Ε΄ ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΤΩΝ ΝΗ­ΣΤΕΙ­ΩΝ. Ο ΕΥ­ΑΓ­ΓΕ­ΛΙ­ΣΜΟΣ ΤΗΣ Υ­ΠΕ­ΡΑ­ΓΙΑΣ ΔΕ­ΣΠΟΙ­ΝΗΣ Η­ΜΩΝ ΘΕ­Ο­ΤΟ­ΚΟΥ ΚΑΙ Α­ΕΙ­ΠΑΡ­ΘΕ­ΝΟΥ ΜΑ­ΡΙΑΣ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

Ι­Ε­ΡΑ ΜΗ­ΤΡΟ­ΠΟ­ΛΙΣ ΠΑ­ΦΟΥ

Ι­Ε­ΡΟΣ ΝΑ­ΟΣ Α­ΠΟ­ΣΤΟ­ΛΩΝ ΠΑΥ­ΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡ­ΝΑ­ΒΑ

Ε΄ ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΤΩΝ ΝΗ­ΣΤΕΙ­ΩΝ

(25 ΜΑΡ­ΤΙΟΥ 2018)

(ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ)

Ο ΕΥ­ΑΓ­ΓΕ­ΛΙ­ΣΜΟΣ ΤΗΣ Υ­ΠΕ­ΡΑ­ΓΙΑΣ ΔΕ­ΣΠΟΙ­ΝΗΣ Η­ΜΩΝ ΘΕ­Ο­ΤΟ­ΚΟΥ

ΚΑΙ Α­ΕΙ­ΠΑΡ­ΘΕ­ΝΟΥ ΜΑ­ΡΙΑΣ

Ο Α­ΠΟ­ΣΤΟ­ΛΟΣ (ΤΟΥ ΕΥ­ΑΓ­ΓΕ­ΛΙ­ΣΜΟΥ)

Ἀ­δελ­φοί, ὁ ἁ­γι­ά­ζων καὶ οἱ ἁ­γι­α­ζό­με­νοι ἐξ ἑ­νὸς πάν­τες· δι᾿ ἣν αἰ­τί­αν οὐκ ἐ­παι­σχύ­νε­ται ἀ­δελ­φοὺς αὐ­τοὺς κα­λεῖν, λέ­γων· «Ἀ­παγ­γε­λῶ τὸ ὄ­νο­μά σου τοῖς ἀ­δελ­φοῖς μου, ἐν μέ­σῳ ἐκ­κλη­σί­ας ὑ­μνή­σω σε»· καὶ πά­λιν· «Ἐ­γὼ ἔ­σο­μαι πε­ποι­θὼς ἐπ᾿ αὐ­τῷ»· καὶ πά­λιν· «Ἰ­δοὺ ἐ­γὼ καὶ τὰ παι­δί­α ἅ μοι ἔ­δω­κεν ὁ Θε­ός». Ἐ­πεὶ οὖν «τὰ παι­δί­α» κε­κοι­νώ­νη­κε σαρ­κὸς καὶ αἵ­μα­τος, καὶ αὐ­τὸς πα­ρα­πλη­σί­ως με­τέ­σχε τῶν αὐ­τῶν, ἵ­να διὰ τοῦ θα­νά­του κα­ταρ­γή­σῃ τὸν τὸ κρά­τος ἔ­χον­τα τοῦ θα­νά­του, τοῦτ᾿ ἔ­στι τὸν δι­ά­βο­λον, καὶ ἀ­παλ­λά­ξῃ το­ύ­τους, ὅ­σοι φό­βῳ θα­νά­του διὰ παν­τὸς τοῦ ζῆν ἔ­νο­χοι ἦ­σαν δου­λε­ί­ας. Οὐ γὰρ δή­που ἀγ­γέ­λων ἐ­πι­λαμ­βά­νε­ται, ἀλ­λὰ «σπέρ­μα­τος ᾿Α­βρα­ὰμ» ἐ­πι­λαμ­βά­νε­ται. Ὅ­θεν ὤ­φει­λε κα­τὰ πάν­τα τοῖς ἀ­δελ­φοῖς ὁ­μοι­ω­θῆ­ναι, ἵ­να ἐ­λε­ή­μων γέ­νη­ται καὶ πι­στὸς ἀρ­χι­ε­ρεὺς τὰ πρὸς τὸν Θε­όν, εἰς τὸ ἱ­λά­σκε­σθαι τὰς ἁ­μαρ­τί­ας τοῦ λα­οῦ. Ἐν ᾧ γὰρ πέ­πον­θεν αὐ­τὸς πει­ρα­σθε­ίς, δύ­να­ται τοῖς πει­ρα­ζο­μέ­νοις βο­η­θῆ­σαι.                                                   

                                            (Ἑ­βρ. β΄[2] 11 – 18)

 Ο­ΜΙ­ΛΙΑ ΣΤΟΝ Α­ΠΟ­ΣΤΟ­ΛΟ

1. Σκιρ­τᾶ καὶ ἀ­γάλ­λε­ται ἡ Χρι­στι­α­νο­σύ­νη σή­με­ρα. «Ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ», ὁ Μο­νο­γε­νὴς τοῦ Πα­τρός, «υἱ­ὸς τῆς Παρ­θέ­νου γί­νε­ται». Πραγ­μα­το­ποι­εῖ τὸ «κε­φά­λαι­ον», τὸ πρῶ­το, τό βα­σι­κὸ ἔρ­γο «τῆς σω­τη­ρί­ας ἡ­μῶν». Συγ­κα­τα­βαί­νει καὶ γί­νε­ται ἕ­να μέ μᾶς, γί­νε­ται ἀ­δελ­φός μας, ὥ­στε νὰ μᾶς ἁ­γιά­σει καὶ νὰ μᾶς ἀ­νυ­ψώ­σει στόν οὐ­ρα­νό.

