ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

(13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2019)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ)

Ἀδελφοί, ἑ­νὶ ἑ­κά­στῳ ἡ­μῶν ἐ­δό­θη ἡ χά­ρις κα­τὰ τὸ μέ­τρον τῆς δω­ρε­ᾶς τοῦ Χρι­στοῦ. δι­ὸ λέ­γει· ἀ­να­βὰς εἰς ὕ­ψος ᾐχ­μα­λώ­τευ­σεν αἰχ­μα­λω­σί­αν καὶ ἔ­δω­κε δό­μα­τα τοῖς ἀν­θρώ­ποις. τὸ δὲ ἀ­νέ­βη τί ἐ­στιν εἰ μὴ ὅ­τι καὶ κα­τέ­βη πρῶ­τον εἰς τὰ κα­τώ­τε­ρα μέ­ρη τῆς γῆς; ὁ κα­τα­βὰς αὐ­τός ἐ­στι καὶ ὁ ἀ­να­βὰς ὑ­πε­ρά­νω πάν­των τῶν οὐ­ρα­νῶν, ἵ­να πλη­ρώ­σῃ τὰ πάν­τα. καὶ αὐ­τὸς ἔ­δω­κε τοὺς μὲν ἀ­πο­στό­λους, τοὺς δὲ προ­φή­τας, τοὺς δὲ εὐ­αγ­γε­λι­στάς, τοὺς δὲ ποι­μέ­νας καὶ δι­δα­σκά­λους, πρὸς τὸν κα­ταρ­τι­σμὸν τῶν ἁ­γί­ων εἰς ἔρ­γον δι­α­κο­νί­ας, εἰς οἰ­κο­δο­μὴν τοῦ σώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ, μέ­χρι κα­ταν­τή­σω­μεν οἱ πάν­τες εἰς τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ τῆς ἐ­πι­γνώ­σε­ως τοῦ υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ, εἰς ἄν­δρα τέ­λει­ον, εἰς μέ­τρον ἡ­λι­κί­ας τοῦ πλη­ρώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ.

                           (Ἐφεσ. δ΄[4], 7 – 13)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἀδελφοί, πρέπει νὰ εἴμαστε ὅλοι ἕνα. Βέβαια ὅλοι οἱ πιστοὶ δὲν ἔχουμε λάβει τὰ ἴδια χαρίσματα, ἀλλὰ διάφορα καὶ ποικίλα. Αὐτὴ ὅμως ἡ διανομὴ γιὰ κανένα λόγο δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνεται αἰτία χωρισμοῦ μεταξὺ τῶν πιστῶν. Διότι ἡ διανομὴ αὐτὴ δὲν εἶναι τυχαία, ἀλλὰ γίνεται ἀπ' τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Αὐτὸς δηλαδὴ στὸν καθένα ξεχωριστὰ ἀπὸ ἐμᾶς ἔδωσε τὴ θεία χάρη, σύμφωνα μὲ τὸ μέτρο ποὺ μὲ σοφία καὶ δικαιοσύνη χρησιμοποιεῖ στὴ διανομὴ τῆς δωρεᾶς του.Κι ἐπειδὴ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς διανέμει τὰ χαρίσματα, γι᾿ αὐτὸ λέει καὶ ἡ Ἁγία Γραφὴ στοὺς ψαλμούς: Ὅταν ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἀνάληψή του ἀνέβηκε ψηλὰ στὸν οὐρανό, ἔδεσε αἰχμάλωτους τοὺς ἐχθρούς του, δηλαδὴ τὸν σατανᾶ καὶ τὸν θάνατο, κι ἔδωσε χαρίσματα στοὺς ἀνθρώπους. Λέγοντας λοιπὸν ἡ Ἁγία Γραφὴ γιὰ τὸν Χριστὸ ὅτι ἀνέβηκε, τί ἄλλο σημαίνει παρὰ ὅτι πρωτύτερα καὶ κατέβηκε στὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς, ἀφοῦ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ σταυρώθηκε; Ὁ Χριστὸς ποὺ κατέβηκε, εἶναι ὁ ἴδιος ποὺ καὶ ἀνέβηκε ἐπάνω ἀπ᾿ ὅλους τοὺς οὐρανούς, γιὰ νὰ γεμίσει μὲ τὴν παρουσία του καὶ τὶς δωρεές του τὰ πάντα. Κι αὐτὸς ἔδωσε διάφορα χαρίσματα καὶ διακονίες: Ἄλλους ἔθεσε ἀποστόλους, ἄλλους προφῆτες, ἄλλους εὐαγγελιστές, ἄλλους ποιμένες καὶ διδασκάλους, γιὰ νὰ καταρτίζονται οἱ Χριστιανοὶ καὶ νὰ ἐπιτελεῖται τὸ ἔργο τῆς διακονίας, μὲ τὸ ὁποῖο οἰκοδομεῖται τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Μέχρι νὰ φθάσουμε νὰ ἔχουμε ὅλοι μία καὶ τὴν ἴδια ἀληθινὴ πίστη καὶ τέλεια γνώση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ προοδεύσουμε πνευματικά, ἕως ὅτου γίνουμε ἕνας τέλειος ἄνθρωπος· καὶ ν᾿ ἀποκτήσουμε τὸ μέτρο τῆς πνευματικῆς ὡριμότητος καὶ τελειότητος τοῦ Χριστοῦ δηλαδὴ νὰ ἔχουμε πλήρεις τὶς δωρεὲς καὶ τὴν πνευματικὴ τελειότητά του.

