ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

(10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2017)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, ἲ­δε­τε πη­λί­κοις ὑ­μῖν γράμ­μα­σιν ἔ­γρα­ψα τῇ ἐ­μῇ χει­ρί.  ὅ­σοι θέ­λου­σιν εὐ­προ­σω­πῆ­σαι ἐν σαρκί, οὗ­τοι ἀ­ναγ­κά­ζου­σιν ὑ­μᾶς πε­ρι­τέ­μνε­σθαι, μό­νον ἵ­να μὴ τῷ σταυ­ρῷ τοῦ Χρι­στοῦ δι­ώ­κων­ται. οὐ­δὲ γὰρ οἱ πε­ρι­τε­τμη­μέ­νοι αὐ­τοὶ νό­μον φυ­λάσ­σου­σιν, ἀλ­λὰ θέ­λου­σιν ὑ­μᾶς πε­ρι­τέ­μνε­σθαι, ἵ­να ἐν τῇ ὑ­με­τέ­ρᾳ σαρ­κὶ καυ­χή­σων­ται. Ἐ­μοὶ δὲ μὴ γέ­νοι­το καυ­χᾶ­σθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυ­ρῷ τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, δι' οὗ ἐ­μοὶ κό­σμος ἐ­στα­ύ­ρω­ται κἀ­γὼ τῷ κό­σμῳ. ἐν γὰρ Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ οὔ­τε πε­ρι­το­μή τι ἰ­σχύ­ει οὔ­τε ἀ­κρο­βυ­στί­α, ἀλ­λὰ και­νὴ κτί­σις. καὶ ὅ­σοι τῷ κα­νό­νι το­ύ­τῳ στοι­χή­σου­σιν, εἰ­ρή­νη ἐ­π' αὐ­τοὺς καὶ ἔ­λε­ος, καὶ ἐ­πὶ τὸν Ἰσ­ρα­ὴλ τοῦ Θε­οῦ. Τοῦ λοι­ποῦ κό­πους μοι μη­δεὶς πα­ρε­χέ­τω· ἐ­γὼ γὰρ τὰ στίγ­μα­τα τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰ­η­σοῦ ἐν τῷ σώ­μα­τί μου βα­στά­ζω. Ἡ χά­ρις τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ με­τὰ τοῦ πνε­ύ­μα­τος ὑ­μῶν, ἀ­δελ­φοί· ἀ­μήν.

                                                                            (Γαλ. στ΄[6] 11 – 18 )

