ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

Ε΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017)

(ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀ­δελ­φοί,  Χρι­στὸς πα­ρα­γε­νό­με­νος ἀρ­χι­ε­ρεὺς τῶν μελ­λόν­των ἀ­γα­θῶν διὰ τῆς με­ί­ζο­νος καὶ τε­λει­ο­τέ­ρας σκη­νῆς, οὐ χει­ρο­ποι­ή­του, τοῦ­τ' ἔ­στιν οὐ τα­ύ­της τῆς κτί­σε­ως, οὐ­δὲ δι' αἵ­μα­τος τρά­γων καὶ μό­σχων, διὰ δὲ τοῦ ἰ­δί­ου αἵ­μα­τος εἰ­σῆλ­θεν ἐ­φά­παξ εἰς τὰ Ἅ­για, αἰ­ω­νί­αν λύ­τρω­σιν εὑ­ρά­με­νος. Εἰ γὰρ τὸ αἷ­μα ταύ­ρων καὶ τρά­γων καὶ σπο­δὸς δα­μά­λε­ως ῥαν­τί­ζου­σα τοὺς κε­κοι­νω­μέ­νους ἁ­γι­ά­ζει πρὸς τὴν τῆς σαρ­κὸς κα­θα­ρό­τη­τα, πό­σῳ μᾶλ­λον τὸ αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ, ὃς διὰ Πνε­ύ­μα­τος αἰ­ω­νί­ου ἑ­αυ­τὸν προ­σή­νεγ­κεν ἄ­μω­μον τῷ Θε­ῷ, κα­θα­ρι­εῖ τὴν συ­νε­ί­δη­σιν ὑ­μῶν ἀ­πὸ νε­κρῶν ἔρ­γων εἰς τὸ λα­τρε­ύ­ειν Θε­ῷ ζῶν­τι;

                 (Ἑβρ. θ΄[9] 11 - 14)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, ὁ Χρι­στὸς ἦλ­θε ὡς ἀρ­χι­ε­ρεὺς τῶν μελ­λον­τι­κῶν ἀ­γα­θῶν, τῶν ἀ­γα­θῶν δη­λα­δὴ τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης. Καὶ εἰ­σῆλ­θε στὰ ἐ­που­ρά­νια Ἅ­για τῶν Ἅ­γί­ων μέ­σα ἀ­πὸ μιὰ ἀ­νώ­τε­ρη καὶ τε­λει­ό­τε­ρη σκη­νή, πού δὲν κα­τα­σκευ­ά­στη­κε ἀ­πὸ χέ­ρια ἀν­θρώ­πων. Δη­λα­δὴ δὲν εἰ­σῆλ­θε μέ­σα ἀ­πὸ μιὰ ἐ­πί­γεια σκη­νή, ὅ­πως ἦ­ταν ἡ Σκη­νή τοῦ Μαρ­τυ­ρί­ου, ἀλ­λά δε­δο­μέ­νου ὅ­τι τὸ σῶ­μα του ἦ­ταν ἡ σκη­νή καὶ κα­τοι­κί­α τοῦ Θε­οῦ Λό­γου, ἀ­συγ­κρί­τως ἀ­νώ­τε­ρη καὶ τε­λει­ό­τε­ρη, εἰ­σῆλ­θε μέ­σα ἀ­πὸ τὴ σκη­νὴ αὐ­τὴ τοῦ σώ­μα­τός του. Ἀ­κρι­βῶς μά­λι­στα τὸ σῶ­μα του αὐ­τό, ἐ­πει­δή συ­νε­λή­φθη ἐκ Πνεύ­μα­τος Ἁ­γί­ου, δὲν προ­ερ­χό­ταν ἀ­πὸ τὴν κτί­ση αὐ­τή, ἀλ­λά ἀ­πὸ νέ­α πνευ­μα­τι­κὴ κτί­ση. Οὔ­τε χρη­σι­μο­ποί­η­σε ὁ Χρι­στὸς ὡς θυ­σί­α τὸ αἷ­μα τρά­γων καὶ μό­σχων, ὅ­πως οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων. Ἀλ­λά μὲ τὸ δι­κό του αἷ­μα μπῆ­κε μιὰ γιὰ πάν­τα στὰ ἐ­που­ρά­νια Ἅ­για καὶ ἐ­ξα­σφά­λι­σε γιὰ μᾶς ἀ­πο­λύ­τρω­ση ὄ­χι προ­σω­ρι­νὴ ἀλλά αἰ­ώ­νια. Δι­ό­τι, ἐ­ὰν τὸ αἷ­μα τῶν ταύ­ρων καὶ τῶν τρά­γων καὶ τὸ ράν­τι­σμα μὲ τὸ νε­ρὸ καὶ τὴ στά­χτη τοῦ δα­μα­λιοῦ πού κα­τα­και­γό­ταν στὸ θυ­σι­α­στή­ριο δί­νει στοὺς θρη­σκευ­τι­κὰ μο­λυ­σμέ­νους καὶ ἀ­κά­θαρ­τους ἕ­ναν ἐ­ξω­τε­ρι­κὸ κα­θαρ­μὸ καὶ ἐ­ξα­γνί­ζει τὸ σῶ­μα τους, προ­κει­μέ­νου νὰ μπο­ροῦν νά με­τέ­χουν στὴ λα­τρεί­α, πό­σο μᾶλ­λον τό αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος μέ τό αἰ­ώ­νιο Πνεῦ­μα πού κα­τοι­κοῦ­σε μέ­σα του πρό­σφε­ρε στό Θε­ό ὡς θυ­σί­α τόν ἑ­αυ­τό του ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κά κα­θα­ρό καί ἐ­λεύ­θε­ρο ἀ­πό κά­θε ρύ­πο ἁ­μαρ­τί­ας, θά κα­θα­ρί­σει τή συ­νεί­δη­σή σας ἀ­πό τά ἔρ­γα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας πού φέρ­νουν στήν ψυ­χή νέ­κρω­ση, καί θά σᾶς ἀ­ξι­ώ­σει νά λα­τρεύ­ε­τε ἀ­ξί­ως τόν ζων­τα­νό Θε­ό;

