ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ. ΤΑ ΑΝΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

(6 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2019)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ)

Τέ­κνον Τί­τε, ἐ­πε­φά­νη ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ ἡ σω­τή­ριος πᾶ­σιν ἀν­θρώ­ποις, παι­δε­ύ­ου­σα ἡ­μᾶς ἵ­να ἀρ­νη­σά­με­νοι τὴν ἀ­σέ­βειαν καὶ τὰς κο­σμι­κὰς ἐ­πι­θυ­μί­ας σω­φρό­νως καὶ δι­κα­ί­ως καὶ εὐ­σε­βῶς ζή­σω­μεν ἐν τῷ νῦν αἰ­ῶ­νι, προσ­δε­χό­με­νοι τὴν μα­κα­ρί­αν ἐλ­πί­δα καὶ ἐ­πι­φά­νειαν τῆς δό­ξης τοῦ με­γά­λου Θε­οῦ καὶ σω­τῆ­ρος ἡ­μῶν ᾿Ι­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ὃς ἔ­δω­κεν ἑ­αυ­τὸν ὑ­πὲρ ἡ­μῶν, ἵ­να λυ­τρώ­ση­ται ἡ­μᾶς ἀ­πὸ πά­σης ἀ­νο­μί­ας καὶ κα­θα­ρί­σῃ ἑ­αυ­τῷ λα­ὸν πε­ρι­ο­ύ­σιον, ζη­λω­τὴν κα­λῶν ἔρ­γων. Ὅ­τε δὲ ἡ χρη­στό­της καὶ ἡ φι­λαν­θρω­πί­α ἐ­πε­φά­νη τοῦ Σω­τῆ­ρος ἡ­μῶν Θε­οῦ, οὐκ ἐξ ἔρ­γων τῶν ἐν δι­και­ο­σύ­νῃ ἃ ἐ­ποι­ή­σα­μεν ἡ­μεῖς ἀλ­λὰ κα­τὰ τὸ αὐ­τοῦ ἔ­λε­ος ἔ­σω­σεν ἡ­μᾶς διὰ λου­τροῦ πα­λιγ­γε­νε­σί­ας καὶ ἀ­να­και­νώ­σε­ως πνε­ύ­μα­τος ἁ­γί­ου, οὗ ἐ­ξέ­χε­εν ἐφ᾽ ἡ­μᾶς πλου­σί­ως διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ τοῦ σω­τῆ­ρος ἡ­μῶν, ἵ­να δι­και­ω­θέν­τες τῇ ἐ­κε­ί­νου χά­ρι­τι κλη­ρο­νό­μοι γε­νώ­με­θα κατ᾽ ἐλ­πί­δα ζω­ῆς αἰ­ω­νί­ου. 