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀδελφοί, δεῖ­τε μὲ πό­σο με­γά­λα γράμ­μα­τα σᾶς ἔ­γρα­ψα μὲ τὸ ἴ­διο μου τὸ χέ­ρι.  Ὅ­σοι θέ­λουν νὰ κά­νουν κα­λὴ ἐν­τύ­πω­ση καὶ νὰ ἀ­ρέ­σουν σὲ ἀν­θρώ­πους γιὰ πράγ­μα­τα πού ἀ­να­φέ­ρον­ται στὴ σάρ­κα, αὐ­τοὶ σᾶς πα­ρα­κι­νοῦν καὶ σᾶς πα­ρα­σύ­ρουν νὰ πε­ρι­τέ­μνε­σθε, μό­νο καὶ μό­νο γιὰ νὰ μὴν κα­τα­δι­ώ­κον­ται ἀ­π' τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους γιὰ τὸ κή­ρυγ­μα πού ἀ­να­φέ­ρε­ται στὸ σταυ­ρὸ τοῦ Χρι­στοῦ. Γι αὐ­τὸ καὶ μό­νο σᾶς ἀ­ναγ­κά­ζουν νὰ πε­ρι­τέ­μνε­σθε. Κι αὐ­τὸ ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ἀ­πὸ τὸ ὅ­τι οὔ­τε κι αὐ­τοί πού ἔ­χουν πε­ρι­τμη­θεῖ τη­ροῦν τὶς τε­λε­τουρ­γι­κὲς δι­α­τά­ξεις τοῦ νό­μου, τὶς κα­θάρ­σεις δη­λα­δὴ καὶ τὶς ζω­ο­θυ­σί­ες· ἀλ­λά θέ­λουν νὰ πε­ρι­τέ­μνε­σθε ἐ­σεῖς γιά νά καυ­χη­θοῦν αὐ­τοὶ γιὰ τὴ δι­κή σας σάρ­κα. Θέ­λουν δη­λα­δὴ νὰ καυ­χη­θοῦν ὅ­τι σᾶς ἔ­πει­σαν νὰ δε­χθεῖ­τε τὴν πε­ρι­το­μή. Ἐ­γὼ ὅ­μως δὲν κι­νοῦ­μαι ἀ­πὸ τέ­τοι­α ἁ­μαρ­τω­λὰ ἐ­λα­τή­ρια. Πο­τὲ νὰ μὴ συμ­βεῖ ἐ­γώ νὰ καυ­χη­θῶ γιὰ τί­πο­τε ἄλ­λο πα­ρὰ μό­νο γιὰ τὸ ὅ­τι ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς γιὰ χὰ­ρη μου πῆ­ρε μορ­φὴ δού­λου καὶ σταυ­ρώ­θη­κε γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α μου. Μό­νο καύ­χη­μά μου εἶ­ναι ὁ σταυ­ρι­κὸς θά­να­τος τοῦ Κυ­ρί­ου. Καὶ μὲ τὴν πί­στη στὸ θά­να­τό του αὐ­τόν ἔ­χει νε­κρω­θεῖ κι ἔ­χει χά­σει τὴ δύ­να­μή του ὁ κό­σμος γιά μέ­να. Ἀλ­λά κι ἐ­γώ ἔ­χω νε­κρω­θεῖ γιὰ τὸν κό­σμο. Εἶ­μαι νε­κρω­μέ­νος γιὰ τὸν κό­σμο, καὶ τί­πο­τε ἀ­π’ αὐ­τόν δὲν μὲ δε­λε­ά­ζει οὔ­τε μὲ φο­βί­ζει. Δι­ό­τι στὴν κοι­νω­νί­α καὶ τὴν ἕ­νω­ση μὲ τὸν Χρι­στὸ οὔ­τε ἡ πε­ρι­το­μή ἔ­χει κα­μί­α ἀ­ξί­α οὔ­τε ἡ ἀ­κρο­βυ­στί­α, ἀλ­λά ἰ­σχύ­ει νέ­α κτί­ση καὶ δη­μι­ουρ­γί­α. Ἡ και­νὴ αὐ­τὴ κτί­ση εἶ­ναι ἡ ἀ­να­γέν­νη­ση πού δί­νει ὁ Χρι­στὸς σὲ κά­θε πι­στὸ μὲ τὴ δύ­να­μη τῆς ἀ­πο­λυ­τρω­τι­κῆς του σταυ­ρι­κῆς θυ­σί­ας. Καὶ ὅ­σοι θ' ἀ­κο­λου­θή­σουν τὴ δι­δα­σκα­λί­α αὐ­τὴ γιά τή νέ­α κτί­ση καὶ θὰ τὴν ἔ­χουν ὡς μέ­τρο καὶ ὑ­πό­δειγ­μα γιὰ νὰ συμ­μορ­φώ­σουν τὴ ζω­ὴ τους μ' αὐ­τή, ἂς ἔ­χουν ἐ­πά­νω τους τὴν εἰ­ρή­νη καὶ τὸ ἔ­λε­ος· ἀλ­λά καὶ γε­νι­κό­τε­ρα ὅ­λος ὁ νέ­ος Ἰσ­ρα­ὴλ τῆς χά­ρι­τος, ὁ νέ­ος λα­ὸς πού μὲ τὴν πί­στη ἔ­γι­νε ἐ­κλε­κτὸς στὸ Θε­ὸ καὶ ἀν­τι­κα­τά­στη­σε τόν πα­λαι­ό κα­τὰ σάρ­κα Ἰσ­ρα­ήλ. Στὸ ἑ­ξῆς ἂς μὴ μοῦ δη­μι­ουρ­γεῖ κα­νεὶς κό­πους καί ἐ­νο­χλή­σεις, ζη­τών­τας ἀ­πὸ μέ­να νὰ ἀ­πο­λο­γοῦ­μαι γιά ὅ­σα κά­νω. Δι­ό­τι ἐ­γώ βα­στά­ζω στὸ σῶ­μα μου τὰ ση­μά­δια τῶν πλη­γῶν πού δέ­χθη­κα γιὰ τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ. Καί οἱ πλη­γές μου αὐ­τὲς εἶ­ναι ἡ ἀ­πο­λο­γί­α μου.