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ πα­ρα­λαμ­βά­νει ὁ Ἰ­η­σοῦς τούς δώ­δε­κα μα­θη­τάς αὐ­τοῦ καί  ἤρ­ξα­το αὐ­τοῖς λέ­γειν τὰ μέλ­λον­τα αὐ­τῷ συμ­βα­ί­νειν^.  Ὅτι ἰ­δοὺ ἀ­να­βα­ί­νο­μεν εἰς Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που πα­ρα­δο­θή­σε­ται τοῖς ἀρ­χι­ε­ρεῦ­σι καὶ γραμ­μα­τεῦ­σι, καὶ κα­τα­κρι­νοῦ­σιν αὐ­τὸν θα­νά­τῳ καὶ πα­ρα­δώ­σου­σιν αὐ­τὸν τοῖς ἔ­θνε­σι, καὶ ἐμ­πα­ί­ξου­σιν αὐ­τῷ καὶ μα­στι­γώ­σου­σιν αὐ­τὸν καὶ ἐμ­πτύ­σου­σιν αὐ­τῷ καὶ ἀ­πο­κτε­νοῦ­σιν αὐ­τὸν, καὶ τῇ τρί­τῃ ἡ­μέ­ρᾳ ἀ­να­στή­σε­ται. Καὶ προ­σπο­ρεύ­ον­ται αὐ­τῷ Ἰάκωβος καὶ Ἰ­ω­άν­νης υἱ­οὶ Ζε­βε­δα­ί­ου λέ­γον­τες· Δι­δά­σκα­λε, θέ­λο­μεν ἵ­να ὃ ἐ­ὰν αἰ­τή­σω­μεν ποι­ή­σῃς ἡ­μῖν. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Τί θέ­λε­τε ποι­ῆ­σαί με ὑ­μῖν; οἱ δὲ εἶ­πον αὐ­τῷ· Δὸς ἡ­μῖν ἵ­να εἷς ἐκ δε­ξι­ῶν καὶ εἷς ἐξ εὐ­ω­νύ­μων σου κα­θί­σω­μεν ἐν τῇ δό­ξῃ σου. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Οὐκ οἴ­δα­τε τί αἰ­τεῖ­σθε. δύ­να­σθε πι­εῖν τὸ πο­τή­ρι­ον ὃ ἐ­γὼ πί­νω, καὶ τὸ βά­πτι­σμα ὃ ἐ­γὼ βα­πτί­ζο­μαι βα­πτι­σθῆ­ναι; οἱ δὲ εἶ­πον αὐ­τῷ· Δυ­νά­με­θα. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Τὸ μὲν πο­τή­ρι­ον ὃ ἐ­γὼ πί­νω πί­ε­σθε, καὶ τὸ βά­πτι­σμα ὃ ἐ­γὼ βα­πτί­ζο­μαι βα­πτι­σθή­σε­σθε· τὸ δὲ κα­θί­σαι ἐκ δε­ξι­ῶν μου καὶ ἐξ εὐ­ω­νύ­μων οὐκ ἔ­στιν ἐ­μὸν δοῦ­ναι, ἀλ­λ' οἷς ἡ­το­ί­μα­σται. καὶ ἀ­κο­ύ­σαν­τες οἱ δέ­κα ἤρ­ξαν­το ἀ­γα­να­κτεῖν πε­ρὶ Ἰ­α­κώ­βου καὶ Ἰ­ω­άν­νου. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς προ­σκα­λε­σά­με­νος αὐ­τοὺς λέ­γει αὐ­τοῖς· Οἴ­δα­τε ὅ­τι οἱ δο­κοῦν­τες ἄρ­χειν τῶν ἐ­θνῶν κα­τα­κυ­ρι­ε­ύ­ου­σιν αὐ­τῶν καὶ οἱ με­γά­λοι αὐ­τῶν κα­τε­ξου­σι­ά­ζου­σιν αὐ­τῶν. οὐχ οὕ­τω δὲ ἔ­σται ἐν ὑ­μῖν, ἀλ­λ' ὃς ἐ­ὰν θέ­λῃ γε­νέ­σθαι μέ­γας ἐν ὑ­μῖν, ἔ­σται ὑ­μῶν δι­ά­κο­νος, καὶ ὃς ἐ­ὰν θέ­λῃ ὑ­μῶν γε­νέ­σθαι πρῶ­τος, ἔ­σται πάν­των δοῦ­λος· καὶ γὰρ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που οὐκ ἦλ­θε δι­α­κο­νη­θῆ­ναι, ἀλ­λὰ δι­α­κο­νῆ­σαι καὶ δοῦ­ναι τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ λύ­τρον ἀν­τὶ πολ­λῶν.            

