ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 (9 ΙΟΥλΙΟΥ 2017)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  

Ἀδελφοί͵ ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ αὐτῶν εἰς σωτηρίαν. Μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν͵ ἀλλ΄ οὐ κατ΄ ἐπίγνωσιν· ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην͵ καὶ τὴν ἰδίαν ζητοῦντες στῆσαι͵ τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν· τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι. Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου ὅτι ὁ ποιήσας ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτῇ. Ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτως λέγει· Μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου· Τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν; τοῦτ΄ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· ἤ͵ Τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον; τοῦτ΄ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. Ἀλλὰ τί λέγει; Ἐγγύς σου τὸ ῥῆμά ἐστιν͵ ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου· τοῦτ΄ ἔστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. Ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν͵ καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν͵ σωθήσῃ· καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην͵ στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.                                           

   (Ρωμ.ι΄[10] 1 – 10)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀδελφοί, ἐνῶ οἱ Ἰσραηλίτες ἀπίστησαν καὶ ἀποξενώθηκαν ἀπὸ τὴ σωτηρία τοῦ Μεσσία, ἡ σφοδρὴ ἐπιθυμία καὶ εὐαρέσκεια τῆς καρδιᾶς μου καὶ ἡ δέηση ποὺ ἀπευθύνω στὸ Θεὸ εἶναι γιὰ χάρη τους, γιὰ νὰ πετύχουν τὴ σωτηρία. Καὶ ἐπιθυμῶ νὰ σωθοῦν, διότι δίνω γι᾿ αὐτοὺς μαρτυρία ὄτι ἔχουν ζῆλο γιὰ τὸν Θεὸ· ἀλλὰ ὁ ζῆλος τους αὐτὸς δὲν διευθύνεται ἀπὸ ὀρθὴ καὶ πλήρη γνώση σχετικὰ μὲ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὰ καθήκοντα πρὸς αὐτόν. Δὲν φρόντισαν δηλαδὴ νὰ γνωρίσουν τὴ δικαίωση ποὺ δίνει ὁ Θεὸς ἀπὸ ἀγαθότητα, καὶ ζητοῦν νὰ στήσουν τὴ δική τους ἀντίληψη σχετικὰ μὲ τὴ δικαίωση. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπέταξαν τὸν ἑαυτό τους στὴ δικαίωση τοῦ  Θεοῦ. Διότι ὁ Χριστὸς ἔδωσε τέλος στὴν ἀποστολὴ καὶ τὴν ἰσχὺ τοῦ νόμου· κι ἔτσι τώρα ἀποκτᾶ τὴ δικαίωση καὶ τὴ σωτηρία του καθένας ποὺ πιστεύει στὸ Χριστὸ, ὄχι ὅποιος ἐξαρτᾶ τὴ δικαίωσή του ἀπὸ τὸ νόμο, ὅπως τὴν ἐξαρτοῦν οἱ Ἰσραηλίτες ποὺ ἀπίστησαν. Καὶ ἡ σωτηρία δίνεται μόνο μὲ τὴν πίστη, διὸτι ὁ Μωυσῆς γράφει γιὰ τὴ δικαίωση ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ Μωσαϊκὸ νόμο, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ τηρήσει ὅλα ἀνεξαιρέτως ὅσα ὁ νόμος διατάζει, θὰ ζήσει χάρη σ᾿ αὐτά, καὶ συνεπῶς αὐτὸς καὶ μόνο θὰ σωθεῖ. Ἡ ἀκριβὴς ὅμως τήρηση τοῦ νόμου ἦταν ἀδύνατη. Ἀντιθέτως, σχετικὰ μὲ τὴ δικαίωση ἀπὸ τὴν πίστη λέει ὁ Μωυσῆς στὸ Δευτερονόμιο: Μὴν εἰσχωρήσει στὴν καρδιά σου ὁ λογισμός: Ποιὸς θὰ ἀνεβεῖ στὸν οὐρανὀ; Γιὰ νὰ κατεβάσει δηλαδὴ ἀπὸ ἐκεῖ τὸν Χριστό, ποὺ θὰ μὲ ὁδηγήσει στὴ σωτηρία. Ἢ ποιὸς θὰ κατεβεῖ στὰ σκοτεινὰ καὶ βαθιὰ μέρη τοῦ Ἅδη; Γιὰ νὰ ἀναστήσει δηλαδὴ τὸν Χριστὸ ἀπὸ τοὺς νεκρούς, ποὺ θὰ μᾶς δώσει τὴ σωτηρία καὶ τὴ ζωὴ; Ἀλλὰ τί λέει ἡ Ἁγία Γραφὴ γιὰ τὴ σωτηρία ἀπὸ τὴν πίστη; Λέει τὰ ἑξῆς: Εἶναι κοντά σου ὁ λόγος, στὸ στόμα σου καὶ στὴν καρδιά σου. Δηλαδὴ εἶναι κοντά σου ὁ λόγος ποὺ πρέπει νὰ πιστέψεις, καὶ τὸν ὁποῖο ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι κηρύττουμε. Καὶ εἶναι κοντὰ στὸ στόμα σου καὶ στὴν καρδιά σου ὁ λόγος αὐτός, διότι, ἐὰν ὁμολογήσεις μὲ τό στόμα σου τὸν Ἰησοῦ ὡς ὑπέρτατο Κύριο καὶ πιστέψεις μὲ τὴν καρδιά σου ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, θὰ σωθεῖς. Καὶ θὰ σωθεῖς, ἐπειδὴ μὲ τὴν καρδιά του πιστεύει κανεὶς καὶ μὲ ὅλη τὴν ψυχή του, καὶ ὡς καρπὸ τῆς πίστεως αὐτῆς ἔχει τὴ δικαίωσή του· καὶ μὲ τὸ στόμα του ὁμολογεῖ τὴν πίστη, καὶ ὡς καρπὸ ἔχει τὴ σωτηρία του.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι, ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. Καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν, λέγοντες· Τί ἡμῖν καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; Ἦν δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· Εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ὑπάγετε. Οἱ δὲ ἐξελθόντες, ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ ἰδοὺ, ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. Οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον· καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν, ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. Καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ· καὶ ἰδόντες αὐτὸν, παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν.  Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον, διεπέρασε, καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.                          