ΤΟ ΙΕΡΟΝ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ (ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἀ­κο­ύ­σας ὁ ᾿Ι­η­σοῦς ὅ­τι ᾿Ι­ω­άν­νης πα­ρε­δό­θη, ἀ­νε­χώ­ρη­σεν εἰς τὴν Γα­λι­λα­ί­αν· καὶ κα­τα­λι­πὼν τὴν Να­ζα­ρὲτ, ἐλ­θὼν κα­τῴ­κη­σεν εἰς Κα­περ­να­οὺμ τὴν πα­ρα­θα­λασ­σί­αν, ἐν ὁ­ρί­οις Ζα­βου­λὼν καὶ Νε­φθα­λείμ, ἵ­να πλη­ρω­θῇ τὸ ῥη­θὲν δι­ὰ ῾Η­σα­ΐ­ου τοῦ προ­φή­του, λέ­γον­τος· Γῆ Ζα­βου­λὼν καὶ γῆ Νε­φθα­λε­ίμ, ὁ­δὸν θα­λάσ­σης, πέ­ραν τοῦ ᾿Ι­ορ­δά­νου, Γα­λι­λα­ί­α τῶν ἐ­θνῶν, ὁ λα­ὸς ὁ κα­θή­με­νος ἐν σκό­τει εἶ­δε φῶς μέ­γα, καὶ τοῖς κα­θη­μέ­νοις ἐν χώ­ρᾳ καὶ σκι­ᾷ θα­νά­του, φῶς ἀ­νέ­τει­λεν αὐ­τοῖς.  Ἀ­πὸ τό­τε ἤρ­ξα­το ὁ ᾿Ι­η­σοῦς κη­ρύσ­σειν καὶ λέ­γειν· Με­τα­νο­εῖ­τε· ἤγ­γι­κε γὰρ ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν.  

                        (Ματ­θ. δ΄[4], 12-17)

«Ἀ­κού­σας δὲ ὁ Ἰ­η­σοῦς ὅ­τι Ἰ­ω­άν­νης πα­ρε­δό­θη, ἀ­νε­χώ­ρη­σεν εἰς τὴν Γα­λι­λαί­αν»

(Ὅ­ταν δὲ ὁ Ἰ­η­σοῦς ἄ­κου­σε ὅ­τι ὁ Ἰ­ω­άν­νης συ­νε­λή­φθη κα­τὰ δι­α­τα­γὴ τοῦ Ἡ­ρώ­δη Ἀν­τύ­πα καὶ ὁ­δη­γή­θη­κε στὴ φυ­λα­κή, ἀ­να­χώ­ρη­σε ἀ­πὸ τὴν Ἰ­ου­δαί­α γιὰ τὴν Γα­λι­λαί­α).