                             (Μάρκ. ι΄[10] 32  - 45)

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΘΟΣ

1. Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΟΞΑ

Ὁ Κύριος πορεύεται πρὸς τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἔχει τὸ πρόσωπό του στραμμένο στὴν ἱερὴ πόλη. Οἱ μαθητὲς ἐκστατικοὶ ἀποροῦν βλέποντας τὸν Κύριο τόσο ἄφοβα νὰ προχωρεῖ σταθερὰ πρὸς τὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου, πρὸς τὴν πόλη ὅπου πρόκειται νὰ πάθει τόσο πολλά. Τὸν βλέπουν νὰ μὴν ἀποφεύγει τὸ σταυρικὸ θάνατο, ἀλλὰ νὰ σπεύδει πρὸς αὐτὸν γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Καὶ φοβοῦνται καθὼς Τὸν ἀκοῦν κάποια στιγμὴ νὰ τοὺς λέει ὅσα πρόκειται νὰ συμβοῦν στὰ Ἱεροσόλυμα· ὅτι ἐκεῖ θὰ παραδοθεῖ στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ θὰ Τὸν καταδικάσουν σὲ θάνατο καὶ θὰ Τὸν παραδώσουν στοὺς Ρωμαίους κι αὐτοὶ θὰ Τὸν ἐμπαίξουν καὶ θὰ Τὸν μαστιγώσουν καὶ θὰ Τὸν φονεύσουν. Ἀλλὰ Αὐτὸς τὴν τρίτη μέρα θὰ ἀναστηθεῖ.

