ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ.ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

  ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(26 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017)

(ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀ­δελ­φοί τῷ Ἀ­βρα­ὰμ ἐ­παγ­γει­λά­με­νος ὁ Θε­ός, ἐ­πεὶ κα­τ' οὐ­δε­νὸς εἶ­χε με­ί­ζο­νος ὀ­μό­σαι, ὤ­μο­σε κα­θ' ἑ­αυ­τοῦ λέ­γων· ἦ μὴν εὐ­λο­γῶν εὐ­λο­γή­σω σε καὶ πλη­θύ­νων πλη­θυ­νῶ σε· καὶ οὕ­τω μα­κρο­θυ­μή­σας ἐ­πέ­τυ­χε τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας· ἄν­θρω­ποι μὲν κα­τὰ τοῦ με­ί­ζο­νος ὀ­μνύ­ου­σι, καὶ πά­σης αὐ­τοῖς ἀν­τι­λο­γί­ας πέ­ρας εἰς βε­βα­ί­ω­σιν ὁ ὅρ­κος· ἐν ᾧ πε­ρισ­σό­τε­ρον βου­λό­με­νος ὁ Θε­ὸς ἐ­πι­δεῖ­ξαι τοῖς κλη­ρο­νό­μοις τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας τὸ ἀ­με­τά­θε­τον τῆς βου­λῆς αὐ­τοῦ, ἐ­με­σί­τευ­σεν ὅρ­κῳ, ἵ­να δι­ὰ δύ­ο πραγ­μά­των ἀ­με­τα­θέ­των, ἐν οἷς ἀ­δύ­να­τον ψε­ύ­σα­σθαι Θε­όν, ἰ­σχυ­ρὰν πα­ρά­κλη­σιν ἔ­χω­μεν οἱ κα­τα­φυ­γόν­τες κρα­τῆ­σαι τῆς προ­κει­μέ­νης ἐλ­πί­δος· ἣν ὡς ἄγ­κυ­ραν ἔ­χο­μεν τῆς ψυ­χῆς ἀ­σφα­λῆ τε καὶ βε­βα­ί­αν καὶ εἰ­σερ­χο­μέ­νην εἰς τὸ ἐ­σώ­τε­ρον τοῦ κα­τα­πε­τά­σμα­τος, ὅ­που πρό­δρο­μος ὑ­πὲρ ἡ­μῶν εἰ­σῆλ­θεν Ἰ­η­σοῦς, κα­τὰ τὴν τά­ξιν Μελ­χι­σε­δὲκ ἀρ­χι­ε­ρεὺς γε­νό­με­νος εἰς τὸν αἰ­ῶ­να.

                                                (Ἑβρ. στ΄[6] 13 – 20 )