Σᾶς εὔ­χο­μαι, ἀ­δελ­φοί, ἡ χά­ρις τοῦ Κυ­ρί­ου μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ νὰ ἐ­νι­σχύ­ει καὶ νὰ ἐν­δυ­να­μώ­νει τὶς πνευ­μα­τι­κές σας δυ­νά­μεις, ὥ­στε νὰ δι­α­τη­ρεῖ­τε πάν­το­τε τόν ἁ­για­σμὸ πού σᾶς ἔ­δω­σε τὸ Ἅ­γιον Πνεῦ­μα. Ἀ­μήν.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος^. οὐ­δεὶς ἀ­να­βέ­βη­κεν εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ κα­τα­βάς, ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ὁ ὤν ἐν τῷ οὐ­ρα­νῷ. καὶ κα­θὼς Μω­ϋ­σῆς ὕ­ψω­σε τὸν ὄ­φιν ἐν τῇ ἐ­ρή­μῳ, οὕ­τως ὑ­ψω­θῆ­ναι δεῖ τὸν υἱ­ὸν τοῦ ἀν­θρώ­που, ἵ­να πᾶς ὁ πι­στε­ύ­ων εἰς αὐ­τὸν μὴ ἀ­πό­λη­ται ἀλ­λ' ἔ­χῃ ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον. Οὕ­τω γὰρ ἠ­γά­πη­σεν ὁ Θε­ὸς τὸν κό­σμον, ὥ­στε τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ τὸν μο­νο­γε­νῆ ἔ­δω­κεν, ἵ­να πᾶς ὁ πι­στε­ύ­ων εἰς αὐ­τὸν μὴ ἀ­πό­λη­ται ἀλ­λ' ἔ­χῃ ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον. οὐ γὰρ ἀ­πέ­στει­λεν ὁ Θε­ὸς τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ εἰς τὸν κό­σμον ἵ­να κρί­νῃ τὸν κό­σμον, ἀλλ' ἵ­να σω­θῇ ὁ κό­σμος δι' αὐ­τοῦ. 

                                        (Ἰωάν. γ΄[3] 13 – 17)

ΛΟ­ΓΟΣ ΣΤΟ ΕΥ­ΑΓ­ΓΕ­ΛΙΟ

Ο ΧΡΙ­ΣΤΟΣ ΕΙ­ΝΑΙ ΠΑ­ΝΑ­ΓΑ­ΘΟΣ ΣΩ­ΤΗΡΑΣ

«Οὐκ ἀ­πέ­στει­λεν ὁ Θε­ὸς τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ εἰς τὸν κό­σμον ἵ­να κρί­νῃ τὸν κό­σμον, ἀλ­λ’ ἵ­να σω­θῇ ὁ κό­σμος δι’ αὐ­τοῦ»

Πα­νί­σχυ­ρο ἡ­γε­μό­να φαν­τά­ζον­ταν οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι τὸν Μεσ­σί­α. Τὸν πε­ρί­με­ναν νὰ ἔλ­θει ὅ­πως οἱ ἀρ­χαῖ­οι βα­σι­λεῖς γιά νὰ δι­ώ­ξει τούς Ρω­μαί­ους κατακτητές καί να τιμωρήσει τά εἰ­δω­λο­λα­τρι­κὰ ἔ­θνη.