                                     (Τίτ. β΄[2] 11 – 14, γ΄[3] 4 – 7)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Τέ­κνον Τί­τε, μέ τήν ἐ­ναν­θρώ­πη­ση τοῦ Υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ φα­νε­ρώ­θη­κε ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ, ἡ ὁ­ποί­α σώ­ζει ὅ­λους τούς ἀν­θρώ­πους. Καί μᾶς παι­δα­γω­γεῖ ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ ὥ­στε, ἀ­φοῦ ἀρ­νη­θοῦ­με τήν ἀ­σέ­βεια καί τίς ἐ­πι­θυ­μί­ες τοῦ μά­ται­ου καί ἁ­μαρ­τω­λοῦ αὐ­τοῦ κό­σμου, νά ζή­σου­με στή ζω­ή αὐ­τή μέ ἐγ­κρά­τεια στόν ἑ­αυ­τό μας, μέ δι­και­ο­σύ­νη πρός τούς γύ­ρω μας ἀν­θρώ­πους καί μέ εὐ­σέ­βεια πρός τόν Θε­ό.  Καί νά ἐ­νι­σχυ­ό­μα­στε στήν ἐ­νά­ρε­τη ζω­ή πε­ρι­μέ­νον­τας μέ χα­ρά τή μα­κα­ρι­ό­τη­τα πού ἐλ­πί­ζου­με καί τή φα­νέ­ρω­ση τῆς δό­ξας τοῦ με­γά­λου Θε­οῦ καί σω­τῆ­ρος μας, τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, Καί νά ἐ­νι­σχυ­ό­μα­στε στήν ἐ­νά­ρε­τη ζω­ή πε­ρι­μέ­νον­τας μέ χα­ρά τή μα­κα­ρι­ό­τη­τα πού ἐλ­πί­ζου­με καί τή φα­νέ­ρω­ση τῆς δό­ξας τοῦ με­γά­λου Θε­οῦ καί σω­τῆ­ρος μας, τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁποῖος ἔδωσε τόν ἑαυτό του σέ θάνατο γιά χάρη μας, γιά νά μᾶς ἐξαγοράσει ἀπό κάθε παράβαση τοῦ νόμου, νά μᾶς καθαρίσει καί νά μᾶς κάνει ἔτσι δικό του ἐκλεκτό λαό, λαό γεμάτο ζῆλο γιά καλά ἔργα. Ὅ­ταν ὅ­μως φα­νε­ρώ­θη­κε ἡ ἀ­γα­θό­τη­τα καί ἡ φι­λαν­θρω­πί­α τοῦ σω­τῆ­ρος μας Θε­οῦ, μᾶς ἔ­σω­σε ὄ­χι ἀ­πό ἔρ­γα ἀ­ρε­τῆς πού κά­να­με ἐ­μεῖς, ἀλ­λά σύμ­φω­να μέ τό ἔ­λε­ός του, μέ τό λου­τρό τοῦ ἁ­γί­ου βα­πτί­σμα­τος, στό ὁ­ποῖ­ο μᾶς ἀ­να­γεν­νᾶ καί μᾶς ἀ­να­και­νουρ­γώ­νει τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα, πού ὁ Θε­ός τό ἔ­χυ­σε ἐ­πά­νω μας πλού­σια δι­α­μέ­σου τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, τοῦ σω­τῆ­ρος μας. Καί μᾶς τό ἔ­χυ­σε πλού­σια, γιά νά δι­και­ω­θοῦ­με καί νά ἁ­γι­α­σθοῦ­με πρῶ­τα μέ τή χά­ρη ἐ­κεί­νου καί νά γί­νου­με ἔ­πει­τα κλη­ρο­νό­μοι αἰ­ώ­νιας ζω­ῆς σύμ­φω­να μέ τήν ἐλ­πί­δα μας.  

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παραγίνεται ὁ ᾽Ιησοῦς ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας ἐπὶ τὸν ᾽Ιορδάνην πρὸς τὸν ᾽Ιωάννην τοῦ βαπτισθῆναι ὑπ᾽ αὐτοῦ. Ὁ δὲ ᾽Ιωάννης διεκώλυεν αὐτὸν λέγων, ᾽Εγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, καὶ σὺ ἔρχῃ πρός με;ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ᾽Ιησοῦς εἶπεν πρὸς αὐτόν· ῎Αφες ἄρτι, οὕτως γὰρ πρέπον ἐστὶν ἡμῖν πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην. τότε ἀφίησιν αὐτόν. καὶ βαπτισθεὶς ὁ ᾽Ιησοῦς ἀνέβη εὐθὺς ἀπὸ τοῦ ὕδατος· καὶ ἰδοὺ ἠνεῴχθησαν αὐτῷ οἱ οὐρανοί, καὶ εἶδε τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καταβαῖνον ὡσεὶ περιστερὰν καὶ ἐρχόμενον ἐπ᾽ αὐτόν·καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα· Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα.                                 