Οἱ μαθητὲς ὅμως φαίνεται πὼς δὲν κατανοοῦν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου. Ἐνῶ ὁ Κύριος τοὺς μιλάει γιὰ πάθος, αὐτοὶ ζοῦν σ᾿ ἄλλο κόσμο, ἐπιζητοῦν τὴ δόξα! Δυὸ μάλιστα ἀπὸ αὐτούς, ὁ Ἰάκωβος κι ὁ Ἰωάννης, πλησιάζουν τὸν Κύριο καὶ Τοῦ ζητοῦν τιμὲς καὶ ἀξιώματα, Τοῦ ζητοῦν νὰ καθίσουν δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ στὸ βασιλικὸ θρόνο του!

Μόλις ἀντιλαμβάνονται τὸ αἴτημα τῶν δύο οἱ ἄλλοι δέκα, ἀγανακτοῦν. Γιατί ἄραγε; Αἰσθάνονται μήπως πόσο ὀλέθριο πάθος εἶναι ἡ φιλοδοξία τῶν δύο μαθητῶν; Ὄχι ἀσφαλῶς. Οἱ δέκα ἀγανακτοῦν διότι εἶναι καὶ οἱ ἴδιοι φιλόδοξοι, θέλουν κι αὐτοὶ τιμὲς καὶ ἀξιώματα καὶ αἰσθάνονται ὅτι παραγκωνίζονται. Βέβαια εἶναι κατανοητὴ αὐτή τους ἡ ἐκτροπή. Διότι δὲν ἔχουν λάβει ἀκόμη τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι᾿ αὐτὸ διακατέχονται ὄχι μόνο ἀπὸ τὴ μάταιη φιλοδοξία καὶ προσδοκία ὑλικῶν ἀμοιβῶν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀντιζηλίες καὶ πνεῦμα ἀνταγωνισμοῦ. Πόσο λίγο κατάλαβαν οἱ μαθητὲς τί εἶναι τὸ ταπεινὸ φρόνημα ποὺ τοὺς δίδασκε ἐπὶ τρία χρόνια ὁ Κύριος μὲ τὸν λόγο του καὶ μὲ τὴ ζωή του! Δὲν ἤθελαν οὔτε νὰ σκεφθοῦν ἕνα ταπεινωτικὸ μαρτύριο! Ὁ νοῦς τους πήγαινε στὴ συνέχεια τῶν γεγονότων, στὴ δόξα! Ὁ Κύριος ὅμως μὲ μεγάλη ὑπομονὴ ἀντιμετωπίζει τὴ φιλοδοξία τῶν μαθητῶν καὶ στοργικὰ στιγματίζει τὰ ἐγκόσμια φιλόδοξα ἐλατήριά τους.

Δὲν ἀρνεῖται βέβαια ὁ Κύριος τὴ δόξα, ἀλλὰ δίνει τὴν πραγματική της διάσταση: Ὅσοι θέλουν νὰ δοξασθοῦν, τοὺς λέει, πρέπει πρῶτα νὰ ταπεινωθοῦν, νὰ ἁγιασθοῦν καὶ νὰ θυσιασθοῦν. Καὶ διδάσκει ἔτσι ὅλους μας ὅτι ὁ δρόμος πρὸς τὴν ἀληθινὴ δόξα ξεκινάει ἀπὸ τὰ ἀνηφορικὰ μονοπάτια τῆς ταπεινώσεως, τῆς ἁγιότητος καὶ τῆς θυσίας. Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικὴ δόξα, ἡ δόξα τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, δόξα αἰώνια καὶ ἀληθινή. Διότι δὲν εἶναι μία ἀνθρώπινη ἐπιβράβευση, εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ· γι᾿ αὐτὸ καὶ ἔχει αἰώνια ἀξία.

