ Π­Α­Υ­Λ­ΟΥ Κ­ΑΙ Β­Α­Ρ­Ν­Α­ΒΑ

Κ­Υ­Ρ­Ι­Α­ΚΗ Ζ΄ Λ­Ο­Υ­ΚΑ

(6 Ν­Ο­Ε­Μ­Β­Ρ­Ι­ΟΥ 2016)

Ο Α­Π­Ο­Σ­Τ­Ο­Λ­ΟΣ (Κ΄ Ε­Π­Ι­Σ­Τ­Ο­Λ­ΩΝ)

Ἀ­δ­ε­λ­φ­οί, γ­ν­ω­ρ­ί­ζω ὑ­μ­ῖν, τὸ ε­ὐ­α­γ­γ­έ­λ­ι­ον τὸ ε­ὐ­α­γ­γ­ε­λ­ι­σ­θ­ὲν ὑπ᾿ ἐ­μ­οῦ ὅ­τι οὐκ ἔ­σ­τι κ­α­τὰ ἄ­ν­θ­ρ­ω­π­ον· ο­ὐ­δὲ γ­ὰρ ἐ­γὼ π­α­ρὰ ἀ­ν­θ­ρ­ώ­π­ου π­α­ρ­έ­λ­α­β­ον α­ὐ­τὸ ο­ὔ­τε ἐ­δ­ι­δ­ά­χ­θ­ην, ἀ­λ­λὰ δι᾿ ἀ­π­ο­κ­α­λ­ύ­ψ­ε­ως ᾿Ι­η­σ­οῦ Χ­ρ­ι­σ­τ­οῦ. ᾿Η­κ­ο­ύ­σ­α­τε γ­ὰρ τ­ὴν ἐ­μ­ὴν ἀν­α­σ­τ­ρ­ο­φ­ήν π­ο­τε ἐν τῷ ᾿Ι­ο­υ­δ­α­ϊ­σ­μῷ, ὅ­τι κ­αθ᾿ ὑ­π­ε­ρ­β­ο­λ­ὴν ἐ­δί­ω­κ­ον τ­ὴν ἐ­κ­κ­λ­η­σ­ί­αν τ­οῦ Θ­ε­οῦ κ­αὶ ἐ­π­ό­ρ­θ­ο­υν α­ὐ­τ­ήν, κ­αὶ π­ρ­ο­έ­κ­ο­π­τ­ον ἐν τῷ ᾿Ι­ο­υ­δ­α­ϊ­σ­μῷ ὑ­π­ὲρ π­ο­λ­λ­ο­ὺς σ­υ­ν­η­λ­ι­κ­ι­ώ­τ­ας ἐν τῷ γ­έ­ν­ει μ­ου, π­ε­ρ­ι­σ­σ­ο­τ­έ­ρως ζ­η­λ­ω­τ­ὴς ὑ­π­ά­ρ­χ­ων τ­ῶν π­α­τρ­ι­κ­ῶν μ­ου π­α­ρ­α­δ­ό­σ­ε­ων. ῞Ο­τε δὲ ε­ὐ­δ­ό­κ­η­σεν ὁ Θ­ε­ὸς ὁ ἀ­φ­ο­ρ­ί­σ­ας με ἐκ κ­ο­ι­λ­ί­ας μη­τ­ρ­ός μ­ου κ­αὶ κ­α­λ­έ­σ­ας δ­ιὰ τ­ῆς χ­ά­ρ­ι­τ­ος α­ὐ­τ­ο­ῦ ἀ­π­ο­κ­α­λ­ύ­ψ­αι τ­ὸν υ­ἱ­ὸν α­ὐ­τ­οῦ ἐν ἐ­μ­οί, ἵ­να ε­ὐ­α­γ­γ­ε­λ­ί­ζ­ω­μ­αι α­ὐ­τ­ὸν ἐν τ­ο­ῖς ἔ­θ­ν­ε­σ­ιν, ε­ὐ­θ­έ­ως οὐ π­ρ­ο­σ­α­ν­ε­θ­έ­μ­ην σ­α­ρ­κὶ κ­αὶ α­ἵ­μ­α­τι, ο­ὐ­δὲ ἀ­ν­ῆ­λ­θ­ον ε­ἰς ῾Ι­ε­ρ­ο­σ­ό­λ­υ­μα π­ρ­ὸς τ­ο­ὺς π­ρὸ ἐ­μ­οῦ ἀ­π­ο­σ­τ­ό­λ­ο­υς, ἀ­λ­λὰ ἀ­π­ῆ­λ­θ­ον ε­ἰς ᾿Α­ρ­α­β­ί­αν, κ­αὶ π­ά­λ­ιν ὑ­π­έ­σ­τ­ρ­ε­ψα ε­ἰς Δ­α­μ­α­σ­κ­όν. ῎Ε­π­ε­ι­τα μ­ε­τὰ ἔ­τη τ­ρ­ία ἀ­ν­ῆ­λ­θ­ον ε­ἰς ῾Ι­ε­ρ­ο­σ­ό­λ­υ­μα ἱ­σ­τ­ο­ρ­ῆ­σ­αι Π­έ­τ­ρ­ον, κ­αὶ ἐ­π­έ­μ­ε­ι­να π­ρ­ὸς α­ὐ­τ­ὸν ἡ­μ­έ­ρ­ας δ­ε­κ­α­π­έ­ν­τε· Ἕ­τ­ε­ρ­ον δὲ τ­ῶν ἀ­π­ο­σ­τ­ό­λ­ων ο­ὐκ ε­ἶ­δ­ον εἰ μὴ ᾿Ι­ά­κ­ω­β­ον τ­ὸν ἀ­δ­ε­λ­φ­ὸν τ­οῦ Κ­υ­ρ­ί­ου.                             