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, οἱ ἐ­παγ­γε­λί­ες τοῦ Θεοῦ θὰ πραγ­μα­το­ποι­η­θοῦν ὁ­πωσ­δή­πο­τε. Δι­ό­τι ὅ­ταν ἔ­δω­σε ὁ Θε­ὸς τὶς ἐ­παγ­γε­λί­ες στὸν Ἀ­βρα­άμ, ὁρ­κί­στη­κε ὅ­τι θὰ τὶς πραγ­μα­το­ποι­ή­σει. Κι ἐ­πει­δὴ δὲν εἶ­χε κα­νέ­ναν ἀ­νώ­τε­ρό του ὁ Θε­ὸς νὰ ὁρ­κι­στεῖ σ' αὐ­τόν, ὁρ­κί­στη­κε στὸν ἑ­αυ­τό του καὶ εἶ­πε: Σοῦ ὑ­πό­σχο­μαι ἀ­λη­θι­νὰ ὅ­τι θὰ σὲ εὐ­λο­γή­σω πο­λὺ πλού­σια καὶ θὰ πλη­θύ­νω πά­ρα πο­λύ τούς ἀ­πο­γό­νους σου. Ἔ­τσι πῆ­ρε ὁ Ἀ­βρα­ὰμ τὴν ὑ­πό­σχε­ση τοῦ Θεοῦ. Κι ἀφοῦ πε­ρί­με­νε μὲ ὑ­πο­μο­νὴ πολ­λὰ χρό­νια, πέ­τυ­χε τήν ἐκπλή­ρω­ση τῆς εὐ­λο­γί­ας πού τοῦ ὑ­πο­σχέ­θη­κε ὁ Θε­ὸς ὡς πρὸς τὸ ση­μεῖ­ο πού ἀ­να­φε­ρό­ταν στὴν ἐ­πί­γεια ζωή του. Ἀπέκτησε δη­λα­δὴ ἀ­πὸ τὴ Σάρ­ρα παι­δί, ἀ­πὸ τὸ ὁποῖο πλη­θύν­θη­καν οἱ ἀ­πό­γο­νοι τοῦ πα­τριά­ρχη κι ἔγιναν ἕνα με­γά­λο ἔ­θνος. Ὁ Θε­ὸς ὁρ­κί­στη­κε στὸν ἑ­αυ­τό του. Οἱ ἄνθρωποι βέ­βαι­α ὁρ­κί­ζον­ται στὸ Θε­ό, ὁ ὁ­ποῖος εἶναι ἀνώτερος ἀ­π' ὅ­λους. Καὶ δί­νουν ὅρ­κο οἱ ἄν­θρω­ποι, γιὰ νὰ σταματήσουν κά­θε ἀν­τι­λο­γί­α καὶ ἀμ­φι­σβή­τη­ση μεταξύ τους καὶ γιὰ νὰ ἐ­πι­βε­βαι­ώ­σουν τὴν ἀ­λή­θεια τῶν λόγων τους. Ἐ­πει­δὴ λοι­πὸν μὲ τὸν ὅρ­κο ἀ­πο­κλεί­ε­ται κά­θε ἀμφιβολία καὶ ἐ­πει­δή ὁ Θεός ἤθελε νά δείξει καθαρά καί μέ με­γα­λύ­τε­ρη βε­βαι­ό­τη­τα σ' ἐ­κεί­νους πού θά κληρονομοῦσαν τὶς ἐ­παγ­γε­λί­ες ὅ­τι ἦ­ταν ἀ­με­τά­κλη­τη καί ἀ­με­τά­θε­τη ἡ ἀ­πό­φα­σή του νὰ πραγ­μα­το­ποι­ή­σει τὰ ὅ­σα ὑ­πο­σχέ­θη­κε, γι' αὐ­τὸ δέ­χθη­κε ἀ­πὸ ἄ­κρα συγ­κα­τά­βα­ση καὶ ἀ­γα­θό­τη­τα νὰ με­σο­λα­βή­σει ὅρ­κος στὰ λόγια του. Καὶ δέ­χθη­κε τὴ με­σο­λά­βη­ση τοῦ ὅρ­κου, ὥ­στε μὲ δύ­ο πράγ­μα­τα στε­ρε­ὰ καὶ ἀ­με­τα­κί­νη­τα, δη­λα­δὴ μὲ τὴν ὑ­πό­σχε­σή του καὶ μὲ τὸν ὅρ­κο του, στὰ ὁ­ποῖ­α εἶ­ναι ἀ­πο­λύ­τως ἀ­δύ­να­το νὰ πεῖ ψέ­μα­τα ὁ Θε­ός, νὰ ἔ­χου­με ἐμεῖς πού κα­τα­φύ­γα­με σ' αὐ­τὸν με­γά­λη ἐν­θάρ­ρυν­ση καὶ προ­τρο­πὴ καὶ στή­ριγ­μα προ­κει­μέ­νου vά κρα­τή­σου­με τὴν ἐλ­πί­δα πού βρί­σκε­ται μπροστά μας. Αὐ­τὴ τὴν ἐλ­πί­δα τὴν ἔ­χου­με σὰν ἄγ­κυ­ρα τῆς ψυ­χῆς. Αὐτή μᾶς ἀ­σφα­λί­ζει ἀ­πό τούς πνευ­μα­τι­κοὺς κιν­δύ­νους καὶ εἶ­ναι στα­θε­ρὴ καὶ ἀ­με­τα­κί­νη­τη καὶ εἰ­σέρ­χε­ται στὸν οὐ­ρα­νό, τὸν ὁποῖο εἰ­κο­νί­ζει ὁ ἱ­ε­ρὸς τό­πος τῆς σκη­νῆς καὶ τοῦ να­οῦ πού ἐ­κτει­νό­ταν πιὸ μέ­σα ἀ­πὸ τὸ κα­τα­πέ­τασμα καί λεγόταν Ἅ­για Ἁ­γί­ων. Ἐκεῖ, στὸν οὐ­ρα­νό, ὡς πρό­δρο­μος μπῆ­κε ὁ Ἰ­η­σοῦς πρὶν ἀ­πό μᾶς καὶ γιὰ χά­ρη μας, γιὰ νὰ μᾶς ἀ­νοί­ξει τὸ δρό­μο καὶ γιὰ νὰ μᾶς ἑ­τοι­μά­σει τό­πο. Καὶ ἔ­τσι ἀ­να­δεί­χθη­κε ἀρ­χι­ε­ρέ­ας ὄ­χι προ­σω­ρι­νὸς ἀλλά αἰ­ώ­νιος, «κα­τὰ τὴν τά­ξη Μελ­χι­σε­δέκ».