Ἀλλ’ ὁ Κύ­ριος, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ,  ἦλ­θε πο­λὺ δι­α­φο­ρε­τικά. Πλή­ρης στορ­γῆς καὶ ἀ­γά­πης συγκατέβηκε ἀ­πὸ τὸ ὕψος τῆς δόξας Του ὄ­χι γιά νὰ τι­μωρήσει, ἀλλά γιά νά σώσει ἀπό τήν ἁ­μαρ­τί­α τὰ πλά­σμα­τά Του.

Αὐ­τὴ τὴν ἀ­λή­θεια τόνισε στόν Νι­κό­δη­μο ὁ Κύ­ριος κα­τὰ τὴν ἀρχή ἀ­κό­μη τῆς δημόσιας δράσης Του. Σ’ αὐ­τὴ ἂς ἐγκύψουμε κι ἐμεῖς γιά νά δοῦμε πρῶ­το μὲν πῶς φάνηκε αὐ­τὸ στή ζωή τοῦ Κυ­ρί­ου, καί στή συνέχεια ποιά σημασία ἔ­χει γιά τὸν ἀ­γώ­να μας.

1. Πῶς φάνηκε ὡς στορ­γι­κὸς Λυτρωτής.  Μιά προ­σε­κτι­κὴ με­λέ­τη τῆς ζωῆς τοῦ Κυ­ρί­ου ἀ­πο­δει­κνύ­ει καὶ πεί­θει πράγ­μα­τι ὅ­τι δὲν ἦλθε ὡς δυ­νά­στης, Κρι­τὴς καὶ τι­μω­ρός, ἀλλ’  ὡς εὔσπλαχνος Σωτῆρας τῶν ἀν­θρώ­πων.

Ἀ­πὸ τὴν πρώ­τη στιγ­μὴ τῆς Γέννησής Του καὶ τῆς θεί­ας Ἐ­πι­φάνειάς Του ἐπί γῆς ἔ­δει­ξε κα­θα­ρὰ ὅτι δὲν ἔρ­χε­ται ὡς Ἰ­σχυ­ρὸς Θε­ός, πού εἶ­ναι, μὲ τὴ δό­ξα του, γιά νά ἀποδώσει δικαιοσύνη, ἀλλ’ ἔρ­χε­ται ἤ­πια καὶ τα­πει­νὰ γιά νά συγκινήσει καί ἀφυπνίσει τίς ψυ­χές, γιὰ νὰ τὶς ἐπιστρέψει στόν ὀρθό δρόμο καί τή σωτηρία.

Ἀρ­γό­τε­ρα, μὲ τὸ δη­μό­σιο ἔργο Του φάνηκε αὐτό καθαρότερα. ­Τὸν πα­ρα­λυ­τι­κό τῆς Κα­περ­να­οὺμ καὶ τὸν πα­ρά­λυ­το τῆς Βη­θεσ­δᾶ, πού ἀ­πὸ ἁ­μαρ­τί­ες τους τιμωροῦνταν καί ὑπέφεραν, δὲν τοὺς ἐ­πέ­πλη­ξε, τούς θεράπευσε. Τόσο στήν ψυχή, ὅ­σο καί στό σῶ­μα. Καὶ μὲ πολ­λὴ στορ­γὴ τοὺς ὑπόδειξε τὸν με­γά­λο κίν­δυ­νο τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, γιά νά φυλαχθοῦν καὶ στὸ μέλ­λον ἀ­πὸ αὐ­τόν.

Ἄλ­λες ψυ­χὲς βου­τηγ­μέ­νες στὴν ἁ­μαρ­τί­α, πού οἱ Φαρισσαῖοι θεωροῦσαν αὐ­το­νό­η­το ὅ­τι ἔ­πρε­πε νὰ κα­τα­δι­κα­στοῦν καὶ τι­μω­ρη­θοῦν σκλη­ρά, ὁ Χρι­στὸς τὶς εἵλκυε σέ μετάνοια καί τίς συγχωροῦσε, τίς ἀ­θώ­ω­νε (Λουκ. ζ'[7] 39, Ἰω. η΄[8] 3).

Ἀ­κό­μη καὶ τοὺς ἴδιους τούς σκληρυμμένους φα­ρι­σαί­ους καὶ τόν προδότη Ἰούδα δὲν ἔ­σπευ­σε νὰ τοὺς τιμωρήσει, ὅ­πως θὰ ἦταν δίκαιο, ἀλλά τοὺς ἔ­δι­δε διαρκῶς ἀ­φορ­μὲς πρός μετάνοια, αἰ­σθα­νό­με­νος βα­θύ πόνο ἀ­γά­πης «ἐ­πὶ τῇ πωρώσει τῆς καρ­δί­ας αὐ­τῶν» (Μαρκ. γ'[3[ 5).

Ἡ σπουδαιότερη ὅ­μως καὶ πιὸ συγ­κλο­νι­στι­κὴ ἀ­πό­δειξη τῆς στορ­γῆς τοῦ Σω­τῆ­ρος εἶ­ναι αὐ­τὸς ὁ Τί­μιος Σταυ­ρός Του, τὸν ὁποῖο τὴν ἐρχόμενη Πέμπτη μὲ πολ­λὴ εὐλάβεια θά προσκυνήσουμε. Ἐκεῖ πάνω ὁ Δί­και­ος Κρι­τὴς δέ­χθη­κε νὰ παρουσιασθεῖ κρι­νό­με­νος καὶ κατάκριτος. Ἀν­τὶ νὰ τιμωρήσει δέ­χθη­κε νὰ τι­μω­ρηθεῖ, γιά νὰ σω­θοῦν καὶ νὰ μὴ κα­τα­στρα­φοῦν τὰ πλά­σμα­τά Του.

     Ἀλλ’ αὐτή ἡ στάση τοῦ Κυ­ρί­ου ἔ­χει νὰ πεῖ πολλά γιά τόν ἀ­γώ­να μας.

2. Ποιά ἡ σημασία της γιά μᾶς. Ὁ Κύ­ριος ἦλ­θε ὄ­χι γιά νά κρίνει, ἀλλά γιά νά σώσει τὸν κό­σμο. Τὸ εἶ­πε στόν Νι­κό­δη­μο ἀρχικά. Τό ἐπανέλαβε καί ἄλ­λες φο­ρὲς κα­τό­πιν (Ἰω. η΄[8] 15, ιβ΄[12] 47). Τὸ ἀ­πέδειξε πε­ρί­τρα­να μὲ τὴ ζω­ή Του.

Ἑ­πο­μέ­νως ὅ­ταν ἑτοιμαζόμαστε γιά τήν Ἱερά Ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση, ὅ­ταν ἀναλογιζόμαστε τὶς πολ­λὲς καὶ ποι­κί­λες ἁ­μαρ­τί­ες μας, μὴ ἐ­πι­τρέψουμε πο­τὲ στὸν ἑ­αυ­τό μας νὰ καταληφθεῖ ἀ­πὸ ἀγωνία, φό­βο ἢ ντροπή καί δισταγμό. «Πῶς νὰ τὰ ­πῶ στόν πνευ­μα­τι­κό;» λέ­νε με­ρι­κοί. «Εἶ­ναι τό­σο βα­ρειὰ τὰ σφάλ­μα­τά μου! Θὰ μὲ συγχωρήσει ἆραγε ὁ Θε­ός;» Ναί, ὁ­τι­δή­πο­τε καὶ νὰ ἔχει συμβεῖ, θὰ μᾶς συγχωρήσει ὁ Θε­ός, ὅ­ταν εἰ­λι­κρι­νὰ με­τα­νο­ή­σου­με καὶ ἐ­ξο­μο­λο­γη­θοῦ­με. Γι’ αὐ­τὸ τό λόγο ἄλ­λω­στε συ­νέ­στη­σε τὸ ἱ­ε­ρὸ Μυ­στή­ριο τῆς Ἐξομολόγησης. Γιά νά μᾶς ἀθωώνει, ὄ­χι νὰ μᾶς κα­τα­δικάζει καί τιμωρεῖ. Καὶ γι’ αὐ­τὸ με­τα­νο­η­μέ­νοι καὶ συν­τε­τριμ­μέ­νοι, ἀλλά καὶ μὲ ἐλ­πί­δα καὶ θάρ­ρος καὶ εἰλικρίνεια πρέ­πει νὰ προσερχόμαστε στήν Ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση.