Γιὰ ποι­ὸν λό­γο ὁ Ἰ­η­σοῦς ἀ­να­χω­ρεῖ; 

Ἐ­πει­δὴ πά­λι θέ­λει νὰ μᾶς δι­δά­ξει νὰ μὴ σπεύ­δου­με νὰ ἀν­τι­με­τω­πί­σου­με κα­τὰ μέ­τω­πον τοὺς πει­ρα­σμούς, ἀλ­λὰ νὰ ὑ­πο­χω­ροῦ­με καὶ νὰ ἀ­πο­μα­κρυ­νό­μα­στε ἀ­πὸ αὐ­τούς· δι­ό­τι ἀ­ξι­ο­κα­τά­κρι­το δὲν εἶ­ναι τὸ νὰ μὴ ρί­χνεις τὸν ἑ­αυ­τό σου στὸν κίν­δυ­νο, ἀλ­λὰ τὸ νὰ μὴν ἀν­τι­στα­θεῖς μὲ γεν­ναι­ό­τη­τα, ὅ­ταν πέ­σεις σ᾿ αὐ­τόν. Αὐ­τὸ λοι­πὸν θέ­λον­τας νὰ δι­δά­ξει καὶ προ­σπα­θών­τας νὰ πε­ρι­ο­ρί­σει τὸν φθό­νο τῶν Ἰ­ου­δαί­ων, ἀ­να­χω­ρεῖ γιὰ τὴν Κα­περ­να­ούμ. Ἔ­τσι, ἀ­φε­νὸς καὶ τὴν προ­φη­τεί­α ἐκ­πλη­ρώ­νει καὶ ἀ­φε­τέ­ρου σπεύ­δει γιὰ νὰ ἁ­λι­εύ­σει τοὺς μελ­λον­τι­κοὺς δι­δα­σκά­λους τῆς οἰ­κου­μέ­νης, ἐ­πει­δὴ βέ­βαι­α δι­έ­με­ναν ἐ­κεῖ, ἀ­σχο­λού­με­νοι βι­ο­πο­ρι­στι­κὰ μὲ τὸ ψά­ρε­μα.