ΤΟ ΙΕΡΟΝ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ ἄν­θρω­πός τις προ­σῆλ­θε τῷ Ἰ­η­σοῦ, γο­νυ­πε­τῶν αὐ­τόν καί λέ­γων^. Δι­δά­σκα­λε, ἤ­νεγ­κα τὸν υἱ­όν μου πρὸς σέ, ἔ­χον­τα πνεῦ­μα ἄ­λα­λον. καὶ ὅ­που ἂν αὐ­τὸν κα­τα­λά­βῃ, ῥήσ­σει αὐ­τόν, καὶ ἀ­φρί­ζει καὶ τρί­ζει τοὺς ὀ­δόν­τας αὐ­τοῦ, καὶ ξη­ρα­ί­νε­ται· καὶ εἶ­πον τοῖς μα­θη­ταῖς σου ἵ­να αὐ­τὸ ἐκ­βά­λω­σι, καὶ οὐκ ἴ­σχυ­σαν. ὁ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς αὐ­τῷ λέ­γει· Ὦ γε­νε­ὰ ἄ­πι­στος, ἕ­ως πό­τε πρὸς ὑ­μᾶς ἔ­σο­μαι; ἕ­ως πό­τε ἀ­νέ­ξο­μαι ὑ­μῶν; φέ­ρε­τε αὐ­τὸν πρός με. καὶ ἤ­νεγ­καν αὐ­τὸν πρὸς αὐ­τόν. καὶ ἰ­δὼν αὐ­τὸν εὐ­θέ­ως τὸ πνεῦ­μα ἐ­σπά­ρα­ξεν αὐ­τόν, καὶ πε­σὼν ἐ­πὶ τῆς γῆς ἐ­κυ­λί­ε­το ἀ­φρί­ζων. καὶ ἐ­πη­ρώ­τη­σε τὸν πα­τέ­ρα αὐ­τοῦ· Πόσος χρό­νος ἐ­στὶν ὡς τοῦ­το γέ­γο­νεν αὐ­τῷ; ὁ δὲ εἶ­πε· Παι­δι­ό­θεν. καὶ πολ­λά­κις αὐ­τὸν καὶ εἰς πῦρ ἔ­βα­λε καὶ εἰς ὕ­δα­τα, ἵ­να ἀ­πο­λέ­σῃ αὐ­τόν· ἀλ­λ' εἴ τι δύ­να­σαι, βο­ή­θη­σον ἡ­μῖν σπλαγ­χνι­σθεὶς ἐ­φ' ἡ­μᾶς. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τῷ· Τὸ εἰ δύ­να­σαι πι­στεῦ­σαι, πάν­τα δυ­να­τὰ τῷ πι­στε­ύ­ον­τι. καὶ εὐ­θέ­ως κρά­ξας ὁ πα­τὴρ τοῦ παι­δί­ου με­τὰ δα­κρύ­ων ἔ­λε­γε· Πι­στε­ύ­ω, Κύριε· βο­ή­θει μου τῇ ἀ­πι­στί­ᾳ. ἰ­δὼν δὲ ὁ Ἰ­η­σοῦς ὅ­τι ἐ­πι­συν­τρέ­χει ὄ­χλος ἐ­πε­τί­μη­σε τῷ πνε­ύ­μα­τι τῷ ἀ­κα­θάρ­τῳ λέ­γων αὐ­τῷ· Τὸ πνεῦ­μα τὸ ἄ­λα­λον καὶ κω­φὸν, ἐ­γὼ σοι ἐ­πι­τάσ­σω, ἔ­ξελ­θε ἐξ αὐ­τοῦ καὶ μη­κέ­τι εἰ­σέλ­θῃς εἰς αὐ­τόν. καὶ κρά­ξαν καὶ πολ­λὰ σπα­ρά­ξαν αὐ­τόν ἐ­ξῆλ­θε, καὶ ἐ­γέ­νε­το ὡ­σεὶ νε­κρός, ὥ­στε πολ­λοὺς λέ­γειν ὅ­τι ἀ­πέ­θα­νεν. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς κρα­τή­σας αὐ­τὸν τῆς χει­ρὸς ἤ­γει­ρεν αὐ­τόν, καὶ ἀ­νέ­στη. Καὶ εἰ­σελ­θόν­τα αὐ­τὸν εἰς οἶ­κον οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἐ­πη­ρώ­των αὐ­τόν κα­τ' ἰ­δί­αν, ὅ­τι ἡ­μεῖς οὐκ ἠ­δυ­νή­θη­μεν ἐκ­βα­λεῖν αὐ­τό. καὶ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Τοῦ­το τὸ γέ­νος ἐν οὐ­δε­νὶ δύ­να­ται ἐ­ξελ­θεῖν εἰ μὴ ἐν προ­σευ­χῇ καὶ νη­στε­ί­ᾳ. Καὶ ἐ­κεῖ­θεν ἐ­ξελ­θόν­τες πα­ρε­πο­ρε­ύ­ον­το δι­ὰ τῆς Γα­λι­λα­ί­ας, καὶ οὐκ ἤ­θε­λεν ἵ­να τις γνῷ· ἐ­δί­δα­σκε γὰρ τοὺς μα­θη­τὰς αὐ­τοῦ καὶ ἔ­λε­γεν αὐ­τοῖς ὅ­τι Ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που πα­ρα­δί­δο­ται εἰς χεῖ­ρας ἀν­θρώ­πων, καὶ ἀ­πο­κτε­νοῦ­σιν αὐ­τόν, καὶ ἀ­πο­κταν­θεὶς τῇ τρί­τῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.                