   (Ματθ. γ[3] 13-17)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Τό­τε ἦλ­θε ὁ Ἰ­η­σοῦς ἀ­π’ τή Γα­λι­λαί­α στόν Ἰ­ορ­δά­νη πο­τα­μό πρός τόν Ἰ­ω­άν­νη γιά νά βα­πτι­σθεῖ ἀ­π’ αὐ­τόν.  Ὁ Ἰ­ω­άν­νης ὅ­μως τόν ἐμ­πό­δι­ζε ἐ­πί­μο­να κι ἔ­λε­γε: Ἐ­γώ ἔ­χω ἀ­νάγ­κη νά βα­πτι­σθῶ ἀ­πό σέ­να τόν ἀ­να­μάρ­τη­το, καί σύ ἔρ­χε­σαι σέ μέ­να γιά νά δε­χθεῖς τό βά­πτι­σμα; Ὁ Κύ­ριος ὅ­μως τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε: Ἄ­φη­σε τώ­ρα τίς ἀν­τιρ­ρή­σεις καί μή φέρ­νεις δυ­σκο­λί­α νά βα­πτι­σθῶ. Δι­ό­τι μ᾿ αὐ­τόν τόν τρό­πο, μέ τόν ὁ­ποῖ­ο τα­πει­νώ­νο­μαι, πρέ­πει νά ἐκ­πλη­ρώ­σω κά­θε ἐν­το­λή τοῦ Θε­οῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος σοῦ ἀ­νέ­θε­σε ὡς κα­θῆ­κον νά βα­πτί­ζεις. Τό­τε ὁ Ἰ­ω­άν­νης τόν ἄ­φη­σε νά βα­πτι­σθεῖ. Κι ὅ­ταν βα­πτί­σθη­κε ὁ Ἰ­η­σοῦς, ἐ­πει­δή ὡς ἀ­να­μάρ­τη­τος δέν εἶ­χε τί­πο­τε νά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θεῖ, ἀ­νέ­βη­κε ἀ­μέ­σως ἀ­π’ τό νε­ρό τοῦ Ἰ­ορ­δά­νη καί δέν ἔ­μει­νε σ’ αὐ­τό, ὅ­πως οἱ ἄλ­λοι πού τήν ὥ­ρα τοῦ βα­πτί­σμα­τός τους ἐ­ξο­μο­λο­γοῦν­ταν τίς ἁ­μαρ­τί­ες τους. Καί ξαφ­νι­κά ἄ­νοι­ξαν γι’ αὐ­τόν οἱ οὐ­ρα­νοί, καί εἶ­δε τό Πνεῦ­μα τοῦ Θε­οῦ νά κα­τε­βαί­νει μέ ἐ­ξω­τε­ρι­κή μορ­φή πού ἔ­μοια­ζε μέ πε­ρι­στέ­ρι, καί νά ἔρ­χε­ται πά­νω του. Καί τό­τε ἀ­κού­στη­κε μιά φω­νή ἀ­π’ τούς οὐ­ρα­νούς πού ἔ­λε­γε: Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ Υἱ­ός μου ὁ ἀ­γα­πη­μέ­νος, στόν ὁ­ποῖ­ο εὐ­α­ρε­στή­θη­κα. Τόν γέν­νη­σα προ­αι­ω­νί­ως καί εἶ­ναι ὡς Θε­ός ὁ μο­νά­κρι­βός μου Υἱ­ός, καί ὡς ἄν­θρω­πος ὁ ἀ­πο­λύ­τως ἀ­να­μάρ­τη­τος. Πάν­το­τε ἔ­κα­νε τό ἀ­ρε­στό ἐ­νώ­πιόν μου.

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Πρόκλου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως

Φάνηκε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο καὶ τὸν ἄχαρο κόσμο στόλισε μ᾿ ἀπέραντη εὐφροσύνη. Σήκωσε πάνω Του τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, καὶ κατεπάτησε γιὰ πάντα τὸν ἐχθρό τοῦ κόσμου. Ἁγίασε τὶς πηγὲς τῶν ὑδάτων καὶ φώτισε τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Θαύματα ἀναμείχθηκαν μὲ μεγαλύτερα θαύματα.

