ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

(10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Τῆς Τυρινῆς)

Ἀδελφοί, νῦν ἐγ­γύ­τε­ρον ἡ­μῶν ἡ σω­τη­ρί­α ἢ ὅ­τε ἐ­πι­στε­ύ­σα­μεν.  ἡ νὺξ προ­έ­κο­ψεν, ἡ δὲ ἡ­μέ­ρα ἤγ­γι­κεν. ἀ­πο­θώ­με­θα οὖν τὰ ἔρ­γα τοῦ σκό­τους καὶ ἐν­δυ­σώ­με­θα τὰ ὅ­πλα τοῦ φω­τός. ὡς ἐν ἡ­μέ­ρᾳ εὐ­σχη­μό­νως πε­ρι­πα­τή­σω­μεν, μὴ κώ­μοις καὶ μέ­θαις, μὴ κο­ί­ταις καὶ ἀ­σελ­γε­ί­αις, μὴ ἔ­ρι­δι καὶ ζή­λῳ, ἀλ­λ' ἐν­δύ­σα­σθε τὸν Κύριον Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν, καὶ τῆς σαρ­κὸς πρό­νοι­αν μὴ ποι­εῖ­σθε εἰς ἐ­πι­θυ­μί­ας. Τὸν δὲ ἀ­σθε­νοῦν­τα τῇ πί­στει προσ­λαμ­βά­νε­σθε, μὴ εἰς δι­α­κρί­σεις δι­α­λο­γι­σμῶν. ὃς μὲν πι­στε­ύ­ει φα­γεῖν πάν­τα, ὁ δὲ ἀ­σθε­νῶν λά­χα­να ἐ­σθί­ει. ὁ ἐ­σθί­ων τὸν μὴ ἐ­σθί­ον­τα  μὴ ἐ­ξου­θε­νε­ί­τω, καὶ ὁ μὴ ἐ­σθί­ων τὸν ἐ­σθί­ον­τα μὴ κρι­νέ­τω· ὁ Θε­ὸς γὰρ αὐ­τὸν προ­σε­λά­βε­το. σὺ τίς εἶ ὁ κρί­νων ἀλ­λό­τριον οἰ­κέ­την; τῷ ἰ­δί­ῳ Κυ­ρί­ῳ στή­κει ἢ πί­πτει· στα­θή­σε­ται δέ· δυ­να­τὸς γάρ ἐ­στιν ὁ Θε­ὸς στῆ­σαι αὐ­τόν.