  (Γ­αλ. α΄[1] 11 – 19)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΝ

ΛΟΓΟΣ ΣΤΟ: « Τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθέν ὑπ᾿ ἐμοῦ... οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον»

Τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ σᾶς ἐκήρυξα, λέγει στὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δὲν εἶναι ἐπινόημα ἀνθρώπου. Διότι δὲν τὸ παρέλαβα οὔτε τὸ διδάχθηκα ἀπὸ κάποιον ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸ παρέλαβα ἀπευθείας μὲ ἀποκάλυψη Θεοῦ. Δὲν ἔμαθε λοιπὸν ὁ θεῖος Παῦλος τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως ἀπὸ ἄλλους Ἀποστόλους ἢ πιστούς, ἀλλὰ τὶς πληροφορήθηκε μὲ ἐσωτερικὴ θεϊκὴ ἔλλαμψη ποὺ φώτισε τὸν νοῦ του. Ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ συγγραφεῖς τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου μὲ ἀποκάλυψη καὶ ἔμπνευση τοῦ ἴδιου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατέγραψαν τὶς θεῖες ἀλήθειες. Ἂς δοῦμε λοιπὸν κι ἐμεῖς ὅτι τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο εἶναι θεόπνευστο, καὶ πῶς πρέπει νὰ τὸ μελετοῦμε.

1. ΠΑΣΑ ΓΡΑΦΗ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΣ

Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ ἄλλοι συγγραφεῖς τῆς Καινῆς Διαθήκης συγκλονισμένοι ἀπὸ τὴν ἐμπειρία ποὺ εἶχαν ἐπὶ τρία χρόνια μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, σαγηνευμένοι ἀπὸ τὴν θεία του διδασκαλία, ἔκπληκτοι ἀπὸ τὰ ἀμέτρητα θαύματα, μεταρσιωμένοι ἀπὸ τὴν θέα τῆς ἀκτινοβόλου θεϊκῆς παρουσίας του, κατέγραψαν μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅσα ἦσαν ἀπαραίτητα γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ἀλλὰ καὶ ὁ θεῖος Παῦλος μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι καὶ ὁ ἴδιος δὲν κηρύττει ἕνα Εὐαγγέλιο ποὺ τὸ παρέλαβε ἐμμέσως ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους ἢ ἀπὸ κάποιον ἄνθρωπο, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ μὲ εἰδικὲς καὶ ἔκτακτες ἀποκαλύψεις. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς γράφει ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ κηρύττει δὲν ἀποτελεῖ προσωπική του διδασκαλία ἀλλὰ θεϊκὴ ἀποκάλυψη. Καὶ ἀλλοῦ τονίζει ὅτι «πᾶσα Γραφὴ θεόπνευστος» (Β' Τιμ. γ'[3] 16), θέλοντας νὰ μᾶς δείξει ὅτι οἱ συγγραφεῖς τῆς Ἁγίας Γραφῆς, Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, δὲν ἔγραψαν ἀνθρώπινες σκέψεις, ἀλλὰ ἀξιώθηκαν νὰ δεχθοῦν μέσα τους τὴν πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία τοὺς καθωδηγοῦσε στὴν συγγραφὴ τῶν θείων ἀληθειῶν.