Ἐ­σύ, ὅ­μως, πρό­σε­ξε, σὲ πα­ρα­κα­λῶ, μὲ ποι­ὸν τρό­πο, ἀ­πὸ παν­τοῦ σκο­πεύ­ον­τας νὰ στρα­φεῖ στοὺς ἐ­θνι­κούς, ἀ­πὸ τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους λαμ­βά­νει τὶς αἰ­τί­ες. Πραγ­μα­τι­κά, καὶ στὴν προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση, αὐ­τοὶ εἶ­ναι πού, ἐ­πει­δὴ ἐ­πι­βου­λεύ­τη­καν τὸν Πρό­δρο­μο καὶ τὸν ἔ­ρι­ξαν στὸ δε­σμω­τή­ριο, ὠ­θοῦν τὸν Ἰ­η­σοῦ πρὸς τὴν εἰ­δω­λο­λα­τρι­κὴ Γα­λι­λαί­α (:τὴν «Γα­λι­λαί­α τῶν Ἐ­θνῶν»). Ὅ­τι, ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη, δὲν ἐν­νο­εῖ ἕ­να μέ­ρος τοῦ ἰ­ου­δα­ϊ­κοῦ ἔ­θνους, οὔ­τε ὑ­παι­νίσ­σε­ται ὅ­λες τὶς φυ­λές, πρό­σε­ξε μὲ ποι­ὸν τρό­πο προσ­δι­ο­ρί­ζει τὴν πε­ρι­ο­χὴ ἐ­κεί­νη ὁ προ­φή­της, λέ­γον­τας τὰ ἑ­ξῆς: «Γῆ Ζα­βου­λὼν καὶ γῆ Νε­φθα­λείμ, ὁ­δὸν θα­λάσ­σης πέ­ραν τοῦ Ἰ­ορ­δά­νου, Γα­λι­λαί­α τῶν ἐ­θνῶν· ὁ λα­ὸς ὁ κα­θή­με­νος ἐν σκό­τει, εἶ­δε φῶς μέ­γα»(:Ἡ πε­ρι­ο­χὴ τῆς φυ­λῆς Ζα­βου­λὼν καὶ ἡ πε­ρι­ο­χὴ τῆς φυ­λῆς Νε­φθα­λείμ, ποὺ ἐ­κτεί­νε­ται πλη­σί­ον της θά­λασ­σας τῆς Γε­νη­σα­ρὲτ καὶ ἀ­να­το­λι­κά του Ἰ­ορ­δά­νη πο­τα­μοῦ, ἡ Γα­λι­λαί­α ἡ γε­μά­τη ἀ­πὸ εἰ­δω­λο­λά­τρες· ὁ λα­ὸς που κα­θό­ταν στὸ σκο­τά­δι της θρη­σκευ­τι­κῆς ἄ­γνοι­ας καὶ πλά­νης, εἶ­δε πνευ­μα­τι­κὸ φῶς μέ­γα, τὸν Χρι­στὸ (Ἡ­σα­ΐ­ας θ΄[9] 1· Ματθ. δ΄[4] 15)». Σκό­το­ς ἐ­δώ λέ­γει ὄ­χι τὸ αἰ­σθη­τό, ἀλ­λὰ τὴν πλα­νη­μέ­νη πί­στη καὶ ἀ­σέ­βεια, γι᾿ αὐ­τὸ καὶ πρό­σθε­σε: «Τοῖς κα­θη­μέ­νοις ἐν χώ­ρᾳ καὶ σκιᾷ θα­νά­του, φῶς ἀ­νέ­τει­λεν αὐ­τοί­ς»(:καὶ σὲ αὐ­τοὺς ποὺ κά­θον­ταν ψυ­χι­κὰ ὑ­πό­δου­λοι στὴ χώ­ρα, ποὺ τὴ σκε­πά­ζει κα­τα­θλι­πτι­κὸ τὸ πυ­κνό­τα­το σκο­τά­δι τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καὶ τοῦ θα­νά­του, ἀ­νέ­τει­λε καὶ ἔ­λαμ­ψε φῶς ἀ­πὸ τὸν οὐ­ρα­νὸ (:Ἡσα­ΐ­ας θ΄[9] 2, Ματθ. δ΄[4] 16)».