Σήμερα, ἀπὸ τὴ χαρὰ ποὺ ἔφερε ὁ Σωτήρας μας Χριστός, χωρίστηκαν ἡ γῆ καὶ ἡ θάλασσα καὶ ἀπ᾿ ἄκρη ὡς ἄκρη γέμισε ὁ κόσμος εὐφροσύνη. Ἡ σημερινὴ γιορτὴ ἀποκαλύπτει μεγαλύτερα θαύματα ἀπὸ ἐκείνη τῆς Χριστουγεννιάτικης νυχτιᾶς.

Γιατί ἐκείνη τὴν νύχτα ποὺ μᾶς πέρασε χαιρότανε μονάχα ἡ γῆ, καθὼς βάσταζε πάνω της στὴν ἀγκαλιὰ τῆς φάτνης τὸν Παντοκράτορα Θεό.   Σήμερα ὅμως, ποὺ γιορτάζουμε τὰ Θεοφάνεια, εὐφραίνεται μαζί της καὶ ἡ θάλασσα. Καὶ εὐφραίνεται γιατί διὰ μέσου του Ἰορδάνη λαμβάνει μέρος καὶ αὐτὴ στὴν εὐλογία τοῦ ἁγιασμοῦ.

Στὴ γιορτὴ τῆς θείας Γέννησης ὁ Θεὸς φάνηκε βρέφος μικρό, νεογέννητο, δείχνοντας ἔτσι τὴ δική μας νηπιότητα. Σήμερα ὅμως Τὸν βλέπουμε τέλειο ἄνθρωπο, τέλειο Υἱό, ἀπὸ τέλειο Πατέρα γεννημένον. Ἐκεῖ φανέρωσε τὸ θεῖο βρέφος τὸ ἀστέρι ποὺ ἀνέτειλε ἀπὸ τὴν ἀνατολή, καὶ ἐδῶ ὁμολογεῖ γι᾿ Αὐτὸν ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ὁ Θεὸς Πατέρας, ἀπὸ Τὸν ὁποῖον γεννήθηκε πρὸ τῶν αἰώνων.

Ἐκεῖ Τοῦ πρόσφεραν – ὡσὰν σὲ βασιλιά – δῶρα οἱ Μάγοι, ποὺ πεζοπόρησαν ἀπὸ τὴν ἀνατολή. Ἐδῶ ἄγγελοι ἀπὸ τὸν οὐρανὸ φερμένοι Τοῦ πρόσφεραν τὴ διακονία ποὺ πρέπει μόνο σὲ Θεό. Ἐκεῖ τυλίχτηκε μέσα στὰ σπάργανα καὶ ἐδῶ λύνει μὲ τὸ βάπτισμα τὶς σειρὲς τῶν παραπτωμάτων καὶ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας μας. Ἐκεῖ ὁ βασιλιὰς τῶν οὐρανῶν ντύθηκε σὰν βασιλικὴ ἁλουργίδα τὸν κόσμο, ἐδῶ ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς ντύνεται ὁλόγυρα τὰ ποταμίσια κύματα.

Ἐλᾶτε λοιπὸν νὰ ἰδεῖτε παράδοξα θαύματα. Ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης λούζεται στοῦ Ἰορδάνη τὰ νερά. Ἡ φωτιὰ βουτάει καὶ σμίγει μὲ τὰ νερά. Καί ὁ Θεὸς ἀπὸ ἄνθρωπο ἁγιάζεται.