 (Ρωμ. ιγ΄[13] 11 – ιδ΄[14] 4)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, τώ­ρα ἡ ἡ­μέ­ρα τῆς δευ­τέ­ρας πα­ρου­σί­ας, πού θά ση­μά­νει τήν πλή­ρη ἀ­πο­λύ­τρω­ση τῶν πι­στῶν, εἶ­ναι πλη­σι­έ­στε­ρη σέ μᾶς πα­ρά τό­τε πού πι­στέ­ψα­με. Ἐ­άν λοι­πόν τό­τε δεί­ξα­με ζῆ­λο καί δρα­στη­ρι­ό­τη­τα, πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο πρέ­πει νά τά δεί­ξου­με καί τώ­ρα. Ἡ ζω­ή αὐ­τή, πού μοιά­ζει μέ νύ­χτα σκο­τει­νή, προ­χώ­ρη­σε, ἐ­νῷ ἡ ἡ­μέ­ρα τῆς ἄλ­λης ζω­ῆς πλη­σί­α­σε. Κι ἄν ἀ­κό­μη δέν ἔλ­θει ὁ Κύ­ριος σύν­το­μα μέ τήν ἔν­δο­ξη δευ­τέ­ρα Του πα­ρου­σί­α, ἔρ­χε­ται ὅ­μως γιά τόν κα­θέ­να μας μέ τόν θά­να­το. Πλη­σιά­ζει λοι­πόν γιά τόν κα­θέ­να μας ἡ ἡ­μέ­ρα τῆς ἄλ­λης ζω­ής. Ἄς ἀ­πο­θέ­σου­με λοι­πόν σάν νυ­κτε­ρι­νά ἐν­δύ­μα­τα τά ἔρ­γα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, πού γί­νον­ται στό σκο­τά­δι, καί ἄς ντυ­θοῦ­με σάν ἄλ­λα ὅ­πλα τά φω­τεινά ἔρ­γα τῆς ἀ­ρε­τῆς. Ὅ­πως συμ­πε­ρι­φέ­ρε­ται κα­νεὶς τὴν ἡ­μέ­ρα, πού τὰ βλέμ­μα­τα πολ­λῶν τὸν πα­ρα­κο­λου­θοῦν, ἔ­τσι κι ἐ­μεῖς ἄς συμ­πε­ρι­φερ­θοῦ­με μὲ εὐ­πρέ­πεια καὶ σε­μνό­τη­τα· ὄ­χι μὲ ἄ­σε­μνα φα­γο­πό­τια καὶ με­θύ­σια, οὔ­τε μὲ πρά­ξεις αἰ­σχρό­τη­τας καὶ ἀ­σέλ­γειας, οὔ­τε μὲ φι­λο­νι­κί­ες καὶ ζη­λο­τυ­πί­ες. Ἀλ­λά φο­ρέ­στε σὰν ἔν­δυ­μα τῆς ψυ­χῆς σας τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, ὥ­στε στὴν ὅ­λη ζω­ή σας νὰ μοι­ά­σε­τε μ’ αὐ­τόν. Καὶ μὴ φρον­τί­ζε­τε γιὰ τὴ σάρ­κα, πῶς νὰ ἱ­κα­νο­ποι­εῖ­τε τὶς πα­ρά­νο­μες ἐ­πι­θυ­μί­ες της. Τέ­τοι­α πρέ­πει νὰ εἶ­ναι ἡ συμ­πε­ρι­φο­ρὰ σας μέ­σα στὴν κοι­νω­νί­α πού ζεῖ­τε. Ὑ­παρ­χουν ὅ­μως καὶ με­ρι­κοὶ Χρι­στια­νοὶ ἀ­δύ­να­τοι στὴν πί­στη. Νὰ λοι­πὸν ποι­ὰ πρέ­πει νὰ εἶ­ναι καὶ πρὸς αὐ­τούς ἡ συμ­πε­ρι­φο­ρά σας: Νὰ δέ­χε­στε μὲ κα­λο­σύ­νη ἐ­κεῖ­νον πού εἶ­ναι ἀ­δύ­να­τος στὴν πί­στη καὶ ἐ­ξαρ­τᾶ τὴ σω­τη­ρί­α του καὶ ἀ­πὸ τὴ δι­ά­κρι­ση τῶν φα­γη­τῶν καὶ τῶν ἡ­με­ρῶν, χω­ρὶς νὰ συ­ζη­τᾶ­τε καὶ νὰ ἐ­πι­κρίνετε τὶς ἰ­δέ­ες του. Ἄλ­λος βέ­βαι­α πι­στεύ­ει ὅ­τι δὲν ἀ­πα­γο­ρεύ­ε­ται νὰ φά­ει ὅ­λα τὰ φα­γη­τά. Ἐ­νῶ ὁ ἀ­δύ­να­τος στὴν πί­στη τρώ­ει λα­χα­νι­κὰ καὶ ἀ­πο­φεύ­γει τὰ ἄλ­λα φα­γη­τὰ ἀ­πὸ τὸν φό­βο μή­πως μο­λυν­θεῖ ἀ­π’ αὐ­τά. Ἐ­κεῖ­νος πού λό­γῳ τῆς ἰ­σχυ­ρό­τε­ρης πί­στης του τρώ­ει ἀ­π’ ὅ­λα τὰ φα­γη­τά, ἂς μὴν πε­ρι­φρο­νεῖ ὡς στε­νο­κέ­φα­λο ἐ­κεῖ­νον πού δὲν τρώ­ει ἀ­π’ ὅ­λα. Κι αὐ­τός πού δὲν τρώ­ει ἀ­π’ ὅ­λα, ἂς μὴν κα­τα­κρί­νει ἐ­κεῖ­νον πού τρώ­ει. Δι­ό­τι κι αὐ­τόν πού τρώ­ει ἀ­π’ ὅ­λα ὁ Θε­ὸς τὸν προ­σέ­λα­βε στὴν Ἐκ­κλη­σί­α του. Ποι­ὸς εἶ­σαι ἐ­σύ πού κα­τα­κρί­νεις ξέ­νο δοῦ­λο; Αὐ­τός δὲν ἔ­χει ἐ­σέ­να Κύ­ριο, ἀλ­λά τὸν Θε­ό. Σὲ σχέ­ση μὲ τὸν Κύ­ριό του στέ­κε­ται ἢ πέ­φτει πνευ­μα­τι­κά. Μά­θε λοι­πὸν ὅ­τι ἐ­νῶ ἐ­σύ τὸν κα­τα­κρί­νεις, αὐ­τός θὰ στα­θεῖ στε­ρε­ὸς στὴν πί­στη. Δι­ό­τι ὁ Θε­ὸς ἔ­χει τὴ δύ­να­μη νὰ τὸν ἀ­νορ­θώ­σει καὶ νὰ τὸν στε­ρε­ώ­σει.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἐ­ὰν ἀ­φῆ­τε τοῖς ἀν­θρώ­ποις τὰ πα­ρα­πτώ­μα­τα αὐ­τῶν, ἀ­φή­σει καὶ ὑ­μῖν ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν ὁ οὐ­ρά­νι­ος· ἐ­ὰν δὲ μὴ ἀ­φῆ­τε τοῖς ἀν­θρώ­ποις τὰ πα­ρα­πτώ­μα­τα αὐ­τῶν, οὐ­δὲ ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν ἀ­φή­σει τὰ πα­ρα­πτώ­μα­τα ὑ­μῶν. Ὅ­ταν δὲ νη­στε­ύ­η­τε, μὴ γί­νε­σθε ὥ­σπερ οἱ ὑ­πο­κρι­ταὶ σκυ­θρω­ποί, ἀ­φα­νί­ζου­σι γὰρ τὰ πρό­σω­πα αὐ­τῶν ὅ­πως φα­νῶ­σι τοῖς ἀν­θρώ­ποις νη­στε­ύ­ον­τες· ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, ὅ­τι ἀ­πέ­χου­σιν τὸν μι­σθὸν αὐ­τῶν.  σὺ δὲ νη­στε­ύ­ων ἄ­λει­ψαί σου τὴν κε­φα­λὴν καὶ τὸ πρό­σω­πόν σου νί­ψαι,  ὅ­πως μὴ φα­νῇς τοῖς ἀν­θρώ­ποις νη­στεύ­ων ἀλ­λὰ τῷ πα­τρί σου τῷ ἐν τῷ κρυ­πτῷ· καὶ ὁ πα­τήρ σου ὁ βλέ­πων ἐν τῷ κρυ­πτῷ ἀ­πο­δώ­σει σοι ἐν τῷ φα­νε­ρῷ.  Μὴ θη­σαυ­ρί­ζε­τε ὑ­μῖν θη­σαυ­ροὺς ἐ­πὶ τῆς γῆς, ὅ­που σὴς καὶ βρῶ­σις ἀ­φα­νί­ζει, καὶ ὅ­που κλέ­πται δι­ο­ρύσ­σου­σιν καὶ κλέ­πτου­σιν·  θη­σαυ­ρί­ζε­τε δὲ ὑ­μῖν θη­σαυ­ροὺς ἐν οὐ­ρα­νῷ, ὅ­που οὔ­τε σὴς οὔ­τε βρῶ­σις ἀ­φα­νί­ζει, καὶ ὅ­που κλέ­πται οὐ δι­ο­ρύσ­σου­σιν οὐ­δὲ κλέ­πτου­σιν· ὅ­που γάρ ἐ­στιν ὁ θη­σαυ­ρός ὑ­μῶν, ἐ­κεῖ ἔ­σται καὶ ἡ καρ­δί­α ὑ­μῶν.      