Γιὰ νὰ μά­θεις λοι­πὸν ὅ­τι οὔ­τε φῶς, οὔ­τε σκο­τά­δι αἰ­σθη­τὸ ἐν­νο­εῖ, πρό­σε­ξε ὅ­τι, ὅ­ταν ὁ­μι­λεῖ γιὰ τὸ φῶς, δὲν τὸ ἀ­πο­κα­λεῖ ἁ­πλῶς «φῶς», ἀλ­λὰ «φῶς με­γά­λο», τὸ ὁ­ποῖ­ο σὲ ἄλ­λο ση­μεῖ­ο ὀ­νο­μά­ζε­ται «τὸ φῶς τὸ ἀ­λη­θι­νὸν» (Ἰ­ω. α΄[1] 9: «Ἦν τὸ φῶς τὸ ἀ­λη­θι­νόν, ὃ φω­τί­ζει πάν­τα ἄν­θρω­πον ἐρ­χό­με­νον εἰς τὸν κό­σμο­ν»[: Ὁ Υἱ­ὸς καὶ Λό­γος τοῦ Θε­οῦ ἦ­ταν πάν­το­τε τὸ ἀ­λη­θι­νὸ φῶς, τὸ ὁ­ποῖ­ο φω­τί­ζει κά­θε ἄν­θρω­πο, ποὺ ἔρ­χε­ται στὸν κό­σμο]»). Ἑρ­μη­νεύ­ον­τας ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη τὸ «σκό­τος», τὸ ὀ­νό­μα­σε «σκιὰν θα­νά­του». Ἔ­πει­τα, δεί­χνον­τας ὅ­τι δὲ βρῆ­καν τὸ φῶς, ἐ­πει­δὴ οἱ ἴ­διοι τὸ εἶ­χαν ἀ­να­ζη­τή­σει, ἀλ­λά ὁ Θε­ὸς ἀ­πὸ ψη­λά τοὺς φα­νε­ρώ­θη­κε, λέ­γει: «Φῶς ἀ­νέ­τει­λε γι᾿ αὐ­τούς»· δη­λα­δὴ τὸ ἴ­διο τὸ φῶς ἀ­νέ­τει­λε καὶ ἔ­λαμ­ψε, δὲν ἔ­τρε­ξαν αὐ­τοὶ πρῶ­τοι πρὸς τὸ φῶς. Πραγ­μα­τι­κὰ οἱ ἄν­θρω­ποι εἶ­χαν φτά­σει σὲ ἔ­σχα­τα ση­μεῖ­α ἀ­πελ­πι­σί­ας, πρὶν ἀ­πὸ τὴν πα­ρου­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ, κα­θὼς οὔ­τε κἂν περ­πα­τοῦ­σαν στὸ σκο­τά­δι, ἀλ­λὰ κά­θον­ταν μέ­σα στὸ σκο­τά­δι. Αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς ἦ­ταν ση­μά­δι ὅ­τι μή­τε κἂν ἔλ­πι­ζαν ὅ­τι θὰ ἀ­παλ­λα­γοῦν ἀ­πὸ τὸ σκο­τά­δι αὐ­τό. Για­τί σὰν νὰ μὴν ἤ­ξε­ραν κἂν πρὸς ποῦ πρέ­πει νὰ προ­χω­ρή­σουν, ἔ­τσι, ἀ­φοῦ τοὺς εἶ­χε κα­τα­λά­βει τὸ σκο­τά­δι, κά­θον­ταν, χω­ρὶς νὰ μπο­ροῦν πλέ­ον οὔ­τε νὰ εἶ­ναι ὄρ­θιοι.

«Ἀ­πὸ τό­τε ἤρ­ξα­το ὁ Ἰ­η­σοῦς κη­ρύσ­σειν καὶ λέ­γειν· με­τα­νο­εῖ­τε· ἤγ­γι­κε γὰρ ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν»: ( Ἀ­πὸ τό­τε πλέ­ον ἄρ­χι­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς νὰ κη­ρύτ­τει δη­μο­σί­α καὶ νὰ λέ­γει· “με­τα­νο­εῖ­τε, δι­ό­τι ἔ­χει πλη­σιά­σει πλέ­ον ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν, ἡ πνευ­μα­τι­κὴ καὶ ἁ­γί­α ζω­ὴ τῆς λυ­τρώ­σε­ως καὶ τῆς μα­κα­ρι­ό­τη­τας) [Ματθ. δ΄[4], 17].

«Ἀ­πὸ τό­τε»· πό­τε, δη­λα­δή; Α­πό τὴ στιγ­μὴ ποὺ ὁ Ἰ­ω­άν­νης ρί­χτη­κε στὴ φυ­λα­κή. Καὶ γιὰ ποι­ὸ λό­γο ὁ Ἰ­η­σοῦς δὲν κή­ρυ­ξε ἐ­ξαρ­χῆς σὲ αὐ­τούς; Για­τί ἐ­πί­σης ἐξ ὁ­λο­κλή­ρου χρει­α­ζό­ταν τὸν Ἰ­ω­άν­νη, τὴ στιγ­μὴ ποὺ ἡ μαρ­τυ­ρί­α τῶν ἔρ­γων Του κή­ρυτ­τε ἀ­πὸ μό­νη της γιὰ τὸ Ποι­ὸς ἦ­ταν ὁ Ἰ­η­σοῦς; Για νὰ μά­θεις καὶ ἀ­πὸ ἐ­κεῖ τὴν ἀ­ξί­α Του, ὅ­τι ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς ὁ Πα­τέ­ρας, ἔ­τσι καὶ Αὐ­τὸς ἔ­χει προ­φῆ­τες· αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς καὶ ὁ Ζα­χα­ρί­ας ἔ­λε­γε: «Καὶ σύ, παι­δί­ον, Προ­φή­της Ὑ­ψί­στου κλη­θή­ση» (:Καὶ σύ, παι­δί μου, θὰ ἀ­να­δει­χτεῖς καὶ θὰ ὀ­νο­μα­στεῖς ‘’­προ­φή­της τοῦ Ὑ­ψί­στου­’’) [Λουκ. α΄[1] 76]· καὶ γιὰ νὰ μὴν ἀ­φή­σει κα­μί­α δι­και­ο­λο­γί­α στοὺς ἀ­ναί­σχυν­τους τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους.

Αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς καὶ ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος πα­ρέ­θε­σε ὡς πα­ρα­τή­ρη­ση γιὰ τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους, λέ­γον­τας: «Ἦλ­θεν Ἰ­ω­άν­νης μή­τε ἐ­σθί­ων, μή­τε πί­νων, καὶ λέ­γου­σι· δαι­μό­νιον ἔ­χει. Ἦλ­θεν ὁ Υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­σθί­ων καὶ πί­νων, καὶ λέ­γου­σιν· Ἰ­δοὺ ἄν­θρω­πος φά­γος καὶ οἰ­νο­πό­της, φί­λος τε­λω­νῶν καὶ ἁ­μαρ­τω­λῶν. καὶ ἐ­δι­και­ώ­θη ἡ σο­φί­α ἀ­πὸ τῶν τέ­κνων αὐ­τῆς!» (:ἦρ­θε ὁ Ἰ­ω­άν­νης, ποὺ ζοῦ­σε ἀ­σκη­τι­κὴ ζω­ή, χω­ρὶς νὰ τρώ­γει καὶ χω­ρὶς νὰ πί­νει ὅ­πως οἱ ἄλ­λοι, καὶ εἶ­παν οἱ ἄν­θρω­ποι τῆς γε­νε­ᾶς αὐ­τῆς ὅ­τι ἔ­χει δαι­μό­νιο. Ἦρ­θε ὁ Υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που, ὁ ὁ­ποῖ­ος καὶ τρώ­γει καὶ πί­νει, ὅ­πως κά­θε φυ­σι­ο­λο­γι­κός, ἐγ­κρα­τὴς καὶ κοι­νω­νι­κὸς ἄν­θρω­πος, καὶ λέ­γουν· ‘’­νά, ἄν­θρω­πος φα­γᾶς καὶ οἰ­νο­πό­της, φί­λος τε­λω­νῶν καὶ ἀ­μαρ­τω­λῶ­ν’’. Και ἔ­τσι ἡ θεί­α σο­φί­α θαυ­μά­στη­κε καὶ δι­και­ώ­θη­κε μό­νο ἀ­πὸ τὰ συ­νε­τὰ τέ­κνα της, δι­ό­τι χρη­σι­μο­ποι­εῖ πάν­το­τε σο­φοὺς καὶ δι­καί­ους τρό­πους γιὰ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που”) [Ματθ. ια΄[11] 19].