Σήμερα ὁλόκληρη ἡ κτίση βροντοφωνάζει καὶ ἀνυμνεῖ: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου!!» Σὺ ποὺ ἔρχεσαι διὰ τῆς Προνοίας Σου μέσα ἀπ᾿ ὅλα τὰ κτίσματά Σου. Σὺ ποὺ συντηρεῖς τὸ ὕψος τοῦ στερεώματος καὶ ἔντεχνα ὁδηγεῖς σὰν ἥμερο ἄλογο μὲ χαλινάρι τὴν τροχιὰ τοῦ Ἥλιου. Σὺ ποὺ βάζεις σὲ τάξη χωρὶς διόλου ν᾿ ἀνακατεύονται τὰ πλήθη τῶν ἀστέρων καὶ μᾶς κερνᾶς πλούσια ἀγέρα γιὰ νὰ ἀναπνέουμε ἀσταμάτητα ζωή.

Σὺ ποὺ ζεσταίνεις καὶ ζωογονεῖς τὴ μάννα γῆ ὥστε νὰ μᾶς χαρίζει τοὺς καρπούς της ὁλοχρονίς. Σὺ ποὺ δαμάζεις καὶ σταματᾶς τὴν πολυκύμαντη θάλασσα ζώνοντάς την ὁλοτρόγυρα μ᾿ ἕνα μικρούτσικο χαλινάρι ἀπὸ ἀμμοχάλικο. Συ ποὺ σπρώχνεις τὰ νερὰ ἀπὸ τῆς γῆς τὰ σπλάχνα καὶ φτιάχνεις τὶς πηγές. Σὺ ποὺ καθοδηγεῖς τὶς ποταμίσιες ὄχθες νὰ πορεύονται χωρὶς χαμὸ καὶ περιπλάνηση ὡς τὴ θάλασσα. 

Τοῦτα ὅλα τὰ θαυμάσια ἀναλογιζόμαστε καὶ ἀπὸ τὰ κατάβαθά μας βγαίνει ἡ κραυγή: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

Πές μας λοιπόν, Ποιὸς εἶναι Αὐτός, μακάριε Δαυίδ;

Ὁ Κύριος καὶ ὁ Θεός μας ποὺ μᾶς φανερώθηκε μ᾿ ἀνθρώπινη μορφή.

Ἀλλὰ δὲν τὸ λέει αὐτὸ μόνον ὁ προφήτης Δαυίδ. Τὸ λέει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ποὺ συμφωνεῖ μαζί του καὶ διδάσκει: «Μᾶς φανερώθηκε ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ σώζει κάθε ἄνθρωπο καὶ μᾶς διδάσκει ὅλους μας». Ὄχι μερικοὺς ἀλλὰ ὅλους μας. Σ᾿ ὅλους, Ἰουδαίους καὶ Ἕλληνες χαρίζει μὲ τὸ βάπτισμα τὴ σωτηρία καὶ ὑποδείχνει τὸ σωτήριο αὐτὸ λουτρὸ σὰν εὐεργέτημα δοσμένο δωρεὰν σὲ κάθε ἀνθρώπινη ψυχὴ ποὺ τὸ ζητάει.

Ἐλᾶτε νὰ δεῖτε πρωτόγνωρο κατακλυσμό, πολὺ μεγαλύτερον καὶ δυνατότερον ἀπ᾿ ἐκεῖνον ποὺ γίνηκε τὴν ἐποχὴ τοῦ Νῶε. Ἐκεῖ τὸ νερὸ ἔπνιξε τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐδῶ τὸ νερὸ τοῦ βαπτίσματος, κείνους ποὺ εἶχαν πεθάνει πνευματικὰ ξαναζωντάνεψε, μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ ποὺ σήμερα βαπτίστηκε.