 (Ματθ. στ΄[6] 14 -21)

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Ἐ­νώ­πιον τῶν πυ­λῶν τῆς Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς. Καὶ ἡ ἁ­γί­α μας Ἐκ­κλη­σί­α, σὰν στορ­γι­κὴ καὶ προ­νο­η­τι­κὴ μη­τέ­ρα ποὺ εἶ­ναι, μὲ τὰ λό­για τοῦ Κυ­ρί­ου ποὺ κα­θώ­ρι­σε νὰ δι­α­βά­ζον­ται στὸ ση­με­ρι­νὸ Εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα, μᾶς προ­ε­τοι­μά­ζει, ὥ­στε στὴν ἀ­γω­νι­στι­κὴ αὐ­τὴ πε­ρί­ο­δο νὰ ὠ­φε­λη­θοῦ­με ὅ­λοι μας καὶ νὰ κα­τευ­θυν­θοῦ­με σω­στὰ στὸ τέρ­μα της, τὸ Πά­θος καὶ τὴν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Κυ­ρί­ου.

1. Η ΠΙΟ ΑΠΛΗ ΕΞΙΣΩΣΗ

Ἕ­να ἀ­πό­σπα­σμα ἀ­πὸ τὴ γνω­στὴ ἐ­πί τοῦ ὄ­ρους ὁ­μι­λί­α εἶ­ναι τὰ λό­για, ποὺ με­λε­τοῦ­με ἐ­δῶ. Ἐ­άν, λέ­γει ὁ Κύ­ριος, συγ­χω­ρή­σε­τε στοὺς ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους τὰ ἁ­μαρ­τή­μα­τα, ποὺ ἔ­κα­ναν εἰς βά­ρος σας, τό­τε καὶ ὁ Οὐ­ρά­νιος Πα­τέ­ρας σας, ὁ Θε­ός, θὰ συγ­χω­ρή­σει καὶ τὰ δι­κά σας ἁ­μαρ­τή­μα­τα. Ἐ­ὰν ὅ­μως δὲν τοὺς συγ­χω­ρή­σε­τε, μὴ πε­ρι­μέ­νε­τε συγ­χώ­ρη­ση τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν σας· «οὐ­δὲ ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν ἀ­φή­σει τὰ πα­ρα­πτώ­μα­τα ὑ­μῶν», οὔ­τε ὁ Οὐ­ρά­νιος Πα­τέ­ρας σας θὰ συγ­χω­ρή­σει τὰ ἁ­μαρ­τή­μα­τα τὰ δι­κά σας.

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ λό­για τοῦ Χρι­στοῦ μας. Τό­σο ἁ­πλᾶ καὶ ξε­κά­θα­ρα. Τό­σο κα­τα­νο­η­τά, τό­σο ἀ­πό­λυ­τα. Δί­νουν λύ­ση στὸ με­γα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα τοῦ ἀν­θρώ­που – τὴν ἁ­μαρ­τί­α! Μιὰ λύ­ση ἁ­πλὴ καὶ κα­τορ­θω­τὴ ἀ­πὸ τὸν κα­θέ­να: θέ­λεις νὰ συγ­χω­ρε­θεῖς ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ γιὰ τὰ ἁ­μαρ­τή­μα­τά σου, ὅ­ταν τὰ ἐ­ξο­μο­λο­γεῖ­σαι μὲ εἰ­λι­κρί­νεια καὶ συν­τρι­βὴ ἐ­νώ­πιον τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ; Θέ­λεις νὰ πά­ρεις τὴν ἄ­φε­ση καὶ νὰ γί­νεις γνή­σιο παι­δὶ τοῦ Θε­οῦ; Λοι­πόν, τὸ πράγ­μα εἶ­ναι εὔ­κο­λο, εὐ­κο­λό­τα­το. Ἕ­να μό­νο εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­το νὰ κά­νεις. Τί; Νὰ συγ­χω­ρή­σεις καὶ ἐ­σὺ τοὺς ἀ­δελ­φούς σου, τοὺς συ­ναν­θρώ­πους σου, γιὰ ὅ­σα σοῦ ἔ­χουν φταί­ξει. Συγ­χω­ρεῖς; Συγ­χω­ρεῖ­σαι! Δὲν συγ­χω­ρεῖς; Μέ­νεις ἀ­συγ­χώ­ρη­τος!

Ἀ­σφα­λῶς ὅ­λοι γνω­ρί­ζου­με, ἀ­δελ­φοί, ὅ­τι ὁ πνευ­μα­τι­κὸς ἀ­γώ­νας μας αὐ­τὸν τε­λι­κὰ τὸν σκο­πὸ ἔ­χει: νὰ ἀ­παλ­λα­γοῦ­με ἀ­πὸ τὸ κα­κό, τὴν ἁ­μαρ­τί­α καὶ νὰ πλη­σι­ά­σου­με τὸν Ἅ­γιο τῶν ἁ­γί­ων, τὸν Κύ­ριο καὶ Θε­ό μας καὶ νὰ ἑ­νω­θοῦ­με μα­ζί Του.