«Ὁ ἁ­γιά­ζων καί οἱ ἁ­γι­α­ζό­με­νοι ἐξ ἑ­νός πάν­τες» – ἀ­να­λύ­ει τὸ μυ­στή­ριο ὁ θε­ό­πνευ­στος Ἀ­πό­στο­λος. Ἀ­πὸ ἕ­να καὶ τὸν αὐ­τὸν Θε­ὸν Πα­τέ­ρα ἔ­χουν τὴν προ­έ­λευ­ση οἱ ἄν­θρω­ποι – ὡς πλά­σμα­τα τοῦ Θε­οῦ – πού ἁ­γι­ά­ζον­ται, καί ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς – ὡς Μο­νο­γε­νής Υἱ­ός τοῦ Πα­τρὸς – πού ἁ­γιά­ζει.

Γι᾿ αὐ­τὸν ἀ­κρι­βῶς τὸ λό­γο «οὐκ ἐ­παι­σχύ­νε­ται», δὲ δι­στά­ζει καὶ δὲ ντρέ­πε­ται νὰ ὀ­νο­μά­ζει τούς εὐ­τε­λεῖς ἀν­θρώ­πους ἀ­δελ­φοὺς Του καί νά λέ­γει σέ προ­φη­τι­κὰ χω­ρί­α τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης: «Ἀ­παγ­γε­λῶ τὸ ὄ­νο­μά σου τοῖς ἀ­δελ­φοῖς μου», θὰ φα­νε­ρώ­σω καί θά δι­α­κη­ρύ­ξω τὸ ἅ­γιο Ὄ­νο­μά Σου, Πα­τέ­ρα μου, στούς ἀ­δελ­φούς μου, «ἐν μέ­σῳ ἐκ­κλη­σί­ας ὑ­μνή­σω σε», μπρο­στὰ σὲ πο­λυ­πλη­θεῖς συ­νά­ξεις θὰ προ­βά­λω τὸ με­γα­λεῖ­ο Σου.

Καί ἀλ­λοῦ πά­λι, δεί­χνον­τας ὅ­τι πραγ­μα­τι­κά ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος, λέ­γει: «Ἐ­γώ θά στη­ρί­ζω ὡς ἄν­θρω­πος ὅ­λη τὴν πε­ποί­θη­σή μου στὸν Θε­ό». Καὶ ἀλ­λοῦ: «Ἰ­δοὺ ἐ­γώ καί τὰ παι­δί­α, ἃ μοι ἔ­δω­κεν ὁ Θε­ός». Ἰ­δού, βρί­σκο­μαι με­τα­ξὺ τῶν ἀν­θρώ­πων, πού μοῦ τοὺς ἀ­νέ­θε­σε ὁ Θε­ὸς γιὰ νὰ τοὺς βο­η­θή­σω καὶ νὰ γί­νουν τέ­κνα Του.

Ἐ­φ᾿ ὅ­σον δὲ «τὰ παι­δί­α», τὰ μι­κρὰ καί ἀ­δύ­να­μα αὐ­τὰ πλά­σμα­τα, «κε­κοι­νώ­νη­κε σαρ­κὸς καί αἵ­μα­τος», ἦ­σαν ὑ­πάρ­ξεις ἀ­πὸ σάρ­κα κι αἷ­μα, «καί αὐ­τός», ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ, «πα­ρα­πλη­σί­ως με­τέ­σχε τῶν αὐ­τῶν», δέ­χθη­κε καί ἀ­νέ­λα­βε τὴν ἴ­δια ἀ­κρι­βῶς ἀ­σθε­νῆ φύ­ση καί βρέ­θη­κε στίς ἴ­δι­ες τα­πει­νὲς συν­θῆ­κες, μὲ μό­νη δι­α­φο­ρὰ ὅ­τι Ἐ­κεῖ­νον οὔ­τε Τὸν ἄγ­γι­σε κἄν ἡ ἁ­μαρ­τί­α.

Τὴν ὥ­ρα λοι­πόν, πού ὁ Ἀρ­χάγ­γε­λος Γα­βρι­ὴλ εὐ­αγ­γε­λί­σθη­κε τὴν ἐ­ναν­θρώ­πη­ση τοῦ Θε­οῦ Λό­γου, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε ἱ­στο­ρι­κό, μο­να­δι­κὸ καί συγ­κλο­νι­στι­κὸ γε­γο­νὸς γιὰ τὸ ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος, ἀλ­λά καὶ τὴ σύμ­πα­σα δη­μι­ουρ­γί­α. Ἄρ­χι­σε «ἡ φα­νέ­ρω­σις τοῦ ἀ­π᾿ αἰ­ῶ­νος μυ­στη­ρί­ου». Ἔ­κλι­ναν οἱ οὐ­ρα­νοί, γιὰ νὰ ἔλ­θει στὴ γῆ ὡς ἄν­θρω­πος ὁ Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ κι ἔ­τσι ν᾿ ἀ­νυ­ψω­θοῦν οἱ ἄν­θρω­ποι καί νὰ γί­νουν κι ἐ­κεῖ­νοι «υἱ­οί», «τέ­κνα» καί «κλη­ρο­νό­μοι» Θε­οῦ.