     (Ματθ. η΄[8] 28 –θ΄[9] 1)

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΩΝ

1. MAΣ ΜΙΣΟΥΝ

Κάποια ἡμέρα ὁ Κύριος ἐπισκέφθηκε τὴν χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Ἐκεῖ Τὸν συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι ποὺ ἔβγαιναν ἀπὸ τὰ μνήματα ὅπου κατοικοῦσαν. Ἦσαν καὶ οἱ δύο τόσο ἐπιθετικοὶ καὶ ἐπικίνδυνοι, ὥστε νὰ μὴ μπορεῖ κανεὶς νὰ περάσει ἀπὸ κοντά τους. Μόλις ὅμως ἀντίκρυσαν τὸν Κύριο αὐτοὶ ποὺ μέχρι πρὶν ἀπὸ λίγο τρομοκρατοῦσαν τὸν κόσμο, τώρα φοβισμένοι ἐκραύγασαν πρὸς τὸν Κύριο λέγοντας: Ποιὰ σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σέ μᾶς καὶ σὲ σένα, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; Ἦλθες ἐδῶ πρόωρα, πρὶν ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς Κρίσεως νᾶ μᾶς βασανίσεις;

Ποιὸ ὅμως εἶναι τὸ βάσανο στὸ ὁποῖο ἀναφέρονται τὰ δαιμόνια αὐτά; Πῶς θὰ βασανίζονταν;