Ἂς προ­σέ­ξου­με ὅ­μως πο­λὺ τὸ ση­μεῖ­ο, ποὺ ὑ­πο­γραμ­μί­σα­με. Εἶ­ναι λό­για τό­σο ἁ­πλᾶ. Δὲν εἶ­ναι ἀ­νώ­τε­ρα μα­θη­μα­τι­κά, ποὺ τὰ κα­τα­λα­βαί­νουν μό­νο οἱ ἐ­πι­στή­μο­νες· ἁ­πλῆ ἀ­ριθ­μη­τι­κὴ εἶ­ναι, ἡ πιὸ ἁ­πλῆ ἐ­ξί­σω­ση, ὅ­πως τὸ «ἕ­να κι ἕ­να ἴ­σον δύ­ο», καὶ τὸ κα­τα­λα­βαί­νου­με ὅ­λοι μας, καὶ οἱ πιὸ ἀ­γράμ­μα­τοι: Ἐ­ὰν συγ­χω­ρεῖς, συγ­χω­ρεῖ­σαι. Ἐ­ὰν δὲν συγ­χω­ρεῖς, μέ­νεις ἀ­συγ­χώ­ρη­τος. Δη­λα­δὴ κιν­δυ­νεύ­εις τὸν ἔ­σχα­το κίν­δυ­νο· νὰ μεί­νεις «ἔ­ξω τοῦ Νυμ­φῶ­νος Χρι­στοῦ».

Δὲν ὑ­πάρ­χει ἀμ­φι­βο­λί­α πὼς συ­χνὰ δι­ά­φο­ροι ἄν­θρω­ποι καὶ μᾶς ἀ­δι­κοῦν, καὶ μᾶς πε­ρι­φρο­νοῦν, καὶ μὲ δο­λι­ό­τη­τα μᾶς φέ­ρον­ται, καὶ μᾶς βλά­πτουν. Αὐ­τὸ εἶ­ναι ὄν­τως μί­α πραγ­μα­τι­κό­της στὸν ἄ­θλιο κό­σμο μας. Ὅ­μως αὐ­τὸς ἀ­κρι­βῶς εἶ­ναι καὶ ὁ ἀ­γώ­νας μας τῶν ἀ­λη­θι­νῶν πι­στῶν: Νὰ πνί­γου­με τὸ δί­και­ό μας, νὰ πα­ρα­βλέ­που­με τὶς ἀ­δι­κί­ες, ποὺ μᾶς κά­νουν οἱ ἄλ­λοι, καὶ νὰ συγ­χω­ροῦ­με! Νὰ συγ­χω­ροῦ­με! Εἶ­ναι με­γα­λει­ῶ­δες πράγ­μα αὐ­τό, ἀ­δελ­φοί. Καὶ μᾶς εἰ­σά­γει στὸν ἄ­πει­ρο χῶ­ρο τῆς ἀ­πεί­ρου θεί­ας Ἀ­γά­πης. Μᾶς κά­νει ὁ­μοί­ους μὲ τὸν Θε­ό! Γνή­σια παι­διά Του, ἱ­κα­νοὺς νὰ με­τά­σχου­με στὴν ὁ­λό­φω­τη Βα­σι­λεί­α τῆς Ἀ­γά­πης Του.

2. ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΧΩΡΙΣ ΟΠΛΑ;

Τὸ δεύ­τε­ρο ση­μεῖ­ο, στὸ ὁ­ποῖ­ο ὁ Κύ­ριος στρέ­φει κα­τό­πιν τὴν προ­σο­χή μας, εἶ­ναι τὸ θέ­μα τῆς νη­στεί­ας. Ὅ­ταν νη­στεύ­ε­τε, λέ­γει, μὴ τὸ κά­νε­τε σὰν τοὺς ὑ­πο­κρι­τὲς Φα­ρι­σαί­ους, ποὺ πα­ρι­στά­νουν τοὺς λυ­πη­μέ­νους καὶ ἐ­ξαν­τλη­μέ­νους, γιὰ νὰ φα­νοῦν στὰ μά­τια τῶν ἀν­θρώ­πων ὅ­τι νη­στεύ­ουν. Αὐ­τοί, ὅ,τι ἦ­ταν νὰ ἀ­μει­φθοῦν γιὰ τὴ νη­στεί­α τους, τὸ πλη­ρώ­θη­καν ἐ­δῶ στὴ γῆ ἀ­πὸ τὸν ἔ­παι­νο τῶν ἀν­θρώ­πων.