Ἐκεῖ ὁ Νῶε ἔφτιαξε κιβωτὸ στέρεα ἀπὸ ξύλα καὶ ἐδῶ ὁ Χριστὸς ὁ νοητὸς Νῶε, προσέλαβε ἀπὸ τὴν ἄφθορο παρθένο Μαρία τὴν κιβωτὸ τοῦ σώματος. Ἐκεῖ ὁ Νῶε ἄλειψε τὴν κιβωτὸ ἐξωτερικὰ μὲ ἄσφαλτο πίσσα. Ἐδῶ ὁ Χριστὸς δυνάμωσε καὶ περιφρούρησε τὴν κιβωτὸ τοῦ σώματος μὲ τὸ χρίσμα τῆς πίστεως. Ἐκεί περιστερὰ ποὺ βάσταζε κλαδὶ ἐλιᾶς προμήνυσε τὴν εὐωδία τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Ἐδῶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μὲ τὴ μορφὴ ὁλόασπρης περιστερᾶς παρουσιάστηκε καὶ σ᾿ ὅλους φανέρωσε τὸν ἐλεήμονα Κύριο.

Ἀλλὰ μὲ καταπλήττει ἡ ὑπερβολικὴ ταπείνωση τοῦ Κυρίου. Γιατί δὲν ἀρκέστηκε, Αὐτὸς ὁ γεννημένος τέλειος Υἱὸς ἀπὸ τέλειο Πατέρα, νὰ γεννηθεῖ καὶ ἐπὶ γῆς τέλειο βρέφος ἀπὸ τὰ σπλάχνα μιᾶς γυναίκας. Δὲν ἀρκέστηκε Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι σύνθρονος μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα νὰ λάβει τὴ μορφὴ τοῦ δούλου ἀλλὰ καὶ σὰν τὸν τελευταῖο ἁμαρτωλὸ προσέρχεται νὰ βαπτισθεῖ.

Ἀλλὰ ἂς μὴ γίνει ἡ κοινὴ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους εὐεργεσία σκάνδαλο γι᾿ αὐτοὺς ποὺ τούτη τὴν ὥρα μὲ ἀκοῦνε. Γιατί βαπτίζεται ὁ Δεσπότης πάντων Χριστὸς ὄχι γιατί ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ψυχικὸ καθαρισμό, ἀλλὰ γιὰ νὰ οἰκονομήσει μὲ δυὸ τρόπους τὸ συμφέρον τῶν ψυχῶν μας, ὥστε καὶ μὲ τὸ νερὸ νὰ μᾶς δωρίσει τὴν ἁγιαστικὴ χάρη καὶ νὰ προτρέψει τὸν καθένα μας νὰ βαπτιστεῖ.

Καθὼς μᾶς λέει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής, ἦρθε ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὴ Γαλιλαία στὸν Ἰορδάνη ὅπου βρισκόταν ὁ Ἰωάννης γιὰ νὰ βαπτιστεῖ ἀπ᾿ αὐτόν.  Τὸ τί συνέβηκε τότε ἀδελφοί μου δὲν μπορεῖ νὰ τὸ χωρέσει νοῦς ἀνθρώπινος. Γιατί ξεπερνᾶνε κάθε θέαμα καὶ ἄκουσμα ὅσα συνέβηκαν ἐκεῖ. Τρέμει ὁ νοῦς. Χάνεται ἡ λαλιὰ μὴ τολμώντας νὰ ἐξιστορήσει τὰ ἀνέκφραστα. Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν καὶ ὅταν εἶδε ὁ Ἰωάννης τὸν Δεσπότη μας Χριστὸ νὰ τὸν πλησιάζει, μὲ πολὺ καρδιοχτύπι, πέφτοντας καὶ ἀγκαλιάζοντας τὰ πόδια Του τοῦ εἶπε παρακλητικά:

Γιατί βιάζει ἐμένα τὸν ἀδύνατο ἄνθρωπο ὁ Παντοδύναμος Θεός μου νὰ κάνω κάτι ποὺ ξεπερνάει τὶς δυνάμεις μου; Δὲν εἶμαι ἐγὼ σὲ θέση νὰ ἐπιχειρήσω κάτι τέτοιο. Πῶς νὰ τολμήσω νὰ Σὲ βαπτίσω; Πότε συνέβηκε νὰ καθαριστεῖ ἡ φωτιὰ ἀπὸ τὸ ξερὸ χορτάρι; Πότε ἔπλυνε ἡ λάσπη τὴν πηγή; Πῶς νὰ βαπτίσω Ἐσένα τὸν Κριτὴ τῆς οἰκουμένης ἐγὼ ὁ ὑπεύθυνος γιὰ τόσες ἁμαρτίες; Πῶς νὰ Σὲ βαπτίσω, Δέσποτά μου; Δὲν βλέπω ἁμαρτία πάνω Σου. Δὲν ἔχεις πέσει θύμα τῆς κατάρας τοῦ προπάτορα Ἀδάμ. Δὲν ἔχεις καθόλου λερωθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Γιατί ἂν καὶ ἔκλινες οὐρανοὺς καὶ κατέβηκες, τίποτα ἀπὸ τὰ θελήματα τοῦ Θεοῦ Πατέρα δὲν παρέβηκες.

Τί κάνεις, Δέσποτά μου; Γιατί μ᾿ ἀναγκάζεις νὰ κάνω κάτι ποὺ ξεπερνάει τὶς δυνάμεις μου; Ποτὲ καὶ τίποτα δὲν τόλμησα νὰ κάνω ἀπ᾿ ὅλα ὅσα παροργίζουν τὴν ἀγαθωσύνη Σου.

Σὰν δοῦλος πιστός, γεμάτος ἀγάπη καὶ σεβασμὸ γιὰ τὸν ἀφέντη του, πρότρεξα καὶ ἐμήνυσα στὸν κόσμο τὴν παρουσία Σου. Ἐνῶ βρισκόμουνα ἀκόμη μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας μου, δανείστηκα τὴ γλώσσα της καὶ Θεὸ τοῦ κόσμου Σὲ ἐκήρυξα. Ὅλους τοὺς προετοίμασα νὰ Σὲ δεχθοῦν, νὰ Σ᾿ ἀπαντήσουν.

Πές μου λοιπὸν, Κύριέ μου, πῶς θ᾿ ἀνεχθεῖ νὰ δεῖ ὁ ἥλιος τὸν Παντοκράτορα Θεὸ ἔτσι νὰ ἐξευτελίζεται ἀπὸ τὴν τόλμη ἑνὸς δούλου Του καὶ δὲν θὰ ρίξει καυτερὲς φωτοβολίδες νὰ μὲ κατακάψει, ὅπως ἔκανε ἐκείνους τοὺς καιροὺς τοὺς ἄσωτους Σοδομίτες; Πῶς θὰ ἀντέξει ἡ γῆ νὰ δεῖ Ἐκεῖνον ποὺ ἁγιάζει τοὺς ἀγγέλους, ἀπέριττα νὰ βαπτίζεται ἀπὸ χέρι ἀνθρώπου ἁμαρτωλοῦ καὶ δὲν θ᾿ ἀνοίξει τὰ σπλάχνα της γιὰ νὰ μὲ καταπιεῖ, ὅπως ἔκανε τὸν Ἀβειρῶν καὶ τὸν Δαθᾶν;

Πῶς νὰ βαπτίσω, Δέσποτά μου, Ἐσένα ποὺ δὲν μολύνθηκες ἀπὸ τῆς φυσικῆς γέννησης τὸ λέρωμα; «Ἐξ ἀσπόρου γαστρός, ἄσπορος προῆλθε καρπός». Πῶς, λοιπὸν, ἐγὼ ὁ χιλιολερωμένος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἄνθρωπος νὰ ἁγνίσω τὸν Θεό; Θεὸ ἀναμάρτητο;