Ἀλ­λ᾿ ὅ­σο καί ἂν ὁ νοῦς μας μέ­νει ἔκ­θαμ­βος καὶ ἄ­φω­νος, ἡ καρ­διὰ αὐ­θόρ­μη­τα πα­νη­γυ­ρί­ζει καὶ ἀ­γάλ­λε­ται. Στρέ­φε­ται πρὸς τὴν Πά­να­γνο Κό­ρη, πού πρό­σφε­ρε χῶ­ρο κα­τάλ­λη­λο, ἄ­σπι­λο καὶ θε­ο­πρε­πῆ, τὴν ὕ­παρ­ξή της, καὶ τὴν με­γα­λύ­νει καὶ τὴν εὐ­γνω­μο­νεῖ. «Χαῖ­ρε, κε­χα­ρι­τω­μέ­νη», ἀ­να­φω­νεῖ μὲ εὐ­φρο­σύ­νη τὸν ἔν­θε­ο χαι­ρε­τι­σμὸ τοῦ Ἀρ­χαγ­γέ­λου. «Εὐ­λο­γη­μέ­νη σὺ ἐν γυ­ναι­ξί».

Πα­ράλ­λη­λα καὶ πρὸς ὅ­λη τὴν οἰ­κου­μέ­νη στρέ­φε­ται μὲ ἐν­θου­σια­σμὸ καί προ­σκα­λεῖ ψάλ­λον­τας: «Εὐ­αγ­γε­λί­ζου, γῆ, χα­ρὰν με­γὰ­λην», μί­λη­σε λοι­πόν, γῆ, γιὰ τὴ με­γά­λη χα­ρὰ πού ζεῖς, δι­α­κή­ρυ­ξε τὸ μο­να­δι­κὸ γε­γο­νός, πού βλέ­πεις νὰ συμ­βαί­νει. «Αἰ­νεῖ­τε, οὐ­ρα­νοί, Θε­οῦ τὴν δό­ξαν»· καὶ σεῖς, τὰ ἄ­στρα καὶ οἱ γα­λα­ξί­ες καὶ προ­παν­τὸς οἱ ἅ­γιοι Ἄγ­γε­λοι, ἑ­νῶ­στε τὶς φω­νὲς μα­ζί μας, γιὰ ν' ἀ­νυ­μνή­σου­με τὴν ἄ­πει­ρη τοῦ Θε­οῦ φι­λαν­θρω­πί­α καὶ ἀ­γά­πη.

Μέ­σα δὲ σ᾿ αὐ­τή τὴν ἔ­κρη­ξη τῆς χα­ρᾶς οἱ Χρι­στια­νοὶ σπεύ­δουν μὲ πό­θο νὰ δε­χθοῦν αὐ­τὸν τὸν συγ­κα­τα­βαί­νον­τα Υἱ­ό τοῦ Θε­οῦ, νὰ γί­νουν μὲ τὴ θεί­α Κοι­νω­νί­α Χρι­στο­φό­ροι. Καὶ συ­ναι­σθα­νό­με­νοι ζω­η­ρὰ τὴ γλυ­κύ­τη­τα τῆς υἱ­ο­θε­σί­ας, ἀ­πο­λαμ­βά­νουν συγ­χρό­νως καὶ τὸ πο­λύ­τι­μο δώ­ρη­μα τῆς ψυ­χι­κῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας.

Μή­πως καὶ αὐ­τὸ δὲν ἦ­ταν μέ­σα στὸ βα­σι­κὸ σκο­πὸ τῆς ἐ­ναν­θρω­πή­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου;

2. Ἀ­νέ­λα­βε τὴν ἀ­σθε­νῆ μας φύ­ση, ὥ­στε νὰ μπο­ρέ­σει ἀ­κρι­βῶς νὰ συ­ναν­τή­σει τόν θά­να­το, τὸ μέ­γι­στο αὐ­τὸ ἐ­χθρό μας, καὶ νὰ τὸν συν­τρί­ψει. Μὲ τὸν τρό­πο δὲ αὐ­τὸ κα­τώρ­θω­σε νὰ «κα­ταρ­γή­σῃ τὸν τὸ κρά­τος ἔ­χον­τα τοῦ θα­νά­του», δη­λα­δὴ τὸν δι­ά­βο­λο, πού μέ­χρι τό­τε αὐ­τὸς κυ­ρι­αρ­χοῦ­σε σὲ ὅ­λο τὸ ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος.