Ἐ­σεῖς, συ­νι­στᾶ ὁ Κύ­ριος στοὺς πι­στούς, νὰ μὴ δεί­χνε­τε ἐ­πι­δει­κτι­κὰ ὅ­τι νη­στεύ­ε­τε. Ἂς τὸ ξέ­ρει αὐ­τὸ μό­νο ὁ Θε­ός, ὁ Οὐ­ρά­νιος Πα­τέ­ρας σας, ποὺ βλέ­πει ὅ­λα τὰ κρυ­φά τῆς ζω­ῆς σας, καὶ Ἐ­κεῖ­νος θὰ σᾶς ἀ­μεί­ψει κά­πο­τε ἐ­πί­ση­μα καὶ φα­νε­ρά.

ΨΗΛΟ τὸ σκα­λο­πά­τι, στὸ ὁ­ποῖ­ο ὁ Κύ­ριος μᾶς κα­λεῖ νὰ ἀ­νε­βοῦ­με. Ἂς μεί­νου­με ὅ­μως πρω­τί­στως σ᾿ αὐ­τὸ κα­θε­αυ­τὸ τὸ θέ­μα τῆς νη­στεί­ας. Δι­ό­τι στὶς μέ­ρες μας ὁ ἱ­ε­ρὸς αὐ­τὸς θε­σμὸς κιν­δυ­νεύ­ει νὰ κα­ταρ­γη­θεῖ.

Λοι­πόν, οἱ πι­στοὶ ἂς μὴ ἐ­πη­ρε­α­ζό­μα­στε ἀ­πὸ τὸ πνεῦ­μα τῶν πολ­λῶν κο­σμι­κῶν ἀν­θρώ­πων, ἀλ­λὰ νὰ ἀ­γω­νι­ζό­μα­στε νὰ τη­ροῦ­με τὴν θε­σμο­θε­τη­μέ­νη νη­στεί­α τῆς Ὀρ­θό­δο­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας μας καὶ νὰ μὴ τὴν ἀ­θε­τοῦ­με χω­ρὶς λό­γους σω­μα­τι­κῆς ἀ­δυ­να­μί­ας καὶ χω­ρὶς τὴν ἀ­πα­ραί­τη­τη ἄ­δεια τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ μας. Δι­ό­τι θὰ στε­ρη­θοῦ­με ἔ­τσι τὴ με­γά­λη βο­ή­θειά της στὸν πό­λε­μο κα­τὰ τῶν πα­θῶν καὶ τῶν δαι­μό­νων, καὶ θὰ ζη­μι­ω­θοῦ­με πο­λύ.

Ἀλ­λὰ καὶ νὰ μὴ δι­στά­ζου­με νὰ ὁ­μο­λο­γοῦ­με τὸν σε­βα­σμό μας σ᾿ αὐ­τήν. Νὰ μὴ ντρε­πό­μα­στε, ὅ­ταν σὲ μέ­ρα ἢ πε­ρί­ο­δο νη­στεί­ας χρεια­στεῖ νὰ με­τά­σχου­με σὲ κά­ποι­ο τρα­πέ­ζι, ὅ­που ὅ­λοι τὴν κα­τα­λύ­ουν, νὰ μὴ ντρε­πό­μα­στε – ἐ­πα­να­λαμ­βά­νου­με – νὰ κά­νου­με φα­νε­ρὸ ὅ­τι νη­στεύ­ου­με. Ἁ­πλᾶ καὶ εὐ­γε­νι­κὰ θὰ ἀρ­νη­θοῦ­με νὰ φᾶ­με τὰ μὴ νη­στή­σι­μα φα­γη­τά, ἀ­κό­μη κι ἂν χρεια­σθεῖ νὰ μεί­νου­με νη­στι­κοί· καὶ ἂς μᾶς εἰ­ρω­νευ­θοῦν καὶ ἂς μᾶς πε­ρι­φρο­νή­σουν ἀ­κό­μη. Τι­μή μας θὰ εἶ­ναι κά­τι τέ­τοι­ο.

