«Λίνον Τυφόμενον»

 

«Λίνον Τυφόμενον»

Κάποτε κι ὁ Ὀδυσσέας λύγισε. Τότε ποὺ πάλευε μονάχος τόσα μερόνυχτα μὲ τ᾿ ἄγρια κύματα ἀπέναντι στὸν θυμωμένο Ποσειδώνα.

Λυγίζει ὁ ἄνθρωπος. Δὲν εἶναι πέτρα, σίδερο, δὲν εἶναι ἄψυχο ἄγαλμα. Τὸν περιζώνουν πειρασμοί, τὸν δέρνουν τὰ δρολάπια τῆς ζωῆς, κάποτε πάνω του ξεσποῦν ὅλες μαζὶ οἱ συμφορές.

Ναί, λυγίζει ὁ ἄνθρωπος. Ὅμως σὲ κεῖνες τὶς ὧρες, τὶς σκοτεινὲς σὰν τὴν ἄβυσσο, δὲν πρέπει ποτὲ νὰ λησμονεῖ πὼς εἰδικὰ τότε δὲν εἶναι μόνος. Στὶς κρίσιμες στιγμὲς τῶν μεγάλων πόνων, τῶν θλίψεων, τῶν ἀδιεξόδων ὁ οὐρανὸς εἶναι σκυμμένος πάνω του παρακολουθώντας τὸν ἀγῶνα του.

Τίς ὧρες τῶν μεγάλων δοκιμασιῶν τοῦ ἀνθρώπου ὁ Κύριος τῶν πάντων ξαναμετράει μιά-μιὰ τίς τρίχες τῆς κεφαλῆς του. Τόσο λεπτομερὲς ἐνδιαφέρον δείχνει.

Αἰῶνες πρὶν ὁ προφήτης Ἡσαΐας περιέγραψε μὲ ἀκρίβεια τὸ ἔργο καὶ τὴν ἀποστολὴ τοῦ Μεσσία, δηλαδὴ τοῦ Κυρίου. Δὲν θὰ φιλονικεῖ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, οὔτε θὰ κραυγάζει, οὔτε θὰ ἀκούσει κανεὶς σὲ πλατεῖες τὴ φωνή του. Τὸ τσακισμένο καλάμι δὲν θὰ τὸ συντρίψει ἐντελῶς, καὶ τὸ μισοσβησμένο φυτίλι τοῦ λυχναριοῦ ποὺ καπνίζει, δὲν θὰ τὸ σβήσει: «κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξει καὶ λίνον τυφόμενον οὐ σβέσει» (Ματθ. ιβ΄[18] 18-20, Ἡσ. μβ ́[42] 1-4).

«Λίνος τυφόμενος» γίνεται στὶς δύσκολες ὧρες τῶν δοκιμασιῶν ὁ ἄνθρωπος. Ἡ πίστη του τρεμοσβήνει, μοιάζει μὲ φυτίλι λυχναριοῦ ποὺ ἡ φλόγα του ἔχει σβήσει καὶ ἴσα ποὺ κρατάει λίγες σπίθες μέσα του καὶ καπνίζει. Ὅμως αὐτὲς τὶς σπίθες ὁ Κύριος θὰ τὶς ζωογονήσει, δὲν θὰ τὶς ἀφήσει νὰ σβήσουν ἐντελῶς.

«Λίνος τυφόμενος». Ἔτσι γίνεται μὲ σένα, ἔτσι μὲ μένα, ἔτσι μὲ ὅλους μας. Κάποιες ὧρες οἱ πειρασμοὶ μᾶς πνίγουν. Τρεμοσβήνει τότε ἡ φλόγα τῆς ψυχῆς μας, ὅλων μας καὶ τῆς δικῆς σου ἀσφαλῶς. Ἄλλοτε γυρίζεις πίσω, κοιτάζεις τὴ ζωή σου. Τί νὰ δεῖς; Τσακισμένο καλάμι. Ἀναμετρᾶς τὰ λάθη σου, τίς ἐκτροπές, τὰ πάθη, τίς τόσες προδοσίες σου. Σὲ πιάνει ἀπελπισία. Ἡ φλόγα τῆς ψυχῆς σου σβησμένη. Νά, μόνο αὐτὲς οἱ λίγες σπίθες ἔχουν μείνει, ἴσα ποὺ βγάζουν αὐτὸ τὸν λίγο καπνό. «Λίνος τυφόμενος»...

Ὅμως ὄχι! Δὲν θὰ σβήσει ἐντελῶς αὐτὸ τὸ φυτίλι, δὲν θὰ τὸ ἀφήσει ὁ Κύριος: «λίνον τυφόμενον οὐ σβέσει». Αὐτὲς τίς λίγες σπίθες θὰ τίς δυναμώσει, θὰ ἀνάψει φλόγα ἀπ᾿ αὐτές, «ἕως ἂν ἐκβάλῃ εἰς νῖκος τὴν κρίσιν», μέχρι δηλαδη νὰ ἀναδείξει νικητὴ τὸν Νόμο του, νὰ ἐπικρατήσει ἡ ἀλήθειά του στὴν καρδιά σου καὶ στὶς καρδιὲς ὅλων.

Κάποτε καὶ οἱ Ἅγιοι λυγίζουν, νιώθουν νὰ τρεμοσβήνει ἡ φλόγα τῆς ψυχῆς τους. Ὁ ἴδιος ὁ μέγας Παῦλος γράφει ὅτι στὴν πρώτη του ἀπολογία στὴ Ρώμη τὸν εἶχαν ἐγκαταλείψει ὅλοι. Κάμφθηκε ὡς ἄνθρωπος. Στενοχωρήθηκε. Ὅμως ἐκείνη τὴ δύσκολη ὥρα αἰσθάνθηκε ἐντονότερη τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου. «Ὁ Κύριός μοι παρέστη καὶ ἐνεδυνάμωσέ μέ», βεβαιώνει. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἦρθε κοντά μου, μοῦ παραστάθηκε καὶ μὲ δυνάμωσε (Β ́ Τιμ. δ'[4] 16-17).

Κατάλαβες; Αὐτὲς τίς ὧρες ποὺ τὸ φυτίλι καπνίζει μισοσβησμένο, ὁ Κύριος εἶναι περισσότερο ἀπὸ ὁποτεδήποτε ἄλλοτε κοντά σου. Δὲν σὲ ἀφήνει μόνο καὶ ἀβοήθητο. Δὲν θὰ σὲ ἐγκαταλείψει. «Λίνον τυφόμενον οὐ σβέσει». Φυσάει μυστικὰ τίς λίγες σπίθες τῆς πίστεώς σου.

Θὰ τίς δυναμώσει.

Θὰ σὲ δυναμώσει.

Θὰ ἀνάψει φλόγα.

Θὰ «ἐκβάλη εἰς νῖκος τὴν κρίσιν».

Θὰ νικήσει.

Θὰ σὲ ἀναδείξει νικητή!

Πε­ρι­ο­δι­κΟ «Ο ΣΩΤΗΡ», Α­ριθμ. 2270, 1-15 ΑΥγούστου 2022, σελ. 359-360