Ἡ καταγραφὴ λοιπὸν τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀποτελεῖ προϊὸν συνεργασίας τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἱερῶν συγγραφέων, ὄχι βέβαια ἐπὶ ἴσοις ὅροις. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μετέδωσε στοὺς ἱεροὺς συγγραφεῖς τὶς θεῖες ἀλήθειες καὶ τοὺς ἐφώτισε νὰ ἐκθέσουν τὰ ἱερὰ νοήματα, ὥστε ἡ Ἁγία Γραφὴ νὰ ἀποτελεῖ ἀλάθητο λόγο τοῦ Θεοῦ. Καὶ οἱ ἱεροὶ συγγραφεῖς ἔγιναν «καλοὶ ἀγωγοὶ» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ἔνθεα ὄργανα» διὰ τῶν ὁποίων ὁ Θεὸς φανέρωσε τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ Ἐκκλησία μας πιστεύει καὶ διδάσκει ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ ἔχει θεανθρώπινο χαρακτήρα. Καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει ὅτι τὸ ἴδιο τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὁμιλεῖ διὰ τῶν Ἀποστόλων καὶ Προφητῶν, τῶν συγγραφέων τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

2. ΜΕΛΕΤΗ

Ἐφόσον λοιπὸν ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀποτελεῖ τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, δὲν πρέπει νὰ τὴν ἔχουμε στὸ σπίτι μας μόνο ὡς ἱερὸ βιβλίο γιὰ νὰ τὸ βλέπουμε στὸ εἰκονοστάσι, ἀλλὰ θὰ πρέπει καθημερινὰ νὰ λαχταροῦμε νὰ τὸ ἀνοίξουμε γιὰ νὰ ἀκούσουμε «τί λαλήσει ἐν ἡμῖν Κύριος ὁ Θεὸς» (Ψαλ. πδ' [84] 9). Νὰ ποθοῦμε τὴν μελέτη του μὲ τὴν πίστη ὅτι δὲν θὰ διαβάσουμε ἁπλῶς ἕνα ὠφέλιμο βιβλίο ἀλλὰ τὸ βιβλίο τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ νὰ τὴν μελετοῦμε μὲ δίψα ἱερὴ καὶ πείνα ἀκόρεστη, μὲ πόθο ἅγιο. Νὰ τὴν μελετοῦμε μὲ τὴν συναίσθηση ὅτι χωρὶς αὐτὴν δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε πνευματικὴ ζωή.

Καθημερινὰ λοιπόν, πρὶν ἀνοίξουμε τὴν Ἁγία Γραφή, νὰ προσευχόμαστε στὸν Κύριο νὰ διανοίγει τὸν νοῦ μας «τοῦ συνιέναι τὰς γραφάς» (Λουκ. κδ'[24] 45) γιὰ νὰ κατανοοῦμε δηλαδὴ τὰ θεῖα του λόγια. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει ὅτι «χρειάζεται νὰ λάμψει μέσα στὴν ψυχή μας ἡ θεία φωταγωγία, γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὴν θεόπνευστο Γραφή». Διότι χωρὶς τὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ, ὅσο κι ἂν κουραζόμαστε, δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τίποτε.