Αὐ­τὰ δὲν ση­μαί­νουν ὅ­τι θὰ πρέ­πει νὰ κα­μα­ρώ­νου­με γιὰ τὴ νη­στεί­α ὅ­σοι νη­στεύ­ου­με. Ὄ­χι! Οὔ­τε γιὰ τὴ νη­στεί­α οὔ­τε γιὰ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ἀ­ρε­τή. Δι­ό­τι μό­νο ἡ κρυμ­μέ­νη ἀ­ρε­τὴ ἔ­χει ἀ­ξί­α. Ἡ ἀ­ρε­τὴ ποὺ γί­νε­ται γιὰ τὰ μά­τια τῶν ἀν­θρώ­πων, εἶ­ναι κα­τά­θε­ση στὴν Τρά­πε­ζα τοῦ δι­α­βό­λου. Ἀλ­λὰ καὶ τὸ νὰ ντρε­πό­μα­στε νὰ φα­νε­ρώ­νου­με – ὅ­ταν μᾶς προ­κα­λοῦν – τὸν σε­βα­σμό μας στοὺς ἱ­ε­ροὺς θε­σμοὺς τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, καὶ αὐ­τὸ κα­τά­θε­ση στὴν Τρά­πε­ζα τοῦ δι­α­βό­λου εἶ­ναι καὶ μά­λι­στα μὲ ὑ­ψη­λό­τε­ρο ἐ­πι­τό­κιο.

Ἀ­δελ­φοί, τὸ ἀ­νά­γνω­σμά μας τε­λει­ώ­νει μὲ τὴν ἔν­το­νη προ­τρο­πὴ τοῦ Κυ­ρί­ου νὰ μὴ θη­σαυ­ρί­ζου­με οἱ πι­στοὶ ἐ­πί­γει­ους θη­σαυ­ρούς, ποὺ χά­νον­ται, ἀλ­λὰ νὰ θη­σαυ­ρί­ζου­με θη­σαυ­ροὺς στὴν Τρά­πε­ζα τοῦ Οὐ­ρα­νοῦ, ποὺ μέ­νουν αἰ­ω­νί­ως. Δι­ό­τι, ἐ­πι­λέ­γει ὁ Κύ­ριος, ἐ­κεῖ ποὺ εἶ­ναι ὁ θη­σαυ­ρός σας, ἐ­κεῖ θὰ εἶ­ναι προ­σκολ­λη­μέ­νη καὶ ἡ καρ­διά σας.

Ἐ­δῶ, Κύ­ρι­ε, εἶ­ναι προ­σκολ­λη­μέ­νη ἡ καρ­διὰ πολ­λῶν ἀ­πὸ ἐ­μᾶς τοὺς πι­στούς Σου, ἐ­δῶ στοὺς θη­σαυ­ροὺς τῆς γῆς. Ὄ­χι σὲ Σέ­να, τὸ ἀ­τί­μη­το μαρ­γα­ρι­τά­ρι. Ἀλ­λὰ στὴ γῆ καὶ τὰ ἀ­γα­θὰ καὶ τὴν ψεύ­τι­κη δό­ξα της. Καὶ ἀρ­κε­τοὶ ἀ­κό­μη ἀ­πό τοὺς πι­στοὺς γο­νεῖς ὅ­λη τὴν ἀ­γω­νί­α τους ἐ­δῶ τὴν στρέ­φουν, στὸ νὰ ἑ­τοι­μά­σουν πα­λα­τά­κια γιὰ τὰ παι­διά τους πά­νω σ᾿ αὐ­τὴν ἐ­δῶ τὴ γῆ καὶ ἐ­δῶ νὰ τὰ δοῦν τι­μη­μέ­να καὶ δο­ξα­σμέ­να.

Δὲν σοῦ εἶ­ναι ἄ­γνω­στα, Κύ­ρι­ε, ὅ­λα αὐ­τά. Τὰ γνω­ρί­ζεις. Λυ­πή­σου μας! Καὶ δὸς μας με­τά­νοι­α...

     (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)