Ἐ­ὰν δὲ κά­ποι­α φορά συμβεῖ νά ἀναβάλει γιά λίγο ὁ πνευ­μα­τι­κὸς τὴν προ­σέ­λευ­σή μας στή θεί­α Κοι­νω­νί­α, μὴ θε­ω­ρή­σου­με ὅ­τι μᾶς τι­μω­ρεῖ. Ἀ­πὸ ἀγάπη, πού τοῦ ὑ­πα­γο­ρεύ­ει ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Σω­τῆ­ρος Χριστοῦ, ἐ­νερ­γεῖ, ὥ­στε ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο νὰ βο­η­θη­θοῦ­με, καὶ ἡ θεί­α Κοι­νω­νί­α νὰ γίνει ὄν­τως πη­γὴ εὐ­φρο­σύ­νης καὶ πνευ­μα­τι­κῆς βο­ήθειας.

Μὲ αὐ­τὴ δὲ τὴν πε­ποί­θη­ση θά μποροῦμε καί ἄλ­λους ἀ­δελ­φούς μας νὰ βο­η­θοῦ­με καὶ νὰ στη­ρί­ζου­με. Ὅ­ταν ὁ Πει­ρα­στὴς προσπαθεῖ νὰ τοὺς βυθίσει σέ σκέ­ψεις ἀπόγνωσης, νὰ τοὺς βε­βαι­ώ­νου­με ὅ­τι «ὁ Θε­ὸς ἡμῶν ἐλεεῖ» (Ψαλμ. ρι­δ'[114] 5). Μὲ τὰ λό­για καὶ μὲ τὴν στά­ση μας νὰ δεί­χνου­με ὅ­τι μέ­σα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α δὲν ὑ­πάρ­χει κατάκριση, ἀλλά εὐ­σπλαγ­χνί­α, ἀ­γά­πη, ἄφεση γιά ὅ­λους τούς μετανοοῦντες.

Θά ἦταν παράλειψη, ἄν δέν σημειώναμε ὅτι ὁ Κύ­ριος «οἰ­κο­νο­μι­κῶς», δη­λα­δὴ προ­σω­ρι­νά καί πρός βοήθεια μας ἀ­πο­φεύ­γει νὰ κρίνει καί νά καταδικάσει τὸν κό­σμο, δί­δον­τάς μας ἔ­τσι εὐ­ρὺ πε­ρι­θώ­ριο μετάνοιας. Θά ἔλθει ὅ­μως ἡ ὥ­ρα, πού θά παρουσιασθεῖ πιά ὡς Κρι­τὴς καὶ θὰ ζη­τήσει λόγο. Ὄ­χι μό­νον γιὰ τὶς πολ­λὲς ἄλ­λες ἁ­μαρ­τί­ες μας, ἀλ­λά καὶ γιὰ τὴν τυ­χὸν ἀ­μέ­λεια μας ν' ἀν­τα­πο­κρι­θοῦ­με στή μα­κρο­θυ­μί­α καί ἀγάπη Του.

Λοι­πόν, εὐ­και­ρί­α μο­να­δι­κὴ βρίσκεται μπροστά μας. Ἡ στορ­γι­κὴ ἀγ­κά­λη τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ἀ­νοι­κτή. Ἂς μὴ κα­θυ­στε­ροῦ­με. Ὁ αἱματωμένος Τί­μιος Σταυ­ρὸς μᾶς πεί­θει τό­σο δυ­να­τά, τό­σο συγ­κι­νη­τι­κά. Μᾶς ἐν­θαρ­ρύ­νει. Ἂς προ­σέλθουμε μέ συν­τρι­βὴ καὶ μετάνοια, γιά ν’ ἀπολαύσουμε στοργή, ἄφεση καί σωτηρία.

     (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)