Ἐ­ξάλ­λου, ἦ­ταν ἀ­νάγ­κη ἀ­πὸ ἄλ­λον προ­η­γου­μέ­νως νὰ λε­χθοῦν τὰ σχε­τι­κὰ μὲ Αὐ­τόν, καὶ ὄ­χι ἀ­πὸ τὸν Ἴ­διο· δι­ό­τι, ἐ­ὰν ἀ­κό­μη καὶ με­τὰ ἀ­πὸ τό­σο πολ­λὲς καὶ τό­σο με­γά­λες, καὶ μαρ­τυ­ρί­ες καὶ ἀ­πο­δεί­ξεις, ἔ­λε­γαν: «σὺ πε­ρὶ σε­αυ­τοῦ μαρ­τυ­ρεῖς· ἡ μαρ­τυ­ρί­α σου οὐκ ἔ­στιν ἀ­λη­θή­ς» (: σὺ δί­δεις μό­νος σου μαρ­τυ­ρί­α γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό σου. Ἡ μαρ­τυ­ρί­α σου ὅ­μως αὐ­τὴ δὲν εἶ­ναι ἀ­λη­θι­νή, ἐ­φό­σον κα­νεὶς ἄλ­λος δὲν τὴν ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νει) (Ἰ­ω. η΄[8] 13), ἐ­άν, χω­ρὶς νὰ ἔ­χει προ­η­γη­θεῖ ἡ μαρ­τυ­ρί­α τοῦ Ἰ­ω­άν­νη, ἐμ­φα­νι­ζό­ταν πρῶ­τος ὁ Ἴ­διος καὶ ἔ­δι­δε μαρ­τυ­ρί­α γιὰ τὸν Ἑ­αυ­τό Του, τί δὲν θὰ ἔ­λε­γαν; Γιὰ τὸν λό­γο αὐ­τό, οὔ­τε κή­ρυ­ξε πρὶν ἀ­πὸ τὸν Ἰ­ω­άν­νη, οὔ­τε θαυ­μα­τούρ­γη­σε, μέ­χρι τὴ στιγ­μὴ ποὺ ἐ­κεῖ­νος κλεί­στη­κε στὴ φυ­λα­κή, ὤ­στε να μὴ δη­μι­ουρ­γεῖ­ται μὲ τὸν τρό­πο αὐ­τὸ δι­χα­σμὸς ἀ­νά­με­σα στὸ λα­ό. Γι᾿ αὐ­τὸ οὔ­τε ἕ­να θαυ­μα­τουρ­γι­κὸ ση­μεῖ­ο δὲν ἔ­κα­νε ὁ Ἰ­ω­άν­νης, ὥ­στε καὶ μὲ ἐ­κεῖ­νον τὸν τρό­πο νὰ πα­ρα­δώ­σει τὸ πλῆ­θος στὸν Ἰ­η­σοῦ, κα­θὼς τὰ θαύ­μα­τα θὰ τοὺς προ­σέλ­κυ­αν πρὸς ἐ­κεῖ­νον. Δι­ό­τι, μο­λο­νό­τι οἰ­κο­νο­μή­θη­καν τό­σα πρίν, καὶ πρὶν ἀ­πὸ τὴ φυ­λά­κι­ση τοῦ Ἰ­ω­άν­νη στὸ δε­σμω­τή­ριο, καὶ με­τὰ ἀ­πὸ αὐ­τήν, Τὸν ἀν­τι­με­τώ­πι­ζαν μὲ ζη­λο­τυ­πί­α οἱ μα­θη­τὲς τοῦ Ἰ­ω­άν­νου καὶ οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι ὑ­πο­ψι­ά­ζον­ταν ὅ­τι δὲν ἦ­ταν ὁ Ἰ­η­σοῦς ὁ Χρι­στός, ἀλ­λὰ ὁ Ἰ­ω­άν­νης, ἐ­ὰν δὲ γι­νό­ταν τί­πο­τε ἀ­πὸ αὐ­τά, τί δὲ θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ συμ­βεῖ;

Γι’ αὐ­τὸ καὶ ὁ Ματ­θαῖ­ος κά­νει τὴν ἐ­πι­σή­μαν­ση ὅ­τι «ἀ­πὸ τό­τε ἄρ­χι­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς νὰ κη­ρύτ­τει»· καὶ ὅ­ταν ἄρ­χι­σε τὸ κή­ρυγ­μα, ὅ,τι κή­ρυτ­τε ὁ Ἰ­ω­άν­νης, τὸ ἴ­διο καὶ ὁ Ἰ­η­σοῦς δί­δα­σκε (πρβλ. Ματθ. γ΄[3] 1-2: «Ἐν δὲ ταῖς ἡ­μέ­ραις ἐ­κεί­ναις πα­ρα­γί­νε­ται Ἰ­ω­άν­νης ὁ βα­πτι­στὴς κη­ρύσ­σων ἐν τῆ ἐ­ρή­μῶ τῆς Ἰ­ου­δαί­ας καὶ λέ­γων· με­τα­νο­εῖ­τε· ἤγ­γι­κε γὰρ ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν» καὶ Ματθ. δ΄[4] 17: «Ἀ­πὸ τό­τε ἤρ­ξα­το ὁ Ἰ­η­σοῦς κη­ρύσ­σειν καὶ λέ­γειν· με­τα­νο­εῖ­τε· ἤγ­γι­κε γὰρ ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν») καὶ δὲν ἀ­να­φέ­ρει τί­πο­τε ἀ­κό­μη γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό Του τὸ κή­ρυγ­μα, τὸ ὁ­ποῖ­ο ἔ­κα­νε· δι­ό­τι ἦ­ταν ἀρ­κε­τὸ γιὰ τό­τε, τὸ νὰ πα­ρα­δε­χθοῦν καὶ αὐ­τό, ἐ­πει­δὴ δὲν εἶ­χαν ἀ­κό­μη τὴν ἁρ­μό­ζου­σα γνώ­ση γι᾿ Αὐ­τόν. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ὅ­ταν ἀρ­χί­ζει δὲν λέ­γει τί­πο­τε τὸ δυ­σά­ρε­στο καὶ τὸ βα­ρύ, ὅ­πως ὁ Ἰ­ω­άν­νης, μνη­μο­νεύ­ον­τας τὴν ἀ­ξί­να καὶ τὸ κο­πτό­με­νο δέν­τρο, καὶ τὸ φτυά­ρι καὶ τὸ ἁ­λώ­νι καὶ τὸ ἄ­σβε­στο πῦρ [πρβ. κή­ρυγ­μα Ἰ­ω­άν­νη τοῦ Βα­πτι­στῆ, Μάτθ. γ΄[3] 10: «ἤ­δη δὲ καὶ ἡ ἀ­ξί­νη πρὸς τὴν ρί­ζαν τῶν δέν­δρων κεῖ­ται· πᾶν οὖν δέν­δρον μὴ ποι­οῦν καρ­πὸν κα­λὸν ἐκ­κό­πτε­ται καὶ εἰς πῦρ βάλ­λε­ται» (: Τώ­ρα δὲ καὶ τὸ τσε­κού­ρι βρί­σκε­ται πλέ­ον κον­τὰ στὴ ρί­ζα τῶν δέν­τρων. (Ἔ­φτα­σε δη­λα­δὴ ὁ και­ρός, ποὺ θὰ ἐκ­δη­λω­θεῖ ἡ δι­και­ο­σύ­νη τοῦ Θε­οῦ)· κά­θε δέν­δρο, ποὺ δὲν κά­νει καρ­πὸ κα­λό, κό­πτε­ται σύ­ρι­ζα καὶ ρί­χνε­ται στὴ φω­τιὰ (αὐ­τὸ θὰ πά­θει κά­θε ἄν­θρω­πος, τοῦ ὁ­ποί­ου τὰ ἔρ­γα δὲν εἶ­ναι κα­λά)»], ἀλ­λά α­να­φε­ρει στὸ προ­οί­μιο τῆς δι­δα­σκα­λί­ας Του πράγ­μα­τα χρη­στὰ καὶ ἀ­γα­θά, εὐ­αγ­γε­λι­ζό­με­νος στοὺς ἀ­κρο­α­τές Του τοὺς οὐ­ρα­νοὺς καὶ τὴν ἐ­κεῖ βα­σι­λεί­α. […]

Ἀ­πό­σπα­σμα ἀ­πὸ τὴν ὁ­μι­λί­α ΙΔ΄ τοῦ ἁ­γί­ου Ἰ­ω­άν­νου, ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως, τοῦ Χρυ­σο­στό­μου. 

ΠΗΓΗ: https://agioskosmasoaitolos.wordpress.com/2018/01/13/