Καθὼς πάλι καθημερινὰ θὰ ἀνοίγουμε τὸ βιβλίο τοῦ Θεοῦ, νὰ τὸ μελετοῦμε αἰσθανόμενοι ὅτι ἀκοῦμε τὴν ἴδια τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ νὰ μιλᾶ στὴν ψυχή μας, καὶ νὰ μᾶς καθοδηγεῖ. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς νὰ τὴν μελετοῦμε μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης. Καὶ νὰ ἀνοίγουμε τὰ αἰσθητήρια τῆς ψυχῆς μας, γιὰ νὰ δεχθεῖ καὶ νὰ ἀποδεχθεῖ ὅσα ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μὲ τρόπο ἀνεξιχνίαστο καὶ μυστικὸ θὰ πεῖ στὴν καρδιά μας. Νὰ τὴν μελετοῦμε σὰν νὰ ἔχουμε μπροστά μας τὸν ἴδιο τὸν Κύριο νὰ μᾶς ὁμιλεῖ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ νὰ τὴν μελετοῦμε μὲ ἱερὸ δέος καὶ ταπείνωση πολλή. Καὶ νὰ περιμένουμε νὰ δοῦμε ποιὸ μήνυμα θὰ μᾶς δώσει ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς στὴν κάθε μας ἡμέρα καὶ νὰ σπεύδουμε νὰ τὸ ἐκτελέσουμε.

Ἀδελφοί, ἐὰν ἔτσι μελετοῦμε καθημερινὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸ ἐσωτερικό μας ὁλόκληρο θὰ φωτίζεται ἀπὸ τὴν γνώση αὐτὴ καὶ θὰ μεταμορφώνει σταδιακὰ καὶ ἀδιόρατα τὴν ζωή μας. Κι ἂν εἴμαστε δεκτικοὶ σ᾿ αὐτὴν τὴν θεία ἀλλοίωση, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ θὰ καταστήσει τὸν καθένα μας μιὰ ζωντανὴ Ἁγία Γραφή, «ἐπιστολὴν Χριστοῦ γινωσκομένην καὶ ἀναγινωσκομένην» (Β' Κορ. γ'[3] 2), διότι μέσα μας θὰ σχηματίζεται ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