                           (Μάρκ. θ΄[9] 17 - 31)

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥ

ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΜΕ

Μόλις ὁ Κύριος κατέβηκε ἀπὸ τὸ ὄρος Θαβώρ, ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Μεταμορφώσεως κάτω στὸν κόσμο, ἕνας πατέρας ἔτρεξε κοντά του νά Τοῦ πεῖ τὸν μεγάλο πόνο του: Διδάσκαλε, σοῦ ἔφερα τὸν γιό μου, ποὺ τὸν κυρίευσε δαιμονικὸ πνεῦμα καὶ τοῦ πῆρε τὴ φωνή. Ὑποφέρει πολύ! Ὅταν τὸν πιάσει, τὸν ρίχνει στὴ γῆ, τὸν κάνει ν’ ἀφρίζει, νὰ τρίζει τὰ δόντια του καὶ τὸν ἀφήνει ξερὸ καὶ ἀναίσθητο. Πολλὲς φορὲς τὸν ἔριξε στὴ φωτιὰ καὶ στὸ νερὸ γιά νὰ τὸν ἐξοντώσει. Παρακάλεσα τοὺς μαθητές σου νά τὸν ἐλευθερώσουν, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν.

Τότε ὁ Κύριος γεμάτος παράπονο ἀναφώνησε:

— Ὦ γενεὰ ποὺ παραμένεις ἄπιστη καὶ διεστραμμένη, ἐνῶ εἶδες τόσα θαύματα! Μέχρι πότε θὰ εἶμαι μαζί σας καὶ θὰ σᾶς ἀνέχομαι; Φέρτε τόν μου ἐδῶ.