Ἡ πρώτη καὶ μεγάλη ὀδύνη τῶν δαιμονίων ἦταν ἡ θέα καὶ παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τοὺς μάστιζε. Μόλις τὰ δαιμόνια ἀντίκρυσαν τὸ θεϊκὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἄντεχαν νὰ ὑποφέρουν τὴν ἀόρατη δύναμή του ποὺ τοὺς φλόγιζε. Γι᾿ αὐτὸ καὶ κραυγάζουν: Τί κοινὸ ἔχουμε ἐμεῖς μὲ Σένα; Ἐσὺ εἶσαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ κι ἐμεῖς εἴμαστε ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς ἄφησε ἐλεύθερους στὸν κόσμο μέχρι τὴν ὥρα τῆς Κρίσεως. Ὁμολογοῦν τὴν ἀπελπισία τους καὶ τὴν δαιμονικὴ ἀποστροφή τους πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι σὰν νὰ λένε: Δὲν θέλουμε νὰ ἔχουμε καμμία σχέση μαζί Σου· μᾶς ἀρκοῦν οἱ ἄνθρωποι ποὺ κυβερνοῦμε καὶ τυραννοῦμε.

Τὸ δεύτερο μαρτύριο καὶ βάσανο γιὰ τοὺς δαίμονες ἦταν τὸ νὰ μὴ τοὺς ἐπιτρέψει πλέον ὁ Κύριος νὰ παραμείνουν στὰ σώματα τῶν δύο δαιμονισμένων. Διότι, ὅπως λέγει κάποιος ἑρμηνευτής, «εἶναι βάσανο γιὰ τὸν διάβολο νὰ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων, τὰ ὁποῖα διαπύρως ἐπιθυμεῖ νὰ κατέχει, διότι ἔτσι σβήνει κάπως τὴν φωτιὰ ποὺ τὸν κατακαίει μέσα του». Ἐπιπλέον τὰ δαιμόνια, ἐπειδὴ μισοῦν τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς θεωροῦν ἐχθρούς τους, βασανίζονται ὅταν ἀναγκάζονται νὰ ἐξέλθουν ἀπὸ αὐτούς, διότι καταλαβαίνουν ὅτι τελείωσε ἡ μισάνθρωπη κυριαρχία τους σ᾿ αὐτούς. Διότι δὲν μποροῦν πλέον νὰ τοὺς πολεμοῦν καὶ νὰ τοὺς ἐξουσιάζουν.

2. ΜΑΣ ΕΚΔΙΚΟΥΝΤΑΙ

Ὑπῆρχε κάπου μακριὰ ἀπὸ αὐτοὺς ἕνα κοπάδι μὲ πολλοὺς χοίρους, ποὺ ἔβοσκε ἐκεῖ. Καὶ οἱ δαίμονες παρακαλοῦσαν τὸν Κύριο λέγοντας: Ἐὰν πρόκειται νὰ μᾶς βγάλεις ἔξω ἀπὸ ἐδῶ, ἐπίτρεψέ μας νὰ πᾶμε στὸ κοπάδι τῶν χοίρων. Καὶ ὅταν ὁ Κύριος τοὺς ἔδωσε τὴν ἄδεια, ἔγινε κάτι τὸ συγκλονιστικό: Μόλις τὰ δαιμόνια βγῆκαν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ εἰσῆλθαν στοὺς χοίρους, ἀμέσως ὅλο τὸ κοπάδι τῶν χοίρων ὅρμησε μὲ μανία πρὸς τὸν γκρεμό, ἔπεσε καὶ πνίγηκε στὰ νερὰ τῆς λίμνης.

Γιατί ὅμως τὰ δαιμόνια ζήτησαν νὰ εἰσέλθουν στοὺς χοίρους; Διότι οἱ δαιμονισμένοι θεωροῦσαν ὅτι εἶχαν κάποιο δικαίωμα στοὺς χοίρους ἐκείνους. Καὶ τὸ δικαίωμά τους αὐτὸ τὸ ἀντλοῦσαν ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ χοιροβοσκοὶ ἔκαναν κάτι τὸ παράνομο κατὰ τὸ νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ ὁποῖος ἀπαγόρευε τὸ χοιρινὸ κρέας ὡς ἀκάθαρτο. Καὶ ὁ Κύριος κάνει δεκτὸ τὸ αἴτημα τῶν δαιμονίων τιμωρώντας τὴν παρανομία αὐτή. Ἔτσι τὰ δαιμόνια εἰσέρχονται στοὺς χοίρους, για νὰ ζημιώσουν τοὺς παράνομους κατόχους τῶν χοίρων. Ἀκόμη περισσότερο ὅμως για νὰ ἀποφύγουν τὴν ἀποπομπή τους στὸν ἃδη καὶ νὰ μπορέσουν ἀργότερα νὰ πολεμήσουν πάλι τοὺς ἀνθρώπους.

3. ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΡΙΑ

Ἐδῶ ὅμως θὰ πρέπει νὰ προσέξουμε κάτι πολὺ σημαντικό: Τὰ δαιμονόπληκτα ζῶα δὲν μπόρεσαν νὰ ζήσουν ούτε στιγμή. Ἐὰν λοιπὸν αὐτὸ συμβαίνει στὰ ζῶα, γιατί οἱ δαιμονόπληκτοι ἄνθρωποι δὲν πεθαίνουν ἀμέσως; Τὰ δαιμόνια ποὺ δὲν λυπήθηκαν τοὺς χοίρους ἀλλὰ ἀστραπιαῖα τοὺς ὁδήγησαν στὸν γκρεμό, θὰ ἤθελαν ἀσφαλῶς πολὺ περισσότερο νὰ κάνουν κάτι παρόμοιο στοὺς ἀνθρώπους, ὁδηγώντας τους στὸν θάνατο. Αὐτὸ ὅμως, ἐξηγοῦν οἱ ἱεροὶ ἑρμηνευταί, δὲν συμβαίνει, διότι ὁ Θεὸς δὲν ἐπιτρέπει κάτι τέτοιο περιορίζοντας τὴν δύναμη τῶν δαιμόνων. Δὲν εἶναι λοιπὸν ἀπεριόριστη ἡ δύναμη τοῦ διαβόλου. Μπροστὰ στὸν Χριστὸ παραλύει ἡ δύναμή του. Κι ὅταν ἀκόμη ὁ Χριστὸς τὴν ἐπιτρέπει, τὴν ἐλέγχει καὶ τὴν περιορίζει τόσο, ὥστε νὰ μᾶς ὠφελεῖ καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ μετάνοια.

4. ΒΟΣΚΟΥΜΕ ΧΟΙΡΟΥΣ;

Στὸ σημεῖο αὐτὸ οἱ ἱεροὶ ἑρμηνευταὶ δὶνουν καὶ μία ἀλληγορικὴ σημασία στὴν παρανομία τῶν χοιροβοσκῶν. Μᾶς λὲγουν ὅτι σὲ κάθε ἐποχὴ ὑπάρχουν ἄλλοι χοιροβοσκοί, ὄχι στὰ βοσκοτόπια τῶν Γαδαρηνῶν, ἀλλὰ στὸ γεώργιον τῆς ψυχῆς, ὅπου βόσκουν ἄλλους χοίρους, τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες. Καὶ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ποὺ καλλιεργοῦν στὴν ψυχή τους πάθη καὶ ἁμαρτίες συνειδητά, συστηματικὰ καὶ παράνομα, εἶναι εὐπαθεῖς στὶς ἐνέργειες τῶν δαιμόνων. Διότι ἀκριβῶς τὰ πάθη αὐτὰ τοὺς γκρεμοτσακίζουν καὶ τοὺς ὁδηγοῦν στὴν αἰώνια ἀπώλεια. Ἂς φοβηθοῦμε λοιπόν, ἀδελφοί, κι ἂς εἴμαστε προσεκτικοί. Διότι ναὶ μὲν ὁ Θεὸς προστατεύει, ἀλλὰ ὅταν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δίνουμε δικαίωμα στοὺς δαίμονες, τότε διώχνουμε τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ καὶ ὑπογράφουμε τὴν καταστροφή μας. Λοιπὸν «στῶμεν μετὰ φόβου».

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)