Ὅλοι λοιπὸν οἱ πιστοὶ ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἁγίων μας, πρέπει νὰ πορευόμαστε στὸ δρόμο τῆς ζωῆς μας σταθερὰ προσηλωμένοι στὴν ἀληθινὴ δόξα. Νὰ μὴν κολλάει ἡ ψυχή μας στὰ μάταια καὶ τὰ φθηνά, νὰ μὴν ἐπιζητοῦμε ἐπίγειες τιμὲς καὶ ἀξιώματα, ἀλλὰ νὰ προσβλέπουμε στὴν πραγματικὴ δόξα, ποὺ εἶναι ἡ αἰώνια δόξα, τὴν ὁποία θὰ ἀπολαύσουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ χρέους, τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς θυσίας.

2. ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ

Ἡ ἐσφαλμένη αὐτὴ ἐπιδίωξη τῆς ἐγκόσμιας δόξας ἀπὸ τοὺς μαθητὲς ἔδωσε τὴν ἀφορμὴ στὸν Κύριο νὰ τοὺς ἐξηγήσει ὅτι στὴ δική του βασιλεία, ποὺ εἶναι βασιλεία πνευματική, δὲν ἔχουν θέση νοοτροπίες ἐξουσίας καὶ κυριαρχίας. Μεταξύ σας, εἶπε, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ συμπεριφέρεσθε ὅπως κάνουν οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι. Ἀλλὰ ὅποιος θέλει νὰ γίνει μεγάλος ἀνάμεσά σας, νὰ εἶναι ὑπηρέτης σας. Καὶ ὅποιος θέλει νὰ γίνει πρῶτος, νὰ γίνει δοῦλος ὅλων ταπεινός.

Αὐτὸ ἀκριβῶς ἄλλωστε ἔκανε καὶ ὁ Ἴδιος. Ἔγινε ἄνθρωπος ὄχι γιὰ νὰ Τὸν ὑπηρετοῦν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς ὑπηρετήσει. Ἔλαβε μορφὴ δούλου γιὰ νὰ μᾶς διακονήσει. Ἔγινε δοῦλος τῶν δούλων του. Ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μᾶς προσφέρει τὴν ὕψιστη διακονία, νὰ δώσει τὴ ζωή του γιὰ νὰ σωθοῦμε ὅλοι ἐμεῖς οἱ σκλάβοι τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ λοιπὸν εἶναι βασιλεία διακονίας, καὶ ὄχι ἐξουσίας καὶ κυριαρχίας. Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ προσέξουμε ὅλοι μας, ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ἔχουμε δικαίωμα λόγῳ τῆς θέσεώς μας νὰ ἐπιζητοῦμε προβολὴ καὶ κυριαρχία πάνω σὲ ἂλλους πιστούς. Ἀλλὰ ἔχουμε καθῆκον νὰ ὑπηρετοῦμε τοὺς ἄλλους. Νὰ γινόμαστε δοῦλοι τῶν δούλων. Νὰ εἴμαστε πρόθυμοι καὶ γιὰ τὶς πιο ταπεινὲς διακονίες ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας. Ἔτσι θὰ οἰκοδομοῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Μεγάλοι στὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ὅσοι ἔχουν κάποια περίοπτη θέση, ἀλλὰ οἱ ταπεινοί, αὐτοὶ ποὺ δέχονται μὲ χαρὰ νὰ ἐπιτελοῦν ταπεινὲς διακονίες, καὶ νὰ εἶναι παραγκωνισμένοι γιὰ τὸ καλὸ τῶν ἄλλων. Αὐτοὺς τιμᾶ ὁ Θεὸς καὶ αὐτοὺς θὰ δοξάσει. Κάποτε καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωή, πάντοτε ὅμως στὴν ἔνδοξη αἰωνιότητα.

     (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)