Καὶ εἶ­ναι ἀ­λή­θεια ὅ­τι πρίν ἀ­πό τή θεί­α Ἐ­ναν­θρώ­πη­ση ὅ­λοι οἱ ἄν­θρω­ποι κα­τα­κρα­τοῦν­ταν σὲ φο­βε­ρὴ σκλα­βιὰ ἀ­γω­νί­ας καὶ ἄγ­χους ἀ­πὸ τὸ φό­βο τοῦ θα­νά­του. Ὁ Υἱ­ός τῆς Παρ­θέ­νου ὅ­μως μᾶς ἀ­πάλ­λα­ξε ἀ­πὸ τὸν ἀ­παί­σιο ἐ­κεῖ­νο τύ­ραν­νο καί μᾶς χά­ρι­σε τὴν ἐ­λευ­θε­ρί­α.

Ἐ­πει­δὴ δὲ ἀ­κρι­βῶς ἐ­πρό­κει­το ἐ­μᾶς, τοὺς φτω­χοὺς ἀν­θρώ­πους, νὰ βο­η­θή­σει καί ὄ­χι βέ­βαι­α ἀγ­γέ­λους, γι᾿ αὐ­τὸ δέ­χθη­κε νὰ πε­ρι­βλη­θεῖ τή θνη­τὴ ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση, «ἐ­πι­λαμ­βά­νε­ται σπέρ­μα­τος Ἀ­βρα­άμ». Ἐ­ξο­μοι­ώ­νε­ται «κα­τὰ πάν­τα τοῖς ἀ­δελ­φοῖς» καί μὲ τὸν τρό­πο αὐ­τὸν ἀ­να­δει­κνύ­ε­ται ἐ­νώ­πιον τοῦ Θε­οῦ ὑ­πέ­ρο­χος ἐκ­πρό­σω­πος καί με­σί­της τοῦ ἀν­θρω­πί­νου γέ­νους, Ἀρ­χι­ε­ρέ­ας ἐ­ξαί­ρε­τος πού θε­τι­κὰ ἐ­ξα­λεί­φει τὶς ἁ­μαρ­τί­ες τοῦ λα­οῦ. Συγ­χρό­νως δὲ καί «ἐ­λε­ή­μων» ἀρ­χι­ε­ρέ­ας, γε­μᾶ­τος κα­τα­νό­η­ση καί συμ­πό­νια πρὸς αὐ­τό τό λα­ό Του. Δι­ό­τι, κα­θὼς γεύ­θη­κε καί Ἐ­κεῖ­νος πει­ρα­σμούς, πα­θή­μα­τα καί θά­να­το, μπο­ρεῖ μὲ πολ­λὴ στορ­γὴ νὰ βο­η­θεῖ ὅ­λους τούς ἀν­θρώ­πους, πού δο­κι­μά­ζον­ται στὴ ζω­ή.

Ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­σμὸς λοι­πὸν τῆς Ὑ­πε­ρα­γί­ας Θε­ο­τό­κου σή­μα­νε γιὰ τὸ ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α. Μέ­χρι τό­τε βα­σί­λευ­ε παν­τοῦ ὁ θά­να­τος. Αὐ­τὴ ἦ­ταν ἡ μό­νη πρό­βλε­ψη πού μπο­ροῦ­σε νὰ κά­μει κα­νείς γιά τό μέλ­λον. Ἀ­γω­νί­α καὶ φό­βος, τα­ρα­χὴ καί ἄγ­χος κυ­ρι­αρ­χοῦ­σε παν­τοῦ. Ὁ δὲ δι­ά­βο­λος μὲ φό­βη­τρο τοῦ θα­νά­του σὰν μὲ ἄλ­λη βου­κέν­τρα ἔ­σπρω­χνε τοὺς ἀν­θρώ­πους ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο νὰ ἁ­μαρ­τά­νουν, τά­χα γιὰ νὰ προ­λά­βουν νὰ χα­ροῦν τὴ ζω­ὴ αὐ­τή. Κι ἔ­τσι τούς κα­ταν­τοῦ­σε ὅ­λο καί πιό θλι­βε­ροὺς δού­λους του.

Ἀλ­λ᾿ ἤ­δη ὁ ἔν­δο­ξος Ἀρ­χάγ­γε­λος «εὐ­αγ­γε­λί­ζε­ται», φέρ­νει μη­νύ­μα­τα αἰ­σι­ο­δο­ξί­ας καί χα­ρᾶς γιὰ ὅ­λο τὸ ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος. Ἀ­ναγ­γὲλ­λει τήν ἔ­λευ­ση τοῦ κο­σμο­πό­θη­του Λυ­τρω­τοῦ πού χα­ρί­ζει τὴν ἄ­φε­ση καί τή ζω­ὴ καί τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α.

Δό­ξα τῷ Θε­ῷ. Αὐ­τή τὴν ἐ­λευ­θε­ρί­α τῆς ψυ­χῆς τὴν ἔ­χου­με γευ­θεῖ οἱ Χρι­στια­νοί. Ὁ «Ἥ­λιος τῆς Δι­και­ο­σύ­νης», ὁ Χρι­στός, ἔ­δι­ω­ξε τά σκο­τά­δια ἀ­π᾿ τὴ ζω­ή μας, δι­έ­λυ­σε σάν ἱ­στοὺς ἀ­ρά­χνης τὶς ἁ­λυ­σί­δες, γκρέ­μι­σε τίς φυ­λα­κές. Δει­σι­δαι­μο­νί­ες, φο­βί­ες καί ἄγ­χη, κα­κί­ες, μί­ση καί πά­θη, ποι­κί­λες δου­λο­πρέ­πει­ες καί ἐ­νο­χὲς δὲν ὑ­πάρ­χουν πιά.