Μόλις ὅμως ἔφεραν τὸν νέο μπροστὰ στὸν Κύριο, τὸ θέαμα ἦταν φοβερό. Τὸ πονηρὸ πνεύμα ἄρχισε νὰ συνταράζει μὲ σπασμοὺς τὸν νέο, ὁ ὁποῖος, ἀφοὺ ἔπεσε στὴ γῆ, κυλιόταν κι ἔβγαζε ἀφροὺς ἀπὸ τὸ στόμα του.

Δὲν μποροῦσε ὅμως νὰ πεῖ οὔτε λέξη. Μόνο κραυγὲς μποροῦσε νὰ βγάζει πολλές, ποὺ συγκλόνιζαν τὶς καρδιὲς ὅσων τὸν ἔβλεπαν. Ὁ νέος αὐτὸς δὲν μποροῦσε νὰ μιλήσει, νὰ ἐκφράσει τὴν ἱκεσία του στὸν Κύριο, νὰ ζητήσει τὴ σωτηρία του. Κι ἀντὶ γι’ αὐτὸν παρακαλεῖ ὁ πατέρας.

Ἐδῶ ἔχουμε μία περίπτωση δαιμονισμένου παιδιού. Ὅμως ὁ διάβολος καὶ μὲ πολλοὺς ἄλλους τρόπους ἐξουσιάζει τοὺς ἀνθρώπους, ἰδιαιτέρως στὴ δαιμονοκρατούμενη ἐποχή μας. Πόσοι νέοι ζοῦν μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὑποφέρουν κυριευμένοι ἀπὸ τὰ δαιμονικὰ τους πάθη. Μαζί τους βασανίζονται καὶ οἱ συγγενεῖς τους. Κι ὅταν αὐτοὶ εἶναι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ὑποφέρουν ἀκόμη περισσότερο κατανοώντας τὴν κατάσταση τῶν ἀγαπημένων τους.

Ὁ πατέρας ὅμως τοῦ Εὐαγγελίου δίνει σ’ ὅλους αὐτοὺς καὶ σ’ ὅλους τοὺς πιστοὺς ἕνα μεγάλο δίδαγμα.Ὅταν αὐτοὶ δὲν μποροῦν ἢ δὲν θέλουν νὰ προσευχηθοῦν γιά τὸν ἑαυτό τους, νὰ προσευχόμαστε ἐμεῖς γι’ αὐτούς. Κάθε φορὰ ποὺ βλέπουμε στοὺς ἱεροὺς ναούς μας ὅτι ἀπουσιάζουν ἀπὸ τὴ θεία λατρεία χιλιάδες νέοι, νέοι ποὺ ξενύχτησαν στὰ σκοτεινὰ κέντρα τοῦ κόσμου καὶ πολλοὶ ἔχασαν τὴ νεανικὴ τοὺς δροσιὰ καὶ καθαρότητα, ἂς προσευχόμαστε ἐμεῖς γι’ αὐτούς. Ἂς πονέσουμε ἐμεῖς για τὸ δικό τους μαρτύριο. Ἂς κλάψουμε ἐμεῖς γιά τὸ δικό τους δράμα. Καὶ νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι τὰ δικά μας δάκρυα, οἱ δικές μας ἱκεσίες, θὰ μαλακώσουν κάποτε τὶς ψυχὲς πολλῶν νέων, θὰ φέρουν τὴ μετάνοια καὶ τὴν ἐπιστροφή τους.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΝΗΣΤΕΙΑ

Ὁ πατέρας συνεχίζει τὴν ἱκεσία του. Κύριε, ἐάν μπορεῖς νὰ κάνεις κάτι, λυπήσου μας καὶ βοήθησέ μας. Ὅμως ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀποκρίνεται: Ἐσὺ ἐάν μπορεῖς νὰ πιστεύσεις, τότε ὅλα εἶναι δυνατὰ σ’ ἐκεῖνον ποὺ πιστεύει. Κι ἀμέσως ὁ πατέρας γεμάτος δάκρυα φωνάζει: Πιστεύω, Κύριε, βοήθησε μὲ στὴν ὀλιγοπιστία μου.