Ἐγὼ ἔχω ἀνάγκη νὰ βαπτιστῶ ἀπὸ Σένα καὶ Σὺ ἔρχεσαι σὲ μένα; Μ᾿ ἔστειλες νὰ βαπτίζω, Κύριέ μου, καὶ δὲν παράκουσα τὴν ἐντολή Σου. Πρότρεπα ὅλους πρὸς τὸ βάπτισμα καὶ τοὺς ἔλεγα: «Ὁμολογῆστε ἐνώπιόν του Κυρίου τὶς ἁμαρτίες σας, γιατί Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος ἀγαθός. Αὐτὸς ποὺ ἔρχεται πίσω μου δὲν εἶναι βλοσυρὸς καὶ αὐστηρός. Εἶναι ἀγαθὸς καὶ Υἱὸς Πατέρα Ἀγαθοῦ. Δὲν φέρεται γιὰ λίγο μονάχα μ᾿ ἀγαθωσύνη καὶ ὕστερα ἀλλάζει διάθεση γιὰ τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸ ἔλεός Του μένει εἰς τὸν αἰώνα. Καὶ ἐπειδὴ τὸ ἔλεός Του εἶναι ἀμέτρητο γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ οὐράνιες δυνάμεις ἀνυμνώντας Τοῦ ἔλεγαν:

«Εὐλογημένος Σὺ ποὺ ἔρχεσαι στὸ  ὄνομα τοῦ Κυρίου». Ὁ Κύριος καὶ ὁ Θεός μας μᾶς φανερώθηκε. Μᾶς φανερώθηκε ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης καὶ διέλυσε τὸ σκοτάδι τῆς ἅγνοιας που μᾶς περιέλουζε. Μᾶς φανερώθηκε ὁ οὐράνιος τσοπάνης καὶ ἔδιωξε ἀπὸ τὸ κοπάδι τῶν παιδιῶν Του τοὺς λύκους τοῦ  διαβόλου. Μᾶς φανερώθηκε ὁ Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Πατρὸς καὶ χάρισε μὲ τὸ βάπτισμα τὴν υἱοθεσία στοὺς πιστούς. Μᾶς φανερώθηκε ἡ ζωὴ ὁλόκληρου τοῦ κόσμου καὶ μὲ τὸν θάνατό Του θανάτωσε τὸν θάνατο ὡς ἀθάνατος καὶ ἀξίωσε νὰ ζήσουν ζωὴ ἀθάνατη, ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν πέσει στὴ φθορὰ καὶ στὸ θάνατο.

Ἀλλὰ ἐνῶ ἐγίνονταν ὅλα αὐτά, ὁ Θεὸς Πατέρας ἀγαλλώμενος μὲ τὴν ὑπερβολικὴ ταπείνωση τοῦ Υἱοῦ, ἀνοίγει διάπλατα τὶς πύλες τοῦ οὐρανοῦ καὶ μὲ βροντερὴ φωνὴ ξεχειλισμένη ἀπὸ αἰσθήματα ποὺ πλημμυρίζουνε μία πατρικὴ καρδιά, ἀνακράζει: «Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός».

Καὶ γιὰ νὰ μὴν μπερδευτεῖ ὁ νοῦς ὅσων ἀκούγανε ὅλα τοῦτα – ἂν εἶναι δηλαδὴ Υἱὸς ὁ Βαπτιστὴς ἢ ὁ Χριστὸς – ἔρχεται τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, σὰν ἄσπρο περιστέρι καὶ δείχνει Ἐκεῖνον ποὺ βαπτιζόταν καὶ ποὺ ὁ Θεὸς Πατέρας τὸν μαρτυροῦσε στοὺς ἀνθρώπους σὰν μονογενῆ Υἱό Του.

Σ᾿ Αὐτὸν πρέπει ἡ δόξα, τὸ κράτος, ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνηση σήμερα καὶ πάντοτε καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. 

ΠΗΓΗ: http://www.profitisilias.com.gr/index.php/component/k2/item/208-logos-sta theofaneia.html