ΤΟ Ι­Ε­ΡΟ Ε­Υ­Α­Γ­Γ­Ε­Λ­ΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἂνθρωπός τις προσῆλ­θε τῷ Ἰησοῦ, ᾧ ὄ­νο­μα Ἰάειρος, καὶ αὐτός ἄρ­χων τῆς συ­να­γω­γῆς ὑ­πῆρ­χε· καὶ πε­σὼν πα­ρὰ τοὺς πό­δας τοῦ Ἰ­η­σοῦ πα­ρε­κά­λει αὐ­τὸν εἰ­σελ­θεῖν εἰς τὸν οἶ­κον αὐ­τοῦ, ὅ­τι θυ­γά­τηρ μο­νο­γε­νὴς ἦν αὐ­τῷ ὡς ἐ­τῶν δώ­δε­κα καὶ αὕ­τη ἀ­πέ­θνῃ­σκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑ­πά­γειν αὐ­τὸν οἱ ὄ­χλοι συ­νέ­πνι­γον αὐ­τόν. καὶ γυ­νὴ οὖ­σα ἐν ῥύ­σει αἵ­μα­τος ἀ­πὸ ἐ­τῶν δώ­δε­κα, ἥ­τις ἰ­α­τροῖς προ­σα­να­λώ­σα­σα ὅ­λον τὸν βί­ον οὐκ ἴ­σχυ­σεν ὑ­π' οὐ­δε­νὸς θε­ρα­πευ­θῆ­ναι, προ­σελ­θοῦ­σα ὄ­πι­σθεν ἥ­ψα­το τοῦ κρα­σπέ­δου τοῦ ἱ­μα­τί­ου αὐ­τοῦ, καὶ πα­ρα­χρῆ­μα ἔ­στη ἡ ῥύ­σις τοῦ αἵ­μα­τος αὐ­τῆς. καὶ εἶ­πεν ὁ Ἰ­η­σοῦς· Τίς ὁ ἁ­ψά­με­νός μου; ἀρ­νου­μέ­νων δὲ πάν­των εἶ­πεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐ­τῷ· Ἐ­πι­στά­τα, οἱ ὄ­χλοι συ­νέ­χου­σί σε καὶ ἀ­πο­θλί­βου­σι καὶ λέ­γεις τίς ὁ ἁ­ψά­με­νός μου; ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν· Ἥ­ψα­τό μού τις· ἐ­γὼ γὰρ ἔ­γνων δύ­να­μιν ἐ­ξελ­θοῦ­σαν ἀ­π' ἐ­μοῦ. ἰ­δοῦ­σα δὲ ἡ γυ­νὴ ὅ­τι οὐκ ἔ­λα­θε, τρέ­μου­σα ἦλ­θε καὶ προ­σπε­σοῦ­σα αὐ­τῷ δι' ἣν αἰ­τί­αν ἥ­ψα­το αὐ­τοῦ ἀ­πήγ­γει­λεν αὐ­τῷ ἐ­νώ­πι­ον παν­τὸς τοῦ λα­οῦ, καὶ ὡς ἰ­ά­θη πα­ρα­χρῆ­μα. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Θάρσει, θύ­γα­τερ, ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε· πο­ρε­ύ­ου εἰς εἰ­ρή­νην. Ἔ­τι αὐ­τοῦ λα­λοῦν­τος ἔρ­χε­ταί τις πα­ρὰ τοῦ ἀρ­χι­συ­να­γώ­γου λέ­γων αὐ­τῷ ὅ­τι Τέθνηκεν ἡ θυ­γά­τηρ σου· μὴ σκύλ­λε τὸν δι­δά­σκα­λον. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἀ­κο­ύ­σας ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ λέ­γων· Μὴ φο­βοῦ· μό­νον πί­στευ­ε, καὶ σω­θή­σε­ται. ἐλ­θὼν δὲ εἰς τὴν οἰ­κί­αν οὐκ ἀ­φῆ­κεν εἰ­σελ­θεῖν οὐ­δέ­να εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰ­ω­άν­νην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πα­τέ­ρα τῆς παι­δὸς καὶ τὴν μη­τέ­ρα. ἔ­κλαι­ον δὲ πάν­τες καὶ ἐ­κό­πτον­το αὐ­τήν. ὁ δὲ εἶ­πε· Μὴ κλα­ί­ε­τε· οὐκ ἀ­πέ­θα­νεν, ἀλ­λὰ κα­θε­ύ­δει. καὶ κα­τε­γέ­λων αὐ­τοῦ, εἰ­δό­τες ὅ­τι ἀ­πέ­θα­νεν. αὐ­τὸς δὲ ἐκ­βα­λὼν ἔ­ξω πάν­τας καὶ κρα­τή­σας τῆς χει­ρὸς αὐ­τῆς ἐ­φώ­νη­σε λέ­γων· Ἡ παῖς, ἐ­γε­ί­ρου. καὶ ἐ­πέ­στρε­ψε τὸ πνεῦ­μα αὐ­τῆς, καὶ ἀ­νέ­στη πα­ρα­χρῆ­μα, καὶ δι­έ­τα­ξεν αὐ­τῇ δο­θῆ­ναι φα­γεῖν. καὶ ἐ­ξέ­στη­σαν οἱ γο­νεῖς αὐ­τῆς· ὁ δὲ πα­ρήγ­γει­λεν αὐ­τοῖς μη­δε­νὶ εἰ­πεῖν τὸ γε­γο­νός.                                    

   (Λουκ. η΄ [8] 41– 56)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἐ­κεῖ­νο τόν και­ρό ἦλ­θεν στόν Ἰησοῦ κά­ποι­ος ἄν­θρω­πος, πού ὀ­νο­μα­ζό­ταν Ἰ­άειρος  καὶ  ἦ­ταν  ἄρ­χον­τας  τῆς  συ­να­γω­γῆς.  Κι ἀφοῦ  ἔ­πε­σε γο­να­τι­στὸς κον­τὰ στὰ πό­δια του, τὸν πα­ρα­κα­λοῦ­σε νὰ πά­ει στὸ σπί­τι του, δι­ό­τι εἶ­χε μί­α μο­νά­κρι­βη κό­ρη πε­ρί­που δώ­δε­κα χρό­νων πού βρι­σκό­ταν στὰ τε­λευ­ταῖ­α της καὶ πέ­θαι­νε.