Τότε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ θεϊκὴ ἐξουσία λέει: Πνεῦμα ἄλαλο καὶ κουφό, ἐγὼ σὲ διατάζω, βγὲς ἀπὸ αὐτὸν καὶ μὴν ξαναμπεῖς ποτὲ μέσα του. Καὶ τὸ πονηρὸ πνεῦμα, ἀφοῦ ἔκραξε καὶ συντάραξε τὸν νέο, ἔφυγε ἀφήνοντάς τον κάτω στὴ γῆ σάν νεκρό. Τότε ὁ Κύριος τὸν ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸν σήκωσε. Οἱ μαθητὲς ἔκπληκτοι Τὸν ρωτοῦν κατόπιν ἰδιαιτέρως: Γιατί, Κύριε, ἐμεῖς δὲν μπορέσαμε νὰ βγάλουμε τὸ πονηρὸ πνεῦμα; Κι Ἐκεῖνος ἀπαντᾶ: Αὐτὸ τὸ εἶδος τοῦ δαιμονίου δὲν φεύγει ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο παρὰ μόνο μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία.

Γιατί ὅμως τὸ σκληρὸ αὐτὸ εἶδος διαμονίου δὲν μπορεῖ νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο παρὰ μόνο μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία; Ἀλλὰ καὶ γενικότερα γιατί ἡ προσευχὴ μαζὶ μὲ τὴ νηστεία ἔχουν τόσο μεγάλη δύναμη;

Διότι ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται ἔπειτα ἀπὸ νηστεία τροφῶν καὶ παθῶν, ἡ προσευχὴ του ἔχει τὸ στοιχεῖο τῆς ἀσκήσεως, τῆς θυσίας καὶ τῆς προσφορᾶς. Τότε ὁ ἄνθρωπος δὲν δυσκολεύεται νὰ προσευχηθεῖ, δὲν κουράζεται ἀπὸ τὸ βάρος τῶν φαγητῶν ἢ ἀπὸ τὸ βάρος τῶν τύψεων, ἀλλὰ εἶναι ἀνάλαφρος. Ἡ νηστεία ποὺ ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία μας δίνει φτερὰ στὴν προσευχή, διότι ταπεινώνει τὸν ἄνθρωπο. Τὸν γυμνάζει σωματικὰ καὶ ψυχικά. Ἀπονεκρώνει τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες καὶ ἡδονὲς καὶ προετοιμάζει τὸ σῶμα κατάλληλα γιά νὰ μὴν καταστεῖ ἐμπόδιο, ἀλλὰ νὰ ὑπηρετήσει τὴν ψυχὴ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς. Μια τέτοια προσευχή, ποὺ γίνεται μὲ νηστεία τροφῶν καὶ παθῶν, ἐπειδὴ ἔχει τὸ στοιχεῖο τῆς ταπεινώσεως, αὐξάνει καὶ τὴν πίστη. Καὶ γίνεται ἔτσι μια ζωντανὴ ἐμπειρία, αὐξάνει τὴ θέρμη τῆς καρδιᾶς μας, μᾶς κάνει νᾶ αἰσθανόμαστε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ μπροστά μας. Καὶ φέρνει τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ θαῦμα.

Αὐτὰ ἀκριβῶς τὰ δύο πνευματικὰ ὅπλα, τὴν προσευχὴ συνδυασμένη μὲ τὴ νηστεία, μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας νὰ χρησιμοποιήσουμε περισσότερο τώρα κατὰ τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Τώρα περισσότερη προσευχή, μεγαλύτερες Ἀκολουθίες, ἀλλὰ καὶ αὐστηρότερη νηστεία, ἐντατικότερη ἄσκηση. Ἂς  συνεχίσουμε λοιπὸν τὸν ἀγώνα μας στὸν πνευματικὸ στίβο μὲ τὰ ὅπλα αὐτὰ καὶ θὰ ἔχουμε μαζί μας τὴν ἀκατανίκητη δύναμη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)