Ὅ­μως,  μὴ λη­σμο­νοῦ­με ὅ­τι ὁ ἀ­γῶ­νας ἀ­κό­μη δὲν τε­λεί­ω­σε. Εἴ­με­θα ἀ­κό­μη «πει­ρα­ζό­με­νοι». Ὁ ἐ­χθρός τῆς ψυ­χῆς μας λυσ­σᾶ καί προ­σπα­θεῖ πά­λι νὰ μᾶς κυ­ρι­εύ­σει. Κι ἐ­νό­σω ὁ Μέ­γας Ἀρ­χι­ε­ρεύς μας, ὁ «ἐ­λε­ή­μων καί πι­στός», σπεύ­δει σὲ βο­ή­θειά μας, ἐ­μεῖς χρει­ά­ζε­ται πο­λὺ ν' ἀ­γω­νι­ζό­μα­στε καί νὰ ἐ­πα­γρυ­πνοῦ­με.

Κυ­ρί­ως νὰ προ­σέ­ξου­με τὴν εὐ­μά­ρεια, τὸ ὑ­λι­στι­κὸ πνεῦ­μα, πού σή­με­ρα ἔ­χουν κυ­ρι­αρ­χή­σει στὴν κοι­νω­νί­α καί ἀ­πο­τε­λοῦν τό δό­λω­μα τοῦ δι­α­βό­λου γιὰ μιὰ νέ­α σκλα­βιά. Αὐ­τὰ ἐν­στα­λά­ζουν στὶς ψυ­χὲς ἀρ­γά τό ναρ­κω­τι­κό τῆς φι­λο­ζω­ί­ας καὶ ὀ­λι­γο­πι­στί­ας, γιά νά χαλ­κεύ­σουν στὴ συ­νέ­χεια φρι­χτὰ τά δε­σμά. Πά­θη πλε­ο­νε­ξί­ας, φι­λο­ζω­ί­ας καί ἀ­το­μι­σμοῦ προ­βάλ­λουν. Ἀ­κό­ρε­στη δί­ψα τρο­φῆς καί ἀ­νέ­σε­ων καὶ ἡ­δο­νῶν ἐ­πι­κρα­τοῦν. Ἐ­νῶ μιά νέ­α θλι­βε­ρὴ εἰ­δω­λο­λα­τρί­α ἐγ­κα­θι­δρύ­ε­ται ἀ­πει­λη­τι­κά.

Ἀλ­λ' ὄ­χι. Τὸ δῶ­ρο, πού μᾶς ἐ­χά­ρι­σε ὁ Χρι­στός, θὰ τὸ κρα­τή­σου­με ἀ­κέ­ραι­ο. Ἰ­δι­αί­τε­ρα ἐ­μεῖς οἱ Ἕλ­λη­νες, πού πα­ρα­λά­βα­με ἀ­πό τους ἀ­γω­νι­στὲς τοῦ ᾿­21 πο­λύ­τι­μη πα­ρα­κα­τα­θή­κη ἐ­λευ­θε­ρί­ας, ἔ­χου­με χρέ­ος ν᾿ ἀ­πο­κρού­σου­με δυ­να­μι­κά τους νέ­ους τυ­ράν­νους, νὰ μεί­νου­με ἀ­δού­λω­τοι, ἀ­προ­σκύ­νη­τοι, δυ­να­τοί. Ν᾿ ἀ­να­με­τρή­σου­με τὴν εὐ­θύ­νη μας ἀ­πέ­ναν­τι στὴν Ἱ­στο­ρί­α καὶ τὶς μελ­λον­τι­κὲς γε­νι­ὲς καὶ νὰ ὑ­πε­ρα­σπι­σθοῦ­με σθε­να­ρὰ τὰ ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξα ἰ­δα­νι­κά μας, δι­α­τη­ρών­τας ἀ­λώ­βη­τη τὴν ἐ­λευ­θε­ρί­α τῆς ψυ­χῆς, πού μᾶς χά­ρι­σε ὁ Χρι­στός.

Κι ἔ­τσι νὰ μέ­νου­με πάν­τα ἑ­νω­μέ­νοι μέ­σα στὴ χα­ρὰ καὶ τὸ φῶς τῆς με­γά­λης ἡ­μέ­ρας τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­σμοῦ.

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

 ΤΟ Ι­Ε­ΡΟ ΕΥ­ΑΓ­ΓΕ­ΛΙΟ (ΤΟΥ ΕΥ­ΑΓ­ΓΕ­ΛΙ­ΣΜΟΥ)

Ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις ἐ­κεί­ναις συ­νέ­λα­βεν ᾿Ε­λι­σά­βετ ἡ γυ­νὴ Ζα­χα­ρί­ου, καὶ πε­ρι­έ­κρυ­βεν ἑ­αυ­τὴν μῆ­νας πέν­τε, λέ­γου­σα· Ὅ­τι οὕ­τω μοι πε­πο­ί­η­κεν ὁ Κύ­ριος ἐν ἡ­μέ­ραις, αἷς ἐ­πεῖ­δεν ἀ­φε­λεῖν τὸ ὄ­νει­δός μου ἐν ἀν­θρώ­ποις. ᾿Εν δὲ τῷ μη­νὶ τῷ ἕ­κτῳ, ἀ­πε­στά­λη ὁ ἄγ­γε­λος Γα­βρι­ὴλ ὑ­πὸ τοῦ Θε­οῦ εἰς πό­λιν τῆς Γα­λι­λα­ί­ας, ᾗ ὄ­νο­μα Να­ζα­ρέτ, πρὸς παρ­θέ­νον με­μνη­στευ­μέ­νην ἀν­δρί, ᾧ ὄ­νο­μα ᾿Ι­ω­σήφ, ἐξ οἴ­κου Δαυ­ΐδ, καὶ τὸ ὄ­νο­μα τῆς παρ­θέ­νου Μα­ρι­άμ. Καὶ εἰ­σελ­θὼν ὁ Ἄγ­γε­λος πρὸς αὐ­τὴν, εἶ­πε· Χαῖ­ρε, κε­χα­ρι­τω­μέ­νη· ὁ Κύ­ριος με­τὰ σοῦ· εὐ­λο­γη­μέ­νη σὺ ἐν γυ­ναι­ξίν. Ἡ δὲ ἰ­δοῦ­σα, δι­ε­τα­ρά­χθη ἐ­πὶ τῷ λό­γῳ αὐ­τοῦ, καὶ δι­ε­λο­γί­ζε­το πο­τα­πὸς εἴ­η ὁ ἀ­σπα­σμὸς οὗ­τος. Καὶ εἶ­πεν ὁ ἄγ­γε­λος αὐ­τῇ· Μὴ φο­βοῦ, Μα­ρι­άμ· εὗ­ρες γὰρ χά­ριν πα­ρὰ τῷ Θε­ῷ. Καὶ ἰ­δοὺ, συλ­λή­ψῃ ἐν γα­στρὶ, καὶ τέ­ξῃ υἱ­όν, καὶ κα­λέ­σεις τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ ᾿Ι­η­σοῦν. Οὗ­τος ἔ­σται μέ­γας καὶ Υἱ­ὸς Ὑ­ψί­στου κλη­θή­σε­ται, καὶ δώ­σει αὐ­τῷ Κύ­ριος ὁ Θε­ὸς τὸν θρό­νον Δαυ­ῒδ τοῦ πα­τρὸς αὐ­τοῦ, καὶ βα­σι­λε­ύ­σει ἐ­πὶ τὸν οἶ­κον ᾿Ι­α­κὼβ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας, καὶ τῆς βα­σι­λε­ί­ας αὐ­τοῦ οὐκ ἔ­σται τέ­λος. Εἶ­πε δὲ Μα­ριὰμ πρὸς τὸν Ἄγ­γε­λον· Πῶς ἔ­σται μοι τοῦ­το, ἐ­πεὶ ἄν­δρα οὐ γι­νώ­σκω; Καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ Ἄγ­γε­λος εἶ­πεν αὐ­τῇ· Πνεῦ­μα ῞Α­γιον ἐ­πε­λε­ύ­σε­ται ἐ­πὶ σέ, καὶ δύ­να­μις ὑ­ψί­στου ἐ­πι­σκι­ά­σει σοι· διὸ καὶ τὸ γεν­νώ­με­νον ἐκ σοῦ ἅ­γιον, κλη­θή­σε­ται Υἱ­ὸς Θε­οῦ. Καὶ ἰ­δοὺ ᾿Ε­λι­σά­βετ ἡ συγ­γε­νής σου, καὶ αὐ­τὴ συ­νει­λη­φυῖ­α υἱ­ὸν ἐν γή­ρει αὐ­τῆς, καὶ οὗ­τος μὴν ἕ­κτος ἐ­στὶν αὐ­τῇ τῇ κα­λου­μέ­νῃ στε­ί­ρᾳ· ὅ­τι οὐκ ἀ­δυ­να­τή­σει πα­ρὰ τῷ Θε­ῷ πᾶν ῥῆ­μα. Εἶ­πε δὲ Μα­ρι­άμ· Ἰ­δοὺ ἡ δο­ύ­λη Κυ­ρί­ου· γέ­νοι­τό μοι κα­τὰ τὸ ῥῆ­μά σου. Καὶ ἀ­πῆλ­θεν ἀπ᾿ αὐ­τῆς ὁ Ἄγ­γε­λος.                   