Καὶ τὴν ὥ­ρα πού ὁ Ἰ­η­σοῦς πή­γαι­νε στὸ σπί­τι τοῦ Ἰαείρου, τὰ πλή­θη τοῦ λαοῦ τὸν πε­ρι­έ­βαλ­λαν ἀ­σφυ­κτι­κὰ καὶ τὸν πί­ε­ζαν. Τό­τε λοι­πὸν κά­ποι­α γυ­ναί­κα πού ὑ­πέ­φε­ρε ἀ­πὸ αἱ­μορ­ρα­γί­α ἐ­δῶ καὶ δώ­δε­κα χρό­νια, ἡ ὁποία μα­ζὶ μὲ τὰ ἄλ­λα βά­σα­να τῆς ἀρ­ρώ­στιας της εἶ­χε ξο­δέ­ψει καὶ ὅ­λη τὴν πε­ρι­ου­σί­α της σὲ για­τροὺς καὶ δὲν μπό­ρε­σε νὰ θε­ρα­πευ­θεῖ ἀ­πὸ κα­νέ­ναν, ἀφοῦ πλη­σί­α­σε τὸν Ἰησοῦ ἀ­πὸ πί­σω, ὥ­στε νὰ μὴν τὴν ἀν­τι­λη­φθεῖ κα­νείς, ἐ­πει­δὴ ντρε­πό­ταν νὰ γί­νει φα­νε­ρὴ ἡ ἀρ­ρώ­στια της, ἄγ­γι­ξε τὴν ἄ­κρη τοῦ ἐ­ξω­τε­ρι­κοῦ ἐν­δύ­μα­τός του κι ἀ­μέ­σως στα­μά­τη­σε ἡ αἱ­μορ­ρα­γί­α της. Τό­τε εἶ­πε ὁ Ἰησοῦς: Ποι­ὸς μὲ ἄγ­γι­ξε; Κι ἐ­πει­δὴ ὅ­λοι οἱ τρι­γύ­ρω ἀρ­νοῦν­ταν, εἶ­πε ὁ Πέ­τρος καὶ οἱ ἄλ­λοι μα­θη­τὲς πού ἦ­ταν μα­ζί του: Δι­δά­σκα­λε, τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ σὲ πε­ρι­κύ­κλω­σαν καὶ σὲ πι­έ­ζουν ἀ­σφυ­κτι­κὰ· καὶ σὺ λές, ποι­ὸς μὲ ἄγ­γι­ξε; Ὁ Ἰησοῦς ὅ­μως εἶπε: Κά­ποι­ος μὲ ἄγ­γι­ξε. Δι­ό­τι ἐγώ κα­τά­λα­βα ὅ­τι βγῆ­κε ἀ­πὸ πά­νω μου δύ­να­μη θαυ­μα­τουρ­γι­κή. Ὅ­ταν λοι­πὸν ἡ γυ­ναί­κα εἶ­δε ὅ­τι δὲν μπό­ρε­σε νὰ κρυ­φτεῖ καὶ δὲν ξέ­φυ­γε ἀ­πὸ τὸν Ἰ­η­σοῦ αὐ­τὸ πού ἔ­κα­νε, ἦλ­θε τρέ­μον­τας ἀ­πὸ τὸ φό­βο της, κι ἀφοῦ ἔ­πε­σε γο­να­τι­στὴ μπρο­στά του, τοῦ δι­η­γή­θη­κε μπρο­στὰ σ' ὅ­λο τὸ πλῆ­θος τοῦ λαοῦ γιὰ ποι­ὰ αἰ­τί­α τὸν ἄγ­γι­ξε καὶ πῶς θε­ρα­πεύ­θη­κε ἀ­μέ­σως. Τό­τε ὁ Ἰησοῦς ­τῆς εἶ­πε: Ἔ­χε θάρ­ρος, κό­ρη μου, ἡ πε­ποί­θη­ση πού εἶ­χες ὅ­τι θὰ ἔ­βρι­σκες τὴν ὑ­γεί­α σου ἂν μὲ ἄγ­γι­ζες, αὐ­τὴ ἡ πί­στη σου σ' ἔ­χει θε­ρα­πεύ­σει. Πή­γαι­νε στὸ κα­λό, εἰ­ρη­νι­κὴ καὶ ἐ­λεύ­θε­ρη ἀ­πὸ κά­θε ἀ­νη­συ­χί­α πού δο­κί­μα­ζες πιὸ πρὶν ἐ­ξαι­τί­ας τῆς ἀ­σθε­νεί­ας σου.