                       (Λουκ. α΄[1] 24-38)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ τὶς ἡ­μέ­ρες αὐ­τὲς ἔ­μει­νε ἔγ­κυ­ος ἡ σύ­ζυ­γος τοῦ Ζα­χα­ρί­α, ἡ Ἐ­λι­σά­βετ, καὶ ἐ­πὶ πέν­τε μῆ­νες ἀ­πὸ συ­στο­λὴ ἔ­κρυ­βε μὲ ἐ­πι­μέ­λεια τὴν ἐγ­κυ­μο­σύ­νη της. Ὅ­ταν ὅ­μως πλέ­ον δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ κρυ­φτεῖ, ἔ­λε­γε σ᾿ αὐ­τοὺς ποὺ ἤ­θε­λαν νὰ τὴν συγ­χα­ροῦν: Μοῦ ἔ­κα­νε αὐ­τὸ τὸ κα­λὸ ὁ Θε­ὸς ἔ­τσι, σὲ πε­ρα­σμέ­νη ἡ­λι­κί­α, τίς ἡ­μέ­ρες αὐ­τὲς ποὺ ἐ­πέ­βλε­ψε μὲ εὐ­μέ­νεια σὲ μέ­να γιὰ νά μοῦ ἀ­φαι­ρέ­σει τὴ ντρο­πὴ ποὺ ἔ­νι­ω­θα ἀ­νά­με­σα στούς ἀν­θρώ­πους ἐ­ξαι­τί­ας τῆς στει­ρό­τη­τας καὶ τῆς ἀ­τε­κνί­ας μου. Τὸν ἕ­κτο μή­να τῆς ἐγ­κυ­μο­σύ­νης τῆς Ἐ­λι­σά­βετ ἔ­στει­λε ὁ Θε­ὸς τὸν ἀρ­χάγ­γε­λο Γα­βρι­ὴλ σὲ μί­α πό­λη τῆς Γα­λι­λαί­ας ποὺ λε­γό­ταν Να­ζα­ρέτ, σὲ μί­α παρ­θέ­να κό­ρη ποὺ ἦ­ταν ἀρ­ρα­βω­νι­α­σμέ­νη μ᾿ ἕ­ναν ἄν­δρα ποὺ λε­γό­ταν Ἰ­ω­σήφ. Ἡ παρ­θέ­νος αὐ­τή κό­ρη κα­τα­γό­ταν ἀ­πὸ τὴ γε­νιὰ τοῦ Δα­βίδ, καὶ τὸ ὄ­νο­μά της ἦ­ταν Μα­ριάμ. Μό­λις μπῆ­κε ὁ ἄγ­γε­λος στὸ δω­μά­τιό της, τῆς εἶ­πε: Χαῖ­ρε σύ, ποὺ εἶ­σαι προι­κι­σμέ­νη ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ μὲ πολ­λές καὶ ἐ­ξαι­ρε­τι­κὲς χά­ρι­τες. Ὁ Κύ­ριος εἶ­ναι μα­ζί σου, κι αὐ­τὸς σὲ γέ­μι­σε μὲ τὶς χά­ρι­τές του. Ἔ­χεις εὐ­λο­γη­θεῖ ἐ­σύ ὅ­σο κα­μί­α ἄλ­λη γυ­ναί­κα. Αὐ­τὴ ὅ­μως, ὅ­ταν εἶ­δε τὸν ἄγ­γε­λο, τα­ρά­χθη­κε πο­λύ ἀ­π᾿ τὸ λό­γο ποὺ τῆς εἶ­πε καὶ σκε­πτό­ταν μέ­σα της ποι­ὰ ση­μα­σί­α καὶ ποι­ὸ σκο­πὸ νὰ εἶ­χε ἄ­ρα­γε ὁ χαι­ρε­τι­σμός αὐ­τός. Κι ὁ ἄγ­γε­λος τῆς εἶ­πε: Μὴ φο­βᾶ­σαι, Μα­ριάμ, ἀλ­λά νὰ χαί­ρε­σαι, δι­ό­τι ὁ Θε­ὸς σὲ ἔ­κρι­νε ἄ­ξια νὰ δε­χθεῖς τήν ἐ­ξαι­ρε­τι­κή εὔ­νοι­α καὶ χά­ρη του. Καὶ νὰ ποι­ὰ εἶ­ναι ἡ ἐ­ξαι­ρε­τι­κὴ χά­ρη ποὺ δὲν τήν ἔ­λα­βε πο­τὲ κα­μί­α ἄλ­λη γυ­ναί­κα ἀλ­λά ἐ­σύ μό­νο ἀ­ξι­ώ­θη­κες νὰ λά­βεις: Θὰ συλ­λά­βεις στὴν κοι­λιά σου καὶ θὰ γεν­νή­σεις υἱ­ὸ καὶ θὰ τοῦ δώ­σεις τὸ ὄ­νο­μα «Ἰ­η­σοῦς». Αὐ­τὸς θὰ εἶ­ναι με­γά­λος καὶ λό­γῳ τῆς ἁ­γι­ό­τη­τος καί λό­γῳ τοῦ ἀ­ξι­ώ­μα­τός του. Κι ἐ­νῶ μὲ τὴν ἐ­ναν­θρώ­πη­σή του θὰ γί­νει τέ­λει­ος ἄν­θρω­πος, θὰ ἀ­να­γνω­ρι­σθεῖ ὅ­τι εἶ­ναι ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ, ποὺ εἶ­ναι ὑ­ψη­λό­τε­ρος καὶ ἀ­νώ­τε­ρος ἀ­π᾿ ὅ­λα καὶ ἐ­ξου­σιά­ζει τὰ πάν­τα. Καὶ θὰ τὸν ἀ­νυ­ψώ­σει ὁ Κύ­ριος ὁ Θε­ὸς καὶ ὡς ἄν­θρω­πο. Θὰ τοῦ δώ­σει τὸν θρό­νο τοῦ προ­πά­το­ρά του Δα­βίδ. Καὶ θὰ βα­σι­λεύ­σει αἰ­ώ­νια ὡς ἀ­θά­να­τος καὶ παν­το­τι­νὸς ἀρ­χι­ε­ρέ­ας καὶ βα­σι­λιὰς στοὺς πι­στοὺς ὅ­λων τῶν γε­νε­ῶν, οἱ ὁ­ποῖ­οι θὰ ἀ­πο­τε­λοῦν τὴν πνευ­μα­τι­κὴ καὶ ἀ­λη­θι­νὴ οἰ­κο­γέ­νεια τοῦ Ἰ­α­κώβ· καὶ ἡ βα­σι­λεί­α του δὲν θὰ ἔ­χει τέ­λος, ὅ­πως ἡ βα­σι­λεί­α τῶν ἐ­πί­γει­ων βα­σι­λέ­ων, ἀλ­λά θὰ εἶ­ναι ἀ­τε­λεί­ω­τη καὶ παν­το­τι­νή, ἐ­πει­δὴ θὰ εἶ­ναι θε­ϊ­κή. Εἶ­πε τό­τε ἡ Μα­ριὰμ στὸν ἄγ­γε­λο: Πῶς θὰ γί­νει τὸ πρω­το­φα­νὲς καὶ πρω­τά­κου­στο αὐ­τὸ μυ­στή­ριο καὶ πῶς θὰ συλ­λά­βω καὶ θὰ γεν­νή­σω, ἀ­φοῦ δὲν ἔ­χω συ­ζυ­γι­κὴ σχέ­ση μὲ ἄν­δρα; Καὶ ὁ ἄγ­γε­λος τῆς ἀ­πο­κρί­θη­κε: Θὰ ἔλ­θει σὲ σέ­να τὸ Πνεῦ­μα τὸ Ἅ­γιον. Αὐ­τὸ θὰ σὲ κα­θα­ρί­σει ἀ­πὸ τὸ προ­πα­το­ρι­κὸ ἁ­μάρ­τη­μα καὶ θὰ σὲ ἐ­ξα­γιά­σει. Καὶ ἡ δύ­να­μη τοῦ Ὑ­ψί­στου θὰ ρί­ξει τὴ δη­μι­ουρ­γι­κὴ καὶ προ­στα­τευ­τι­κὴ σκέ­πη της πά­νω σου. Γι᾿ αὐ­τό καὶ τὸ ἀ­πο­λύ­τως ἀ­να­μάρ­τη­το καὶ ἅ­γιο βρέ­φος ποὺ θὰ γεν­νη­θεῖ μὲ τὸν ὑ­περ­φυ­σι­κὸ αὐ­τὸ τρό­πο, θὰ ἀ­να­γνω­ρι­σθεῖ ὅ­τι εἶ­ναι ὁ ἴ­διος ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ. Καὶ γιὰ νὰ βε­βαι­ω­θεῖς ὅ­τι θὰ γί­νει πραγ­μα­τι­κὰ τὸ με­γά­λο αὐ­τὸ θαῦ­μα σὲ σέ­να, σοῦ γνω­στο­ποι­ῶ κι ἕ­να ἄλ­λο, μι­κρό­τε­ρο βέ­βαι­α θαῦ­μα, τὸ ὁ­ποῖ­ο ὅ­μως δὲν θὰ τὸ πε­ρί­με­νες. Ἰ­δού, ἡ συγ­γε­νής σου Ἐ­λι­σά­βετ ἔ­χει συλ­λά­βει κι αὐ­τὴ ἕ­να ἀ­γό­ρι στὴ γε­ρον­τι­κή της ἡ­λι­κί­α. Καὶ βρί­σκε­ται στὸν ἕ­κτο μή­να τῆς ἐγ­κυ­μο­σύ­νης της αὐ­τή, ποὺ τὴν ἀ­πο­κα­λοῦ­σαν ὅ­λοι ἕ­ως τώ­ρα στεί­ρα. Κι ὅ­μως τώ­ρα εἶ­ναι ἔγ­κυ­ος, δι­ό­τι κα­νέ­να πράγ­μα δὲν εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το στὸν Θε­ό, κά­θε τί θαυ­μα­στὸ καὶ κα­τα­πλη­κτι­κὸ ποὺ ὁ ἀ­σθε­νὴς ἄν­θρω­πος θὰ ἰ­σχυ­ρι­ζό­ταν ὅ­τι εἶ­ναι ἀ­νώ­τε­ρο ἀ­πὸ τὶς δυ­νά­μεις του. Τό­τε εἶ­πε ἡ Μα­ριάμ: Ἰ­δοὺ εἶ­μαι ἡ δού­λη τοῦ Κυ­ρί­ου, πρό­θυ­μη νὰ ὑ­πη­ρε­τή­σω τὶς βου­λές του. Μα­κά­ρι νὰ γί­νει σὲ μέ­να ὅ­πως τὸ εἶ­πες. Καὶ μό­λις εἶ­πε αὐ­τὰ τὰ λό­για, μὲ τὰ ὁ­ποῖ­α ἐκ­δή­λω­σε τα­πει­νὰ τὴν ὑ­πο­τα­γή της στὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ καὶ ἐμ­πι­στεύ­θη­κε τὸν ἑ­αυ­τό της στὴν πρό­νοι­ά του, ἔ­φυ­γε ἀ­π᾿ αὐ­τὴν ὁ ἄγ­γε­λος.