Κι ἐ­νῶ μι­λοῦ­σε ἀ­κό­μη ὁ Ἰησοῦς, ἦλ­θε κά­ποι­ος ἀ­πὸ τὸ σπί­τι τοῦ ἀρ­χι­συ­να­γώ­γου καὶ τοῦ εἶ­πε: Πέ­θα­νε ἡ κό­ρη σου· μὴν κου­ρά­ζεις ἄλ­λο καὶ μὴν ἐ­νο­χλεῖς πιὰ τὸν δι­δά­σκα­λο. Ὁ Ἰησοῦς ὅ­μως, μό­λις ἄ­κου­σε τὴν εἴ­δη­ση αὐ­τή, τοῦ εἶ­πε: Μὴ φο­βᾶ­σαι, μό­νο συ­νέ­χι­σε νὰ πι­στεύ­εις, καὶ θὰ σω­θεῖ ἡ κόρη σου ἀπ' τὸ θά­να­το. Κα­τό­πιν, ὅ­ταν ἔ­φθα­σε στὸ σπί­τι τοῦ Ἰαείρου, δὲν ἄ­φη­σε νὰ μπεῖ κα­νεὶς ἄλ­λος στὸ δω­μά­τιο τῆς νε­κρῆς πα­ρὰ μό­νο ὁ Πέ­τρος, ὁ Ἰ­ω­άν­νης, ὁ Ἰ­ά­κω­βος καὶ ὁ πα­τέ­ρας τοῦ κο­ρι­τσιοῦ καὶ ἡ μη­τέ­ρα. Στὸ με­τα­ξὺ ὅ­λοι ἔ­κλαι­γαν καὶ χτυ­ποῦ­σαν τὰ στή­θη τους καὶ τὰ κε­φά­λια τους γιὰ τὴ νε­κρή. Ὁ Ἰησοῦς ὅ­μως τοὺς εἶπε: Μὴν κλαῖ­τε· δὲν πέ­θα­νε, ἀλλά κοι­μᾶ­ται. Καὶ ἐ­κεῖ­νοι τὸν πε­ρι­γε­λοῦ­σαν, δι­ό­τι ἦ­ταν βέ­βαι­οι ὅ­τι τὸ κο­ρι­τσά­κι εἶ­χε πε­θά­νει. Αὐ­τὸς ὅ­μως, ἀφοῦ τοὺς ἔ­βγα­λε ὅ­λους ἔ­ξω, ἔπιασε τὸ χέ­ρι της καὶ τῆς φώ­να­ξε δυ­να­τά: Κό­ρη, σή­κω ἐ­πά­νω. Τό­τε ἡ ψυ­χὴ της ἐ­πέ­στρε­ψε στὸ σῶ­μα καὶ ἀ­να­στή­θη­κε ἀ­μέ­σως. Καὶ ὁ Ἰησοῦς δι­έ­τα­ξε νὰ τῆς δώ­σουν φα­γη­τὸ νὰ φά­ει, γιὰ νὰ πά­ρει δυ­νά­μεις με­τὰ ἀ­πὸ τὴν ἐ­ξάν­τλη­ση πού τῆς εἶ­χε φέ­ρει ἡ χρό­νια καὶ θα­να­τη­φό­ρα ἀ­σθέ­νειά της. Οἱ γο­νεῖς της ἔ­μει­ναν ἐκ­στα­τι­κοὶ καὶ κυ­ρι­εύ­τη­καν ἀ­πὸ βα­θὺ καὶ με­γά­λο θαυ­μα­σμό. Ὁ Ἰησοῦς ὅ­μως τοὺς ἔ­δω­σε τὴν ἐν­το­λὴ νὰ μὴν ποῦν σὲ κα­νέ­ναν αὐ­τὸ πού ἔ­γι­νε, γιὰ νὰ μὴν ἐ­ρε­θί­ζε­ται ὁ φθό­νος τῶν ἐχθρῶν του.